Praten met je kind over karakter van vader
Even vooraf: ik ben gescheiden en de vader van mijn kind is dus mijn ex. Maar dat doet weinig ter zake - zelfde vraag zou kunnen gelden in een traditioneel gezin.
Mijn dochter is 17 - geen helse puber, maar wel een puber soms wat nukken en weinig relativeringsvermogen. Mijn ex heeft natuurlijk ook zijn eigen karakter. Ze botsen de afgelopen tijd heel vaak. Normaal in de pubertijd en ook bij mij thuis zijn er wel eens conflicten - echter niet zo vaak als aan die kant.
Zelf had ik in mijn relatie met ex heel veel last bepaalde aspecten, zoals zijn emotionele onbeschikbaarheid, niet nakomen van beloften en verdraaien van feiten (gaslighten). Vooral ook het feit dat hij nooit eens "sorry" over zijn lippen kreeg. Ik heb hierover nooit gesprekken gehad met mijn dochter - de reden van de scheiding heb ik altijd algemeen gehouden bij "liefde was over" en "teveel verschillende wensen voor de toekomst". Ik ben namelijk van mening dat je kinderen niet belast met zo'n informatie.
Nu begint dochter echter steeds meer te klagen over haar vader tegen mij. Jullie raden het al: ze loopt tegen dezelfde dingen aan. Vader is emotioneel niet beschikbaar, verdraait vaak dingen, komt beloften naar haar niet na, ... Ik luister en probeer heel hard op mijn tong te bijten. Verwijs haar ook vaker weer terug naar vader om er met hem over te praten, maar nu krijg ik toch vaker "heeft toch geen zin" en ze begint zich steeds meer van hem af te keren.
En nu krijg ik toch steeds vaker de impuls om haar te bevestigen in haar analyse en te zeggen dat ik het wel herken. Dat ze niet gek is. Misschien is dat fout, maar ik wil ook niet dat ze gaat twijfelen aan haar eigen beoordelingsvermogen. Dat ze zo'n red flags wel echt mag benoemen. Dat het misschien juist goed is om haar in omgang met mensen (toekomstige partners?) daar bewust van te maken.
Ik zit dus in een spagaat. Want wat ik zeker niet wil, is stoken in haar relatie met haar vader. Ik ben er van overtuigd dat hij op sommige vlakken echt zijn best doet om een goede vader te zijn. Wat denken jullie ? Is 17 al een leeftijd om het hier genuanceerd over te kunnen hebben ?
Ik kom uit een soortgelijke relatie. Ik zeg tegenwoordig soms tegen mijn kinderen: Ja, daar liep ik ook tegen aan bij je vader. Zo is hij. Dat was een van de redenen om te scheiden.
Dat is erkenning voor je dochter.
Herkenbaar (maar niet gescheiden en dochter van 23 woont ook nog thuis).
Idd kan je best aangeven dat jij ook tegen die dingen aanliep (erkenning). Maar daarbij óók aangeven, dat dat nu eenmaal zijn karakter is en dat dat op zich niet zal veranderen. Dus uiteindelijk zal ze (en in het algemeen) als ze de relatie intact wil houden, bepaalde dingen moeten accepteren, dat dat nou eenmaal zo is. Je kunt daarbij ook aangeven dat het in geval het je partner betreft het anders is, dan wanneer het je vader betreft. Met je vader hoef je op een gegeven moment niet meer samen te leven, maar is (en blijft) je vader.
Wij zijn niet gescheiden, maar wij kunnen hier open over praten. Kind is op een bepaalde leeftijd dat we intussen met drie volwassenen in één huis leven, ieder met een eigen karakter. We geven elkaar tips hoe we met minder fraaie karaktertrekken, botsingen en conflicten kunnen omgaan, maar benoemen ook zeker de positieve kanten van elkaar die je soms even vergeet omdat je boos bent.
Je dochter is nu 17 jaar, leert haar vader kennen en ontdekt dat er ook dingen minder mooi zijn in zijn karakter. Dat ze die zelf ook heeft is ze minder mee bezig.
Mijn zoon slaat bij sommige dingen zijn vader even "over" en de andere keer zoekt hij hem juist op. Afkeer en terugtrekken is voorbij naarmate hij steeds beter leert en weet hoe wij in elkaar steken en nog belangrijker, zijn zelfinzicht is ook veel groter.
"Zo is hij" laat ik altijd volgen met tips hoe daar mee om te gaan om weer op één lijn te komen. De relatie vader-kind vind ik net zo waardevol als moeder-kind en zal zeker het vuurtje niet aanwakkeren.
Bieb, onze kinderen zijn even oud, dat wist ik nog, maar zo leuk om hier te lezen dat we nooit erg verschillend denken, tenminste in dit soort topics
Ooit ging het over schoolkinderen, pubers en nu jong volwassenen. Time flies.
Je kunt wel aangeven dat dit zijn karakter is, dat jij er ook tegenaan liep en tips geven hoe ermee om te gaan. Dan hoeft ze in ieder geval niet de illusie te hebben dat het aan haar ligt of dat ze kan verwachten dat het nog wel verandert.
Ik heb precies hetzelfde gehad en ik heb simpelweg gezegd dat ik in een spagaat zat. Daarna heb ik haar beeld bevestigd en het aan dochter overgelaten hoe hiermee om te gaan. Het heeft de relatie met haar vader geen kwaad gedaan. Ze zegt nu zelf “zo is hij nu eenmaal” en kan al voorspellen hoe hij zal reageren. Ik ben ook bezorgd dat ze later zo’n vriendje gaat krijgen met zo’n voorbeeld als vader. Maar de laatste jaren heb ik een vriend en geef ik een ander voorbeeld.
Bevestigen dat zij niet gek is, lijkt mij erg belangrijk. Twijfelen aan haar beoordelingsvermogen is al vervelend, maar erger is als zij nu denkt dat het aan haar ligt. Als blijkt dat hij het ook bij anderen doet, dan is het voor haar misschien ook minder persoonlijk.
Ik vind dat je hier best open over kan praten en haar gevoel bevestigen. Ze is er oud genoeg voor en dit is echt geen stoken. Ik heb een moeilijk zusje waarover ik soms klaag bij mn moeder en die is dan ook heel terughoudend (logisch natuurlijk) terwijl ik wéét dat ze tegen dezelfde dingen aanloopt. Soms wil je ook gewoon ff je hart luchten en dan kan het best vervelend zijn om amper tot geen response te krijgen.
Volgens mij kan je dit prima bespreken. Misschien juist ook wel beter omdat ze dan haar eigen verwachtingen tov vader bij kan stellen en leert hoe ze er wel mee om kan gaan. Ik zou overigens wel ook aan je ex aangeven dat zij tegen hetzelfde aanloopt als jij destijds.
Bedankt voor jullie reacties.
Ik merk dat het gevoelsmatig toch anders is in een traditioneel gezin t.o.v. mijn situatie: ik heb namelijk gebroken met mijn ex mede om deze redenen. Diegenen die nog bij mekaar zijn, kunnen van mekaar houden ondanks de negatieve karaktereigenschappen die iedereen nu eenmaal heeft.
Ik merk dat ik vrees dat dochter zich verder gaat afwenden van vader onder het mom: "jij bent ook weggegaan toch ?". Het is wel goed dat iemand er op wijst dat het een ander soort relatie is - je hoeft niet je hele leven samen te blijven wonen. Ik zou dochter gunnen dat ze een goede band met haar vader blijft houden. Dat was als kleiner kind wel altijd zo namelijk - dit speelt nu pas nu ze zich gaat verder richting jong volwassene is aan het ontwikkelen. Misschien moet ze daarom realistisch naar hem leren kennen - met de goede en de slechte kanten.
In elk geval denk ik wel dat ik kan zeggen dat ik sommige dingen herken. Dus dat het niet (uitsluitend) aan haar ligt in zo'n gevallen.
SuzyQFive schreef op 23-03-2022 om 14:03:
Ik zou overigens wel ook aan je ex aangeven dat zij tegen hetzelfde aanloopt als jij destijds.
Hier zie ik dan weer weinig in. Hij ziet/voelt dit echt niet zo. Leeft in zijn eigen wereld. En ik geloof dat hier meer heibel van komt dan dat het iets oplost. Ik geloof er niet in dat hij nu opeens wel zou kunnen veranderen - als hij al zou willen.
Poekewiki schreef op 23-03-2022 om 14:07:
[..]
Hier zie ik dan weer weinig in. Hij ziet/voelt dit echt niet zo. Leeft in zijn eigen wereld. En ik geloof dat hier meer heibel van komt dan dat het iets oplost. Ik geloof er niet in dat hij nu opeens wel zou kunnen veranderen - als hij al zou willen.
Zeker niet doen. Dat leidt alleen maar tot meer wrijving tussen hem en jou. Als hij "een echte" is, kán hij niet eens veranderen.
Steek je energie liever in het weerbaarder maken van je dochter.
Ik zou niet perse zeggen dat je het herkent, nog e.a. kleuren met je eigen ervaring. Ik zou haar vragen wat zij ermee wil doen? En dan bedoel ik niet weer bespreken wat tot niets leidt, maar welk besluit wil zij er aan verbinden? Zij is straks 18 en welke afspraken wil zij nog hebben met haar vader?
Het is uiteindelijk haar proces en haar keuze, daar zou ik haar in steunen zonder al te veel mee te nemen over het verleden.
IMI-x2 schreef op 23-03-2022 om 14:15:
[..]
Steek je energie liever in het weerbaarder maken van je dochter.
Ja, precies en maak van jouw bagage niet haar bagage. Zij mag consequenties verbinden aan zijn gedrag en besluiten maken: daar is zij inmiddels oud genoeg voor.
Mijn dochter was een heel stuk jonger toen ze haar vader begon door te krijgen en zelf begreep waarom wij niet meer getrouwd zijn. Nu is dat ook wel serieus een Moeilijke Man. Ze heeft zich ook wel eens afgevraagd wat er van hem zou worden als zijn huidige vrouw ook beseft dat dit geen leven is. Ik kon daar moeilijk iets relativerends over zeggen, dus ik heb maar gezegd dat ik daar geen uitspraken over kon doen.
Mijn dochter heeft het er ook wel eens lastig mee gehad dat zij enerzijds zijn privacy wilde beschermen, maar ook haar ei kwijt wilde als vader het weer eens op zijn heupen had gehad.
