reageren op onverwachte zwangerschapsaankondiging

Mijn ex was niet zo blij met de vrijen van onze dochter. Toen zij blij kwamen vertellen dat ze gingen trouwen was zijn enige reactie dat ie zich zonder iets te zeggen omdraaide en wegliep.

Ohw, vrijen moet vriend zijn. 

Mijn schoonvader reageerde op mijn tweede zwangerschap met de woorden: "Hopelijk wordt het nu eindelijk eens een echte [achternaam] jongetje!". Hij had toen al 2 kleinzonen die zijn achternaam droegen en 4 kleindochters.

Achteraf ben ik wel blij dat we niet te lang gewacht hebben met het bekend maken: hij stierf toen ik enkele maanden zwanger was en heeft niet meer geweten dat het inderdaad een jongen was, die we onder andere naar hem vernoemd hebben.

Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat ik zelf bot of afwijzend op nieuws van een prille zwangerschap zou reageren. Ik zou meteen blij zijn en daarna eventueel vriendelijk vragen hoe de toekomstplannen verder zijn, als daar aanleiding toe is. 

Mijn ouders reageerden door omstandigheden niet bepaald warm. Net als op de geboortes. Ik gun mijn en andermans  kinderen meer hartelijkheid. 

Ik werd voor de tweede keer zwanger maar het bleek om een buitenbaarmoederlijk zwangerschap te gaan. Reactie van mijn moeder (die wat lauwtjes had gedaan bij de aankondiging): ach het is beter zo, je zorg toch al niet voor de eerste. Dochter ging inderdaad naar de crèche...

Ixia. schreef op 02-04-2021 om 03:07:

Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat ik zelf bot of afwijzend op nieuws van een prille zwangerschap zou reageren. Ik zou meteen blij zijn en daarna eventueel vriendelijk vragen hoe de toekomstplannen verder zijn, als daar aanleiding toe is.

Ik zou ook graag denken dat ik zo begripvol reageer, maar ik kan me voorstellen dat wanneer je echt in shock bent over een bericht dit in elk geval in je nonverbale reactie te zien is. Ik hoop dat ik, mocht het zich voordoen, in elk geval niets verkeerds zeg. Aan de andere kant: je kunt altijd achteraf je gedrag uitleggen: "Sorry lieverd dat ik niet meteen enthousiast reageerde. Je overviel me nogal met je bericht over (a) je zesde zwangerschap; (b) je zwangerschap op je 15e; (c) je zwangerschap op je 45e; (d) je zwangerschap van een man die 30 jaar ouder is; of (e) je zwangerschap van een man die 30 jaar jonger is".

Nou ja, ik bedoel maar te zeggen: ik sta niet in voor mijn eerste reactie, maar ik hoop dat ik de gelegenheid krijg het in ieder geval uit te leggen en alsnog mijn blijdschap te kunnen overbrengen.

Heel eerlijk gezegd...toen mijn zus, 2e jaars hbo, vertelde dat ze ging trouwen, want ze was in verwachting...bleef ik ook even in shock stil. Ze waren bij ons op bezoek, want wij waren net naar ons 1e huisje verhuisd, samen met mijn ouders en andere zusje, dus het bezoek kreeg een totaal andere wending dan voor ons verwacht. Van mijn andere zusje kreeg ik gelijk het verwijt 'dat ik ze niet feliciteerde'...snap ik...maar zij kon al even aan het idee wennen, overzag misschien nog niet wat ik wel zag en ik was even simpelweg in shock omdat ik het niet aan had zien komen. Natuurlijk waren we daarna heel blij met de baby in de familie, maar het moest wel even landen. 

Marit

Je hoopt dat je eerste reactie passend zal zijn, maar je weet toch niet wat iemand denkt bij zo'n melding van een zwangerschap, daarvoor zul je eerst nog even moeten luisteren en je reactie opschorten.

Zelf heb ik ook wel eens bot gereageerd op iemand die mij meldde zwanger te zijn maar een abortus te hebben afgesproken. Zelf was ik al jaren bezig zwanger te worden dus ik kon mijn afgrijzen niet goed verbergen. Ik heb wel mijn excuses aangeboden. Dat had met mijzelf te maken. Ik ben niet tegen abortus maar een zwangerschap als je al wat ouder bent afbreken, daar kon ik me op dat moment niet in verplaatsen.

Wat naar dat er blijkbaar zoveel mensen zo harteloos kunnen reageren.
Bij ons vond iedereen het juist heel leuk en was de familie ook heel betrokken en meelevend toen mijn dochter door zwangerschapsvergiftiging met spoed gehaald moest worden en heeft gevochten voor haar leven. Ook mijn herstel ging vrij moeizaam. Gelukkig hebben we het beiden gered en gaat het nu goed. Wel is het zo dat het voor mij niet verantwoord is om nog een keer zwanger te worden, hoewel we graag nog meer kinderen hadden gekregen. We hebben nog meer dan genoeg liefde te bieden. Maar helaas. Mijn moeder laat wel af en toe vallen dat 'alleen ook maar zo alleen' is en zeker toen de scholen dicht waren, maakte zich zorgen dat mijn dochter eenzaam zou zijn. Er waren echt wel regelmatig speelafspraakjes met vriendinnetjes en daarnaast, onze dochter weet niet beter. Ik weet dat ze dat niet pijnlijk bedoelt, maar het steekt diep van binnen wel een beetje. Het is niet onze keuze geweest, maar het is wel zo en naast het verdriet daar over staat ook een groot gevoel van intense dankbaarheid dat onze dochter het heeft mogen redden. Wij kijken liever naar wat we wel hebben en ik ben ervan overtuigd dat ze niks tekort komt.

'Wat naar dat er blijkbaar zoveel mensen zo harteloos kunnen reageren.' Ik zou het niet allemaal als 'harteloos' wegzetten. Het kan ook zijn dat het hart van mensen in een eerste reactie naar iemand anders uitgaat, namelijk de zorgen over de moeder/ouders en hun situatie.

Meeleven als een gewenste zwangerschap niet goed verloopt is net iets anders.

Tsjor

Niet alles is harteloos, maar 'we hebben geen cadeau want de baby gaat toch dood' kan ik echt geen begrip voor hebben. En iemand niet feliciteren met huwelijk/zwangerschap omdat je het niet eens bent met de partnerkeuze ook niet. Ik snap best dat het soms even moeilijk kan zijn als je zelf problemen hebt met zwanger worden of als je zus tienermoeder wordt terwijl ze nog studeert en dat je dan niet meteen super enthousiast wordt. Maar ik las hier echt ook verhalen waar ik met de beste wil van de wereld geen begrip voor kan hebben.

Ik zei ook: 'Niet allemaal'.

Tsjor

Ik zal nooit de geschokte stilte vergeten toen we bij mijn schoonouders vertelden dat we een kind zouden krijgen. Wij waren zo blij en dan is dat zo'n domper. Uiteraard snapte ik dat ze vonden dat we jong waren maar het kwam toch wel hard aan. We waren ook nog jong, 20 en 21 maar volgens ons prima in staat om een kind op te voeden. We wilden graag een kind, we waren getrouwd omdat we een kind wilden, mijn man had vast werk wat goed verdiende, ik was al bijna een jaar gestopt met de anticonceptie (wat ze wisten), we hadden een mooie woning, een auto. Ik zag geen bezwaren. Uiteraard, dat zie je dan nooit hahaha. Ons kind was het eerste in de familie. Een half jaar later was mijn schoonzus ook zwanger en mijn schoonouders waren helemaal uit hun huisje van vreugde. Tsja.

Daarom en om nog meer redenen heb ik me voorgenomen om de beste schoonmoeder ooit te worden, als mijn kind aankomt met iemand blij te zijn met hoe die persoon dan ook is en blij te zijn met een eventuele baby. Al ben ik erg opgelucht dat ik nog niet blij hoefde te zijn tot nu toe hahaha