Papa zeggen tegen vriend

Hoe

zou jij vinden als je kinderen "mama" zouden zeggen tegen de vriendin van je ex?
Persoonlijk vind ik dat papa, papa is en mama, mama. (punt!) Houden zou en niets aan veranderen. Vriend is ....(zijn naam) en vriendin is....(haar naam)
Ik snap je ex dat hij het niet leuk vind, en ik gok erop dat jij het andersom ook niet zo leuk zou vinden. Natuurlijk vind je je vriend een veel betere papa voor je kinderen, maar er is een echte papa, klaar. Het is zoals het is...

Kun

je voor je vriend papa niet op de één of andere manier verbasteren naar iets waar jullie en je vriend zich goed bij voelt.

IK sluit me bij zomerzonnetje an, ik snap de boosheid van je ex wel. Of jij het leuk vind if niet maar hij is de biologische vader van je kind, en hij ziet de kids maar 1x per 2 weken.
Ik denk dat hij zich bedreigd voelt in zijn rol.

Maar ik snap jullie ook, je vriend is meer dan een vriend, hij voed jouw kinderen op en jouw kinderen staan dicht bij hem. Jouw vriend is een vaderfiguur voor je kids.

Misschien

Stel dat je vriend Peter heet. Zouden ze hem dan bijvoorbeeld niet papa Peter kunnen noemen?

Emmalynn

Lidwientje

Als de kinderen het kunnen bevatten om 2 mannen in hun leven pappa te noemen, waarom zouden de volwassenen daar dan moeilijk over moeten gaan doen?
En nog een vraag, hebben 'Piet' en jij samen nog een kind? Want volgens mij speelt dat hier de grootste rol.
Als jullie samen een kind hebben of zouden krijgen, gaat die dan ook 'Piet' zeggen? (Zoals zijn halfbroertje / halfbroertje) Of papa?
Je schrijft: "Maak er geen eretitel van, het is alleen maar een aanduiding voor een bepaald soort familieband."
Ik vind juist dat jij er een eretitel van maakt door hem exclusief te maken. Deze kinderen noemen 'Piet' papa, omdat hij bij hun thuis de papa is en vooral (volgens mij) omdat hij de papa is van hun nieuwe broertje. Als je het idee van "het noemen van het soort familieband" consequent wilt doorvoeren, dan zouden de kinderen tegen dit broertje "halfbroertje" moeten gaan zeggen.
Groeten, Maw.

Tammeratje

Hoi,

Ik vind het helemaal niet onvolwassen van je ex. Ik vind dan weer wel onvolwassen van jou, dat als je ex duidelijk aangeeft niet te willen dat zijn kinderen jouw vriend papa noemen, jij aan de kinderen vraagt wat ze willen. Je had ook gewoon de kinderen kunnen uitleggen dat vriend niet hun papa is.

Zo creeer je een loyaliteitsconflict.

"Nu is mn ex erg boos..hij wil absoluut niet dat de kids papa tegen mn vriend zeggen..Ik heb het met de kids er al over gehad dat papa het dus niet zo leuk vindt en er verdrietig van wordt. Gevraagd wat ze zelf wilde, ze wilde gewoon papa tegen mn vriend zeggen. Ik heb toen gevraagd of ze er als ze bij hun vader zouden zijn ze het gewoon over ....(voornaam vriend) wilde hebben. Dat als ze papa wilde zeggen ze dat maar gewoon hier moesten doen.. "

Niet leuk om hiertussen te zitten voor je kinderen denk ik!

Liora

Aha

"Ik ben ook geen voorstander van "Oom Piet" als dat geen oom is."
Dat verklaart. Daar heb ik nl. helemaal geen moeite mee.
De vriendin van mijn vader heet voor mijn kinderen "oma" en voor de oudere neven heet ze bij haar voornaam. Beide keuzes zijn goed wat mij betreft. Al is dan niet dé oma van mijn kinderen, ik vind opa en oma gewoon leuker klinken dan opa en Naam.
Dit soort dingen groeien inderdaad vanzelf, zoals jij ook zegt. En natuurlijk kun je daar wel wat in sturen, maar in het geval van Tammeratje vind ik het heel begrijpelijk dat het zo is gegroeid dat de kinderen papa zijn gaan zeggen. En ik vind het een beetje sneu dat hun vader daar geen begrip voor kan opbrengen.
Groeten, Maw.

Waar het mis ging

Ik kan beide kanten wel begrijpen. Je kinderen willen "Pappa" tegen je vriend zeggen net zoals jullie jongste kind en je ex wil niet dat een andere man "Pappa" wordt genoemd.

Ik denk dat het niet goed is geweest dat je je kinderen hebt gevraagd oneerlijk te zijn tov hun vader. Of je vindt dat ze toch wel "Pappa" mogen zeggen tegen je vriend en dat leg je uit aan je ex, zelfs al wordt hij daar erg boos over of je zegt tegen je kinderen dat je niet wilt dat ze je vriend pappa noemen.

Even kort door de bocht

vind ik dat je kinderen papa tegen beide mogen zeggen. Vind het kinderachtig dat ex daar niet tegen kan. En jij had ex niet in bescherming hoeven nemen door tegen de kinderen te zeggen dat ze dit maar niet tegen de echte papa moesten zeggen. Er wordt veel meer achter de titel papa gezocht denk ik dan er in zit. Mijn nichtje, welke een week of 6 eens bij ons is geweest (vroeger) zei na een week ook mama tegen mijn moeder. Toen ik later met een oom en tante wegging op vakantie, gebeurde bij mij precies het zelfde, ik noemde hun ook papa en mama. Kort om, maak er beide (dus jij en je ex) er niet meer van dan het is. Hopelijk is dit snel weer klaar, want dit lijkt mij erg hinderlijk voor de kinderen, zo wordt papa wel een heel beladen woord.

Ik snap beide kanten wel

Ik snap dat het voor je ex niet leuk is om te horen dat je kinderen papa zeggen tegen je vriend maar ik snap je kinderen ook wel dat ze het wel doen. Voor mij zijn de nieuwe partners van mijn ouders ook geen papa en mama maarja ik was dan ook een puber toen mijn ouders uit elkaar gingen maar de nieuwe partners zijn voor mijn kinderen wel opa en oma. Ik heb daar geen moeite mee en gelukkig mijn ouders ook niet.

In feite heeft je ex niets te maken met hoe de kinderen je vriend noemen. Hij kan aangeven dat hij het niet prettig vind maar als ze van jou gewoon je vriend papa mogen noemen is dat iets tussen jouw kinderen en jou. Nogmaals ik snap wel dat hij het niet leuk vind maar ja .... jullie zijn nu eenmaal uit elkaar toch ??

Pelle

Ze heeft niet gevraagd te liegen maar om te voorkomen dat ex gekwetst werd om bij hem over "naam vriend" te hebben ipv over papa. Dat vind ik anders dan liegen. Als ze had gezegd als papa vraagt hoe ze "vriend" noemen moet je maar zeggen "naam vriend" dan is dat anders.

Ik zou dan ook tegen ex hebben gezegd : sorry ik snap dat het voor jou moeilijk is dat de kinderen vriend papa noemen maar ik ga het niet verbieden. ik zal wel aan ze vragen om bij jou het over "naam vriend "te hebben tegen je en bij jou alleen jou als papa aan te spreken. Zijn ze bij mij thuis dan mogen ze vriend noemen hoe ze zelf willen.

Respect

de kinderen hebben niet gevraagd om een scheiding en om een nieuw gezinnetje. Als de kinderen zich er nu prettig bij voelen om pappa te zeggen tegen je nieuwe partner, waarom zou je dat verbieden? Kinderen weten heel goed wie hun echte pappa is. Maar soms is het zoveel makkelijker om pappa te zeggen ipv 'Piet'. Het komt vanuit het kind, respecteer hun gevoelens. Ik zou het vreemd vinden als de kinderen tegen hun stiefmoeder die ze maar 2 dagen in de 2 weken zien mamma zeggen, maar hun stiefvader zien ze dagelijk, die staat met ze langs het voetbalveld, die zorgt mede voor de dagelijkse dingen omdat hij nu eenmaal bij ons in huis woont. Ik zou het de kinderen niet verbieden om mamma te zeggen tegen hun stiefmoeder, want als ze mamma zeggen dan drukt dat ook een behoefte van het kind uit.

Meestal zeggen mijn kinderen 'Piet', maar als ze pappa zeggen dan gaat dat om hun emoties en ik weiger daar iets van te zeggen (ook al zou hun pappa dat eisen).

En ik

ik zou de kinderen uitleggen dat papa het niet leuk vindt dat er twee mensen papa worden genoemd,en ze vragen om hun stiefvader Papa-jan( piet kees klaas)te noemen en hun echte vader papa.
daarmee heb je de gulden middenweg te pakken.
want ik begrijp jouw ex best,hij is hun vader,hij ziet zijn kinderen al veel minder dan hun stiefvader,hij heeft al het gevoel dat hij zijn kinderen *kwijt* is,dus lijkt het me erg moeilijk voor hem om ook nog zijn excusieve titel van Papa kwijt te raken.
Overigens zou ik er ook moeite mee hebben als mijn kinderen Mama zouden zeggen tegen de nieuwe vriendin van hun vader.
ook heeft mijn stiefdochterje ooit gevraagd of ze mama tegen me mocht zeggen,en omdat ik wist dat haar biologische hier problemen mee zou hebben ,heb ik tegen haar gezegd: je hebt maar 1 mama ,en hoewel ik net zoveel van jou hou als je eigen mama,wil ik liever dat je me mama-susanne noemt of gewoon Susanne.
uit respect voor haar biologische moeder heb ik het dus niet toegestaan.
OT mijn eigen dochter heeft me ooit gevraagd of ze me voortaan gewoon Susanne mocht noemen,ik heb haar toen ook gezegd: er is maar 1 persoon op deze hele wereld die je mama kan noemen,dus ik wil graag dat je me zo blijft noemen.

Hier ook

Mijn oudste is uit mijn vorige relatie, de jongste 2 (en de aankomende baby) zijn van mijn man. Maar de oudste is ook geheel uit zichzelf begonnen met papa zeggen tegen mijn man omdat hij het van de middelste hoorde. Ik vind het geen probleem, snap wel dat het voor hem verwarrend is om hem bij zijn voornaam te noemen. Mijn ex vond het in het begin niet leuk (ook heel begrijpelijk) maar snapt het nu hij zelf getrouwd is en de oudste zijn vrouw ook mama + voornaam noemt ook wel.
En eerlijk gezegd, ik had er ook moeite mee dat hij haar mama noemt! Maar het is zo en het is voor mij ook wel een teken dat hij zich daar prettig voelt en dat zij ook goed voor hem is. Hij zegt zelf: ik heb 1 echte mama en 1 echte papa en X en Y (man + "stiefmoeder" zeg maar) zijn ook een papa en mama voor mij.
En als hij daar gelukkig mee is kunnen wij daar ook mee leven!

Esmee

"En eerlijk gezegd, ik had er ook moeite mee dat hij haar mama noemt! Maar het is zo en het is voor mij ook wel een teken dat hij zich daar prettig voelt en dat zij ook goed voor hem is. Hij zegt zelf: ik heb 1 echte mama en 1 echte papa en X en Y (man + "stiefmoeder" zeg maar) zijn ook een papa en mama voor mij.

En als hij daar gelukkig mee is kunnen wij daar ook mee leven!"

Kijk, dat bedoel ik dus met volwassen reageren!

Groeten, Maw.

Je mist het punt pelle

Ik vind het van volwassenheid getuigen als je je kinderen hierin de ruimte geeft. Natuurlijk doet het zeer! Ik snap ook heel goed dat die vader het niet prettig vindt. Maar hij kan toch wel bedenken dat dit zo kan groeien? Hij kan daar als volwassene toch boven gaan staan? Maar nee, boos worden, verbieden... welja!
De kinderen hebben toch ook maar te accepteren dat de dingen gaan zoals ze gaan. Zij proberen vorm te geven aan hun nieuwe situatie. En daar horen dit soort dingen bij.
Daar heeft papa niets mee te maken, als het gaat om wat er bij de kinderen thuis gebeurt. Bij hem thuis wel en ik denk dat het daarom verstandig is geweest om te zeggen dat ze Piet maar geen papa moeten noemen als ze bij papa zijn. Dat is nl. ook helemaal niet nodig. (En niet hetzelfde als aanzetten tot liegen!!)
Ik vind het echt van de zotte dat dit voor die kinderen nog eens helemaal beladen moet worden met de emoties van de ouders.
Groeten, Maw.

Overigens

Ik vind trouwens niet dat Tammeratje het verder goed heeft aangepakt. Ik zou nl. de kinderen helemaal niet in deze discussie betrekken. En zeker niet vertellen dat hun vader er zo'n verdriet van heeft en dan vervolgens: maar wat willen jullie zelf? Dat is niet helemaal eerlijk.
Ex moet zelf maar tegen die kinderen vertellen dat hij er moeite mee heeft, als hij niet de kans ziet een beetje boven zichzelf uit te stijgen. En als moeder zou ik zeggen wat Marsja zegt: "ik weiger het ze te verbieden".
Groeten, Maw.

Pappa?

Oudste was nog klein, vriend niet haar vader. Ze vond dat hij wel lekkere pannekoeken maakte en vroeg me of ze hem dus voortaan 'pappa pannekoek' mocht noemen. Ik zei dat ze dat maar eens aan hem moest vragen want daar ging ik niet over beslissen. Dat deed ze dus, maar ze kon nog niet erg goed praten, dus werd het papa-nnekoek. Dás nog eens andere koek Overigens was dit van korte duur - vond vriend helemaal niet erg.

Kinderen beslissen

Ik sluit me aan bij Pelle. Die kinderen hebben zich al genoeg moeten aanpassen. Het was waarschijnlijk niet hun keuze dat pa en ma niet meer samenwonen. Laat ze in hemelsnaam zelf beslissen hoe ze iedereen willen (be)noemen en respecteer dat.
Kan confronterend zijn voor bio-papa, maar wat was er eerder ? Dat hij wegging of dat ze Rob papa noemen?

Sus-anne

Sus-anne,
'want ik begrijp jouw ex best,hij is hun vader,hij ziet zijn kinderen al veel minder dan hun stiefvader,hij heeft al het gevoel dat hij zijn kinderen *kwijt* is,dus lijkt het me erg moeilijk voor hem om ook nog zijn excusieve titel van Papa kwijt te raken. '

En wie begrijpt de kinderen? papa voor de nieuwe vriend voelt blijkbaar goed. Wie ben je om dat gevoel te negeren?
En nog een vraag? Hoe komt het dat hij zijn kinderen midner ziet? Hij had ook bij zijn kinderen kunnen blijven of voor co-ouderschap kunnen opteren. Nee, papa heeft bepaalde keuzes genaakt en nu hij de consequenteis daarvan ondervindt gaat hij staan stampen als ene klein kind. De kidneren moeten nu 'de verstandigste'zijn omdat ze anders papa kwetsen. Getver!

Kinderen beslissen?

Vreemde opvatting: kinderen beslissen niet over de scheiding, beslissen niet over de liefde van moeder en haar nieuwe partnerkeuze, beslissen niet waar ze wonen en wanneer ze naar hun vader toe gaan, beslissen niet of moeder met nieuwe vriend een kindje mogen krijgen. En dan zou dit punt ineens iets worden wat ze zelf beslissen? Volwassenen hebben de beslissingen over hen genomen en het is aan volwassen om daar goed mee om te gaan. Daar hoort ook bij dat je als volwassen gescheiden vrouw je ervan bewust bent dat het jouw taak is er zorg voor te dragen dat de vader van de kinderen een terechte plaats krijgt en houdt in hun leven.
Wat ik onvolwassen vind is als je na een scheiding rekeningen uit het huwelijk nog betaalt wil krijgen (voor de scheiding keek hij niet naar de kinderen om, dus na de scheiding mogen ze best iemand anders papa gaan noemen). Dat is onvolwassen.
Onvolwassen is ook dat je denkt dat je na een scheiding een nieuw leven kunt opbouwen en dat jij als moeder dan alles bepaalt voor de kinderen (hij gaat nu zeggen hoe ik het in mijn huis moet doen). Er is één aspect dat bij jouw nieuwe leven hoort en dat is dat de kinderen nog een biologische vader hebben en samen (vader en kinderen) hebben zij nog een relatie, die relatie moeten ze opnieuw opbouwen onder beroerde omstandigheden (een maal per twee weken een weekend elkaar zien is niet ideaal). Als volwassene andere ouder is het jouwt aak de voorwaarden optimaal te maken dat vader en kinderen die kans krijgen. Daar ga je niet dwars voorliggen met puur sentimentele gevoelens van jezelf.
Wat betreft de sentimentele lading: die is ook terug te vinden bij Tammeratje: ze vindt het feit dat de kinderen haar vriend papa willen noemen een teken dat de kinderen hem accepteren. die sentimentele lading ligt dus niet alleen aan de kant van vader.

Kinderen hebben ook vaan twee oma's of zelfs vier oma's. Daar leren kinderen ook vaak mee omgaan (oma-flat etc.).

Dus als moeder had Tammeratje de kinderen kunnen helpen door met hen te bespreken: hoe noem je papa dan? En samen te zoeken naar een onderscheiden benaming, waarbij papa papa is en vriend van moeder papa-voornaam wordt of papa twee of barbapapa of maakt niet uit wat, maar in elk geval een zodanige naam dat het gemakkelijk is, zonder dat kinderen keuzes moeten maken en beslissingen nemenw aarvan zij de gevolgen niet kunnen overzien. Je kunt van kinderen niet vragen dat zij rekening houden met de emotionele lading die het woordje 'papa' voor alle (! Ook tammeratje) betrokkenen heeft. Pas als je inzicht hebt in al die gevoeligheden kun je een echte beslissing nemen (en als volwassenen zou je die beslissing ook nog eerst met elkaar kunnen bespreken). Om kinderen op dit punt zelf te laten beslissen vind ik dus wel heel erg raar, veel te zwaar voor kinderen en heel erg onvolwassen van de volwassenen die dit zouden laten doen.

Tamemratje heeft de kinderen nu op een vervelende manier betrokken in een emotioneel zeer geladen conflictpunt over iets in haar leven dat zij zelf nog niet goed op een rijtje heeft. Ik hoop dat ze daar nog eens goed over nadenkt en de kinderen van deze zware last bevrijdt. Dat kan ze doen door zelf (als volwassen vrouw) te gaan praten met de vader van de kinderen, sorry te zeggen, uitleggen dat het zo gegroeid is en dat het niet de bedoeling was dat de kinderen haar vriend als vader zouden gaan zien, vader duidelijk maken dat je respect hebt voor zijn positie ten aanzien van de kinderen en dat je er alles aan zult doen om die positie zo goed mogelijk tot zijn recht te laten komen (in het belang van de kinderen). Daarna kan zij met haar vriend bespreken welke aanspreektitiel voor hem goed zou zijn en voor de kinderen gemakkelijk. En daar dan zelf een beslissing in nemen, dat tegen de kinderen zeggen (op een ontspannen manier) en duidelijk maken aan de kinderen dat dat ook voor jou het fijnste is, omdat je anders niet weet wie ze bedoelen met papa (dus de reden naar jezelf toe trekken en niet gaan zeuren over dat vader zo lastig doet).

Dat is volwassen zijn.

Tsjor

Elena

Wie begrijpt de kinderen vraag je. En dat zet je dan puur op dat ene punt van een naam geven. Dat getuigt toch wel van weinig inzicht in kinderen. Kinderen zijn afhankelijk van de volwassenen om hen heen, dat weten ze zelf heel goed. Als zij dan keuzes moeten gaan maken en beslissingen moeten nemen, dan kiezen ze er ine erste instantie voor om iets te doen waardoor de relatie met de hen verzorgende ouder zo goed mogelijk blijft. Daar hebben ze het meeste belang bij. Met andere woorden: de belangen (en emoties en sentimentaliteiten) van moeder worden prioriteit. kinderen kunnen niet anders, zeker niet als de volwassenen om hen heen zelf niet verstandig omgaan met hun gevoelens. De kinderen helpen dan als het ware moeder om uit een moeilijke situatie te komen. Dat hebben zij nu gedaan. Knap van ze, maar als volwassene zou je dat door moeten hebben en zelf die verantwoordelijkheid op je moeten nemen. Dan begrijp je pas iets van kinderen.

Tsjor

Huisregels

En voor alle vrouwen die verontwaardigd zijn over wat de vader anders had kunnen doen in zijn relatie tot de kinderen een kleine oefening: lees in de rubriek 'puberteit' het draadje van Babs over huisregels eens door. Gaat niet over echtscheiding. Wel stelt ze de vraag over iets voor haar kinderen als zij afwezig is. Zowel bij het beschrijven van de situatie als bij het zoeken naar een oplossing is de vader van de kinderen helemaal buiten beschouwing. Daar is geen enkele aanleiding voor: de vader is nog in huis, zorgt ook voor de kinderen, is gezond etc. De vader heeft ook niet gevraagd 'hou mij erbuiten en los het zelf maar op'. Dat is iets wat Babs zelf doet: ze telt hem niet mee als volwassene, als ouder. Wat Babs doet is niet uniek. Al tijdens het huwelijk bestaat de vader niet eens als ouder, omdat moeder denkt dat alleen zij dingen kan oplossen en dat het alleen goed gaat als zij het goed vindt gaan. Daar kun je als moeder zelf aan werken: iets meer vertrouwen in andere mensen, iets meer de ander de kans geven om eigen oplossingen te vinden en eerder een stapje terug te doen.

Tsjor

Aanvulling tsjor

Tsjor:
" Kinderen beslissen?"
Ik ben het hier volledig met Tsjor eens, en ik vind dat kinderen in deze niet kunnen en mogen kiezen. Nog twee argumenten om die nieuwe vriend geen papa te noemen; dten eerste is de kans op een tweede echtscheiding is reëel -mensen die al gescheiden zijn, scheiden veel vaker dan gemiddeld nog eens. Ten tweede, zoals Tsjor zegt, gaat het om loyaliteit, maar ook om 'gewoon willen zijn'. Zeker als je als kind in een klas zit met allemaal kinderen waarvan de papa elke dag 's avonds thuis komt, wil je ook een pappa die 's avonds thuiskomt.

Respect

Ik vind dat je de mening van je ex, op dit punt, moet respecteren. Hij is de vader van de kids met de bijbehorende 'titel' vader.

Als je beide kan vinden in het feit dat vriendin vader mama genoemd wordt en jou vriend papa, o.k., maar in deze situatie vind ik dat je het moet respecteren.

Zeebauw

Pelle

Ja, als hij hier is heeft hij het over mama+voornaam, maar als hij daar is meestal niet hoor. Als hij daar is noemt hij mijn man ook papa+voornaam, om het duidelijk te houden denk ik. Als hij hier is zegt hij alleen papa, de meeste kinderen op school weten niet eens dat hij eigenlijk een andere papa heeft! En zo gaat het daar natuurlijk ook.
Maar nogmaals, ik heb het geaccepteerd. De gevoelens van een kind komen al in de knoop bij een scheiding (nou ja, vaak wel, mijn oudste was nog veel te jong) en ik wil in dit soort situaties dus vooral zijn gevoelens voorop zetten. Wat ik vind is gewoon minder belangrijk, ik ben volwassen en kan er rationeler mee omgaan dan hij.

Tinus en tsjor

Met 'kinderen beslissen' bedoel ik niet dat je de verantwoordelijkheid voor de keuze bij hen moet leggen. Dit jongetje had blijkbaar al beslist (onbewust, zonder dat het een issue was) en dan moet je dat accepteren. Door hem nu te confronteren met Papa's probleem maak je het juist moeilijk voor hem.
Tegelijkertijd begrijp ik de gevoelens van bio-vader. Maar een oplossing ligt m.i. eerder in meer contact met bio-vader (bijvoorbeeld ook één dag gedurende de week bij vader als dat geografisch mogelijk is) dan forceren dat het kind de vader van zijn halfbroertje geen papa mag noemen.

Elena

ik lees nergens dat deze vader geen co-ouderschap wilde.
maar ik persoonlijk ben er voor om duidelijkheid te scheppen tegen de kinderen.
zo heb ik dat met mijn stiefkinderen gedaan en ook met mijn eigen kinderen.
voor mij is het gewoon heel simpel.je hebt 1 papa en 1 mama ,je noemt je oom toch ook geen neef?of je oma,noem je toch ook geen tante?
overigens hebben onze kinderen altijd zonder morren geaccepteerd dat zij maar 1 persoon mama of papa kunnen noemen,daar is niks zieligs aan.

Bovendien

zoals ik de situatie lees van tamaratje geeft het nu alleen maar meer problemen voor de kinderen.
als zij direct had gezegd dat ze het niet goed vond om haar vriend papa te noemen( wetende dat haar ex dit niet wilde)dan had zij haar kinderen niet in deze moeilijke situatie gebracht,nu moeten de kinderen elke keer als ze naar hun papa gaan liegen,en als ze zich per ongeluk verspreken worden ze onderworpen aan een kruisverhoor door papa.
bovendien zijn kinderen erg loyaal aan hun ouders, nu ze dus weten dat Papa het niet fijn vind ,zullen ze vriend van mama ook geen papa kunnen noemen zonder een schuldgevoel te hebben.
Tamaratje had in deze de verantwoording moeten nemen en duidelijkheid moeten scheppen tegenover haar kinderen,sommige dingen zijn nou eenmaal zoals ze zijn,en ook kinderen zullen dat moeten leren.