Strijd tegen kindermishandeling
De strijd tegen kindermishandeling wordt voortvarend aangepakt.
Na de zomer wordt het Haagse protocol voor het signaleren van kindermishandeling op ziekenhuisafdelingen voor spoedeisende hulp (SEH) landelijk ingevoerd. Dat protocol schrijft voor, dat er een screening komt bij ouders die op de eerste hulp verschijnen en verward zijn, of onder invloed van alcohol/drugs of slachtoffer zijn van huiselijk geweld. Deze ouders worden aangemeld bij het AMK, dat onmiddellijk onderzoek gaat doen naar de veiligheid van de kinderen.
Vandaag in Trouw: de forensische polikliniek kindermishandeling gaat mobiele teams inzetten die heel Nederland bestrijken, om vermoedens van kindermishandeling te kunnen onderzoeken.
Allemaal initiatieven, die mogelijk een bijdrage kunnen leveren in de opsporing van kindermishandeling.
Maar het vreemde blijft, dat ouders zelf nergens kunnen melden. Aan de forensisiche polikliniek heb ik wel eens de vraag voorgelegd of ouders ook gebruik daarvan kunnen maken. Kan niet, alleen toegankelijk voor professionals.
Idem met het protocol voor de ziekenhuizen.
Voor ouders zijn er de meldpunten huiselijk geweld, maar wie daarmee wel eens te maken heeft gehad zal merken dat het toch wat amateuristische doorverwijzers zijn, die meestal terugverwijzen naar de huisarts of maatschappelijk werk.
Stel je partner is drugsverslaafd of alcoholist, je komt dan niet verder omdat elke hulpverlening met zijn/haar medewerking moet gebeuren.
Stel je partner is verward, ook daar volgt een moeizaam traject door GGZ-land voordat je uiteindelijk een diagnose krijgt en nog een moeizamer traject voordat je hulp krijgt.
Als je als ouder gescheiden bent en jet vermoedt kindermishandeling door de partner kun je aangifte doen, maar dat gebeurt zo vaak, dat het geen effectief middel meer is.
En dan vinden er binnen de jeugdzorginstellingen drie keer zo vaak mishandelingen of misbruik plaats, drie keer vaker dan in de gezinssituaties. Als je dat wil melden moet je naar de gezinsvoogd, maar ook dat levert vaak niets op.
Ouders als signaleerder of melder of hulpvrager kunnen eigenlijk nergens terecht. Ouders als dader zijn volop in beeld. Het signaleren is een zorgvuldig afgeschermd privilege van professionals. Dan blijven de verhoudingen in elk geval duidelijk: ouders zijn daders en professionals moeten ingrijpen.
Hoe krijgen we die positie van ouders ooit gekeerd?
Tsjor
Kerk of moskee
En soms kun je hulp vragen aan kerk of moskee. Al is het alleen maar om toezicht te houden op een gezin. Maar dat moet je wel zelf doen, niet overlaten aan sociale werkers, tenzij ze bereid zijn om met je samen te werken.
Ook in mijn keurige gereformeerde familie is weleens een kind elders geplaatst. Niet vanwege mishandeling maar het kind was verslaafd en pleegde overvallen. Na een gevangenisstraf is het opgevangen door de kerk. In veel derdewereldlanden heeft de kerk ook een netwerk waar een beroep op kan worden gedaan. Belangrijk is dat je de mensen kent, ze respectvol benaderd en een band opbouwt. En dan benut je alle kansen. Niet door ouders te beschuldigen waarna je de samenwerking wel kunt vergeten.
Marie181
Het is niet of-of: of alles melden en een goed sociaal vangnet, of geen sociaal vangnet en dus ook niets kunnen melden.
Ik denk dat het allereerste wat je moet bedenken is, dat jij als arts kinderen en volwassenen op een eerste hulp zo goed mogelijk geholpen hebt. Dat neemt niet alles weg, maar het is wel het allerbelangrijkste.
Het risico van alles moeten melden, alle kindsignalen en nu ook alle oudersignalen is dat vooral de mensen die je zou willen zien juist niet meer komen. En dat wil je niet. Bovendien levert het, zoals nu, soms gewoon slechte zorg op: meer aandacht voor mogelijke mishandeling bij een kind dat gevallen is, dan voor goede zorg aan het kind. Het laatste is echt het allerbelangrijkste.
Ik sluit mijn ogen helemaal niet voor alle erge dingen die er met kinderen kunnen gebeuren. De jarenlange gevangenschap van een meisje (die vrouw geworden was) en haar kinderen in een donkere kelder waar geen licht bij kwam in Oostenrijk kwam ook aan het licht, doordat een van de kinderen naar het ziekenhuis werd gebracht. Gelukkig maar, dat daar toen de politie bij gehaald is.
Als kinderen helemaal niet beschermd worden in een land kun je niets. Alleen goed zijn voor het kind op dat moment en hopen dat het 50/50 wel de goede kant op rolt. Dat 50/50 heb ik van iemand waarmee ik mijn zorgen besprak over een kind in een land waar ook weinig sociaal werk bestond. Hij gaf me mee: 50/50 dat het wel goed gaat. Inmiddels weet ik dat het met dit kind, nu zelf volwassen vader, wel goed gegaan is. Maar dat is niet altijd zo.
Wat je beschrijft zijn situaties, waarbij het niet eens gaat over een vaag vermoeden, maar over aantoonbare mishandeling (zweep, spijkers in handen, accuzuur). Natuurlijk moet je dat kunnen 'melden', liefst direct aangifte kunnen doen bij de politie.
Eén van de problemen van de meldingen is, dat het oplossingen brengt die soms nog erger zijn dan de kwaal. Onlangs is bijvoorbeeld een rapport verschenen over kinderen die in een JJI zijn geplaatst: jaren later gaat het met die kinderen veel slechter dan met andere kinderen/volwassenen. Nog afgezien van de ellende die in gezinnen plaats vindt als ze door de molen moeten gaan, Anne J verhaalt daar dagelijks over.
Als arts weet je niet precies wat je moet afwegen: als ik hiervan melding maak, hoeveel ellende levert dat op; en als ik het niet meld, hoeveel ellende komt er dan nog. Het mooiste zou zijn: als ik dit meld komt alles goed. Maar dat is niet zo, ook niet in een lang met een uitgebreid opgebouwde jeugdzorg.
Ik denk dat er twee dingen moeten zijn:
- de arts moet de ruimte krijgen om zelf die afweging te maken. Dus geen meldplicht, wel een meldcode waarin staat wat je kunt doen als je iets wil melden. Maar die afweging moet een eigen afweging zijn. Daar zullen individuele verschillen door ontstaan, maar hoe erg is dat? Mensen komen niet bij je voor mishandeling, maar om beter te worden en dat is toch de eerste plicht die je hebt als arts. Iemand die voor de derde keer een beenbreuk heeft voor het voetballen ga je ook niet adviseren/opleggen om van het voetballen af te gaan. Je zorgt dan dat de breuk geneest.
- ik ben wel blij met de vliegende brigade van een forensisch arts en verpleegkundige, zij kunnen in geval van twijfel ingeschakeld worden (ik zou alleen willen dat ouders ook toegang kregen tot deze dienst). Je zou als arts de mogelijkheid moeten hebben om een kind langer op te laten nemen, zodat er verder onderzoek kan komen. Dat verdere onderzoek kan uitsluitsel geven of een vermoeden ook waarheid wordt. Als dat niet zo is hoef je verder niets te doen. Als dat wel zo is moet je natuurlijk wel melden.
Nu lijkt het alsof de dilemma's opgelost worden door protocollen en verplichtingen: haal de menselijke beoordeling eruit en je krijgt een goed systeem. Dat is niet zo. Het systeem werkt veel onnauwkeuriger dan de menselijke beoordeling en het maakt daardoor ook meer kapot dan er goed gemaakt wordt. Bovendien breekt na een melding niet het paradijs aan, maar krijg je andere ellende. Soms beter, maar vaak ook niet.
Tsjor
Strafrecht
Siobo,
Je hebt gelijk over waarheidsvinding in het strafrecht. Alleen: lang niet alle ouders die te maken krijgen met beschuldigingen die voor waar aangenomen worden (of waar na melding iets anders 'gevonden'wordt) en dus leiden tot gedwongen hulpverlening en al het andere lekkers wat men in de aanbieding heeft, moeten ook voorkomen. Dat komt doordat de definitie kindermishandeling veel te ruim is. Ik weet niet hoeveel dingen tellen als mishandeling en hoeven niet bewezen te worden of zijn voordat er een maatregel komt.
Comazuipen
Eigenlijk vind ik dat ook vreemd. Als er een kind op de SEH komt door comazuipen. Daar gaan toch echt eerst de ouders over. Je kunt hooguit ouders en kind een traject aanbieden. Ik vind het veel te ver gaan dat je mensen verplicht in een traject stopt. Verplichten is een rem op de effectiviteit van hulp.
Vertalingen
Siobo, je maakt ene paar vertaalslagen.
De eerste: doorvragen etc. Goed. Maar de ervaring leert dat als iets niet aan de ouders kan liggen, dat het doorvragen dan ophoudt. Kind valt op school: dan wordt er niet doorgevraagd. Hoe ver ga je met doorvragen als een kind op straat mishandeld wordt door leeftijdsgenoten? Of op het voetbalveld? Er is maar één vorm van kindermishandeling die telt, en dat is die door ouders. Heeft dat met statistieken te maken, of met subsidies?
De tweede: comazuipen vertaal je met 'iemand zich probeert dood te drinken'. Ja, dan heb je er een hele problematiek bijgehaald, niet alleen een kind dat veel te veel gedronken heeft, maar ook nog eens (latent?) suicidaal is. Dan kun je het hele geschut in stelling brengen. Maar als het een kind is dat voor het eerst de grenzen van alcohol heeft verkend en zich deerlijk heeft vergist in de werking ervan? Waarom volstaat het dan niet met een preek-bij-ontslag: dit moet je nooit meer doen? Waarom zo'n langdurig, kostbaar en desintegrerend natraject? Ik kan me voorstellen dat je het doet als je vermoedt dat iemand alcohol zuipt én suïcidaal is, maar dat zul je dan toch eerst moeten vaststellen. Ik kan me ook voorstellen dat je zoiets doet als dezelfde persoon met enige regelmatig dronken binnengebracht wordt. Om er een definitie van te maken (comazuipen=iemand die zich dood wil drinken), dat gaat me veel te ver. Dan kijk je niet meer naar het kind, maar heb je een systeem dat op een bepaalde manier werkt, ongeacht het kind.
Tsjor
Andersom
Het is de keerzijde van de medaille Siobo. Het is niet zo makkelijk vast te stellen of een kind mishandeld wordt. Ik vind het hele woord ook te gek voor woorden. Dat een kind te dik is heet al mishandeling, dat gaat mij veel te ver. Kindermishandeling klinkt voor buitenstaanders nog steeds als een fysieke aanval, min of meer bewust, op een kind. Ook moet het leven dus blijkbaar perfect zijn en dat is het niet. Als er iets mankeert krijgen ouders de schuld, alsof dat helpt. Ik vind het hele concept behoorlijk ziek.
Al die missers, linksom of rechtsom, zou tot terughoudendheid moeten leiden. Maar in werkelijkheid worden de methodes steeds agressiever. Hopelijk gaat dat nog even door dan kunnen steeds meer mensen zien hoe ernstig dysfunctioneel dat is dat je elke afwijking van het gemiddelde dat geen goedkeuring kan krijgen in de ogen van het publiek, gaat vervolgen alsof ouders misdadigers zijn. Terwijl de overheid zich van alles meent te permitteren en de zorg die ouders bieden in geen geval over kan nemen zonder dat kinderen veel meer risico hebben op sexueel geweld en misbruik, laat staan wat de gevolgen zijn van de langdurige trajecten in de pleegzorg en de instellingen. Het middel is hier erger dan de kwaal.
http://www.telegraph.co.uk/comment/columnists/christopherbooker/10092748/Dutch-social-workers-catch-the-English-disease.html
In Engeland schijnen ze nog erger te zijn en de Engelse journalist noemt het optreden van kinderbeschermers in Nederland de 'Engelse ziekte'.
Je zou willen dat meer geld gaat naar deskundige behandeling en begeleiding van kinderen. Echter, meer geld gaat naar signalering en juridische trajecten, ten koste van de zorg aan ouders en kinderen. Alsof ouders en kinderen daar beter van worden.
Doorvragen
Ik denk dat de protocollen anders opgezet moeten worden en dat dat waar artsen en medisch personeel vanuit gaan niet in protocollen moet worden uitgedrukt, maar moet gebeuren vanuit hun eigen ervaring, gevoel en intiutie.
De uitvoering (wat te doen) kan weer wél in protocollen.
Ik weet bijna zeker dat toen wij aankwamen en het eerste onderzoek plaatsvond er nog helemaal niemand aan mishandeling dacht op die SEH. Dat kwam pas later.....
Toen iemand (ergens bij de balie ofzo?) er de protocollen op na sloeg. Er werden ook grapjes gemaakt en meer familiare met ons omgegaan en kind werd gerustgesteld (niet dat die in paniek was hoor). Vandaar dat man ook vertelde van dat voetbal aan een mannelijke broeder die hechtdraad enzo klaarlegde. We hoorden ergens verder weg ook een tv aan staan op dat voetbal. Het was rustig op de SEH, er hing een relaxt sfeertje.Alleen ik was trillerig, maar dat is mijn normale reactie als ik eerst snel moet handelen omdat er paniek is, bij mij komt de weerslag pas als ik voel dat iemand anders het over neemt en ik kan ontspannen. Arts was al geweest en zou zo terugkomen want moest nog even naar de kinderafdeling (kind moest toch eerst schoongemaakt worden). Pas toen er een andere zuster binnenkwam en ging staan smoezen met de broeder en die de broeder aflostte sloeg de stemming om.
Er was blijkbaar tussen onze binnekomst en hun eerste reactie en intuïtie en vragen en de indruk die wij maakten er pas op dát moment 'iets' veranderd.
En joost mag weten wat. Ons verhaal was ook niet veranderd. Oudste deed volgens mij ook niet anders dan andere kinderen zouden doen. We moésten erbij blijven, dicht bij haar zodat ze ons allebei kon zien of voelen anders mocht er niemand aan haar rug komen. Ik was mijn jongste ook al kwijt bij binnenkomst. Hoewel dat eigenlijk belachelijk was want ik wist heus wel dat daar goed voor gezorgd zou worden.
Ik geloof niet dat we na die 20 minuten een andere indruk maakten dan bij binnenkomst. En tóch was opeens de stemming compleet anders.
'Vijandig' zou je het misschien kunnen noemen.
Ik voelde het. Man niet, man bleef gewoon zichzelf en had niets in de gaten. Hoogstens was hij verbaast dat hij nu alwéér dezelfde vragen moest beantwoorden.
Ik denk dat bij de aanleiding voor mogelijke vervolgstappen en signalen van kindermishandeling méér moet worden uitgegaan van hoe de arsten en het medisch personeel het zien en aanvoelen en dat dat niet in regeltjes en richtlijnen is te vangen.
Ik vermoed dat iemand die ons niet gezien en gesproken had maar gehoord van een collega die regeltjes had doorgenomen en geconstateerd dat wij aan het 'beeld' voldeden.
Moeder verward en trillerig. Vader rook naar alcohol. Rugletsel. Verwarde verhalen die niet helemaal hetzelfde zijn.
Hoppa 4 punten score!
Die arts en die broeder hadden dat idee helemaal niet. Dat weet ik gewoon zeker. Pas toen ze daar op gewezen werden door collega's veranderde hun houding ook, hoewel ze wel meelevender bleven dan de rest, die hadden hun twijfels. Maar ze moésten wel meegaan in dat idee van hun collega's anders zouden ze niet zorgvuldig handelen volgens protocol. Ze hadden weinig keus.
Ik denk dat alle soorten verwondingen ongeacht wat bij kinderen zowel opzettelijk alsook per ongeluk kunnen gebeuren. Kinderen maken nu eenmaal de gekste capriolen en dus verwondingen. En dat er heel veel ouders zijn zoals wij die net op dat moment voetbal kijken en dus minder opletten en alcohol drinken op dat moment (het was zaterdagavond nog wel!). Dat dat allemaal dus niet in protocollen te vangen is. Volgens mij drinkt 80% van de bevolking zeker op zaterdagavond wel een glaasje. Is dat een indicator dus? Eigenlijk deden wij niks geks...en zo bizar was dat ongelukje van oudste nu ook weer niet op mijn verweer dat er 40 getuigen waren werd amper ingegaan, blijkbaar staan getuigen niet erg hoog aangeschreven in dat protocol. Dat er vragen worden gesteld á la....Dat is zelfs wel prettig want dan kan je even je verhaal kwijt. Maar als het medisch personeel dat er in eerste instantie bij is dan géén wantrouwen voelt en denkt dat het wel oke is, dan moet je het daarbij laten.
Denken ze wel dat het niet klopt. Intuïtief of op hun ervaring of door andere signalen dan pas moet er verder gekeken worden en kunnen er eventueel protocollen bijgepakt worden.
groeten albana
En zorg mijden
Ik heb een kennis, die 3 rauwdouwers van jongens heeft. Jongens zijn vlak na elkaar geboren dus ze schelen amper qua leeftijd. Tel daar bij op een grote boerderij waar ze van alles aan verbouwen (dus matriaal en soms gevaarlijke situaties) en ruimte om hen heen, genoeg ruimte om ongezien allerlei ongein en stunten uit te halen en ouders die best hard werken, een druk leven en dus ook wel eens moe zijn.
Nu zijn die jongens groot. Maar er was een periode dat die jongens het ene na het andere ongelukje hadden. De een viel uit de boomhut die ze illigaal aan het bouwen waren, de volgende spijkerde zijn eigen hand vast aan de muur en de 3de ging stunten op zijn fiets. Op een gegeven moment waren de ongelukjes die je met zulke rauwdouwers in zo'n omgeving hebt zo talrijk dat ze bijna niet meer naar de SEH 'durfden'. 1 van die ongelukjes gebeurde bij ons thuis. Voor mijn ogen. Er wilde er eentje 'stoer' doen en over een hek in onze tuin springen dat toch écht te hoog was (tja meisjes aanwezig dan willen jongens graag stoer doen), bleef haken en brak zijn sleutelbeen. Kennis wilde naar de dokterspost en eigenlijk liever niet naar de SEH, terwijl de SEH van ons af lopend te bereiken is en er zo al wel te zien was dat dat sleutelbeen toch écht gebroken was. Want op de SEH was ze pas nog geweest met andere zoon die gehecht moest worden....
Dat is denk ik nu net wat je niet moet willen.
En wat wél de gevolgen zijn van de manier waarop nu omgegaan wordt met ouders.
Ouders gaan zorg mijden, als het niet écht nodig is, als het misschien wenkbrauwen doet fronsen. Ook als ouders ter goeder trouw zijn.
Oke misschien zijn er meer ouders zoals wij die alleen denken hoppa erheen want mijn kind heeft hulp nodig en niet verder nadenken.
Maar ouders die écht hun kind mishandelen?
Denk je werkelijk dat die na 1 zo'n benadering zoals ons ten deel viel de 2de keer nog terugkomen?
Daar geloof ik dus niks van. Dan heb je een kind dat eigenlijk medische zorg nodig heeft én mishandeld wordt en dat die medische zorg nog onthouden wordt ook! Omdat de ouders ook donders goed weten dat er mogelijk gevolgen aan dat SEH bezoek kleven.
De SEH moet in eerste instantie die medische zorg leveren. Dát lijkt me veel belangrijker. En niet de 'boeman' gaan uithangen. Dat heeft allerlei kwalijke gevolgen die w.s. nog erger zijn. Gevolgen die amper te overzien zijn. Die gevolgen zijn nog erger dan de kwaal denk ik.
groeten albana
Siobo
De vraag is: is die verplichte hulpverlening in belang van het kind? Mijn zoon is inmiddels wars van alle bemoeienis van hogerhand, dat is ermee bereikt. Vergeet ook niet: het verplichte traject wordt normaal gesproken pas ingezet als een kind voor de tweede keer op de SEH beland. Hierin is men doorgeslagen bij mijn zoon, hij was niet in coma, het was de eerste keer, en men had zeker niet zo onbeschoft mogen zijn tegen hem en tegen ons. En men had ook niet mogen dreigen met AMK meldingen. Dit is niet zoals het protocol ingezet had mogen worden, is mij verteld door de iniatiefnemers van dit protocol.
Albana
Dit ben ik met je eens. Mijn schoonmoeder, met een hele trits jongens, was een goede bekende op de SEH. "Ha mw.X, wie is vandaag de gelukkige?" was de reactie als ze binnenkwam met een van haar jongens.
Ik denk dat de eerste prioriteit verlenen van zorg moet zijn, en argwanend en onbeschoft gedrag lijkt mij een barriere daarvoor.
Siobo
Ook als ouders er geen probleem mee hebben....ik denk dat geen ouder het geen probleem vindt dat een kind zo ziek wordt binnengebracht. Los daarvan, het veroorzaakt ook problemen, een dergelijke benadering. Mijn zoon is nu echt bijzonder allergisch voor elke inmenging van buitenaf met zijn leven.
Doelpalen
Siobo, het is me nog steeds niet duidelijk of je doelt op iemand die in coma op de eerste hulp komt na zuipen (voor de eerste keer) of dat je doelt op mensen die langdurig alcohol gebruiken, als je het hebt over 'Ik heb de gevolgen van ernstig alcoholmisbruik gezien,'.
Volstaat bij een eerste opname niet: dit moet je nooit meer doen, eventueel met uitleg als ze het zelf al niet in hun hoofd voelen? Waarom volstaat dat niet?
Tsjor
Siobo
Ik geloof niet dat ik schrijf dat jouw ervaringen minder waar of waard zijn. Noch schrijf ik dat ik niet heb meegewerkt, dat heb ik voor 100% gedaan. Noch schrijf ik dat ik licht denk over dit onderwerp. En wat heeft niks te maken met een beetje gezond experimenteren?
Wat jij doet, is precies wat ons is overkomen. Ovetrokken reageren en dingen zien die er niet zijn.
Gedwongen hulp
http://books.google.nl/books?id=Qdgy7wchkaAC&pg=PA125&lpg=PA125&dq=effectiviteit+verplichte+hulpverlening&source=bl&ots=RaYtSYCiRY&sig=Jnp9vZbCXytEOQXx_P40pb8AdDU&hl=en&sa=X&ei=AJ-1Uf_lBfS00QXZjoH4Bw&ved=0CCoQ6AEwAA#v=onepage&q=effectiviteit%20verplichte%20hulpverlening&f=false
Over de effectiviteit van gedwongen hulp. Hulpverlening gaat uit van motivatie en vertrouwen. Je zult er vast uitzonderingen bij hebben maar ik heb helemaal niets met gedwongen hulpverlening.
Siobo
Wederom, je leest niet goed. Hij was niet in coma. Verder was het half 4 's middags, hij zat in de zon, en kreeg een fles wijn (iets waar ik uiteraard die vriend ook later op heb aangesproken) Nooit gedronken, dus proeven. Experimenteergedrag, weetjewel. En als je dan toevallig die wijn ook gewoon heel lekker vindt, en het vindt smaken naar limonade, dan drink je snel teveel, zeker als je nooit drinkt. Dit is niet de bedoeling, maar ook niet te vergelijken met iemand met een doodswens die zich klem zuipt. Heel veel pubers experimenteren, dat is niet anders dan vroeger. En natuurlijk is ingrijpen bij extremen zeer gewenst. En weet je, als hij nu alleen al wijn ruikt, wordt hij straalmisselijk. Dat effect, daar kan geen gesprek aan tippen.
Siobo
Ik ben het niet eens met het feit dat normale ouders de kans ontnomen wordt met een kind aan de slag te gaan. Nog voor je de kans krijgt twee woorden te wisselen, wordt het traject in gang gezet. Nog ten onrechte ook, want dat had pas gemoeten bij een tweede keer.
Wat vindt jij trouwens normaal experimenteergedrag?
Intuitie
Intuitie kan alleen maar een aangever zijn. Dan zul je eerst zo nuchter mogelijk moeten bekijken wat er van je idee klopt. Zeker in een samenleving waar veel verschillende mensen en culturen huizen heb je makkelijk een intuitie die niet spoort. Gewoon omdat je er een andere betekenis achter zoekt dan realistisch is. En je zult de hulpverleners de kost moeten geven die hun eigen sores op jou projecteren of die jou niet begrijpen of hun eigen hulpaanbod overschatten en jou uit onenigheid gaan melden. Dat melden moet gewoon uit de reflexzone gehaald. Je moet al hele sterke feiten en argumenten hebben om te melden en anders geef je ouders het voordeel van de twijfel. Omdat melden gezinnen in de stress helpt en omdat er geen hulp maar justitie is, daar moet je verdomd goede redenen voor hebben en dat is niet een kind dat zich eens heeft bedronken of een kind dat te dik is. Dat gaat te ver.
Siobo
Je mist mijn punt. Veel ouders zijn volledig in staat om zelf aan de slag te gaan en hebben het handje niet nodig. Het project voorziet daar normaal gesproken ook in, zoals ik al schreef. Immers, pas de tweede keer ga je het project in. Het is het zo apart om ervan uit te gaan dat iedere ouder dit nodig heeft. Reken maar dat ik heel aangedaan was door het feit dat ik niet werd gezien als competente ouder.
Gezin siobo
Voor je weer eens een zorgmelding overweegt Siobo overweeg dan het volgende. Verleen eerst en bovenal de goede hulp waar je voor opgeleid bent. Realiseer je dan dat je om diverse redenen een onderbuikgevoel kunt hebben bij ouders en dat dat voor een belangrijk deel gewoon te maken heeft met verschillen in milieu en cultuur en je eigen percepties daarbij. Dan vraag je af wat een kind en een ouder opschieten met een melding. Je helpt een kind niet met het uitvlakken van de ouder. Hoe zeer hulpverleners ook van mening zijn dat ze zelf veel betere opvoeders zijn dan ouders hebben zij niet dat levenslange committment met een kind en kunnen zaken ernstig verstoren in een gezin. Een kind heeft belang bij zijn ouders. En vergeet ook niet hoe een groepje hulpverleners elkaar kunnen versterken in wantrouwen tegenover een ouder. Houdt het wat praktisch en afstandelijk, neem zoiets niet te persoonlijk. Veel intuitie is gewoon onzin met een sterretje en heeft ermee te maken dat je niet met iedereen een match hebt. Vergeet ook niet dat een signaleringslijst ALLE ouders beschuldigt, er zit altijd wel wat bij. Het is maar hoe je het uitlegt.
Blijf respectvol en houdt in ogenschouw dat je zelf niet vervalt in wantrouwend en respectloos gedrag richting ouders waar kinderen bij zijn alsof dat helpt een ouder in de eigen kracht te houden.
Siobo
Soms wil ik weleens wat provoceren.
Siobo
Snap je dat je nu zelf ook stelt dat een ouder zo'n akkefietje niet zelf afkan met een puber? Specialistische hulp? Er is niks met hem besproken wat ik zelf niet had kunnen bedenken na die gebeurtenis.
Les
Oh zulke lessen krijgen ze hier al in de brugklas, die pubers weten het heus wel. Maar los daarvan blijf ik erbij dat je dat zelf ook kunt doen, als ouders zijnde. Mijn pubers zijn allang volledig op de hoogte. Ik denk dat het een misvatting is te denken dat je met voorlichting alle risico uitsluit.
Tja
Verwacht je hier nog een serieus antwoord op? Als je goed had gelezen, heb ik je al verteld dat de ervaring an sich voldoende les was voor hem. In jouw belevingswereld moet kennelijk alles dichtgetimmerd worden met lesjes,wijzende vingers en protocollen. Zullen we weer overgaan op de oorspronkelijke draad? Fijne avond nog.
Thuis en op school
Ik kan me je zorg wel voorstellen hoor Siobo. Ik denk alleen dat teveel nu uitbesteed wordt aan deskundigen en met name krijg je daar dossiervorming van waardoor kinderen sneller last krijgen van hinderlijke bemoeizucht alsof ze niet kunnen leren van hun fouten en geen fouten mogen maken. Zoon hier heeft in de brugklas samen met een klasgenoot oud vuurwerk van de straat geraapt tussen de sportzaal en de school. Het gevolg was een dag schorsing en een preek van de onderdirecteur. Dat leek me wel genoeg. Thuis hebben we dat uiteraard ook nog maar eens besproken en dat was niet de eerste keer.
Gelukkig heeft hij dat impulsieve vriendje niet meer hoewel het wel zeer leerzaam was om het verschil te leren tussen je vrienden aardig vinden maar toch zelf beslissen dat je fout gedrag gewoon niet doet ook al zijn ze nog zo aardig. Hoop leerpunten waar school en ikzelf een verschil konden maken. Had dat hele bureau Halt niet zien zitten in dit geval. Het is steeds meer met een bom op een mug schieten.
Aannames
Je vult teveel in en trekt verkeerde conclusies. Je suggereert dat wij het niks vonden voorstellen. Zoals ik al eerder schreef, geen ouder vindt dit geen probleem, een kind op de SEH met teveel drank.
Siobo
Ik ben het wel met je eens als het over het overmatig alcoholgebruik onder jongeren gaat. Ik zou een verplichte cursus ook een heel goed idee vinden. Ik schrik wel eens als ik mensen in mijn omgeving hoor praten over drank gebruik van hun puberende kinderen. En dat zijn allemaal hele weldenkende en verstandige mensen. Misschien een goed idee hoor om standaard een cursus te geven aan kinderen die met overmatig alcohol op de EHBO verschijnen. Geen jeugdzorg erbij, geen meldingen, maar verplicht een cursus over alcoholgebruik.
Cursus
Die lessen krijgen kinderen allang op het vo, is mijn ervaring. en dan niet tijdens een biologie les, maar met voorlichters etc. want de doorsnee puber weet dit allemaal allang,is mijn ervaring.
Siobo
Je blijft hameren op het woord akkefietje, terwijl je al eerder stelt dat je wenkbrauwen weer normaal staan na wat ik schrijf. Hou eens op zeg.
