Tips omgaan met stief/bonus/plus kind met gedragsproblemen

Er is een boek waarvan ik denk dat jij (en de andere (stief)ouders) veel plezier zal hebben voor deze stiefzoon maar ook voor andere (jongere) kinderen. 
Het is een boek vol met kleine spelletjes, gegroepeerd per zintuig (hoofdstuk) met spullen die we allemaal wel in huis hebben. Bijv tafelvoetbal met een watje en rietjes. Wist je dat zuigen of blazen ons rustig(er) en alert(er) maken? Niet alleen kinderen met problemen met prikkelverwerking maar ook die daar geen moeite mee hebben. Je hartslag gaat ook meteen beduidend omlaag als je duimt. Handig natuurlijk als we baby’s de borst geven. Dat is dan toch weer mooi van de natuur.

Elk hoofdstuk begint met 1-2 pagina‘s met korte voorbeeld met overprikkeling en onderprikkeling: eye-openers. Ik meen ook dat er achter een adressenlijst staat die heel handig kan zijn om te hebben. Zorg dat je het boek met de spelletjes hebt want deze schrijver heeft twee boeken met deze titel geschreven: https://www.nieuwezijds.nl/boek/met-plezier-uit-de-pas/

Ik bedenk me nog iets waarop ik kwam toen je schreef over dat hij leert omgaan met prikkels. Dat moet hij ook maar hij heeft daar als adhd-er heel veel tussenstapjes nodig, aangereikt door de omgeving.
In mijn eigen zoektocht ben ik de stoplicht-methode tegengekomen (uit te breiden met de 5-versnellingenmethode) en iets dat “geef mij de vijf” heet. Die laatste ken ik niet (maar vraag de SIT of het iets is voor (stief)zoon, wel over gelezen, leek mij heel handig (voor alle kinderen) maar niet voor gekozen.

Stoplichtmethode gaat over benoemen wat de innerlijke (on)rust is. In het begin benoem je wat je ziet. Als een kind rustig en alert is, is hij groen. Wat ben je lekker groen nu! En na een paar keer: hoe is het om groen te zijn van binnen? Als jij groen bent van binnen, is het dan ook rustig van binnen? Denk jij dan aan hoe het binnen gaat in jou of lukt het beter om te zien wat er om je heen gebeurt? En bij rood ontdek je wat dat is, daarna hoe het voelt van binnen en vervolgens wat er gebeurt als je rood bent van binnen. Ut te breiden met hoe je rood wordt en hoe je het kan voorkomen. En kan jij ook vertellen dat jij ook wel eens rood bent van binnen (en dat is niet fijn). Zo kan hij zich ook wat meer begrepen voelen en groeit het vertrouwen. En later benoem je oranje: je leek net groen maar het lijkt er op dat je naar rood gaat: ben je dus oranje?

Na week of wat kan je introduceren (en hier komt de kennis van de SIT van pas) hoe je van rood naar oranje kan gaan. En van oranje terug naar groen. Laten we dat samen ontdekken (met kennis van de SIT), wat heb jij nodig (en natuurlijk is dat afhankelijk van welk zintuig overprikkeld is, als het het gehoor is, kan een koptelefoon met fijne muziek (of juist stilte) uitkomst bieden of als hij zich verloren voelt in de ruimte, springen op een trampoline). Er zijn iets van 7 of 8 zintuigen met mogelijkheid doorsnee, over of onderprikkeling. Maar vraag je SIT! Wel handig om wat vanaf te weten zodat je situaties kan lezen en er naar kan handelen voor meer rust in je gezin.
Dit kan je uitbreiden naar de versnellingen (van je auto).. je maakt nog meer onderverdelingen.

Je kan adhd zien als een vooralsnog ontbrekende of niet goed functionerende remfunctie. Maar die is wel te ontwikkelen! 

Zo leer je hem te ontdekken en te herkennen in welke gemoedstoestand hij zit, dat die kan veranderen doordat hij zijn behoeftes leert kennen. Dat zou voor de ouders en stiefouders een handig handvat kunnen zijn.
Misschien kan jullie SIT je op weg helpen of weet hij anders een ontwikkelingspsycholoog die jullie hierbij kan helpen.. 

Ik besef dat het als veel kan klinken en jij bent natuurlijk stiefmoeder met haar eigen kroost erbij maar het geeft je zoveel handvatten, ook voor de andere kinderen..  Kinderen met adhd hebben vooral veel aan het expliciet leren van de dingen die we eigenlijk voornamelijk impliciet leren (bijvoorbeeld rustig worden zodat je op kan letten wat de meester tegen je zegt of ordenen en organiseren van de wereld om je heen) met meer tussenstapjes. En dat is ook iets waar niets aan de hand kinderen heel goed bij varen.

Realiseer jij je hoe ontzettend boos je overkomt? Ik heb hier verder totaal geen verstand van, maar je lijkt je stiefzoon echt enorm kwalijk te nemen dat hij niet gewoon is. Jouw 'gewoon'. Als ik dat al in een paar berichtjes voel, kan ik me haast niet voorstellen hoe het voor hem moet zijn. 

En nee, zoveel irritatie naar een kind snap ik niet. 

Ben je zelf al in therapie?

Gwennh60 schreef op 21-04-2023 om 00:09:

dank iedereen voor de reacties! Het is gewoon een hele lastige situatie, voor iedereen hierbij betrokken. Want ook in het (samengestelde) gezin van zijn moeder is er zo goed als dagelijks “chaos” door gedragingen van hem wanneer hij daar is.

@s.ndra ik snap waar je vandaan komt, stoorzender klinkt heftig maar cru gezegd benoem ik gewoon hoe ik en veel om hem heel het nu zien, het is een dermate complexe situatie dat beide gezinnen(vader en moeder), school en andere in zijn omgeving niet meer normaal kunnen functioneren door zijn gedrag… hoe moet ik het dan noemen?

wbt verwachtingen, uitgaande van jou verhaal dat het cognitief een 4 jarige is, is het te veel dat wij vragen met een vork te eten bv? Of dat hij na een uur schermtijd zijn tablet weer inlevert(zonder compleet over de rooie te gaan)? (En ja we tellen af, zodat hij weet waar we naar toewerken) of dat hij zijn eigen speelgoed opruimt in de bakken waar hij het uithaalt? Of niet met potloden op andere oppervlakte gaat kleuren als het papier wat voor hem ligt?

Overigens, we straffen(time out om te denken) alleen voor zaken waar hij wel degelijk controle over heeft, in een “bui” is er geen straf voor zijn acties alleen een praatje achteraf (zoals geleerd door de GGZ) over wat er mis ging in aanloop naar (in hoop dat hij zelf de voorloop signalen gaat herkennen maar dat antwoord is voor nu standaard “ik weet het niet”)

wbt andere diagnoses, voor veel andere testen is hij nu nog te jong al gaf de GGZ aan niets uit te sluiten en te verwachten dat er mogelijk later nog wat meer uit zal komen.

@philou, samen eten ging tot voor kort goed, kan van te voren ook precies benoemen wat er verwacht word(eten met vork, niet te veel praten en pas van tafel als je klaar bent, maar tijdens het eten is hij dermate bewegelijk dat hij letterlijk zaken van tafel afgooit, word snel boos op van alles en nog wat (voorbeeld: wortels die hij niet met een vork kan prikken omdat hij ondanks 2000x uitleg nog steeds zijn vork weigert normaal vast te houden, vlees dat niet klein of groot genoeg gesneden is, eten te koud of te warm.) En dan hebben we het nog niet over de constante stroom aan woorden uit zijn mond…
En dat maakt echt niet uit of hij alleen eet, met alleen zijn vader of met iedereen, gedrag is er en blijft aanwezig in elke situatie.

wbt medicatie kijk even naar mijn reactie hiervoor daar staat aangegeven hoe en wat

Naast vermoeidheid en wanhoop, klinkt er ook onbegrip en ergernis door in deze opsomming. Dat, als hij het kan benoemen, hij het dus ook moet kunnen.

Ik vind het ook best veel regels of een hoge verwachting voor een jongetje wat stuitert. Je kunt dan veel willen, maar hij kan er niet aan voldoen en dat is demotiverend.  Je stappen en wensen zijn dan te groot en in zijn geval niet realistisch. Veel kleinere stapjes, meer begeleiding, minder prikkels, precies wat je met een kind van jezelf of jullie beiden zou doen. Op t andere adres heb je ( als in vader/jullie samen) weinig invloed , tenzij er opties zijn om om de tafel te zitten. Ik vind t ook wel sneu als ik even puur naar t ventje kijk. Krijg je het niet voor elkaar te blenden in "normaal en makkelijk zijn", moet je dat ook nog eens volhouden op 2 adressen. Ik denk dat hij het lastiger heeft van binnen dan hij kan vertellen. Ik hoop dat jullie de juiste hulp krijgen; dat het zwaar is neem ik meteen aan.

Wow odd of cd
En jij die er geen leuker mens op wordt
En niet willen latten 

wat is leuk aan bonus zoon?
Wat doe jij zelf om te ontspannen?
Wat doet man ?
Wat doen jullie samen ?
Wat zegt de ggz hoe met hem om te gaan
Heeft er al hulpverlener bij jullie thuis mee gekeken?

Gwenn, wat ik me bij jouw verhalen steeds afvraag: wat als deze stuiterbal straks 12 jaar is, 15, 18? Hoe zien jullie dat voor je? Een stuiterbal die 2x zo sterk als jij is en je misschien ook nog wel onder de tafel praat. Hou je dat op termijn vol? Ik vind het zorgelijk dat je schrijft dat zijn aanwezigheid nu al zo'n grote weerslag op jou heeft.

Ik zou er toch op inzetten dat je wat vaker op pad gaat en elders verblijft wanneer hij er is, zodat je draagkracht toeneemt en je weer die leuke persoon van hiervoor wordt. Want je kinderen mogen dan wel gaan en staan waar ze willen, zij willen dolgraag ook de leukere, blijere, energiekere versie van hun moeder terug. En ik vermoed dat je partner dat ook fijn zou vinden. Ten slotte blijf jij als persoon dan ook langer en steviger overeind staan. Als de situatie nu al zo'n grote invloed op je heeft, zal dat de komende jaren nog veel meer worden, als er niets verandert. 

Schrijf je misschien voor de zekerheid maar in voor een sociale huurwoning, je weet nooit wanneer het moment komt dat het toch nodig blijkt. Hopelijk nooit, maar je weet het niet.

Gwennh60 schreef op 21-04-2023 om 

Ik zou tips om het voor mij, maar ook voor partner behapbaar te houden, thnx voor de tips op dit vlak we gaan eens verder onderzoeken wat er mogelijk is!

Het kan een en ander behapbaarder maken door het halsstarrig nee niet perse te zien als onwil maar als onmacht. Door niet bij alles te denken, hij hoort dit te kunnen, dus moet hij het ook doen. 
Gek voorbeeld misschien maar stel dat hij heel druk en zenuwachtig voor verjaardag, sinterklaas of kerst zou zijn, door hem zijn kadootjes al te laten zien voor de viering kan zo’n feest behapbaar voor hem en dus voor jullie maken. 
Als hij onder het eten zo bewegelijk is en dat is storend voor de rest die aan het eten is, laat hem zodra hij bewegelijk wordt, even een rondje rennen (kort), onderbreekt dat jullie hele eetbeleving, laat hem apart eten (met zijn vader bijvoorbeeld) die kan aangeven dat hij even kan rennen of op de trampoline (als die er is) en dan weer terug aan de eettafel. Van bewegen word je rustig(er) en alert(er). Komt dat niet altijd uit, dan op vaste dagen? 

wbt voorbeeld vork, oooww hij kan het meer dan goed en normaal! Want als hij juist geen vork hoeft te gebruiken bv met een kippenpoot die hij wat ons betreft juist prima met handen kan/mag eten dan kan hij hem zo bizar secuur met vork ontleden! En houd hij de vork perfect goed vast…

Hopelijk snappen jullie dan de irritatie… hij kan het allemaal namelijk prima maar bij enigzins geen zin of zelf iets anders verzonnen als waarheid blijkt te zijn gaat het mis.

Nee, nu snap ik de irritatie juist nog minder. Hij kan met een vork eten: opvoedkundige missie geslaagd dus. Hij wil dat niet altijd? So what?

Dan eet hij met z'n vingers, zijn lepel of niet. Als er zoveel gedoe is en moeilijkheden zijn, dan laat je toch zoveel mogelijk onbelangrijke dingen lopen?

Ja, met een vork eten valt onder tafelmanieren. Maar er zijn in deze situatie toch veel belangrijkere dingen om aan te werken, om feedback op te geven? 2000 keer iets horen over een (onbelangrijke) vork😪...

Ja, kleine moeite om netjes te eten. Maar ook een kleine moeite om dit kind zoveel mogelijk met rust te laten.

Ik zou je adviseren om ook de leuke kanten van het kind te blijven zien.
Verder begrijp ik wel de ergernis over iets op het ene moment wel kunnen en op het andere moment niet, afhankelijk van of hij er zin in heeft. Daar heb ik zelf ook moeite mee. Het kan natuurlijk wel zo zijn dat hij in een 'bui' het daadwerkelijk niet kan. Dan verdwijnt je laagje beschaving en val je terug op je primaire gedrag en reacties.
Dan moet je kiezen of je het de strijd waard vindt. Ik vraag me ook af of je een kind voor alles al moet voorbereiden met verwachtingen over 'we gaan zo eten en dan moet je je vork fatsoenlijk vasthouden'. Dat verhoogt vooraf al de druk. Als je gewoon zegt 'we gaan eten', wat gebeurt er dan?

Ik begrijp eerlijk gezegd niet zo goed waarom hij te jong is voor onderzoek naar autisme. Er zijn kinderen die al met 2 of 3 jaar worden gediagnosticeerd hoor.
In ieder geval is rust en structuur voor alle kinderen goed. 

Kinderen met adhd hebben drie dingen nodig: positiviteit, positiviteit en nog eens positiviteit! Dat klinkt niet uit jouw berichten, eerlijk gezegd. Begin eens met lastig gedrag te negeren en goed gedrag te complimenteren. En bedenk dat tegenover 1 negatieve opmerking vier positieve opmerkingen moeten zijn om het recht te trekken. 

En pick your battles. Besteedt aandacht aan dingen die echt gevaarlijk zijn, zoals de weg over rennen. Maar eten met een vork is echt niet belangrijk genoeg om het een kind dat het al zo moelijk heeft nog lastiger te maken. En druk zijn en veel praten, daar kan hij niks aan doen hé! Als je dat afkeurt, dan keur je hem af. Je kunt hem gewoon niet vragen om stil te zitten. Je kan hem wel een wiebelkussen oid aanbieden.

Eerlijk gezegd vind ik het haast kindermishandeling om een kind dat zoveel behoefte heeft aan rust en regelmaat in twee samengestelde gezinnen te laten opgroeien. Logisch dat de problemen erger zijn geworden. Als het mijn kind was ging ik latten.

Gwennh60 schreef op 21-04-2023 om 15:44:

[..]

Jij beschijft het idd misschien wel beter als ikzelf, het van de ene op andere moment iets niet meer doen omdat je er geen zin in hebt gaat er bij mij niet zo lekker in…

Maar wat betreft naleven van regels, alles maar over boord gooien? Want morgen kan het ineens iets heel anders zijn wat hij weigert, boos om word oid…

Ander voorbeeld, van de week was ie ook ineens boos omdat hij jeuk had!! En een ander kind niet…. Ja schiet mij maar lek op dat moment hoor

Het tis maar net waar hij op dat moment geen zin in heeft of niet gaat zoals hij wil…

wbt diagnoses, de ADHD heeft de boventoon, andere diagnoses zijn daardoor lastiger vast te stellen op jongere leeftijd. ASS is bv inderdaad al vanaf 24 maanden ofzo te zien bij heftige gevallen maar bij milde klachten schijnt het niet zo makkelijk te zijn zeker niet met andere problematiek die ook aanwezig is. (Let op, dit is wat wij van jeugd psychiater door krijgen)

In een “bui” doen we in overleg met ggz niets, kunnen alleen zorgen dat hij zichzelf niet bezeerd of andere. Er hangt ook geen straf/consequentie oid aan.

En even want proef bij bijna iedereen dat ik vooral niet zo moet zeuren “want jij wil niet apart gaan wonen” of me vooral een wrange stiefmoeder from hell vinden die misschien maar zelfs nooit aan haar eigen kids had moeten beginnen(want als je zo over je bonus spreekt hoe kan je dan liefhebben);

ik zie echt wel een jongen die graag wil, veel kan maar zichzelf in de weg zit. Maar maakt het niet dat er dingen gebeuren die ik lastig vind om niet te willen sturen!

Wbt betrokkenheid; ik ga naar elk GGZ gesprek mee, wil alles lezen en horen om me beter te kunnen verplaatsen in hem. Maar nogmaals er gebeurt te veel om alles dan maar te laten varen voor de goede vrede..

Volgens mij snap je er echt helemaal niks van. Het gaat niet om de goede vrede en je hoeft ook niks te laten varen. Het gaat juist om een andere, positieve manier van opvoeden, waarbij je hem de kans geeft om goed op te groeien. Op deze manier gaat dat echt niet lukken en worden de problemen steeds groter. 

Denkt zijn vader ook zo over hem? Sjonge jonge,  arm kind.