taboes

En over slim

Intelligentie is niet iets om trots op te zijn. Je hebt er niets voor gedaan en je ouders ook niet. Het is wat je ermee doet dat telt. Ik erger me ook aan ouders van slimme kinderen die maar blijven benadrukken hoe lastig het is om slim te zijn. Hebben die ouders enig benul hoe verschrikkelijk moeilijk het is om subnormaal begaafd te zijn?
Ik heb trouwens ook geen rijbewijs, waarom zou dat een taboe zijn?
Ik werd pas op een algemene ouderavond benaderd door de moeder van een leerling. Ze wilde me even alleen spreken. Wat blijkt, haar kind was op zijn vorige school een pester. Kijk, dat is nu een echt taboe waar je niet voor uitkomt in een groep. Ik vond het moedig en ontzettend fijn dat die moeder mij alles uit de doeken deed. Nu kan ik haar zoon beter begeleiden als zijn oude gedrag de kop opsteekt (wat helemaal niet hoeft).

mea

Ik ken geen ouders die "blijven benadrukken hoe lastig het is om slim te zijn". Maar wel ouders die tegen problemen aanlopen met hun slimme kinderen en dan steeds maar horen: je kind is toch zo slim? Nou dan komt het vanzelf wel goed, en zo niet dan was 'ie vast niet zo slim als jullie dachten!

Juist zo'n dooddoener als: "weet je wel hoe moeilijk het is om subnormaal begaafd te zijn!?", maakt het vaak onmogelijk om te praten over de minder makkelijke kanten van heel slimme kinderen.

Je bevestigd met je reactie dus precies het taboe waar ik het over heb.

Jippox

Ik spreek uit ervaring. Onder mijn broers en zussen zijn ook overgeslagen klassen en perfecte citoscores te vinden. Je hoeft trouwens niet hb te zijn om een klas over te slaan of 550 op de cito te scoren. Een betrouwbaarder indicator was de bij ons thuis doodnormale teleurstelling over school en verveling op school.Een totaal niet bij leeftijdsgenoten (of zelfs de juf) aansluitende woordenschat ook.
Juist omdat ik heel goed weet waar ik het over heb, houd ik vol: slim zijn is geen probleem. Het is iets waar je dankbaar voor mag zijn. Natuurlijk zijn er slimme kinderen met problemen, net als er blonde, grofgebouwde en lenige kinderen zijn met problemen. Natuurlijk zijn er hb kinderen die niet kunnen plannen, de halve wereld kan niet plannen. Natuurlijk kun je naast een hoog IQ ook een ontwikkelingsstoornis of -beperking hebben. Natuurlijk blijft het vervelend als je het niet getroffen hebt met een luie of domme of vooringenomen leerkracht, of je nu slim bent of niet. Maar geloof me als ik zeg: als je dom bent, heb je pas een probleem.
En ik weet dat het niet aardig klinkt en het is zeker niet kwetsend bedoeld, maar jouw posting bevestigt dus ook weer mijn idee over (sommige) ouders met slimme kinderen. We gaan het denk ik niet eens worden.

Mea

Goed hoor, slimme kinderen hebben nooit een probleem, alleen jij hebt pas een probleem. Ik geloof je!

Taboe: hekel aan luizenmoeders

Ik heb een hekel aan luizenmoeders.
Vind het gezeik en gezever over luizen en neten (niet besmettelijk!) verschrikkelijk.
Maar het werkt bij mij wel: ik wil niet mijn kind op moeten halen van school, dus probeer het heel goed bij te houden.

Op onze school doen ze erg hysterisch: zodra een luis wordt ontdekt, moet het kind apart zitten en moet het zsm worden opgehaald, behandeld met gif, en dan weer terug naar school.
Wat ik in die gevallen doe is: wel ophalen en goed kammen en dan voor de geur een beetje van dat vieze gif achter de oren.
Toch wel laf he? Dus ja, ik ben ook nog laf.'
(En ook een andere nick dan normaal gebruikt!)

Jippox

Misschien dat Mea bedoelt dat niet de slimheid zelf een probleem is maar andere factoren. Zo kijk ik er ook tegenaan Objectief gezien is slimheid natuurlijk ook geen probleem. Het is juist handig om slim te zijn want dan begrijp je meer, denk je sneller en kan je later een betere opleiding volgen en een betere baan krijgen en meer verdienen dan iemand die niet zo slim is. Maar natuurlijk kunnen slimme mensen ook problemen hebben. Slimheid houdt niet in dat je geen sociale problemen , geen ontwikkelings problemen of geen geestelijke problemen kan hebben. Het is dus niet de slimheid die problemen veroorzaakt maar andere dingen. Slim zijn is juist iets fijns. Je hoeft er niet trots op te zijn want je hebt ook maar meegekregen maar het is een fijn gereedschap waar je goed gebruik van kan maken.

Krin

De geschiedenis wordt zo ook wel heel zwart/wit voorgesteld als je het hebt over vuren en zo. Ik snap het deels ook wel. Het is inderdaad een soort puberaal afzetten.
Het betreffende programma ken ik niet maar als dat programma inderdaad op zo;n manier gaat als deze man beschrijft dan lijkt het me ook vrij belachelijk en ik zou dan ook niet blij zijn als mijn kinderen daarmee geconfronteerd zouden worden. Ik ken het hele programma niet en ik ken de man die deze blog schrijft ook niet dus ik heb geen idee of zijn beschrijving enigszins betrouwbaar is maar als het allemaal waar is vind ik het inderdaad een voorbeeld van doorgeslagen idiotie om jonge kinderen op een zogenaamde populaire manier te confronteren met seksuele thema's. Natuurlijk kies ik ook geen school uit waar dit soort dingen vertoond worden. Andere scholen moeten maar doen wat ze goeddunkt en als ze denken dat dit soort programma's bijdragen aan een evenwichtige en volwassen maatschappij dan moeten ze die vooral tonen.
Ik hoop alleen niet dat ze anderen hier ook lastig mee gaan vallen. En dat laatste is precies mijn zorgpunt. Ik ben blij in een pluriforme maatschappij te leven waar iedereen zijn mening kan en mag uiten. De verlichting is een groot goed maar laat het niet omslaan in een dictatuur de andere kant op.

mijn taboes

Computeren en tv kijken mogen de kinderen redelijk onbeperkt, ook nog wel tegelijkertijd als ze zouden willen.

Op de basisschool maakte ik soms het rekenhuiswerk van zoon, hij beheerste de stof, maar zijn tempo lag vreselijk laag, die ellenlange rijtjes met dezelfde soort sommen, tientallen op een vel, soms raakte hij er zo ontzettend gefrustreerd van dat ik het voor hem uitrekende en hij alleen nog maar de antwoorden hoefde op te schrijven. Ik geloof niet dat zijn schoolloopbaan er onder heeft geleden.

feestjes en rijbewijs

Wat een grappig draadje. Net als Bakje houd ik niet van feestjes. Vroeger ging ik altijd heel vroeg als er nog bijna niemand was, en dan na een uurtje gauw weer weg voordat het te gezellig werd. Tegenwoordig moet ik alleen nog naar jarige familie, maar vanwege onze gehandicapte zoon hebben we een mooi excuus om niet te lang te blijven.
En ik heb wel een rijbewijs, zo'n 12 jaar, maar al zeker 9 jaar niet gereden en ik durf het ook niet meer. Eigenlijk snap ik allang niet meer dat ik ooit les ging nemen. Ik had al rijangst (traumaatje uit mijn jeugd) en ik heb er behoorlijk veel geld in gestoken want ik had echt geen talent. Eigenlijk heb ik er spijt van dat ik mijn rijbewijs heb gehaald, omdat "iedereen" me nu laf vindt (in mijn verbeelding). Dat probleem heb je niet als je geen rijbewijs hebt
Wel blijf ik hem verlengen.
Over mijn jongste: die zal wel eeuwig in de luiers zitten en kan niet praten, maar daar schaam ik me niet voor. Hij is een schatje! Mijn oudste moet met 8 jaar er nog steeds aan herinnerd worden zijn billen altijd goed af te vegen. Zolang ik een briefje ophang in de wc gaat het goed.

Jippox

Fijn dat je eruit bent wat mijn probleem is. Zou je ook nog kunnen ingaan op mijn argumenten, die Svenja overigens beter uitlegt dan ik het zelf heb gedaan? Of is het voor jou onmogelijk deze discussie voort te zetten met het oog op mijn probleem?

taboe

Het taboe dat ik hier noem, is dat je er NIET over kunt praten als je slimme kinderen hebt. Ik heb het er helemaal niet over gehad dat het een probleem is. Al is het zeer zeker echt niet alleen maar leuk en makkelijk als je een kind hebt met een zo afwijkende intelligentie dat het altijd overal een buitenstaander is.
Mijn kinderen doen het prima, en zijn zeker gezegend met hun gaven. Maar bij een aantal zie ik elke keer weer hoe ze nergens echt 'passen', en hoe eenzaam dat ze maakt. Ondanks dat ze sociaal vaardig zijn en veel vrienden hebben.
Ook zie ik hoe ze gekwetst raken door de houding van leerkrachten, door de opmerkingen van andere ouders. Er zijn echt mensen die het niet uit kunnen staan dat een kind makkelijk leert, en die er op uit zijn om zijn kind wel eens even op zijn plaats te zetten. Zelfs voor de klas kom je zulke mensen tegen. En er zijn mensen die het best goed bedoelen, maar er zo weinig van weten dat ze dingen heel verkeerd aanpakken. En dan zijn er nog heel, heel veel mensen die vinden dat een slim kind het altijd zelf wel zal redden, en dus nergens hulp bij nodig heeft. En zo'n kind vervolgens maar aan zijn lot overlaten.
Heel veel van de 'problemen' van heel slimme kinderen zouden sowieso niet bestaan, als er wat meer kennis was over hoe je zo'n kind zou moeten begeleiden. En als er minder onwil was om dat te doen.
Het 'probleem' zit hem dus inderdaad niet in het slim zijn, maar veeleer in de onwil en domheid van vele, vele anderen.
En nog wat anders:
Mag je er trots op zijn als je goed kunt sporten? Goed kunt tekenen? Goed muziek kunt maken? Ook daarvoor heb je aanleg voor nodig, die je ook maar gewoon hebt meegekregen.
Waarom mag je er dan toch vooral niet trots op zijn wanneer je goed kunt leren?

Taboe

Ik zou aan de meeste mensen niet durven vertellen hoeveel tijd ikzelf achter beeldschermen doorbreng. Een halfuur per dag is mijn norm en daar heb ik me sinds de komst van de tablet geen dag aan gehouden.

En waarom zou je trots op iets zijn wat niet je eigen verdienste is?

Leren is aanleg, dan ook presteren is trots Nils

Goed kunnen leren is een aanleg maar als je vervolgens dan ook goed leert en goede cijfers haalt dan is dat je eigen prestatie, daar mag een kind wat mij betreft best voor geprezen worden. Ik zeg altijd maar dat ik dan blij ben voor ze dat ze zo'n talent hebben en trots op ze dat ze zich zo goed hebben ingezet en ook blij dat het tot goede cijfers heeft geleid want dat is hier nog weleens de vraag om andere redenen.

Nils

Als een kind aanleg voor zwemmen heeft, mag het dan niet trots zijn op zijn diploma?
Zo'n kind heeft er tenslotte ook niets voor hoeven doen. Ja het is naar zwemles geweest, waar het alles wat de badjuf zei meteen kon, waar het steeds als eerste naar het volgende badje mocht. En dan vond het kind het nog leuk ook, want het ging zo goed!
En dan heeft zo'n kind een A diploma, en het is nog maar net 5 jaar! Dan wordt het door iedereen geprezen: "wat knap van jou zeg!". Het kind mag het diploma op school laten zien, aan opa en oma, en wellicht krijgt het er zelfs nog cadeautjes voor.
Nee, dan een 4 jarige die door gaat naar groep 3, omdat ze al hele boeken kan lezen en op geen enkele manier meer tussen de kleuters past. Ik zal je de reacties die wij hebben mogen ontvangen (waar het kind bij was) besparen... En dan zit ze daar tussen de kinderen die trots zijn omdat ze hun eerste woordjes kunnen lezen. En die daar volop voor geprezen worden.
Waar mag zo'n kind eigenlijk trots op zijn van jou?

sporten vs leren

Ik vond zelf het verschil dat er bij leren een maximum zit aan je inzet en het resultaat (je gaat de stof niet nog 10x doorlezen als je het al kent, en je kunt maar maximaal een 10 scoren), terwijl bij sporten je altijd meer of harder kunt trainen om zo sneller te gaan. Zeker heb je wel aanleg nodig, maar als individuele duursporter kom je er niet met alleen maar aanleg.
Dus zelf was ik wel trotser op een goede tijd behaald door serieus trainen dan op een goed cijfer behaald door een keertje doorlezen. Of je iets snel snapt kun je niet zo goed trainen. Natuurlijk moet je wel opletten waar de stof over gaat, maar echt inspannend of moeilijk is dat niet. Voor mij is dat vergelijkbaar met trots zijn op je lengte of zo: soms zitten er voordelen aan en soms nadelen, maar je hebt er zelf maar beperkt invloed op. Hoe je er mee omgaat wel, maar niet op hoe je zo geboren bent.

Natuurlijk wordt intelligentie niet altijd gewaardeerd, maar heel veel dingen waarbij andere mensen zich dan tekort voelen schieten worden niet gewaardeerd. Vervelend is het zeker dat mensen zich zo vergelijken met anderen en dat je dan niet meer een gewone opmerking kan maken zonder dat er iets negatiefs terugkomt.

Tjonge

Waar zeg ik dat het behalen van goede resultaten door te werken niet iets is om trots op te zijn? Dat is namelijk wel eigen verdienste. En nee, ik vind niet dat je een kind moet prijzen om het slim zijn op zich. Ik zeg dagelijks tegen mijn kinderen dat ze mooi zijn, maar het zou niet bij me op komen daar aan toe te voegen dat ze daar flink trots op mogen zijn. Zij hebben aan het creeeren van al die (door moeder ervaren) schoonheid immers niets bijgedragen ; )

Jippox

Ik ben als vierjarig kind dat al lezen kon nooit aandacht tekort gekomen: ik kreeg juist veel positieve aandacht. Ik herken me dus niet in "jouw taboe". Bizar dat er ouders rondlopen die kinderen om hun leervermogen afbranden. Ik heb wel hetzelfde meegemaakt met een vrouw met Down: iemand vroeg letterlijk toen ik met de dochter van een vriendin op stap was: " fijn he dat je ze nu kan laten weghalen?".

Trots

Ik denk dat Limi een punt heeft, er zullen zeker ouders of leerkrachten minder positief reageren op een goedlerend kind omdat er gevoelens van inadequatie meespelen (zichzelf of eigen kroost betreffend). Dat neemt niet weg dat het hebben van een goed of zelfs uitstekend stel hersens dermate voordelig is dat jaloezie en onbegrip van anderen daar weinig aan afdoen.
Trots is blijkbaar een woord dat voor iedereen iets anders betekent. Ik ben trots op mijn kind als het ergens moeite voor doet. Als iets vanzelf gaat, ben ik natuurlijk blij voor haar, maar dat is een wezenlijk andere emotie. Trots ben ik als zij/hij een obstakel heeft overwonnen. Slimme kinderen komen andere hindernissen tegen dan minder slimme kinderen, maar het principe blijft: om het leven aan te kunnen, moeten ze vooral procesgericht begeleid worden. Intelligentie is een enorme bonus, maar uiteindelijk zijn het de executieve vaardigheden die uitmaken of je die bonus ook goed kunt inzetten.
Ik vind de vraag 'waarop mag een kind dan nog wel trots zijn' daarom bevreemdend. Kinderen leren voortdurend bij op alle mogelijke gebieden en doen voortdurend dingen om trots op te zijn. Om het maar klein en dichtbij te houden, ik ben de afgelopen dagen trots geweest op mijn zesjarige omdat a) ze spontaan haar vieze gymkleding in de wasmand had gedaan, b) ze haar rekenhuiswerk zonder mopperen deed, c) ze met haar kleine broertje ging spelen toen die halfziek liep te jengelen en ik stond te koken. Zomaar wat voorbeelden uit het dagelijks leven.

laatste reactie

Ik gaf aan dat het taboe is om te praten over je slimme kinderen (en voor de duidelijkheid: ik ben helemaal niet begonnen over trots zijn op.. of over het problematisch kunnen zijn van... enkel en alleen had ik het over het kunnen práten over je slimme kind).
En zie wat er meteen aan discussie ontstaat (een herhaling, overigens, van alles wat er in vrijwel ieder draadje dat over slimme kinderen gaat langskomt)
Kortom, mijn punt is wel gemaakt. Hartelijk dank aan allen voor het bevestigen van mijn 'stelling'. Ik heb er niets meer aan toe te voegen.

en dat zijn dan nog je kinderen...

...moet je eens vertellen dat je zelf een iq hebt dat heel ver boven het gemiddelde zit

Kees

Haha, dan zal je jezelf regelmatig verbazen over de mensen die je hoort praten en tegenkomt in de supermarkt tijdens het boodschappen doen ((:0

Jippox

Ik denk wel dat het niet overal gaat zoals jij zegt, op onze basisschool kijkt echt niemand meer op van lezende kinderen eind groep 2 en ook wordt er regelmatig een klas overgeslagen.

Wat jij meemaakt is niet iets wat overal zo gaat.

Kees

Waarom zou je je iq-score mededelen aan de rest van de wereld?

slimste

Dalarna: maar op de school van Jippox' kinderen is het kennelijk wel een 'taboe' en dat was niet altijd even fijn. Omdat dit dan weer niet herkent wordt hier, wordt ze weer opnieuw 'aangevallen'. Zie dus maar hoe gevoelig dit onderwerp ligt

Mijn oudste roept graag dat hij de slimste van de klas is, geen idee of hij dat werkelijk is, maar dat vind ik zelf wel weer enigszins genant. En hij heeft het niet van ons, dat wij dat hebben gezegd.

Maar Kees

Wanneer moet je dan ooit je IQ score aan mensen vertellen? Mij is nog nooit gevraagd hoe dom of hoe slim ik ben. Ik werk in een omgeving waar het merendeel van de mensen best redelijk slim zal zijn maar ik heb echt geen idee wat hun IQ score is, als ze die al weten. Ik zou die van mij ook niet weten. Het is nooit bij me opgekomen om mensen er naar te vragen. Ik heb overigens ook nooit gesprekken over hoe slim of hoe dom ik of anderen zijn. Het is gewoon niet echt een issue. Ik weet niet of het een taboe is maar ik kan me eigenlijk geen situaties bedenken waarbij dit een logisch of gangbaar gespreksonderwep zou zijn.

Svenja (en anderen)

Hoe vaak heb je niet een praatje met andere ouders, langs het sportveld ofzo; "en in welke klas zit jouw kind"... "huh? Hoe oud is hij dan? enz.enz.
Of je informeert eens wat bij ouders die een kind op een bepaalde VO school hebben omdat je meer over die school wilt weten: "goh, waarom wil je dat weten? Huh zit jouw kind dan al in groep 8" enz. enz.
Zo zijn er allerlei situatie's waarin het ter sprake kan komen. En echt niet omdat je daar zelf zo nodig mee te koop wilt lopen.
Als je in de situatie zit waarin je een keuze moet maken m.b.t. 1 van je kinderen over al dan niet versnellen bijvoorbeeld, of als je tegen problemen op school aanloopt, dan is het fijn als je daar met anderen over van gedachten kunt wisselen.
Maar lees eens wat draadjes hier over dit onderwerp, en zie: alle (voor)oordelen komen weer langs.
En ook zo iets: wanneer je zelf iets niet herkent en/of niet ervaren hebt, betekent dit nog niet dat het ook niet bestaat. Veel mensen hebben daar nog wel eens een handje van: "Ik (her)ken het niet, dus het is allemaal flauwekul". Niet alleen met dit onderwerp hoor, maar op allerlei gebieden. Heel kortzichtig, vind ik dat.

Jippox

Oh ja, bij kinderen kan ik me veel meer voorstellen dat het eens te sprake komt maar bij volwassenen gewoon niet zo vandaar mijn reactie op kees. Bij kinderen is het inderdaad anders omdat ze bijvoorbeeld heel ver voor of juist achterlopen en dan in een andere groep zitten dan je op grond van hun leeftijd zou verwachten. Dus ik kan me voorstellen dat je dan wel eens over dit onderwerp spreekt. Alleen bij volwassenen onderling waar Kees het over had kan ik me heel weinig voorstellen bij een gesprek over hun eigen leerprestaties en slimheid.

Het gevaar

Als je een kind veel complimenten geeft over zijn leerprestaties, kan hij gaan denken dat dat is waar het bij hem om draait en dat zijn andere kwaliteiten er minder toe doen. Ik was vroeger het mooie slanke slimme kind. Nou, slank ben ik niet meer, en na mijn schooltijd bleek dat er heel veel slimmere mensen zijn dan ik. Wat blijft er dan nog van je over?
Overigens sta ik er hetzelfde in als Mea. Hoge intelligentie is een zegen, en natuurlijk kun je tegen problemen aan lopen, maar ik ken weinig mensen die wat van hun iq-punten kwijt zouden willen. Problemen van mensen met een laag iq worden veroorzaakt door dat lage iq en bij een hoog iq is het (interactie met) de omgeving die voor problemen zorgt.

Volwassenen

Ik denk dat volwassenen vooral prat gaan op hun intelligentie als dat niet uit hun daden blijkt. Die hoogleraar kernfysica hoeft niet te benadrukken dat hij zo slim is.