Spijt van kinderen krijgen.

Spijt

Een goede vriendin van mij heeft inderdaad spijt dat ze aan kinderen is begonnen. Haar kinderen zijn gezond, makkelijk en zorgen helemaal niet voor veel problemen. Ze is ook een hele lieve moeder en ze houdt veel van ze. Toch zou ze er liever niet aan begonnen zijn. Ze is er aan begonnen omdat het een logische volgende stap leek in haar leven. Wat ze het moeilijkst vindt is het altijd aanwezige gevoel van verantwoordelijkheid, het feit dat je leven niet meer van jezelf lijkt te zijn en verder ook praktische dingen zoals het niet kunnen doen van het werk wat ze graag zou willen omdat het te weinig verdiend en ze te vaak weg zou zijn.

Ik kan me het wel een beetje voorstellen in die zin dat de verantwoordelijkheid voor kinderen inderdaad heel zwaar kan zijn. Nachtenlang nadenken over of ik toch wel het juiste heb gedaan of gezegd of ik toch niet wat anders zou doen en of bepaalde dingen wel goed kan komen. Voor mij weegt het ruimschoots op tegen de goede dingen die kinderen meebrengen maar ik kan me voorstellen dat de balans naar de andere kant doorslaat.

Toen ze heel klein waren had ik soms ook moeite met dat ze alle aspecten van mijn leven over leken te nemen. Dat zelfs mijn lichaam meer van de baby leek dan van mij. Hoewel ik het lang niet zo heftig heb ervaren als mijn vriendin begrijp ik wel waar haar gevoelens vandaan komen.

Zij denkt overigens inderdaad dat ze een veel fijner leven zou hebben zonder de kinderen met meer vrijheid, het werk wat ze graag zou willen doen en meer ruimte voor haar hobbies die voor haar belangrijk zijn.

Maylise

Handicaps

Je hebt natuurlijk handicaps en handicaps. Kinderen met een handicap of ziekte brengen extra zorgen mee. Echter er zijn ook heel veel handicaps/ziektes waarmee een kind weliswaar veel extra zorg nodig heeft maar waar er wel een redelijk perspectief bestaat voor de toekomst. Misschien niet zelfstandig wonen maar wel een redelijke kwaliteit van leven.

Dan heb je natuurlijk nog ziektes en handicaps die niet met het leven verenigbaar zijn of dusdanig zwaar dat het kind gewoon heel veel pijn heeft. Jaren geleden woonde ik een flat waar ook een gezin met twee kleine kinderen woonde. Beide kinderen hadden een zeer serieuze ziekte/genetische afwijking en zijn allebei na een lange ziekte jong gestorven. Ontzettend treurig natuurlijk. Later heeft mijn toenmalige buurvrouw een keer een stuk geschreven om meer naamsbekendheid voor de ziekte te krijgen. Daarin schreef dat ze geen spijt had van haar kinderen omdat ze zoveel van ze hield maar dat als ze had geweten hoe zwaar het verdriet zou zijn wat ze te dragen zou krijgen dat ze er nooit aan begonnen zou zijn. Laatst ben ik haar toevallig weer tegen gekomen. Het is nu al 15 jaar geleden dat haar jongste kind is overleden maar nog elke dag heeft ze het er moeilijk mee. Het verdriet tekent voor altijd haar leven.

Ik weet niet hoe ik er in dat geval in zou staan maar ik kan me goed voorstellen dat als ik zoiets van te voren zou weten ik er niet aan begonnen zou zijn. Sommige dingen zijn te zwaar om te dragen.

Ishtar, purk, fio

Ishtar en Purk: wat fijn dat mijn moeders voorbeeld jullie hoop geeft. Ik moet zeggen dat alle broers en zussen in meerdere of mindere mate delen in de zorg. Mijn moeder coordineert en onderhoudt wekelijks de contacten met het tehuis - ze gaat er ook tweemaal in de week even langs -, een broer doet de financien en iedereen gaat volgens een bepaald schema langs, zodat die zus nooit te lang niemand ziet (of in elkm geval alleen mijn moeder, wat een probleem zou kunnen worden als mijn moeder ineens niet meer zou kunnen langsgaan. De zus in kwestie raakt in paniek als er vreemden of minder bekende mensen langskomen).
Fio, wat jij zegt, klopt helemaal. Maar daar heb je als ouders zelf ook een hand in. Niet altijd, maar vaak wel, denk ik. Het moet van twee kanten komen.
Groetjes
Massi

Massi

Mja, deels is dat zo, soms ook niet.

Mooie beeldspraak belle!

Dat van die binnendoorroute van A naar B.

Hier een zorgenkind met een niet zo heel erg grote z (momenteel dan en alles is natuurlijk relatief) en twee NADH kinderen met ook zo hun zorgjes.

Wat we ook hebben meegemaakt en waar we ook tegenaan lopen. Spijt heb ik nooit gehad. Ik kan wel met weemoed terugdenken aan de tijd dat mijn leven nog simpel en eenvoudig was. Mijn huis nog netjes en schoon was en bleef en ik zonder schuldgevoel avond aan avond in bad kon zitten met de tv om de hoek. Mèn dat was een paradijs.

Maar het was ook een beetje leeg leven. Vind ik achteraf dan.
Als ik geen kinderen gehad zou hebben zou ik denk wel wat meer carriere gemaakt hebben, meer geld verdienen en vast in een heel mooi en ruim huis wonen. En vast heel vaak heel ver op vakantie gaan. Toch denk ik niet dat ik dan gelukkiger zou zijn dan nu.
Juist door die hobbelwegjes en af en toe een beetje blubber, waardeer ik de spaarzame rustige, mooie momenten des te meer. En sinds ik kinderen heb heb ik geen hobby meer nodig en verveel ik me nooit meer. En is mijn sociale leven er absoluut op vooruit gegaan. Dat dan weer wel.

Echt geen spijt dus. Wel zorgen, af en toe een slapeloze nacht en wat verdriet.

Soms knaagt het....

Niet echt spijt, zeker niet van mijn kinderen, die toch soms er voor zorgen dat ik mijn handen vol heb.

Maar na/tijdens wat gezondheidsgesukkel denk ik weleens....tje, een huis vol kinderen die zorg nodig hebben, dat ligt dan ineens flink op het bordje van mijn partner. Zelf meestal gezond gegeten, beweeg in ruime mate, doe voorzichtig in het verkeer....en toch....in een korte tijd vanuit het neits ineens een paar ziketes en een ongeluk. allemaal niet zien aankomen (ongelulk zeker niet, van achter aangereden terwijl ik fietste).

Afijn, ik heb geluk, ik ben er nog en kan bijna weer alles. Maar soms, heel soms denk ik weleens: als het nu eens net even anders had gelopen, dan had er een gezin zonder moeder geweest, wat een verdriet, ellende en wat een energie had daar door partner ingestoken moeten worden om dat dan weer op de rails te krijgen. Spijt....nee, maar wel zeer bewust dat er dingen zijn in het leven die we niet voor het kiezen hebben.

Angie

Spijt?

Spijt kan ik het niet noemen, maar als ik vooraf geweten dat de zwagerschap/bevalling fysiek zo zwaar zou zijn dat het een deel van mijn gezondheid zou kosten, nee, dan was ik er niet aan begonnen. Ik heb een heerlijk kind, ik geniet ervan, maar fysiek gezien was het achteraf heel onverstandig. Ik ben voor 75% afgekeurd. Ik ben een tbm en dat is geen vrije keuze geweest.
Ik denk dat we allemaal wel eens twijfelen aan ons ouderschap: is het nog leuk, doe ik het goed, ben ik een aardige of leuke ouder, heb ik een leuk/lief/mooi/aardig/.... kind. de vrijheid die we hadden voordat ons kind geboren was, ja, dat mis ik vaak. Uitslapen ook, naar er is hoop: kind is bijna puber en gaat dan ook uitslapen. En ongetwijfeld komen er dan ook weer andere zorgen: het onbezorgde was ik kwijt op het moment dat ik moeder werd. Spijt? Nee. Verlangen naar de tijd zonder kind? Ja! Nog een jaar of 10, onze tijd komt er (weer) aan!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Nadh?

Volledig ot, maar wat is toch nadh? Googlen levert vooral sites op met (wat ik er zo snel van begreep) enzymen die kunnen helpen bij ass.
Ik ben het al bij verschillende draadjes tegen gekomen en toch wel heel benieuwd waar het over gaat?

Snuggle's

Snuggles

Volgens mij is NADH "Niets Aan De Hand"
En
IADH "Iets Aan De Hand," dwz een kind met een diagnose/probleem/beperking oid.

Harde kern, heb ik het goed (en krijg ik nu ook een loempia?)

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Valkyre

Ik weet niet of ik tot de harde kern behoor, maar van mij heb jij je loempia gewonnen.
Wat me trouwens opviel in dit draadje dat ouders van zware zorgenkinderen oftewel spijt zouden moeten hebben of als ze wel positieve dingen halen uit het hebben van hun zware zorgenkind ze het EO-gevoel worden verweten. Kortom ze kunnen het nooit goed doen.
Ik ken een moeder met twee zoons waarvan de oudste echt zwaar gehandicapt (geestelijk en fysiek). Ze zei eens tegen me dat ze het juist wel lekker vond dat ze tegen mij kon klagen zonder dat daar weer gelijk de onuitgesproken gedachten bij zat dat het beter was geweest als hij na zijn moeilijke geboorte niet gered was. Ze voelde zich klem zitten in deze dat als ze klaagde (het is ook zwaar) mensen gelijk denken dat dat eigenlijk onuitgesproken spijt was en anders achter haar rug haar meestal opgewekte EO-uitstraling verweten. Zoiets maakt eenzaam.
Een beetje hobbels in het leven doen je de vlaklopende stukken in het leven trouwens meer waarderen en zorgen dat je niet over onbeduidende dingen als de kleur asfalt begint te mekkeren.
Groeten Primavera

Valkyre

Oooo! Bedankt, vond al dat het zoveel voorkwam haha.

Snuggle's

Nooit spijt!

Dat is mijn eerlijke antwoord; ik heb nooit spijt van mijn kinderen, ook niet nu ze allebei wel een bijzondere "gebruiksaanwijzing" blijken te hebben (autisme) ook niet toen ze wel heel snel achter elkaar geboren werden, ook niet toen ik een huilbaby had... Ze kwamen gewoon op mijn pad, en ik kan hier van alles beweren maar niet dat dat gemakkelijk was! maar ik vind spijt het verkeerde woord. Natuurlijk worstel ik wel eens met het moeder zijn, maar ik had het nooit willen missen. Moeder zijn is het mooiste, maar tegelijkertijd ook het moeilijkste dat ik ooit heb gedaan, en dat zal altijd wel zo blijven.
Overigens lijkt mij het ergste wat je kan overkomen een kind verliezen, totdat ik een stel ontmoette die dat overkomen is. En toch hebben ook die mensen nergens spijt van, want de tijd die er was met hun kinderen was zo mooi. Ik heb daar bijzonder veel bewondering voor, ze zijn niet stil blijven staan, ze kunnen nog altijd genieten van het leven ondanks dat verlies... ik weet niet of ik dat aan zou kunnen, maar ja, een mens kan vaak veel meer aan dan hij zelf denkt.
Tess

Valkyre

Jij wint de prijs. Voila. Uitgereikt door de geestelijke moeder van de termen NADH en IADH. Ik word nog eens beroemd.

Je hebt spijt en je hebt spijt

Ik lees hier van veel ouders van zorgenkinderen dat ze spijt hebben OM het kind. Je zet een kind niet op de wereld omdat je van tevoren al weet dat ze nooit een 'echte' toekomst hebben, en ook niet om 24/7 voor de rest van je leven voor dat kind te zorgen. Dat vind ik niet echt spijt hebben, dat vind ik meer verdriet hebben.
Ik heb soms wel echt spijt van een van mijn kinderen. Het is een kind dat slecht kan luisteren, soms brutaal is, humeurig kan zijn, dat alle grenzen opzoekt. En daar heb ik moeite mee. Hoewel dit kind natuurlijk ook een heleboel leuke en goede kanten heeft, slaat voor mij de weegschaal iets te vaak door naar de slechte kant. Mijn man ziet veel vaker de leuke kant, en kan vaak ook situaties met humor oplossen. Mij lukt dat maar zelden, ik word gewoon boos. Dus ja, ik heb wel eens spijt van dit kind. En ik voel me daar vreselijk schuldig over. En nee, daar kun je eigenlijk als moeder van een NADH-kind niet over praten. Dat is namelijk een heel andere categorie spijt dan spijt van een zorgenkind.
Beetjespijt

Doet me toch denken aan...

Herman Finkers, die eens zei "wij hebben heel bewust gekozen voor kinderen... niet speciaal DEZE kinderen..."
geweldige uitspraak! want ik vond hem ook zo toepasselijk; niemand kiest voor een huilbaby, een adhd-er en al helemaal niet zo'n schattig mongooltje. Eigenlijk is er bar weinig te kiezen aan kinderen, alleen als je ze perse niet wilt, en zelfs dan komt er nog wel eens eentje toch gewoon... ondanks alle voorzorgsmaatregelen.
Dan mijn zoon; niet geplend, op het foute moment, en klassiek autistisch (nee, dus geen mooie roze droom maar best wel wat zorgen) ... hoe ervaar ik dat nou als moeder; hij kwam zag en overwon! hij was er gewoon ineens, en hij is prachtig. Dus spijt??? tja, waarvan dan?
Tess

Spijt

dat is altijd achteraf praten. Spijt van het kopen van een huis achteraf bijvoorbeeld, omdat er iets niet aan bevalt wat je eerder niet goed hebt ingeschat. Of over welke andere keuzes je maakt in je leven, ja dat snap ik wel. je kan altijd in die zin ook weer nieuwe keuzes maken, ander huis, andere baan, andere aanschaf oid.

Spijt van het krijgen van kinderen, spijt dus dat je zwanger bent geworden of de zwangerschap niet hebt afgebroken vind ik moeilijk. Hmm, ik vind het toch moeilijk om te horen dat mensen spijt hebben van kinderen, of een specifiek kind omdat die achteraf niet bevallen zoals verwacht of gehoopt. Ik snap wel dat je je schuldig kan voelen, omdat je vindt dat je het beter had kunnen doen of doen, reflecterend spijt dus over je eigen handelingen dat snap ik wel. Dus stel je hebt voor een 4e kind gekozen, zwanger en achteraf blijkt het een huilbaby te zijn met andere aandoeningen die alle gezinsleden vragen om een behoorlijke inkrimping van rust, aandacht en nachtrust. Dan snap ik wel dat je spijt hebt van de keuze om weer zwanger te worden maar niet van het kind zelf.

Ik snap dus niet dat je spijt kan hebben van het kind zelf. Ik vind spijt dus moeilijk te rijmen met een onomkeerbare keuze.

Het lijkt me een nutteloze

gedachteoefening om er lang over na te denken of je spijt hebt of niet van kinderen. Ze zijn er en je kunt ze niet terug naar de winkel brengen.

Beter lijkt het me om na te denken hoe je het leven voor jezelf draagbaarder kunt maken.

Ik vind

..het juist heel dapper van Solenn om dit toe te geven. En nutteloos? Nee. Ik denk dat je eerst moet rouwen om je oude leven en om je huidige verdrietige toestanden voor je verder kunt. En dan, inderdaad, kijken hoe je het draaglijker kunt maken voor jezelf. Hulp zoeken.

Zelf heb ik na de bevalling drie jaar moeten revalideren wegens ernstige bekkeninstabiliteit. Het eerste jaar had ik 24/7 pijn. Heftige pijn. Maar onze zoon is een lief, aanhankelijk, creatief, rustig kind (en af en toe een enorme etter!). Dus ik heb geen spijt. Sterker nog: ik wil er nog een! Nu maar hopen dat het me nog gegeven is - en dat het kind straks geen zorgenkind met een knoeperd van een Z is. Niet om mij, maar om zoonlief. Die verdient een heel gewoon (lief EN vervelend) klein broertje of zusje.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

O valkyre

dat vind ik dan weer grappig. Een brusje voor een ander kind omdat je het hem/haar zo gunt. Ik heb één zus en ik wou dat ik enigst kind was gebleven za'k maar zeggen. Bij ons kwam er een tweede omdat WIJ nog een kind wilden - en als ze met elkaar overweg kunnen is dat leuk, maar niet vanuit de gedachte dat dat normaal of wenselijk zou zijn.

Tirza

Geen spijt

ik heb ook zeker geen spijt van mijn ingewikkelde gezin. De eerste 2 kwamen er 'gewoon' omdat we graag kinderen wilden. Bij de 3e heb ik heel bewust nagedacht of ik hem/haar ook nog zou willen als hij/zij gehandicapt zou zijn. En daar kwam toen een 'ja' uit. Toen wisten we overigens nog niks van de stoornis van oudste of wat het zou inhouden om een gehandicapt kind te hebben. We zouden er gewoon van houden. Jongste is overigens het zonnigste kind wat je je kan voorstellen (behalve als hij in de drakenmodus staat ) , dus een echt cadeautje
Maar waar ik wel bang voor ben, is dat, met al deze bezuinigingen en beperkingen van professionele vangnetten, ik wel een keer op het punt ga komen dat ik er wel spijt van heb.

Ishtar

Je schrijft: "Maar waar ik wel bang voor ben, is dat, met al deze bezuinigingen en beperkingen van professionele vangnetten, ik wel een keer op het punt ga komen dat ik er wel spijt van heb."

Auw...... En ik denk dat tienduizenden ouders jouw angst delen......

Gelukkig

Gelukkig las ik nog meer reacties van ouders die echt nooit spijt hebben van hun kinderen. Ik kan écht uit de grond van mijn hart zeggen dat ik nooit spijt van mijn kinderen heb. Nooit. En ik twijfel eerlijk gezegd ook nooit aan mijn ouderschap. Ik doe het allemaal zo goed mogelijk naar mijn eigen idee uiteraard en meer kan ik niet doen. En wat de één 'goed' vindt, hoeft een ander helemaal niet 'goed' te vinden en dat is prima.

Ik heb drie kinderen, waarvan de eerste overleden is. En ja, dat is een groot verlies, een heel groot verlies.
Spijt van hem, mijn eerste kind, heb ik niet, nooit. Wel spijt het me dat hij niet meer leeft, maar da's wat anders. Wij konden kiezen bij 20 weken zwangerschap of we het wilden houden of dat we dat spartelende kindje op het beeldscherm via de echo wilden laten ophouden met ademen. Hebben we niet gedaan omdat de artsen niet wisten hoe het leven van hem eruit zou zien. Het kon prima zijn, kon meevallen, kon tegenvallen of het kon helemaal fout gaan. Het werd uiteindelijk het laatste na vier maanden. Vreselijk. Maar spijt dat we gekozen hebben voor laten leven met 20 weken zwangerschap, nee.

En spijt van mijn twee kinderen daarna, nooit, geen seconde, uit de grond van mijn hart.

Wel heb ik ook respect voor diegenen die wel eerlijk durven zeggen dat het ze tegenvalt of zelfs dat ze spijt hebben. Maar het werd even een veelvoud van reacties van mensen die ook wel eens momenten van spijt hebben of momenten dat het allemaal tegenvalt. En dus ben ik nu blij te lezen dat er meer reacties van mensen zijn die géén spijt hebben.

Oh ja, en ingridt (eo-gevoel)

Dat eo-gevoel herken ik wel. Dat je er zo veel van geleerd hebt of dat het je zo sterk of wijs heeft gemaakt. Nou, als ik op deze manier, mijn kind verliezen, wijs moest worden, was ik liever dom gebleven.

En bij het EO-gevoel komt bij mij trouwens een ander gevoel boven, het idee dat je 'gestraft' wordt als je een kind krijgt die iets heeft. En de ultieme straf is dan natuurlijk als je kind je ontnomen wordt. Dus ik moest wel iets heel slechts gedaan hebben of gewoon heel slecht zijn.
Dit heb ik niet zelf verzonnen, maar dit werd me op een kaart gestuurd van een collega van mijn vader, toen mijn kind overleden was. Dat is dus wat bij mij meteen in mijn hoofd schoot toen ik EO-gevoel las .

Groetjes,
Wilma

Reactie

Hoewel ik dus een Zorgenkind heb met twee aandoeningen, heb ik niet te maken met PGB of iets dergelijks. Dus als er bezuinigingen komen, merk ik daar niet zoveel van. Of de medicijnen moeten niet meer worden vergoed...

Ik verlang niet naar mijn leven 'voor de tijd dat de kinderen geboren werden'. Wel ga ik meer en meer inzien dat ik waarschijnlijk de komende jaren nog heel veel tijd en energie moet steken in mijn (inmiddels al geruime tijd volwassen) kind. Tot nu toe hebben al mijn inspanningen, consequent handelen, het goede voorbeeld geven helemaal niets opgeleverd. Ik heb mezelf jaren weggecijferd en had me wel ingesteld om, als mijn kinderen volwassen en zelfstandig zouden zijn, mijn leven weer op te pakken. Dat zit er voorlopig helaas nog niet in.

Geen spijt

Ik heb nog geen seconde gedacht:"Ik heb spijt dat ik een kind heb gekregen."
Voor mij staat dat gelijk aan "ongewenst" of "was je maar nooit geboren." Het lijken me vreselijk moeilijke gevoelens, ook voor het kind, dat voelt dat feilloos aan.
Mijn zoon heeft geen invloed op mijn keuzes, beslissingen of fouten in mijn leven. Althans, hij draagt daarvoor geen verantwoording.
Spijt hebben van het hebben van een kind lijkt me zinloos. Als ik me niet gelukkig zou voelen in mijn moederschap zou ik proberen mijn leven zo in te richten dat het gevoel van spijt niet meer overheerst.
Voor mijn gevoel heeft een moeilijke zwangerschap,zware bevalling, iadh of nadh kind daar niets mee te maken.

Wilma

Werkelijk ik heb er geen woorden voor wat mensen voor onbeschofte dingen kunnen zeggen of schrijven. Hoe haalt die collega het in z'n hoofd om zo'n kaart te sturen. Daar zou iemand nou spijt van moeten hebben om zulke kwetsende woorden uit te kramen.

Ach ja, ik heb voor mijn zorgenkind met kleine z ook een keertje te horen gekregen of ik geen spijt had dat ik tijdens de zwangerschap zoveel moeite had gedaan om hem te houden terwijl hij ook dreigde weg te glippen nadat ik al 3 miskramen had gehad toen hij met 3 jaar toch een handicap bleek te hebben.... Nee dus, absoluut geen seconde spijt van gehad. Ik vond het alleen spijtig om die vraag te moeten horen.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Wilma

heeft iemand dat werkelijk tegen jullie gezegd ( geschreven dan)? Wat ontzettend walgelijk!
En dat mensen dat ook echt denken, en dat er hele volkstammen zijn die dat keer op keer te horen krijgen, totdat ze het zelf ook denken. Bah Bah.

Mooi draadje

Voor mij is het ouderschap heftig maar mooi, het roept heel veel bij mij op. En ik kan me ook wel voorstellen dat iemand weleens spijt kan hebben, ik heb het mensen ook weleens horen zeggen, vaak wat minder concreet maar toch. Door de jaren heen ben ik het ook wat minder zonnig gaan zien. En ik kan me nu voorstellen wat mensen bedoelen als ze zich afvragen of het voor een kind wel fijn is om het in deze wereld te zetten. Maar dat zijn meer aarzelingen denk ik. Het is nu eenmaal zo en daar ben ik royaal tevreden mee. Met die kinderen dan bedoel ik, er blijft altijd wat te wensen over.

Wilma

Wat moet je dan een bord voor je kop hebben, zeg, als je zoiets durft te schrijven. Walgelijk.
Mijn moeder verloor haar zevende kind en heeft toen van verschillende kanten gehoord "dat ze er toch nog zes had". Ook zo subtiel.
Groetjes
Massi