Tips omgaan met stief/bonus/plus kind met gedragsproblemen
Sinds een goede 4 jaar heb ik een relatie met partner die uit vorige relatie een kind heeft dat steeds heftigere gedragsproblemen laat zien.
Ondertussen is de diagnose ADHD gesteld en uit de 7 jarige de problemen vooral met agressief gedrag, naast de “typische” ADHD klachten.
Medicatie is iets wat ook geven word maar heeft nog steeds geen effect.
We wonen sinds 2 jaar als samengesteld gezin samen(toen was het vooral een aanwezig/druk kind, niet de problemen die nu aan de orde zijn), mijn (puberende) kinderen zijn er voor 80% van de tijd en zijn kind voor 50% van de tijd.
Ik merk dat ik steeds minder makkelijk me toe kan zetten om rustig te blijven. De hele situatie geeft bizar veel weerslag op mijn relatie. Niet alleen vanwege de zorgen rondom het kind maar ook door de invloed op de rest van het gezin (mijn eigen kinderen) als op mijn gemoedstoestand.
Agressie en impuls problemen zijn zo zorgelijk dat ondertussen geen plek meer is op regulier onderwijs en er doorverwijzing is voor speciaal onderwijs.
Voorbeelden op school; Kind loopt weg, slaat/schopt zowel andere klasgenootjes als juf/meester, gooit met allerlei zaken van scharen tot aan stoelen en laptops. Al met al kunnen ze op school de veiligheid van kind maar ook de veiligheid van andere kinderen niet meer garanderen.
Daarnaast zijn de regulieren ADHD problemen ook gewoon aanwezig dus kind is constant altijd op welke manier dan ook aanwezig. Rust is er niet echt meer hier in huis hierdoor.
Thuis zijn de agressie problemen minder heftig als op school(hier minder prikkels) maar spelen met andere kinderen in de wijk is altijd spannend… regelmatig gaat kind op de vuist bv. Of verbouwd de kamer(trekt complete kledingkasten naar beneden) als kind straf krijgt voor totaal onacceptabel gedrag. Al gebeuren dit soort incidenten niet dagelijks terwijl dat op school bijna wel aan de orde is.
Partner weet ook niet meer zo goed wat hij er verder mee kan, maar zijn irritatie naar zijn eigen kind is veel minder aanwezig als de mijne (logisch van je eigen kids kan je veel meer hebben als van een ander) al herkent hij echt wel waar ik tegen aan loop.
Zijn er andere stiefouders die dit herkennen of het gevoel herkennen dat je echt niet van je partner afwilt maar kind zodanig een stoorzender is dat je niet meer weet hoe verder?
Ik wil mijn partner echt niet kwijt maar de hele situatie zorgt er wel voor dat mijn eigen gemoedstoestand danig verstoord word dat ik er geen leuker mens op word…
Bolmieke schreef op 21-04-2023 om 20:32:
Ik wil toch wel een compliment aan to uitdelen. Wat zij doet dat zou ik niet kunnen. Ze probeert toch het beste te doen en ze verdiept zich ook nog in al wat mogelijk is om de jongen te helpen.
Ik was leesmoeder en in 1 groepje zat een jongen met adhd, de jongen zat ondersteboven achterstevoren te hummen en te neuriën en gekke bekken te trekken en boos te wezen, ik kon dat niet handelen respect voor mensen die dat allemaal wel kunnen en als het je kind is ja dan moet je wel maar tjonge pffff.
Ja als het je kind is moet je wel, maar ik hoop toch altijd dat ook anderen die een rol spelen in het leven van mijn kind met adhd, hoe klein ook, het positief kunnen houden. Ten eerste zet je zo'n kind als juf in het groepje van iemand die dat wel kan handelen. En anders los je het anders op.
Als ik zo'n kind in mijn groepje had of thuis zou ik het wat te doen geven. Niet alleen maar voorlezen maar ook vragen stellen. Wat gaat Pinkeltje nu doen denk je? En als ik zie dat stil zitten echt niet meer gaat, dan krijgt hij een taakje. Pietje ik heb zo'n dorst, kun jij een bekertje water voor mij halen? En dan later hoorbaar tegen de juf zeggen dat Pietje zo'n behulpzaam jongetje is. Kijk maar eens hoe zo'n kind daarvan groeit.
En dat is wat ik ook probeer zeggen tegen TS. Zij moet die draai kunnen maken en de vader ook. Anders raakt dit kind zwaar beschadigd. Dat is al aan het gebeuren. Ik kan het niet mooier maken dan dat.
ToetieToover schreef op 21-04-2023 om 19:02:
Het leest alsof niet alleen je stiefzoon overvraagd wordt, maar jij ook. Dat kan hè. Als je dat herkent en erkent, is het echt een goed plan om (meer) hulp te gaan accepteren. Wat vind je van de tips tot nu toe? Zit er iets voor je bij? Ik vind zo’n logeeradres best een goed idee, bijvoorbeeld.
Probleem voor dit kind is alleen dat hij al veel heen en weer moet met zijn spullen, gezien beide ouders een samengesteld gezin hebben. En juist dat lijkt te veel prikkels te geven voor dit kind, waardoor gedragsproblematiek verergerd.
En dat samen eten, als dat zichtbaar teveel is voor dit kind, teveel prikkels geeft op een moment dat hij juist moet ontprikkelen, dan kies je toch voor een andere oplossing die recht doet aan allemaal. Wil hij misschien op zijn eigen kamer eten, geen prikkels op die manier, geen strijd en geen stress en daarna weer positief verder gaan samen. Dit moment kan wel eens het moment zijn, waardoor hij kan ontprikkelen en een verschil gaan maken. Probeer het een week.
Er zijn ook verzwaringsbodywarmers die je kind aankan doen, waardoor hij meer bewust is van zijn zijn, zijn lichaam en niet zo impulsief bewegelijk is aan tafel, omdat dat rust geeft.
En een opdracht voor jou. Overlaad het kind deze week met complimenten, veel knuffel en sluit elke avond af met 3 complimenten wat je samen invult van wat hij goed heeft gedaan die dag en een mooie sticker in laten plakken daarna.
En als je daarvoor eerst een weekendje uit moet om op tevladen hiervoor doe dit dan en begin dan met frisse moed
en nog even de toevoeging dat ik snap en begrijp dat het moeilijk is, want van 'gewoon' opvoeden is geen sprake. Dat vraagt ook een stukje acceptatie en 'rouw'.
Ouders die niet in jullie situatie zitten, hebben gevoelsmatig geen recht van spreken, omdat dat vaak de mensen zijn die met veel 'ongewenste adviezen' komen, maar te gelijkertijd ook de mensen zijn die een bezoek van een half uur al teveel vinden. Dus dat is niet helpend.
Dus tegelijk ook complimenten dat je je zo inzet voor je stiefzoon.
Hoop herkenning hier, maar dan bij mijn eigen kind. Je zegt dat 7 jaar te jong is voor een diagnose, dit is echt niet waar. Met dit extreme gedrag is er de mogelijkheid het kind tijdelijk te laten opnemen voor een observatieperiode. Vaak gevolgd door een periode van behandeling. Ja, dat is een hele heftige beslissing en je wil niet weten hoeveel verdriet het mij gedaan heeft om mijn toen 5 jarige "weg te doen". Het heeft ook zijn sporen nagelaten bij het hele gezin. Had we het anders kunnen doen? Nee, dat denk ik niet.Het heeft geleid tot een diagnose (en hier bleek het om MCDD te gaan, lees je maar in ). Het heeft ook geleid tot onmiddelijke intensieve begeleiding van ons en de mogelijkheid tot logeeropvang. Misschien is dit nu te vroeg voor jullie gezin, dat zou kunnen. Misschien is er nog iets anders mogelijk. Maar ik wilde je er toch op wijzen dat het dus absoluut niet waar is dat er geen diagnose en bijbehorende behandeling mogelijk is.
Maar bij Adh is de context heel erg belangrijk. Dus het kan heel goed zijn dat het gedrag van dit kind zo heftig is door de context. Dus door de druk op school in combinatie met heen en weer gaan in twee samengestelde gezinnen. Dan kun je het wel bij het kind zoeken, maar het kan heel goed zijn dat als dit kind in 1 gezin was opgegroeid met de rust, voorspelbaarheid en de regelmaat die hij nodig heeft, de huidige problemen er helemaal niet waren geweest, of in ieder geval veel minder heftig.
Dan kun je het kind wel willen aanpassen aan de omstandigheden, maar je berokkent het kind daarmee veel schade en ontzegt het de kans op een goede toekomst.
Let trouwens ook op de medicatie, want een bijwerking kan ook agressie zijn. En als dat niet wordt gezien, wordt de medicatie opgehoogd en verergeren de problemen en krijgt het kind nog meer het stempel van onhandelbaar.
Pief schreef op 22-04-2023 om 09:12:
[..]
Ja als het je kind is moet je wel, maar ik hoop toch altijd dat ook anderen die een rol spelen in het leven van mijn kind met adhd, hoe klein ook, het positief kunnen houden. Ten eerste zet je zo'n kind als juf in het groepje van iemand die dat wel kan handelen. En anders los je het anders op.
Als ik zo'n kind in mijn groepje had of thuis zou ik het wat te doen geven. Niet alleen maar voorlezen maar ook vragen stellen. Wat gaat Pinkeltje nu doen denk je? En als ik zie dat stil zitten echt niet meer gaat, dan krijgt hij een taakje. Pietje ik heb zo'n dorst, kun jij een bekertje water voor mij halen? En dan later hoorbaar tegen de juf zeggen dat Pietje zo'n behulpzaam jongetje is. Kijk maar eens hoe zo'n kind daarvan groeit.
En dat is wat ik ook probeer zeggen tegen TS. Zij moet die draai kunnen maken en de vader ook. Anders raakt dit kind zwaar beschadigd. Dat is al aan het gebeuren. Ik kan het niet mooier maken dan dat.
Ik vond het al ingewikkeld genoeg om leesmoeder te zijn, je voelt je verantwoordelijk en wilt het goed doen. De stagiaire is uiteindelijk 1 op 1 gaan lezen met het jongetje.
Het klinkt heel goed wat je schrijft over hoe jij dat zou aanpakken! Maar klinkt wel een beetje optimistisch want Pietje zou het bekertje water wat je hem liet halen in het echt misschien wel leeg gieten op je laptop of zoiets of bijna.
Bolmieke schreef op 22-04-2023 om 12:08:
[..]
Ik vond het al ingewikkeld genoeg om leesmoeder te zijn, je voelt je verantwoordelijk en wilt het goed doen. De stagiaire is uiteindelijk 1 op 1 gaan lezen met het jongetje.
Het klinkt heel goed wat je schrijft over hoe jij dat zou aanpakken! Maar klinkt wel een beetje optimistisch want Pietje zou het bekertje water wat je hem liet halen in het echt misschien wel leeg gieten op je laptop of zoiets of bijna.
Nee hoor. Pietje is juist heel blij dat hij gezien wordt en gewaardeerd wordt en doet voortaan alles voor je (wat in zijn macht ligt).
Bolmieke schreef op 22-04-2023 om 12:08:
[..]
Het klinkt heel goed wat je schrijft over hoe jij dat zou aanpakken! Maar klinkt wel een beetje optimistisch want Pietje zou het bekertje water wat je hem liet halen in het echt misschien wel leeg gieten op je laptop of zoiets of bijna.
Ach nee, dan ga je echt uit van bewuste gemenigheid en dat heb ik zelf (ik ben leerkracht) nog nooit gezien bij een kind. Een klusje werkt vaak ontzettend goed. Niet bij alle kinderen natuurlijk, maar die hebben dan weer een andere ingang.
Als dat als leesmoeder teveel van jou vraagt is het uiteraard prima dat je dat aangeeft zodat er een andere oplossing gevonden kan worden, maar dat neemt niet weg dat alle kinderen het verdienen dat er positief en oplossingsgericht met hen mee wordt gedacht. De kinderen die worstelen misschien nog wel het meest.
Eleanor schreef op 22-04-2023 om 12:22:
[..]
Ach nee, dan ga je echt uit van bewuste gemenigheid en dat heb ik zelf (ik ben leerkracht) nog nooit gezien bij een kind. Een klusje werkt vaak ontzettend goed. Niet bij alle kinderen natuurlijk, maar die hebben dan weer een andere ingang.
Als dat als leesmoeder teveel van jou vraagt is het uiteraard prima dat je dat aangeeft zodat er een andere oplossing gevonden kan worden, maar dat neemt niet weg dat alle kinderen het verdienen dat er positief en oplossingsgericht met hen mee wordt gedacht. De kinderen die worstelen misschien nog wel het meest.
Ja daar heb je gelijk in dat ieder kind positiviteit verdiend maar ik begrijp best dat het soms moeilijk is, respect voor alle leerkrachten!
Ik zou echt proberen zoveel mogelijk afstand te nemen.
Misschien zijn je gevoelens hartstikke begrijpelijk, maar ze zijn idd niet helpend in deze situatie.
Je komt nu terecht in machtsspelletjes en daar is niemand bij gebaat.
Je bent nu blijkbaar niet in staat om de sterke kanten van kind te zien en te gebruiken om zijn gedrag of situatie om re buigen.
Snap ik ergens echt wel, maar iedereen, incluis jij zelf, verdient beter.
Wees de oudste en wijste. Pas je aan. Zorg dat je hoe dan ook minder last van hem hebt. Ga letterlijk zelf elders of apart eten. Ga op logeerweekenden! Enz. Dit stevent anders af op een scheiding of erger; kind moet uit huis. Neem hem zijn plek niet af! Leer van je pubers en trek ook meer je eigen plan. Zorg dat je goed voor jezelf zorgt zodat je partner effectief kunt steunen.
Een kennis van ons heeft behoorlijk ADHD. Zijn biologische moeder ziet hij nooit meer. Vader was hertrouwd en daarna weer gescheiden. Stiefmoeder heeft, al heeft ze hem minstens 10 jaar mee opgevoed, na de scheiding van vader tegen hem gezegd dat ze nooit van hem gehouden heeft en hem niet meer hoeft te zien. Heeft hem ongelooflijk gekwetst. Houd alsjeblieft rekening met de gevoelens van een kind, dat niet om de situatie vraagt, afhankelijk is van volwassenen en verder moet met alles wat hem overkomt.
Prillewits schreef op 23-04-2023 om 20:34:
Een kennis van ons heeft behoorlijk ADHD. Zijn biologische moeder ziet hij nooit meer. Vader was hertrouwd en daarna weer gescheiden. Stiefmoeder heeft, al heeft ze hem minstens 10 jaar mee opgevoed, na de scheiding van vader tegen hem gezegd dat ze nooit van hem gehouden heeft en hem niet meer hoeft te zien. Heeft hem ongelooflijk gekwetst. Houd alsjeblieft rekening met de gevoelens van een kind, dat niet om de situatie vraagt, afhankelijk is van volwassenen en verder moet met alles wat hem overkomt.
Ik vind dit zo verdrietig om te lezen...dit lees je wel eens vaker over samengestelde gezinnen. Zoiets voelt een kind. Verschrikkelijk gewoon
Voor mij verhelderend en voor anderen misschien ook of juist herkenning: podcast De wereld van Sofie over Plusouders in de Penarie.
