Spijt van kinderen krijgen.

Cobi

Ja, op zich heb ik dat ook, dat ik aan overblije gezichten denk bij de EO. Maar de EO in combinatie met een kind dat iets heeft of dus een overleden kindje, tja, dan duikt de kaart van de collega van mijn vader als eerste op.

Mooi maar zwaar

Toch zit er wel wat in Coby. Jammer is dat mensen daarmee lijken te zeggen dat ze niets willen weten van de andere emoties die het ook op kan roepen en met je eigen keuze om ook die zware taak op je te nemen.
Want eerlijk gezegd ervaar ik het zelf wel zo. Mooi als bijzonder zinvol voor mijzelf maar bij tijden ook heel zwaar.

Bevindelijk gereformeerden

Volgens Anne van der Meijden. Aan hun succes of verlies in deze wereld trachten ze in te schatten of ze de toets der kritiek uiteindelijk bij de dood voor God kunnen doorstaan en uitverkoren zijn. Ook materieel gewin kan een aanwijzing zijn voor je uitverkiezing. Je kunt er goed over lezen in het boek van Jan Siebelink
http://nl.wikipedia.org/wiki/Jan_Siebelink.
En het kan ook een zonde van je voorouders zijn waar jij nu voor moet boeten, tot in het derde en vierde geslacht.
Ik heb familie die er zo inzit en voor mij is dat vrij oninvoelbaar hoewel ik ervaar dat het een diepe overtuiging kan zijn die als zeer waardevol wordt ervaren, een waarheid die gekoesterd wordt als een schitterende diamant hoe hard die ook is.
Ik denk dat het heel moeilijk voor mensen is om goed te reageren op ouders die een kind verliezen. Maar de dominees die ik ken zouden toch eerst luisteren en vragen hoe iemand het zelf ervaart voor er zo'n knoepert van een eigen opvatting of hokje op geplakt wordt.

Diamant

Toch is het voor mij weer wel invoelbaar dat iemand je het allerbeste wenst in zo'n situatie en dat uitdrukt met dankbaarheid dat een kind in de hemel is. Dat is voor hen dan iets moois dat ze je graag gunnen als troost. En dat wil niet altijd zeggen dat ze niet begrijpen dat je het daar ook erg moeilijk mee kunt hebben omdat je een kind toch liever hier dan in de hemel hebt. Het kan voor gelovigen ook helpen met loslaten.
Als mijn dochter ergens anders is dan mis ik haar en ik voel haar afwezigheid aan mijn lichaam maar dan ' troost' ik mij met de gedachte dat ze het daar, aan het logeren of zoiets, naar haar zin heeft. Ik denk dat je het zo moet zien.

Goeie uitleg maxy - we raken wat o.t.

en over het verlies van een kind - het is haast ondoenbaar daar iets 'goeds' over te zeggen (en ik heb daarin ook nare fouten gemaakt; door schade en schande wordt men wijs - of in elk geval ietsje wijzer).

Jaren geleden overleed een leeftijdgenoot van een van mijn kinderen. Haar vader heeft me destijds heel wat verteld wat hij aan 'troost' kreeg gemeld. Daar zaten ook tenenkrommende uitspraken bij, al waren ze goed bedoeld, ongetwijfeld.

In die tijd bezochten ze ook bijeenkomsten van de vereniging voor ouders van een overleden kind ; daar waren enorme verschillen, wat de één als troostend ervaart betekent voor de ander niets.

Solenn

Ach Solenn, wat erg dat je het zo voelt. Ik zit er steeds over na te denken en nee, ik heb nooit spijt. Maar wel onder de voorwaarde dat ik over een jaar of 8 weer met m'n man alleen op vakantie kan. Dat we binnenkort eens een avond weg kunnen zonder een oppas te regelen. Etc.
Ik heb geweldige kinderen maar natuurlijk zijn er ups en downs. Door de downs kom je heen omdat je weet dat het eindig is, dat het voorbij gaat. Toen ik weer aan het werk was en jongste weigerde uit de fles te drinken bij de oppas want hij kon toch lekker de hele nacht bij mij drinken? Toen heb ik dit als een zombie de hele dag gemompeld: dit gaat voorbij, dit gaat voorbij. het is een wat rottig voorbeeld omdat ik begrijp dat er veel ernstigere problemen spelen hier in dit draadje, maar ik heb altijd het gevoel dat je heel veel kunt volhouden als je weet dat het eindigt. Uitzichtloos is daarom zo'n vreselijk woord.
En bij jou is dat dus niet zo. Ik schrik er erg van en heb nog nooit nagedacht over een dergelijke situatie. Is het zo uitzichtloos? Echt geen sociale contacten, geen vakantie? Is kind zelf wel gelukkig of is dat een domme vraag? Je wil natuurlijk liever niet veel vertellen ivm herkenbaarheid, maar ik leef met je mee.

Da's een goeie juf heliotroop

Eigenlijk heb ik ook wel eens gedacht dat ik beter nooooooit kinderen had kunnen krijgen en dat ik er zo'n spijt van had.

Maar... volgens mijn moeder ben ik nogal een drama queen. Misschien hangt het ook af van je vermogen te relativeren. De denkt bij een moeilijke periode 'wat heb ik spijt van die kinderen' en de andere denkt zoals juf Heliotroop 'ook dit gaat weer voorbij'. Het lijkt mij dat je het jezelf met de laatste houding wel stukken makkelijker maakt. Maar als je kind gehandicapt is dan kun je dat natuurlijk niet denken. Dat lijkt me dan ook ontzettend zwaar.

Oh nee tirza

Zo bedoelde ik het niet hoor! We willen zelf nog een kind (zoonlief wil "een baby" maar weet natuurlijk niet hoe dat in 't echt zou zijn). Wat ik bedoel is: ik hoop voor zoon dat het een gezond kind zal zijn, omdat een zorgenkind natuurlijk onevenredig veel aandacht weg zou nemen.

Maar goed, het is allemaal nog theorie op dit moment... Zucht.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Zoals lorwyn

Toevalligerwijs van de week gesprek met zoon van 5 gehad die beweerde dat hij zich zijn hele leven al verveelde (haha). Toen zei ik dat mijn leven veel leuker was geworden sinds hij er was, en dat ik er spijt van zou hebben als hij er niet was geweest. Nee hoor, zei de wijsneus, als ik er niet was geweest had je ook niet geweten hoe het was geweest zonder mij, dus dan had je me ook niet gemist....Tja

Wat goed omschreven Lorwyn: ook ik hoor tot de niet-moeders, op de één of andere manier. Ook op bedrijfsfeestjes en dergelijke, hoor ik gevoelsmatig bij hen.

Er is geen sprake van spijt, maar nog altijd (kinderen nu ruim 5 en 3) heb ik het gevoel dat ik het niet zo erg in me heb. Nooit gehad ook. De keuze om te proberen zwanger te worden was ook vrij rationeel: ik was ervan overtuigd dat ik spijt zou krijgen als ik het niet zou doen en me altijd zou afvragen hoe het leven zou zijn geweest met kinderen. Vervolgens de eerste zwangerschap eigenlijk 9 maanden lang depressief en angstig geweest, zo bang was ik over wat er komen ging en vooral: dat het nooit meer weg zou gaan!

En nu: ik vind mijn wereld leuker met deze twee (érg leuke) mensjes erin. Zij zeggen erg tevreden te zijn met hun moeder en eigenlijk heb ik daar ook geen
moment twijfels over. Ik doe het goed, wij doen het goed als gezin.

Maar het klassieke moederschap past mij niet heel goed, en nog altijd kan ik me enorm goed voorstellen hoe het leven zonder kinderen is, en ben ik weleens jaloers op mensen zonder kinderen.

Ik heb me daar nu bij neergelegd, en het leven zo georganiseerd dat ik de leukst mogelijke moeder ben, en toch ook het meest mezelf. Niet dat dat in tegenspraak met elkaar is maar het is de kunst het zo te organiseren dat het samenvalt. In mijn geval betekent dat dat ik fulltime werk, carriere maak en daar erg van geniet. Een man die flexibel werkt en redelijk veel zorgt. Goeie naschoolse opvang voor een paar dagen per week. En veel vrienden met wie we veel doen (vakanties etc).

Kortom, ik heb geen gevoel van spijt, maar vooral een gevoel van enorme mazzel dat het in mijn situatie is gelukt om ondanks mijn niet-aangeboren talent tot moederschap wél een fijn gezinsleven te hebben. En verder blijf ik regelmatig dromen over hoe het over 10 jaar is, en dat ik dan zo de stad ik kan gaan, in mijn eentje, zonder oppas te regelen...

Liat

Ha ja Liat, misschien is het wel een karaktertrek! En een drama queen valt vast van het ene uiterste in het andere. Misschien zijn jouw ups ook wel meer up dan de mijne?

Purk!

Kijk even onderaan bij Gezondheid. Er staat een heel ontroerend bericht voor jou.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Jeltje de mazzelaar

Ja, dat bericht vind ik nou leuk en eerlijk! Heel veel mensen hebben helemaal niet door dat ze zo'n mazzel hebben. Ik zou ook die leuke hippe werkende moeder worden die natuuuuurlijk haar sociale contacten niet zou laten vallen en natuuuurlijk ook zichzelf zou ontplooien... ahum... laten we zeggen dat het ietsje anders uitpakte
De eerste jaren en ik een enorme zorgmoeke geworden, er kwam ook zoveel op me af, en bij mijn kinderen liep alles net weer effe anders. Als het me dan niet lukte om alle ballen gezellig lachend in de lucht te houden, werd er ook nog gezegd "tja, het zijn jou kinderen, iedereen krijgt wat ie verdiend" vooral DAT is me bijgebleven uit een moeilijke baby periode, dat moeders onderling elkaar bepaald niet steunen! het was vaak zo'n tegen elkaar opboksen van "mijn jantje kan al zus en zo, kan jou miepie dat nog niet?" NEE! De creche met al die leuke vlotte kindertjes vond ik dan ook vreselijk, stond ik daar met mijn huilende hoopje ellende; ze wilde niet eten, ze wilde niet spelen, ze praatte niet, en ze zag eruit alsof ze ter plekke door de grond wilde zakken. Mijn meiske van 3, ze paste zo totaal niet in het plaatje.
Intussen is meiske alweer 10, en nog steeds "anders" maar zelfs zorgenkindjes worden groter en gaan naar school, dus mijn leven ziet er nu heel anders uit dan een jaar of 7 geleden, ik kan als moeder ook weer eens een beetje aan mezelf denken, en dat is een verademing.
Nee, op die creche is ze niet gebleven, en na jaren zoeken hebben we eindelijk een goede school voor haar gevonden waar ze mag zijn wie ze is. Dat geeft wel rust.
Broertje had de zoektocht op zijn geheel eigen manier, maar niet gemakkelijk ook.
Oh ik dwaal zo helemaal af van wat ik wilde zeggen. Het komt erop neer dat ik me als moeder van twee zorgenkindjes nogal eens in de steek gelaten voelde door collega moeders met kinderen waar alles toch zoveel gemakkelijker verloopt. Jeltje geeft verfrissend eerlijk toe wat een mazzelaar ze is; geen talent voor moederschap maar twee gemakkelijke kinderen. Ikzelf kreeg ook twee kinderen, met een wel heel speciale gebruiksaanwijzing, maar ik bleek meer talent als moeder te hebben dan ik van mezelf ooit had gedacht! He, daar ben ik dan weer de mazzelaar mee!
groetjes, Tess

T&t, over niet in het plaatje passen...

Wat heb ik vooral dáár een verdriet over gehad, als moeder van twee IADH-kinderen. Niet in het plaatje passen. Alles net even anders. En dan vooral het commentaar van de andere moeders. "Hij lokt het ook wel zelf uit" na pesterijen die echt heel ver gingen. "Je moet ze ook meer loslaten" over een kind dat zo verkeersblind is dat het zó onder een bus zou stappen. "Je hebt het ook alleen maar over hun autisme, zo stigmatiseer je ze" als je hebt uitgelegd waarom zelfs zoiets sociaals als scouting op den duur adviseerde mijn kinderen daar beter weg konden gaan (laat staan een voetbalclub, waar het soms best wel hard kan zijn en het dus een continu flippen zou worden bij mijn kinderen).

Het gevoel het nooit goed te doen, dat het allemaal jouw schuld is. Daar zit je dan, met twee kinderen bij wie alles moeilijk lijkt te zijn, en je ziet al die andere moeders verder en verder van je verwijderd raken, met hun lekker ronddartelende, sociale kinderen.

Dat begon zelfs al op de babygym, waar mijn kinderen er maar passief, apathisch zelfs, bijzaten.

De eenzaamheid was enorm
Later leerde ik wel andere moeders kennen die in hetzelfde schuitje zaten. Die herkenning is erg prettig! Wat T&T schrijft valt daar ook onder. Een soort bevestiging die ik blijkbaar nog stees nodig heb: "Het ligt dus echt niet aan mij."

Spijt, nee, ik blijf het herhalen, spijt heb ik nooit gehad. Zelfs niet in die enorm eenzame jaren. Toen ik er echt volkomen alleen voorstond.
Het is wel min of meer goed gekomen. Maar toch, als ik het allemaal van tevoren had geweten, had ik het dan gedúrfd...? Godzijdank wist ik het niet van tevoren want er zijn ook best leuke momenten natuurlijk die ik nooit had willen missen!

Spijt

Mischien is het wel zo dat je minder kans loopt spijt te krijgen als je zorgenkindjes hebt. Daar moet je in allerlei kleine en grote zaken steeds maar weer positief kiezen en als een leeuw voor je kinderen gaan dat die motivatie alleen maar groeit vanaf het moment dat je de eerste problemen ervaart. Je moet je al zo verdedigen tegen de rest van de wereld dat je steeds koppiger wordt in het volhouden van de eigen realiteit. Beetje kokervisie wordt het echt wel gewoon omdat de feedback die je krijgt niet aansluit.
Daar kun je moeilijk die kinderen de schuld van geven dat zijn toch echt de grote mensen om je heen.

Ja anne!

Je zegt het precies goed! Ik ben er in ieder geval heeeel koppig van geworden, en beweer tegenwoordig vaak dat er helemaal niets mis is met mijn kinderen, de rest is gewoon allemaal gek
Tess

@ juf heliotroop

Lang heb ook ik gedacht: Het gaat wel voorbij, het gaat wel voorbij. Maar het gaat niet voorbij; de problemen worden steeds groter en het leven van mijn kind begint steeds uitzichtlozer te worden.

Ik heb wel sociale contacten, maar alles speelt zich af buiten mijn deur, veelal op mijn werk. Vakanties zitten er echt niet in; als ik mijn kind zou meenemen is hij is staat om een vakantie volledig naar zijn hand te zetten en te verpesten. Alleen op vakantie is evenmin een optie; het spreekwoord 'Als de kat van huis is, dansen de muizen op tafel' is volledig van toepassing op mijn kind en wordt mijn vakantie door alleen de gedacht hieraan al een drama.

Over drama gesproken: Het woord 'dramaqueen' wat in één van de reacties wordt genoemd, is absoluut niet op mij van toepassing. Toen mijn kind een Zorgenkind bleek, kon ik twee dingen doen: In een hoekje gaan zitten janken dat mij/ons dit moest overkomen, of er het beste van maken. Ik heb gekozen voor het laatste. Maar dat 'het beste ervan maken' zou uitmonden in een jarenlang gevecht om dingen te verbeteren, zonder resultaat, had ik niet voorzien.

Solenn

Ik begrijp je...
Meer woorden heb ik even niet.

Nee, nee...

ik schreef dat ik een drama queen ben, niet dat jij er een bent.

Ik kan me heel goed voorstellen dat je wanhopig word in een dergelijke situatie. Heb er ook even geen woorden verder voor.

Liat

Ik heb het ook niet opgevat alsof het voor mij bedoeld was hoor Liat. Ik wil er alleen mee zeggen dat ik heel nuchter ben ingesteld, in mijn leven al heel wat voor m'n kiezen heb gehad en mezelf erover verbaas hoeveel ik kan 'hebben'.