Ouders van LGBTQI 🏳️‍⚧️ 🌈 kinderen verzamelen

Prillewits schreef op 01-05-2023 om 14:41:

[..]

Nou ja, het wordt allemaal wat metafysisch zo. En met zielen heb ik niks, dat lijkt me een verkeerd pad om op te gaan. Zou ook niet weten of die veranderd is of niet.

Edit: ik had hier een hele uitleg getypt maar ik heb eigenlijk helemaal geen zin om te rechtvaardigen waarom ik het niet bij mijn kind vind passen, laat staan uit te gaan leggen wat mijn emotie is hierbij.

Jouw reactie komt er toch weer op neer dat ik veel begrip moet hebben voor mijn kind maar dat er geen begrip is voor hoe ik het ervaar en dat ik dus maar gewoon op zoek moet naar andere gevoelens die wel door de beugel kunnen. Met je “kies om ruimte in je hart te hebben”. Alsof ik er nu bewust voor kies om dat niet te doen.

Ik leg mijn kind geen strobreed in de weg, en ik ondersteun waar ik kan, maar ik ga niet lopen liegen dat ik het allemaal zo geweldig vind en dat ik er zoveel begrip voor heb, want dat is gewoon niet zo. Fijn dat anderen zo zijn, maar niet iedereen is perfect.

Ik heb ook nog een kind in een rolstoel, daar houd ik ook zielsveel van, maar ik sta ook niet te juichen over die rolstoel. Het zou me heel wat waard zijn als dat niet nodig was. Nou, dat geldt voor mijn transzoon dus ook. Ben ik dan een slechte moeder? Het zij zo.

Metafysisch? Noem het dan persoonlijkheid wat mij betreft.. Heb je zelf geen ziel of persoonlijkheid dan? Ik ontken nergens dat het lastig voor een ouder kan zijn als haar kind trans is, daarom geef ik ook het boek aan waarin verhalen van moeders staan die er ook heel veel verdriet van hadden. Je hoeft me dus niet in het hoekje te drukken dat jouw emoties er niet zouden mogen zijn hoor. 

Ik weet alleen ook, van mijzelf en van andere ouders dat de beslissing open te staan voor wens van je kind alle partijen goed doet. Ook jezelf. Maar vooral denk ik: het zou toch voor je zoon fijn zijn als het op een gegeven moment gewoon helemaal over hem gaat? Ook al ga je 'trough the motions' hij zal het toch voelen. En je kan ook zelf iets doen aan de acceptatie, bijvoorbeeld door zo'n boekje te lezen voor de herkenning. Net zo iets als naar een groep gaan voor ouders van gehandicapte kinderen. Dit alles zeg ik vooral als er al een traject achter de rug is hoor, dat er echt de diagnose genderdysforie is gesteld.
 Maar goed, je legt hem geen strobreed in de weg en dat is fijn. En idd ik kan niet weten hoeveel je evengoed van hem houdt. Ik vind het ook rot voor jou dat je het zo moeilijk ermee hebt. Ik ben echt gelukkiger geworden doordat ik zag hoe gelukkig mijn zoon werd van als man te kunnen leven. 

(verkeerd gepost)

yette schreef op 10-05-2023 om 10:55:

Vandaag in de Volkskrant:

https://www.volkskrant.nl/wetenschap/radboud-universiteit-te-snel-medicalisering-van-transgender-personen-in-nederland~bb5a39e9/

Ben blij dat ze hiermee bezig zijn, want het is wel een twijfel waar ik mee bezig blijf.

Nou, ik ook. Het blijft raar dat er zo’n verscheidenheid aan issues zijn op dit gebied en dat iedereen vervolgens in hetzelfde smalle trechter gegooid wordt van de transgenderzorg waarvan hij of zij nog helemaal niet weet of dat de goede plek is en of dat de nodige zorg biedt.

Maar wij hebben die ervaring ook hoor, dat een psychotherapeut gelijk een heleboel parkeert zodra er iets met gender om de hoek komt. Terwijl dat toch ook gewoon bij jongeren en hun identiteitsvorming hoort, dus hoezo rent men dan gauw weg? Je kunt dat toch niet losknippen.

“Ja, autisme doen we wel, en angsten ook, maar genderdysforie of zelfs maar twijfels over gender of geaardheid, dat doen we hier niet”. Cherry picking.

Ik heb hier even een heel andere, vrij praktische vraag: als een kind net volwassen is (dus min of meer uitgegroeid) en er moeten implantaten geplaatst worden in de kaken, ontstaan er dan problemen als tussendoor een testosteron behandeling zou starten? Laat dat de kaak groeien of een andere vorm krijgen?

Geen flauw idee Prillewits. Zo'n specifieke medische vraag kan je beter stellen aan de deskundige die de hormonen voorschrijft. 

yette schreef op 11-05-2023 om 11:07:

Geen flauw idee Prillewits. Zo'n specifieke medische vraag kan je beter stellen aan de deskundige die de hormonen voorschrijft.

Ik ga het sowieso ook aan de tandarts vragen. Maar ik mag het toch ook hier vragen, al heb jij er geen antwoord op.

Afgelopen week had zoon een afspraak met de kinderarts op de genderpoli. Meten, wegen en... bloedprikken. Met een serieuze vorm van prikangst was dat even een dingetje. 

Maar, dankzij een geweldige tip van de poli zelf, hadden we al verdovende crème via de huisarts in huis.
Wat een uitvinding is dat! Voor de zekerheid beiden armen aan de binnenkant van de elleboog ingesmeerd want we wisten niet welke kant ze het beste konden prikken.
En het was zo gepiept. Van te voren toch de spanning natuurlijk maar merkte niks van de naald die er in ging. 

Voor een volgende keer bloedprikken of een vaccinatie zorg ik dat we weer van die crème hebben.

Crepe_au_fromage schreef op 01-06-2023 om 22:08:

Afgelopen week had zoon een afspraak met de kinderarts op de genderpoli. Meten, wegen en... bloedprikken. Met een serieuze vorm van prikangst was dat even een dingetje.

Maar, dankzij een geweldige tip van de poli zelf, hadden we al verdovende crème via de huisarts in huis.
Wat een uitvinding is dat! Voor de zekerheid beiden armen aan de binnenkant van de elleboog ingesmeerd want we wisten niet welke kant ze het beste konden prikken.
En het was zo gepiept. Van te voren toch de spanning natuurlijk maar merkte niks van de naald die er in ging.

Voor een volgende keer bloedprikken of een vaccinatie zorg ik dat we weer van die crème hebben.

emla crème? goed hè?

Wat ontzettend  fijn crèpe, dat je dat van de huisarts gekregen hebt zeg!

Vandaag de LHBTQI tompoucen besteld bij de hema. Ik vind ze leuk 

Ik heb ze gezien, ja. Want er is er hier een jarig. Maar ik haal morgen gewoon een vruchten-bavaroise taartje. We vinden tompoucen namelijk niet zo lekker 

Onze zoon gaat morgen naar Pride,  bootjes kijken. Is er hier iemand die gaat? Wij konden mee op de boot van 'de werkgever', maar onze zoon had al afgesproken met zijn vrienden en die kijken liever vanaf de wal. Rare jongens. Ik hoop dat ik ze de volgende keer zover krijg. En dan ga ik natuurlijk mee. Lijkt me wel leuk 

Wat leuk, om eventueel op een boot mee te kunnen.
Vorig weekend was het in Alkmaar, daar zijn we vorig jaar geweest. Zo'n fijn feest, heerlijke sfeer, lieve mensen. Helaas moest zoon dit jaar werken dus hebben we de pride gemist 

Even up dit topic.

Ik vond  gisteren  een foto van dochter  als  kind. ( toen nog zoon ) 
En werd zomaar  verdrietig.   Wat heb ik toen gemist/ over het hoofd gezien? 
Verder brengen  andere mensen me nu ook aan het twijfelen.  Dochter zit ziek thuis. Is het laatste jaar steeds moe en ziek. Burnout zegt de arts. Mijn moeder zei: ik denk dat ze twijfelt of ze de definitieve  operatie  wel door wil zetten. Dat het niet de juiste beslissing  is.
Dat brengt mij dan ook weer aan het twijfelen.  Komt dat ziek zijn door het gebruik  van de hormonen? Twijfelt ze? ( ze zegt van niet , durf niet te veel door te vragen omdat  we al af en toe gevraagd hebben of ze er zeker van is , en dit vervelend  over kan komen ) Is het toch een burn out? En waarom dan? Ze heeft niet een hele zware baan, geen geldzorgen, een stabiele  relatie.  Dat was bij mij wel anders, en ik heb nooit last van een burn out gehad. 

Kortom, ik sta in piekermodus.   Lijk momenteel  ook de " schuld  " van alles bij mezelf  te zoeken. Was ook niet de meest geduldige ouder , en dochter was een explosief  kind . 
Herkent iemand  deze twijfels?