reageren op onverwachte zwangerschapsaankondiging

Bij baby 3 vertelde we het aan zus en haar vriend. De reactie "Waar ga je ze allemaal laten, jullie liever dan ik!" was niet de reactie die we gehoopt hadden. We waren net verhuisd naar een grotere woning waar meer dan genoeg ruimte is voor een kind of 4...
Ook de kraamvisite sloegen ze over, ze waren toch bij de 2 kinderen die voor baby3 geboren werd geweest?!(aldus hun dus).
Het contact is inmiddels flink bekoeld

Julali schreef op 19-07-2021 om 21:03:

[..]

Dat jij graag een baby wil, betekent niet dat dit voor iedereen geldt. Haar abortus heeft niks te maken met jouw kinderwens.

Ik vind het altijd wat egocentrisch overkomen om alles zo op jezelf te projecteren. De wereld draait door en daar lopen een heleboel mensen op rond die andere wensen hebben dan jijzelf, dat heeft niks met jou te maken.

AnneJ vond dat zelf ook, begrijp ik uit haar posting. Lees jij misschien iets anders, dat je haar extra goed uitlegt dat het niets met elkaar te maken had?

Gr Angela

Ik ben momenteel zwanger van mijn eerste kindje. Ben alleenstaand en heb bewust voor deze zwangerschap gekozen. Ik krijg uitsluitend positieve reacties. Dat had ik niet voorzien. Ook van mijn oudtante (80+) niks dan lof. Sommige mensen die wat verder af staan zijn verbaasd of vragen hoe dat dan zit. Maar dat kan ik goed begrijpen en ervaar ik niet als ongepast of kwetsend. 

Zelf heb ik een tijd gedacht dat ik geen kinderen zou krijgen. Niet om medische redenen, maar omdat ik dus geen partner heb. Ik had daar destijds veel verdriet van en verlangde sterk naar een relatie en een kindje. Toch was ik altijd uitsluitend blij als iemand vertelde zwanger te zijn. Op een of andere manier relateert mijn hoofd die twee dingen niet aan elkaar. Dat iemand anders een kind krijgt maakt mijn situatie niet anders. Ik weet van een vriendin (ook alleenstaand) dat zij daar wel last van heeft. Dus als iemand anders vertelt zwanger te zijn voelt zij het gemis extra. Ze is ook wel eens beginnen te huilen toen iemand vertelde zwanger te zijn. Ik ben blij dat ik dat nooit had. Denk dat dat voor iedereen heel verschillend is.

Zo, wat een vreselijke dingen komen hier voorbij zeg. Echt naar wat mensen zeggen of denken te weten en voor je invullen.

Mijn schoonmoeder had ook een hele bijzondere reactie, namelijk "Oh nee gelukkig! Ik dacht dat jullie kwamen vertellen, dat jullie uit elkaar gingen!". Vond ik ook niet heel leuk, maar ze is een superlief mens, en ik begrijp op zich wel waar het vandaan kwam. Van tevoren had ze al vaker gehint dat ze nog zo graag oma zou willen worden, en dat wij alleen maar met onze carriere bezig waren enzovoort . Ok, nu klinkt ze niet zo leuk, maar het verraste haar echt, en ze was ook echt heel blij voor ons.

Verder ook nog twee keer de vraag gehad of het gepland was. Sowieso een bijzondere vraag, maar dan denk ik:  We zijn in de dertig, al een paar jaar getrouwd, koophuis.. Wat denk je zelf?? 

Poezie schreef op 19-07-2021 om 21:10:

Ik vind het een gebrek aan empathisch vermogen als je weet dat iemand al jaren bezig is met zwanger te raken en jij dan gaat lopen verkondigen dat je zwanger bent maar het weg last halen. Wat denkt zo iemand dan, dat ze medeleven krijgt? Je kunt er dan ook gewoon je mond over houden.

Vaak weet je helemaal niet dat iemand al jaren bezig is om zwanger te raken. 

Ik vind het jammer dat er rondom abortussen nog altijd zo'n taboe heerst. Ook deze vrouwen hebben hun verhaal en dat is niet gemakkelijk, dus ja medeleven is zeker een gepaste reactie als iemand je zoiets vertelt. 

Zeggen dat een vrouw gewoon haar mond moet houden over zoiets persoonlijks en ingrijpend is in ieder geval niet de manier. 

Joanjett schreef op 20-07-2021 om 11:20:

[..]

Zo had ik een vriendin die mij vertelde dat zij een abortus had laten doen nadat ik haar vertelde dat ik geen kinderen kon krijgen. Wat bezielt je dan he.

Misschien wilde ze haar verhaal aan je kwijt, omdat je haar vriendin bent? 

Julali schreef op 20-07-2021 om 19:19:

[..]

Misschien wilde ze haar verhaal aan je kwijt, omdat je haar vriendin bent?

Ben je nou aan het trollen of meen je dit serieus?

Ik zie het als twee persoonlijke verhalen die naast elkaar kunnen bestaan. 

Sammy70 schreef op 20-07-2021 om 21:08:

[..]

Moet dat vlak nadat iemand heeft gezegd dat die geen kinderen kon krijgen? Serieus? Noem je jezelf dan een vriendin?

Inderdaad. Hoe komt je er op als iemand zegt 'ik kan geen kinderen krijgen' om te reageren met 'ik heb tien jaar geleden een abortus ondergaan'. Dat is toch totaal irrelevant op dat moment en alleen maar heel pijnlijk voor de ander.

Ik kan me wel voorstellen dat het onderwerp ter sprake komt in die context. 

Niet direct misschien, maar wel als het in bredere zin gaat over het al dan niet hebben van een kinderwens. 

De post waar ik op reageerde ging overigens over de omgekeerde situatie. Een vriendin vertelde dat zij ging kiezen voor een abortus en daar wordt bot op gereageerd. 

Ik vind dat triest voor die vrouw die open is over haar abortus en dan zo'n botte reactie krijgt. Het is al moelijk genoeg om die keuze te maken en vervolgens wil je het bespreken met een vriendin en dan krijg je zo'n rotreactie. 

Ik snap wel waarom vrouwen er weinig over praten, er is altijd wel iemand die het direct op zichzelf betrekt en er niet mee kan omgaan, terwijl het eigenlijk om die vriendin zou moeten gaan die een zeer moelijke beslissing neemt en een ingreep krijgt. 

Joanjett schreef op 20-07-2021 om 11:20:

[..]

Zo had ik een vriendin die mij vertelde dat zij een abortus had laten doen nadat ik haar vertelde dat ik geen kinderen kon krijgen. Wat bezielt je dan he.

Zo had ik een zus die datzelfde deed een keer of 7....

××××

Ik heb uiteindelijk na meer dan 10jaar toch een kind gekregen maar in die tijd zullen mensen helaas wel met veel moeite een gefeliciteerd ontvangen. Ik was wel blij voor hen maar van binnen bloedde mijn hart.

Bij onze eerste kondigden we dit tijdens de verjaardag van mijn vader aan (mijn ouders wisten het al), aan mijn broers en schoonzus. Nadat ik het had verteld volgde er een ongemakkelijke stilte, gevolgd door een felicitatie van mijn schoonzus. De rest zei niets. Pas aan het eind van de avond feliciteerde mijn oudste broer me toch nog, broer 2 heeft er geen woord meer over gerept...

De zus van mijn vriend riep 'ik dacht dat jullie geen kinderen wilden'. Nou tja euh het lukte pas na 4 jaar en onderzoek in het ziekenhuis.... maar dat hebben we maar niet verteld.

Bij de tweede kregen we de opmerking of we niet wisten wat anticonceptie was, ook van broerlief. 

Een 'vriendin' riep op kraambezoek dat een kadootje later nog wel eens kwam, ze meldde zich  vervolgens ook af voor de verjaardag van mijn zoontje met een rotsmoes.

Maar heel eerlijk, ik heb ook tegen een collega ooit gezegd dat ik kinderen niks voor haar vond omdat ze zo'n carrière tijger was.... 
Takt zit bij ons niet in de genen...