Pushende of achter het kind aanhollende ouders?

Levenslessen

Voor je eigen 'gevoel' opkomen en voors en tegens afwegen is iets dat héél erg moeilijk wordt als je hele sociale omgeving je iets anders influitert en iets anders van je 'verwacht' en al helemaal als die ook nog 's een 'eigen belang' daarin hebben (b.v. die voorlichting voor sporters, b.v. die pushende dirigent). Het is vrijwel onmogelijk denk ik zelfs.
Juist daarom is het belangrijk dat je ook in de wereld buiten 'jouw talent' leeft...zodat je een referentiekader hebt dat wat realistischer is en niet zo 'vertekent' is door allerlei belangen van anderen.
Zodat je niet zónder dat talent in een totaal zwart gat van leven valt...Je amper nog een alternatief hebt.
Het is allemaal prachtig als je het kan bereiken. Maar realistisch gezien is de kans dat je hét wonderkind wordt maar heel klein, zelfs met pushende (of stimulerende) ouders, dus is het wel handig dat je een alternatief hebt, qua leven, qua sociale contacten, qua toekomstperspectief.
En niet zoals mede-muzikant bij de mac-donalds eindigt omdat je een HBO opleiding kiest omdat je per sé je talenten moet benutten en de realiteit een beetje uit het oog verliest en zelfs dán anderen aanraad hetzelfde te doen....
Daar kan ik nu weer niets van snappen. Misschien ben ik daar wel te nuchter voor. Gelukkig heeft oudste die nuchterheid geërfd en kan iedereen om haar heen haar dat wel aanraden, zelfs een beetje dwingend, maar gaat ze daarin tóch haar eigen weg, kijkend naar realistische perspectieven. En volgt niet alleen haar hart (dat zegt: muziek, muziek,muziek) maar ook haar verstand...(dat zegt: minimaal kans om genoeg geld te kunnen verdienen).
groeten albana

Voorbeeldje

Bij de voorlichtingsdag van deze HBO bleek al snel dat van de 'nieuwe jaars' oudste het meeste muziekonderwijs én het meeste talent had. Geweldig vonden die onderwijskrachten haar. Oudste heeft de halve voorlichting uitgezeten...maar toen ze uitleg gingen geven die onder haar niveau was wilde ze weg. Tijd verspilling...jammer, jammer,jammer, vonden de leerkrachten. Wij naar andere opleiding die ook haar belangstelling heeft mét uitleg aan leerkrachten muziekopleiding dat we dit aan ons voorbij laten gaan omdat we dit wel weten en al aan de eisen voldoen (ruimschoots). Komen ze haar later tóch weer zoeken! Bij die andere voorlichting. Want nee, nu ging het over dit en dit en dat is belangrijk om te weten...Oudste mompelde iets als dat ze dan wel zo kwam, misschien...en over de zeer geringe kans op werk met die opleiding. Ja maar wij zijn nieuwe doelgroepen aan het ontginnen en dat maakt de kans op werk héél veel groter ...
Niet gegaan dus. Gaan we naar huis, rijden bijna weg...wachten bij uitrit, komt fietser aan. Fietser zwaait, stopt komt bij ons raampje...is het de juf van die muziekopleiding! Of ze het mail-adres mocht van oudste. Het was toeval oke...maar wat een moeite doen zeg. En dus mailt juf een overvloed aan info naar oudste waarvan haar lap-top bijna overloopt (mopper de mopper) om haar maar te bewegen tóch die richting te kiezen. Inclusief de nodige succesverhalen mét you-tube filmpjes en allerlei voordeeltjes die ze kán krijgen als ze toch die richting kiest.
En als je hart dan sneller klopt eigenlijk daarvan..is het erg moeilijk om dan tóch je verstand te blijven volgen. Want wie weet ben jij wel dat jaar net die ene die het tóch maakt....Juf ziet het in haar, dus....
Zucht. Wat een dilemma weer...
Gelukkig wordt ze na een weekje in de échte wereld en een happy-meal bij de al gediplomeerde weer een beetje zichzelf.
Moet je daar nog ouders bij hebben die zoals die juf doen, dan kom je daar toch helemaal niet meer uit? En tegen haar muziekcontacten heeft ze maar helemaal niets gezegd verder want anders wordt het helemaal onmogelijk nog 'jezelf' te blijven.
groeten albana

Albana

'Voor je eigen 'gevoel' opkomen en voors en tegens afwegen is iets dat héél erg moeilijk wordt als je hele sociale omgeving je iets anders influitert en iets anders van je 'verwacht' en al helemaal als die ook nog 's een 'eigen belang' daarin hebben.'
Het was eerder het tegenovergestelde: al vanaf het begin (4 jaar) vond de hele omgeving het niets, een jongen die danste. Zoals een moeder dat ook hardop zei, terwijl haar dochtertje met de duim in de mond langs de kant stond op de ouderavond, alleen de tentjes bewogen mee op de muziek. Maar dat was een meisje. Mijn kind was een jongen. De hele sociale ogmeing vond het maar neits, dat hij naar zo'n opleidinbg ging. Ouders van andere kinderen waren jaloers of boos (ik weet het niet precies, ik heb ze neit gesproken), we moesten zelfs op het matje komen bij de direkteur van de muziekschool en zijn juf heeft er alleen maar nadeel van odnervonden, ze is uiteindelijk met ontslag gestuurd. Terwijl zij (in tegenstelling tot de juffen die nu bij je dochter rondhangen) juist heel erg zuiver en goed gehandeld heeft: alleen maar informatie gegeven op het moment dat een kind erom vroeg, objectieve informatie, zonder enige voorkeur, en eigenlijk was ze zelf in het begin niet enthousiast over de opleiding die hij koos, omdat het nogal streng was. Ze heeft echt loepzuiver gehandeld, zelfs ten koste van haar eigen belang, want uiteindelijk kostte haar dat haar baan. Wat ik heel erg vond, ze was en is voor mij goud waard voor mijn kind.

Hier ben ik het dan ook niet mee eens: 'Juist daarom is het belangrijk dat je ook in de wereld buiten \'jouw talent\' leeft...zodat je een referentiekader hebt dat wat realistischer is en niet zo \'vertekent\' is door allerlei belangen van anderen. . In die zin, dat het kind daar zelf wel dingen in aangeeft. Als hij vakantie had wilde hij zich bezig houden met goocheltrucs, bouwde van karton een hele doos en was daar druk mee. Prima toch. Er was ook een kind dat naast ballet dwarsfluit en zang op het conservatorium deed, en VWO. De kinderen moesten daarnaast ook nog gewoon naar school, deels met de eigen groep (apart rooster), maar ook deels met andere kinderen. Prima toch? En die andere wereld is niet minder realistisch of zo. Tenzij je alleen maar denkt in termen van werkmogelijkheden en geld verdienen.

Een ander voorbeeld: in het land waar wij waren was aan alles gebrek. Als je al een keer geld kreeg uit het buitenland, dan kocht iedereen voedsel. Behalve die ene jongen, die kocht verf. Want hij wilde schilderen. Verf was voor hem veel belangrijker dan voedsel. Voor mij zijn het onbegrijpelijke keuzes, maar ik kan dergelijke eigenzinnigheid wel waarderen.

Tsjor

Zandstra en ritsema

In de discussie wordt soms 'wonderkinderen' een 'kinderen met bijzondere talenten' door elkaar gebruikt. Ik stuitte een keer op een verhaal, dat ik vaak nog gebruikt heb: het verschil tussen Falco Zandstra en Rintje Ritsema.
Zandstra was een supertalent. Hij ging op de schaatsen staan en won alles. Rechtstreeks naar de hoogste top. Tot het niet meer ging en toen stortte het ook in een keer in.Ritsema had wel talent, maar werd in het begin een eeuwige tweede. Maar hij wilde wel, bleef trainen, nadenken over wat er kon verbeteren, nog meer trainen. Tot ook hij aan de top stond. En daar ook kon blijven, omdat hij inmiddels geleerd had was hij moest doen als het minder ging.
Ik kan me voorstellen dat kinderen als Zandstra later in een diep gat vallen: ze hebben een talent dat zo groot is, dat ze zelf niet weten waar het vandaan komt, maar ook niet weten hoe het leven eruit ziet zonder dat grote talent, want het ís hun leven. Je kunt niet zeggen: ga maar niet schaatsen, want dat kun je veel te goed. Maar juist doordat ze het zo goed kunnen krijgen ze niet de kans om te leren wat je moet doen om het goed te kunnen. Als dat 'zomaar goed kunnen' dan op een dag weg is, dan is er een zwart gat: je weet niet waar het vandaan kwam, je weet niet waar het naartoe ging en je weet niet wat je moet doen om het terug te krijgen, als je het al terug wil. In tegenstelling tot Ritsema, die wist wat hij wilde, die had alles bekeken wat hij daarvoor moest doen en die kon bij elke stap beslissingen nemen, wel of niet zo gaan trainen, dit pak, deze schaats etc.
Je kunt kinderen toewensen dat ze niet al te getalenteerd zijn, en dat meen ik ook echt. Een herkenbare middenmoter heeft het in alle opzichten gemakkelijker. Alleen je kunt het talent niet uit een kind wegsnijden, tenzij je een kind echt gaat beknotten in wat tot zijn/haar echte eigenheid behoort. Maar dat vind ik dan weer erg, als je dat willens en wetens zou doen.

Als een kind niet wil, zoals het kind van Albana, dan is dat duidelijk, daar is geen discussie over.

Tsjor

Praktijkvoorbeeld

Wat zouden jullie doen in mijn geval, ik heb namelijk een kind met talent.
Mijn 6-jarige heeft waarschijnlijk een wiskunde-knobbel. Hij is lekker slim, avi-uit in de kleuterklas, rekenen nu op groep 8 niveau, waarschijnlijk hoger, en dat zonder echte instructie. Als 3 jarige vond hij het heerlijk om uit te rekenen hoeveel lepels, messen en vorken hij moest pakken als opa en oma mee-aten, of als papa 's avonds weg was enz. Het ging vriezen en ik noemde negatieve getallen (lees: bah, het is buiten min 6, extra warme kleren aan) en sinds die tijd kon hij met negatieve getallen rekenen. Met 4 heeft hj zichzelf leren vermenigvuldigen en later delen, met 5 machtsverheffen en procenten, met 6 breuken en vermenigvuldigen en delen met breuken. Verder heeft hij haarfijn door dat oneindig geen echt getal is, maar toch wel (er moet een grootste getal zijn, maar als je dat opschrijft kun je er altijd 1 bij optellen mama) en dat je iets kunt delen door het grootste getal en dat het dan bijna nul is maar nooit helemaal.
Hij zit in groep 3, doet werk zoveel mogelijk op zijn eigen niveau, maar is stukken verder dan school ooit meegemaakt heeft, vooral met rekenen/wiskunde. Ik kan hem stimuleren door hem echte wiskunde te gaan geven, hij zou het fantastisch vinden. Ik kan het ook zo laten, hij vindt in de omgeving meer dan genoeg om te rekenen en hij loopt al zover voor dat het rekenen de komende jaren best wel saai zal worden voor hem.
Wat zouden jullie doen? In de ogen van de schoolpleinkliek zal ik het toch nooit goed doen, maar ik ben benieuwd wat jullie aanvliegroute zou zijn.

Wiskunde

Inderdaad, wat doe je dan? Zelf vind ik wiskunde ook interessant dus ik ben bang dat ik mijn kind wel meer zou aanbieden. In feite deed ik dat ook toen mijn kinderen nog op de basisschool zaten. In plaats van ik zie ik zie wat jij niet ziet en de kleur is.... gingen we worteltrekken als we onderweg waren, machtsverheffen of driehoeken berekenen, net dat beetje wiskunde dat ik zelf nog wel uit mijn hoofd kende. Ik ga er vanuit dat als je kind geinteresseerd is dat dat het moment is dat ze ook iets willen leren, waarom zou ik ze dan tegenhouden? Dat is juist het goede moment.

Sientje

Ken je het boek "de Telduivel"?
Leuk voor je zoon denk ik.
Verder kun je denken aan zaken waar je toegepaste wiskunde kunt gebruiken. Zoals schaken bij een club, of een sterrenkijkersclub, computerclub om te leren programmeren, robots bouwen, technisch lego, er is zoveel boeiends. Mocht hij scheikunde ook interessant vinden, koken combineert wiskunde en scheikunde en iedereen heeft er plezier van. Heerlijk zo'n wiskundekind, geniet ervan!

Veel?

Het is wel nogal zoeken naar clubs. Maar misschien heb je geluk. Veel dingen zijn ook voor oudere kinderen. Maar inderdaad, grijp aan waar je kind wel plezier aan kan hebben. Hier hadden we ook nog een electronicadoos die ik zelf nog weleens had aangeschaft om meer te leren over relais en stroomschema's. Gelukkig ook een technische opa. Behalve de schaakclub -op school- heb ik helaas niets permanents kunnen vinden zodat we er vaak samen aan bezig waren, beetje tijdrovend maar ook zeer de moeite waard.
Het blijkt vanzelf wel of een kind er ook blijvend iets mee heeft. Zoon hier is van een technisch naar een sociaal profiel gegaan, mensen boeien hem inmiddels meer dan getallen. Met dochter weet ik het nog niet.

Sientje

Gewoon aanbieden, begin hier eens mee en vraag of je school hem wil opgeven voor volgend jaar: http://www.w4kangoeroe.nl/kangoeroe/historie/wedstrijd-2011/

Ja schaken

Zo denk ik ook dat je 'talent' het meeste tot bloei komt. Als je dat waar je goed in bent en van geniet niet alleen 'steeds beter, steeds beter etc.' hoeft te worden, maar ook toegepast kan worden in je dagelijkse leven.
Wiskunde dan denk ik ook aan schaken, bakken, koken, technische lego, programmeren.
Wat schaken betreft...Mijn ooit kamergenoot na de bevalling van jongste, haar zoontje bleek een schaakkampioen in spe (zag je er toen niet aan af hoor, hahaha). Die schaakte ook al op erg jonge leeftijd.
Wij hebben altijd min of meer contact gehouden. Leuk even oude kinderen. Die schaakte ook al erg jong. Volgens mij heeft zijn vader gewoon de schaakvereniging ter plaatse benaderd en advies gevraagd. Die hebben clubavond 1 keer per week. Maar een avond is natuurlijk voor zo'n jong kind niet zo geschikt Dus heeft iemand daar zich uiteindelijk ontfermd over hem en 'm van alles geleerd en meegenomen naar mogelijkheden overdag (b.v. jaarlijks groot tournooi). Gewoon erop af stappen dus en vragen.
Ook al hebben ze geen mogelijkheden, als je mensen wil die 'm erbij helpen het te leren ben je daar bij zo'n club aan het goede adres.
Oudste kan ook beslist niet zonder muziek leven. Het eerste waar ze naar zou kijken als ze uit huis zou gaan is of haar piano mee kan. Dat moét anders is het niet leefbaar voor haar voelt ze zich doodongelukkig. En ze zou zich het brood uit de mond sparen om 'm bij zich te hebben. Maar dat wil niet zeggen dat het enige is waar ze voor leeft. Het moet er wél bij.
Maar die muziek kan je ook zoveel mogelijk gebruiken. gewoon op school, in je sociale omgeving, thuis bij feestdagen enzo. De allerbeste worden kan ook in 'toepassen' zijn. Niet alleen in het uitvoeren an sich. Haar vriendinnen vinden het hardstikke leuk als ze met hun examen een serenade organiseerd en het buurjongetje die autistisch is kan al notenlezen door haar eindeloze geduld dat ze anders écht niet heeft maar in de muziek wel. En weer dezelfde eenvoudige kerstliedjes in de aula van school spelen brengt ook wel sfeer en iedereen wordt en kerstachtig van en zingt mee...En dan kun je je wel alleen richten op zo mooi en goed mogelijk spelen en dus oefenen, oefenen, oefenen, maar daar wordt zij écht niet gelukkig van. Dat weet ik gewoon. En gisteren een concert waar ze 'gevraagd' was en mensen tot tranen toe geroerd waren erna. Kijk dát vind ze leuk...Dat het iets 'teweeg' brengt. En zo goed was het niet eens...want dit zijn drukke tijden, dus perfect klonk het niet eens voor een hele goede toehoorder, door gebrek aan tijd om te oefenen. Maar schijnbaar valt zoiets het grote publiek niet eens op. De dirigent wel, die dan enigzins teleurgesteld is, maar zich meteen hersteld/bijstelt als hij de reactie's ziet.
Dus ze mag weer terugkomen...
groeten albana

Lastig

Albana, het klinkt allemaal logisch wat je zegt: 'Zo denk ik ook dat je \'talent\' het meeste tot bloei komt. Als je dat waar je goed in bent en van geniet niet alleen \'steeds beter, steeds beter etc.\' hoeft te worden, maar ook toegepast kan worden in je dagelijkse leven.'. Maar:
- kunst en toepasbaarheid in het dagelijks leven is niet direkt hetzelfde, er zijn heel wat kunstenaars die kunt maken zonder dat direkt enige toepasbaarheid voor het dagelijkse leven duidelijk is, hooguit dat er iemand een keer een schilderij aan de muur hangt, of dat er een keer een voorstelling is.
- hetzelfde geldt overigens voor wetenschap. Voordat een wiskunde 'freak' de toepasbaarheid in het dagelijks elven van een bewijs kan aantonen kunnen er eeuwen voorbij gaan. En toch bestaan zijn en blijken ze eeuwen later ook nog van groot belang.

Elk kind heeft zijn eigen 'weg'. Jouw dochter vindt voorspelen leuker dan repeteren, prima. Elk talent heeft zijn eigen vorm.

Dat zou ik ook tegen Sientje willen zeggen: je kunt je zoontje wijzen op mogelijkheden in allerlei richtingen en dan kijken welke mogelijkheid hij zelf oppakt. Mijn ervaring is dat dat de beste manier is om ermee om te gaan. als ouder kun je uitzoeken wat de mogelijkheden zijn, zonder dat je daarbij enig streven naar hogere niveaus of top of wat dan ook hebt. simpelweg kijken: wat kan je volgende stap worden, welke mogelijkheden zijn er. Je kind maakt daar zelf wel een keuze in. Daar 'loop' je in feite achteraan. En zo kun je stap voor stap verder gaan, tot je kind oud genoeg is om alles zelf uit te zoeken. en dan 'hol' je er achteraan om hem bij te houden. Dat 'oud genoeg' kan overigens al heel jong.

Tsjor

Aanbod

Schaken, check, doet hij bij de plaatselijke schaakclub, hij zit daar tegen stukken oudere kinderen te schaken en vindt het heerlijk om te doen, hij is er goed op z'n plek.
Instrument, check, blokfluit, ideaal om te leren oefenen en doorzetten, ook niet zo duur want dat ding is bij niet snel genoeg leren wel een keer of wat door de kamer gevlogen.
Technisch lego, check, heerlijk speelgoed. Opruimen is helaas niet zijn ding
Programmeren, check, scratch is heel kindvriendelijk om mee te beginnen. Computerclub is mij nog een brug te ver, het moet wel leuk blijven en ik wil dat hij ook nog de tijd heeft om met zijn vriendjes te spelen.
Wat leren worteltrekken en driehoeken berekenen betreft, ik ben echt bang dat hij zich dan nog erger gaat vervelen op de middelbare school, en ik ben bang voor pushen. Hij gaat al zo snel...
Wat clubjes etc betreft, hij zit op een sport (zwemmen totdat hij zijn diploma's heeft) en op muziekles en op schaken, meer moet het wat mij betreft ook niet worden, hij heeft ook tijd nodig voor vriendjes, buiten spelen, zelf spelen en liefst ook om zich in te kunnen vervelen en even niets te doen.
Ik zit er echt mee in mijn maag, op een goede manier middelbare schoolstof aanbieden of hem maar laten (zwemmen) en hem niet de tools aan te reiken waar hij cognitief aan toe is, uit angst om hem straks emotioneel en sociaal op een verkeerde plek te krijgen. In zijn hele doen en laten is hij namelijk gewoon zijn leeftijd...

Denk je nou echt dat je het tegenhoudt, sientje

Ach Sientje, denk je nu echt dat je de ontwikkeling van je zoon tegen kan houden door hem geen wiskunde aan te bieden? Hij loopt minstens 5 jaar voor en of dat nu 6 of 10 jaar voorsprong worden, tegen de tijd dat hij naar het VO zal gaan zal hij hoe dan ook zijn klasgenoten mijlenver vooruit zijn.
Dikke kans dat zodra hij zelfstandig op de computer mag, hij zelf de dingen wel opzoekt. Il zou nu dus geen moeite doen om hem te proberen af te remmen en hem gewoon de stof aanbieden waar hij lol in heeft.

Dat denk ik ook wel....

Bepaalde 'talenten' kun je ook niet tegenhouden. Dat hoeft ook niet, daar worden ze alleen maar ongelukkig van....Oudste zat al verheerlijkt klassieke stukken te luisteren toen ze nog maar 3 was. Dat was haar grootste hobby. Klassiek muziekje op, liefst iets 'romantisch', koptelefoon op.....en kind was in de hemel gezien haar gezichtsuitdrukking. Zoiets ontstaat vanzelf. Het is niet dat wij zulke dingen zelf dagelijks doen...(nooit zelfs!) maar je ziet een keer per ongeluk dat ze het mooi vind, kind is nogal druk, vervelend en je probeerd 's wat om haar kalm te krijgen...En dit had het gewenste effect.
Ja ik vind ook dat er tijd over moet blijven voor andere dingen zoals vriendjes en buiten spelen. Dat zijn ook belangrijke dingen/ontwikkelingen die je door moet maken, die je belangrijke sociale vaardigheden leren. Het is niet álleen dát talent.Je bent méér. Je hebt ook méér nodig om gelukkig te zijn.
En nee niet alles is 'toepasbaar' in het dagelijkse leven. Maar zo'n talent op welk vlak dan ook komt altijd wel eens een keer enorm van pas. Al is het je buurjongen helpen met wiskunde uitleggen of een oudere helpen met z'n boekhouding of de telefoon van je vriendje weer aan de praat krijgen.
Wat betreft dat wiskundige talent. Ik zou ook 's proberen of hij het niet leuk vind om allerlei apparaten in en uit elkaar te halen. Afgedankte natuurlijk Vinden vriendjes ook vast leuk. Gezellig aan de keukentafel. Koop 'm wat kleine tangetjes, een mooi schroevedraaiersetje en laat 'm maar ontdekken.
Ik heb zo'n wiskundegenie als vrijwilliger (i.v.m. andere psychische en sociale problemen) en die kan elk maf electrisch ding repareren. Hoe maffer ding, hoe beter/hoe leuker. Van oude horloge's t/m telefoons en juboxen. Gewoon als hobby. 10 keer hetzelfde ding reparen vind hij niet leuk.
Is een hele handige sociale vaardigheid waar anderen je zeker om zullen waarderen en erg toepasbaar in het dagelijkse leven.
groeten albana

Waarom niet?

Ik sluit me aan bij Primavera. Denk je dat je het tegenhoudt? Maar ook, denk je dat je zoon er gelukkiger van wordt als hij zijn interesse niet mag volgen?
Vergelijk het met muziek of sport. Als hij heel graag gitaar speelt, zeg je dan ook dat hij maar een paar jaar niet moet spelen omdat hij er anders te goed in wordt? Of dat hij maar een paar maanden niet moet trainen met sport? Waarom zou wiskunde dan niet mogen, als hij daar lol in heeft.

Reactie

Samen een oud apparaat slopen vindt hij geweldig, vooral met papa die ook een behoorlijk technische aanleg heeft, daar begeleiden we hem wel in. Hij mag best met dingen met batterijen zelf stoeien, netstroom vinden we nog te gevaarlijk, hij heeft al wel een paar keer kortsluiting met een batterij-ding gehad en zo'n 9V kan echt niet zoveel kwaad, 220V is een ander verhaal.
Wat de vergelijking met muziek betreft, dat vind ik van een andere orde. Muziek is geen verplicht vak op school, is iets wat je als hobby doet omdat je het leuk vindt. Wiskunde is een schoolvak waarin je verplicht eindexamen moet doen en je op school jaren vervelen zonder dat je dat examen alvast kunt doen is ook niet leuk. Als ik de komende jaren hem de vwo-wiskundestof laat doorwerken, zelfs met alle uitbreidingen, verbreding en verdieping die er mogelijk is, heeft hij echt een probleem op de middelbare school.
We zitten komende week weer met de leerkracht van afgelopen jaar en die van komend jaar en dan ga ik maar weer het gesprek aan over stof van de middelbare school die hij toch echt zal moeten krijgen omdat hij de basisschoolstof al kent. En of het spaans een beetje van de grond komt, en of ze al aan meer verbreding gedacht hebben, enz.

Kendra

Juist de vergelijking met sport maakte dat ik dit draadje starte. Aan mijn zoon die heel graag zwemt werd in de eerste instantie namelijk wel gezegd dat hij niet zoveel mocht trainen, omdat hij anders een nog grotere afstand ten opzichte van zijn leeftijdsgenootjes op de zwemvereniging zou creëren en hoeveel zou hij later dan wel niet moeten trainen om nog beter te worden.
Aan de ene kant snap ik wel dat het niet ideaal is als een kind van 10-11 echt hele dagen in het zwembad zou doorbrengen met trainen. Aan de andere kant als hij in die groep van leeftijdsgenootjes zou moeten trainen, waar hij de meeste tijd doorbrengt met wachten, de oefeningen zwaar onder niveau zijn en het enige toekomstperspectief is dat hij moet wachten tot ze hem inhalen, dan heb ik een diep ongelukkig kind.

Bovendien gaan zijn direkte concurrenten uit andere verenigingen daar ook niet op wachten. Ik heb geen wonderkind, gewoon een kind met talent dat meer dan gemiddeld zin heeft om dat talent te verbeteren en daar een hoop lol aan beleeft. Dat afremmen is inderdaad te vergelijken met de verwachting dat Sientjes zoon braaf bezig blijft met optellen en aftrekken onder de 20.
Zolang Sientjes zoon zich niet in zijn kamer opsluit en zich 8 tot 10 uur lang over wiskundige problemen buigt zal het wel geen kwaad kunnen als hij er alvast mee begint. Op dezelfde manier denk ik dat het echt niet zo'n probleem is als mijn zo'n op zijn eigen niveau met één of twee leeftijdscategoriën hoger traint.
En hoe dat later dan moet dat zien we dan wel weer. Stapje voor stapje. Misschien geeft hij er over een jaar of twee wel helemaal de brui aan, omdat hij er schoon genoeg van heeft. Ook goed, dan heeft hij tenminste een leuke tijd gehad en ondertussen zeer goed leren zwemmen.
En als hij wel door wil gaan dan moet ik me ondertussen maar eens informeren hoe hij dan school en sport goed kan combineren zonder dat één van de twee daarbij in de knel komt. Wat de toelatingseisen voor dat soort scholen zijn en hoe hij daar naar toe kan werken, zodat hij op die leeftijd werkelijk een keuze zal hebben wat hij ermee wil gaan doen en die niet bij voorbaad is uitgesloten. Dat klinkt misschien wat voorbarig, maar zoals de zaken er nu voor staan betekent dat dat we binnen een jaar of van zwemvereniging zullen moeten veranderen met langere reistijden of moeten verhuizen.

Maar

Denk je dat het op deze manier tegen te houden is? Denk je dat je kind er iets mee opschiet? Wij denken dat niet meer.

Mijn vorige reactie was op fransien

niet op primavera.

Primavera

Het probleem wat ik zie met zoon een paar leeftijdscategorien hoger te laten 'trainen' met wiskunde is dat hij daar fysiek niet zit en sociaal en emotioneel ook niet aan toe is om daar te zitten. Een schaakclub waar hij met oudere kinderen zit is anders, daar zit je een uurtje en heeft iedereen dezelfde interesse. Dat hij daar ineens schaaktikkertje voorstelt vindt iedereen alleen maar leuk (zelf door hem verzonnen, als iemand een stuk geslagen heeft mag iedereen proberen om diegene te tikken en zo dat stuk te bemachtigen, funest voor de concentratie maar zo leuk als laatste potje op de avond).
Als ik nu hem echt verder ga helpen met wiskunde, heb ik hem uiterlijk met 11 op eindexamenniveau VWO. Het zou voor nu prima zijn, maar wat voor problemen creeer ik dan voor hem als hij naar de middelbare school gaat. Dat is mijn dilemma. Met sport en muziek is het normaler dat talent gestimuleerd wordt, neem de jeugdopleidingen van de voetbalclubs, neem de vooropleiding van het conservatorium. En sport en muziek is iets dat je naast school doet. Wiskunde is iets wat je op school doet, er zijn geen voorzieningen anders dan de vierkant voor wiskunde kampen, er is geen legale mogelijkheid om alvast wiskunde te gaan studeren als je je vwo-examen wiskunde hebt maar de andere vakken nog moet gaan doen.
Ik heb wel bewondering voor je dat je zelfs over verhuizen denkt om je kind de mogelijkheid te geven zijn sport op zijn niveau te laten beoefenen. Ik weet niet of ik dat zou doen, ik heb meer kinderen en hun belangen wegen ook mee. Mijn man en ik hebben het er gisteravond nog over gehad, we kennen een wiskundige en misschien moeten we (op termijn) hem vragen om ons jochie te coachen. En dan zit je daarna weer te denken van waar zijn we mee bezig, een wiskunde-coach voor een groep 3 kind.
Heb jij ervaring met een kind wat op schoolgebied flink voorloopt maar een echte wiskundeknobbel heeft? Ik heb al op het hb-kindforum rondgeneusd, maar daar word ik echt niet gelukkig van.

Sientje

Iik begrijp het neit helemaal, want je wil wel dat de basisschool op allerlei gebied meer aanbiedt aan hem.

Als hij op zijn 11de op VWO-eindexamenniveau is met wiskunde, dan laat je hem toch een deelcertificaat staatsexamen halen? Kan hij op het VWO wellicht andere vakken kiezen voor zijn eindexamen.

Tsjor

Diploma's en leerplicht

Dat staatsexamen heb ik al naar geinformeerd. Op het moment dat een leerling in 1 van de verplichte vakken (nederlands, engels en wiskunde) geen eindexamen doet op school kan de school geen diploma uitreiken. Staatsexamens tellen niet.
In onze buurt zijn best wel wat vwo-scholen in allerlei soorten en smaken, maar geen van allen willen ze een leerling die in een van die vakken staatsexamen heeft gedaan, die nemen ze niet aan omdat het dan al zeker is dat die leerling geen diploma bij hen gaat halen. Vervolgens krijg je dan gedoe met de leerplichtambtenaar want het vwo lijkt me gezien zijn huidige overall voorsprong wel waarschijnlijk. Als er geen school hem wil aannemen, heb ik een probleem, niet de scholen, en moet ik maar met alles akkoord gaan. Deze informatie heb ik geverifieerd bij 5010 en lijkt betrouwbaar.
Mijn kind heeft extra uitdaging nodig omdat hij op alle vakken voorloopt. Daarnaast loopt hij op rekenen/wiskunde heel erg voor en lijkt hij daar echt aanleg voor te hebben, en in ieder geval veel lol. Maar dat wil niet zeggen dat ik door mijn keuzes nu voor hem bewust de weg naar het voortgezet onderwijs ga afsluiten onder het motto dat de soep waarschijnlijk toch niet zo heet gegeten wordt en dat de regelgeving toch vast wel veranderd zal zijn. Als over een jaar of 5 mijn kind naar het voortgezet onderwijs moet maar dan niet kan heb ik niet alleen een probleem, maar mijn kind is dan de dupe geworden van een pushende moeder.

Fransien

Ik ben het eens met mijn voorgangers dat je je zoon het best kan volgen en kan aanbieden waar hij om vraagt. Wiskunde is wat dat betreft een heerlijk vak, ben je nooit klaar mee, toch? Kijk hoever hij de komende maand of desnoods jaar komt en maak je dan pas zorgen over de volgende maand en jaar. Hij is nog zo jong, wie weet hoe het gaat. Mijn man had het er laatst nog over dat onze jongste dochter toen ze zes was ook zo gefascineerd was door wiskunde, ze leerde met oudste zus mee die toen op het VO zat. Van de ene op de andere dag had ze er geen zin meer in en vond ze weer iets anders leuk. Was ik helemaal vergeten. Toen ze zelf op het VO zat was haar kennis aardig weggezakt en deed ze gewoon mee met de groep, op een gegeven moment wel met verdieping in een apart groepje met van die wedstrijden enzo. Relax en geniet van je kind.....

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Wat is het probleem precies

Hij loopt nu al flink voor en het interesseert hem. Is het voor zijn examen over een aantal jaren dan slecht als hij nu dat niveau al haalt? Of hij er nu wel of niet staatsexamen in doet. Of hij nu wel of niet naar een wiskundekamp gaat. Kun je het niet gewoon beschouwen als een hobby? Om maar weer de vergelijking met sport te trekken, gym en sport hebben ze ook op school. Maar als je kind goed genoeg voetbalt om in de selectie van Jong Oranje mee te doen, mag dat dan niet omdat hij dan op school te ver is? Muziek is ook een vak op de middelbare. Maar veel kinderen zitten toch ook gewoon op muziekles en sommigen zijn daar heel ver in. Dan doet hij wiskunde als hobby. Dan zit hij zich bij dat vak misschien te vervelen op school. Maar verder zie ik het probleem niet zo.

Of nog wat anders

Ik heb ook vriendinnen die Engels of Frans als moedertaal hebben. Hun kinderen worden volledig tweetalig opgevoed. Mijn Engels is best goed, maar zij spreken veel beter Engels en Frans dan ik ooit nog zal leren. Zij kunnen dat toch ook niet plotseling stilzetten als ze naar de middelbare school gaan.

Cersei

Dat stelt mij een beetje gerust. Hij is altijd al geinteresseerd geweest in getallen, misschien gaat het over en verveelt hij zich niet zo stierlijk en heeft hij straks een gewone middelbare school. Ik loop al een tijdje de deur plat bij de ib-er om ervoor te zorgen dat hij in samenwerking met de middelbare school stof op zijn niveau aangeboden krijgt, maar ook om ervoor te zorgen dat hij straks niet geweigerd gaat worden. Bij wiskunde kunnen ze hun lol flink op, voor de rest is de voorsprong 2-3 jaar en dat is een stuk makkelijker.
Fijn dat het met je dochter zo soepel is gelopen uiteindelijk, dat is waar ik me eigenlijk het meeste zorgen over maak, dat hij niet gelukkig wordt.

Kendra

Nee hoor, het is geen probleem, goed zijn in wiskunde, tuurlijk niet. Muziek is geen verplicht vak op de middelbare en is geloof ik een uurtje per week, kun je rustig slapen, sport/gym is wel verplicht, maar dat is zo minimaal dat als je je daar verveelt je je schooltijd net zo goed doorkomt als een kind wat een pesthekel heeft aan gym omdat het er zo slecht in is.
Ik vind het geen probleem dat hij een hobby heeft, ook niet dat hij een talent heeft voor een bepaald onderwerp. Ik vind het wel een probleem dat als ik er niet zorgvuldig mee omga hij op geen enkele middelbare school aangenomen wordt, ik leerplicht op mijn dak krijg, zoon ongelukkig is en ik dat door beter nadenken en niet de houding van 'dat lossen we later wel op' had kunnen voorkomen. Het is natuurlijk ook onbegrijpelijk dat ik de relatie met de leerkrachten goed wil houden en zoveel mogelijk leerwerk en wiskunde op school wil laten zodat hij zich in zijn vrije tijd sociaal en emotioneel kan ontwikkelen, en op school tenminste iets te doen heeft. Ach, ik rem hem af, ik laat hem niet alles doen wat hij wil, waarschijnlijk ben ik zo'n totaal niet-stimulerende ouder, ideaal voor de dames waarmee het stuk begon. Totaal onverantwoord natuurlijk. Ik wil mijn kind zijn talenten wel laten ontwikkelen, maar wel op een manier dat hij er later wat aan heeft en dat er zo min mogelijk wegen voor hem afgesloten worden. Dat jij het niet snapt wil niet zeggen dat het geen overweging is.

Fransien

mij hoor je niet zeggen dat je zo'n niet-stimulerende ouder zou zijn of totaal onverantwoord of zo. Integendeel. Maar ik ken de problematiek wel. Ik heb alleen vanuitmijn eigen ervaring gereageerd. Zo'n blik van een buitenstaander heeft mij wel eens aan nieuwe inzichten geholpen. Als jij daar niets mee kan, dan doe je er niets mee. Ik vind dat prima. Maar je hoeft niet zo van je af te slaan.

Vergelijking met meertalige kinderen

De vergelijking met twee- of meertalige kinderen vind ik een goede. Er zijn zat kinderen die tweetalige opgroeien waarbij één van de talen een examenvak is op het VWO. Die zijn lang voor dat ze op het VO zitten allang op examenniveau in die taal. Hoe doen die dat dan?
Ik ken geen ouders die hun kind maar niet twee-talig opvoeden omdat ze dan teveel voor zullen lopen op het VWO. Ook zullen ze die kinderen meestal geen deel-certificaat laten halen en toch komen ze ook hun middelbare scooltijd gewoon door. Ik denk met een beetje vervelen, een beetje andere invulling van de lessen, enz. dat kennelijk best gaat.
Ik vind helemaal niet dat je je zoon moet pushen in de wiskunde. Maar aan de andere kant, als het kind daar aan toe is dan lijkt krampachtig tegenhouden opdat hij maar geen middelbare schoolkennis voortijds opdoet een slechte reden. Bovendien zelfs al zou je dat lukken dan is hij zodra hij eindelijk die boeken krijgt ook in week 1 waarschijnlijk gelijk een jaar verder, zoniet twee als hij meer-jarige beken krijgt. Al je moeite om hem tegen te houden in één week te niet gedaan
Je zoon zal op sommige opzichten enorm voorlopen in ontwikkeling, terwijl hij op andere net als zijn leeftijdsgenoten zal zijn. Ik denk dat je zowel de ene als de andere kant van die ontwikkelingen niet moet verwaarlozen.
Ik ben het er mee eens dat de opvoeding helemaal op de ontwikkeling van het talent van een kind richten het risico meebrengt dat het wat te éénzijdig wordt. Aan de andere kant talent bewust minder laten ontwikkelen om het kind in de mal van leeftijdsgenoten te persen is ook een groot risico.

Ik zou denk ik (maar ik sta niet in jouw schoenen) hem wel wiskunde aanbieden, maar niet als volledig programma. Gewoon wat hap-snap onderwerpen hier en daar, die als hij eenmaal de basis weet veel interessanter kunnen worden uitgediept. Er zijn veel leuke boeken over wiskunde, die juist verklaringen en theoriën aanstippen waar je op het VO nooit aan toe komt.