Papa zeggen tegen vriend
hallo..
ik ben moeder van 2 kinderen. De oudste 2 (jongen 8 en meisje 5) zijn van mn ex. Inmiddels hebben zij ook een broertje van 9 maanden. Mn vriend en ik wonen gezellig met de kids samen.
Sinds de komst van de jongste gebeurde het weleens dat mn oudste papa tegen mn vriend zei..
Als mn vriend thuis kwam vertelde hij altijd tegen de jongste dat papa eraan kwam..en nog wel meer dingen dat hij tegen de jongste iets zei over papa..
Verder spraken ze mn vriend zelf altijd met de voornaam aan..Doordat de oudste het weleens per ongeluk zonder het te beseffen papa zei en hij redelijk onzeker is, heb ik een keer gezegd dat het niet erg was om papa te zeggen. Als hij dat wilde mocht hij dat gewoon zeggen, dat hij zich niet vervelend daarover hoefde te voelen.
Heb toen ook verteld dat het voor de jongste later misschien wel wat verwarrend zou zijn en dat hij dan misschien ook wel de voornaam zou gaan gebruiken ipv papa te zeggen..En dat dat dan eigenlijk niet klopte..ik bracht dat op een "grapjes-manier"
Ik heb nooit gezegd dat hij (en zn zus) papa moesten gaan zeggen tegen mn vriend, het was heel vrijblijvend en dat heb ik ook heel duidelijk gezegd tegen ze..Dat ze het zelf moesten weten en dat het ons niet uitmaakte wat ze zeiden.
Op een gegeven moment zei de oudste steeds vaker papa..eerst dachten we dat hij gewoon een wat liep te ouwehoeren..maar op een gegeven moment ging hij het vaker zeggen en ook als mn vriend er niet was, had hij het tegen mij over papa en bedoelde hij dus mn vriend..
Hartstikke leuk..geeft op zich toch een goed gevoel, betekend toch dat hij mn vriend volledig accepteerd..
De oudste is er ook heel wijs mee en je kunt merken dat het hem heel goed doet en hij het erg prettig vind om papa tegen mn vriend te zeggen.
Ook mn dochtertje zegt papa..maar waarom zij het doet is denk ik toch voornamelijk het kopie-gedrag van dr grote broer..
Ze weten heel goed wie de "echte" papa is en dat mn vriend ook een papa is, de "echte" van hun broertje en "een beetje" papa van hun omdat hij hen verzorgt en opvoedt, ze iedere dag (op 1x in de 2 weken een weekend na) ziet.
Nu is mn ex erg boos..hij wil absoluut niet dat de kids papa tegen mn vriend zeggen..Ik heb het met de kids er al over gehad dat papa het dus niet zo leuk vindt en er verdrietig van wordt. Gevraagd wat ze zelf wilde, ze wilde gewoon papa tegen mn vriend zeggen. Ik heb toen gevraagd of ze er als ze bij hun vader zouden zijn ze het gewoon over ....(voornaam vriend) wilde hebben. Dat als ze papa wilde zeggen ze dat maar gewoon hier moesten doen..
5 weken geleden zijn ze voor 3 weken naar hun vader geweest. Dat ging allemaal goed..gewoon heel gemakkelijk papa en .....(voornaam vrien) gescheiden gehouden. 2 weken geleden kwamen de kids weer terug. De oudste begon gelijk weer papa te zeggen alsof hij niet weggeweest was..vond het nog best knap van hem dat hij zo makkelijk kon omschakelen.
Nu zijn ze weer voor het eerst een weekend naar hun vader..een hoop gezeik over sms en nu zelfs ook op mn hyves..waarschijnlijk heeft mn dochtertje zich per ongeluk versproken door t over papa te hebben terwijl ze mn vriend bedoelde en is er daarna een kruisverhoor ontstaan..Eerst schijnen ze ook gelogen te hebben toen hij het vroeg..
Hij wil nu dat ik ga liegen tegen mn kinderen dat ik wil dat ze mn vriend gewoon bij de voornaam noem.
Ik snap best dat het moeilijk voor hem is..maar vind het belachelijk dat hij mij gaat vertellen hoe het er hier bij mij thuis aan toe gaat..
De indruk die ik van de kids krijg is dat ze zich erg gelukkig voelen met de situatie..Hij is een volwassen man..het lijkt mij dat hij daar toch zelf ook wel rationeel mee om zou moeten kunnen gaan..
Het "vreemde" is..dat hij tot aan de scheiding amper tot niets met de kids heeft bemoeid..pas toen het te laat was besefte hij wat hij had..
Wat moet ik hier nou mee..????
J@ost
ben blij dat je dat zegt..
ga dat ook zeker doen..ben het echt zo zat dat gemanipuleer..
voor mij telt hoe ik zie hoe mijn kinderen zich voelen binnen ons gezin..
naar hun vader gaan is dan ook een uitje..laat ze dan lekker genieten..
kinderen zijn slim en ontdekken zelf wel de positieve en minder leuke kanten van hun vader..
dat zal iedereen hebben met hun eigen ouders..
Tammeratje
"ik laat hem vrij daarin" en "ik heb hem alleen aangegeven op het moment dat hij zichzelf steeds meer begon te verspreken dat het geen probleem was"
Het is dus WÉL een probleem! Anders schreef je hier niet.
Ik vind het heel erg jammer dat je je eigen aandeel in dit probleem niet onder ogen wil zien.
Gr. Poezie.
Poezie
ik heb GEEN probleem..mijn ex heeft een probleem, althans dat maakt hij er voor zichzelf van..
Ik wilde alleen meningen van andere horen die mijn verhaal goed lezen en een bepaald inlevingsvermogen hebben..
En die heb ik gehad..
bedankt iedereen..
Je kind
je kind had een relatief klein probleem en dar heb je een groot probleem van gemaakt. Ik doe even mijn ogen dicht en raadt: over een aantal jaren zal je kind volgens jou een hekel hebben aan zijn vader en daar heeft die vader het dan ook zelf naar gemaakt, doe voorbeelden lepel je moeiteloos uit je hoge hoed tevoorschijn, allemaal echt gebeurd natuurlijk. En ook helemaal terecht dat je kinderen dan zo reageren op hun zogenaamde vader, want een echte vader was hij al nooit etc. etc. etc.
En je bent er dan nog meer van overtuigd dat het aan de vader ligt.
Maar je hebt zelf de kiem gelegd, gekoesterd en nu ga je het uitbroeden.
Maar goed, op dit forum kun je alles halen, ook alleen maar je eigen gelijk.
Tsjor
Tsjor, dat heet
het ouderverstotingssyndroom, en het valt onder kindermishandeling.
Google daar maar eens op, tammeratje, en denk dan nog eens diep na. Ik heb diep medelijden met je kinderen...
Knap
Ik vind het bijzonder knap dat jullie op grond van Tammeratjes postings over dit onderwerp zulke verregaande conclusies kunnen trekken Ik kan jullie redenatie helemaal volgen en mogelijk hebben jullie gelijk, maar ik vind de berichten van Tammeratje ook anders (positiever) uit te leggen.
Het zegt misschien iets over mijn gebrek aan levenservaring (nooit een echtscheiding van dichtbij meegemaakt), maar misschien zegt het ook wat over jullie dat jullie het nodig vinden om iemand zo te veroordelen?
Groeten, Maw.
Heb je gekeken
naar ouderverstotingsyndroom, emmawee? Een goed begin is bv. hier: http://home.tiscali.nl/csnel/jz/pas.html
En lees dan de berichtjes van tammeratje en aanverwante lezers nog eens, door een andere bril.
Soms moet je iemand ook wel eens hard wakker schudden...
Tjonge tjonge tsjor
Ik heb er het het draadje over de huisregels ook maar eens op nagelezen, en ik vind dat je ook daar (net als hier) erg veel zelf invult. Nergens is uit op te maken dat Babs haar man niet als volwassene en als ouder telt. Ze stelt alleen een vraag en maakt zich terecht zorgen over de verstandhouding tussen haar dochters, gewoon en tijdens haar afwezigheid. Als je goed gelezen had zou je weten dat ze ook een gedeelte van de dag alleen zullen zijn, en aangezien ze blijkbaar amper door één deur kunnen lijkt het me logisch dat je je daar zorgen over maakt.
En ook in dit geval maak je er een mooi verhaaltje van. Ouderverstoting, kom op zeg! De vraag is of je ondanks de weerstand van de biovader het goed moet vinden dat je kinderen hun stiefvader met papa aanspreken. Dat staat los van het feit dat Tammeratje wat twijfels heeft over de wijze waarop de biovader zijn vaderrol invult. Dat zal de situatie er niet gemakkelijker opmaken, dat geloof ik meteen. Maar wie probeert de zaak hier vanuit de kant van de kinderen te bekijken? De biovader in ieder geval niet lijkt me....
Overigens vind ik dat de kinderen de keuze mogen maken. Ze hebben bij een scheiding inderdaad al niet zo heel veel te kiezen en dat vind ik dus absoluut geen argument om dan te zeggen dat ze hierin ook niet mogen kiezen. Dus Tammeratje, ik zou zeggen: als je zoon het prettig vind om zijn stiefvader met papa aan te spreken, laat hem vooral zijn gang gaan. Hij vindt zijn weg wel in het mijnenveld. En IK zou ook tegen mijn ex-man zeggen dat ik mijn zoon niet ga verbieden om papa te zegggen tegen zijn stiefvader. Dat moet biopapa maar zelf met zoonlief oplossen...
Dus
Omdat mijn kind ook papa en mama mag zeggen tegen zgn. "stiefouders" zadel ik hem met deze problemen op?
Het zal best aan mij liggen maar ik vind dat jullie (tsjor en mirreke) het wel erg negatief zien.
Ja, als ik (of mijn ex) de andere ouder zwart zou maken, het kind er weg zou houden of zou dwingen om papa of mama tegen stiefouder te zeggen dan kan ik me er in vinden maar jullie halen het nu wel erg uit z'n verband allemaal hoor!
Mirreke
Nee, daar heb ik niet gekeken. Ik zeg al, ik kan jullie redeneringen best volgen. Maar ik vind dat jullie ( jij, tsjor, anderen) één kant op redeneren en dat stoort me. Wat tammeratje nu verder ook aandraagt, ze is reeds veroordeeld, want ontkennen hoort er natuurlijk bij. Nogmaals, ik vind dat je de situatie en haar berichten ook anders kunt lezen.
Soms moet je iemand hard wakker schudden, zeg je. Maar waarom iemand die met een wakker hoofd de situatie op een forum voorlegt en vraagt: "wat moet ik hier nu mee?"
Zo iemand kun je toch gewoon van antwoord voorzien en van jouw kijk op de zaak, zónder meteen een oordeel te vellen over hoe diegene volgens jou in elkaar zit? Zo iemand kun je toch ook vertellen over het 'ouderverstotingssyndroom' en hoe zoiets in zijn werk kan gaan? Je kunt iemand toch ook voor zo'n proces waarschuwen, zonder diegene er meteen voor te veroordelen?
Groeten, Maw.
Heb nu wel gekeken
En ik word er eigenlijk alleen maar nijdiger van Mirreke.
"En lees dan de berichtjes van tammeratje en aanverwante lezers nog eens, door een andere bril."
Dat is dus wat jij doet. Door die bril lezen. Tja, dan zie je wat je wilt zien, dat snap ik.
Nee, ik zeg niet dat dit niet aan de hand is, maar wie ben jij om op grond van een paar postings deze "diagnose" te stellen? Ik krijg er een vieze smaak van.
Groeten, Maw.
Emmawee
Ik ben het helemaal met je eens....
