Tips omgaan met stief/bonus/plus kind met gedragsproblemen

Dat lijkt mij geen makkelijke situatie voor jou en voor jou kinderen en natuurlijk voor iedereen. Hoe staan jou kinderen hierin en hoe ervaren zij deze situatie?

Wat mij wel opvalt aan jou verhaal is dat de gedragsproblematiek lijkt te zijn verergert na jullie samenwonen? Klopt dat?

Is er alleen adhd vastgesteld of wordt er inmiddels ook gedacht aan andere stoornissen? Hebben jullie hulp als gezin om met zijn gedrag om te gaan? Kunnen jullie herkennen wat eraan vooraf gaat voordat het thuis zo escaleert? Werken jullie met een duidelijk dagschema/werkschema voor voorspelbaarheid, uitgebeeld met pictogrammen? 

Ik ben persoonlijk niet zo van die etiketjes willen plakken. Een scheiding is heel erg heftig voor een kind. Elk kind gaat daar ook anders mee om en zoals ik het lees heeft het kind moeite om die emoties de baas te zijn. Je zegt ook dat de relatie niet zo lekker loopt nu tussen jou en je vriend. Ik zou me eerst gaan richten op een fijnere thuissituatie voor het kind, ruimte laten voor de emoties en in contact gaan staan met het kind Ipv nog meer gaan straffen. 

Wij hebben een eigen kind met heftige problemen gehad . En dat doet wat met je relatie. Die van ons was en is nog goed maar ….heftige tijd.
Geen tips. Ik zou misschien wel weer apart gaan wonen . Zou mijn eigen kinderen dit niet aan willen doen . Hoe triest ook voor bonus zoon .

Ik vrees dat je echt apart moet gaan wonen. Dat is misschien niet zo simpel; maar als je na gaat wat dat kind te verstouwen krijgt in enkele jaren tijd: een scheiding, een moeder met (nieuwe partner) en brusjes in huis, een vader met nieuwe partner en kinderen in huis en steeds heen en weer moeten. Een kind wat daar gevoelig voor  is, trekt dat dus echt niet.

wat krijgt hij voor medicatie? Als het werkelijk zo is dat de medicatie niets doet dan moet je ermee stoppen want de meeste ADHD medicatie moet meteen werken. Het kan wel even duren voordat het kind met hulp van medicatie en rust in het dagritme wat terugkeert, echt weer beter gaat maar als je niets van de medicatie merkt is dat niet goed.

ben je niet bang dat je eigen kinderen, als je stiefzoon groter wordt en de situatie niet onder controle is, steeds en steeds minder in hun relatie met jou zullen investeren, gewoon omdat de sfeer bij jullie niet te harden is? Ik ga ervan uit dat je eigen kinderen deels bij hun vader wonen? Is de regeling niet zo aan te passen dat je eigen kinderen zo min mogelijk in contact zijn met je stiefzoon? Misschien zo rustiger voor hem, onverdeeld aandacht van zijn vader en jij kan je onttrekken aan stiefzoon door eigen dingen te doen. Klinkt misschien egoïstisch maar je moet ook je eigen krachten sparen, anders blijft er niets meer over van jullie relatie over een paar jaar.
Mijn ex-vriend had twee kinderen (gelukkig stukken ouder) waarvan de oudste zeer ernstige ADD had en de jongste ADHD (niet zo extreem). Ze kwamen maar zeer sporadisch op bezoek (niet door mij maar door moeilijke relatie met hun pa), maar ik had het nooit 50% van mijn tijd kunnen volhouden.
Heb je wat je stiefzoon betreft ooit de mogelijkheid van ODD als diagnose gehoord? 
ik wens je veel sterkte.
Sini

Jee, TO, dat klinkt als een pittige situatie en logisch dat het een weerslag heeft op iedereen.

Krijgen jullie ook ouderbegeleiding? Ik vraag het omdat mij opvalt dat je straf noemt. Ik ben sowieso geen voorstander van straf geven, en kan me voorstellen dat het bij een kind met emotieregulatie problemen juist zorgt voor escalaties.

Ik wil overigens niet zeggen dat er geen regels moeten zijn, of consequenties, maar de vraag is hoe je ongewenst gedrag een gevolg geeft. Iets niet accepteren, betekent niet dat je straf moet gebruiken.

Het is niet voor niks dat vele samengestelde gezinnen het niet redden, dit zie ik niet anders dan 1 vd zovele voorbeelden waardoor dit komt. Excuses als dit hard klinkt, maar ik kan het niet anders benoemen helaas.

Ook ik zie enkel als enige oplossing weer apart te gaan wonen als jullie elkaar niet kwijt willen, een andere oplossing is er niet. Jij dient je eigen kinderen te ‘beschermen’ en het is geen oplossing zijn kind minder bij vader te laten komen. Ik snap dat moeder vasthoudt aan 50/50 co-ouderschap, terecht ook! Waarom zou zij rekening moeten houden met jullie samengestelde gezin? 

Als jullie jullie relatie willen behouden, dan zou ik serieus overwegen weer te gaan latten! 
Wat zien jullie zelf wel als een eventuele oplossing? En dan bedoel ik niet jij, maar jullie?

Ik zie nog wel een mogelijkheid: jouw kinderen komen alleen nog wanneer je stiefzoon bij zijn moeder is, zo hebben ze geen last van zijn gedrag. En hopelijk is het rustiger voor je stiefzoon. En jij gaat wat vaker weg/op pad wanneer je stiefzoon er is. Zo heb jij er ook minder last van en neemt je draagkracht hopelijk wat toe.
Dat betekent dat jouw kinderen meer tijd bij hun vader zijn, maar ik las eerder dat dat wel kon.

Zouden jullie misschien in aanmerking komen voor af en toe een weekend opvang voor de jongen? Dan hebben jullie even lucht. Dat wordt wel meer gedaan.
Mij klinkt het eerder naar ODD dan naar ADHD trouwens, of naar autisme. Ook omdat de medicijnen niet helpen, en dat is wel apart.

Medicijnen zijn niet ideaal, maar je zou wel wat effect moeten merken, anders zit de diagnose er misschien wel naast. Maar ik ben geen arts. Het is een lastige leeftijd ook omdat een kind al wat autonomer wordt (en dat wordt ook verwacht) maar nog niet in staat is tot zelfreflectie en dus niet naar zichzelf kan kijken zoals een ander dat doet. Overleggen op een rustig moment is er dan nog niet bij.

Straffen voor onredelijk gedrag lijkt mij overigens zinloos voor een kind dat zijn impulsen niet kan beheersen. Straf heeft alleen zin als je zelf de keuze kan maken om iets niet te doen, als het hem gewoon overkomt is straf alleen maar onrechtvaardig in zijn ogen en roept nieuwe boosheid op.

Wij kozen er zoveel mogelijk voor om slecht gedrag te vermijden en goed gedrag in de hand te werken, een soort puppy training noemde ik het, dus om goed gedrag in te slijpen en slecht gedrag juist niet.

Maar zulke agressie hadden onze kinderen niet, dat maakte het wel makkelijker. Dat het een enorme stress op je relatie geeft vooral als het niet je eigen kind is, dat kan ik me voorstellen. Dat doet het al als je wel allebei de ouders bent. Wij hebben er ongelooflijk veel discussie, strijd en gesprekken over gehad.

gelukkig hier geen ervaring mee, goed dat je al allerlei hulp hebt ingeschakeld! 
Ik dacht ook meteen aan latten, maar snap ook dat dat een laatste redmiddel is, als het echt teveel wordt. Sterkte in elk geval!

Enige "stomme" tip die ik nog kan geven is.... Elke dag een uur buiten spelen / sporten, evt onder begeleiding van vader (om ruzie te voorkomen). Kan de rest even op adem komen, en uit onderzoek blijkt dat zowel groen, als lichamelijke ontlading, heel belangrijk is voor kindjes met ADHD. Mijn vriendin is adhd specialist en die adviseert dit veel bij gedragsproblemen, zij geeft altijd aan dat hiermee ontzettend veel behandelingen ondervangen worden.