Spijt van kinderen krijgen.

Gehad

Ik heb een periode gehad, waarin de zorgen om een van mijn kinderen mijn leven zo beheersten, dat ik toen ook spijt had van het feit dat ik ooit moeder was geworden. Ik vond mezelf niet geschikt als ouder en dacht elke dag wel honderd keer: 'Ik had hier nooit aan moeten beginnen, die is veel te moeilijk voor mij, dit kan ik niet.'
Voor mij was het een zwarte periode. Ik ben er weer uit gekrabbeld (met therapie, voor mezelf en voor mijn kind) en nu ben ik zelfs weer blij dat ik moeder ben. En vind ik mezelf 'goed genoeg' als moeder. Dat gevoel van falen, heb ik gelukkig los leren laten.
Als ik als 28-jarige had geweten hoe moeilijk ik het ouderschap zou gaan vinden, was ik er niet aan begonnen. Ik had het gewoonweg nooit gedurfd. Maar ik wist het niet, ik heb die kinderen nu en ik doe het er mee. Ik ben inmiddels weer aardig tevreden met mijn leven.

Als ze groot zijn..

ooit stonden mijn hormonen erop dat ik kinderen zou krijgen, ik zag overal om mij heen zwangere buiken, kon aan niets anders denken, mijn levensdoel waren kinderen,
de baby's kwamen en alles stond in teken van hen, ook de relatie met mijn man, alees draaide rond de druk van de opvoeding, de ontspanning van de kinderen, we wisten niet beter, onze relatie stond onder druk en we wisten niet dat we daar nog ooit uit zouden geraken, het leek of alles altijd rond de kinderen zou blijven draaien
maar nu zijn ze groter, de jongste is 14 en we vinden onszelf met veel vreugde en genoegdoening terug, we kunnen terug uitstapjes doen als koppel, hebben elkaar terug gevonden als makkers, we zijn niet meer in de eerste plaats ouders maar terug partners
de jaren van 'opoffering' aan de kinderen waren zwaar, druk, maar hebben duidelijk hun vruchten afgeworpen, onze kinderen doen het prima, staan op eigen benen
maar ik denk dus niet dat ik later veel opvang-oma ga worden, wel als ze vast zitten ed, maar de tijd welke ik nu aan mijzelf kan geven, daar geniet ik van !

Voor alle duidelijkheid:

Ik heb absoluut niet het gevoel dat ik heb gefaald als moeder. Ik ben een lieve, zorgzame en positieve moeder. Heb mezelf voor 200% gegeven om mijn kinderen een goede opvoeding te geven.

Waarom?

waarom heb je dan spijt? wat had er dan anders gemoeten? ik snap het niet zo goed.
Tess

Ik niet

ik heb van die 8,5 jaar dat ik moeder ben geen moment spijt gehad. Ik heb goed contact met andere moeders, ik voel mij als moeder dus ook nooit eenzaam. Ik heb ook gezonde makkelijke kinderen, dat is mijn grote geluk dat ze er zo goed bij zitten, vrolijk en vriendelijk zijn.

Enige wat we hier thuis meer moeten doen is samen uit gaan dat schiet er te vaak bij in tussen het werken, sociale dingen en verzorgen in.

T&t

Je weet toch niet waaraan je begint voordat je kinderen krijgt? Je kan er nog zoveel over lezen, praten, met andere kinderen of ouders omgaan, maar je weet niet wat je overkomt totdat je zelf een kind hebt.

Ik denk dat spijt over het krijgen van kinderen los kan staan van de liefde voor je kinderen. Ik ken wel wat moeders die voorzichtig aangeven dat, als ze alles van te voren hadden kunnen weten, ze wellicht een andere keuze hadden gemaakt, hoeveel ze ook van hun kinderen houden nu ze er eenmaal zijn.

skik

Geschenk

Mijn kinderen zijn een prachtig geschenk, ook diegene met een extra gebruiksaanwijzing, maar toch verlang ik ook wel eens naar de tijd dat ik tijd voor mezelf niet meer zo hoef te bevechten. Dat is iets anders dan spijt hebben, vind ik.

Taboe

Ik denk dat het een redelijk taboe is hoor, toegeven dat je spijt hebt van het krijgen van kinderen.
Je kunt vrijwel alles in het leven terugdraaien of veranderen. Baan die niet bevalt? Hop, een andere. Huis niet leuk? Kijken we naar iets anders! Partner niet okee? Gaan we op zoek naar een nieuwe... Maar wat als je voor kinderen hebt gekozen en het ouderschap valt tegen?? Terugdraaien kan niet, wegdoen kan ook niet.
Gelukkig zit ik zelf niet in zo'n positie, maar het lijkt mee héél lastig. En het lijkt me iets waar je omgeving nou heel weinig begrip voor opbrengt.
n@nny

Wisselend

Heb ik spijt? Ik weet het niet goed. Ik heb 2 kinderen waarvan 1 zorgenkind. Ik heb zeker niet altijd zorgen met zorgenkind, maar kind gaat een moeilijk leven tegemoet. Hoeveel inspanning ik in het kind ook zal steken, kind zal altijd een buitenbeentje zijn en blijven.
Ander kind is een heel ander kind. Ik had veel liever 2 kinderen gehad als mijn 2ekind.

Ik heb geen spijt dat ik kinderen heb gekregen, maar wel dat ik dat ene kind heb gekregen. Niet omdat ik dat kind niet graag zie, maar omdat ik dat kind in een leven gegooid heb waar kind niet in past. Voor altijd. Dat is een hele zware gedachte.
Paar dagen terug nog hoorde ik het verhaal van iemand die met 5 weken een miskraam had gehad (maar ondertussen wel een gezond kind heeft gekregen) en daar erg zwaar aan tilde. Ik dacht, had ik maar ene miskraam gehad van kind 1 en wat later gewoon een 100% "gezond" kind gekregen, een normaal kind. Maar al deze gedachten maken niets meer uit: kind is op de wereld met een moeilijk vooruitzicht.

Tijd voor mezelf heb ik nooit, tijd met partner ook niet en ondertussen leven we volledig naast elkaar. Dat ligt niet aan de kinderen maar gewoon omdat we niet bij elkaar passen, de kinderen maken echter dat je niet gewoon weg kan, zeker niet met een zorgenkind.
Dus ja, spijt? Ja spijt om het kind met het zware leven.

Nee

Ik heb totaal geen spijt van alle vier de kinderen. Ik ben juist heel gelukkig met en om ze. Dat neemt niet weg dat ik het af en toe erg moeilijk vind, soms even niet meer weet hoe om te gaan met een situatie, over-, over-, oververmoeid ben en de laatste tijd helemaal niet te genieten ben. Echt, als ik mezelf af en toe zie/hoor mopperen tegen man, kan ik er verdrietig om worden. Ik verlang ontzettend naar wat meer tijd voor mezelf. De zeldzame momenten die ik heb zijn doorspekt met moeheid. Nou ja, oudste is nu zes-en een half en ik merk nu al wat meer breedte. Maar toch, ik heb totaal geen spijt.
Ik ben ervan overtuigd dat niemand zich op voorhand kan voorstellen hoe het is om je kinderen te krijgen. Allereerst de impact van het krijgen van een kind. Daarbij weet je niet wat voor kind je krijgt, hoe je zelf verandert en hoe de wereld op zijn kop kan staan. De totale impact is niet in te schatten.
Ik heb het stukje toevallig ook gelezen en eerlijk gezegd vond ik het nogal krengerig over komen. De vrouw die het schreef kwam op mij over als: "zie je wel dat ik er goed aan heb gedaan om geen kinderen te krijgen". Hoeft helemaal niet zo bedoeld te zijn, maar zo kwam het op mij over.

Spijt is verdriet

Een en ander is ook anders als je een zorgenkind hebt en dan zijn de ene zorgen de andere niet.
Onze jongste zit al tijden in de medische molen, hij staat stil en gaat zelfs achteruit qua spraak/begrip. Het is zeer ernstig. Intussen zitten we al tijden in een hele verdrietige periode waarin elke keer geen uitslagen zijn, ze weten het nog niet en de kans dat er wat uitkomt wordt steeds kleiner, dat er geen diagnose komt, geen prognose, niets- en een toekomst waar we maar niet aan willen denken, want wij ouders hebben ook niet het eeuwige leven.
Dus soms denk ik ook wel eens; waarom wilde ik eigenlijk twee??? (we hebben nog een ouder, gezond kind), maar dat is meer mijn verdriet dan spijt. Want ik ben wel helemaal gek op mijn kleine ventje, ik wil hem voor geen goud missen. We proberen zoveel mogelijk met de dag te leven, maar soms is het moeilijk om niet een blik te werpen op de moeilijk tijd die nog voor ons ligt.

Spijt niet

Maar ik zit nu in zo'n periode waar "even zo" over schrijft. Zorgen overheersen mijn leven. Het is de laatste weken zo erg dat het zich lichamelijk uit. De zorgen verstikken mij letterlijk, ik heb de hele dag het gevoel dat er iets in mijn keel zit.
Als ik dit had geweten (ook) op m'n 28e was ik niet aan kinderen begonnen. Hoeveel ik ook van ze houd.
Maar ik ben het zo zat, al die zorgen en al dat verdriet. We zijn nu op zoek naar een psycholoog voor jongste, misschien is dat ook wel een goed idee voor mij.

Ja het is een taboe, helemaal als je 2 gezonde kinderen hebt, maar als ik het over zou kunnen doen zou ik geen moeder meer worden.

Ik vind dat Lorwyn het prachtig verwoord heeft, het gevoel dat je bij de niet-moeders hoort en niet precies aan kunnen geven waar hem dat precies in zit.

Overigens ben ik net als TO dol op mijn kinderen, doe mijn best als moeder, maar de vrijheid om mezelf te zijn ben ik kwijt.

Eerlijk

Als ik van tevoren had geweten hoe mijn leven zou verlopen en dat ik kinderen zou krijgen die extra zorg nodig hebben, was ik waarschijnlijk uit angst nooit aan kinderen begonnen.
Maar... En nu komt de nuance: ik ben heel blij dat ik dat niet wist van tevoren, want dan had ik ook al die mooie momenten gemist! Spijt is dan ook een verkeerd woord, en de vraag "als je alles over kan doen, zou je dan weer?" zou ik niet kunnen beantwoorden.

Hier ook

Behoorlijk arbeidsintensieve kinderen. Vooral nr 3, ik ben heel blij dat ik niet van te voren heb geweten van zijn ziekte en alles wat daar bij hoort. De liefde die ik dagelijks voel voor en van mijn kinderen maakt dat ik geen seconde spijt kan voelen. Er zijn dagen dat ik het niet zo zie, maar die zijn gelukkig zeldzaam. Wie weet hoe heerlijk het zal zijn met onze 3 fantastische zoons als ze volwassen zijn?!?

Nee, helemaal geen spijt, maar

Wanneer ik met kinderloze vrouwen praat en het gaat erover zeg ik wel eens dat er ook heel veel dingen zijn die niet meer kunnen als je kinderen hebt.
Je weet maar nooit of iemand misschien toch graag kinderen gehad had willen hebben, en daar verdriet van heeft.
Ik weet zeker dat ik heel veel verdriet gehad zou hebben als ik kinderloos zou zijn gebleven.

Reactie

Ik lees in bovenstaande reacties meermalen dat moeders meer tijd voor zichzelf zouden willen. Het is niet mijn verlangen; naast mijn fulltime baan vind ik het fijn om thuis te zijn voor de kinderen. Behalve mijn collega's heb ik amper sociale contacten en ben ik twee jaar geleden voor het laatst op vakantie geweest.

Er werd in een bericht geschreven dat iemand moe was van alle zorgen en het verdriet. Dat is precies wat ik voel! Ik heb één zorgenkind met hoofdletter Z, en één zorgenkind met een kleine letter z. Of mijn Zorgenkind nu thuis woont of op zichzelf; het maakt niets uit. De zorgen blijven en worden steeds groter. Dit vooruitzicht maakt me moedeloos.

Verwachting

Ik heb absoluut geen spijt dat ik aan het hele ouderschapsavontuur ben begonnen, maar het is toch zo af en toe vele malen zwaarder en intensiever dan ik had verwacht. Je stelt je in op slapeloze nachten van een baby, en peuterdriftbuien, maar over die (veel langere) fase daarna heb ik in ieder geval nooit nagedacht toen ik zwanger was. Ik kan me nog herinneren dat ik (op een OO-meeting) iemand hoorde vertellen over dat haar jongste naar de brugklas ging en dat het allemaal zo druk was. Toen heb ik, oprecht naïef, gevraagd waarmee ze het dan zo druk had. Ik had nog de hoop dat het na 12 allemaal wat minder intensief zou worden Inmiddels heb ik die hoop wel laten varen en hoop ik dat ze met 18 ook echt volwassen zijn.
Op zich heb ik wel vertrouwen in de toekomst, hoewel ik voorzie dat het allemaal nog veel intensiever wordt qua begeleiding. Ik snap nu ook wel waarom dat gezegde bestaat over 'kleine kinderen, kleine zorgen...'

Solenn

Jouw angst voor de toekomst deel ik.
Maar ik heb besloten mijn kop in het zand te steken en te genieten van het Nu, in plaats van al huilen over Morgen. En geloof me, ik heb wat zakdoeken vol gejankt sinds de regering met slachten (ik kan het geen bezuinigen noemen) is begonnen.
Ik wil er NIET aan denken en steek mijn hoofd onder mijn kussen als ik er weer over lees of hoor. Laat ons in godsnaam nog een beetje genieten van wat er nu nog kan, zoals onderwijs en zo. Genieten, nu het nog kan. En verder steek ik mijn vingers in mijn oren en roep hard "LAAA LAAAA LAAAAAA!"

Ik Wil Het Niet Weten!!!

Geen spijt maar ik heb dan ook geen probleemkind.

Een belangrijke reden waarom ik liever kinderloos bleef, is dat je van tevoren niet weet wat voor kind je krijgt. Als het mijne gehandicapt was, zou ik misschien spijt van mijn keuze hebben maar goddank is dat niet het geval, ik geniet al acht jaar van een goed gelukt meisje en als ze door een ongeluk gehandicapt wordt, denk ik niet dat ik alsnog spijt zal hebben, daarvoor houd ik al te veel van haar.

Heel veel begrip

Mijn oma had naast zes gezonde kinderen ook een zwaar gehandicapte dochter die vrijwel alle aandacht opeiste in huis (krijsen, geweld e.d.). Mijn moeder heeft dan ook zeer gemengde gevoelens over haar kindertijd, al is ze nu de voogd van haar zus en zorgt ze met hart en ziel voor haar. Het verdrietigst van alles was misschien nog wel dat mijn oma het niet kon opbrengen om (veel) van haar zieke dochter te houden. Ze voelde zich daar enorm schuldig over.
Ik kan het me zo goed voorstellen dat je niet weet waar je aan begint met kinderen en dat het ontzettend tegen kan vallen. Ik herken ook helemaal dat ingeklemde gevoel. Ik heb meerdere malen gedacht: ik wou dat ik nu op het balkon kon gaan staan en heel, heel hard schreeuwen. Kan niet, dan belt er iemand de mannen met de witte jassen, maar zelfs met twee 'normale' kleine kinderen heb ik dat gevoel soms al. Juist daarom kan ik me moeiteloos voorstellen dat je met zorgenkinderen nog veel gefrustreerder wordt. Ik vind het ook heel akelig dat er zoveel pgb's worden afgeschaft, die moeders hebben lucht nodig.
Wat ook moet schrijnen is de toekomstverwachting bij sommige zorgenkinderen. Bij NADH-kinderen weet je dat ze na de puberteit waarschijnlijk in rustiger vaarwater terecht zullen komen en dat ze dan je oude dag zullen opvrolijken en/of verrijken. Bij bepaalde zorgenkinderen heb je dat perspectief niet. Ik heb groot respect voor alle moeders die zo'n zware last meetorsen en toch elke dag weer klaarstaan voor hun kind. Van mij mogen ze ook steen en been klagen, als dat even oplucht.
Groetjes
Massi

Spijt is toch niet hetzelfde als het heel moeilijk en veel zorge

Brunette: 'Als het mijne gehandicapt was, zou ik misschien spijt van mijn keuze hebben maar goddank is dat niet het geval'

Dat meen je toch niet echt? Ik heb drie gezonde kinderen maar voordat ik moeder werd en goed gerealiseerd dat de kans ook aanwezig is dat jeeen zwaar gehandicpat kind krigt. En ja, dan wordt het zwaar, heel zwaar. Je onbezorgde leven is dan voorbij, dan moet jejezelf wegcijferen, etc. Maar dat is niet hetzelfde als spijt. Het lijkt mij vreselijk als je ouders 'spijt' hebben. Of je nu gehandicapt bent of niet. En ja, ik kan me voorstellen dat het je spijt dat je kind een veel moeilijker leven heeft, terwijl je je kind juist alle geluk, gezondheid en goeds van de wereld wenst (dat heet trouwens houden van...).
Maar zelf 'spijt' hebben van je kind, nee, dat is voor mij onmogelijk. En met de beste wil van de wereld kan ik me niet voorstellen dat er ooit een greintje spijt bij mij opduikt. Natuurlijk zijn er hier ook wel eens gevoelens van HELP, 'waar-ben-ik-aan-begonnen' en 'waar ben ik gebleven' maar dat is geen spijt.

Chippie (die altijd een vreselijk hekel heeft aan 'als het maar gezond is'. Ja, en wat als het niet gezond is, dan is het kindje niet welkom? Dan ben je er niet blij mee)

Brunette: 'ik geniet al acht jaar van een goed gelukt meisje'

Jeetje, wat schrijf je ditakelig op. Heb je enig idee hoedit voelt voor oduers van een gehandicapt kind. Zijn die kinderen minder goed gelukt? Jakkes.

'en als ze door een ongeluk gehandicapt wordt, denk ik niet dat ik alsnog spijt zal hebben, daarvoor houd ik al te veel van haar'

Oh, en als je kind gehandicapt zou zijn geboren, helaas pindakaas, dan houd je niet/minder van haar? Jakkes....

Een kind met een stoornis

kan ook veel goeds opleveren. Als je relatie het aankan (want je wilt ze de kost niet geven welke het nniet overleven) versterkt het je relatie enorm.
Alleen van elkaar kun je begrijpen bijv. waarom je al zo blij bent met dat ene kleine stapje, met die ene kleine succeservaring en zo voort!
En het leuke is: mensen met kinderen zonder stoornis denken vaak dat zij daardoor veel trotser zijn op hun kind. En dat is niet zo!!! Want dat gevoel van trots op je kind: dat heb je als ouders met een beperkt kind ook! Het voordeel is dat je ook al leert met veel minder tevereden te zijn.

Ik heb ooit eens een spreuk gelezen die me zo aansprak:
Ouders van gezonde kinderen hebben 1001 wensen. Ouders van een ziek kind hebben er maar 1.

Geen verwachtingen

Ik had juist helemaal geen verwachtingen toen ik voor het eerst moeder werd. Sterker nog ik was er juist altijd van overtuigd dat ik geen kinderen wilde, juist omdat ik haarscherp alle nadelen daarvan zag. Ze pikken gewoon, zonder al te veel dankbaarheid voor het offer, al je tijd en geld in, zijn een voortdurende bron van zorgen, doen dingen toch anders dan je zou willen en gaan uiteindelijk hun eigen weg.
Nou ja sociaal gewenst gaf ik wel eens antwoord dat ik er misschien dan wel 2 wilde over een hele poos ofzo, als dingen die nou eenmaal erbij hoorden, "maar nu nog niet" dacht ik er altijd bij "en waarschijnlijk nooit".
En toen werd ik ongepland zwanger en tot ieders verbazing (incluisief die van mezelf) wilde ik dit kind houden ondanks dat de natuurlijke vader me dropte als een hete aardappel en ze een nekplooi bleek te hebben die me 80% kans op Down voorspelde. Zorgen (ook financieel) waren er van het begin af aan al en toch, en toch en toch het was mijn kind.
Ik heb er nooit een seconde spijt van gehad. Kind bleek uiteindelijk (ergens in de 6de maand van de zwangerschap) toch geen Down te hebben en later heb ik er nog 3 bij gekregen. Tweede kind is trouwens wel een zorgenkind, maar met niet zo'n heel grote z. Hij vraagt wel een onevenredig aandeel van energie.
Alle negatieve verwachtingen waarom ik vroeger beslist geen kinderen wilde, zijn uitgekomen. Geen tijd, geen geld en ze zuigen aandacht. Alleen blijkt het in de praktijk mee te vallen, ik had vroeger nooit het gevoel van liefde en vervulling wat je erbij krijgt meegerekend. Mijn leven zou waarschijnlijk een stuk simpeler zijn geweest zonder kinderen, het zou me mijn carriere niet gekost hebben en ik zou me allerlei dingen kunnen veroorloven, die nu waarschijnlijk nooit zullen lukken. Waarschijnlijk zou ik ook een eigen huis kunnen hebben en wat meer luxer leven, misschien zou ik slanker zijn gebleven omdat ik geen shitzwangerschappen met schildklierhormoonproblemen zou hebben gekregen, enz.
Maar als ik me zo'n min of meer ideaal leven zonder kinderen voorstel, voelt het zo verschrikkelijk leeg en hol, alleen maar gevuld met dingen die ik bij nader inzien eigenlijk helemaal niet zo belangrijk vindt. Leuk eventueel voor erbij, maar niet genoeg om werkelijk inhoud te geven.
Ik ben heel blij dat ik kinderen heb mogen krijgen en kan me werkelijk niet van spijtgevoelens voorstellen. Wetende wat me te wachten staten met alle zorgen, twijfels en moeilijke perioden zou ik het weer doen. Tuurlijk zijn er wel momenten dat ik hondsmoe ben, dat ik faal, dat ik baal en dat daar bovenop mijn kinderen hun uiterste best doen om de mindere kanten van het moederschap onder mijn neus te wrijven... en toch ik ben gelukkig met ze. Of liever gezegd ik ben gelukkig en ik denk dat zij daar voor een groot deel aan bijdragen.
Misschien dat mensen die spijt hebben van kinderen niet gelukkig zijn en ergens het idee hebben dat ze zonder kinderen wel gelukkig zouden zijn? Dat lijkt me verschrikkelijk sneu.
Groeten Primavera

Massi

je hebt geen idee hoe goed jouw posting mij doet! Mijn grootste toekomstangst is dat mijn oudste 'in de steek gelaten' (of, aan zijn lot overgelaten, als wij er niet meer zijn dan) wordt door zijn broers.

Zelfde hier massi en isthar (beetje ot)

dat ene zinnetje dat jouw moeder nu wel vol overtuiging voogd is voor haar zus, dat is ook bij mij blijven hangen. Jongste hier kan zich mateloos storen aan zijn oudere IADH-broer. Hier ook de angst dat in de toekomst, later, later jongste geen zorg zal hebben voor zijn oudere broer.

Gelukkig weten we hier ook uit ervaring dat het tij kan keren. Mijn man kon zich vroeger rot ergeren en schamen voor zijn jongere broertje dat geestelijke gehandicapt is. Nu is zijn jongere broer zijn grote zorg en samen zijn we curator.
Mijn man zegt wel, dat hij uit ervaring weet, wacht met het delen van de zorg als de andere kinderen wat ouder zijn. Dus zeg maar rond de twintig. Dan kunnen ze het beter overzien, zijn de ze periode van irratie meer voorbij. Althans, dat zegt dus een ervaringsdeskundige.

Mijn angst is, dat wij er te vroeg niet meer kunnen zijn voor oudste zoon. Maar goed, dit al geheel off-topic.

groetjes van Purk (die verder nergens spijt van heeft, maar af en toe wel zou wensen dat ze een uurtje per dag geheel geen verantwoordelijkheid zou hebben voor de kinderen. En dan echt niet, je kan ook niet gebeld worden, zo bedoel ik. De verantwoordelijkheid vind ik nog het meest beklemmend.)

Hmm (koentje)

een kind met een stoornis kan ook heel veel goeds brengen.

Tja. Kweeniet. wat moet ik daar nou van zeggen. Op zijn Cruyffs: 'elk nadeel hep z'n voordeel'. Tuurlijk, als er ongeluk, pech of drama op je pad komt dan zul je daardoor ook weer dingen meemaken, ervaren of leren die je anders had gemist. Tussen alle bakken ellende en zorgen zitten vast ook kostbare pareltjes. Heel fijn als je die ziet, en daar kracht uit kunt putten.

Toch krijg ik er een beetje een onaangenaam EO-ig gevoel bij, dat ook zware lasten geluk kunen brengen. Dat het allemaal wel een bedoeling zal hebben, ergens goed voor is. Hmm, nee. Ik durf echt wel hardop te zeggen dat ik denk dat een leven zonder al te dramatisch grote zorgen fijner is. Maar goed, als het om dit soort dingen gaat heb je weinig te kiezen. het is zoals het is.

Overigens ben ik zelf vrij verwachtingsloos zwanger geraakt. Beetje de wiedanleeftwiedanzorgt benadering. Heb nooit spijt gehad. Op zijn Tinus.....'assumption is the mother of all fuck ups'...en als je niet te veel assumed kan het ook niet echt mee of tegenvallen. Go with the flow. Gelukkig so far zonder hoofd of kleine letters 'Z'.

Als ik (niet eens zo vaak eigenlijk) wel eens een kinderloze leeftijdgenoot ontmoet ben ik altijd weer vreselijk verbaasd hoe anders het leven geweest was als...Maar op zo'n moment ben ik toch altijd blij dat ik een man & kinderen heb.

Maar voor Solenn & anderen in deze draad....pfiew. Moeilijk hoor. Ik vind het dapper dat jullie het op tafel gooien, en hoop dat jullie iets aan de discussie hebben. Hoewel het onmogelijk is om in iemands anders schoenen te gaan staan kan ik me er in de verte echt wel iets bij voorstellen, dat als je grote zorgen hebt om de kinderen & alles niet soepel loopt dat je dan wilde dat je anders had gekozen....

Ingrid

Massi

Bij NADH-kinderen weet je dat ze na de puberteit waarschijnlijk in rustiger vaarwater terecht zullen komen en dat ze dan je oude dag zullen opvrolijken en/of verrijken. Ik hoop het oprecht voor je. Maar oh wat heb ik veel ouderen verzorgd die nauwelijks hun kinderen zagen....ook als ze er zes of meer hadden...

Ingridt

Ik begrijp je EO-gevoel
En toch, he...
Hoe zwaar het ook kan zijn, hoe intens ik soms ook wensen kon dat ik gewoon een gewone moeder van een gewoon NADH-gezinnetje mét man kon zijn.
Het autisme van mijn kinderen heeft me ook iets gebracht waar ik eigenlijk wel blij om ben. Ik heb namelijk geleerd dat niets vanzelfsprekend is, en om "out of the box" te denken. Dingen als sportclubjes, kinderen die op een bepaalde leeftijd zelfstandig ergens heenkunnen, BSO, uitjes en vakanties waar NADH-kinderen van genieten en nog veel meer dingen die voor veel gezinnen vanzelfsprekend zijn, zijn iets totaal onbekends voor mij. Dat klinkt zielig, maar ik zie het anders: ik heb alternatieven gevonden.
Keerzijde is weer een jarenlange eenzaamheid omdat je als gezin weinig aansluiting vindt wegens een gebrek aan gemeenschappelijke ervaringen en interesses, maar zelfs dat is inmiddels verleden tijd, omdat ik de laatste jaren in contact ben gekomen met mensen die ook een IADH-kind hebben met wie ik wél aansluiting vind wegens die gemeenschappelijke dingen.
Vat het niet verkeerd op! Ik bedoel niet dat NADH-gezinnen oppervlakkiger leven of zo, integendeel, ik kan soms behoorlijk (gezond) jaloers op ze zijn! Maar ik heb ervaren dat "anders" niet altijd slechter of akeliger is, maar heel interessant kan zijn.
Het is net alsof je niet over de autosnelweg van A naar B gaat, heb ik wel eens gelezen, maar alsof je gedwongen wordt een kaarsrechte lijn te volgen. Soms gewoon over een weg, dan over een hobbelig weiland, en soms sta je even tot je assen in de prut. Da's balen, maar soms kom je ook heel mooie, leuke en onverwachte dingen tegen.

Neemt niet weg dat ik me heel veel zorgen maak over de toekomst, zeker omdat onze kaarsrechte lijn de gewone weggetjes steeds meer kwijt zal raken en de prutsloten toe dreigen te nemen. En er komt een dag dat de kinderen zelf die route moeten vervolgen, zonder mij.
Maar als ik daaraan denk steek ik mijn vingers weer in mijn oren en schreeuw: "Laaaa laaaaa laaaaaa!"

Lang verhaal kort: spijt komt in mijn woordenboek niet voor maar heel veel andere woorden, negatief én positief, wel.