Tips omgaan met stief/bonus/plus kind met gedragsproblemen
Sinds een goede 4 jaar heb ik een relatie met partner die uit vorige relatie een kind heeft dat steeds heftigere gedragsproblemen laat zien.
Ondertussen is de diagnose ADHD gesteld en uit de 7 jarige de problemen vooral met agressief gedrag, naast de “typische” ADHD klachten.
Medicatie is iets wat ook geven word maar heeft nog steeds geen effect.
We wonen sinds 2 jaar als samengesteld gezin samen(toen was het vooral een aanwezig/druk kind, niet de problemen die nu aan de orde zijn), mijn (puberende) kinderen zijn er voor 80% van de tijd en zijn kind voor 50% van de tijd.
Ik merk dat ik steeds minder makkelijk me toe kan zetten om rustig te blijven. De hele situatie geeft bizar veel weerslag op mijn relatie. Niet alleen vanwege de zorgen rondom het kind maar ook door de invloed op de rest van het gezin (mijn eigen kinderen) als op mijn gemoedstoestand.
Agressie en impuls problemen zijn zo zorgelijk dat ondertussen geen plek meer is op regulier onderwijs en er doorverwijzing is voor speciaal onderwijs.
Voorbeelden op school; Kind loopt weg, slaat/schopt zowel andere klasgenootjes als juf/meester, gooit met allerlei zaken van scharen tot aan stoelen en laptops. Al met al kunnen ze op school de veiligheid van kind maar ook de veiligheid van andere kinderen niet meer garanderen.
Daarnaast zijn de regulieren ADHD problemen ook gewoon aanwezig dus kind is constant altijd op welke manier dan ook aanwezig. Rust is er niet echt meer hier in huis hierdoor.
Thuis zijn de agressie problemen minder heftig als op school(hier minder prikkels) maar spelen met andere kinderen in de wijk is altijd spannend… regelmatig gaat kind op de vuist bv. Of verbouwd de kamer(trekt complete kledingkasten naar beneden) als kind straf krijgt voor totaal onacceptabel gedrag. Al gebeuren dit soort incidenten niet dagelijks terwijl dat op school bijna wel aan de orde is.
Partner weet ook niet meer zo goed wat hij er verder mee kan, maar zijn irritatie naar zijn eigen kind is veel minder aanwezig als de mijne (logisch van je eigen kids kan je veel meer hebben als van een ander) al herkent hij echt wel waar ik tegen aan loop.
Zijn er andere stiefouders die dit herkennen of het gevoel herkennen dat je echt niet van je partner afwilt maar kind zodanig een stoorzender is dat je niet meer weet hoe verder?
Ik wil mijn partner echt niet kwijt maar de hele situatie zorgt er wel voor dat mijn eigen gemoedstoestand danig verstoord word dat ik er geen leuker mens op word…
Er is eerder structuur nodig dan regels. Structuur geeft houvast, regels geven een verplichting die hij, zo te lezen, niet altijd even goed kan volgen.
Bij structuur kijk je naar het kind, wat heeft hij nodig zodat hij een deel van dit of dat kan. Bij regels leg je iets op met een verwachting. Dat is te veel gevraagd op dit moment. Doet hij daarin wel iets goed, overlaad hem met complimenten maar verwacht het niet.
Dus, als hij onrustig wordt, aan tafel moet blijven, dan eet hij dus met zijn handen. Beide dingen eisen, dat gaat niet (dat laat hij je zien, dus neem dat serieus). Het kan eruit zien als dat hij niet wil gehoorzamen maar vat het maar eerder op als dat hij wat je van hem vraagt, niet in huis heeft op dat moment.
Gwennh60 schreef op 21-04-2023 om 15:44:
[..]
Jij beschijft het idd misschien wel beter als ikzelf, het van de ene op andere moment iets niet meer doen omdat je er geen zin in hebt gaat er bij mij niet zo lekker in…
Maar wat betreft naleven van regels, alles maar over boord gooien? Want morgen kan het ineens iets heel anders zijn wat hij weigert, boos om word oid…
Ander voorbeeld, van de week was ie ook ineens boos omdat hij jeuk had!! En een ander kind niet…. Ja schiet mij maar lek op dat moment hoor
Het tis maar net waar hij op dat moment geen zin in heeft of niet gaat zoals hij wil…
wbt diagnoses, de ADHD heeft de boventoon, andere diagnoses zijn daardoor lastiger vast te stellen op jongere leeftijd. ASS is bv inderdaad al vanaf 24 maanden ofzo te zien bij heftige gevallen maar bij milde klachten schijnt het niet zo makkelijk te zijn zeker niet met andere problematiek die ook aanwezig is. (Let op, dit is wat wij van jeugd psychiater door krijgen)In een “bui” doen we in overleg met ggz niets, kunnen alleen zorgen dat hij zichzelf niet bezeerd of andere. Er hangt ook geen straf/consequentie oid aan.
En even want proef bij bijna iedereen dat ik vooral niet zo moet zeuren “want jij wil niet apart gaan wonen” of me vooral een wrange stiefmoeder from hell vinden die misschien maar zelfs nooit aan haar eigen kids had moeten beginnen(want als je zo over je bonus spreekt hoe kan je dan liefhebben);
ik zie echt wel een jongen die graag wil, veel kan maar zichzelf in de weg zit. Maar maakt het niet dat er dingen gebeuren die ik lastig vind om niet te willen sturen!
Wbt betrokkenheid; ik ga naar elk GGZ gesprek mee, wil alles lezen en horen om me beter te kunnen verplaatsen in hem. Maar nogmaals er gebeurt te veel om alles dan maar te laten varen voor de goede vrede..
Kinderen kunnen je blijven verbazen. Je hoeft niet overal in mee te gaan, maar de kunst is om ook niet overal tegenin te gaan. Mijn kind heeft ook wel haar issues in zekere zin (anders dan jouw stiefzoon, maar oké), maar als wij rustig blijven escaleert het vrijwel nooit. Lukt dat niet, dan krijgen we ruzie en zeggen we nare dingen die we niet menen. Dat is soms echt hard werken en het lukt ook niet altijd. Maar elke keer dat het wel lukt, geeft ook weer het vertrouwen dat we het wél kunnen, samen.
Dus nee, natuurlijk mag ze niet alles, ook niet als ze boos is. Ze heeft echt wel een bepaalde mate van zelfbeheersing, maar als ze heel gespannen of gefrustreerd is, heel boos of verdrietig is of pijn heeft, dan valt dat tijdelijk en/of gedeeltelijk weg. En dat is ook en vooral voor haar zelf niet fijn.
Zie het als dat hij niet boos is, maar het uit met boosheid bij gebrek aan een andere manier om dat te uiten.
Erken dat je ziet dat hij boos is en biedt hem een alternatief. Ga naast hem staan en doe het samen, neem even iets uit handen om een boze bui te kantelen.
Ik heb ook moeten leren om minder star te zijn in mijn opvattingen. En dat blijft work in progress, want een aangeboren talent is het zeker niet.
Gwennh60 schreef op 21-04-2023 om 15:44:
[..]
Jij beschijft het idd misschien wel beter als ikzelf, het van de ene op andere moment iets niet meer doen omdat je er geen zin in hebt gaat er bij mij niet zo lekker in…
Maar wat betreft naleven van regels, alles maar over boord gooien? Want morgen kan het ineens iets heel anders zijn wat hij weigert, boos om word oid…
Ander voorbeeld, van de week was ie ook ineens boos omdat hij jeuk had!! En een ander kind niet…. Ja schiet mij maar lek op dat moment hoor
Het tis maar net waar hij op dat moment geen zin in heeft of niet gaat zoals hij wil…
wbt diagnoses, de ADHD heeft de boventoon, andere diagnoses zijn daardoor lastiger vast te stellen op jongere leeftijd. ASS is bv inderdaad al vanaf 24 maanden ofzo te zien bij heftige gevallen maar bij milde klachten schijnt het niet zo makkelijk te zijn zeker niet met andere problematiek die ook aanwezig is. (Let op, dit is wat wij van jeugd psychiater door krijgen)In een “bui” doen we in overleg met ggz niets, kunnen alleen zorgen dat hij zichzelf niet bezeerd of andere. Er hangt ook geen straf/consequentie oid aan.
En even want proef bij bijna iedereen dat ik vooral niet zo moet zeuren “want jij wil niet apart gaan wonen” of me vooral een wrange stiefmoeder from hell vinden die misschien maar zelfs nooit aan haar eigen kids had moeten beginnen(want als je zo over je bonus spreekt hoe kan je dan liefhebben);
ik zie echt wel een jongen die graag wil, veel kan maar zichzelf in de weg zit. Maar maakt het niet dat er dingen gebeuren die ik lastig vind om niet te willen sturen!
Wbt betrokkenheid; ik ga naar elk GGZ gesprek mee, wil alles lezen en horen om me beter te kunnen verplaatsen in hem. Maar nogmaals er gebeurt te veel om alles dan maar te laten varen voor de goede vrede..
Stel je niet zo aan zeg, pfff 🙄
Inderdaad dat lees ik ook nergens
Pief schreef op 21-04-2023 om 15:40:
Eerlijk gezegd vind ik het haast kindermishandeling om een kind dat zoveel behoefte heeft aan rust en regelmaat in twee samengestelde gezinnen te laten opgroeien. Logisch dat de problemen erger zijn geworden. Als het mijn kind was ging ik latten.
Zo, anders ik wel, hoe meer ik lees van TO, hoe meer ik hoop dat vader ook tot deze conclusie gaat komen, puur en alleen voor zijn zoon!
Pief schreef op 21-04-2023 om 16:05:
[..]
Volgens mij snap je er echt helemaal niks van. Het gaat niet om de goede vrede en je hoeft ook niks te laten varen. Het gaat juist om een andere, positieve manier van opvoeden, waarbij je hem de kans geeft om goed op te groeien. Op deze manier gaat dat echt niet lukken en worden de problemen steeds groter.
Denkt zijn vader ook zo over hem? Sjonge jonge, arm kind.
En ook eens met deze post. Ik lees een gefrustreerde stiefmoeder (in slachtofferrol) met 2 ‘goedgelukte’ kinderen en een giga ‘stoorzender’ van een kind van 7. Ook ik heb enorm te doen met dit jochie, want reken maar dat ook hij deze boosheid en frustraties kan voelen. En het meest trieste is, hij heeft het er allemaal maar mee te doen, zowel bij vader thuis als bij moeder thuis, beide met nieuwe partners. 
Je wil tips hoe je hier beter mee om kunt gaan. Die krijg je. Als je daar niks mee kunt, dan ligt dat eerder aan je eigen starheid dan aan het kind. Je kunt gewoon een kind van 7 niet verantwoordelijk maken voor jouw irritatie. Daar moet je zelf iets mee. Sterker nog, jouw irritatie werkt precies omgekeerd: daardoor gaat het alleen maar slechter worden.
"een 7 jarige die zichzelf niet de baas is."
Dit vind ik, evenals wat andere uitlatingen, bijzonder pijnlijk om te lezen; als buitenstaander al.
Als je dit zo ziet, dan kom je nooit waar je zijn wilt.
Ergens vind je dat hij een loopje met jullie neemt; hij laat zien dat hij het kan dus moet dat voortaan altijd.
Ik begrijp best waar je tegenaan loopt als persoon. Maar hij kán het niet, hij kan het niet altijd, niet allemaal tegelijk en niet om jouw leven prettiger te maken.
Stel je eens voor dat het jouw biologische kind was.
Even afgezien van het feit dat ik snap dat je moe bent: had je het dan meer vanuit liefde kunnen bekijken? Met meer geduld? Met minder hoge verwachtingen? Met een realistische blik? Met oplossingen ipv weerstand?
Je gaat mee met afspraken, maar je komt minder inlevend en begripvol over, dat bijt elkaar een beetje.
Wat een lastige situatie voor jullie allemaal. Ik denk dat het meeste al wel is gezegd, maar je post over samen eten triggerde wel iets in mij.
Mijn broer heeft autisme en was niet in staat om met ons aan tafel te eten. Dus wij lieten dat los. Dat werkte voor hem en dat werkte voor ons. Want waarom moet hij perse bij ons aan tafel eten? En ik lees dat wel vaker terug in je posts; er zijn bepaalde regels, en jij vraagt je af waarom hij dat niet kan opbrengen. Maar hij heeft juist gedragsproblematiek waardoor hij die dingen niet zo kan doen die wij als "normaal" zien. Dus met vasthouden aan dit soort (kleine) regels thuis zou ik je wel adviseren om na te denken waarom je zo graag wilt dat hij aan tafel eet, is dat in zijn belang of in de jouwe? Door misschien al "kleine" dingen niet meer van hem te verwachten of anders in te richten, en hem wel de structuur te bieden die bij hem past, kan dat bij jullie allemaal voor verlichting zorgen. Uiteraard staat dat los van de heftigere gedragsproblematiek waar je over spreekt. Dat lijkt me ontzettend heftig voor jullie allemaal.
Marije08 schreef op 21-04-2023 om 17:12:
Wat een lastige situatie voor jullie allemaal. Ik denk dat het meeste al wel is gezegd, maar je post over samen eten triggerde wel iets in mij.
Mijn broer heeft autisme en was niet in staat om met ons aan tafel te eten. Dus wij lieten dat los. Dat werkte voor hem en dat werkte voor ons. Want waarom moet hij perse bij ons aan tafel eten? En ik lees dat wel vaker terug in je posts; er zijn bepaalde regels, en jij vraagt je af waarom hij dat niet kan opbrengen. Maar hij heeft juist gedragsproblematiek waardoor hij die dingen niet zo kan doen die wij als "normaal" zien. Dus met vasthouden aan dit soort (kleine) regels thuis zou ik je wel adviseren om na te denken waarom je zo graag wilt dat hij aan tafel eet, is dat in zijn belang of in de jouwe? Door misschien al "kleine" dingen niet meer van hem te verwachten of anders in te richten, en hem wel de structuur te bieden die bij hem past, kan dat bij jullie allemaal voor verlichting zorgen. Uiteraard staat dat los van de heftigere gedragsproblematiek waar je over spreekt. Dat lijkt me ontzettend heftig voor jullie allemaal.
Helemaal mee eens. En het is ook niet gezegd dat dit ‘dan maar’ zo blijft. Door dingen in stukjes te hakken, en eerst zo te doen, kan hij later misschien juist wel aan tafel met de juiste eetmanieren. Toen ik beviel was er gelukkig niemand die zei dat ik er echt niet charmant bij lag want als ik dat ook had moeten doen, dan was dat schier onmogelijk geweest. Te vergelijken met mensen die niet en rustig aan tafel kunnen zitten en acceptabel eetgedrag vertonen.
Wat jammer dat je selectief reageert en leest. Er worden er veel nuttige dingen gezegd. En lang niet iedereen plakt labels.
Lees ze nog eens door en kijk wat je kan toepassen.
Een ding is zeker. Op deze manier doorgaan helpt niemand, je stiefzoon niet en jezelf niet. Ik snap echt dat het uitputtend kan zijn. Je komt alleen zo negatief over. Als je over elke regel en afspraak. een strijd hebt, dan is dat ook zeker vermoeiend, maar je hoeft die strijd echt niet te hebben. Pick your battles.
M.i..stel je onrealistische eisen. Je hebt verwachtingen van hem die hij niet kan waarmaken. Wat hij op het ene moment wèl kan, kan hij mogelijk op een ander moment niet.
Is er vanuit de GGZ ook sprake van ouder begeleiding, thuisbegeleiding etc? Ik hoop dat je handvaten krijgt om met hem om te gaan.
Het leest alsof niet alleen je stiefzoon overvraagd wordt, maar jij ook. Dat kan hè. Als je dat herkent en erkent, is het echt een goed plan om (meer) hulp te gaan accepteren. Wat vind je van de tips tot nu toe? Zit er iets voor je bij? Ik vind zo’n logeeradres best een goed idee, bijvoorbeeld.
ToetieToover schreef op 21-04-2023 om 19:02:
Het leest alsof niet alleen je stiefzoon overvraagd wordt, maar jij ook. Dat kan hè. Als je dat herkent en erkent, is het echt een goed plan om (meer) hulp te gaan accepteren. Wat vind je van de tips tot nu toe? Zit er iets voor je bij? Ik vind zo’n logeeradres best een goed idee, bijvoorbeeld.
Ik vraag me af of een logeeradres zo’n goed idee is voor dit jochie. Hij moet nu al steeds wisselen tussen 2 huizen, nog één erbij lijkt me een beetje veel van het goede. Een logeeradres is toch ook vaak om het gezin even lucht te geven? Maar beide gezinnen hebben al steeds een week zonder hem.
Schemerlampje schreef op 21-04-2023 om 19:29:
[..]
Ik vraag me af of een logeeradres zo’n goed idee is voor dit jochie. Hij moet nu al steeds wisselen tussen 2 huizen, nog één erbij lijkt me een beetje veel van het goede. Een logeeradres is toch ook vaak om het gezin even lucht te geven? Maar beide gezinnen hebben al steeds een week zonder hem.
Beide gezinnen lijken hem niet aan te kunnen. Of niet aan zijn behoeften te kunnen voldoen.
Ik wil toch wel een compliment aan to uitdelen. Wat zij doet dat zou ik niet kunnen. Ze probeert toch het beste te doen en ze verdiept zich ook nog in al wat mogelijk is om de jongen te helpen.
Ik was leesmoeder en in 1 groepje zat een jongen met adhd, de jongen zat ondersteboven achterstevoren te hummen en te neuriën en gekke bekken te trekken en boos te wezen, ik kon dat niet handelen respect voor mensen die dat allemaal wel kunnen en als het je kind is ja dan moet je wel maar tjonge pffff.
Jeetje pittige situatie zo!
Ik zou idd ook hulp zoeken, al is het maar om af en toe te kunnen ventileren!
