Papa zeggen tegen vriend
hallo..
ik ben moeder van 2 kinderen. De oudste 2 (jongen 8 en meisje 5) zijn van mn ex. Inmiddels hebben zij ook een broertje van 9 maanden. Mn vriend en ik wonen gezellig met de kids samen.
Sinds de komst van de jongste gebeurde het weleens dat mn oudste papa tegen mn vriend zei..
Als mn vriend thuis kwam vertelde hij altijd tegen de jongste dat papa eraan kwam..en nog wel meer dingen dat hij tegen de jongste iets zei over papa..
Verder spraken ze mn vriend zelf altijd met de voornaam aan..Doordat de oudste het weleens per ongeluk zonder het te beseffen papa zei en hij redelijk onzeker is, heb ik een keer gezegd dat het niet erg was om papa te zeggen. Als hij dat wilde mocht hij dat gewoon zeggen, dat hij zich niet vervelend daarover hoefde te voelen.
Heb toen ook verteld dat het voor de jongste later misschien wel wat verwarrend zou zijn en dat hij dan misschien ook wel de voornaam zou gaan gebruiken ipv papa te zeggen..En dat dat dan eigenlijk niet klopte..ik bracht dat op een "grapjes-manier"
Ik heb nooit gezegd dat hij (en zn zus) papa moesten gaan zeggen tegen mn vriend, het was heel vrijblijvend en dat heb ik ook heel duidelijk gezegd tegen ze..Dat ze het zelf moesten weten en dat het ons niet uitmaakte wat ze zeiden.
Op een gegeven moment zei de oudste steeds vaker papa..eerst dachten we dat hij gewoon een wat liep te ouwehoeren..maar op een gegeven moment ging hij het vaker zeggen en ook als mn vriend er niet was, had hij het tegen mij over papa en bedoelde hij dus mn vriend..
Hartstikke leuk..geeft op zich toch een goed gevoel, betekend toch dat hij mn vriend volledig accepteerd..
De oudste is er ook heel wijs mee en je kunt merken dat het hem heel goed doet en hij het erg prettig vind om papa tegen mn vriend te zeggen.
Ook mn dochtertje zegt papa..maar waarom zij het doet is denk ik toch voornamelijk het kopie-gedrag van dr grote broer..
Ze weten heel goed wie de "echte" papa is en dat mn vriend ook een papa is, de "echte" van hun broertje en "een beetje" papa van hun omdat hij hen verzorgt en opvoedt, ze iedere dag (op 1x in de 2 weken een weekend na) ziet.
Nu is mn ex erg boos..hij wil absoluut niet dat de kids papa tegen mn vriend zeggen..Ik heb het met de kids er al over gehad dat papa het dus niet zo leuk vindt en er verdrietig van wordt. Gevraagd wat ze zelf wilde, ze wilde gewoon papa tegen mn vriend zeggen. Ik heb toen gevraagd of ze er als ze bij hun vader zouden zijn ze het gewoon over ....(voornaam vriend) wilde hebben. Dat als ze papa wilde zeggen ze dat maar gewoon hier moesten doen..
5 weken geleden zijn ze voor 3 weken naar hun vader geweest. Dat ging allemaal goed..gewoon heel gemakkelijk papa en .....(voornaam vrien) gescheiden gehouden. 2 weken geleden kwamen de kids weer terug. De oudste begon gelijk weer papa te zeggen alsof hij niet weggeweest was..vond het nog best knap van hem dat hij zo makkelijk kon omschakelen.
Nu zijn ze weer voor het eerst een weekend naar hun vader..een hoop gezeik over sms en nu zelfs ook op mn hyves..waarschijnlijk heeft mn dochtertje zich per ongeluk versproken door t over papa te hebben terwijl ze mn vriend bedoelde en is er daarna een kruisverhoor ontstaan..Eerst schijnen ze ook gelogen te hebben toen hij het vroeg..
Hij wil nu dat ik ga liegen tegen mn kinderen dat ik wil dat ze mn vriend gewoon bij de voornaam noem.
Ik snap best dat het moeilijk voor hem is..maar vind het belachelijk dat hij mij gaat vertellen hoe het er hier bij mij thuis aan toe gaat..
De indruk die ik van de kids krijg is dat ze zich erg gelukkig voelen met de situatie..Hij is een volwassen man..het lijkt mij dat hij daar toch zelf ook wel rationeel mee om zou moeten kunnen gaan..
Het "vreemde" is..dat hij tot aan de scheiding amper tot niets met de kids heeft bemoeid..pas toen het te laat was besefte hij wat hij had..
Wat moet ik hier nou mee..????
Gevoelens kind
Elena, een stukje uit de eerste posting: 'Doordat de oudste het weleens per ongeluk zonder het te beseffen papa zei en hij redelijk onzeker is, heb ik een keer gezegd dat het niet erg was om papa te zeggen. Als hij dat wilde mocht hij dat gewoon zeggen, dat hij zich niet vervelend daarover hoefde te voelen.
Heb toen ook verteld dat het voor de jongste later misschien wel wat verwarrend zou zijn en dat hij dan misschien ook wel de voornaam zou gaan gebruiken ipv papa te zeggen..En dat dat dan eigenlijk niet klopte..ik bracht dat op een "grapjes-manier"
Met andere woorden: het kind deed iets per ongeluk en was daar onzeker over. Dat is iets anders dan een kind dat beslist heeft.
Moeder gaat dan zeggen dat het niet erg is.
Daarna problematiseert moeder, dat het jongste kind nu wel eens de voornaam zou gaan gebruiken in plaats van papa. Daaraan voegt ze toe: EN DAT DAT DAN EIGENLIJK NIET KLOPTE.
Kijk, dan heb je een kind, dat op kinderlijke wijze ergens in verzeild raakt en onzeker is. en een moeder die heel veel doet: dingen goed- en afkeurt. Alleen verschuilt moeder zich achter het kind als het erop aan komt. En dat is zwak.
Overigens: de overtuiging van moeder dat het niet kan dat het jongste kind zijn vader bij de voornaam mag noemen is opmerkelijk als je dat in het licht van deze hele discussie terugleest: over volwassen gedrag, je ergens overheen kunnen zetten, je kinderen genoeg zien om papa genoemd te mogen worden (jouw laatste berichtje) ..... nou ja, ik zie er wel humor in.
Tsjor
Tsjor
Overigens: de overtuiging van moeder dat het niet kan dat het jongste kind zijn vader bij de voornaam mag noemen is opmerkelijk als je dat in het licht van deze hele discussie terugleest:
hier ben ik het helemaal mee eens;Tammeratje spreekt zichelf hierin behoorlijk tegen.
Sjonge jonge
Waarom moet een kind er persee op gewezen worden dat het maar 1 pappa en 1 mamma heeft? Kinderen zijn niet achterlijk hoor, die weten dat best. Er komt namelijk niks of niemand tussen een vader- of moederband met een kind.
Mijn kind noemt de vrouw van mijn ex ook mamma, haar eigen bedenksel en vrije keuze, mijn ex en zijn vrouw hebben daar geen hand in gehad. Ik vind het niet leuk, maar dat is mijn probleem, niet die van mijn kind. Ik ga haar echt niet vermoeien met mijn frustraties of ego daarover. Ze is al ongewild kind van gescheiden ouders, met alle problemen, strijd en gedoe die daarbij hoort. Ze wordt heen en weer gesleept in twee verschillende werelden en moet iedere keer weer haar schakeltje omzetten als ze van de ene gezinssituatie (bij mamma) naar de andere gezinssituatie (bij pappa) gaat. Voor zo'n manier van leven heeft zij niet gekozen, dat hebben haar ouders voor haar gedaan. Ik denk als ze daar zelf een keuze in had gehad, dat ze ervoor had gekozen om bij haar beide ouders in 1 huis te wonen en te leven. Niemand heeft haar gevraagd of ze hier misschien door gekwetst is.
Als ze dan uiteindelijk wel zelf een keuze maakt, door de vrouw/man van pappa of mamma ook mamma of pappa te noemen, vind ik het heel erg egoistisch als dat wordt verboden, omdat biologische mamma of pappa zich dan gekwetst voelt en het alleenrecht van de titel opeist. Belachelijk, net alsof je bloedeigen kind je zou willen kwetsen of dat het een loyaliteitprobleem moet zijn.
Het kind heeft niet om de situatie waar het in zit gevraagd en voelt zich blijkbaar bij deze benaming van stiefmamma/stiefpappa fijn en vertrouwd. Laat je kind dan lekker, zolang het zijn eigen beslissing is, is het iets van het kind zelf. De zogenaamde gekwetste pappa of mamma, die moet zich er gewoonweg buiten houden en blij zijn dat de vrouw/man van ex blijkbaar zo goed, lief en aardig is voor je kind, dat zij/hij volgens jouw kind zo'n benaming verdiend.
An, zoals jij het beschrijft, bedoel ik dat het zou moeten zijn. Het kan dus wel!
elena (twee kinderen en samenwonend met de vader)
Applaus! Goeie tekst, goeie redenering.
Tirza
Voorbijgaand
Mooi verhaal An, maar helemaal voorbijgaand aan het verhaal zoals Tammertje dat beschreef, waarbij het kind zich ongemakkelijk voelde om iets wat per ongeluk zo gebeurde.
Tsjor
Gevoelens kinderen lijken me het belangrijkst
heb niet alle reacties gelezen.
Een scheiding is heel ingrijpend voor een kind. Zijn/haar veilige wereldje wordt helemaal op zijn kop gezet.
Ik kan me voorstellen dat jouw kinderen zich weer veilig willen voelen in jullie nieuwe gezinnetje en zich daar volwaardig lid van willen voelen. Als je jongste kind "Pappa" tegen je vriend mag zeggen en je twee oudste twee kinderen hem "Pappa-Piet" moeten noemen, dan benadruk je dat ze een andere status hebben. Volgens mij willen ze juist weer deeluitmaken van een eenheid. In feite is je vriend ook de nieuwe vader: hij ziet ze elke dag, je ex ziet ze maar 4 dagen per maand (toch?).
Ik kan me voorstellen dat het heel kwetsend is voor je ex, vooral als jij degene bent die de scheiding op gang hebt gezet. Ik zou echter toch aan hem uitleggen waarom je je kinderen toestaat je vriend "Pappa" te noemen, maar benadrukken dat hij ook "Pappa" blijft.
Mammie2
Natuurlijk zijn de gevoelens van de kinderen belangrijk, maar dat is geen reden om over de gevoelens van je ex heen te walsen.
"In feite is je vriend ook de nieuwe vader: hij ziet ze elke dag, je ex ziet ze maar 4 dagen per maand (toch?)." Dat is voor veel vaders al zuur genoeg. Het is in deze discussie wel eens vaker gezegd: Als ze de nieuwe vriendin van Pappa nou Mamma gaan noemen, hoe voelt dat? Vaak blijkt het dan toch gevoeliger te liggen dan je dacht.
Gelukkig is het voor mij niet aan de orde, maar ik zou toch proberen een oplossing te vinden die voor iedereen acceptabel is.
Mammie2
"Ik zou echter toch aan hem uitleggen waarom je je kinderen toestaat je vriend "Pappa" te noemen, maar benadrukken dat hij ook "Pappa" blijft."
Nou, dat is toch fijn voor hem, dat zijn ex-vrouw heeft besloten dat hij óók pappa mag blijven (van zijn eigen kinderen), ondanks het feit dat zij hem eigenlijk niet zo'n geweldige vader vindt als haar nieuwe vlam. Als hij dát hoort is hij vast meteen om.
Papa zeggen tegen vriend
mijn dochter zegt ook papa tegen mijn nieuwe man en geheel zelf bedacht. ikzelf heb er nog wel eens moeite mee en noem mijn nieuwe man gewoon bij zijn voornaam naar mijn dochter toe. bijvoorbeeld geef ... maar even zijn koffie en dan loopt zij naar hem toe en zegt papa hier is koffie. zo blijft het wel realistisch dat hij niet haar echte vader is maar wat zij voelt mag zij voelen. Het kind is belangrijk in deze situatie en moet zeker het gevoel krijgen dat het serieus word genomen wat het voelt. ik zal nooit tegen haar zeggen dat zij geen papa mag zeggen.
nu moet ik wel zeggen dat mijn ex zijn dochter niet meer ziet op zijn eigen initatief.
Alieneke
"Ik snap aan de andere kant dat dit vervelend is voor je ex maar dat is verleden tijd!"
En dat is nu juist wat zo kwetsend is voor de ex: het is helemaal geen verleden tijd, hij is nog steeds hun vader. Daar maakt geen scheiding een eind aan.
Met alle respect voor jouw jeugd: jouw vader leefde niet meer. Dat is een heel andere situatie. Ook als de vader (op eigen initiatief) volledig buiten beeld is is het logisch dat het kind op zoek gaat naar een surrogaat. Maar dat is hier helemaal niet het geval.
Ik heb helemaal geen ervaring hierin, maar ik moet er niet aan denken dat mijn man er met een andere vrouw vandoor gaat, vervolgens, om wat voor reden dan ook, de kinderen krijgt toegewezen, die de nieuwe vriendin vrolijk "mama" gaan noemen (ze zien haar per slot van rekening vaker dan mij) en ik dan ook nog heel erg kinderachtig genoemd word dat ik niet blij ben voor de kinderen dat ze zo gelukkig zijn met hun nieuwe mama. Vervolgens gaan allemaal vreemden op een forum (of in de sportkantine, want mijn eventuele ex is een man, dus die zal niet zo snel op een opvoedkundig forum gaan zitten) zich ertegenaan bemoeien, terwijl ze maar één kant van het verhaal kennen, dat ongetwijfeld licht gekleurd is door de verteller van dat verhaal.
Nee, de gevoelens van de kinderen zijn belangrijk, maar ze zullen heus niet een levenslange frustratie oplopen als ze maar tegen één persoon pappa mogen zeggen. Mijn man is trouwens toen hij een jaar of acht was van het ene op het andere moment zijn eigen ouders bij de voornaam gaan noemen, dus zo'n omschakeling is écht niet zo ingrijpend.
Coco
*dat is verleden tijd*die ex.
ja,als die ex overleden is of als die ex niks met de kinderen te maken wil hebben,dan is die ex verleden tijd.
Maar als die ex nog in beeld is ,zijn kinderen regelmatig verzorgd,is en blijft die ex de papa voor de kinderen,en naar kinderen toe kan je dat heel goed uitleggen,papa = papa mama = mama,vriend = vriend oma = oma.punt : rationeel -duidelijk.
voor een ex( man of vrouw)kan het heel kwetsend zijn als de kinderen iemand anders papa/mama gaan noemen.
dus ik zeg het nogmaals,ik kies voor duidelijkheid,daar zijn kinderen En ouders het meest bij gebaat.
Sorry : ik bedoel alieneke
Coco bovenstaand berichtje is voor Alieneke bedoeld,sorry
De gevoelens v/d kinderen
Pfff, ik word zo moe van gescheiden ouders, die na de scheiding ineens de gevoelens v/d kinderen heeeeel belangrijk vinden. Als je je kinderen op eerste plan gezet had, was dan niet gescheiden (mishandelingen e.d. daargelaten). Dat wilden de kinderen nl het allerliefst.
En ineens komt het uit om naar de gevoelens v/d kinderen te luisteren (meestal gaat het eigenlijk om de gevoelens van de nieuwe lover).
Er is maar 1 papa en maar 1 mama. Papa word je als je kind geboren wordt, het is geen titel die 'te koop' is als je maar een hele lieve nieuwe-lover bent.
Daarvoor bestaat de term stiefpapa.
Zozo
jammer dat jij er zo over denkt.
papa word je niet als je kind geboren word maar verwekker ben je wel, papa word je door de band die je met je kind krijgt. de status papa/mama moet je verdienen bij een kind. ja op papier ben je de vader of moeder maar in de praktijk gaat het nogal eens fout.
papa en mama horen rekening te houden met de gevoelens van een kind gescheiden of niet. Ik vind dat je ons gescheiden ouders nu wel een negatievelabel op legt. In een scheiding heb je wel te maken met allerlei gemengde gevoelens van meerdere personen tegelijk. en alle partijen willen gelukkig worden. was dan niet gescheiden schrijf je [mishandeling e.d daargelaten]
is dat beter voor de kinderen? als er constante spanning bestaat in de thuissituatie? in een gezin moet wel iedereen gelukkig zijn anders zijn er ergenissen en spanningen. volgens mij is dat ook niet erg bevordelijk voor de opvoeding van je kinderen. als ouders heb je wel een voorbeeldfunctie vind ik. je wilt je kind opvoeden om het over een tijdje de maatschappij in te laten als een stabielpersoon die voor zijn/haar geluk gaat. wat ga jij dan zeggen tegen je kinderen? ga voor je geluk maar kijk mij eens ik ben zo ongelukkig?
Zozo
"Pfff, ik word zo moe van gescheiden ouders, die na de scheiding ineens de gevoelens v/d kinderen heeeeel belangrijk vinden. Als je je kinderen op eerste plan gezet had, was dan niet gescheiden (mishandelingen e.d. daargelaten). Dat wilden de kinderen nl het allerliefst."
Alsof je altijd een keuze hebt! Mijn ex en ik hadden een leuk leven, geen ruzies, gezellig, leuk huisje, geweldig klein kindje, niks aan de hand. En van de een op de andere dag (letterlijk) komt hij thuis met de mededeling dat hij weggaat en dat hij niet meer van me houdt. Wat had ik daar aan moeten doen dan? Vastbinden, mes op zijn keel, nee je blijft hier?? Denk niet dat het gelukt was. Ik heb geprobeerd om het vast te houden maar hij had een ander en de keuze om wel of niet uit elkaar te gaan was voor me gemaakt!
"Er is maar 1 papa en maar 1 mama. Papa word je als je kind geboren wordt, het is geen titel die \'te koop\' is als je maar een hele lieve nieuwe-lover bent"
Inderdaad, je wordt automatisch papa als je kind geboren wordt. Of je die titel nou verdient of niet... Mijn ex ziet zijn kind 1 keer in de 3 weken. En nee, niet omdat ik dat zo wil maar omdat meneer te bedonderd is om wat voor zijn kind te doen. Het is te ver rijden, kost hem teveel benzine, alimentatie betalen wil hij ook niet. Geeft niet, ik wil zijn geld niet, zoonlief komt echt niks te kort. Maar krom is het wel.
Mijn man is er iedere dag voor mijn zoon, leerde hem zonder zijwieltjes fietsen, brengt hem naar school en naar bed, leest hem voor, stoeit met hem en speelt met hem. Kan niet iets voor de middelste of jongste kopen (omdat die iets nodig heeft) zonder ook iets mee te nemen voor de oudste (ookal heeft die dan even niks nodig) en is een keer in de 3 weken bijna 7 uur op een dag onderweg om zoonlief naar zijn vader te brengen. Want hij wil hem wel terug komen brengen maar het kost teveel benzine om hem ook op te komen halen.
En dan zou mijn man niet ook de titel papa verdienen? Als mijn zoon vind dat mijn man een goede papa voor hem is mag hij hem zo noemen.
Gevoelens scheiden
Ik begrijp aan alle kanten dat sommige moeders volslagen genoeg hebben van de manier waarop hun ex hen behandeld heeft of de manier waarop de scheiding tot stand is gekomen. Echter, dat staat helemaal los van deze kwestie. Je ex en jij zijn gescheiden, maar hij blijft de vader van je kind(eren). Wat jouw opinie over je ex als man is, staat los van de manier waarop hij vader is. Dit soort kwesties liggen zonder dat al gevoelig genoeg.
Situaties verschillen. Sommige gescheiden vaders hebben er geen of weinig moeite mee als de kinderen de nieuwe vriend/echtgenoot van moeder met pappa aanspreken. Pappa Henk en Pappa Klaas, allebei met hun eigen plaats in het leven van hun kind, kind vaart er wel bij. Maar veel gescheiden vaders hebben daar wèl problemen mee. Ze zijn gescheiden, zien hun kind veel minder dan normaal, terwijl ze dat wellicht helemaal niet willen. Moet je in zo'n situatie dan maar over je ex' gevoelens heen walsen met de mededeling dat het "allemaal verleden tijd is" en dat hij het maar goed moet vinden dat de kinderen die andere man pappa noemen?
Daarom zei ik al, ik zou zoeken naar een oplossing waar iedereen mee kan leven. Zoals iemand al eerder zei: maak er voor mijn part een andere aanspreektitel van. Ik ken een gezin waar de stiefvader heit wordt genoemd en pappa blijft pappa. Als dit een oplossing is waar ex minder moeite mee heeft, waarom dan niet? Onze kinderen hebben om praktische redenen een opa en oma en een pake en beppe. Werkt reuze makkelijk.
Esmeepf
ik ben het helemaal met je eens!!!
het is misschien niet goed maar ik voelde mij aangesproken door het stukje vsn zozo. soms word de keuze inderdaad al voor je gemaakt of je gaat een misserabel leven tegemoet.
"papa"
Jullie kunnen er een mooie draai aangeven. Maar een kind heeft maar 1 papa.
En in de situatie van Emsee vind ik het heeel erg rottig wat er gebeurd is. Echt waar. En ik snap dat het jouw keuze niet was. Maar dan nog hebben je kinderen maar 1 papa. Een slechte-papa, een rotzak. Maar het is wel hun papa.
Papa's nieuwe vriendin is toch ook niet zomaar hun 'mama'?
Want, als je de eisen aan wat een papa/mama is, zelf gaat lopen bepalen (zoals jullie doen) heeft de nieuwe-vriendin net zo veel recht op de titel 'mama'.
Rationeel of emotioneel
zoals uit dit draadje blijkt gaan de meeste (stief)ouders hier best emotioneel mee om.
ik vind juist in deze voor kinderen en ouders kwetsbare zaken dat het voor een kind beter is om rationeel te zijn,dat geeft geen strijd,geen stress ,geen emotionele lading,maar het geeft wel duidelijkheid en rust .
Zozo
weet jij de eisen dan van papa/mama is of heb jij dat ook zelf bepaald. want we mogen toch zeker wel onze eigen mening hierin hebben. ik word niet moe van gescheiden ouders. als dat zo is ging ik naar mijn bed en dacht er eens over na of ik wel zo moet reageren op deze forum. situaties kan je niet over 1 kam scheren en ik blijf bij mijn mening dat hoe een kind het voelt moet gerespecteerd worden. mijn ex heeft mijn dochter zelf in de steek gelaten. en hoe .....
en op papier gezet voor haar dat hij haar niet meer wil.
kun je zo iemand papa noemen? mag dat dan wel? zoals jij het beschrijf blijft het dus papa voor haar. nee verwekker vind ik.
ook jij mag je mening hebben hoor maar hou het aub wel bij jezelf je valt hiermee wel mensen aan.
ik reageer niet meer hierop. ik word hier echt boos over
want dit is voor mij een heel gevoelig punt en ik ben er niet van gedient dat er iemand wel beslist wat goed of slecht is. dat is geen advies waar dit forum voor is maar beoordelen. bah
Gekleurde verhalen
Er wordt nu door sommigen gesuggereerd dat de ex die de kinderen heeft kan bepalen of de ander wel een geschikte ouder is. Door "slecht gedrag" verspeelt de ander kennelijk zijn/haar rechten om pappa of mamma te mogen zijn.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 13 was. Ik bleef bij mijn moeder wonen, die mij voortdurend inpeperde hoe slecht het van mijn vader was dat hij "ons" in de steek had gelaten.
Ik had toen al de leeftijd dat ik best inzag dat het verhaal van mijn moeder niet helemaal klopte, maar had nog wel heel sterk de neiging solidair met haar te zijn, want mijn vader was degene die was vertrokken en dat maakte haar "het slachtoffer".
Nadat ik al het huis uit was, werd mijn pas goed duidelijk hoe verschrikkelijk dominant mijn moeder was. Hoe iedereen alles precies moest doen zoals zij het wilde. Hoe ze mensen (haar kinderen incluis) genadeloos afkraakte als ze niet precies aan het beeld voldeden dat zij van een perfect iemand had.
Toen ik nog thuis woonde dacht ik dat dat normaal was voor een moeder.....
Steeds beter kon ik mijn vader begrijpen.
In mijn geval is er nooit sprake geweest van een nieuwe relatie die lang genoeg duurde om me in een "wel of geen pappa zeggen" situatie heeft gebracht, bovendien was ik al wat ouder. Maar ik heb wel een hoop ervaring met de soms wel héél subjectieve kijk op het verloop van de echtscheiding van één of beide ouders.
Eisen
ja, ik weet wat de eisen zijn aan een "papa", dat is nl degene die het sperma leverde dat aan het begin stond v/e leven. En ik besef dat er rotzakken tussenzitten, waarvan je wilde dat hij niet de papa was. Maar toch heb je ooit met deze man kinderen gekregen. Dat kun je niet uitwissen.
Toen ik ging samenwonen met meneer-Zozo had ik het niet, toen ik trouwde met meneer-zozo had ik het niet. Maar toen ik beviel van ons eerste kind wist ik "van deze man kom ik nooit meer af".
Tsjor
Sorry beetje late reaktie, ons internet lag eruit.
Ik vind het niet voorbijgaand aan de situatie van Tammeratje. Haar ex heeft moeite dat hun kind haar vriend pappa noemt. Mijn mening is dat ex eigenlijk niets te maken heeft met de keuze die het kind maakt wat betreft de benaming van stiefouder. Hij maakt er een hele heisa van, terwijl het kind zich van geen kwaad bewust is.
Ik vind het wel erg dom van Tamerat om de kinderen te laten liegen tegen hun vader. Dat is natuurlijk vragen om armoe, buiten het verkeerde voorbeeld wat je daarmee afgeeft.
Zozo
je hebt mijn andere berichtje waarschijnlijk niet gelezen maar ja: papa's nieuwe vrouw is voor mijn zoon ook mama! En natuurlijk vond ik dat moeilijk maar mijn zoon voelt zich daar prettig bij, voor mij is het een teken dat hij zich daar thuis voelt en dat ze goed voor hem is (wat ik ook wel zeker weet want anders... maar goed). En natuurlijk weet hij heel goed dat hij een ECHTE papa en een ECHTE mama heeft! Maar zij is ook een mama voor hem en mijn man ook een papa.
Coco
Misschien onterecht maar ik voel me aangesproken door je bericht.
"Er wordt nu door sommigen gesuggereerd dat de ex die de kinderen heeft kan bepalen of de ander wel een geschikte ouder is. Door "slecht gedrag" verspeelt de ander kennelijk zijn/haar rechten om pappa of mamma te mogen zijn."
Wat ik ook vind van het gedrag van mijn ex (en geloof me, dat is inderdaad niet veel goeds): mijn zoon is nog steeds zijn kind en hij dus nog steeds zijn papa! Daar wil ik helemaal niet tussen komen en ik zal nooit, maar dan ook nooit mijn ex zwart maken tegenover mijn zoon. Voor hem is hij een leuke vader, mijn zoon merkt niks van het niet willen betalen van alimentatie en het te lui en te gierig zijn om hem vaker te kunnen zien. Dat vertel ik hem ook niet, nergens voor nodig.
Ik vind alleen wel dat mijn man ook een goede papa is voor mijn zoon en dat als mijn zoon dat prettig vind hij hem gerust papa mag noemen. En mijn ex vind dat ook.
Reactie
hallo..ik zie dat ik niet alleen voor mezelf heel wat los heb gemaakt..
ben wel blij dat er mensen zijn die wel goed lezen en daarbij ook het juiste inlevingsvermogen hebben, want het blijft natuurlijk moeilijk om te schrijven hoe dingen gezegd zijn en op welke manier. Dank je..
Zoals het stukje wat ik heb geschreven over "grapjesachtige"manier waar tsjor zo vol van was om op te reageren. Zoals dat is gegaan is bijna niet te verwoorden, dus ik snap wel dat mensen dat verkeerd op zouden kunnen vatten..
Mensen die mij kennen weten dat ik alles in het belang van mijn kinderen doe. Ik ben van het uitleggen, het beschermen. Dat ik dan niet altijd juist handel gebeurt dan ook wel eens..
Ik wil graag nog benadrukken dat ik mijn kinderen niet heb laten liegen..In een telefoongesprek met de vriendin van mijn ex voordat de kids op vakantie daarheen zouden gaan..heb ik het uitgebreid met haar over de situatie gehad..Om hen tegemoet te komen heb ik gezegd dat ik er met de kids over zou hebben dat ze als ze bij hun vader waren het maar over 'jan' moesten hebben ipv papa omdat hun vader anders een beetje verdrietig zou worden. Heb haar gevraagd dat zij niet direct boos en verdrietig gingen reageren als één van de kids zich per ongeluk zou vergissen. Ik heb dit afgesproken om hen tegemoet te komen en te voorkomen dat kids onrecht aangedaan zouden worden..sorry, maar ik ben een moeder en wil het voor iedereen goed doen en voorkomen dat mijn kinderen verdrietig zijn..Dan vind ik het raar als mensen zo fout gaan reageren op mijn "liegen zoals zij het noemen"..
Verder had ik het erover dat waarschijnlijk mn dochtertje zich vorig weekend versproken had..nee..heel triest..mn ex heeft er gewoon naar gevraagd en hen op deze manier zelf laten liegen omdat ze hem niet willen teleurstellen..Als uiteindelijk er eerlijk uitkomt dat ze nog steeds papa zeggen tegen 'jan' begint hij te huilen. Sorry, maar hier ben ik dan echt boos over. Dat doe je niet..is er iemand dood? heeft iemand een ongeluk gehad?? Kinderen zien vaders zo goed als nooit huilen..dus welke schrik jaag je die kinderen dan aan..Dit is zoals ik hem ken..manipulerend..Ik kan het niet winnen op de gewone manier..dan ga ik maar huilen..dan krijg ik het wel voor elkaar..
Toen kids maandagochtend thuis kwamen en we het over het verjaardagscadeautje hadden wat mn dochtertje nog op school zou maken voor mn vriend, zei ze eerst papa..toen snel frank..toen stotterend een uitleg..Dit ging echt dwars door mn hart..Later bleek ook nog eens dat ze daar in het weekend het nodig vonden om nog eens haarfijn uit te leggen aan de kids dat de jongste het halfbroertje is..De kids weten zelf echt wel hoe de vork in de steel zit, ze weten dat 'lucas' het kindje van mama en 'jan' is. en dat zij een andere vader hebben, maar dat ze wel broertjes zijn.
Als mijn kinderen bij hun vader zouden wonen en ze zouden uit eigen beweegredenen mama tegen de vriendin van hun vader zeggen dan moeten zij dat doen, natuurlijk zal ik dat als degene die hen 9 maanden heeft gedragen, gebaard en gevoed heeft moeilijk vinden, maar om diezelfde redenen zal ik mijn kinderen daar niet mee lastig vallen..Het verdriet dat ik dan zou hebben daarom, zou ik stil bij me dragen en uiten op het moment dat zij daar niet bij zouden zijn..Dat is wat een moeder doet, omdat ze moeder is..
De oudste is onzeker en vergiste zich soms..om te VO
ORKOMEN dat hij zou denken dat hij iets verkeerd zou doen..heb ik met hem gepraat..Dat hij papa zegt is zijn eigen keuze..uit vrije wil..omdat wij praten..hij denkt..en maakt voor zichzelf de keuze waarbij hij nu ontzettend opbloeit.
Wij hadden eerst het idee dat het maar een beetje ouwehoeren was van hem..Tot hij ook als mijn vriend er niet was het gewoon over papa had..
Het was op een gegeven moment zelfs zo dat hij mij ging verbeteren omdat ik zei: 'paul' wil jij 'jan'even vragen... En dan zei hij nee..niet 'jan', papa..
Na de vervelende situatie van vorig weekend zeiden ze uit school al weer gewoon papa en dat is ook niet meer anders geweest.
Ik heb het er uitgebreid met mn ex en ook zijn vriendin over gehad..Uitgelegd dat de kinderen echt wel weten hoe de ondelinge verhoudingen echt zijn..Dat ze daar niet bang voor hoeven te zijn..
ik heb ook gezegd dat de enige die in principe het recht heeft of hij het er mee eens is dat er papa tegen hem gezegd wordt, mijn vriend is..Stel: de kinderen willen het ontzettend graag tegen hem zeggen en mijn vriend ziet dat absoluut niet zitten, dan zou ik het natuurlijk vervelend vinden als mijn kinderen de kous op de kop zouden krijgen, maar als hij het niet zou willen, dan wilt hij dat niet. Dat is mijn mening en ook daar zullen andere het niet mee eens zijn.
Mijn vriend is geen "afgod", absoluut niet..hij heeft ook zijn gebreken net als ieder ander, maar ik heb er wel ontzettend veel respect voor dat hij in zijn mid-20 wel even 2 kinderen van een ander opvoedt en verzorgt. En vooral omdat hij nog zo jong is..Hij heeft zelf genoeg ervaring over gebroken gezinnen, hij komt er zelf uit één waarbij hij verder groot is gekomen bij zn vader..
Mijn vriend is in deze afgelopen jaren meer vader geweest dan hun eigen vader hun hele leven.
Dat mn ex en ik niet meer bij elkaar zijn is alleen maar heel goed voor kids en hem..Nu heeft hij de kans om vader te zijn wat binnen zijn kunnen ligt.
Als je je kids 1x per 2 weken ziet..waarom gaat een vakantie met je vriendin (waarbij je de kans om de extra dagen die je ook nog hebt ivm hemelvaart laat liggen) en een voetbalweekend met je team voor op die kinderen..Ook nu krijg ik net weer een bericht..hij mag met zn vriendin mee op vakantie (eigen woorden) of de kinderen gewoon bij mij kunnen blijven..Hij vraagt dan nog wel of hij ze een andere keer dan mag zien..
Op zich geen probleem, maar door al die uitjes ontregelt hij wel het normale ritme waar de kinderen inzitten..Nu weten ze niet waar ze aan toe zijn.
Mn ex heeft het recht de kinderen op donderdag aan het einde van de dag op te halen en op maandagochtend terug te brengen. Hij zou ouderschapsverlof voor de vrijdag gaan regelen. Al snel na deze afspraak, wilde hij liever het huis kopen. hierdoor kon hij geen ouderschapsverlof opnemen, dus ook de kinderen niet op donderdagavond ophalen. Binnenkort gaat hij ook een keer verhuizen..een heel stuk verder weg..gevolg..kinderen komen op de zondagavond al terug..
ik snap dit niet..wat is nu belangrijker..het is wel typisch voor hem..materialsme rules..
Op de 1e verjaardag van zijn dochter liet hij een vriendin van mij na een vertederende opmerking van haar kant fijntjes weten, dat mn dochtertje er alleen maar was omdat ik dat zo graag wilde..
luiers verschonen wilde hij niet..ik moest het eten maar even uitzetten..
ik ben blij dat hij een vriendin heeft met kinderen (tieners), dat heb ik ze ook veteld..als dit namelijk niet zo was..zag hij de kinderen bijna nooit..nu heeft zij daar nog een beetje een hand in..
dit is trouwens niet om negatief te doen..ik noem alleen een aantal feiten op..ben de afgelopen dagen ook bezig geweest om positieve kanten van hem naar boven te laten komen..maar tot op heden is dit nog niet gelukt..maar suggesties zijn welkom..
nou weer een heel verhaal..maar dat krijg je als je niet vaker kan reageren 
Tammeratje
Laat het los...................
Het is zijn probleem, laat hem dan ook zijn eigen probleem oplossen! Zeg dit ook tegen de kinderen dat dit zijn probleem is en dat hun het niet hoeven op te lossen!! Zij staan hierbuiten en kunnen niks aan de situatie doen. Dus onthoud goed jij kunt en moet dit niet oplossen (oa door tegen de kinderen zeggen dat ze het over jan moeten hebben ipv van papa). Onthoud dat goed het is ZIJN probleem niet de jouwe en zeker niet van de kinderen!
Poe hee
Kind vergist zich en zegt tegen nieuwe partner van moeder "papa", moeder laat merken dat ze dat eigenlijk wel leuk vind. Kind denkt: "laat ik deze man dan maar altijd papa noemen" zich niet realiserende dat de echte papa dat niet leuk vind.
En zo is het hek van de dam.
Conclusie: waarom reageren als een kind zich eens verspreekt? Daar komen blijkbaar onomkeerbare misverstanden van.
Gr. Poezie.
Poezie
blijkbaar heb je niet alles gelezen..
als je reageert is het misschien wel handig als je ook alles én goed leest..
ik laat hem vrij daarin..hij sprak tegen zn broertje steeds al als: kijk daar is papa..
wat doet papa nou..enz
ik heb hem alleen aangegeven op het moment dat hij zichzelf steeds meer begon te verspreken dat het geen probleem was..dingen uitgelegd en het verder aan hem overgelaten..
resultaat mbt kind: een ontzettend heerlijk opgewekter, vrolijker, vrijer kind, dat zich enorm plezierig voelt in deze nieuwe situatie waarin hij zich één voelt met zn kleine broertje..geen verschil..geen onderscheid..gewoon EEN!!!
