Pushende of achter het kind aanhollende ouders?

Primavera

Het ligt ook maar net tussen welk soort ouders je zit. Hele volksstammen in Nederland kijken niet op of om als het om voetbal gaat, selectietrainingen en gescout worden. Een ander slag van Nederland kijkt daar op nee en vindt dat je alleen met een harp achter in je auto je kind mag pushen (nee stimuleren).

Dan hebben we ook nog de jaloerse ouders...

Ik heb een ander probleem. Mijn oudste wil gewoon GOEDE trainingen (op laag niveau, maar hij wil beter worden, wat leren etc) en dat is lastig als een groot deel van de groep gewoon lol wil hebben want hun sport is hun hobby en daar moet je het gezellig hebben.

Nee=neer

Kijkt daar op neer...

Puchende

Als je citeert mag je zo'n storende spelfout er echt wel even uithalen!

Hmmm

Dochter zit op wedstrijdzwemmen en is langzamer dan langzaam maar zwemmen is wel haar uitlaatklep en krijgt er juist energie van. Dochter traint 'maar' twee keer in de week omdat ze anders te moe is.
Gelukkig wonen wij twee minuten van het zwembad zodat er niet gebracht en gehaald moet worden.
Er is wel een meisje dat na de vwo-brugklas volgend schooljaar waarschijnlijk havo gaat doen zodat vaak kan trainen (dat meisje is best goed) maar zelf weet ik niet of ik dat zou stimuleren als ouders.

Omgeving

P: 'Het ligt ook maar net tussen welk soort ouders je zit.' Nou nee. Het bijzondere is juist, dat het kind jou een omgeving in trekt, waar je helemaal niet toe behoort. Ik had niets met ballet, kende de wereld niet, had de overtuiging dat het niets was voor 'ons soort mensen' en dat hij dus wel zou ontdekken dat het ook voor hem niets was, in elk geval niet op dat niveau. Die overtuiging had ik ook nog toen ik de lijst zag: alle deelnemers hadden al een speciale training gedaan, behalve hij. Ik was ervan overtuigd, dat het domein van ballet toebehoorde aan een bepaald soort mensen. Tot ik die andere ouders sprak. Die kwamen allemaal uit een omgeving waarin het niet gebruikelijk was, vroegen zich allemaal af hoe het kon dat ze op die ochtend daar beland waren en zaten allemaal met praktische vragen over hoe en of ze dat wel konden realiseren.
Maar die ouders kom je alleen tegen bij bijzondere repetities, als je de kinderen moet halen en brengen.
In de eigen omgeving ben je een vreemde eend in de bijt, wordt je niet begrepen en krijg je alle vooroordelen over je heen. die ik overigens wel herkende, want ik had ze vooraf ook.

Tsjor

Niet pushen

Nou ons wordt wel eens verweten dat we oudste die erg muzikaal is niet méér gepushed hebben!
Ze had het gekund, dat weten we. En ze kan niet zonder muziek, ook dat is een feit. Maar dat ze ervoor 'leeft' is teveel gezegd. Zo fanatiek is ze niet. Ze slaat amper een les over en doet het het liefst meerdere keren per week....maar 1 keer overslaan omdat er een feestje is, is voor haar makkelijk kiezen. Dan wordt het het feestje...En speelt ze de keren erna wel wat fanatieker
Maar écht beroeps worden. Daar moest ze niet aan dénken, niet toen ze jonger was en nog steeds niet. Wel speelt ze samen met mensen die dat wél willen of al (bijna) zijn. Ze gebruikt het ook in haar (hele andere richting) opleiding te pas en te onpas als het zo uitkomt. Zo'n talent kan je ook op andere manieren inzetten en komt toch vanzelf wel naar boven. En er was een opleiding die met muziek te maken heeft en niet inhoud dat je het zelf de hele dag doet. Daar ging haar hart ook sneller van kloppen. Maar aangezien daar geen werk in is, heeft ze verstandig genoeg wel besloten dat niet te gaan doen. Zelf zegt ze dat ze dat zo ook wel kan, zonder die opleiding.
En gek genoeg verwijten die fanatiekelingen ons en oudste juist dat we niet méér gepushed hebben, dat ze niet verder wil, niet harder eraan werkt.
Zo zónde van haar talent!
1 van haar medespelers hééft die opleiding gedaan waarbij je muziek anders inzet. En werkt nu (HBO-er!) al 2 jaar bij de mac-donals en zegt tóch nog: "Je moét het doen! Je kan het en het is zonde om het niet te doen...verprutsing van je talenten..."
En de dirigent van 1 van haar orkestjes heeft ons pas geleden nog streng toegesproken dat we haar meer moesten 'stimuleren' en niet zo mochten laten fladderen. Want hoewel haar niveau hoog genoeg was om mee te komen was dit een serieuze zaak en geen 'hobby' om er even bij te doen.
Tuurlijk meneer de dirigent. Prima. Dan zet je haar er toch uit? (dat denken we) en we gaan gewoon zo door. Ze verwijten maar een end weg.
Het is toch nooit goed. Ons enige doel is dat ze gelukkig wordt. En dat wordt ze zeer zeker niet als we haar pushen of dwingen. Of zoals ze dat noemen 'stimuleren' . Nu heeft ze er plezier in, altijd. Wij denken niet dat dat zo blijft als we haar overvragen. Er is meer op de wereld dan alleen muziek en dat wil zij ook beleven en ontdekken, dat laat ze duidelijk genoeg blijken.
En zelfs zonder pushen moet we erachteraan hollen. Want vaak is het verder weg en ook wil ze graag dat we komen kijken, iets wat natuurlijk toch moet want ze moet ook nog terug. Dus zitten we voor de zoveelste keer het stuk aan te horen dat onze neus al uitkomt omdat we het iedere dag wéér horen en horen élk miniscuul foutje dat niet meer is dan harder of zachter spelen en niemand opvalt, misschien alleen de dirigent
Nou leuk hoor!
Het enige wat er leuk aan is, is naderhand de complimenten in ontvangst nemen Nou die hebben we wel verdiend dacht ik zo nadat we het 100 keer hebben moeten verdragen....Ook toen het nog niet zo mooi klonk!
groeten albana

Kaatje

Bij mij was het een psychologe die de kans kreeg dergelijke meningen te ventileren.

Ik heb wel een vraag aan je: wat is de grens tussen ondersteunende ouders (die niet lijken te bestaan bij kinderen met talenten, maar er wel degelijk zijn) en pushende ouders? Dat pushen problematisch is snapt iedereen. Als ouder wil je dat dan ook absoluut niet zijn. Maar waar ligt de grens, wanneer is het 'ondersteuning' als je een kind stimuleert om de dip door te komen of het hoogste na te streven, en wanneer is het het problematische pushen?

Tsjor

Vera

'....omdat ze anders te moe is' Daarmee geeft je dochter zelf een grens aan. Ik neem aan dat je als ouder zo'n grens dan ook respecteert: twee keer is genoeg.

Maar wat als het kind zelf een andere grens aangeeft: het kind dat liever HAVO doet en meer trainen dan VWO en minder trainen? Dat is het plots: 'maar zelf weet ik niet of ik dat zou stimuleren als ouders.'

Het initiatief kan in beide gevallen vanuit de kinderen komen: te moe, of liever meer. Maar bij 'liever meer' gaan er vreemd genoeg allerlei andere bellen rinkelen: ouders die stimuleren, pushen, etc.

Tsjor

Verlanglijstje ouders

In het verleden is dit onderwerp in diverse jasjes langsgekomen en wat toch wel vaak blijkt is dat ouders verlanglijstjes hebben voor hun kinderen. Een kind moet minstens op sport, muziek en iets anders cultureels zitten. Of kind wil of niet. Persoonlijk vind ik dat neigen naar 'pushen'. Achter je kind aanbollen vind ik iets heel anders. Als een kind op een sport is gegaan en kind blijkt uit te blinken, probeer je natúúrlijk zover je kunt daarin mee te gaan. Maar ook als kind niet uitblinkt, maar het graag doet, moedig je kind daarin aan.

Ondersteunend of pushend

Ik zie het verschil niet eens zo, pushen staat voor negatief, maar feitelijk pusht iedere ouder (van kleding in de wasmand tot huiswerk maken). En dat is tegelijkertijd ondersteunend.
Wonderkinderen zijn vaak uren per dag met hun talent bezig. Vier uur per dag is wel het aller-allerminste. Van sporten weet ik niks, maar een klassiek instrument bespelen kost echt al snel 6 uur per dag, zeker op topniveau. Onder leiding van een docent (per definitie pushend) gaat de carriere van een wonderkind razendsnel. Concerten, concoursen, jong-talentlessen. En als dat allemaal goed gaat, wil het kind alleen maar meer. En goedbedoelende ouders sjouwen er braaf achteraan of worden zelfs impressario van hun kind.
Alles goed en wel, maar er zijn nadelen van dit traject. Ik ken veel kinderen die op een gegeven moment bezwijken. De druk is echt onvoorstelbaar groot om altijd uitmuntend te presteren. Dat bezwijken kost het kind minimaal een paar jaar. Voor z'n gevoel heeft hij (zij) gefaald, tegenover zichzelf, docent, maar vooral ook tegenover ouders die toch de allergrootste fan waren. Het kind kan ervaren dat ouders hem alleen waarderen om wat hij presteert. Dat maakt het ook heel moeilijk om als kind op gegeven moment te zeggen: het gaat me te ver, ik wil hiermee stoppen. De bemoediging, het grenzeloze opofferen, maakt dat een kind zich schuldig voelt tegenover de ouders, dus dan maar beter doorgaan.
Wat bij dat bezwijken ook tot uiting komt, is dat kind nooit ervaring heeft opgedaan in sociale situaties, hoe onderhoud je vriendschappen, hoe gedraag je je op (kinder-)feestjes, hoe speel je eindeloos buiten, etc. Dit kan ook leiden tot angst voor leeftijdsgenootjes buiten schooluren. Ook geldt dit voor jong-volwassenen, ze hebben letterlijk hun kindertijd of puberteit gemist, omdat ze altijd alleen waren met hun instrument. De ouders hebben het mogelijk gemaakt dat kind dus een extreem eenzijdige ontwikkeling heeft doormaakt. Een game-verslaafde puber die alleen maar op z'n kamer zit te gamen heeft een probleem. Een harpverslaafde puber die alleen maar op z'n kamer zit te tokkelen heeft talent, en dat moet gestimuleerd. Nog meer uren in eenzaamheid doorbrengen.
En dan zijn er de brusjes, die bijna altijd tekort komen. Alle aandacht gaat naar het wonderkind. Leuk hoor, als je niet onverdienstelijk een beetje viool speelt, terwijl je zus altijd maar schittert. En dus alle positieve aandacht van de ouders krijgt.
Ik heb het van heel dichtbij een aantal keer meegemaakt. Het bezwijken leidde in alle gevallen tot psychiatrische opnames, twintigers die totaal de weg kwijt waren, niet wetend wat ze met zichzelf aanmoesten, nooit geleerd om ook maar iets verder te denken dan hun muziek, niet wetend hoe ze met medemensen moeten omgaan, en op zeer gespannen voet met de ouders, want alle opofferingen waren dus 'voor niks geweest'.
En de opmerking 'enge ouders' vertaal ik dus met eng in de zin van 'nauw', ouders die bemoedigen dat hun kind zich ontwikkelt op maar éen vlak, en alle andere ontwikkelingstaken worden gewoon vergeten. En ja, daar krijg je echte wonderkinderen van. En gelukkig kunnen ze ook zijn, in elk geval tijdelijk. Maar het risico is heel erg groot.
Zoals ik al zei, ik weet niks van sporten, maar ik denk wel te weten dat dit niet grotendeels in eenzaamheid plaatsvindt, dus daarom alleen al zal het hele bovenstaande relaas misschien niet passend zijn.
Er was ooit een documentaire over de muzikale familie Pondman. Ik kan het me niet goed meer herinneren, maar ik weet wel dat het hele OO-forum vond dat het een heel enge vader was. Veel forummers zijn sinds die documentaire heel anders tegen klassieke musici, wonderkinderen, aan gaan kijken. Maar zoals ik al zei, ik weet eigenlijk niet meer wat er nu loos was met Pondman.

Sporttalent(je)

Hier een zoon die op zijn zesde wilde voetballen en meteen scouts achter zich aankreeg. Onze familiesport is tennis, ook daar de bond achter zich aan. Zoon wilde natuurlijk verder en zich helemaal toeleggen op sport, had er alles voor over. Maar goed, hij was zes. We hebben het steeds met een paar jaar uitgesteld, zeer tot ongenoegen van zoon trouwens. Maar we kenden zoveel kinderen die op hoog nivo gesport hadden en dan bij de subtop blijven hangen en teleurgesteld afhaakten. En volgens ons hoorde zoon echt niet bij die een op de tienduizend die wel gelukkig zou worden in de topsport. Nu is hij een jongvolwassene, volgt een studie waar hij helemaal zijn ei kwijt kan en sport nog steeds met plezier. Ook hij heeft zijn oude teamgenoten zien afbranden, dus hij vindt dat we een goede beslissing hebben genomen.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Als ik het zo lees

dan komt er nooit meer een Nederlands voetbalelftal. Of een concertgebouworkest. Of, nou ja, vul maar in.

Cersei, teleurgesteld raken als je de subtop 'maar' bereikt, dan is er inderdaad ergens iets verkeerd gegaan. Want het gaat niet om de top te worden, maar om te doen waar je goed in bent en wat je heel erg graag wil doen. Waarom zou je een kind 'frustreren' in zijn ambities, als je het vooruitzicht hebt dat hij 'maar' een subtopper' zal worden? Bestaan er geen gelukkige subtoppers?

Ik heb eerlijk gezegd nooit gerekend vanuit het mogelijke niveau dat het kind zou kunnen halen. Ik heb meer naar het hier en nu gekeken, één stap zetten en meer niet. Voor mij was belangrijk dat het kind andere kinderen ontmoeten die net zo waren zoals hij, dat verbaasde me heel erg: een heel nest van zulke kinderen! Allemaal behoorlijk zelfbewust, eigen keuzes makend op jonge leeftijd, de gevolgen ervan doorzien, overwegen en accepteren, en daarvan was er een hele klas vol! Zoiets had hij niet op zijn gewone school. Heel erg het gevoel: hier hoort hij thuis. Hoe pijnlijk dat ook voor mij was.

Maar het is wel een goed onderscheid tussen ondersteunende ouders en pushende ouders: pushende ouders zouden wel eens die ouders kunnen zijn, die redeneren en reageren vanuit de te verwachten mogelijkheid om de top te halen; en die geen genoegen nemen met een subtop (of nog lager). Dus ouders die reageren vanuit het te verwachten (en wellicht gehoopte) eindresultaat en dat móet dan de top zijn, anders is het niet goed.

Tsjor

Tsjor

Wat fijn voor je zoon dat hij zich zo thuis voelde tussen andere kinderen met hetzelfde talent. Mijn zoon zag ik liever niet tussen de voetbal en tennistalentjes, maar in een wat socialere omgeving. Liever zag ik een wat evenwichtiger ontwikkeling. En dat heeft weinig met top of subtop te maken, ik gun niemand een leven als topsporter. ik vond het vooral jammer als een kind zich zo eenzijdig op 1 ding stort omdat ie er toevallig goed in is en het graag doet. Toen zoon vijftien was wilde hij professioneel pokeraar worden, hij kon en kan heel goed pokeren. Hij wilde graag dat ik hem naar toernooien in de Balkan reed. Vond ik ook geen goed idee.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Mama = taxi-chauffeur

zo is het vaak hier in huis, en zo heb ik ook van veel anderen met getalenteerde kinderen gehoord. Of het nu om sport of muziek of iets anders gaat...
Onze jongste (13) was als 7-jarige één van de betere voetballertjes hier en werd samen met een teamgenoot geselecteerd voor regio-trainingen. Niet omdat hij nu de beste was (dat was die andere) maar wel omdat hij veel spelinzicht toonde. Helaas voor hem duurde dit slechts 4 trainingen, waarbij hij te 'lief' was en niet verder mocht. Teamgenootje mocht nog 4 trainingen door en viel toen ook af. Jammer, helaas, maar wij vonden het niet erg. Vorig jaar na de D1 is hij gestopt, en kreeg van de trainer-coach echt een oprechte pluim met heel veel dank dat hij zo goed was, maar vooral dat hij zo gemotiveerd was altijd terwijl hij vaak ingezet werd op plaatsen waar dat voor het team nodig was, en niet perse waar hijzelf het beste kon schitteren (hij was bijvoorbeeld meer een rechter-vleugel speler maar moest vaak back of laatste man staan omdat er niemand anders op die positie kon).
Toen hij 9 was begon hij met muziek (hoorn), en het bleek dat hij daar erg goed in was. Een zeer inspirerende jonge leraar/dirigent hielp daar erg bij mee (en nog steeds). Hij krijgt regelmatig solo's etc, heeft optredens gehad als solist en mama ondersteund en is taxi... maar ik vind het ook allemaal erg leuk. Als het kan speel ik zelf ook mee (sax). Het is absoluut niet zo dat hij alles voor zijn muziek laat vallen, maar hij oefent trouw en wil ook goed voor de dag komen. Ik sluit niet uit dat hij ooit conservatorium gaat doen, maar ik hoop dat dat een 'bijzaak' wordt. Daar zal ik hem zeker in stimuleren! En als hij er uiteindelijk voor kiest om volledig voor de muziek te gaan leven dan zal ik hem ook steunen. Maar wel uitleggen dat niet iedereen daar zo mooi van kan leven als zijn docent, en dat 'mooi' relatief is als je vaak 's avonds en weekends moet werken.
Marjoleine

Kaatje

Bedankt voor je reactie. Je omschrijft een aantal klippen die ik helemaal herken. Nu was en is dans geen individuele bezigheid, maar dat is meer toeval dan wijsheid, in die zin dat ik de keuze niet heb kunnen beïnvloeden. Het had met evenveel gemak ook piano spelen kunnen zijn en dan was het wel meer individueel.
Dansen was in elk geval meer een groepsgebeuren. Ik vond het altijd wel grappig om te zien: aan de voorkant ging het deftige publiek de stopera in voor een voorstelling; en bij de artiestenuitgang ving ik een jongetje van 10 jaar op, dat ruzie had met een klasgenootje over het gebruik van de gameboy. Met andere woorden: ze waren ook gewoon kind. Maar wel bijzondere kinderen, dat wel. Kinderen die op een warme dag naar buiten mochten voor de les Frans, en dan allemaal samen twee hoofdstukken afmaakten, waarop de juf verzuchtte: zo ben ik veel te snel door de stof heen. Kinderen die elkaars concurrent waren op de dansvloer (echt erg!), maar samen ervoor zorgden dat iedereen op tijd klaar was met school en goede cijfers haalde.

Je schrijft heel veel, waar ik op wil reageren. Ik begin even met het stukje, waar je zegt: 'De ouders hebben het mogelijk gemaakt dat kind dus een extreem eenzijdige ontwikkeling heeft doormaakt.'Dat verwijt kregen wij ook van die psychologe: hoe kunnen ouders ervoor kiezen dat hun kind zo eenzijdig gaat leven. Ik dacht: je had eens heel even met die kinderen moeten praten, dan had je nooit zoiets doms gezegd. Wat betreft het 'sociale' gedrag waarvan je denkt dat een kind er niet aan toekomt, mijn ervaring was juist, dat het kind niet paste bij de 'gewone' leeftijdsgenootjes. Op voorhand al niet. Wel bij dat 'nest' waar hij in terecht kwam, daar paste zijn sociale gedrag uitstekend bij, hij had soortgelijken. Niet alle kinderen houden van verjaardagsfeestjes en er moet in de wereld ook plek zijn voor kinderen die liever iets anders doen. Ik denk dat het wel van belang is wie de afweging maakt: wat doe je liever, skaten en voetballen of dansen. En dan echt je kind de open ruimte geven om keuzes te maken.

Over 'de druk om te presteren' en het 'bezwijken' heb ik in het vorige bericht al iets gezegd. Het is belangrijk dat het kind plezier heeft in wat het doet, hier en nu, niet wat het uiteindelijke resultaat is, denk ik. Je moet van de repetities houden en niet alleen maar van de eerste prijs. Enige druk is er wel altijd, natuurlijk, zoals je op een school de druk hebt van een proefwerkperiode. En dan laat je kinderen ook nog dingen doen die ze helemaal niet leuk vinden (op school). Maar bij dergelijke uitzonderlijke trajecten zou het hier en nu belangrijker moeten zijn dan het uiteindelijke resultaat. Als het kind het plezier in het hier en nu (de repetities) verliest, dan moet je stoppen, ook al zijn de resultaten goed (zo ging het bij mijn zoon). Dat stoppen is geen bezwijken of zoiets, maar simpelweg iemand die de grenzen verkent van wat hij wil en kan, die afwegingen maakt om ervoor te gaan en dan ook de afweging kan maken om ermee te stoppen.
Misschien is dat wel het verschil tussen pushende en ondersteunende ouders: pushende ouders letten meer op het resultaat, ondersteunende ouders meer op hoe het ondertussen met hun kind gaat.

Dan de opofferingen, ja, dat is echt een probleem. Ik heb ouders heel veel verschillende keuzes daarin zien maken. Mijn keuze was: wij faciliteren je en ondersteunen je, maar ons leven blijft gewoon hetzelfde. Dat had gevolgen. Ik zag hem door de week niet meer, hij was weg. Ik moest een deel van zijn leven overlaten aan een gastgezin. Dat vond ik moeilijk! Andere ouders gingen verhuizen voor het kind. Dat had ook gevolgen. Weer andere ouders doken helemaal onder in de opleiding en de school en waren zelf helemaal druk daarmee, elke minuut van de dag. zij werden erom geprezen, maar ik heb dat nooit gedaan, ik was ook geen fluormoeder, leesmoeder etc. Ik ga geen enkele keuze verdedigen of aanvallen. Geen enkele ouder weet precies wat nu het beste is, je doet maar wat je denkt dat goed is. En wat bij je past. En natuurlijk kost het meer tijd, meer geld en meer aandacht dan andere kinderen krijgen, dat is onvermijdelijk, het wordt krampachtig vreemd als dat niet zo zou zijn. Dat is ook nooit gelijk te trekken met andere broertjes en zusjes, ik weet het. Zeker het begin van het traject was een schok voor mij, en dus werd er veel over gepraat. Met een broertje heb ik ook veel gesprekken gehad hierover. Want het ís niet gelijk en het is dus ook niet gelijk te trekken. Hij accepteerde het toen hij ook zelf de speciale voordeeltjes ervan zag. en hij as trots op zijn broer, dat mocht ook.
Ik denk dat het verschil tussen ondersteunende ouders en pushende ouder is als je duidelijk maakt dat je de opofferingen voor het kind doet en daar dan ook een prestatie voor terug verlangt, dan ben je een pushende ouder, die schuldgevoelens oproept. Mijn idee was: je doet het wel voor het kind, maar zoals je ook de was doet voor je kinderen. En zoals je ook even enthousiast kunt zijn over een werkje van school. Het belangrijkste is dat je je realiseert dat het keuzes zijn die jij maakt, omdat het past bij de manier waarop jij je kind wil opvoeden. Ik gaf hem een poster mee: 'als je altijd al je eigen weg gaat...', iets van een open dag van een universiteit, ik zag hem toevallig ergens liggen. Voor mijn idee van opvoeding was het belangrijk dat ik die 'eigen weg' voor elk kind mogelijk zou maken, binnen de grenzen van mijn mogelijkheden. Niemand uitgezonderd, ook niet als het een wat bijzondere weg was.

Indertijd stonden wij ook voor al die vragen: hoe moet dat met de speciale aandacht, met het reizen, met broertjes en zusjes. Ik heb er indertijd heel veel aan gehad, dat we vanuit de opleiding het telefoonnummer kregen van ouders die hetzelfde proces al hadden doorgemaakt. Hele konkrete, praktische vragen: hoe ga je daarmee om, hoe doe je dit, wat geef je mee etc. etc. Een hele avond praten, vragen stellen en nog meer praten. Daar heb ik veel van geleerd!

En ja, toch altijd open houden dat iemand ermee wil stoppen, zonder dat dat erg is, en ook echt niet erg vinden. Maar ook dat is een wankel geheel, want ronduit uitstralen dat je het liefste hebt dat hij stopt is ook niet goed. Ik weet nog steeds niet of het een tijdelijke dip was, waar ik hem overheen had moeten praten, of dat het echt zijn wens was. Hij kijkt in elk geval op alle facetten met plezier terug en heeft alleen maar goede herinneringen. Hij is er veel rijker door geworden, enorm door gegroeid, zichzelf ontwikkeld, zijn grenzen en mogelijkheden leren kennen en altijd, steeds, zijn eigen beslissingen kunnen nemen. Dat moest ook wel, want echt begeleiden in de zin van dat ik begreep wat hem motiveerde, dat kon ik niet, want ik snapte dat niet, ik kende die wereld niet, dus hij moest wel zelf beslissen. Hoe jong hij ook was.
Misschien is dat ook wel een verschil tussen pushende ouders en ondersteunende ouders: je kind durven loslaten vanuit een grote betrokkenheid.

Tsjor

Korte reactie tsjor

Je zegt dat: "Als ik dat zo lees dan komt er nooit meer een Nederlands voetbalelftal. Of een concertgebouworkest. Of, nou ja, vul maar in."
Van voetbalelftallen weet ik niks, maar natuurlijk blijft er een concertgebouworkest. Dat bestaat namelijk uit zeer goede musici, maar beslist niet uit wonderkinderen. Die soleren namelijk, en vooral al op zeer jonge leeftijd. Op 8-jarige leeftijd staan ze dus voor het concertgebouworkest en in carnegie hall.
En misschien is dat het wel, ieder groot talent wordt nu gelijkgesteld met een wonderkind. Grote talenten zijn niet zo uitzonderlijk, wonderkinderen zijn dat wel. Een wonderkind vraagt in het kwadraat, van wat zeer grote talenten vragen. En daarin gaat er dus zeer vaak van alles mis. Met iets minder talent (dus wel een groot talent) is de kans aanzienlijk groter dat het leuk blijft, voor alle betrokken partijen. En ik wil niemands talent onderschatten, maar dit is veel meer wat ik lees in alle bovenstaande verhalen, dan het verhaal van een wonderkind.

Ach, 't is nooit goed.

Wij ouders pushen teveel, of zijn juist te onverschillig. We doen het nooit goed. Ik maak inmiddels maar een lange neus naar al dat soort oordelen.

En hier

Hier een zoon op de rugby-academy (combinatie middelbare school met rugby op topsportniveau). Of hij ooit de top gaat halen? het zal mij een zorg zijn eerlijk gezegd. Ik vind dat helemaal niet belangrijk. Waar het om gaat is dat hij nu ontzettend veel plezier heeft in zijn sport, goed gedijt op het vele trainen en leuke en unieke ervaringen opdoet (bijv. buitenlandse trainingskampen of toernooien).
Voor ons is belangrijk dat school voor gaat. (dat is trouwens ook een voorwaarde van de academy is: als je schoolresultaten tegenvallen mag je minder meetrainen).
We zien wel dat hij weinig tijd overhoudt voor een sociaal leven, zeg maar. Maar aan de andere kant heeft hij goeie vrienden op de academy die hij natuurlijk ook heel veel ziet. Ik zie op dit moment weinig nadelen, al gaat er ook van ons een hoop vrije tijd in zitten. Dat vind ik niet erg, het is een leuke sport, dus het wordt ook een beetje onze hobby
Wel herken ik het gezien worden als pushende ouder, maar dan vanuit het schoolgebeuren. Wij hebben 4 kinderen die (na deze zomer) samen 5 klassen hebben overgeslagen. Dan moet je wel een enorme streber zijn natuurlijk, als ouder... Hoe vaak ik niet dingen heb gehoord als: "ja, mijn kind zou dat ook makkelijk kunnen maar ik vind dat niet goed voor zijn/haar ontwikkeling".
Ik weet zelf dat het niets met pushen te maken heeft, maar alles met 'je kind volgen'. Ik maak me sterk om mijn kinderen op de plek te krijgen waar ze het beste passen. Niet waar ik vind dat ze zouden moeten zijn. Dat valt blijkbaar niet voor iedereen te begrijpen. Nou ja, zo kweek je vanzelf een steeds dikkere huid. Tegenwoordig heb ik niet eens meer de neiging om het toe te lichten als er weer zo'n ouder zijn mening komt ventileren.

Rode vulpeninkt

Maar er zijn soms toch ook ouders die te veel pushen of juist helemaal niet? Ik ken ze in elk geval wel. En ik ken ook mensen die 'last' hebben van dat ze vroeger te weinig of te veel door hun ouders zijn 'gepusht'
Het is in elk geval wel een discussie waard waar die grenzen liggen.

Grote talenten/wonderkinderen

Ja kaatje! Ik denk ook dat er heel veel meer 'grote taltenten' zijn dan wonderkinderen. En in de periode van opgroeien kan een wonderkind nog héél snel een 'groot talent' worden. Er kan véél mis gaan. Lichamelijk (breek je een been ofzo) , sociaal, psychisch etc.
Dus van die wonderkinderen vallen er ook nog een heleboel af....en worden groot talent.
Maar moét je per se een groot talent benutten? Optimaal? Dat is de kwestie. Als het 'moet' krijg je pushende ouders. Moet er niets misschien een kind dat z'n talent verkwanseld?
Het blijft lastig daar een weg in te vinden.
En ja die van ons had conservatorium kunnen doen. De papieren ervoor heeft ze, de ervaring ook. Maar ze wil niet eens.
Misschien had ze wél gewild als we haar gepushed hadden of gestimuleerd. Want dan bestond het grootste gedeelte van haar leven daar w.s. uit. Had ze uren gestudeeerd i.p.v. buiten spelen, naar partijtjes gaan of sporten (ook leuk). Was haar horizon w.s. kleiner.
Tenminste zo zie ik mede-muzikanten, waarmee ze toch grotendeels is opgegroeid en mee heeft samen gespeeld wél worden en nog steeds mee samen speelt. Die zijn wél zo geworden. Het is hun 'leven' geworden. En of je dat een rijk leven kan noemen is de vraag maar.....Jawel ze hebben wel sociale contacten maar ook die spelen zich binnen dat kleine wereldje af. Erbuiten is er niet zoveel.
Mijn vader 'was' ooit ook zo. En is er toen radicaal mee gekapt. Van de ene dag op de andere. Want hij had er geen plezier meer in. Heeft zich om laten scholen in een beroep dat véél slechter verdiende...dit allemaal voordat ik was geboren hoor. Toen het allemaal nog niet zo 'rijk' was, de meeste mensen geen geld hadden om zulke talenten te ontplooien. Het heeft 'm véél afkeuring opgeleverd. Pas de laatste jaren heeft hij weer plezier in z'n talent. En geniet ervan.
En dat genieten moet wat mij betreft voorop staan!
Niet het 'moeten'.
groeten albana

Problematisch

In mijn zeer nabije omgeving ken ik iemand die zeer muzikaal is. Ze begon al vroeg met haar instrument bespelen en ze had zeer veel talent. Ze vond het ook enorm leuk om te doen. Haar ouders waren niet heel muzikaal maar vonden het ook heel leuk voor hun dochter en stimuleerden haar zonder daarbij overigens enorm te pushen. Die eerste jaren zat er helemaal geen druk achter. Het was alleen maar leuk en interessant en ze wilde alleen maar meer spelen. Toch kwam er op een gegeven moment een omslag. Ze vond de muziek nog steeds leuk maar ze vond het allemaal wat te veel worden; meerdere keren per week les, orkest en elke dag vier uur oefenen. Nergens anders meer tijd voor dus. Met een jaar of 13,14 wilde ze eigenlijk wel stoppen of minderen (hoewel dat laatste gelijk staat aan stoppen natuurlijk want dan haal je de top niet meer) maar dat durfde ze niet te zeggen. Niet tegen haar lieve, begripvolle ouders die zoveel moeite hadden gedaan voor haar, zoveel geld en tijd in haar hadden gestoken. Niet tegen haar leraren met wie ze een zeer goede band had en die altijd zoveel extra voor haar hadden gedaan, leraren die door haar een groter succes konden behalen dan met hun eigen talent mogelijk was en zo toch konden delen in die droom. Niet tegen haar muziek school vrienden die haar altijd vertelden hoe bijzonder en speciaal haar talent was en hoe geweldig ze haar vonden. Al die mensen zou ze teleurstellen als ze stopte met spelen. Dus ze ging door. Ze is jaren heel ongelukkig geweest. Ze is uiteindelijk na het eerste jaar conservatorium gestopt en heeft jaren geen muziek instrument aangeraakt.

Ze zegt overigens nu dat ze niet zo goed weet wat haar ouders anders hadden moeten doen. Haar ouders waren namelijk lief en begripvol en riepen altijd dat ze natuurlijk mocht stoppen en alleen door moest gaan zolang ze wilde. Echter ze was natuurlijk ook niet blind voor hun trots en hun investeringen in haar. Dat wilde ze graag waarmaken. Net zoals de verwachtingen van haar leraren en van de rest van haar omgeving. Ze had immers een speciaal talent en daar moet je wat mee doen. Op een gegeven moment is je talent niet alleen meer van jezelf maar van iedereen want iedereen heeft een aandeel in je succes en iedereen heeft belang bij het feit dat je zal slagen in je talent. Dat geeft een enorme druk.

Overigens ben ik het met haar eens dat ik ook niet zo goed weet hoe je dat moet voorkomen. Die druk komt namelijk niet alleen vanuit ouders maar ook vanuit anderen.

Ouders

Kaatje, er zit een groot verschil tussen wonderkinderen en getalenteerde kinderen. Met de eerste groep heb ik geen ervaring. Ik kan me daar van alles bij voorstellen, ook aan problematiek, maar dat is echt van buiten af en zal dus vol vooroordelen zitten, zoals ik die ook merk rond getalenteerde kinderen. Platte, obligate meningen. Tot je ermee te maken krijgt.

Tsjor

Balans

Jilian en Albana, ik merk ook dat kinderen zelf voors en tegens afwegen, zelf de balans opmaken en daarbij zelf allerlei argumenten meenemen. En zelf keuzes maken, om dor te gaan of te stoppen. Bij piano spelen was het voor mijn zoon vanaf het begin duidelijk: als je doorgaat dan, conservatorium. Niet dus.
Kinderen moeten ook leren om 'voor zichzelf op te komen' of 'hun eigen gevoel te volgen'. En het kan zijn dat ze dat een jaar of een paar jaren kost. Het is wel eenv an de grote lessen van het leven. Sommige mensen moeten er vijftig jaar voor worden of leren het nooit.

Tsjor

Ouders

EErder kopje moest zijn: wonderkinderen.

Nu: ouders. Ik realiseer me naar aanleiding van dit verhaal, dat het gesprek met andere ouders erg belangrijk is geweest voor mij. Het maakte dat ik de sprong zou wagen. Plus een paar andere belangrijke dingen, zoals dat de mensen van de opleiding altijd bereikbaar waren voor vragen en altijd een gesprek wilden aangaan; dat er echt scherp gelet werd op de veiligheid van de kinderen, dat kinderen extra beschermd werden tegen nieuwsgierigen en tegen de pers, dat we ook goede voorlichting kregen van een fysiotherapeut over de ontwikkeling van een lichaam in de puberteit en de gevolgen voor spieren en botten.

Ik denk dus dat begeleiding van ouders zeker ook belangrijk is: je weet het allemaal niet vanzelf. Maar géén begeleiding door domme psychologen. Wel vanuit de opleiding zelf (toegankelijkheid ervan is erg belangrijk) en vanuit andere ouders die eerder ervaring hebben opgedaan en praktisch gezien al heel veel obstakels hebben overwonnen.

Je kunt wel gaan afgeven op 'pushende' ouders, maar als je die ouders niet helpt om op een goede manier hiermee om te gaan, dan moet je ook geen kritiek hebben als ze het verkeerd doen (in de ogen van wie, verkeerd). In de eigen sociale omgeving vinden ouders weinig klankborden waar ze iets aan hebben (meestal).

Tsjor

Moeilijk

Ook ik heb een talentje in huis. Tennis is haar sport. Ze is 9 jaar en kan al heel goed tennissen. Ze doet ook niets liever dan 7 dagen per week op de tennisbaan staan. Als ze een uitnodiging krijgt voor een feestje, en ze heeft training of een wedstrijd, dan zegt ze zelf het feestje al af.
En dan komen wij in het geweer. Want heel veel tennissen is leuk, maar ik vind haar sociale leven ook belangrijk. En vaak is er toch wel iets te regelen. Eerder weggaan van een feestje, of iets later komen, zodat ze toch mee kan doen.
En ja, wij hebben nu een auto gekocht, zodat we haar naar trainingen en wedstrijden kunnen brengen. Die auto was er niet geweest als zij niet zo veel had getennist.
Maar aan de andere kant, heeft ze ook nog 2 broers, die ook zelf sporten en hun aandacht nodig hebben. En dat dan ook zeker krijgen. Ze is namelijk wel onderdeel van een gezin en dat houdt bij ons in, dat niet het hele gezinsleven om haar tennis draait. Als het logistiek, financieel en wat nog meer in te passen valt, dan doen we het, en anders heeft ze pech gehad.
Ze zal de top dus waarschijnlijk niet halen, maar dat vinden wij ook helemaal niet belangrijk. Zolang ze het leuk vindt, bieden wij het binnen onze mogelijkheden haar aan. En als ze sraks wil stoppen of minderen, prima. Al het geld en alle tijd die we er nu instoppen, is onze keuze en zeker niet haar verantwoordelijkheid. Dat is ook hetgene wat we haar heel duidelijk vertellen. Ik zou het vreselijk vinden dat ze ons niet zou durven vertellen dat ze zou willen stoppen.

En volgens haar behoren we echt niet tot de pushende ouders
En of we het goed gedaan hebben... De tijd zal het ons pas leren.

Tsjor

Voor jezelf leren opkomen en je eigen weg volgen moet je inderdaad leren. Dat kan alleen wel heel moeilijk zijn als je nog heel jong bent en toch al wat onzeker. Zeker als er ook andere mensen zijn die een belang hebben in wat je doet. Als je ziet dat je ouders en anderen in je omgeving van alles voor jou opofferen dan kan het heel moeilijk zijn om je eigen weg te gaan. Immers je zult dan mensen teleurstellen en dat zijn dan vaak mensen waar je wel veel omgeeft. Het muzikale meisje uit mijn omgeving heeft dit uiteindelijk wel gedaan maar daar is veel ellende (zelfmoordpoging) aan vooraf gegaan.
Overigens zegt ze zelf dat ze ook niet weet wat haar ouders beter of anders hadden moeten.
In elk geval kan het heel moeilijk zijn om met de omgeving om te gaan en je eigen weg daarin vinden.

Masoth

Daar heb je ook weer een ander dillemma te pakken.Wat als je kind nu behalve zeer getalenteerd en gemotiveerd ook echt die top wil bereiken? Wat doe je als ouder dan? Hoever ga je met investeren van je eigen geld en tijd in de carriere van je kind. Dat is ook een heel lastige vraag. Zeker als je weet dat zonder de investering van de kant van de ouders het kind de top dus niet zal bereiken. Dan ontneem je een kind dus ook iets. Hij mag wel heel veel sporten of muziek maken maar de middelen om echt de top te bereiken wordt het kind onthouden. Misschien zal het kind daar uiteindelijk heel blij om zijn en het fijn vinden dat zijn ouders er altijd voor gezorgd hebben dat hij wel de tijd had om naar feestjes te gaan en dat school een prioriteit blijft. Of misschien zal het kind er wel veel moeite mee hebben dat hij zijn grote droom niet na kon jagen.

Het scheelt natuurlijk ook enorm over welke sport of instrument je spreekt. Bij sommige sporten haal je de top niet meer als je niet heel jong begint maar er zijn natuurlijk ook sporten waar je het kan veroorloven om wat rustiger op gang te komen.

Ook dat is een lastig vraagstuk voor ouders. Wat je doet met een kind dat wel die top wil bereiken en waar je als ouder vervolgens flink in moet investeren om dat mogelijk te maken. Ook een moeilijke keuze.

Maatschappelijke verwachtingen

Of iets als pushen of niet pushen wordt ervaren hant ook heel erg af van de maatschappelijke verwachtingen die de cultuur waarin je leeft heeft. Al het gepush van een kind in de richting van wat normaal of tenminste gemiddeld is, wordt juist als positief gezien voor het kinds bestwil.
Ik heb nog nooit een kind zoveel gepusht en zoveel verplichtingen opgelegd als mijn zoon met primaire taalstoornis. En dat terwijl hij praten helemaal niet leuk vond en het liefst verbale comunicatie uit de weg ging.
Hier in Italië is door de kortere schooltijden huiswerk op de basisschool heel gewoon. Ouders die hun kinderen daarin niet stimuleren, overhoren en nakijken worden al snel als ouders gezien die hun kinderen verwaarlozen. Een hoop ouders doen hun kind ook nog twee keer in de week op engelse les omdat ze het aanbod op school niet genoeg vinden. In Nederland is er nauwelijks huiswerk op de basisschool en een talencursus na schooltijd zzal al snel overdreven worden gevonden wat ten koste gaat van de vrije tijd.
Daarintegen is in Nederland weer sociaal gewoon dat een kind vroeg z'n zwemdiploma's haalt op het nou van zwemmen houdt of niet. De strikte regels volgens welke zulke jonge kinderen moeten leren zwemmen met die eindeloze rij badjes zou juist hier weer de wenkbrouwen hoog op doen trekken. Zwemmen wordt prima als sport gezien, maar het moet wel leuk (en speels) blijven en anders maar niet. Het idee dat een zwemdiploma een soort sociale ouderlijke pilcht is zit er hier niet in.

Het wordt nog lastiger te beslissen of iets pushen is als het gaat om dingen die niet algemeen maatschappelijk als normaal beschouwd worden. Je ziet het al met schoolniveau. De ene groep ouders is er van overtuigd dat het kind beter zo hoog mogelijk kan inzetten als het dat kan en hier en daar hulp normaal is, omdat je nou eenmaal niet alles van pubers kan verwachten. De andere groep ouders meent dat als het niet min of meer vanzelf gaat, ze het kind toch wel heel erg op de tenen laten lopen.

In het in dit draadje voorbij komende voorbeeld van een kind dat HAVO gaat doen ipv VWO alleen om meer te kunnen trainen zal de ene groep ouders van mening zijn dat het kind teveel in de richting van sport gepusht wordt. Als het kind echter haar sport wat ze kennelijk graag doet zou laten schieten om VWO te kunnen doen zal een andere groep ouders weer vinden dat het arme kind teveel in haar schoolcarriere gepushd wordt, want daarvoor moet ze nu haar vrijetijdsbesteding laten schieten. Is het dat papiertje wel waard aangezien ze met HAVO ook naar het HBO zou kunnen? Het hangt er maar net vanaf hoeveel gewicht er aan het één en aan het ander wordt gehangen.
De ondergetekende ouder is helemaal erg. Als zoon zwemmen op hoog niveau wil blijven beoefenen dat wordt hij daarvoor ondanks dyslectieproblemen (dysorthografie) voor naar het VWO gepusht, omdat het enige sport-V.O. wat logistiek te behappen is toch echt alleen op atheneum niveau is.

Verder zijn we als ouders wel van mening dat als een kind voor een sport op een bepaald niveau kiest het er dan ook helemaal voor gaat. Een keertje overslaan is echt geen ramp, maar als het sistematisch een groot deel van de trainingen is of als het kind tijdens de training niet zijn best doet en alleen maar een beetje met de halve slag wil lol trappen dan zou ik als ouder er geen zin meer in hebben om daar zoveel tijd en geld in te steken. Dan kunnen ze beter iets anders op recratief niveau voor 2 keer in de week kiezen.

En toch ik kom een hoop ouders tegen die er anders over denken. Die wel hun kinderen in het selectie-team willen, maar als ze er eenmaal in zitten daar geen enkele verplichting aan verbinden, want het moet wel leuk blijven. Kinderen zijn liever lui dan moe, bouwen geen conditie op en op den duur zakken ze steeds verder af. Die ouders zijn vervolgens hoogst verontwaardigd dat hun bloedjes niet ook in een hoger team mogen trainen. Menen dat het niet eerlijk is dat de kinderen die dat wel mogen medailles halen, want als hun Pietje of Marietje zoveel zou trainen, dan zouden die dat ook halen. Ze verkondigen dat er een maximun aan trainigsduur zou moeten worden ingesteld, die natuurlijk precies overeen komt met hoe vaak en lang zij willen komen. Ouders, zoals wij, die het daar niet mee eens zijn, zijn pushende ouders en worden weggezet als onverantwoorde fanatiekelingen die het talent van hun kind vroeg of laat wel zullen verpesten. En dan wordt er weer een één of andere mythe opgeduikeld van iemand die toch schijnbaar met heel weinig trainen en matige jeugdresultaten toch aan de top gekomen is. Het zal wel, maar voor verreweg de meeste kinderen met talent en zelfs voor wonderkinderen blijft het gewoon hard werken om steeds een klein stapje hogerop te komen.
Persoonlijk heb ik juist het idee dat ouders die hun kind niet ondersteunen (of moet ik het toch pushen noemen?), maar er wel van alles van verwachten kwa resultaat het eigenlijk verkeerd doen.

Gevolgen

Uiteindelijk kan het gezin alleen zelf bepalen waar de balans moet liggen bij een kind en bij het gezin zelf. Door maatschappelijke druk kan de druk op een kind ook te hoog worden. Daarvan is Japan een voorbeeld.
Kinderen die zich door te hoge prestatiedruk gaan terugtrekken.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Hikikomori
"Hikikomori (ひきこもり of 引き篭り ;vertaling: sociale terugtrekking) is een Japans fenomeen waarbij een persoon, meestal een jongere (student), zich sociaal volledig terugtrekt"
"Een aan hikikomori lijdend persoon trekt zich sociaal volledig terug van zijn familie, vrienden en andere contacten doordat hij de grote prestatiedruk van zijn omgeving, zoals op school en in de Japanse maatschappij, niet of nauwelijks meer aankan."
" In andere landen wordt er eerder een andere benaming aan gegeven, zoals sociale fobie, ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, autismespectrumstoornis, agorafobie, burn-out of depressie"