Strijd tegen kindermishandeling

Ik deel je zorg

Ik deel je zorg en weet het ook niet.

Wel denk ik dat ooit, over dertig of vijftig jaar ofzo, met verbazing en schaamtevol wordt teruggekeken over hoe dit onderwerp begin deze eeuw werd aangepakt.

De kosten

De kosten zullen exponentieel groeien omdat volgens het artikel 3 van de 4 gemeldde kinderen nog niet bekend waren bij jeugdzorg en dan wel natuurlijk.
Ergens juich ik dit wel toe omdat dan steeds meer duidelijk wordt hoe dysfunctioneel, beschadigend en duur zo'n invasie van staatsdwingelanden wordt. En dat afgemeten aan de kosten hoop je dan dat er ergens een belletje gaat rinkelen.
Die mobiele teams van het NFI kan ik dan nog wel billijken. Daar wordt toch een poging tot onderbouwde feitenopsporing gedaan. Dat gaat tenminste ergens over en kan zaken ook echt oplossen.

Heksenjacht seh is er al

Ooit had ik in het weekend een kind dat opeens een rare wond op zijn buik had. Ik ging naar de SEH en werd meteen een verdachte ouder: ik zou mijn sigarettenpeuken wel op mijn kind hebben uitgedrukt? Omdat mijn reactie niet was wat ze verwachtten van een mishandelende ouder (ik werd niet boos, begon niet te schreeuwen, maar sloeg stil, volkomen verbijsterd) wilden ze me wel het voordeel van de twijfel geven, maar ze wilden het wel "in de gaten blijven houden" en "er melding van maken na het weekend".

De maandag daarop was de wond alleen maar groter geworden. Met angst en beven, want ja, ik was toch een verdachte ouder geworden, ben ik naar mijn eigen huisarts gegaan die enorm schrok. Niet omdat ik een slechte ouder was, maar omdat mijn kind (overduidelijk, zei de huisarts) een uit de hand gelopen variatie van krentenbaard had! De wond was inmiddels 10 cm in doorsnede. Het kind net vijf jaar...
Met goede antibiotica was het binnen een week verdwenen, maar mijn kind, die nu al een flinke puber is, wordt nog steeds onrustig als hij een wondje heeft dat niet snel genoeg geneest.

Dankzij de huisarts, die ik nog steeds dankbaar ben, zijn alle verdenkingen uit het dossier geschrapt en heb ik een officiële excuusbrief van de SEH gekregen, maar pfff, je zal zoiets maar meemaken met een gebroken armpje waarbij je maar niet kan hardmaken dat je kind een nare val van de trap heeft gemaakt of zo...

En dit was nog vóór het Nuldemeisjetijdperk, toen elke ouder opeens op slag verdacht was tot het tegendeel was bewezen...

Dus als ik vandaag of morgen van de trap val en in verwarde toestand (zo'n klap kan hard aankomen) op de SEH aankom, ben ik ook een mogelijke kindermepper? Wat ben ik blij dat mijn kinderen al bijna volwassen zijn!

Hulp

Hulp is justitie. Vanaf het moment dat we de zorgmelding kregen was het juist bijna onmogelijk geworden om nog hulp te krijgen. Iedereen gaat wachten op het onderzoek en de rechtzaak en of er al een gezinsvoogd is.
Het is een hype.

Forensisch team en roken moet mogen

Ik hoop dat het forensisch team een tegenwicht gaat vormen tegen de gezinsverzorgsters en gezinsvoogden, die op grond van onderbuikgevoelens allerlei juridische toestanden opstarten.
Voorts leidt al die aandacht voor ouders als dader, wel nog steeds af van het feit dat 80 - 90% van de jeugdhulpverleners geen enkel verschil maken. Signaleren en netten uitwerpen is ook precies het enige dat ze kunnen. Behandelen als dat wel nodig is, is er niet bij. En het leidt de aandacht af van de behandeling-op-afstand die nu wordt toegepast. Specialist die het gezin nooit zelf ziet, neemt ingrijpende beslissingen. In elke andere sector tamelijk ondenkbaar, hier gaat het nooit anders. Wat dat betreft is dat forensisch team ook al een verbetering: specialisten beoordelen ZELF en niet alleen op grond van verhaaltjes van onvoldoende opgeleide medewerkers.
Wat ik mij afvraag, is of ouders inzetten van het forensisch team zullen kunnen eisen als ze voor de rechter staan voor OTS en/of UHP op grond van vermoedens van hysterische hulpverleners.
Ik weet alweer van een geval waarvoor een zorgmelding is gedaan vanaf de SEH omdat het kind twee maal binnen twee weken was gevallen. Zullen die ouders in de toekomst nog naar de SEH durven inderdaad?
Ook zouden ouders schadevergoeding moeten kunnen vragen, als hulpverleners evident met hun ogen dicht schade veroorzaken door een onterechte melding. Bijvoorbeeld het krentenbaardgeval dat hier wordt genoemd, verdient toch wel een tik op de vingers en op zijn minst een waarschuwing.

Rode vulpeninkt

RV "maar pfff, je zal zoiets maar meemaken met een gebroken armpje waarbij je maar niet kan hardmaken dat je kind een nare val van de trap heeft gemaakt of zo..."
Ik heb meegemaakt dat men bij de SEH drukker was met na te gaan of ik (of man) zich schuldig had gemaakt aan kindermishandeling dan het helpen van kind met gebroken arm. Kind maar schreeuwen en huilen en steeds weer iemand anders die kwam vragen wat er gebeurd was ondertussen draaiend aan de arm. En dat alleen maar omdat ik had gezegd dat ik niet precies wist wat er gebeurd was. Logisch want het was bij een vriendje in de tuin gebeurd en ik had ineens een huilend kind op de stoep. Pas toen ik mij heel erg boos had gemaakt, nadat nummer 5 naar de arm had gekeken en zoon nog niet eens een pijnstiller kreeg, kwam er actie.

Hier gehad met gebroken armpje

Kind met gebroken armpje, hij was twee, ik was er niet bij. Sprong van een klimding achter in de tuin op een soort trampoline die ook als bootje kon fungeren. Dochter had zijn handje nog vast toen hij al sprong dus het verdraaide en hij kwam gek terecht. Ik was aan het koken.

Wij naar het ziekenhuis, bij bevriende arts. Foto' gezien, twijgbreuk. Netjes gezet enz.

Drie weken later: controle in ons eigen ziekenhuis. En daar ben ik me rot geschrokken. Vol argwaan, elke keer vragen hoe het kwam, wat raar dat ik dat niet precies wist. En hij wist het wel, zo klein als hij was, dus ik gaf telkens aan dat hij het zelf kon vertellen. Ik heb het als zeer schokkend ervaren, als ik er nu (7jaar later) aan denk, krijg ik er nog een heel naar gevoel bij. Totaal contraproductief, die aanpak. En je kreeg als ouder totaal geen begrip of steun. Ik was zelf geschokt, vond het erg, wilde er zelf over praten en zo, maar er werd alleen maar gedacht dat ik het zelf wel gedaan zou hebben.

Gelukkig hadden onze kids nooit iets, maar je zou maar een brokkemaker hebben...

We waren op vakantie
mirjam op haar ipad

Onderzoek en de nieuwe jeugdwet

Wat waren ook weer de cijfers? Iets van 90 % vd meldingen was terecht of zo? Ik wil zo' n onderzoek wel eerst eens lezen, eerlijk gezegd geloof ik dat pas als ik het helemaal weet.

Ik vind het echt afschuwelijk worden in nederland, wat een argwaan naar ouders toe. En alle onderzoeken waaruit blijkt dat nederlanders en de nederlandse jeugd gelukkig zijn, en dat het goed met ze gaat, hoe zit het daar dan mee?

En ondertussen gooit de overheid de kinderggz op de schop, belachelijk, dat mag naar de gemeente. Ben benieuwd hoe dat dan gaat worden, met kinderen met een trauma, autisme, adhd, gepest zijn. Mag je eerst naar de gemeentelijke gezinsregisseur die dan gaat beslissen waar je met je kind heen mag. Dat vind ik pas kindermishandeling, kinderen hebben geen recht meer op goede geestelijke zorg.
Maar nee, de ouders, altijd weer de ouders. Eigenlijk ben je al vreemd d at je een kind hebt, of er eentje wilt. dat is vast omdat je het later wilt gaan mishandelen.

mirjam

Politieke partij

ik denk steeds meer dat het meest effectief is een politieke partij op te richten die belangen van ouders, het gezinsleven (in welke vorm dan ook) etc. als uitgangspunt heeft. Een soort one issue partij maar dan wel met brede blik, dus niet met opgeheven vingertje.
Is dat niet wat?
Angela

Heel andere ervaringen

Ook hier een keer ondervraagd vanwege gebroken arm. Maar dat gebeurde op zeer begripvolle wijze en nadat ik vroeg waarom ik voor de derde keer het verhaal moest vertellen, werd me eerlijk verteld dat er bepaalde factoren aanwezig waren die aanleiding gaven tot doorvragen. Ik vond dat prima.
Rodevulpeniknt, ik vraag me toch echt af waarom jouw puber zenuwachtig wordt van een wondje dat slecht geneest. Hij was toch nog maar net 5? Hij kan toch niet alle details meegekregen hebben?

Mussie

Mijn kind kan het zich nog uitstekend herinneren, al was hij "slechts" vijf. Niet dat zijn moeder als mishandelaar werd neergezet (gelukkig!), maar wel dat hij apart werd gezet en ondervraagd (waardoor hij dacht dat HIJ iets verkeerds/stouts had gedaan), en hij herinnert zich ook goed de steeds grotere wond op zijn lichaam omdat de dokter niet adequaat had behandeld. Hij kan het nog precies beschrijven, de wond bedekte een flink deel van zijn buik, dat vergeet je echt niet als kind.
Natuurlijk weet hij allang dat het goed kwam en dat het niet zijn schuld was, maar toen hij vorig jaar een ander wondje opliep zei hij dat hij meteen weer aan "die keer in het ziekenhuis" dacht en even een moment van "oei, help!" beleefde (even maar, gelukkig).
Dus er is wel degelijk wat blijven hangen en dat was niet nodig geweest als ze op de SEH even na hadden gedacht, zeker omdat mijn huisarts enkele dagen later in één oogopslag wél zag wat het was. En die wond leek ook echt niet op een uitgedrukte peuk of anderszins opzettelijk aangebrachte brandwond.

Overigens: ik herinner me nog dingen van toen ik 2-3 jaar oud was. Niemand die het geloofde, tot ik tijdens een familiereünie o.a. het keukengordijn en de tegelvloer van mijn oma en mijn wandelwagen uit die tijd wist te beschrijven. Daar waren geen foto's van!

Ik vraag het omdat

Ok, dank voor je uitleg, ik vraag het omdat mijn kind dezelfde leeftijd had toen we zo uitgebreid ondervraagd werden.hij dacht echter dat het om pure interesse voor z'n gebroken arm ging, en vertelde het verhaal smakelijk keer op keer. Maar ja, kinderen reageren dus blijkbaar verschillend.
Iedreens ervaring is blijkbaar anders. Maar niet iedereen voelt zich bedreigd na zo'n gebeurtenis en niet iedereen labelt het als negatief. Ik snapte heel goed dat de alarmbellen gingen rinkelen in ons geval. Was nergens voor nodig maar ik vond het positief dat er blijkbaar wel mensen zijn die opletten.

Mussie

Nu begrijp ik je vraag beter.
Nee, het was meteen heel grimmig toen zoon zijn plek liet zien. Ik begreep het eerst niet, die arts bleef maar vragen: hoe komt dit, wat is er gebeurd, maar op zo'n kortaffe, nare manier.
Toen haalden ze (dokter en verpleegkundige) ons uit elkaar om te ondervragen en terwijl mijn zoon apart werd ondervraagd (blijkbaar op dezelfde niet-zo-leuke manier) kreeg ik te horen dat ze mishandeling vermoedden, mogelijk met sigarettenpeuken (het was één plek die toen al enkele centimeters groot was; dat moet dan een dikke sigaar zijn geweest!).
Mijn zoon dacht echt dat hij iets verkeerds had gedaan, maar dat realiseerde ik me pas veel later. Als hij ergens een wondje kreeg of bijvoorbeeld een muggenbult vroeg hij meteen: "Ik hoef toch niet naar het ziekenhuis/de dokter?" en pas vorig jaar vertelde hij dat hij het had ervaren alsof hij ergens de schuld van kreeg (wat natuurlijk niet zo was, die schuld kreeg ik maar hij voelde het wel als iets negatiefs).

Maar voor alle duidelijkheid: het is uiteindelijk wel uitgepraat en er zijn excuses aangeboden, plus de aantekeningen zijn uit de dossiers gehaald dankzij de huisarts.

Ook maar geen trauma's

Hier een zelfde soort ervaring gehad. Waar we ook mee op de SEH belandden. Wij hadden een feestje in de buurt, buiten. Oudste was denk ik 7 ofzo. Het was begin van de avond. De kinderen allemaal nog op, erg warm die dag. Het begon donker te worden en wij (de dames) waren druk met lampjes ophangen, de mannen keken een voetbalwerdstrijd ned. tegen weet ik wie (ook buiten) want die speelde toevallig die dag die gepland was en tsja...toen hebben ze een grote t.v. bij een buurman naar buiten gehaald.
De kinderen stepten op van die kleine ijzeren stepjes (je kent ze vast wel) in troepjes de straat rond.
Wij hadden al gezegd dat ze die stepjes maar moesten opruimen zo in het donker, zonder verlichting enzo...maar waren nog even te druk. Opeens groot kabaal om de hoek. Zijn ze met die stepjes over spullen heen gereden die daar ergens lagen (i.v.m. die lampjes ophangen) die natuurlijk onzichtbaar waren in het bijna donker. Daarbij ging oudste over de kop en omdat er nog wat na haar kwamen reden die half vallend over haar heen. Stuur van stepje in de rug, flinke schaafwond en ook flinke snee in buik en overal kneuzingen en geschaafd. Vooral op romp, hoofd en schouder.
Ik naar de SEH, man mee die kind droeg, man rook naar alcohol (wat mij vrij logisch lijkt als je de hele dag feest hebt en het eten al lang op hebt en ook nog met andere mannen voetbal kijkt), ik had niet gedronken.
Daar werden we inderdaad apart 'verhoort' maar daar hadden we op zich geen probleem mee...leek me logisch het zág er ook allemaal behoorlijk heftig uit. Het step-stuurtje leek precies op een zweep of stok-slag op de rug. Uiteindelijk viel de schade mee. Wond op buik en bovenbeen gehecht, waren maar paar hechtingkjes. Buik nagekeken i.v.m. inwendig letsel.
Toen alles 'klaar' was werden we wederom meegeroepen. Volgens mij was hoe wij waren op dat moment daar de oorzaak van. Man ruikend naar alcohol (was nog lang niet dronken hoor!) die praatte met dokter over voetbal (man kijkt normaal amper voetbal) en aangaf dat er een 'buurt-feestje' gaande was. Ik w.s. in de war, maar ik had al rustig moeten blijven want moest rijden en ik wist niet waar jongste was...want we waren natuurlijk hals over kop vertrokken. Vast wel bij al die buren die allemaal haar goed kennen, maar het idee dat je daar niet eens naar gekeken hebt en geen idee hebt zat me niet lekker en daar had ik het over...(sukkel die ik ben). Ze zeiden ook letterlijk dat ons verhaal 'ongeloofwaardig' was. Oudste vond het allemaal wel interessant en dikte d'r verhaal nog wat aan, ook zo leuk. Dat woord dat 'ongeloofwaardig' ben ik nooit vergeten.
Maar ik voelde me eigenlijk wel safe met mijn ongeloofwaardige verhaal want ik had wel 40 getuigen, allemaal keurige brave burgers. Dat heb ik ook de hele tijd gezegd dat als ze het niet geloofden dat ze dan onze hele straat konden ondervragen.
Later kregen we nog vragen op school (gym) en toen het al bijna genezen was zelfs nog n.a.l.v. het schoolzwemmen. Gelukkig waren daarbij ook getuigen die aanwezig waren geweest. Buurtkinderen
Maar ik weet ook dat áls het niet zo met al die getuigen was geweest, we b.v. alleen waren geweest ik me héél anders had gevoeld.
En toch was het écht zo gegaan. Hoe ongeloofwaardig ook.
groeten albana

Met zijn allen

Niets staat je in de weg om dan met een groepje buren en kinderen naar de SEH te gaan. In feite is met meer mensen naar de SEH ook een vorm van veiligheid. Ik ga dat in elk geval onthouden. Hele volksstammen gaan met de halve familie naar een ziekenhuis, dat is misschien wel een hele goede veilige gewoonte.

Toch albana

Heb ik wat moeite met de argwaan en manier van reageren op de SEH. Inderdaad, stel dat er helemaal geen getuigen waren. Hoe zou dat verder gaan dan....? Ik vind het op zich uitstekend dat SEH oog houdt voor eventuele mishandeling. Maar je kunt toch niet bij elk kind dat gevallen is of tegen een punt is opgelopen of weet ik wat, zo argwanend tegen ouders doen? Is toch helemaal niets bijzonders. Net zo goed niet dat (1 van de) ouders 's avonds alcohol heeft gedronken?
Gr. Bibi

Ja getuigen

Nu ik erover nadenk was ik waarschijnlijk ook niet ongerust vanwege de aanwezigheid van wel 40 getuigen. Kind viel namelijk ongelukkig in een stampvol restaurant ( ja, hoe krijg je het voor elkaar). Het verhaal van rodevulpeninkt geeft aan hoe je je voelt zonder getuigen. En dan ook nog met zo'n 'mysterieuze' verwonding, dan voelt het dus heel anders.

Getuigen en de indruk

Achteraf snap ik wel de 'indruk' die het wekte.
Man ruikt naar zweet en alcohol en geeft aan voetbal te hebben gekeken met de buurt.
Moeder is enigzins verward en trillerig en weet niet waar haar jongste kind is....
Kind is overstuur en heeft verwondingen op haar rug (!!!) die lijken op zweepslagen of stokslagen.

Nou welke indruk wekt dat? Ik denk dat ze een volksbuurt voor zich zagen die compleet oranje was waar de hele dag al flink ingedronken was en voorbeschouwing gekeken om die voetbalwedstrijd te vieren. Niets was minder waar we hadden een fietstocht inclusief broodjes picknik achter de rug en net het eten van de carteraar op, de drank was nog maar net gebracht, de t.v. nog maar net buiten.
De verwondingen op rug van oudste wekten ook nogal argwaan. Dat merkte ik wel. Doorgaans verwonden kinderen zich niet op de rug blijkbaar. Dat doen altijd anderen, want je rug, daar kan je niet goed zelf bij natuurlijk. Dat was ook niet het geval...dat kwam door die stepjes of haar eigen step (dat wisten wij ook niet goed). Dat we ook nog 's niet zelf konden omschrijven wát er gebeurd was precies maakte óók al geen goede indruk. Het gebeurde net om de hoek en het was al schemer.
Er kwamen dus 2 verwarde verhalen van man en mij die we aanvulden met wat we onderweg gehoord hadden van dochter. Man had zelfs niks gezien. Die praatte ons na. Die keek voetbal Ik had het eigenlijk alleen 'gehoord' . Onze verhalen klopten dus w.s. ook al voor geen meter.
En dan moet je oudste kennen. Als die merkt dat iedereen het interessant vindt wil ze het wel nog spectaculairder maken hoor...Geen probleem. Dus kwamen er i.p.v. de valpartij (w.s. zo de grond op) hele salto's en over-de-kop's bij.

Man had ook nog 's niks in de gaten. Ik wilde hem zeggen dat hij op moest houden over dat voetbal. Man dacht dat hij nu ook 's populair kon doen, normaal interesseert voetbal hem amper. En hem zeggen dat hij ook moest wijzen op die getuigen. Maar kreeg de kans niet. Als we samen waren was er steeds iemand bij. Ik denk dat vrouwen toch wat dat betreft intuïtiever zijn.

ja en dan die getuigen. Ik heb me wel voorgenomen toen dat áls nog 's zoiets gebeurd en er zijn onbekenden bij...dat we dan op de een of andere manier moeten te weten komen wie dat zijn, namen en adressen.
Maar ik ben bang dat dat in werkelijkheid een onbegonnen zaak is. Je eerste gedachten gaan toch uit naar dat kind en hoe zo snel mogelijk daar hulp bij te krijgen. Niet naar hoe dek ik mezelf in voor het geval ze me verdenken.

Toen jongste van de trap viel en een flinke snee in haar kin had die gehecht moest worden waren we ondertussen zo slim geworden om tijdens de rit naar de dokterspost onze verhalen op elkaar af te stemmen. Maar eigenlijk is het toch belachelijk dat je dat doet? Dat je de noodzaak daartoe voelt?
Maar aan de andere kant...ik vind kindermishandeling ook vreselijk en daar moet ook wel 'iets' mee gedaan worden. Of dit een goede manier is dat weet ik echter niet.
groeten albana

Kindermishandeling

Het is natuurlijk nogal onzinnig. Je moet bezweren dat kindermishandeling vreselijk is, het gaat natuurlijk om het belang van het kind, en het is natuurlijk goed dat dokters opletten.
Eerlijk gezegd vind ik het helemaal niet goed. Van mij mogen ze er mee ophouden. Het middel is erger dan de kwaal. Als ze het verschil niet weten, en dat is dus niet goed te bepalen, dan is alles mogelijke kindermishandeling en is iedereen de pineut.
Dus van mij mag dat echt allemaal terug de kast in. En als er eens iets is, dat je denkt, zou misschien, dan ga je maar naar de huisarts van diegene, of je zoekt zelf het fijne er vanuit.
Maar op deze manier is het een vernietigende kracht in de samenleving. Ik heb een enorme hekel aan mensen die die procedures tegen kindermishandeling propageren. En mensen die argeloos tegen mij beginnen hoe erg kindermishandeling is, daar haal ik maar eens mijn wenkbrauwen voor op. Dan ben je niet meer serieus te nemen. Dat is een doorgedraaid circus waar je gezinnen met kinderen ernstig mee kunt duperen.

Annej

Helaas ben ik er inmiddels achter dat je gelijk hebt. Mijn zoon, nu 16, zat vorig jaar lekker buiten 's middags met zijn vrienden in de zon, en kreeg een fles wijn van een vriend, voor zijn verjaardag. Hij vond het iets te lekker smaken en belandde op de SEH, omdat hij is gevallen.. Omdat hij zijn hoofd had gestoten werd hij een nachtje opgenomen en kwamen wij meteen terecht in de procedure voor jongeren en alcohol. Wij werden door het personeel van de SEH nog normaal benaderd, eenmaal op de kinderafdeling was het andere koek.
Ik mocht die nacht niet blijven op de afdeling, want: "dat was in dit geval volstrekt geen optie." Alsof ik hoogstpersoonlijk zelf die fles wijn erin had gegoten. Hij is nog een half jaar zoet geweest met een speciale kinderarts, psychologen en noem maar op. Die psychologe was naderhand boos, omdat de manier waarop wij zijn behandeld helemaal niet de bedoeling was. Ze heeft dus ook het zh er later op gewezen dat ze het protocol verkeerd hebben toegepast. Heb nog erg mijn best moeten doen om te zorgen dat niet het hele verhaal bij school terecht is gekomen. Hij was al genoeg afgeblaft door ziekenhuispersoneel...

Repressie

Helaas is dat de 'hulp' die je krijgt na zoiets. Dat is geen hulp, dat is repressie. Gewoon een regeltje dat je niet mag drinken tot je 18e, straks tot je 21e. Ouders moeten dat afdwingen bij hun kinderen en anders heb je gefaald. Dat hele mensbeeld dat daarbij hoort is gewoon niet in orde.

Gevaarlijke hulpverlening

Tja, de hulpverlening levert op deze manier zelf gevaar op. Op twee punten:

1. Zo uitgevoerd kan een simpel ongeval of een domme zet van een kind (vroeger mocht je van je fouten leren) zorgen voor een enorme beschadiging van een gezin
2. Ouders gaan zo de hulpverlening mijden. Gevallen en niets te zien of het lijkt wel mee te vallen: niet naar de hulpverlening. Brengt wel het risico met zich mee van zaken over het hoofd zien, zoals inwendige bloedingen.....

Klopt

An sich is er met dat protocol niks mis...immers, het wordt in gang gezet na de tweede (!) keer dat een jongere op de SEH beland na teveel drinken. En ik trof werkelijk aardige mensen, de kinderarts in Delft, de psychologe aldaar....de beste bedoelingen, want in coma na zuipen is natuurlijk ernstig en kan schade opleveren. Maar de personeelsleden in het gewone ziekenhuis waren werkelijk vreselijk, bloedfanatiek.

Er werd ook gedreigd met melding bij AMK, op de kinderafdeling. Niet meewerken aan het programma betekende melding....ik voelde me zo buiten spel gezet. Natuurlijk had zoon dit niet moeten doen, maar je krijgt als ouder zo niet de kans om zelf met hem te praten en proberen te zorgen dat het niet nog eens zal gebeuren.

Maar wat is dan de oplossing?

Ik sta aan de andere kant van dit verhaal, ben geen ouder, wel arts. En vraag me af wat dan wel de oplossing is.

Heb langere tijd in de UK op de kinder SEH hulp gewerkt. Daar is het al langere tijd zo dat je melding maakt van bijvoorbeeld ouders die een zelfmoordpoging hebben gedaan. Op het formulier kan je samen met een verpleegster die zich specialiseert in mishandeling aangeven of je een standaardmelding maakt of dat je je echt zorgen maakt. Door het systeem actief te gebruiken hebben we een keertje een moeder die een zelfmoordpoging had gedaan na de zoveelste mishandeIing door haar man samen met haar dochter in een veilig huis kunnen plaatsen, binnen 24 uur. Dat was juist mogelijk omdat er duidelijke documentatie was die het verhaal van moeder bevestigde. Maar ik weet ook wel zeker dat voor meerdere ouders de simpele mededeling dat ik melding moest maken bij sociaal werk van een zelfmoordpoging alleen maar voor meer stress heeft gezorgd en verder weinig heeft opgelost.

En nu werk ik in een land waar sociaal werk amper bestaat en er zeker geen protocollen of meldsystemen zijn. Vorige week een meisje van elf huis gestuurd dat uitlegde dat ze niet terug wilde omdat haar vader haar regelmatig met een zweep slaat. Sociaal werk had ook geen oplossing. Paar maanden geleden ging een jongetje naar huis dat door zijn grootvader met zijn vingertjes aan een boom gespijkerd was omdat hij brood had gejat. Sociaal werk kon niets mis vinden met de situatie thuis. Volgende week gaat een patient naar huis die zijn kind accuzuur heeft gevoerd en daarna zelf zoveel heeft opgedronken dat hij zijn slokdarm heeft verbrand. Kind woont bij moeder van vader. Uithuisplaatsing van kind wordt niet overwogen, vader is niet meer psychotisch genoeg voor een opname.

Ik heb meerdere malen in Engeland melding gemaakt van dingen die ik het melden niet waard vond, af en toe gelukkig patienten meegemaakt die zelf om een medling vroegen en heel soms direct ondervonden dat sociaal werk echt iets kon doen met mijn melding. En nu werk ik ergens waar ik af en toe weer heel graag het systeem zou hebben dat in mijn ogen toen zo overdreven was.

Dus schiet maar, wat is dan wel de oplossing voor een kind waar over vage vermoedens bestaan maar wat niet bloed ophoestend van het door elkaar rammelen (ook al eens gezien bij een meisje van 8 maanden) op de SEH komt? Echt niets doen lijkt me echt geen optie en vooral de SEH is geen plek om dingen uit en te na te bespreken ook al worden de signalen daar wel vaak opgevangen.

Mariel (gelukkig geen kinderarts)

Niets doen

Verstandige mensen met kennis van zaken zouden zich daar misschien over kunnen buigen. Ik heb geen ervaringen met mishandelde kinderen. Maar ik ben ook niet bereid slachtoffer te zijn van zo'n heksenjacht. Dat heeft mijn gezin bijna vernietigd. En er worden wat slachtoffers gemaakt.
Ik heb wel een mening voor wat het waard is. Meer geld zou moeten gaan naar instellingen die echt iets voor de veiligheid en de zorg voor kinderen kunnen betekenen. Kinderen zouden zelf eerder geloofd en geholpen moeten worden, al is het maar met een timeout plek, waarna er gesprekken volgen met het kind en de familie. En bij geconstateerde mishandeling, niet de flauwekul die er nu voor moet doorgaan, zou er ook een timeout moeten komen waarna verstandige deskundige mensen beoordelen of een kind terug kan of niet. Dus de kwaliteit van de sociale werkers en de mogelijkheden die zij hebben om zaken op te lossen zou beter moeten worden. Dan kunnen mensen zich ook zelf melden bij problemen zoals geweld in het gezin. Die instellingen zijn er gewoon en je kunt je melden. Dan kun je samen een oplossing zoeken.
Dat zit ook in je verhaal. Stress door meldingen is erg, maar geen opvang voor mishandelde kinderen is ook erg. Beiden kun je opvangen als het je ernst is. En dan niet de illusie hebben dat je alle ellende de wereld uit helpt. Maar wel dat het weer veiliger wordt voor ouders en kinderen om behandeld te worden en geholpen. Nu wordt je bedreigd en soms geholpen maar vaker is het een oerwoud waar je je een weg door moet kappen als je hulp nodig hebt.
En dan wil ik ook nog graag dat ouders en kinderen door deskundigen geholpen worden en als het om hulpverlening gaat niet dwarsgezeten door sociale werkers. Zoals het er nu uit gaat zien in Nederland. Zo wordt je gezin van de regen in de drup geholpen.

Verplichte melding

Dat melden zou per direct afgeschaft moeten worden. Voortaan wordt alleen nog gemeldt als er aanleiding voor is. De eerste aandacht dient weer uit te gaan naar zorg en behandeling.

Netwerk

Misschien is het ook nog wel nuttig om op zoek te gaan naar een netwerk. Mensen uit de buurt van een kind die een oogje in het zeil kunnen houden of een kind tijdelijk of langdurig kunnen opvangen, tenminste als dat een verbetering zou zijn.