Stiefzoon wil volledig bij ons komen wonen
Binnenkort mag mijn 12 jarige stiefzoon kiezen of hij bij zijn vader en mij wilt wonen of bij zijn moeder en stiefvader.
Hij heeft al enkele keren te kennen gegeven dat hij de voorkeur aan ons geeft. De redenen ga ik hier niet noemen, om niet te veel herkenbaarheid te geven. Echter zie ik het zelf niet zitten dat dit gaat gebeuren. Mijn privacy is weg en gewoon even samen met mijn partner zijn zit er dan niet meer in. Stiefzoon heeft veel aandacht nodig en is geen type dat even zegt: gaan jullie maar even een dagje samen weg of ik ga vandaag wel even naar een vriend zodat jullie een dagje voor jullie zelf hebben, daarbij voelt partner zich weer schuldig als we dat wel zouden doen. Als stiefzoon thuis is, heb ik het gevoel dat ik overal gevolgd word. Alsof er steeds iemand over je schouder mee kijkt.
Hoe korter het nog duurt hoe lastiger ik het ga vinden. Ik durf dit alleen niet uit te spreken naar partner toe en ook niet naar stiefzoon zelf. Ik wil ze beiden namelijk niet het gevoel geven, dat hij niet welkom is en de redenen waarom hij hier wilt komen wonen snap ik volledig.
Partner heeft ook nog geen een keer aan mij gevraagd wat ik er van vind. Er wordt mij wel belooft door hem dat er echt nog dagen/avonden zijn dat we samen met zijn tweeën wat kunnen doen, maar dat betwijfel ik...
Zijn er hier (stief)ouders die in hetzelfde schuitje zitten/hebben gezeten? Zo ja hoe zijn jullie hier mee omgegaan?
BlueFawn schreef op 02-02-2022 om 15:01:
[..]
Ik had het meer over dat ze hier allang over na had kunnen denken, om nou te zeggen dat de situatie toen anders was en ze zich daar niet op ingesteld kon hebben vind ik wat vreemd want het kind was er al.
En daar was ik het niet geheel mee eens en daarmee is de cirkel weer rond 
Laten we nu weer ontopic gaan, daar heeft TO meer aan.
Moxxie schreef op 02-02-2022 om 14:57:
Zoon heeft er zijn redenen voor dat hij bij vader wil wonen en TO begrijpt dat volledig maar wil er hier niet over uitweiden. Dan snap ik niet dat er nog mensen zijn die vinden dat zoon niets te kiezen heeft en vasthouden aan 50/50.
Er zijn ook andere regelingen mogelijk natuurlijk. Om het weekend naar moeder bijvoorbeeld, dat geeft al lucht.
Van 50/50 naar geen enkele regeling, alleen omdat kind 12 wordt is meestal niet erg reëel.
Kind mag niet kiezen, maar zal bij een rechtszaak over de omgangsregeling gehoord worden door de rechter. De rechter zal de mening van het kind meewegen in het oordeel. Als er geen rechtszaak komt, is dit dus niet relevant.
De ouders kunnen uiteraard in overleg altijd een andere omgangsregeling afspreken. Al dan niet rekening houdend met de wens van het kind.
Ik snap heel goed dat je er tegenop ziet dat kind misschien voornamelijk/volledig bij jullie komt wonen. Praat daar dan ook over met je partner. Wat heb jij nodig om het voor jou leefbaar te houden. En hoe zorgen jullie er samen voor dat het kind zich altijd welkom en geliefd voelt. Dat laatste zou voorop moeten staan. Hij is een kind, jij bent de volwassene. Jij kunt eventueel kiezen om uit de situatie te stappen (latten of relatie beëindigen), het kind kan dat niet.
Als je partner hier niet over begint, dan zul je dat toch echt zelf moeten doen. Je kunt niet afwachten en achteraf met verwijten komen. Als jij het niet ter sprake wilt brengen, dan zul je de keuze van je partner (en diens ex) moeten accepteren en je daaraan aanpassen. Dat is zwaar, zo niet onmogelijk. Dus: praten.
Stampertjebloempje schreef op 02-02-2022 om 14:46:
[..]
Als we het er over hebben dan zeg ik gewoon dat hij hier altijd welkom is, dus ik denk dat dat gevoel van niet welkom wel meevalt. Daarbij was mij nooit verteld over die regeling vanaf 12 jaar. Ik heb van tevoren geen boek gelezen over dit soort dingen.
Ik lees ook vaak verhalen van ouders die wel veel dingen doen met zijn 2en. Van samen film kijken tot weekje naar een tropisch eiland.
Die regeling bestaat helemaal niet. Maar als de ouders hem hebben verteld dat hij met twaalf jaar mag kiezen, bestaat hij nu natuurlijk wel.
Dat kinderen ‘met twaalf jaar mogen kiezen’ is gewoon niet waar. Wat wel waar is: als er een rechtszaak over de omgang gevoerd moet worden, mag het kind zijn/haar wensen uitspreken. Een rechter zal daar dan waar mogelijk en verantwoord rekening mee houden. Als ouders er samen uitkomen, vraagt niemand formeel wat het kind wil. Dan beslissen zij gewoon.
Wie maakt zo’n kind gek met zo’n maffe ‘belofte’? Ik kan er met mijn pet niet bij! En nu hem dat eenmaal is beloofd, kun je als ouder ook niet meer terug. Want dan wijs je hem af. Die 50/50-regeling behouden was veel beter geweest: allebei evenveel verantwoordelijkheden en evenveel rust. Maar goed, dat is dus gepasseerd.
PinkFlower schreef op 02-02-2022 om 14:51:
[..]
Uiteraard maar een beetje goed persoon gaat dan ook nadenken hoe hiermee om te gaan. En stelt het kind op 1. Dat kind kan er immers niks aan doen, dat was er al voor de nieuwe partner.
Ja dat wil je doen, als goed mens want je wilt een goed mens zijn omdat je ziet dat het kind anders in de verdrukking komt. En dat is vanuit alle goede bedoelingen en met de beste intentie meestal. Maar werkt het in de praktijk~? Als je zelf moeder bent, weet wat opvoeden inhoudt etc, maak je zo´n keuze meer gefundeerd dan dat je eigenlijk voor een partner kiest en kind er bij ´ neemt´
Ik vind het te prijzen in ts dat ze hier eerlijk voor uitkomt. Je zal ze niet de kost willen geven die vanuit een moreel hoogstaand iets zeggen ´nee natuurlijk, kom maar binnen met je knecht´maar later toch een vervelende interactie met kind krijgen.
Ik denk dat het al beter werkt als er al andere kinderen rondlopen, dus dat het huishouden is ingesteld op kinderen. Dat pa en ma kunnen zeggen ´wij gaan vanavond samen op onze kamer een filmpje kijken, jullie zijn niet welkom, maar daar staan de chips en de nootjes´
Daarnaast ben ik van mening dat gescheiden mensen veel te makkelijk relaties aangaan, of meer gaan samenwonen en de kinderen daar maar in mee moeten. Genoeg onderzoeken die aangeven dat samengestelde gezinnen nou niet je dat zijn. Stel de kinderen even een tijdje op de eerste plaats.
Peen schreef op 02-02-2022 om 15:03:
[..]
Er zijn ook andere regelingen mogelijk natuurlijk. Om het weekend naar moeder bijvoorbeeld, dat geeft al lucht.
Van 50/50 naar geen enkele regeling, alleen omdat kind 12 wordt is meestal niet erg reëel.
Precies, er is echt wel een mouw aan te passen hoor. Maar TO klinkt nu alsof ze het allemaal maar laat gebeuren en hoopt dat het goed afloopt. Dat lijkt me niet de weg. Eerst met elkaar in gesprek. Logische volgorde lijkt mij eerst met vader en daarna met zijn drieën.
Als ik de ouder was van die zoon, zou ik toch echt voor m’n zoon kiezen, en niet door een nieuwe relatie laten bepalen dat zoon minder vaak in het huis mag wonen. Ik zou een relatie zoeken zonder kinderen.
De gezaghebbende bepaald.. In dit geval de ouder(s) Er even vanuit ga and dat beide ouders het gezag hebben. In dat geval mag het kind wél aangeven waar het wil wonen, maar zal het in onderling overleg gaan tussen de ouders.
Indien de ouders er samen niet uit komen en één van de ouders naar de rechter stapt, dan is er de mogelijkheid dat het kind vanaf 12 jaar gehoord wordt en zijn/haar mening meeweegt bij het besluit. Dat wil niet zeggen dat het kind dan ook automatisch krijgt wat het wil.
Pas vanaf het 18e jaar mag het kind helemaal zelf bepalen waar het gaat wonen, ook als dit niet bij de ouders is.
Lexus schreef op 02-02-2022 om 15:20:
[..]
Daarnaast ben ik van mening dat gescheiden mensen veel te makkelijk relaties aangaan, of meer gaan samenwonen en de kinderen daar maar in mee moeten. Genoeg onderzoeken die aangeven dat samengestelde gezinnen nou niet je dat zijn. Stel de kinderen even een tijdje op de eerste plaats.
Ach, ik ben een gescheiden ouder die nooit een nieuwe relatie is aangegaan en sinds twee jaar een gecompliceerde puberzoon heeft die nauwelijks meer naar zijn vader wil. Ik heb dezelfde beklemde gevoelens als TO. Het is niet eerlijk het op de ‘stief’ af te schuiven als hardvochtig en onaardig, wat jij ook al duidelijk aangeeft. Je moet gewoon eerlijk kunnen zeggen dat het opvoeden van (sommige) (puber)kinderen onder sommige omstandigheden een serieus pittige klus is en dat het dringend nodig is daarin naar ruimte en evenwicht voor jezelf te zoeken. Ik heb nergens een aureool in de kast hangen, ben gewoon een kneus. Dus al die veroordelingen van TO zie ik gewoon als emotionele druk, niet fair. Het is gewoon niet gemakkelijk. Maar iets anders dan eerlijk je gevoelens (je eigen behoeften en kwetsbaarheid!) bespreken met vader zit er niet op. Je gaat natuurlijk niet dat kind fout maken.
Mija schreef op 02-02-2022 om 15:34:
[..]
Ach, ik ben een gescheiden ouder die nooit een nieuwe relatie is aangegaan en sinds twee jaar een gecompliceerde puberzoon heeft die nauwelijks meer naar zijn vader wil. Ik heb dezelfde beklemde gevoelens als TO. Het is niet eerlijk het op de ‘stief’ af te schuiven als hardvochtig en onaardig, wat jij ook al duidelijk aangeeft. Je moet gewoon eerlijk kunnen zeggen dat het opvoeden van (sommige) (puber)kinderen onder sommige omstandigheden een serieus pittige klus is en dat het dringend nodig is daarin naar ruimte en evenwicht voor jezelf te zoeken. Ik heb nergens een aureool in de kast hangen, ben gewoon een kneus. Dus al die veroordelingen van TO zie ik gewoon als emotionele druk, niet fair. Het is gewoon niet gemakkelijk. Maar iets anders dan eerlijk je gevoelens (je eigen behoeften en kwetsbaarheid!) bespreken met vader zit er niet op. Je gaat natuurlijk niet dat kind fout maken.
Precies, als je je gaat opofferen uit morele druk van de buitenwereld, kom dat de dynamiek me het kind echt niet ten goede
De eerste stap die je kan nemen is het fabeltje uit de wereld helpen bij vader. Die kan het dan met moeder bespreken. Wellicht helpt dat al enorm.
Daarnaast vind ik wel dat jullie heel hard oordelen over TO. Het is niet zomaar iets om een kind volledig te accepteren van een partner. Als ik het zo lees heeft TO het heel goed gedaan tot nu toe. Want ondanks dat ze moeite heeft met het kind, zou het kind kiezen om bij hun te wonen.
Ga gewoon met vader in gesprek en geef aan dat jij de tijd die jullie samen hebben heel erg waardeert en zult missen als zoon volledig bij jullie komt wonen. Daarbij denk ik dat het voor een kind van 12 veel beter is als de ouders gewoon een omgangsregeling aanhouden en voor het kind beslissen. Stuur dus aan op duidelijkheid voor zoon, want dat is immers het belangrijkste.
AlisonH schreef op 02-02-2022 om 14:27:
[..]
Ik krijg uit de openingspost een beetje het idee dat het niet het soort puber is van wie je nauwelijks merkt dat hij er is. Een paar uur alleen thuis blijven op je twaalfde kan ook niet elk kind.
De realiteit is natuurlijk: hij IS ook gewoon niet welkom bij TO. Wel deels, maar niet als volledig in het huis wonend. Daar kan iedereen van alles van vinden maar dat is wel de realiteit.
Er zit maar één ding op: bespreek dit met je partner. Wat zijn je bezwaren, op welke voorwaarden zie je het wel zitten. Als je het op geen enkele voorwaarde ziet zitten zal je partner moeten kiezen: jij woont bij hem, of zijn zoon woont bij hem. Je kunt natuurlijk die keuze ook zelf maken.
Moeilijke situatie is het zeker.
Als een kind op zijn twaalfde nog niet in staat is om een paar uur alleen thuis te zijn, dan vraag ik me af of het kind in staat is een weloverwogen keuze te maken over zijn woonadres (als dat überhaupt al kan). Op die leeftijd gaan ze ook naar de middelbare school. Als daar een paar uur uitvallen en hij is eerder klaar op school is er daar geen bso meer.
Je partner is ouder en daar komen verantwoordelijkheden bij kijken. Op het moment dat jij besluit een huishouden met je partner te delen hoort zijn kind daar ook bij.
Uiteraard is het wel belangrijk om hierover het gesprek aan te gaan met je partner en dat jullie afspreken hoe het voor iedereen werkbaar wordt.
To gaf aan dat er redenen zijn die kind ertoe bewegen te kiezen voor wonen bij vader. Kiezen tussen aanhalingstekens. Ik proef uit de post dat kind beter af is bij vader. Waarom zou je het kind niet gunnen ? Ik kan mij heel goed voorstellen dat je het geen leuke gedachte vindt dat kind permanent bij jullie intrekt. Niet alles in het leven is leuk. Een partner hebben met kinderen is een van de minder leuke dingen in een relatie. Kinderen komen altijd op de eerste plaats. Gewoon bespreken met je partner en accepteren als het zover is. Hij gaat op een dag op zichzelf wonen. Nu maar eerst een fijne jeugd bezorgen als dat niet bij moeder gaat lukken,
1. Over die omgangsregeling: vader heeft zelf gezegd tegen stiefzoon dat wanneer hij 12 is hij mag gaan kiezen waar hij wilt wonen. Dat er een rechter bij komt kijken, dat lijkt me logisch, het is niet even iets wat je zomaar beslist. Maar als de redenen worden gegeven aan de rechter waarom hij bij ons wilt wonen, dan durf ik te wedden dat de rechter het met hem eens is.
2. Hij kan makkelijk paar uur alleen thuisblijven, maar als we bijv. in het weekend zouden zeggen: vader en ik gaan een dagje samen weg, dan wilt hij persé mee of er wordt rekening gehouden met wat hij wilt. Zelf denk ik ook dat dat door schuldgevoelens van vader komt, zovan als kind er is dan moet ik hem vermaken, want ik heb gekozen om te scheiden. We hebben het niet zolang geleden over een weekendje weg samen, hij opperde meteen om daar tegenover dan ook een dag met stiefzoon wat te doen, want anders was het sneu voor hem, want hij mag niet mee op dat weekend.
3. Over tropisch eiland. Mijn ouders gingen ook ieder jaar een weekje weg naar een ver land. Ik heb dat nooit erg gevonden, ik mocht logeren bij mijn opa en oma of een oom en tante en ik accepteerde dat. Zelfde gold voor weekendjes weg.
4. Bedankt aan degene die het voor mij opnemen. Het opvoeden van kind dat niet van jezelf is, is een stuk lastiger dan als het wèl van jou is. Als er iets met hem zou gebeuren, dan ben ik de eerste die de kogel vangt voor hem. Het enige wat eigenlijk vraag is hoe kan ik ervoor zorgen dat we (partner en ik ) ook samen wat kunnen doen en of er meer forumleden zijn die hier mee te maken hebben gehad en hoe zij hiermee zijn omgegaan.Het feit dat stiefzoon liever hier naar toekomt geeft inderdaad al veel aan... Aan verwijten dat ik hem helemaal niet leuk zou vinden, heb ik niets....
Deurtje12 schreef op 02-02-2022 om 16:38:
To gaf aan dat er redenen zijn die kind ertoe bewegen te kiezen voor wonen bij vader. Kiezen tussen aanhalingstekens. Ik proef uit de post dat kind beter af is bij vader. Waarom zou je het kind niet gunnen ? Ik kan mij heel goed voorstellen dat je het geen leuke gedachte vindt dat kind permanent bij jullie intrekt. Niet alles in het leven is leuk. Een partner hebben met kinderen is een van de minder leuke dingen in een relatie. Kinderen komen altijd op de eerste plaats. Gewoon bespreken met je partner en accepteren als het zover is. Hij gaat op een dag op zichzelf wonen. Nu maar eerst een fijne jeugd bezorgen als dat niet bij moeder gaat lukken,
Dat zal vast nog minimaal 10 jaar duren dus daar zou ik als partner toch echt niet akkoord mee zijn.
Wellicht is er in huize ex sprake van een 2e leg waardoor het voor zoon niet meer leuk wonen is?
