Stiefzoon wil volledig bij ons komen wonen
Binnenkort mag mijn 12 jarige stiefzoon kiezen of hij bij zijn vader en mij wilt wonen of bij zijn moeder en stiefvader.
Hij heeft al enkele keren te kennen gegeven dat hij de voorkeur aan ons geeft. De redenen ga ik hier niet noemen, om niet te veel herkenbaarheid te geven. Echter zie ik het zelf niet zitten dat dit gaat gebeuren. Mijn privacy is weg en gewoon even samen met mijn partner zijn zit er dan niet meer in. Stiefzoon heeft veel aandacht nodig en is geen type dat even zegt: gaan jullie maar even een dagje samen weg of ik ga vandaag wel even naar een vriend zodat jullie een dagje voor jullie zelf hebben, daarbij voelt partner zich weer schuldig als we dat wel zouden doen. Als stiefzoon thuis is, heb ik het gevoel dat ik overal gevolgd word. Alsof er steeds iemand over je schouder mee kijkt.
Hoe korter het nog duurt hoe lastiger ik het ga vinden. Ik durf dit alleen niet uit te spreken naar partner toe en ook niet naar stiefzoon zelf. Ik wil ze beiden namelijk niet het gevoel geven, dat hij niet welkom is en de redenen waarom hij hier wilt komen wonen snap ik volledig.
Partner heeft ook nog geen een keer aan mij gevraagd wat ik er van vind. Er wordt mij wel belooft door hem dat er echt nog dagen/avonden zijn dat we samen met zijn tweeën wat kunnen doen, maar dat betwijfel ik...
Zijn er hier (stief)ouders die in hetzelfde schuitje zitten/hebben gezeten? Zo ja hoe zijn jullie hier mee omgegaan?
BlueFawn schreef op 03-02-2022 om 20:43:
[..]
Zoals blij zijn dat stiefzoon er niet is of moeite hebben met om hem te geven? Ik heb nergens gezegd dat ze een boze stiefmoeder is maar dit soort uitspraken vind ik dan wel zorgwekkend en tuurlijk is het goed om advies te vragen maar ik denk niet dat het goed is om wat je voelt maar weg te stoppen voor de lieve vrede, en ik lees ook nergens dat dit iets is wat ze ziet zitten, dan zou latten een oplossing zijn, de relatie kan behouden blijven en TO kan zich terugtrekken in haar eigen huis als ze het gehad heeft. Helemaal als ze moeite heeft met prikkels. TO krijgt het al stikbenauwd van dit plan en het idee dat hij misschien nog wel jaren bij hun blijft wonen. En ik begrijp haar wel maar dat kind is er nu eenmaal al.
Dus best praat ze met de vader hierover.
Het is wel duidelijk dat wij allebei een heel ander beeld hebben van TO. Maar met jouw laatste zin ben ik het helemaal eens.
BlueFawn schreef op 03-02-2022 om 19:57:
[..]
Maar ze ziet het toch ook niet zitten dat hij bij hun komt wonen.
Het gebeurt vaker dan een ouder enorme weerstand heeft tegen co-ouderschap en later een flinke draai maakt, toch 
. Kennelijk kan je aan het idee wennen?
Ze gaat niet 'opeens' stiefmoederen tegen heug en meug en het kind is niet ongewenst en het is ook niet zo dat ze niks om hem geeft. Ze woont al acht jaar met haar partner samen en de helft van de tijd ook met de zoon in kwestie. En dat gaat blijkbaar prima. Nu is de situatie zo dat ze tussendoor tijd heeft voor haarzelf en haar relatie met haar partner. Die tijd zal minder worden. En dat zal wennen zijn. Maar kind zal evengoed omgang met moeder hebben.
Ik ben het ook niet eens met de stelling dat stiefouders buiten de opvoeding staan. Tuurlijk bepalen ze geen dingen als een schoolkeuze of iets dergelijks, maar op het moment dat je met een kind in huis woont mag je het echt wel ergens op aanspreken en dingen verwachten. Dat doe je ook met kinderen die een middagje komen spelen.
Toch even een hart onder de riem. Hier een samengesteld gezin. Gaat echt wonderbaarlijk goed (is in het begin echt niet altijd het geval geweest). Man en ik zijn 11 jaar samen en we wonen inmiddels 4 jaar met z’n allen in 1 huis. 3 kinderen (tussen de 16 en 19) die allemaal 55% van de tijd bij ons zijn, al is het schema veel minder strak dan toen ze kleiner waren.
Nu ziet het er naar uit dat mijn dochter binnenkort 100% bij ons komt wonen. En dat is voor man en mij allebei natuurlijk prima maar toch ook wel even slikken. Hoeveel ik, én man, ook van haar houden en ik haar het liefste zoveel mogelijk bij me heb. Man en ik zijn gewend aan de tijd die we samen hebben en die is heel essentieel voor ons. Misschien nog wel belangrijker als je geen oorspronkelijk gezin bent met elkaar. Avonden zonder kinderen waar we tijd aan elkaar kunnen besteden en wij zijn enorm op die tijd samen gesteld en daar aan gewend. Dat wordt anders en vraagt best flexibiliteit. En dat doen we met liefde natuurlijk, maar wij zullen dus opzoek moeten naar alternatieven.
Ik snap je gevoel, en dat mag er zijn! zolang je niet vasthoudt aan wat was maar kijkt naar mogelijkheden die toch aanvullend zijn op je behoefte en op die van de zoon van je vriend komt het vast goed.
Libertine schreef op 03-02-2022 om 23:38:
Toch even een hart onder de riem. Hier een samengesteld gezin. Gaat echt wonderbaarlijk goed (is in het begin echt niet altijd het geval geweest). Man en ik zijn 11 jaar samen en we wonen inmiddels 4 jaar met z’n allen in 1 huis. 3 kinderen (tussen de 16 en 19) die allemaal 55% van de tijd bij ons zijn, al is het schema veel minder strak dan toen ze kleiner waren.
Nu ziet het er naar uit dat mijn dochter binnenkort 100% bij ons komt wonen. En dat is voor man en mij allebei natuurlijk prima maar toch ook wel even slikken. Hoeveel ik, én man, ook van haar houden en ik haar het liefste zoveel mogelijk bij me heb. Man en ik zijn gewend aan de tijd die we samen hebben en die is heel essentieel voor ons. Misschien nog wel belangrijker als je geen oorspronkelijk gezin bent met elkaar. Avonden zonder kinderen waar we tijd aan elkaar kunnen besteden en wij zijn enorm op die tijd samen gesteld en daar aan gewend. Dat wordt anders en vraagt best flexibiliteit. En dat doen we met liefde natuurlijk, maar wij zullen dus opzoek moeten naar alternatieven.
Ik snap je gevoel, en dat mag er zijn! zolang je niet vasthoudt aan wat was maar kijkt naar mogelijkheden die toch aanvullend zijn op je behoefte en op die van de zoon van je vriend komt het vast goed.
Dat is natuurlijk een 'positieve' kant' aan het co-ouderschap, dat je regelmatig 'kindvrij' bent als koppel en dus veel meer tijd hebt voor elkaar als partners. Kan me voorstellen dat je daaraan gewend raakt, en al helemaal als de kinderen niet van jezelf zijn.
Maar wel goed om te beseffen (zoals jij ook doet) dat dat een luxe is, die de meeste ouders dus niet hebben. 'En het lijkt me heel belangrijk dat een kind zoiets niet voelt.
Libertine schreef op 03-02-2022 om 23:38:
Toch even een hart onder de riem. Hier een samengesteld gezin. Gaat echt wonderbaarlijk goed (is in het begin echt niet altijd het geval geweest). Man en ik zijn 11 jaar samen en we wonen inmiddels 4 jaar met z’n allen in 1 huis. 3 kinderen (tussen de 16 en 19) die allemaal 55% van de tijd bij ons zijn, al is het schema veel minder strak dan toen ze kleiner waren.
Nu ziet het er naar uit dat mijn dochter binnenkort 100% bij ons komt wonen. En dat is voor man en mij allebei natuurlijk prima maar toch ook wel even slikken. Hoeveel ik, én man, ook van haar houden en ik haar het liefste zoveel mogelijk bij me heb. Man en ik zijn gewend aan de tijd die we samen hebben en die is heel essentieel voor ons. Misschien nog wel belangrijker als je geen oorspronkelijk gezin bent met elkaar. Avonden zonder kinderen waar we tijd aan elkaar kunnen besteden en wij zijn enorm op die tijd samen gesteld en daar aan gewend. Dat wordt anders en vraagt best flexibiliteit. En dat doen we met liefde natuurlijk, maar wij zullen dus opzoek moeten naar alternatieven.
Ik snap je gevoel, en dat mag er zijn! zolang je niet vasthoudt aan wat was maar kijkt naar mogelijkheden die toch aanvullend zijn op je behoefte en op die van de zoon van je vriend komt het vast goed.
Echt onvoorstelbaar. In een normaal gezin heb je je kinderen toch ook 100 procent?
Waarom is de tijd met je partner belangrijker bij een samengesteld gezin?
Heb je je weleens afgevraagd hoe het voor een kind is om op 2 plekken te wonen?
Vaak hoor je , ja dat vinden ze leuk.
Inmiddels genoeg kinderen gesproken die nu volwassen zijn en dat helemaal niet leuk vonden.
Het allerbelangrijkste is dat een kind nooit mag voelen dat men liever niet heeft dat hij/zij er is. Dat is al moeilijk verteerbaar als het gaat om de twee biologische ouders, maar helemaal als het gaat om biologische ouder plus stiefouder. En zeker in de tienertijd hebben kinderen nood aan een veilig, warm nest, aan ouders die het gezellig vinden als ze thuis zijn. Waarbij zij zelf dan lekker kunnen weggaan als ze dat willen, als zij er aan toe zijn. Dàt is de normale gang van zaken.
Maar inderdaad, er verandert blijkbaar veel als mensen een nieuwe relatie krijgen. De moeder van een vriend van mijn 18-jarige is bij haar vriend gaan wonen zodra haar zoon 18 was. Diezoon woont nu alleen in het gezinshuis, met een paar vrienden. Op zich heerlijk natuurlijk. En tegelijk ook helemaal niet, want zijn 'thuisbasis' is wel weg opeens.
(Is België he, waar de studenten in het weekend en de vakanties en de blokperiodes naar het ouderlijk huis terugkeren)
irmama schreef op 04-02-2022 om 13:46:
[..]
Echt onvoorstelbaar. In een normaal gezin heb je je kinderen toch ook 100 procent?
Waarom is de tijd met je partner belangrijker bij een samengesteld gezin?
Heb je je weleens afgevraagd hoe het voor een kind is om op 2 plekken te wonen?
Vaak hoor je , ja dat vinden ze leuk.
Inmiddels genoeg kinderen gesproken die nu volwassen zijn en dat helemaal niet leuk vonden.
Dit, en het feit dat er vaak niet eens bij stil wordt gestaan of het kind misschien wel wat (meer) tijd alleen met zijn vader wil doorbrengen.
irmama schreef op 04-02-2022 om 13:46:
[..]
Echt onvoorstelbaar. In een normaal gezin heb je je kinderen toch ook 100 procent?
Waarom is de tijd met je partner belangrijker bij een samengesteld gezin?
Heb je je weleens afgevraagd hoe het voor een kind is om op 2 plekken te wonen?
Vaak hoor je , ja dat vinden ze leuk.
Inmiddels genoeg kinderen gesproken die nu volwassen zijn en dat helemaal niet leuk vonden.
Het is gemakkelijk oordelen over de situatie van een ander. Alleenstaande ouders kunnen kinderen nou eenmaal niet hetzelfde bieden als gezinnen met twee (bio-)ouders. In samengestelde gezinnen wordt geworsteld met andere dynamiek dan in bio-gezinnen. De ene (stief-)ouder is de andere niet. De ene ex is de andere niet. Het ene kind is het andere niet. Je mag van geluk spreken als je in een goed functionerend gezin leeft, als ouder en als kind. Dit toekomstige samengestelde gezin uit de OP is per definitie geen gewoon gezin, anders zou de 50/50-regeling nooit beëindigd worden. We weten niet precies waarom dat is. Maar het kan niet anders dan gevolgen hebben voor kind, wat daar speelt, nu al en in de toekomst. Dikke kans dat het ouderschap in dit gezin een pak pittiger is dan een doorsnee gezin met doorsnee ouders en doorsnee kinderen.
Natuurlijk hebben kinderen recht op liefde, geluk, ontspanning, stabiliteit, continuïteit, acceptatie etc. Maar de eisen worden in dit draadje torenhoog: kinderen mogen niks merken van de grenzen en beperkingen van hun ouders? Van een echtscheiding? Dat kan toch helemaal niet. Ideaal is het niet en wordt het niet. (Stief)ouders zijn ook maar kneuzen die meestal hun uiterste best doen. En natuurlijk hoort daar soms bij dat je eens in de spiegel kijkt en je eigen gedrag onder de loep neemt. Maar zo makkelijk als het in dit draadje soms lijkt, alsof er geen enkel probleem zou hoeven zijn als TO maar gewoon X, Y of Z zou doen, zo gemakkelijk is het leven helaas zelden. Was het maar zo gemakkelijk!
Mija schreef op 03-02-2022 om 21:21:
[..]
Het gebeurt vaker dan een ouder enorme weerstand heeft tegen co-ouderschap en later een flinke draai maakt, toch
Omdat het in het belang van ons kind was maar ik moet er nog steeds niet aan denken om de hele week alleen voor hem te zorgen.
Misschien is het voor de jongen juist beter dat hij op één adres woont; dan heeft hij te maken met de omgangsvormen op dat adres. Als hij namelijk de helft van de tijd op het andere adres woont, zijn de omgangsregels op adres A weer vervlogen zodra hij naar adres B gaat. Geef de jongen structuur mee en wat quality-time met zijn vader.
Net als op school; als de twee juffen verschillende regels hanteren, weet kind niet wat van hem verwacht wordt.
Mija schreef op 04-02-2022 om 14:28:
[..]
Het is gemakkelijk oordelen over de situatie van een ander. Alleenstaande ouders kunnen kinderen nou eenmaal niet hetzelfde bieden als gezinnen met twee (bio-)ouders. In samengestelde gezinnen wordt geworsteld met andere dynamiek dan in bio-gezinnen. De ene (stief-)ouder is de andere niet. De ene ex is de andere niet. Het ene kind is het andere niet. Je mag van geluk spreken als je in een goed functionerend gezin leeft, als ouder en als kind. Dit toekomstige samengestelde gezin uit de OP is per definitie geen gewoon gezin, anders zou de 50/50-regeling nooit beëindigd worden. We weten niet precies waarom dat is. Maar het kan niet anders dan gevolgen hebben voor kind, wat daar speelt, nu al en in de toekomst. Dikke kans dat het ouderschap in dit gezin een pak pittiger is dan een doorsnee gezin met doorsnee ouders en doorsnee kinderen.
Natuurlijk hebben kinderen recht op liefde, geluk, ontspanning, stabiliteit, continuïteit, acceptatie etc. Maar de eisen worden in dit draadje torenhoog: kinderen mogen niks merken van de grenzen en beperkingen van hun ouders? Van een echtscheiding? Dat kan toch helemaal niet. Ideaal is het niet en wordt het niet. (Stief)ouders zijn ook maar kneuzen die meestal hun uiterste best doen. En natuurlijk hoort daar soms bij dat je eens in de spiegel kijkt en je eigen gedrag onder de loep neemt. Maar zo makkelijk als het in dit draadje soms lijkt, alsof er geen enkel probleem zou hoeven zijn als TO maar gewoon X, Y of Z zou doen, zo gemakkelijk is het leven helaas zelden. Was het maar zo gemakkelijk!
Ik snap best dat het niet makkelijk is, dat is het (stief)ouderschap voor niemand, maar het zou wel nooit zo mogen zijn dat een kind op een gegeven moment, als gevolg van de veranderende relatie tussen zijn ouders, ergens of overal 'teveel' is.
Clothilde schreef op 04-02-2022 om 15:13:
[..]
Ik snap best dat het niet makkelijk is, dat is het (stief)ouderschap voor niemand, maar het zou wel nooit zo mogen zijn dat een kind op een gegeven moment, als gevolg van de veranderende relatie tussen zijn ouders, ergens of overal 'teveel' is.
Een kind is niet of ‘helemaal teveel’ of ‘helemaal aanvaard’. Het leven is veel rommeliger. Het zou ook niet moeten lijken alsof het puur om dat kind draait. Dat lijkt wel fijn, maar als hij dan niet uitbundig genoeg wordt ontvangen, komt het ook heel hard en persoonlijk binnen. Terwijl er gewoon van alles aan de hand is in de levens van de volwassenen in zijn leven. Hem mag ook geleerd worden de volwassenen in zijn leven met een korreltje zout te nemen en te beseffen dat ze ook maar wat proberen. Het is niet omdat ze hem niet belangrijk zouden vinden dat het niet volgens het boekje verloopt. Ze doen hun best en klooien wat aan. Al dat volgens het boekje leven, dat is voor kinderen toch ook niet te harden, als dat is wat je als volwassene geacht wordt te gaan doen?!
irmama schreef op 04-02-2022 om 13:46:
[..]
Echt onvoorstelbaar. In een normaal gezin heb je je kinderen toch ook 100 procent?
Waarom is de tijd met je partner belangrijker bij een samengesteld gezin?
Heb je je weleens afgevraagd hoe het voor een kind is om op 2 plekken te wonen?
Vaak hoor je , ja dat vinden ze leuk.
Inmiddels genoeg kinderen gesproken die nu volwassen zijn en dat helemaal niet leuk vonden.
Get off you high horse wil je. Het oordelen over iemand of iets zonder eigen ervaring is echt té makkelijk. Of heb je zelf ervaring met een samengesteld gezin?
Ik kan je vertellen dat het echt een hele andere dynamiek heeft dan een ‘normaal’ gezin. Het is anders om samen te leven met kinderen die niet biologisch van jou zijn. Waar je mee samenleeft maar niet opvoedt dus veel meer moet incasseren dan je bijvoorbeeld van je eigen kinderen doet. Het is moeilijker, intenser, alles ligt gevoeliger. Het vraagt veel van ons allebei, en ook van de kinderen, maar dat doen we met liefde. Maar we hebben daardoor meer aandacht voor elkaar nodig, om met elkaar in verbinding te blijven. Dus ja, ik heb de tijd met mijn huidige partner meer nodig dan dat ik had in het gezin dat ik met mijn ex had.
En nee, ik hoef me niet af te vragen hoe het is om in 2 huizen te wonen. Jij? Ik heb zelf jaren gedaan als kind.
Libertine. Ik denk dat je altijd aandacht moet besteden aan je partner. Dat iedereen dat nodig heeft. Misschien heb je met eerste huwelijken/ relaties wel sneller dat je elkaar ' for granted' neemt. Ik ben het niet eens dat je dat in een samengesteld gezin meer nodig hebt. Ik vind sowieso dat we beter ons best moeten doen voor onze relaties.
Ik snap overigens heel goed dat een samengesteld gezin veel meer uitdagingen kent en een tweede scheiding op de loer ligt.
Maar liever koekjes worden niet gebakken. Soms is het zoals het is. En in sommige gezinnen is ook veel zorg om kinderen. Ook met bloed eigen kinderen. En is er vaak ook geen tijd om veel met elkaar te praten. En als je ingewikkelde kinderen hebt of kinderen die in ingewikkelde situaties zitten is het ook noodzakelijk om veel te praten en met elkaar in verbinding te blijven. Het is niet zo dat jij en je partner meer ' recht' hier op hebben. Of het alleenrecht om tijd nodig te hebben. Het komt op mij heel vreemd over als je zegt: ja jij bent nog met je eerste man, dus voor jullie dier het er niet toe' dat zal je niet zo bedoelen maar komt wel zo over. Man en ik hebben nu onze kinderen tieners zijn ook minder tijd in de avond voor elkaar. Moeten we wat inventiever zijn. En jij en je partner ook als je dochter 100procent bij jullie komt wonen. We moeten er allemaal mee dealen
