Tips voor het opvoeden van zonen

Begrijp het niet geloof ik

Ik begrijp het lijstje geloof ik niet zo. Dit zijn toch niet specifiek dingen voor het opvoeden van zónen? Ik doe deze dingen ook bij mijn dochters hoor! Supporter zijn, niet boos worden als de kleren kapot of vies worden.
Ik snap niet waarom het nu speciaal voor zonen moet gelden.

Geen dochter

Dus ik kan niet vergelijken, zou niet weten of het nou echt zo heel anders is dan meisjes opvoeden. Ik vond het lijstje net als mama 5 ook prima van toepassing op kinderen in het algemeen. Afgezien, misschien, van de tip (maar die was van de redactie) om zo nodig de leerkrachten op school te pleasen omdat ze voor aardige leerlingen meer hun best doen. Daar zit dan wel de verzwegen aanname in dat dochters volautomatisch die kunst beheersen. Is dat zo?
Het zat een beetje verweven in andere tips, maar het enige wat ik kan bedenken waar ik bewust bedenk dat ik een jongen aan het opvoeden ben, is als het om zijn vrouwbeeld gaat. Ik wil niet nog zo'n man aan de wereld afleveren die denkt dat vrouwen genetisch beter geschikt zijn voor zorgen, bekommeren en (vooral!) poetsen. Helaas heb je daar een meewerkende echtgenoot bij nodig, en die laat zich nog minder opvoeden dan zoon.

Jongens en meisjes

Nu, ik heb jongens (2) en meisjes (3) in de aanbieding. En ik kan jullie vertellen dat ik ze allemaal moet leren om de was te doen en hun spullen in de vaatwasser te zetten. En ze worden allemaal vies en maken allemaal hun kleding kapot. Ook moeten ze allemaal leren om vriendelijk en beleefd te zijn tegen meesters en juffen. Dat gaat echt niet makkelijker bij de meisjes dan bij de jongens. In tegendeel zou ik zeggen. Mijn meiden hebben meer moeite met hulp vragen en sociaal gedrag dan mijn jongens.
Ze zijn trouwens ook allemaal lichamelijk in het uiten van hun emoties, als ze nog jong zijn. En ze moesten allemaal leren om daar woorden aan te geven. Dat moet ieder kind toch leren. Mijn meiden hebben ook gebeten als ze boos waren, en geslagen en getrapt. Eentje heeft zelfs een keer in haar woeden de ruit uit de voordeur getrapt, dat hebben de jongens nog niet voor elkaar gekregen.
Dit zijn gewoon dingen die ieder kind moet leren. Ik geloof er niet in dat dit nu zo specifiek voor jongens opgaat.
Misschien is de lijst geschreven door iemand die uitgaat van meisjes in roze jurkjes met vlechtjes in het haar, die huppelend met een mandje paaseieren zoeken. Maar zulke meisjes ken ik niet in ieder geval.

Jullie begrijpen het verkeerd

Ik denk niet dat jullie het zo moeten lezen dat al die tips niet voor meisjes gelden.

Het is de bedoeling dat een vrouw tips krijgt om jongens op te voeden. Er zitten dingen bij waar veel vrouwen, opgegroeid in een vrouwengezin gewoon niet aan denken. Dat sommige dingen natuurlijk ook voor meiden gelden doet daar niets aan af.

Tip

leer ze zoeken! Ik heb 3 zonen en die hebben de typisch mannelijke "kwaal' om niks te kunnen vinden, ook niet hun eigen spullen, in hun eigen kamer, die ze daar zelf hebben neergelegd. Dan vragen ze het aan mij ("mam, waar ligt de ...?"), en dan moet ik mijzelf bedwingen om het maar niet even gauw voor ze te pakken, maar ze hooguit een aanwijzing te geven (wat vaak nog niet genoeg is).
Misschien uit te breiden tot: leert ze observeren.

Oh en nog 1

Deze vind ik zelf belangrijk, dus dat leer ik mijn 3 zonen (maar ook mijn dochter) zeker: om galant en behulpzaam te zijn. Oudste zoon leer ik bijvoorbeeld om als er meisjes bij hem spelen, een eindje met ze mee te fietsen als ze naar huis gaan. En ik leer ze dingen als deuren open houden voor anderen, hulp aanbieden, enz. Je kunt het onder "goede manieren" schuiven, maar voor mij gaat dit nog wat verder dan dat. (goede manieren zie ik meer als beleefd zijn: alsjeblieft en dank je wel zeggen, iemand aankijken wanneer die wat tegen je zegt, u zeggen, niet voordringen, enz.)

Dat knuffelen

Dat is de beste tip die erbij zit. Maar ook niet alleen voor jongens, lijkt me.

Het echte anders aan jongens

is tot een jaar of 12 de ene na de andere broek met een gat op je knie (hoe krijg je dat zo snel voor elkaar: 'ja bij de nso kun je zo lekker op het marmoleum glijden...").
Verder vind ik dat je een jongen een jongen moet kunnen laten zijn, dat is eigenlijk de boodschap. Een jongen in wilder dan een meisje (ik heb twee jongens en een meisje) en moet meer energie kwijt. En die was leren doen, ach een vader die dat doet als voorbeeld vind ik nog even voldoende....

Irene - ook 3

hier ook 3 jongens en inderdaad; zoeken is niet hun sterkste kant. Verder moeten ze vooral zelf hun fiets in de schuur zetten.
Verder is leren delen belangrijk en een ander zijn eigen ruimte gunnen. Ik heb gemerkt dat jongens erg fysiek zijn - soms ga ik expres tussen ze in zitten op de bank...even rust!
En luisteren; oudste van 12 pubert al behoorlijk - als je hem de kans geeft stoom af te blazen en zelf stil bent, dank komt op een moment zijn verhaal wel.

Lastig

Ik heb drie zonen (14, 12, 9). Ik geniet er dagelijks van. Maar wat voor tips zou ik nu hebben....?

Iets waar ik echt heel blij mee ben, en wat denk ik mede door onze stijl van opvoeden is gekomen: het zijn alledrie lezers. Ze verslinden boeken. En dat is niet bij allemaal vanzelf gekomen (eentje heeft milde dyslexie). Dus inderdaad die tip van: voorlezen, en lezen stimuleren, vind ik heel belangrijk. Ik denk dat lezende jongens een goede kans maken veel te ontdekken (namelijk doordat ze blijven lezen). Ik zie het in elk geval bij mijn jongens, juist de dyslexie-jongen is een wandelende encyclopedie vanwege alles wat hij gelezen heeft. Ik vind het ook zo leuk om te zien dat ze graag boeken herhaaldelijk herlezen. (Nog een keer de beleving van het verhaal meemaken...). Inmiddels lees ik (tot mijn spijt) niet meer voor, want dat willen ze niet meer. Maar ik haal nog steeds heel veel boeken in huis, we hebben de Seven Days, ik probeer ook zelf bij te houden wat 'leuk' is en dat stimuleer ik. En ik lees zelf ook wat zij lezen. We hebben bv. afgelopen week allemaal De Hongerspelen gelezen (2 jongens voor de zoveelste keer, de derde jongen voor het eerst en heeft bijna de laatste uit, mijn man de 1e en ik heb nu ook bijna de laatste uit). We gingen vrijdag naar de film. Vraagt de bioscoop-introductiemeneer wie er het boek gelezen had. Ik viel bijna van m'n stoel, want dat was echt een zware minderheid. Onze handen op een rijtje zorgden in elk geval voor hilariteit. Maar ik heb daaruit geconcludeerd dat het blijkbaar echt niet vanzelf spreekt dat kinderen lezen.

En inderdaad, de tip van: naar buiten ermee. Bij ons is dat synoniem met: op scouting doen. Wat ze daar niet meekrijgen! Ondanks dat ik er zelf een enorm vooroordeel over had (en toegegeven, ik kan nog steeds niet tegen de rituelen zoals de vlag hijsen met keurig uniform, en zo), maar de voordelen overstijgen ruimschoots de nadelen. Ze worden er zelfstandig van (ze kunnen bij mij zelf hun tas inpakken als we op vakantie gaan), ze leren met vuur spelen, met touwen en hout dingen maken, en bovendien is er een sociale dynamiek die alle lagen van de bevolking doorsnijdt. Bij scouting zie je de kinderen van hoogopgeleiden en die van volkswijkmensen moeiteloos mengen. Doordat ze al vroeg op kamp gaan (met 6 jaar al meteen een week weg) worden ze onafhankelijk (de mijne wel). Zowel voor ouder als kind weldadig: ook voor ouders is het goed dat je kind soms dagenlang een eigen leven leidt waar jij niet dagelijks je neus in kunt steken. Dus hieruit voortvloeiende tips: leer ze zelf hun tas pakken, leer ze met vuur spelen, leer ze buiten zijn, leer ze onafhankelijk zijn.

En: leer ze met het openbaar vervoer reizen. Lijkt mij onontbeerlijk in Nederland. Met een mobiel op zak zelf een reis plannen met trein/bus, en dan kijken of ze aankomen. Ik heb het al ettelijke keren geprobeerd, met veel buikpijn mijnerzijds als ze net weg waren. Maar ik denk echt dat het belangrijk is. Zelf je weg leren vinden.

Die van het knuffelen vind ik wel moeilijk hoor. Niet al mijn kinderen zijn knuffelkinderen. Misschien ben ik ook wel geen echte knuffelmoeder. Mijn man heeft een goed alternatief: als je niet zo goed bent in knuffelen, ga dan kietelen.

En nog verder: Ga stoeien. Doet mijn man (ik kan het niet), maar het doet hem (en de jongens) heel erg veel goed geloof ik. Overigens gaan ze altijd door totdat er iemand huilt, maar diegene vraagt vervolgens zelf om: "Nog een keer!" (Hoe kleiner, hoe sneller ze 'nog een keer' willen). Dus blijkbaar wil je als jongen ook grenzen opzoeken, ook op dit terrein.

Voor mij een moeilijke: Accepteer het bankhangen, laat ze onbelemmerd bankhangen. Ik heb er zo'n hekel aan, dat gehang op de bank (liefst allemaal over elkaar heen). Dat inerte nietsdoen. En dan met heel veel zeurderige herrie erbij. Ik denk echt dat het ergens goed voor is.

Leer ze koken, was ook al gezegd geloof ik. Die wordt hier ook door de scouting gecoverd. Zoon heeft laatst voorafgaand aan een 'hike' hier in het gras op een eenpittertje macaroni met smac geoefend. Ik vind dat zonen dat moeten kunnen, een keer in hun leven macaroni met smac gemaakt hebben. En daarnaast moet je ze in je eigen keuken ook ECHT eten laten koken. En ze dan niet het werk uit handen nemen, ook het gevaarlijke werk niet.

Een bed verschonen. Leer je kind hoe je je bed opmaakt. De strijd met dekbed en overtrek moet je reeds vroeg een keer geleverd hebben. Al is het maar om te waarderen dat een ander het al zo vaak voor je gedaan heeft.

Leer ze je vertellen waar ze zijn, als ze er niet zijn. Dat ze dan een briefje achterlaten of een smsje sturen. Dat zijn meteen je meest dierbare bewaarherinneringen (die briefjes en die smsjes). (Vandaag nog vond ik er een, van jongste, in hanepoten).

Leer ze relativeren. Ik probeer altijd alles met humor te doen, zonder dat het lachen-of-ik-schiet wordt. Zelfs de moeilijkste Franse woordjes die uren kosten, kun je toch af en toe om lachen. Geen probleem zo erg of je kunt er ook wel een beetje om lachen. Of om jezelf lachen, mag ook best af en toe.

Leer ze hun tas inpakken voordat ze gaan slapen. Staat hier nog op de to-do-lijst. Is me nog niet gelukt. Elke morgen is het toch weer stressen. Lijkt me ZO nuttig. Zeker voor jongens.

O ja, ik herinner ze er regelmatig aan dat je een vrouw nooit genoeg complimenten kunt geven. Sommige van mijn kinderen moet ik daar echt heel erg aan herinneren. Dat je het best mag zeggen als je moeder nieuwe kleren aan heeft, of ander haar, of nieuwe schoenen. En dan altijd iets aardigs zeggen. Zelfs als je het niet mooi vindt kun je wel iets anders zeggen wat wel waar is en toch aardig.

En iets van het eten vinden, leren we ze ook. Op een puntenschaal van 1 tot 5 mogen ze elke maaltijd een score geven, met toelichting. Mijn man gelooft heilig dat dit hun besef van / geloof in evaluaties ontwikkelt. Want dat wordt in je latere leven zo vaak gevraagd: Wat vind je? Hoeveel vind je dat precies? Waarom?

Met bestek kunnen eten. Tafelmanieren hebben.

Geen scheten laten. Behalve als er niemand is. Of alleen iemand van wie je weet dat die het niet erg vindt. Leren dat het niet werkt als je zelf heel erg overtuigd bent dat een ander het niet ruikt.

's Ochtends je gordijnen opendoen. (Lukt me bij eentje nog steeds niet). Leer ze dat je 's ochtends het daglicht moet binnenlaten. Is overal goed voor.

Geef op alle vragen antwoord. Dat probeer ik echt te doen, hoe precair of moeilijk de vraag ook is. Elke vraag serieus beantwoorden. Ook als het over seks of bevallen gaat of iets anders waarvan je denkt dat ze er nog niet aan toe zijn. Of als het over electriciteit gaat of iets dergelijks waar je geen verstand van hebt (zoek het samen maar op als je het niet weet). Ik heb hierbij al zoveel heerlijke momenten met mijn kinderen meegemaakt. Dat ze echt aan je lippen hangen. Heel erg dierbaar.

Geen berg te hoog als ze willen knutselen. Ik hou wel van knutselen maar niet van het gedoe. Dus mijn natuurlijke neiging zou zijn om een kind af te remmen als het wil schilderen of zagen. Niet doen. Even het gedoe accepteren. Wat daarna komt is zo leuk. En doe gewoon zelf mee. Ik heb hier afgelopen pasen met 3 zonen vilten kuikentjes en konijntjes genaaid/geborduurd, ik overdrijf het niet.

O ja, dat zou een aparte mogen zijn: Leer ze (ook) handwerken. Dat vinden ze namelijk ontzettend leuk. Breien, weven, borduren, naaien, dat kunnen jongens heel goed.

Doe ze veel uit logeren bij mensen die je vertrouwt. (In het verlengde van die scoutingkampen). Ze leren dan dat er ook andere omgevingen zijn, met eigen regels en gewoontes, waarbinnen ze zichzelf moeten redden. En doe ze dan niet allemaal tegelijk naar hetzelfde adres (bijvoorbeeld alledrie bij opa en oma), maar vooral ook elk apart. Is heel erg leuk voor die ene. En ook heel erg leuk voor de achterblijvers (namelijk geheel andere gezinsdynamiek).

Laat ze 's ochtends bij je in bed slapen zolang ze dat willen, ook al zou je liever in je eentje willen uitslapen. (Man had de neiging ze terug te bonjouren naar hun eigen kamer - is ook wat voor te zeggen natuurlijk, maar ik heb hem weten te overtuigen dat ik ze heel graag toch bij me in bed wilde hebben). Bij mij kapte de laatste ermee toen hij 6 was. Ik had niet kunnen bedenken van tevoren hoe ik dat zou missen, zo'n kinderlijfje in je bed.

Laat ze zelf oplossingen bedenken. OK, het heeft een mannelijk imago: die willen altijd problemen oplossen. Maar ik ervaar het als een verworven opvoed-kwaliteit: als er zich een penibele situatie voordoet in het leven van je kind (bijvoorbeeld op school), neem dat probleem dan niet in en ga er zelf mee aan de slag, maar laat het bij je kind. Kernvraag: "Hoe ga je dat nou doen?". En dan samen naar de oplossing brainstormen. Maar op zo'n manier dat het nog steeds het probleem van je kind is, en niet jouw probleem.

Nou, nu ben ik voorlopig uitgebrainstormd Ik vond de Amerikaanse tips heel goed, hoor. Het wasschema hangt hier trouwens uitgeschreven naast de wasmachine, in zo'n taal dat letterlijk een kind de was kan doen. Wat bij wat hoort, in welk vakje je wat moet doen, welke knoppen op welke stand moeten staan: de hele rimbam. Maar geen man heeft hier ooit de was gedaan, of die keren waren op 1 hand te tellen. Toch denk ik dat mijn schema ooit dienst zal doen, als het moment daar is. Vooralsnog laat ik ze niet actief de was doen.

Margje

Ps twee nakomers

Bij nalezen vielen me nog een paar in. (Overigens had die laatste regel van mijn posting weg gemoeten, die komt er nog zo raar achteraan. Maar goed.)

- Die van het probleem oplossen, dat je het probleem bij het kind moet laten, die vind ik echt heel belangrijk. Niet alleen bij problemen op school maar bijvoorbeeld ook als kind nachtmerries heeft, of iets anders waarbij je het zo graag van hem zou overnemen.

- Muziek, ik had nog geen muziek genoemd. Ik vind dat elk kind, en dus ook zonen, de kans gehad moet hebben iets met muziek te doen. Het is puur een vooroordeel, want doet mij zoveel goeds en dat gun ik hen ook, maar dat geeft niet. Wel belangrijk: als ze het oprecht geprobeerd hebben moeten ze ook weer mogen stoppen.

- Commitment. Ik vind dat je tot op zekere hoogte iemand moet zijn waar op gerekend kan worden. Dus als je bij een club zit, dan ga je er ook heen. En dan doe je ook wat er van je verwacht wordt. Dus 'vandaag heb ik geen zin', of 'ik stop er per direct mee' zijn geen acceptabele redenen om niet te gaan. Een paar keer per jaar bespreek je hoe het er mee staat: ga je er nog mee door of wil je er mee stoppen? Indien het eerste, dan moet je het ook opbrengen, of je zin hebt of niet.

Margje

Izar

Ik denk niet de lijst bedoeld is als: Alleen voor jongens. Misschien wel als: óók voor jongens.

En qua voorlezen, je hebt natuurlijk gelijk: als het niet in het kind zit, krijg je het er ook niet in voorgelezen. Maar ik denk dat er bij ons wel een zoon bij zit die niet zo veel was gaan lezen als hij nu doet, als wij dat niet zo uitgebreid gestimuleerd hadden. Je weet het nooit natuurlijk, maar dat denk ik.

Overigens mogen jongens bij mij ook best een gat in hun broek spelen, zeker als ze klein zijn. Maar vorige week, op vakantie, had mijn oudste zijn nieuwe kleren aan (want ja: weer gegroeid dus alles weer te klein) en ging daarmee op knieeen door het gras kruipen tijdens een wild spel. Toen heb ik wel geroepen dat hij dat niet mocht in die broek. Vond ik een hele prestatie van mezelf.

Margje

Toch

Toch doet het pijn Margje. Ik heb veel voorgelezen, ik lees zelf veel maar dan vooral in bed en in vakanties maar mijn man is totaal geen lezer. Ik heb er ook eentje met extreme dyslexie en eentje zonder maar het zijn echt geen lezers. Milde dyslexie bij intelligente kinderen (gymnasium toch?) is wel heel wat anders dan een ernstige vorm en niet zo intelligent. Ik kan het er niet in rammen maar stimuleren doe ik echt wel. Gelukkig leest de oudste probleemloos als het moet voor school maar hij leest ook extreem langzaam en komt daardoor moeilijk in een boek.

Er zitten dingen in jouw verhaal die mijn zonen wel doen en waar je die van jou niet toe kan krijgen maar het doet pijn zoals je het over lezen hebt. Net alsof ik toch ergens iets fout heb gedaan in de opvoeding.

Jongensmam

Excuus, ik heb het echt niet zo bedoeld als het op jou overkomt! Ik vind het heel jammer dat ik jou blijkbaar heb gekwetst. Natuurlijk ligt het voor 80% aan het kind en voor 20% aan jou, of zoiets, dat je kinderen wel of geen lezers worden. En ik had alleen willen zeggen dat ik het dus belangrijk vind dat je als ouder die 20% investeert.

Jij hebt misschien nog wel meer geinvesteerd dan ik, en het is heel jammer als het dan toch niet lukt. Ik heb inderdaad geluk, mijn man is ook aan aartslezer, en mijn kinderen zijn inderdaad gymnasiumleerlingen. Ik realiseer me dat dat heel wat anders is als iemand met zware dyslexie op een hele andere school.

Dus nogmaals, val er alsjeblieft niet over, ik bedoelde het niet om mezelf de eer te geven van iets wat voor een heel groot deel in het kind zit.

Ik heb trouwens als jongensmoeder nog wel een paar van die kleine 'pijntjes': dat ze zo weinig 'verhalend spelen', zoals ik zelf vroeger altijd deed en wat volgens mij toch wel heel meisjesachtig is, dat ze geen van drieen kunnen zingen (zo vals als een kraai alledrie), dat ze niet 'zuinig op hun spullen' kunnen zijn, niets mooi kunnen houden, altijd gaat alles stuk.

Van mezelf herinner ik me dat je zo intens gelukkig kon zijn met iets (een speelgoedje of zo), dat je het koesterde, mooi hield. Zo'n sensatie is mijn jongens ten enenmale vreemd En met dat verhalend spelen bedoel ik dat ik met mijn zusjes complete romans aan het naspelen was met barbies/playmobiel/whatever, dat we elk een wereld op onze kamer hadden, en zo, en dat we helemaal in een fantasiewereld leefden. Doen mijn jongens niet. Alles is gericht op constructie, omvang (hoeveel / hoe groot), power (hoe sterk). Ze zwelgen in het bouwen, maar niet in het spelen.

Margje

Magje

grappig, wat je zegt over dat bouwen ipv spelen. Hier 1 zoon die juist wel echt hele verhalen speelt. Alles wat hij meemaakt, ziet, hoort of leest verwerkt hij in fantasiespel met playmobil, lego en alles wat verder voor handen is. Oke, het is wel vaak wild en er gaat nogal eens iets bij stuk, maar toch... (ik kwam eens op zijn kamer en vroeg wat geschrokken: 'jemig wat is hier gebeurd, is er een bom ontploft?', zoon reageerde bloedserieus: 'nee, aardbeving!')

20%

Met die 20% kan ik wel leven ja.

Verder speelt die ene met ernstige dyslexie dus wel heel veel rollenspellen. Hij praat al vanaf vroeg, want hij was ook laat met praten, met en tegen poppetjes. Iets wat oudste nooit deed. Hij is ook veel en veel creatiever dan de oudste. Allemaal in het karakter, ik heb er niets mee te maken gehad.

Verhalen spelen

Mooie dingen worden hier gezegd! Zowel over dat kleine beetje wat je als ouders wél kunt beïnvloeden als het deel dat je maar nauwelijks kunt beïnvloeden. Ik heb twee dochters en een zoon (qua leeftijd tussen zijn zussen) en zie duidelijke verschillen, al zijn de meeste van de behartenswaardige tips over opvoeden zowel op jongetjes als op meisjes van toepassing.

Ik leer er o.a.. van dat we onze zoon wel wat minder mogen temperen in zijn lawaai, en dat ik het niet gek moet vinden dat hij geweren en mitrailleurs nadoet; en ook dat we ook niet moeten schrikken van het feit dat stoeien eindigt in tranen. Dat is echt een eye opener! Mijn man 'probeert' wel eens te stoeien maar schrikt altijd zo van die tranen dat hij prompt het stoeien weer afzweert - moeten we misschien toch maar niet doen!

Qua verhalen spelen zie ik bij ons de klassieke scheidslijn. Zoon (11) en jongste dochter (7) vinden buiten spelen met elkaar het leukst als oudste dochter (13) ook mee doet, ook al speelt ze dan vaak de baas: zij is het beste in staat om een verhaal te bedenken dat ze dan samen spelen...

Groeten, Dorothea

Geen verschil hier

Niet dat ik dochters heb, maar ik zie geen verschil in het opvoeden van jongens of meisjes. Wel zie ik soms dat andere mensen daar wel onderscheid in maken. Jongens die niets hoeven te doen in het huishouden, het bestaat echt nog. En meisjes die niet leren om fietsbanden te plakken.
Wat je mee zou moeten geven aan álle kinderen: 1. Alle mensen zijn gelijk. 2. Leer ze om zelfstandig te worden, in alle opzichten. 3. Leer ze galant en vriendelijk te zijn. 4. Leer ze om kritisch te denken. 5. Leer ze om zichzelf te durven zijn.

Izar

Nee, hoor, dat is niet zo, mijn zusje was geen poppenkind ondanks de rijkelijke aanvoer.

Jongens- en meisjesspeelgoed

Mijn oudste dochter heeft zeker de eerste twee jaar sexeneutraal speelgoed gehad. Maar ondanks Duplo en een timmerbankje werd het een echt meisjemeisje. Wilde jurken dragen, is een jaar lang met een kroontje op het hoofd naar school geweest en speelde uitsluitend met Barbies. Maar nu ze bijna 16 is pakt ze makkelijk gereedschap om iets te repareren, doet ze mee aan een techniekwedstrijd, heeft ze een technisch vakkenpakket en wil ze scheikunde gaan studeren. Om later in de make-upindustrie te gaan werken, dat dan weer wel.

skik

Best een grappig lijstje

maar als het een echte eye-opener voor je zou zijn, dan gaat er, ongeacht of je jongens of meisjes hebt, wel iets mis in de opvoeding denk ik.

Lol silone

psies ja!

Guinevere

Inderdaad, je ziet ze gewoon, de jongens in het gezin leren banden plakken en vanalles repareren, de meisjes mogen hun moeder helpen. Helaas zijn het niet eens allemaal allochtone gezinnen...

Skik

Ik hoop dat mijn oudste meisje ook net zo wordt. Ze heeft al volop vanaf het begin met duplo zitten bouwen, had matige interesse in poppen en knuffels (ons oudste jongetje was daar tegen de tijd dat zijn kleine zusje en kleine broertje werden geboren veel meer mee in de weer) en je ziet haar zo bij papa meekijken en gereedschap aangeven. Overigens heeft ze de roze-prinsesse-fase niet overgeslagen en is ze nu ook volop met nagellak in de weer en lijkt het haar helemaal het einde om haar eigen make-up te maken, en zeepjes, maar dan wel van grondstoffen in plaats van alleen maar wat kleurtjes en glittertjes eraan toe te voegen.

Fransien

Mijn dochter mag mij ook helpen, hoor, als ik kook, maar ook als ik een gat boor of een band plak (dat laatste is trouwens al in geen jaren aan de orde geweest...)

Genista

Die banden, die plak ik net zo makkelijk, gaten boren doet mijn man meestal, maar dat is vooral vanwege de lengte, ik haal de 1.60 nog niet en hij is nagenoeg 2 m, veel gaatjes kan hij zo boren en moet ik met stoelen en dergelijke klooien. Overigens laat ik het repareren van een terugtraprem graag aan hem over, wielen lichten is best zwaar werk en hij vindt het leuk, vooral als het een achterwiel is met terugtraprem en versnellingen. Hij kruipt gelukkig rustig achter de naaimachine als het nodig is, maar ik ben degene die lol heeft in kleren maken. Lampen vervangen doet hij meestal, vanwege de lengte inderdaad. Ik ben nog steeds erg blij dat ik veel dingen zelf kan en van de rest een redelijk idee heb hoe het moet.

Fransien

Dochter had weliswaar de eerste twee jaar alleen sexeneutraal speelgoed, maar dat was meer omdat er op die leeftijd nog niet veel verschil is tussen specifiek jongens- en meisjesspeelgoed en een beetje omdat ik het geen goed plan vond om voor een dreumes een roze speelgoedstofzuigertje te kopen. Maar met die Duplo heeft ze nooit wat gedaan hoor, nog geen blokje op het andere gezet. Als kleintje was het echt een meisjemeisje, ondanks de aanvankelijke poging haar zo sexeneutraal op te voeden. En nu is het nog steeds een meisjemeisje, maar wel een beta. Girly aan de buitenkant, stoer van binnen. Wat ik dus eigenlijk bedoelde te zeggen is dat ze worden zoals ze worden en je daar niet zoveel in kan sturen.

skik

Ook zo'n bijzonder exemplaar

Mijn jongste dochter heeft zich nooit bezig gehouden met meisjesdingen. Als dreumes liep ze al met meubels te slepen om manieren te vinden om bovenop de tafel of het aanrecht te klimmen. Zelfs nu nog heeft ze altijd wel een schaafwond, dikke lip of buil op haar hoofd. Haar broeken haal ik per stapeltje bij de Hema (15 euro) omdat ze slechts beperkte tijd mee gaan. Verder speelt ze eigenlijk alleen maar met jongens. Ik vraag me wel eens af hoe dat moet in de toekomst. Ze kan toch niet altijd zo'n tomboy blijven?

Herkennen jullie dit?

Het lijkt wel alsof het goed is als je meisje jongensachtig is maar ik kom toch zelden tegen dat het net zo positief ontvangen wordt als een jongetje meisjesachtig is of doet.
Op een paar dingetjes na, sensitief zijn bij oudere jongens bv, hoor ik toch zelden een moeder vertellen dat haar zoontje zo tof met de ministofzuiger of strijkplank speelt. Als ze het verteld is het hilarisch en niet zo stoer als wanneer dochter met de miniboormachine loopt.

Herkennen jullie dit en wat vinden jullie ervan?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.