Ouders van LGBTQI 🏳️‍⚧️ 🌈 kinderen verzamelen

Lieve Lientje, wat vervelend. Praat ze al met iemand, een psycholoog ofzo? Die kunnen soms net even wat extra's doen.

Zoon hier praat ook af en toe met een psychologe. Toevallig laatst een gesprek met de ouders erbij en psychologe gaf aan dat het niet meer zo nodig leek. Het gaat goed met zoon. Maar het leek ons (zowel zoon als ouders) wel een goed idee dat ie tot de herfstvakantie nog af en toe komt. Hij gaat naar een nieuwe school en dat is dan toch weer even heel spannend 

Ik geloof niet dat ze momenteel  een psycholoog  heeft. Dat heeft al jaren in het hele voortraject  gezeten. Wel gesprekken  met de Arbo arts. Nadeel  is  dat ze verder weg woont en ook niet al te meedeelzaam is. Vragen via de app is lastig. Worden dan met " ik weet het niet " beantwoord. 
Zorgen.... het stopt nooit. Net als het zorgen maken. Je wil je kind gewoon  gelukkig  zijn. En ik dacht dat we het ergste nu gehad hadden. ( alleen  de  definitieve  operatie  nog )
Maar blijkbaar had ik het mis.

AnnaPollewop schreef op 26-07-2023 om 20:45:

[..]

Ja, ik ken deze twijfels en nog een paar andere twijfels ook… toch probeer ik mezelf ook voor te houden dat wat mijn rol ook geweest is, gedane zaken geen keer nemen en ik inmiddels eigenlijk niet zoveel invloed meer heb op zijn ontwikkeling. Maar ik zucht wel veel…

Herken dat zuchten

Man zegt wel eens, wat zit je toch te zuchten. Maar uitspreken waarom doe ik niet. Hij vindt het al zo lastig allemaal.  Mijn stress kan hij er niet bij hebben. 

Dat lijkt me inderdaad zo lastig. Doordat jouw dochter ouder is deel je minder. Ik zie en spreek zoon elke dag dus alle frustraties, gelukje en verdriet krijg ik mee.
Komt ook nog eens bij dat hij makkelijker met mij praat dus ook werkelijk alles bij mij terecht komt. Is soms ook wel even veel

Crepe_au_fromage schreef op 26-07-2023 om 21:07:

Dat lijkt me inderdaad zo lastig. Doordat jouw dochter ouder is deel je minder. Ik zie en spreek zoon elke dag dus alle frustraties, gelukje en verdriet krijg ik mee.
Komt ook nog eens bij dat hij makkelijker met mij praat dus ook werkelijk alles bij mij terecht komt. Is soms ook wel even veel

Kan me voorstellen  dat dat ook weer lastig is ja. Zo heeft alles zijn voor- en nadelen. 

Ik twijfel niet zoals jij omschrijft, maar heb wel momenten dat ik moeilijk kan begrijpen hoe het kan dat we nu pas doorhebben dat onze zoon blijkbaar zó slecht in zijn vel zit. 

Omdat hij ook al jaren kampt met oververmoeidheid en apathische lusteloosheid, heb ik de laatste keer bij het Radboud aangegeven dat ik me afvroeg of anti-depressiva (naast de behandeling) geen idee is. Ze reageerden daar niet afwijzend op, maar we wachten nu op een psychiater in onze woonplaats.

Vorige week is het diagnostische traject trouwens afgerond, dus nu beginnen de wachtlijsten voor de medische behandeling!

Ik weet niet hoe ver wij erin zitten eigenlijk. Door een miscommunicatie hadden we de laatste afspraak niet doorgekregen. Dus we rijden Italië in en ik krijg een herinnerings SMS. Vergeet u de afspraak van woensdag niet? Uh huh? Dat wordt lastig....
Maar snel het VU gebeld. Ik maak een nieuwe afspraak als we weer thuis zijn.

Crepe_au_fromage schreef op 28-07-2023 om 21:29:

Ik weet niet hoe ver wij erin zitten eigenlijk. Door een miscommunicatie hadden we de laatste afspraak niet doorgekregen. Dus we rijden Italië in en ik krijg een herinnerings SMS. Vergeet u de afspraak van woensdag niet? Uh huh? Dat wordt lastig....
Maar snel het VU gebeld. Ik maak een nieuwe afspraak als we weer thuis zijn.

Fijn  dat  ze je nog hielpen  herinneren!

En een mooie  vakantie  gewenst!

Dank je wel Lientje

Hoe gaat het hier met iedereen?
Het is zo stillig

Hoi Crepe_au_fromage. 

Met mijn dochter gaat het geestelijk  langzaam  iets beter
Hoop dat ze in de komende  maanden  genoeg opknapt  om toch volgend jaar  de definitieve  operatie  te krijgen.
 Maar het is wel lastig.
Omdat het geestelijk  niet goed ging ( burn out ) is de operatie  tijdelijk afgelast. Wat haar geestelijk  natuurlijk ook weer geen goed doet.

Wat verdrietig, Lientje! 

Hier heeft zoon een tussenjaar en dat doet hem goed. Hij ligt niet meer hele dagen in bed en verzint ook steeds vaker iets om te doen. Kleine projectjes in huis, maar ook buitenshuis. Met een vriendin heeft hij zelfs afgesproken om elke week te gaan sporten! 

Vorige maand ben ik twee weken met hem naar Zuid-Frankrijk geweest. Hij wilde van de zomer niet mee met het hele gezin, dat was teveel voor hem. We hebben het erg gezellig gehad met z'n tweetjes. Veel leuke dingen gedaan, vaak uit gegeten maar ook hard gewerkt (in augustus heb ik in Frankrijk een oude caravan op de kop getikt voor in 'mijn' olijfgaard en die zijn we daar gaan opknappen). Was erg fijn. Helaas ging het wel ten koste van mijn jaarlijkse solo-vakantie, maar dit vond ik nu even belangrijker. 

Onderweg kregen we bericht dat hij nu officieel op de wachtlijst staat voor de mastectomie. We dachten eigenlijk dat dat al zo was, maar blijkbaar moest de psychiater er nog groen licht voor geven. Maar goed, dat is nu geregeld, afwachten wanneer hij aan de beurt is. 

Klinkt goed Yette! Fijn dat er perspectief  is en dat er dus ook duidelijk  vooruitgang  te zien is bij zoon.
Goed gevoel  is dat als het goed gaat met je kinderen.

Ik merk ook dat ik dat me te veel aantrek. Zo gauw als het wat minder met mijn kinderen  gaat,merk ik gelijk ook dat ik zelf slechter in mijn vel zit. Erg lastig.