Strijd tegen kindermishandeling
De strijd tegen kindermishandeling wordt voortvarend aangepakt.
Na de zomer wordt het Haagse protocol voor het signaleren van kindermishandeling op ziekenhuisafdelingen voor spoedeisende hulp (SEH) landelijk ingevoerd. Dat protocol schrijft voor, dat er een screening komt bij ouders die op de eerste hulp verschijnen en verward zijn, of onder invloed van alcohol/drugs of slachtoffer zijn van huiselijk geweld. Deze ouders worden aangemeld bij het AMK, dat onmiddellijk onderzoek gaat doen naar de veiligheid van de kinderen.
Vandaag in Trouw: de forensische polikliniek kindermishandeling gaat mobiele teams inzetten die heel Nederland bestrijken, om vermoedens van kindermishandeling te kunnen onderzoeken.
Allemaal initiatieven, die mogelijk een bijdrage kunnen leveren in de opsporing van kindermishandeling.
Maar het vreemde blijft, dat ouders zelf nergens kunnen melden. Aan de forensisiche polikliniek heb ik wel eens de vraag voorgelegd of ouders ook gebruik daarvan kunnen maken. Kan niet, alleen toegankelijk voor professionals.
Idem met het protocol voor de ziekenhuizen.
Voor ouders zijn er de meldpunten huiselijk geweld, maar wie daarmee wel eens te maken heeft gehad zal merken dat het toch wat amateuristische doorverwijzers zijn, die meestal terugverwijzen naar de huisarts of maatschappelijk werk.
Stel je partner is drugsverslaafd of alcoholist, je komt dan niet verder omdat elke hulpverlening met zijn/haar medewerking moet gebeuren.
Stel je partner is verward, ook daar volgt een moeizaam traject door GGZ-land voordat je uiteindelijk een diagnose krijgt en nog een moeizamer traject voordat je hulp krijgt.
Als je als ouder gescheiden bent en jet vermoedt kindermishandeling door de partner kun je aangifte doen, maar dat gebeurt zo vaak, dat het geen effectief middel meer is.
En dan vinden er binnen de jeugdzorginstellingen drie keer zo vaak mishandelingen of misbruik plaats, drie keer vaker dan in de gezinssituaties. Als je dat wil melden moet je naar de gezinsvoogd, maar ook dat levert vaak niets op.
Ouders als signaleerder of melder of hulpvrager kunnen eigenlijk nergens terecht. Ouders als dader zijn volop in beeld. Het signaleren is een zorgvuldig afgeschermd privilege van professionals. Dan blijven de verhoudingen in elk geval duidelijk: ouders zijn daders en professionals moeten ingrijpen.
Hoe krijgen we die positie van ouders ooit gekeerd?
Tsjor
Tijd en geldrovend
Overigens, er wordt hier al eerder gemeld dat het een enorm duur en tijdrovend traject is, ik zie liever dat die gelden worden ingezet in meer lessen over dit onderwerp op scholen, dus niet alleen in de brugklas. Kom er gewoon elk jaar op terug ofzo, dat lijkt me nuttiger, je bereikt zo meer jongeren.
Doorgeschoten
Soms denk ik we zijn doorgeschoten als maatschappij in hoe 'veilig' willen we het maken m.n. naar kinderen toe.
En dan bedoel ik niet alleen spelen en ongelukjes,ook drankgebruik-misbruik en straf-mishandeling. Aan de ene kant vindt ik het goed dat er geen 'lijfstraffen' meer gegeven worden (zou het zelf niet eens kunnen maar afijn), maar aan de andere kant...is er zóveel mis als een boze vader zijn nergens naar luisterende puber z'n oor omdraait? (doet onze buurman met z'n zoon) Verder is dat een liefhebbende vader, die alleen werkelijk waar z'n zoon op het goede pad probeerd te houden en daarbij alles uit de kast haalt incusief aandacht, straf in normale vormen, beloning, etc. Het is onmacht dat snap ik ook wel, maar maakt hem dat meteen een slechte vader? Een mishandelende ouder?
Net zo als er altijd pubers zullen blijven bestaan die ondanks álle voorlichting en waarschuwingen en controle tóch de kans zien te experimenteren met alcohol en daarbij over de schreef gaan.
En ook net zo als er altijd rauwdouwers bestaan die ook al doe je nog zo je best er controle over te hebben zich tóch in een avontuur storten waarbij ze zich verwonden.
De kans dat je ergens in het leven van je kind zeker 1 keer wordt aangezien als 'slechte ouder' is nogal aanwezig gezien de normen die gehanteerd worden op dit moment.
Zo 'veilig' als tegenwoordig de standaard is, is dat wel haalbaar? Zijn we daarin niet een beetje doorgeschoten? Dat er eigenlijk een beetje het onmogelijke van ouders 'verwacht' wordt? Misschien ook wel van de mensen die het moeten signaleren? (dan denk ik ook aan school b.v.)
Dát vraag ik me wel eens af.....
Kinderen mógen niet eens meer verdachte ongelukjes hebben...Pubers mógen niet eens meer per ongeluk expirimenteren met alcohol, ouders mogen zich zelfs niet meer zo nu en dan onmachtig voelen want altijd is daar de dreiging van dat je mogelijk verdacht wordt van ik weet niet wat en alle hulpverleningstroepen eraan komen hollen en je minimaal verplicht op curcus moet.
Want hoe je het ook wend of keert, het is altijd de schuld van de ouders....
Soms vraag ik me dat af of we zo wel op de goede weg zitten.
groeten albana
Verplicht opgelegd
' Ik heb alleen een andere mening over hoe je alcoholmisbruik door jongeren aan moet pakken.' Het punt is dat je via een verplichte aanpak die mening eigenlijk dictatoriaal wil opleggen. Terwijl het vooral op aannames berust die pas in de toekomst mogelijk enig resultaat zou kunnen opleveren. Maar tegen die tijd ben je zelf al ouder en wijzer geworden.
Niemand bagatelliseert hier de invloed van regelmatig en teveel alcoholgebruik door jongeren (en ouderen tegenwoordig). Het is alleen wel de vraag hoe je daarmee omgaat.
Jongeren weten genoeg, ze weten dat het niet zo moet, en toch doen ze het. Dat hoort bij volwassen worden: grenzen opsporen en kijken wat je daarmee kunt. En dan op je bek gaan. Niks mis mee. Wel als je er niets van leert, maar dat 'leren' hoeft niet door een professional te zijn, dan kunnen jongeren zelf ook, dat doen de meeste ouders al en daar hebben ze geen hulp bij nodig.
Door de hulp verplicht te maken ben je gevrijwaard van alles wat er maar te verantwoorden valt: waarom je het doet (moet) wat je doet (alles wat je kunt bedenken, eventueel gelardeerd met een vleugje wetenschap, de mogelijk resultaten liggen toch ver in de toekomst). Je hebt daarmee voor jezelf vrij spel gecreëerd om je eigen mening vrijuit te kunnen botvieren en op te leggen aan mensen met een andere mening.
Tsjor
Bruikbaarheid van cijfers
In het onderzoek is een vergelijking gemaakt tussen volwassenen van eenzelfde leeftijd. Daarbij is geen onderscheid gemaakt of die volwassenen wel of geen jeugdzorg hebben gehad. In het onderzoek leggen de volwassenen vrij direct een relatie met de ervaringen die zij hadden in een JJI en die ervaringen komen naadloos overeen met wat ouders en kinderen indertijd vertelden over een JJI, waarom het geen goede plek was voor kinderen, zeker niet als het kinderen met problemen waren.
Tsjor
Maakbaarheid
Op zich kan ik best een eind mee in de overtuiging dat comadrinkers een verplicht traject in zouden moeten. Je wilt immers iets, als maatschappij. Comadrinkers straf geven (weekje cel) gaat 'm ook niet worden, dus dan maar iets opvoedkundigs. Tot zover: oke.
Maar. Ik struikel over het woord 'verplicht'. Eerder in deze draad werd gepleit voor meer ruimte voor de persoonlijke beoordeling door bijvoorbeeld artsen. Ik kan mij daar wel in vinden. En ook in het geval van comazuipers zou ik zeggen: kijk alsjeblieft naar de situatie, van zowel kind als ouder. Heeft kind lesje duidelijk geleerd? Is het onwetendheid? Hoe staan de ouders hierin? Heeft kind extreme moeite met groepsdruk? Oftewel: welk probleem is er eigenlijk? Ik ben geen voorstander van standaard 'oplossingen' zonder naar het op te lossen probleem te kijken.
Bovendien: laten we nu niet de illusie hebben dat mensen (en pubers dus ook niet) 'maakbaar' zijn. Want dat zijn mensen niet. Vroeger niet, en in deze moderne tijd net zo min. De mens is geen rationeel wezen dat, als hij maar genoeg kennis heeft, automatisch verstandige dingen doet.
Siobo (ot)
Afmelden hoeft niet, gewoon even niet meer reageren in een draadje is ook afdoende. Hoe jij je voelt, daar ben je trouwens uitsluitend zelf verantwoordelijk voor. Jij bepaald hoeveel (en of) je je wat aantrekt van wat een ander hier neer zet.
Verplicht=dictatoriaal
Het kan zijn dat je daarvan schrikt, maar hoe wil je het anders noemen? Je geeft steeds aan dat je een bepaalde mening hebt, dat mag. Maar je wil die mening via een verplichting opleggen aan anderen. En dat is dictatoriaal. Je mag daarvan schrikken, dat geeft niet. Maar het betekent niet dat je dan terug moet gaan trekken uit de discussie (NB!)
Inhoudelijk:
'Eenmalig comazuipen kan enorme consequenties hebben voor de hersenen en de lever, zeker voor een kind.' Ja, dat kan, maar dat kan ook niet. als een kind eenmaal op de EHBO belandt ben je al te laat, dan is er al sprake geweest van coma zuipen. De mogelijke schade zou dan al toegebracht kunnen zijn. Daar doe je dan verder niets meer aan. Probleem wordt het pas als het meerdere malen gebeurt. 'dit moet je nooit meer doen' is daarom een goede reactie.
Jij: 'Dit moet je nooit meer doen' zeg je tegen een kind dat voor zijn/haar achttiende alcohol drinkt, aangeschoten of niet.' Boven de 18 kun je mensen niets meer verplichten, zelfs niet notoire alcoholisten. Bij een eventueel verplicht traject gaat het dus per definitie over kinderen.
'Nou ja, niet nooit meer, maar een paar jaar niet.'Coma zuipen nooit meer, dat lijkt mij duidelijk.
'Juist de laatste jaren zijn de gevolgen van alcohol voor kinderen duidelijk geworden.' Voor wie?
'En tegelijkertijd zijn kinderen steeds meer gaan drinken. Ik denk dat bij ouders, scholen, en weet ik nog wie de problematiek nog niet goed is doorgedrongen.' Waar baseer je die conclusie op? Denk je dat ouders en scholen de kinderen meer laten drinken? Staan ze erbij te lachten als hun kind op de EHBO terecht komt? Of kan het zijn dat er een jongerencultuur is ontstaan, waarbij de jongeren door de dure consumpties in uitgaansgelegenheden een cultuur van 'inzuipen' hebben ontwikkeld? Hoe groot denk je dat de invloed van ouders en scholen is op een jongerencultuur?
'Een kind dat zich letterlijk in coma gezopen heeft, moet je leren hoe het lichaam werkt, wat de grenzen zijn, hoe je op een gezonde manier met alcohol omgaat, enz.' Denk je dat het kind dat niet weet, dat er op scholen geen aandacht voor is, dat ouders er niet op wijzen, of dat kinderen daar zelf niet achter zijn gekomen als ze eenmaal weer van de EHBO afkomen en de volgende dag wakker worden?
'En je moet er achter komen wat de oorzaak is: groepsdwang (en waarom is die zo groot dat het kind bereid is zo ver te gaan om 'in de smaak te vallen), verdringen van negatieve gevoelens of iets heel anders.' Wie is die 'je' dan? en ook hier weer dat 'moet'. Als ouder vind ik dat pubers altijd nog recht hebben op een beetje privacy: ik hoef niet alles te weten over hun achterliggende motieven. Ik kan dingen vermoeden, daarnaar handelen, maar ze 'moeten' me niet het achterste van hun tong laten zien.
'Tenslotte moet er nog een tijd medisch onderzoek plaatsvinden,' Ja, daarvoor breng je het kind ook naar de EHBO.
'Nogmaals comazuipen is geen sinecure.' Nee, maar door te doen alsof jij de enige bent die dat weet maak je een karikatuur van ouders en kinderen.
Tsjor
Ach ja
Vorige week kon ik helaas met een zoon naar de EHBO toe, omdat hij van zijn waveboard gevallen was. Jaha, hij weet dat hij knie- en polsbeschermers om moet doen en jaha ik weet dat ik daar natuurlijk een kind steeds aan moet herinneren. Alleen vroeg hij aanvankelijk alleen of hij nog even een half uurtje buiten kon spelen voordat we naar zwemtraining zouden gaan. Vervolgens kwam er een buurjongen op een waveboard langs en bedacht hij dat dat ook leuk was om mee te doen. Natuurlijk had hij geen zin om eerst weer naar binnen te gaan om ze om te doen, want ze hadden nog maar een kwartiertje voordat we weg moesten. Enfin om een lang verhaal kort te maken in dat kwartiertje valt hij net ongelukkig met als resultaat een gebroken pols. Stom, stom, stom, stom, dus dan maar naar de EHBO.
Gelukkig deden ze daar niet moeilijk. Dit soort dingen gebeuren nou eenmaal. Radiografie, inderdaad gebroken en hele arm in het gips voor een maand.
Kind heeft zijn lesje denk ik wel geleerd, want zo leuk is dat niet om net aan het begin van de zomervakantie je dominante arm niet te kunnen gebruiken, niet naar zee te kunnen, niet kunnen trainen en de zwemfinales dat jaar te moet missen en zomerkamp zit er ook niet meer in. Balen, dus. Deze moeder herinnert haar kinderen nog meer dat ze toch echt zichzelf beter moeten beschermen als ze bepaalde sporten uitoefenen en dat dan is einde verhaal.
Maaaaaar, je zou natuurlijk kunnen redeneren dat mijn kind levensgevaarlijk bezig is geweest. Als hij nog ongelukkiger terecht was gekomen had hij daar zijn leven lang last aan kunnen overhouden. En ook dat deze moeder haar kind aan mishandeling grenzende verwaarlozing blootstelt door het zomaar buiten te laten spelen zonder te controleren en die waveboarden niet achter slot en grendel houdt voordat het kind in volledige skate-uitrusting voor haar staat. Je zou kunnen concluderen dat ze hier grote steken in de opvoeding heeft laten vallen en om erger te voorkomen de moeder dringend een opvoedcursus nodig heeft. Het kind natuurlijk naar een halt-bureau toe waar hem met zijn arm in het gips nog wel even wordt ingewreven hoe gevaarlijk hij weer bezig is geweest. Men heeft kennelijk het vastgeroeste idee dat als daar niet genoeg over wordt doorgezaagd, het kind ondanks de zeer vervelende ervaring natuurlijk gewoon weer zo op z'n waveboard zal stappen.
En zo kunnen we natuurlijk wel een verplichte 'cursus' en halt-traject stellen voor alle redenen waarom een kind op de SEH komt. Vele van die ongelukjes zijn natuurlijk perfect vermijdbaar. Alleen is die bemoeienis natuurlijk volstrekt overbodig aangezien verreweg de meesten al lang geleerd hebben van de ervaring en mensen die echt hulp nodig hebben verborgen blijven in de zee van laaghangend fruit. Wat zeg ik, ze zijn zelfs niet meer bezig met laaghangend fruit, maar rapen gewoon het fruit dat uit rijping op de grond gevallen is nog eens op.
In de loop van de jaren is het helaas duidelijk geworden dat af en toe tragediën gebeuren. Die gebeuren gek genoeg bijna altijd in gezinnen die allang bekend zijn en waar 'hulp' al op gang zou moeten zijn. Des ondanks is de gebruikelijke reactie dat er als 'oplossing' van de tragedie heel hard wordt geroepen om nog meer opspoorwerk en gedwongen trajecten voor gezinnen. Men doet alsof het falen van de hulp kan worden voorkomen door nog meer gezinnen verplicht aan die 'hulp' te onderwerpen. Tot de volgende tragedie met de daaropvolgende roep om nog meer controle en dwangmaatregelen, enz. enz.
Hallo, wakker worden. Dit helpt dus niet. De kwaliteit van de hulp moet omhoog en meer hulp zou moeten betekenen meer, vooral praktische en specialistische, op maat gemaakte hulp aan gezinnen die dat echt nodig hebben en niet meer hulp in de vorm van meer, dwz zo veel mogelijk gezinnen standaard one-size-fits-all dwanghulp opleggen.
Ik snap niet dat mensen nog steeds blijven willen geloven dat als ze iedere kleine fout van goedwillende mensen hard afstraffen dat daadwerkelijk gaat helpen om grote fouten van kwaadwillende mensen te voorkomen. Mijn inziens helpt dat alleen maar om de goedwillende mensen zover te krijgen dat ze denken: bekijk het maar, geen enkele hulp meer willen aanvaarden en misplaatste sympathie krijgen voor de kwaadwillenden.
Het enige wat feitelijk wordt gezegd is: maar wat moeten we dan? En dat in de algemene manie van we moeten 'iets' doen, dat 'iets doen' belangrijker wordt dan het resultaat wat bereikt wordt, zelfs al is dat resultaat negatief. Zucht 
Interessant annej, de engelse ziekte
en dat artikel. Er wordt ook fijntjes gerept van de gelden die de jeugdinstelling voor de tweeling ontvangt. Iets wat schijnbaar niet gezegd mag worden, maar jeugdzorg is big business, er gaat veel geld in om.
mirjam
Geld mirjam
Ik kon dat eerst ook gewoon niet geloven dat dat een rol speelt. Maar het is eigenlijk vanzelfsprekend. Organisaties hebben ook een financieel belang.
Hier een gezin waar ook een OTS aangevraagd wordt door jeugdzorg. Ik heb de ouders in elk geval geadviseerd hun kruit niet te verschieten, ze hebben al gemeld dat dat niet nodig is aan jeugdzorg. Bij de rechter kunnen ze dan melden dat ze al meewerken en dat een OTS daar niets aan toevoegt. Maar dat is dus een geldelijk belang met grote gevolgen voor een gezin.
Ook hier speelt een schrijnend gebrek aan passende en tijdige ondersteuning bij een kind met autisme. Daar zou het geld heen moeten gaan.
Primavera
Dankjewel! Amen!
Deze post kan zo naar de tweede kamer. Welsprekender kan haast niet.
Ja primavera!
Je verwoord precies wat ik ook bedoel 
Waar ik nu na al die jaren nog steeds benieuwd naar ben/was....Staat er in die protocollen dat 'rugletsel' specefiek genoemd? Want ondanks die slechte ervaring kwamen we natuurlijk nog een paar keer langs de SEH. En altijd in ons achterhoofd...ze zullen toch niet? Maar als ouder heb je ook niet veel keus en dus gingen we toch...Maar nooit meer zijn we zo bejegend als die ene keer. Ik durf er wel een etentje onder te verwedden dat 'rugletsel' specefiek genoemd wordt in die protocollen en dat dat geleid heeft tot die ondervraging en verdenking. Dát en niks anders deed al die alarmbellen afgaan...
groeten albana
Mariel81
Beste Mariel,
Het tragisch dat er ouders zijn die hun kinderen niet helemaal goed kunnen opvoeden. Maar zolang er hulpinstellingen zijn die niet bereid zijn om met de ouders samen te werken, zullen er altijd schijnende gevallen blijven bestaan.
Zie het als een ongeneeslijke ziekte of een vreselijk ongeluk. Ook daar kun je niets aan doen, maar je kunt er wel het beste van proberen te maken.
Melden biedt helaas geen oplossing. De instellingen die hiervoor in het leven zijn geroepen hebben de opdracht gekregen om hulp en steun te bieden aan gezinnen die het moeilijk hebben, met als kerndoel om deze gezinnen zoveel mogelijk bijeen te houden.
Wat je helaas ziet is dat deze instellingen hun investeringen verkwisten in minder belangrijke subdoelen; namelijk signaleren, snel ingrijpen, pleegzorg en pr-campagnes. En wat helemaal rampzalig is dat deze instellingen zich totaal niet laten aanspreken op hun falende werkwijze.
De werkwijze van jeugdzorg is eigenlijk heel primitief. Vergelijk het maar met de geneeskunde van vroeger, toen er nog hele benen werden afgezaagd als een wondje niet goed kon genezen.
Jeugdzorg is een instelling dat kinderen zonder pardon weghaalt uit hun vertrouwde omgeving. Dit is een zeer traumatische gebeurtenis voor een kind. Zeker voor al die kinderen die niet zo ernstig mishandeld worden, maar uit huis worden gehaald omdat jeugdzorg dat nou eenmaal nodig vind.
Het is echter niet alleen het kind dat door jeugdzorg kapot wordt gemaakt. Ook iedereen die een relatie had met het kind kan dit gemis ervaren als een traumatische gebeurtenis. Denk aan pappa en mamma, maar ook aan broertjes en zusjes, opa's en oma's, neefjes en nichtjes, vriendjes en vriendinnetjes, klasgenootjes, leerkrachten, buurtgenoten, enz, enz, enz.
Wat je als arts kunt doen is je patiënten jouw volledige vertrouwen te geven. Dit betekent dat je nooit en te nimmer ook maar iets wat jouw persoonlijk is toevertrouwd doorvertelt aan anderen. Ik neem aan dat je zoiets als de eed van Hippocrates hebt afgelegd. Deze belofte mag je nooit verbreken. En zeker niet voor de justitie, want jeugdzorg is justitie.
Wel kun je mensen bijstaan met raad en advies. Je zou de ouders een hulpverlener kunnen aanraden die gespecialiseerd is in het bijstaan van gezinnen en waarvan je weet dat die zeer goed te vertrouwen is. Het is dan aan deze ouders gelegen om jouw advies wel of niet op te volgen. Meer kun je niet doen. Probeer het los te laten.
Vertrouwen is een groot goed binnen de hulpverlening. Vertrouwen mag nooit en te nimmer worden geschaad.
Vertel dit door aan jouw collega-artsen. Het zou goed zijn als er wat meer onderzoek komt naar methodieken waarmee kindermishandeling wel goed kan worden aangepakt. En dan bedoel ik kindermishandeling in de breedste zin van het woord. Dus niet alleen door toedoen van de ouders, maar vooral door toedoen van bepaalde buitenstaanders waar kinderen direct of indirect ook afhankelijk van zijn.
Richard
Eens met richard
Er zijn vast grenzen aan, maar die liggen veel te laag. Ik ben er ook voor dat je je houdt aan je zwijgplicht omdat het loslaten daarvan ernstige negatieve gevolgen heeft voor de veiligheid van alle kinderen en alle gezinnen en het de veiligheid van mishandelde kinderen ook al niet dient.
Net een training gehad
Hier in de UK, "safeguarding children".
Uit voorzorg moet je gewoon alles melden. Op mijn vraag wat daar de consequenties van zijn was "daar heb ik geen inzicht in".
Tja, ik wil toch echt weten wat ik aanrecht voor ik een melding doe, tenzij het overduidelijk levensbedreigend is voor een kind.
Ik denk altijd maar aan mijn eigen jeugd. Het was duidelijk niet een gezonde situatie, we werden emotioneel verwaarloosd en emotioneel misbruikt, maar zou ik nou gelukkiger zijn geweest bij een uithuisplaatsing? Ik denk het niet.
En mishandeling?
En wát is nu precies mishandeling? Is dat als er zichtbare plekken en wonden zijn (dat waar SEH artsen toch eigenlijk op afgaan)? En al die andere mishandelingen dan? Onzichtbare meestal...Die waar dc op doelt. Iets waar pas geleden nog 2 broertjes het slachtoffer van waren? Of zoiets als vriendje van oudste is overkomen...Die amper geleefd heeft in een 'gezin' omdat zijn ouders jarenlang 'gevochten' hebben n.a.l.v. hun echtscheiding en gezamelijke bezittingen? En die de hulp die jeugdzorg en rechter bood meer ziet als 3de partij in dat gevecht? Allemaal volwassen goed opgeleide mensen die schreeuwden en het allemaal 'beter wisten' over de hoofden van die toen nog jonge kinderen. En die nu na al die jaren nóg steeds elkaar niet kunnen zien of er ontstaat weer een nieuw gevecht...Die zich nu nog steeds 'schuldig' voelen, ten slotte waren ze de aanleiding voor al dat tumult...de oorzaak eigenlijk.
Of mensen zoals onze voormalige buren die hun dochter opsloten in d'r eigen kamer om gezellig naar het cafe te gaan en daar ook nog open en bloot voor uitkwamen omdat ze dat werkelijk doodgewoon vonden om te doen? Wiens dochter nu nog steeds haar stinkende best doet om haar ouders te pleasen...omdat ze weet dat ze dat wel moét doen. Anders zien ze haar niet. Telt ze niet mee.
Of de situatie met de moeder van jongste's vriendinnetje die hele dagen in bed of op bank doorbracht? Die i.p.v. een maaltijd haar dochter een zak chips of geld voor patat gaf? En het liefste elke 2 jaar verhuisde? Of het gezin van het jongetje 1 straat verder waarvan de ouders eigenlijk nooit thuis zijn, die zich altijd maar moet redden? En die dus meer over straat zwerft op zoek naar aandacht en als hij valt bij deze of gene aanbelt voor een pleister?
We kennen toch allemaal wel mensen, ouders en kinderen waar zoiets aan de hand is toch?
En wat kun je ermee? Behalve zelf de nodige steun eventueel aanbieden/geven? Helemaal niks. Situaties waarvan de buitenwereld best weet dat er iets helemaal niet klopt, maar waar niet altijd 'zichtbaar' is wát er nu aan de hand is, waár het probleem zit. En soms zelfs weet iedereen wat er is en zelfs de hulpverlening en nog is men onmachtig er werkelijk verandering in te brengen of het ten goede te keren.
En omdat we dáár eigenlijk wat aan zouden willen veranderen, maar niet weten hoe storten we ons uit een soort misplaatst schuldgevoel maar op zichtbare mishandeling en maken daar allerlei protocollen voor.
Ik geloof niet dat dat werkelijk de cijfers van mishandeling zal gaan beïnvloeden. Eerder zal het effect ervan zijn dat de hulp aan kinderen in het geding komt en dat lijkt me niet iets wat we moeten willen.
Dus plak ik maar een pleister mét zonnetje op de knie van het jongetje als jongste ermee aan komt omdat hij gevallen is en zij het zag en geef 'm een boterham die hij schielijk opeet. En later praat ik met jongste want is dat nu het jongetje waar de halve buurt het wel's over heeft? Ja dat is dát jongetje. Zielig hé, hé mam?
groeten albana
Enge ouders
Vandaag in Trouw een artikel over finalisten van de concertgebouw talentenjacht 2013, met name over een meisje dat harp speelt. Twee violistes aan het woord: Esther Apituley: "wonderkinderen ontstaan bij ouders die er heel erg achterheen zitten." en Saskia Meijs: 'Achter elk muzikaal kind staan ouders en sommige zijn 'eng'. '
Ik reageer daarmee op jouw berichtje, Albana.
Het verhaal over puchende ouders kregen wij, ouders van kinderen die dansten, ook al over ons heen van een psychologe. domme, domme uitspraken. De meeste ouders die ik toen leerden kennen waren net als ik: we holden achter een kind aan dat een bepaalde weg insloeg.
Achter elk zo'n kind staat een ouder, ja, dat is zo onvermijdelijk zal ik maar zeggen. De kans dat een kind onder de 14 jaar zelf met een grote auto een 34kg zware harp naar een concours kan rijden is 0,0. Wat moet je dan als ouder? Voor die vraag staan de meeste ouders van kinderen met talenten: wat moet je ermee? Verbieden (Nee, je mag alleen triangel spelen), beknotten, of ondersteunen in de voorwaardenscheppende sfeer? Ik weet wel dat ik mijn kind nooit tot huilens toe heb laten deelnemen aan lessen, echt nooit. Het is wel een dilemma als een kind een dip heeft (wat voorkomt, ook bij getalenteerde kinderen): moet je opgelucht ademhalen en zeggen dat het hierbij stopt, of ga je je kind leren om door te zetten, ook als het moeilijk wordt (pushende ouder spelen). Ik heb er nooit spijt van gehad dat ik hem heb laten gaan, maar tot op de dag van vandaag weet ik niet of ik hem had moeten 'pushen' toen hij wilde stoppen. En dat heeft te maken met wie het kind is: het kind leeft voor en van muziek, muziek is de taal waarin hij woont, de ademtocht waarop hij leeft, zijn expressiemogelijkheid, zijn bestaan.
Maar goed, ik val dus ook onder de categorie 'enge ouders'.
Het lastige is, dat je ouders van alles kunt aanwrijven: teveel aandacht, te weinig aandacht, teveel pushen, te weinig pushen, teveel beschermen, te weinig beschermen. Het lastige is ook, dat je vooraf niet weet hoe een kind de erbarmelijke staat van zijn/haar jeugd overleeft en wat het kind daarvan meeneemt als volwassene. Sommigen belanden op de sofa, om daar te ontdekken dat ze hun hele leven lang ouders wilden 'pleasen' en omdat af te leren. Anderen gaan eraan onderdoor, anderen worden vroeg zelfstandig en maken een keuze voor hun eigen leven. Het kunnen kunstenaars worden, harde werkers, levenslange zoekers of moederkloeken. Om vooraf al te kunnen bepalen of dit ene kind teveel zal gaan lijden onder een depressieve ouder is echt lastig, zeker als het alternatief (kind weghalen uit huis) soms erger is dan de zak chips die het kind eet.
Uit de vele verhalen blijkt wel, dat het voor een kind met moeilijke ouders belangrijk is, dat er in de omgeving één iemand kan zijn aan wie het kind zich kan optrekken. Dat kan de buurvrouw zijn die een pleister plakt en een boterham smeert (waarom zou je het niet doen, en kun je het ook doen zonder verwijt naar ouders toe). Het kan ook die ene juf zijn waar het kind zich door gekend voelt (en als juffen dat teveel gevraagd vinden, omdat ze vinden dat de ouders dat moeten doen, dan moeten ze een ander vak gaan zoeken en zich niet met kinderen bemoeien). Het kan een willekeurig iemand zijn, waar een kind zich aan kan optrekken.
Een verhaal van heel vroeger (toen waren er ook al enge ouders): kind kon absoluut niet overweg met vader en stiefmoeder, was naar een internaat gestuurd, maar in de vakanties etc. thuis. Op een dag wordt het kerkorgel gerepareerd.Kind hele dag bij de orgelbouwers. Hulde aan de orgelbouwers die hem de hele dag op sleeptouw namen, zonder verwijten naar de ouders. Kind wordt orgelbouwer, pianobouwer en pianostemmer. Kind ontvlucht als jongvolwassene zijn ouders, gaat werken in een Zwitsers hotel, wordt daar uitgebuit, besluit te stoppen, krijg zijn salaris: een handvol geld, net genoeg om een kaartje naar Nederland of Wenen te kopen. Kiezen. Het wordt Wenen. Berooid komt hij aan het op het station, loopt de straat in, ziet een pianowinkel en vraagt of ze een stemmer nodig hebben. Na een paar proefstemmingen heeft hij een baan, bij de pianohandelaar die de piano's levert voor het concertgebouw in Wenen, waar de grootsten der aarde spelen.
Je hoeft maar iemand tegen te komen, die jou op weg helpt naar je toekomst, en het komt goed met je.
(NB: vermijd dan wel bovengenoemde vioolspeelsters/leraressen)
Tsjor
Laat toch kletsen
Ben al een hele tijd geleden gestopt me nog maar iets aan te trekken wat er in media, op scholen, of in boeken allemaal aan ouders verweten wordt. Het is toch nooit goed, wat je ook doet of laat. Je bent pushende ouder of je stelt juist te weinig eisen aan je kind, noem het maar op. Doe gewoon wat je zelf goed acht en laat anderen maar praten.
Ik wil ze laten kletsen maar....
Echt, **** het boekje, het staat niet in een boekje! Natuurlijk wil ik al die profs die hun superdeskunige kennis uit boekjes hebben en moeten ingrijpen als het anders loopt anders loopt of er op een formulier wat vinkjes te zetten zijn waar 'risico's' uit blijken. Alleen, ik persoonlijk ben wel eens bang weer voor een of andere kulreden te worden aangemeld en weer het hele circus over me heen te krijgen. En dan kan ik zelf nog zo goed weten dat ik goed voor mijn kinderen ben. Als zij het anders (willen) zien, dan ben je de sigaar.
Nog maar eens de petitie jeugd ggz
Om kindermishandeling door jeugdzorg te voorkomen: teken de petitie om de jeugd ggz onder de zorgverzekeringswet te houden met toegang via medici.
http://www.petitiejeugdggz.nl/petitie/
Ik begrijp dat daar in de politiek al op wordt teruggekomen maar ze hebben nog een zetje nodig.
Dank tsjor,
Schitterend beschreven.
Ik realiseer me dat ik ook al zo'n 'enge' ouder ben. Ik 'kaap' je berichtje even om een nieuw draadje te beginnen. Niet zozeer over wonderkinderen, het uiteindelijk resultaat is minder interessant, maar over ouders die, zoals je dat zo mooi beschrijft, achter hun kind aanhollen wat een bepaalde weg is ingeslagen en dus echt niet eng zijn.
Groeten Primavera
Niet gezien (tsjor)
Had je reactie niet gezien, maar ben het helemaal met je eens...Ook dát kán enigzins 'eng' zijn. En ja ouders hebben het meestal gedaan.
Ja ik kan pleisters met zonnetjes plakken zonder verwijtend te zijn naar de ouders toe. Dat zou ik niet doen, vind ik zielig voor het jongetje in kwestie.
Daarom praatte ik ook met jongste pas toen het jongetje al weg was. Zulke kinderen bestaan...waarvan je op je intuïtie weet dat er iets niet klopt daar thuis, maar niet weet wat en hoe en het eigenlijk ook niet écht wil weten omdat je er gewoonweg niks mee kan. En ik vind dat er niks mis is als je daar 'open' voor staat. Open in de zin van 'pleisters plakken' als het nodig is. Dus leg ik jongste uit dat ze 'm best mee mag nemen als zij dat nodig acht of ziet dat hij wazig zoekend ronddoolt met een kapotte knie.
En dat het wel handig is dat áls zijn ouders er zijn dat er even gemeld wordt dat hij hier is, zodat ze 'm niet zoeken b.v. Dat was overigens niet het geval...zijn ouders waren er niet. Maar dat checken is wel het minste lijkt me. Hij durft nu zo nu en dan ook zonder jongste z'n hoofd hier om de hoek te steken. Soms om alleen hallo te zeggen. Of om even onze poes te aaien, wel toevallig meestal net als het regent
groeten albana
Mensenrechten
http://nos.nl/artikel/520471-turken-in-nederland-voor-onderzoek.html
"Een delegatie van de mensenrechtencommissie van het Turkse parlement is voor een driedaags bezoek in Nederland. Doel van de commissie is om te onderzoeken hoe in Nederland wordt omgegaan met de rechten van Turken."
Ondermeer wordt nagegaan hoe met het jongetje Yunus en zijn ouders is omgegaan in Nederland. Hopelijk spreken ze ook met de Nederlandse begeleiders en advocaten van de familie. Zolang jeugdzorg hier zelf niet erkend dat dit op een vreselijke manier ontspoord is blijft het een probleem. Ik denk dat het goed is dat meer landen mensenrechtencommissies sturen voor toezicht op Nederland. Dat kan de nodige druk geven om machtsmisbruik te voorkomen.
4% stijging pleegkinderen
Het aantal kinderen dat uithuisgeplaatst wordt stijgt nog steeds.
http://www.trouw.nl/tr/nl/4492/Nederland/article/detail/3464821/2013/06/25/Meer-kinderen-wonen-bij-pleegouders.dhtml
Ben benieuwd hoe de cijfers volgend jaar zijn. Ben bang dat er ook dan weer een stijging zal zijn nadat er wijkgericht en vanuit scholen weer meer kinderen niet geholpen maar gejuridiceerd uit huis geplaatst zijn.
Seh
O, en natuurlijk vanuit de verplichte meldingen vanuit de SEH. Een flink aantal hulpverleners krijgt last van stress en burnout omdat ze steeds vaker kindermishandeling 'zien'.
Anne en onjuiste cijfers
Met je link naar het stukje in Trouw onderbouw je niet dat er dus meer uithuisplaatsingen zijn. Er wordt meer pleegzorg ingezet. Meest aannemelijke reden: alle groepen sluiten en er wordt eerder naar pleegzorg gekeken omdat het uitgangspunt is dat een kind, als het niet meer kan thuiswonen, in een zo normaal mogelijke omgeving verblijft. Een gezinsachtige constructie (gezinshuizen, pleegouders etc).
Je conclusie klopt niet zie o.a. dit bericht:http://www.parool.nl/parool/nl/224/BINNENLAND/article/detail/3415618/2013/03/26/Jeugdzorg-Amsterdam-minder-kinderen-onder-toezicht-en-minder-uithuisplaatsingen.dhtml
Juiste cijfers margriet
Zie bij 'home' het artikel van Robert Vermeiren.
http://www.ouders.nl/mopi2013-ouderschapstest.htm
Verdubbelingin 10 jaar van kinderen die uithuisgeplaatst zijn tot 300 per 100.000.
Stijging UHP vergelijking 2011 met 2012
http://www.antibjz.nl/page/articles.html/_/financieel-en-cijfers/19180-uithuisplaatsingen-tot-aan-eind-septembe-r1744
Er signaleren blijkbaar nogal wat cijferlijstjes. Misschien dat er hier en daar een daling is. In Amsterdam schijnt de drang toegenomen te zijn, dreigen met een OTS maar effectief geen OTS. In Zeeland hebben we natuurlijk een daling gehad hoewel ik de cijfers daarvan ook graag zou willen zien.
Ik ben bang dat de zaak helaas nog steeds stijgt. De stijging is alleen wat verminderd vergeleken met voorgaande jaren.
Uhp
Dan maak je geen verschil tussen een instelling en een pleeggezin.
Tja
het is maar hoe je het ziet. Op een groep moeten verblijven als het thuis echt niet meer gaat en ja die situatie bestaat echt, bijv. moeder overleden, vader uit beeld, geen direct beschikbaar netwerk (het komt helaas vaker voor dan je zou denken/weten dat beide ouders niets meer te bieden hebben) is een hele andere situatie dan op een groep. Ik zou zeggen ga eens kijken dan zie je het verschil.
ik bedoel het verschil tussen een groep en een pleeggezin is groter dan je denkt...
