Praten met je kind over karakter van vader
Even vooraf: ik ben gescheiden en de vader van mijn kind is dus mijn ex. Maar dat doet weinig ter zake - zelfde vraag zou kunnen gelden in een traditioneel gezin.
Mijn dochter is 17 - geen helse puber, maar wel een puber soms wat nukken en weinig relativeringsvermogen. Mijn ex heeft natuurlijk ook zijn eigen karakter. Ze botsen de afgelopen tijd heel vaak. Normaal in de pubertijd en ook bij mij thuis zijn er wel eens conflicten - echter niet zo vaak als aan die kant.
Zelf had ik in mijn relatie met ex heel veel last bepaalde aspecten, zoals zijn emotionele onbeschikbaarheid, niet nakomen van beloften en verdraaien van feiten (gaslighten). Vooral ook het feit dat hij nooit eens "sorry" over zijn lippen kreeg. Ik heb hierover nooit gesprekken gehad met mijn dochter - de reden van de scheiding heb ik altijd algemeen gehouden bij "liefde was over" en "teveel verschillende wensen voor de toekomst". Ik ben namelijk van mening dat je kinderen niet belast met zo'n informatie.
Nu begint dochter echter steeds meer te klagen over haar vader tegen mij. Jullie raden het al: ze loopt tegen dezelfde dingen aan. Vader is emotioneel niet beschikbaar, verdraait vaak dingen, komt beloften naar haar niet na, ... Ik luister en probeer heel hard op mijn tong te bijten. Verwijs haar ook vaker weer terug naar vader om er met hem over te praten, maar nu krijg ik toch vaker "heeft toch geen zin" en ze begint zich steeds meer van hem af te keren.
En nu krijg ik toch steeds vaker de impuls om haar te bevestigen in haar analyse en te zeggen dat ik het wel herken. Dat ze niet gek is. Misschien is dat fout, maar ik wil ook niet dat ze gaat twijfelen aan haar eigen beoordelingsvermogen. Dat ze zo'n red flags wel echt mag benoemen. Dat het misschien juist goed is om haar in omgang met mensen (toekomstige partners?) daar bewust van te maken.
Ik zit dus in een spagaat. Want wat ik zeker niet wil, is stoken in haar relatie met haar vader. Ik ben er van overtuigd dat hij op sommige vlakken echt zijn best doet om een goede vader te zijn. Wat denken jullie ? Is 17 al een leeftijd om het hier genuanceerd over te kunnen hebben ?
Viva-amber schreef op 23-03-2022 om 14:18:
Ik zou niet perse zeggen dat je het herkent, nog e.a. kleuren met je eigen ervaring. Ik zou haar vragen wat zij ermee wil doen? En dan bedoel ik niet weer bespreken wat tot niets leidt, maar welk besluit wil zij er aan verbinden? Zij is straks 18 en welke afspraken wil zij nog hebben met haar vader?
Het is uiteindelijk haar proces en haar keuze, daar zou ik haar in steunen zonder al te veel mee te nemen over het verleden.
Dit vind ik echt heel zinnig advies. Ze is idd al 17 jaar en wat wil zij?
Hier ook (al 21 jaar) gescheiden, dochter van 23. Haar vader is inmiddels aan zijn derde huwelijk bezig. Mijn advies aan dochter is om dicht bij zichzelf te blijven en wat zij niet van haar vader kan krijgen, elders te halen. Dicht bij zichzelf blijven in de zin van: wat wil zij zelf? Vrouw nummer 3 is nogal claimend, die 'eist' bijvoorbeeld 1e kerstdag op, terwijl dochter ook mij heeft, opa en oma, een vriend met ouders enz. Ik zeg dan: wat wil JIJ? Als je erheen wilt, moet je dat doen. Wil je niet, dan stel je een alternatief voor of je bedankt beleefd voor de uitnodiging. Afgelopen kerst heeft ze ervoor gekozen om te gaan lunchen bij pa en vrouw. Dat vond zij genoeg. Wat pa of vrouw vindt, daar ligt ze niet meer wakker van.
Wat zij niet van haar vader kan krijgen aan liefde, vaderlijk advies, genegenheid enzovoort krijgt ze volop van mij, mijn familie, haar vriend en zijn ouders/broers. Ze heeft geleerd niet steeds haar kop te stoten bij haar vader én geleerd dat andere mensen dat gat kunnen vullen. Haar relatie met haar vader is oppervlakkig en dat is inmiddels prima voor haar.
Ze weet dat heel veel mensen van haar houden, ik denk dat dat het belangrijkst is. Dat haar vader niet in staat is haar liefde te tonen/geven, is treurig, maar ze is er niet van afhankelijk.
Poekewiki:
"Ik merk dat het gevoelsmatig toch anders is in een traditioneel gezin t.o.v. mijn situatie: ik heb namelijk gebroken met mijn ex mede om deze redenen. Diegenen die nog bij mekaar zijn, kunnen van mekaar houden ondanks de negatieve karaktereigenschappen die iedereen nu eenmaal heeft".
Dat is zeker zo, gevoelsmatig is het verschillend. Maar dan is het in jouw situatie, na een scheiding, extra belangrijk om je te realiseren dat het jouw gevoel is, jouw verleden en jouw liefde die over is.
Je dochter houdt, ondanks zijn mindere karaktertrekken, wél van haar vader. Dus haar gevoel is ook niet hetzelfde als dat van jou, het is een andere relatie.
Poekewiki schreef op 23-03-2022 om 14:04:
Ik merk dat ik vrees dat dochter zich verder gaat afwenden van vader onder het mom: "jij bent ook weggegaan toch ?".
Zoiets zal ze idd best kunnen zeggen, maar dáár kan je juist op reageren door te zeggen dat zij niet met hem getrouwd is. Het is haar vader, niet haar partner, een totaal andere relatie. En vooral als ze straks op zichzelf woont. Belangrijk dus om haar aan te geven te proberen de relatie zo goed mogelijk te houden met de wetenschap, dat ze straks meer afstand kan nemen en niet overal meer last van zal hoeven te hebben, maar wél gewoon contact kan hebben met haar vader.
wil40 schreef op 23-03-2022 om 13:00:
Bieb, onze kinderen zijn even oud, dat wist ik nog, maar zo leuk om hier te lezen dat we nooit erg verschillend denken, tenminste in dit soort topics
Ooit ging het over schoolkinderen, pubers en nu jong volwassenen. Time flies.
Ja, wat gaat de tijd snel hé? Bizar. En ja, ik herinner me ook, dat we vaak op 1 lijn zaten.
Wat zij wil is iets wat ze waarschijnlijk nooit gaat krijgen. Ze zit nog in dat acceptatieproces. Dus vaak stoot ze zich nog aan dezelfde steen. Gelukkig heeft ze ook nog heel veel andere mensen om zich heen, maar liefst vond ze dit ook bij haar vader natuurlijk. Onder het mom van baantje vlakbij ons thuis, is het co-ouderen langzaam aan het verwateren. De andere kant vindt dat trouwens prima. Ik weet wel dat ze dat ook jammer vindt.
Juist omdat ze van hem houdt, is het lastiger voor haar om er een weg in te vinden. Maar uiteindelijk zal dat wel lukken. Ze heeft voldoende leuke mensen om zich heen en zal ook in de volgende fase (studeren) steeds meer haar eigen ding kunnen gaan doen. Ze zal dan leren waarvoor ze wel bij hem terecht kan en waarvoor niet.
Ze neemt geen afstand omdat hij ooit van jou is gescheiden. Zij heeft het oprecht geprobeerd, maar hij doet niet leuk tegen haar en komt zijn afspraken niet na. Zij mag haar eigen reden hebben, haar eigen proces door gaan en uiteindelijk haar eigen keuzes maken. Ik zou kijken of je je eigen ervaring en angsten daar een beetje buiten kunt houden. Ik zou kijken of je het kunt laten bij haar en het hier en nu. Hij doet ..., zij spreekt hem aan...hij doet er niets mee. Wat wil dochter nu nog? Welk besluit wil zij maken? Haar in dat proces steunen zonder dat je van alles projecteert.
De nette manier heeft zij op een volwassen manier geprobeerd en helaas het levert weinig op. Wat nu?
MMcGonagall schreef op 23-03-2022 om 14:29:
Ze heeft zich ook wel eens afgevraagd wat er van hem zou worden als zijn huidige vrouw ook beseft dat dit geen leven is. Ik kon daar moeilijk iets relativerends over zeggen, dus ik heb maar gezegd dat ik daar geen uitspraken over kon doen.
Dat heb ik hier ook al zo gehoord. Herkenbaar dus.
Ik merk dat ze bevestiging zoekt bij mij. Misschien is het ook wel goed als ik dat benoem en zeg dat haar eigen gevoel genoeg is om op te varen. Dat ze die bevestiging niet echt nodig heeft, maar mag vertrouwen op haar eigen beoordelingsvermogen.
Het is natuurlijk bij iemand die veel manipuleert en verdraait, soms wel lastig om zelfzeker te blijven. Ik herken wel dat je dan aan jezelf gaat twijfelen.
Poekewiki schreef op 23-03-2022 om 14:07:
[..]
Hier zie ik dan weer weinig in. Hij ziet/voelt dit echt niet zo. Leeft in zijn eigen wereld. En ik geloof dat hier meer heibel van komt dan dat het iets oplost. Ik geloof er niet in dat hij nu opeens wel zou kunnen veranderen - als hij al zou willen.
Dat kan, dat kan ik hiervandaan natuurlijk niet inschatten ☺️. Ik kon dat bij mijn ex wel aangeven. Hij deed er vervolgens weinig mee maar was zich er wel bewust van.
Mijn ex heeft heel naar gedaan tegen mij en andere exen maar ook tegen zijn kinderen. Maar hij heeft ook goede kanten. Ik heb nooit wat over zijn karakter gezegd totdat mijn zoon 17 werd en een hele rare nare brief kreeg met vreselijke niet kloppende verwijten (bijvoorbeeld over iets wat het kind als vierjarige had gedaan) allemaal om hem te weren omdat ex'vriendin de tijd en het huis voor haarzelf wilde. Zijn oudere broer en zussen hadden dit al meegemaakt met vader. Kind was volledig van slag echt traumatiserend. Hij wilde er dagen over praten...
Ik heb het toen wel over vaders karakter gehad, bijvoorbeeld dat hij altijd zijn oortjes naar zijn vriendin liet hangen maar niet vanuit mijn eigen pijn Ik heb ook tegelijkertijd de fijne kanten van zijn vaderschap en zijn karakter benadrukt.
Ook hier heb ben ik mijn ex eigenlijk niet afgevallen in de zin dat het zo'n nare man was maar ik heb wel mijn kind gesteund in zijn observaties.
Maar hier waren dus al kinderen (uit een ander huwelijk) en incidenten aan vooraf gegaan, dat scheelde. Een paar jaar later hebben de vier kinderen hun vader gezamenlijk geconfronteerd.
Mijn zoon gaf me laatst te kennen dat hij het zo fijn vond dat ik zijn vader niet was afgevallen maar ook n iet zijn bezwaren en grieven had weggewuifd.
Je moet er denk ik wat voorzichtig in zijn, in die zin, dat als de kinderen bij jou als moeder wonen, natuurlijk een eenzijdig verhaal over hun vader krijgen (namelijk: de reden waarom je gescheiden bent), maar zelden horen over de reden waarom je hem wél een aardige leuke man vond om een kind mee te krijgen. De wrok overwint vaak de aanvankelijke genegenheid. En onbewust kleuren vele alleenstaande moeders het plaatje toch met de reden waarom het niet werkte, en zelden komt ter sprake waarom het eerst wél werkte.
Lang niet in alle scheidingen zijn de mannen klootzakken en de vrouwen heiligen. Erken dus ook je eigen aandeel in het verhaal, ook al is dat minder mooi.
Dit is wel de leeftijd waarop pubers meer oog krijgen voor karakters, met name minder leuke karakters. Zoals die van bepaalde ouders of van bepaalde vrienden; allergische voor manipulatie.
Hie kreeg puber tijdens het vak psychologie inzicht in manipulatie en ging zodoende met een andere bril naar gedragingen kijken; hoe oprecht was iemand eigenlijk? Ik heb haar uitgelegd dat sommige mensen met een bepaalde handleiding benaderd dienden te worden. Welke, was aan haar. Op basis van haar grenzen.
Flanagan schreef op 23-03-2022 om 21:15:
Dit is wel de leeftijd waarop pubers meer oog krijgen voor karakters, met name minder leuke karakters. Zoals die van bepaalde ouders of van bepaalde vrienden; allergische voor manipulatie.
Hie kreeg puber tijdens het vak psychologie inzicht in manipulatie en ging zodoende met een andere bril naar gedragingen kijken; hoe oprecht was iemand eigenlijk? Ik heb haar uitgelegd dat sommige mensen met een bepaalde handleiding benaderd dienden te worden. Welke, was aan haar. Op basis van haar grenzen.
Helemaal waar. Wat niet helemaal waar is, is dat de ouder bij wie de kinderen na de scheiding (voornamelijk) verblijven, altijd het "goede" karakter is, en dat de ouder waar ze minder contact mee hebben of af en toe verblijven, per definitie altijd het "negatieve" karakter is.
Pejeka1 schreef op 23-03-2022 om 21:18:
[..]
Helemaal waar. Wat niet helemaal waar is, is dat de ouder bij wie de kinderen na de scheiding (voornamelijk) verblijven, altijd het "goede" karakter is, en dat de ouder waar ze minder contact mee hebben of af en toe verblijven, per definitie altijd het "negatieve" karakter is.
Daarom trek ik het wat breder; ouders of vrienden. Straks worden dat mogelijk collega’s of teamgenoten. Je komt altijd wel iemand tegen die twijfels bij je doen opborrelen. Waarmee je moeite krijgt diegene te vertrouwen. Dan ga je zelf na ahv eigen ervaringen, hoe dicht je die persoon in je buurt wenst of hoeveel waarde je aan de mening van de persoon in kwestie hecht.
Het kan ook zijn dat je mensen ontmoet die weer te veel gaan claimen of die zich autoritair en dus respectloos voordoen. Hoe ver gaat en wilt iemand dat accepteren. Dat mag diegene zelf uitzoeken.
Ik heb niet de indruk uit relaas TO dat ze de ex zit af te branden. Dochter loopt zelf tegen zaken aan.
