Opvoeding: waar ging het mis?

Bijna verdrongen...

Ik zou mijn bloedjes alléén maar goede tv-programma's laten zien. Verantwoord, van de publieke omroep...

We zijn inmiddels allemaal fanatiek Southpark-fan

Haha

Toen ik echt volwassen was, was ik wel realistisch. Maar als 16-jarige wist ik twee dingen zeker:
1. Mijn kinderen zouden zelf mogen weten hoe laat ze naar bed gingen.
2. Ik zou nooit boos worden op mijn kinderen.

Liora

Bij ons

toen ik zwanger was, vroeg ik m'n partner eens wat hij belangrijk vond in de opvoeding. Voor hem was dat discipline. En hij is daar niet goed in (in het geven en aanbrengen van structuur). Het was eigenlijk zijn eigen valkuil die hij zijn kinderen niet wenste maar een te hoge eis aan zichzelf om te geven. En dat zou hij kunnen zien als daar waar het mis ging: het was een onrealistische 'eis'. Gelukkig ben ik er nog . Maar soms moet je tegen de realiteit aanlopen om te weten wat niet realistisch is. Voor mij is dat niet perse een fout maar een kwestie van het verwachtingspatroon bijstellen of kijken hoe je via een andere weg, toch je doel realistischer kan maken en kan bereiken.

Al voor de bevalling

Toen ik net zwanger was had ik me drie dingen voorgenomen. Ik ging niet bevallen, daar hebben ze tenslotte de keizersnee voor uitgevonden. Het zelfde gold voor borstvoeding, waarom zou je dat doen als er flesvoeding bestaat? En mijn kind zou me gewoon bij de voornaam gaan noemen, geen mama, da's zo tuttug.

Maar op een gegeven moment las in het boek 'Baby's' van Desmond Morris, en ik was meteen om voor wat betreft de eerste twee punten. Gelukkig was het mij ook gegeven dat ik geen keizersnee nodig had en heb ook nog eens drie supermakkelijke bevallingen gehad. Mijn kinderen hebben allevier nog nooit een fles gehad, was niet nodig, borstvoeden liep gelukkig ook prima (mijn tweeling heb ik bijna drie jaar gevoed). Voornemen nummer drie heb ik ook snel om zeep geholpen, op het moment dat mijn oudste na de bevalling op mijn buik werd gelegd was het eerst wat ik zei: kom maar bij mamam.

En verder is hier natuurlijk alle rust, reinheid, regelmaat, schermtijd, snoep, plastic speelgoed net als bij de meesten niet helemaal of zelfs helemaal niet gelopen zoals voorgenomen. Desondanks heb ik leuke, gezonde kinderen.

skik

Wat een grappig draadje.

Ik wilde wel borstvoeding geven, maar natuurlijk niet zo lang. Ik had ooit een vrouw gezien met een peuter van 3 die staand onder haar t-shirt dronk, wat een schrikbeeld was dat. (Uiteindelijk heb ik dat record met elk kind verder verbroken - hoewel nooit in het openbaar).

Ik ging trouwens om te beginnen natuurlijk dochters krijgen. Ik was zo overtuigd dat ik al vóór de geboorte van mijn eerste een keer in zo'n naaitijdschrift een patroonbijlage voor baby-born met garderobe en wiegje en luiertas heb gekocht, en ook alvast alle materialen. Op zich geen probleem natuurlijk, jongens (die ik alsmaar bleef krijgen) kunnen ook met poppen spelen. Helaas ontbrak mij de tijd om die lonkende baby-bornspullen te maken, dus kocht ik eerst maar een ander (kleiner) popje voor ze, waar mijn moeder wat kleertjes en een slaapzakje voor maakte. Toen bleek dat ze die poppen uitsluitend als werpartikel zagen, en de kleertjes alleen maar UIT en nooit meer aan gingen, heb ik het hele babybornproject er maar aan gegeven. Hoewel, het hele spul (compleet met materiaal) ligt er natuurlijk nog steeds (zo'n 14 jaar inmiddels), misschien krijg ik ooit nog een kleindochter.

Alles wat ik mij bij "spelen" had voorgesteld ging sowieso mis. Ik wilde altijd verhalend spelen zeg maar, scenario's spelen waar je dan legohuisjes, playmobilbedrijfjes, boerderijen met dieren en zo voor nodig had, en vooral veel poppetjes. Maar mijn jongens hebben een heel ander idee van spelen. Constructie, dat is pas spelen. Van die suffe kaplaplankjes bijvoorbeeld, of van dat klinische Knexx. En als ik dan al eens probeer mee te doen, dan ben ik op bladzij 3 van de ingewikkelde bouwvoorschriften al compleet het spoor bijster.

Ik ging mijn kinderen al vroeg op een koor doen, want het speet me zo erg dat ik pas op mijn 23e had ontdekt dat ik dat zo leuk vond, dus dat geluk ging ik hen veel eerder gunnen. Helaas kunnen ze alledrie niet zingen, en bovendien is zingen heel erg stom. Een instrument heb ik ze nog wel aan kunnen smeren, en dat gaat ook best goed hoor, maar of het allemaal zal blijven beklijven is wel erg de vraag.

Een boel dingen zijn ook wél goed gegaan. Ik ging niet moeilijk doen over geld, want zelf was ik vroeger zó zwaar beknibbeld, dat ging ik mijn kinderen niet aandoen. En dat is ook eigenlijk wel zo. Ik probeer wel grenzen te stellen, maar als mijn kinderen gepassioneerd ergens over blijven zeuren krijgen ze het wel, en als ik zin heb om met het hele gezin naar de bioscoop te gaan of zo dan doen we dat.

Een relaxte opvoedstijl is ook wel aardig gelukt vind ik zelf, net als gezond eten. Ik zeur nooit over vieze of kapotte kleren, wat ik me ook al heel vroeger had voorgenomen. Ik ging altijd heel veel boeken kopen voor mijn kinderen later, en dat doe ik ook. (Bovendien lees ik ze zelf ook, dat had ik me vroeger ook voorgenomen: later blijf ik altijd kinderboeken lezen).

Ik had mezelf trouwens wel een eindeloos geduld toebedeeld, maar dat is wel eens een beetje tegengevallen. Af en toe kon ik wel eens in vertwijfeling verzuchten: Wie verlost mij van dit volk, hoe lang moet ik nog? Dat had ik toch niet van mezelf gedacht vroeger.

En o ja, met angst en beven had ik altijd mogelijke toekomstige bevallingen tegemoet gezien. Zo'n dierlijke bedoening, en dat er dan een baby uit zou komen helemaal bedekt met slijm en zo, en dat leek me zo vreselijk goor. Toen mijn eerste kind uiteidelijk werd geboren en vol huidsmeer zat (want nogal vroeg) heb ik hem meteen bijna vermorzeld, opgesnoven, opgevreten van geluk. Ik wilde dat die geur altijd zou blijven, en toen de kraamhulp twee dagen later iets olie-achtigs op hem had gesmeerd waardoor hij helemaal niet meer naar zichzelf rook heb ik de hele dag gehuild van verdriet.

En o ja, ik ging hele gestructureerde kinderen krijgen, die heel erg zuinig op hun spullen zijn. Ik ging ook altijd het gesprek met ze aan. Wij zouden elkaar heel erg goed begrijpen, altijd. We zouden ook heel erg precies dezelfde interesses hebben, we zouden elkaar ook eigenlijk zonder woorden óók wel begrijpen. Nou, daar is wel het een en ander mis gegaan Parallele werelden die elkaar toevallig soms in hun baan kruisen, veel verder kom ik op sommige dagen niet.

En o ja, ik ging ook heel veel op school doen. Leek me vreselijk gezellig allemaal. Ik zou trouwens ook altijd heel creatief elke dag met mijn kinderen gaan knutselen. (Later bleek dat ik dat veel te veel gedoe vind, en dan heb je alle zooi uit de kasten gehaald, knutselen / verven / kleien ze drie minuten, en dan willen ze weer wat anders).

En mijn huis zou altijd open staan voor alle kinderen uit de buurt. Minstens eens per maand zou ik voor de hele buurt pannenkoeken bakken. Wat gezellig leek me dat. (In werkelijkheid vind ik bijna elk buurkind dat ongevraagd langs komt vervelend, hoewel ik dat nooit laat merken en ze alijd glimlachend welkom heet, maar het is eigenlijk niet helemaal mijn natuur om voor Leger des Heils te spelen).

Voor de rest ben ik er heel gelukkig mee.

Margje

Alles...

Hahahahaha,ik had al zoveel vervelende baby's en kinderen gezien dat mijn kind een lief ,braaf kind zou worden.Mijn kind zou niet zeuren en vragen om aandacht als ik in gesprek was met een vriendin en zou in de wachtkamer bij de huisarts braaf een boekje lezen en niet rennen en druk zijn.Afijn,wat ben ik gestraft,mijn dochter is al meteen vanaf haar geboorte een wervelwind,huilbaby,kon snel staan en zat meteen overal aan,was niet op 1 plek te houden.
En nog is de rust meteen weg als dochter binnenkomt.Maar na 16 jaar kan ik er wel mee omgaan.
Ojaaaa,toen dochter 10 was,kochten we een pony,dochter zou daar meteen verliefd op worden en de stal niet meer uit te slaan zijn,dat hield de jongens vast wel weg,dochter had op haar 13de haar eerste vriendje.Dochter zou een serieus meisje worden,alles voor school,helaas zit dat niet in haar genen en is het blijkbaar niet aan te leren.

Ik zal niet schreeuwen tegen mijn schat....

☺
Do i need to say more?

Bericht voor massi en mijn verdwenen principes

Massi, het is fijn dat jij het perfect doet, dan hoeven wij dat niet. Imperfectie is namelijk veel boeiender. Perfecte mensen en gezinnen zijn zo saai! Dodelijk saai.

Ik zou het beter doen dan mijn ouders. Ik zou ze heel veel knuffelen en een overdaad aan liefde geven. Het zouden hele populaire kindjes zijn, altijd het middelpunt. Ik ging ze een op muziekles doen, en ze zouden daarvan genieten. En ik zou ze heel veel voorlezen. Ik zou mijn geduld niet verliezen. En ik zou heel veel met ze spelen. Knutselen ook. En ze zouden genieten van het eten. En mijn deur zou altijd open staan voor de hordes vriendjes die pannenkoeken kwamen eten.
Het eerste wat ik verloor van mijn prinicpes, was mijn geduld. Ik begrijp niet dat de commercie daar nog niet op ingesprongen is, en de supermarkt bevoorraadt met gezinsverpakkingen. Mijn kindjes zijn geen populaire kindjes. De oudste was te veel nerd om het middelpunt te zijn in de klas. De jongste is het liefst alleen. Ik heb ze niet kunnen betrappen op muzikaal talent. Dus geen gezellige muziekavondjes. Vooral niet omdat ik vals zing, en de kinderen daar heel gemeen van worden. Ik begreep de spelletjes niet. Als we samen een duploboerderij hadden gebouwd hadden we daarna altijd verschillen van inzicht over het runnen van die boerderij. Knutselen ging. Althans, dochter knutselde, en ik holde heen en weer om de inktspatten van de muur te halen, en de druppels lijm van het parket. En de woedeuitbarstingen van mijn moeder? Die heb ik naadloos overgenomen. Zucht.
Wat wel goed is gegaan: ik knuffel ze plat! Ik vertel ze tot vervelens toe dat ik van ze hou. En ik bak koekjes. En ik heb zoveel, zoveel voorgelezen dat beide kinderen het beste zijn in taal in hun klas. En dat ze moeiteloos talen leren! (dat heb ik gedaan!)

Dankje temet

Ik vind dit een erg leuk (en geruststellend) draadje.
Waar zal ik beginnen? Mijn goede voornemens kwamen lang voor mijn echte kinderwens. Ik volgde een sociaal-pedagogische opleiding en nam mij als eerste voor dat ik nooit zou schreeuwen tegen mijn kinderen (zoals ik op mijn stage in een 'achterstandswijk' zag).
Ahum.
Nouja, in ieder geval weten ze dat er van ze gehouden wordt, dat nam ik me ook voor, om dat met grote regelmaat te zeggen tegen mijn kinderen en dat deed en doe ik ook, maar ook dit valt niet alleen maar positief uit. Zo was ik ooit Erg Boos op mijn toen driejarige dochter, waarop ze haar schoudertjes ophaalde, zei "je houdt toch van mij" en vrolijk verder ging met waar ze mee bezig was.
Ik zou heel gastvrij zijn. Mijn moeder had altijd 'behoefte aan privacy' waardoor er niet vaak vriendinnetjes bij ons kwamen logeren, bij mij zou dat anders zijn. Dat is het ook. Maar ik blijk stiekem toch wel op mijn moeder te lijken, dus wie mij goed kent, ziet mij tijdens zo'n weekend wel tandenknarsen. Ach ja, de kinderen zijn blij, daar gaat het om.
Wat aan de oppervlakte ook gelukt lijkt te zijn is dat ik nooit strijd zou maken over eten. Van eten hoor je te genieten en dan leren ze vanzelf wel gezond te eten, als ik het ze maar voorzet. Zo doen we het ook, maar soms vraag ik me af hoe ze in leven blijven. Alhoewel, dochter begint af en toe haar grenzen te verleggen .
En ik nam mij ooit voor: ik blijf altijd naar festivals gaan (doe ik inderdaad nog steeds) en als ik kinderen heb, neem ik ze gewoon mee, lekker op de schouder bij mama kijken naar de muziek. NO WAY! Ze wachten maar totdat ze een jaar of twaalf zijn (is dochter al over een dikke twee jaar, dus die grens ga ik misschien ook nop ophogen). Overigens zouden ze het waarschijnlijk helemaal niet leuk vinden, want een klein festivalletje zoals koninginnedag of zelfs een optreden van papa gaat met moeite.
O ja, en ik zou een heel hippe mama worden. Dochter roept regelmatig "Ik SCHAAM me voor jou!" waarop ik grijnzend antwoord: "dat hoort ook zo"

Massi

LOL!! Gelukkig had ik mijn koffie al op

Hier eigenlijk weinig anders dan verwacht, want gezien ik nop ervaring had met kinderen, heb ik me eigenlijk weinig voorgesteld. Ik leer aldoende

Het enige is dat ik me niet kon voorstellen ooit te stoppen met werken "voor de kinderen" en dat heb ik toch gedaan en ik vind het GEWELDIG. Ik had nooit verwacht dat die vervelende koters, waar ik eigenlijk altijd verlegen bij was, eigenlijk best gezellige wezens zijn die zelfs op hun 2e al een gevoel voor humor blijken te hebben.

Bellefleur en dc

Dc, jij begrijpt het .
Bellefleur, lieverd, jij bent duidelijk de laatste jaren niet meer bij Peutertijd geweest, anders had je wel geweten hoe je mijn bericht moest lezen. Voor de duidelijkheid, wij hebben een pittige dochter die maling heeft aan alle goede voornemens van haar ouders. En onze tweede lijkt al even eigenwijs te worden.
Ik moet zelf juist altijd erg lachen om ouders die proberen het perfecte gezinnetje uit te hangen. Zoveel moeite hoeven ze voor mij niet te doen. Of, zoals mijn moeder al zei: om als ouder te overleven, heb je geduld nodig, humor en bovenal een slecht geheugen.
Groetjes
Massi

Lol margje

Troost je Marje, ik heb er ook twee vrouwelijke exemplaten tussen zitten, maar de poppen hebben hier geen beter leven. Kleertjes gaan ook alleen maar uit en duiken vervolgens op in de doos met stiften (zonder dop), ledematen raken altijd los en kwijt, waardoor ik weer bezig ben om een paar min of meer gelijk gekleurde benen aan zo'n pop te wurmen. Het baby-bjorn project, wat hier door oma bedacht (heeft vast dezelfde naaitijdschriftbijlage) was is hier net zo jammerlijk mislukt. Alleen het door haar bloedig in elkaar genaaide gewatteerde slaapzakje wordt nog wel door de kat gewaardeerd.
Verder zou ik hier nog berichten hoe mijn vaste voornemen om geen taxichauffeur voor mijn kinderen te worden gesneuveld is. Vroeguh toen de kinderen wat kleiner waren lachten mijn vriendin en ik die zogenaamde voetbalmoeders stiekem uit. Tjongejonge, waar ze zin in hadden. Drie keer trainen per week, in het weekend van hop naar haar om wedstrijdjes bij te wonen en vaak nog in de regen ook. Waar ze zin in hadden. Nooit zouden wij, verstandige moeders die ook nog een eigen leven hebben ons gezinsschema zo laten lijden en moeten aanpassen aan een hobby/sport. Hardstikke gek zijn ze, die ouders. Wij waren slimmer, ik had het zelfs zo goed voor elkaar dat ik alle 4 kinderen op dezelfde sport had op dezelfde tijd. Lekker op de zwemclub, slechts 2 keer per week allemaal in hetzelfde bad, doordat iedere baan op een ander niveau les heeft.
Tja, en toen werd de derde voor selectie gevraagd. Nouja vooruit, hij vind het zo leuk en het was maar één dag meer en de tijden op de andere dagen kwamen bijna overeen met de lestijden, dus we hoefden alleen maar ietsje langer te blijven in het zwembad.
Juist en toen veranderde de zwemleraar waarvan de tweede les had en daar waren we eigenlijk niet zo tevreden over. Hij vond zwemmen echter wel heel leuk. Hmm, ook maar in de selectie dan, daar was hij net goed genoeg voor. Helaas een jaar ouder, dus andere dagen en tijden. Oveleg met het zwembad en er bleek wel een mouw aan te passen door hem half met zijn broer half met zijn eigen selectiegroep mee te laten zwemmen en zo kwam er dus nog een dagje zwembad bij.
En toen was de oudste het beu. Haar jongere broers gingen haar inmiddels voorbij en ook de vriendinnen uit haar groepje hielden er mee op en met de nieuwe meiden kon ze niet echt overweg. Ze wilde al heel lang paardrijden en kijk dicht bij het zwembad was een manege en we konden het zo uitmikken dat de lestijden bijna samenvielen met zwemtijden van de anderen zodat we niet telkens vanuit huis helemaal op en neer moesten. Ja ok, dat is redelijk, maar BIJNA blijkt in de praktijk niet hetzelfde te zijn als helemaal.
En jawel ook jongste bleek talent te hebben en werd gevraagd voor de selectie. En wat doe je dan laat je haar oudere broers wel en zij niet, dat kan toch niet? Dus vooruit zij ook in de zwemselectie. Natuurlijk weer op andere dagen en tijden, zucht.
Voeg hier aan toe dat de tweede 3 keer per week logopedie/therapie heeft voor zijn handicap (dat had ik voor de geboorte er ook niet ingepland) en het resultaat is dat ik dus 6 middagen per week volledig kwijt ben aan kinderen op en neer rijden en in het zwembad zitten. En het 'vervelende' is ook nog dat ik het zo leuk vind om naar ze te kijken dat ik ook nog niet toekom aan het werk/studiewdat ik iedere keer optimistisch meeneem. De 7de dag zijn er dus vaak wedstrijden en als favoriete uitje gaan we met het hele gezin zwemmen om één van de weinige 50m baden waar we zwemtechnieken trainen. Hoezo nooit een sport/hobby de overhand laten nemen in een gezin?
Mijn vriendin verging het trouwens niet beter. Haar dochter bleek tijden een één of ander proeflesje waar ze stomtoevallig bij was en aan mee deed zonder enige oefening net zo goed te kunnen schieten als de regionale jeugdkampioen en zit dus sindsdien op schietles met bijbehorende wedstrijden bijna elk weekend. En dat was dus zo'n moeder die geen plastic speelgoedwapens in huis wilde zien. Whoehaha! Het kan vreemd lopen.
Oja en dat hebben we nog mijn jammerlijk mislukte perfecte tuinproject. Ik heb altijd graag een bijzondere, mooie, artistiek uitgedachte tuin, die één geheel vormt gewild en niet zo uitgeleefd samenraapsel als de meeste gezinstuinen met grasveld en wat hoekjes. Juist. Oudste heeft een eigen hoekje die ze helemaal naar eigen smaak inricht en verzorgd. Kruiden en eetbaar spul blijkt alleen op één plek in de tuin goed te gedijen. De honden hebben met spelen de helft van het grasveld verwoest. De andere helft is verwoest door een grote trampoline. De olijfbomen geven weinig vrucht omdat ze dienst doen als plek voor huttenbouw en klimrek en de terrassen waar ik mooie aardewerken potten in gedachten had voor zo'n toscaanse tuinstijl hangt de was en staat een tafelvoetbalspel,6 fietsen, een skatebord en twee steps geparkeerd.
Maar het is wel de tuin waar altijd alle buurtkinderen ook te vinden zijn en iedereen dikke lol heeft. Zelfs de pubers hangen liever hier dan elders. Kinderen hoeven in onze tuin tenminste niet bang te zijn om ergens schade aan te richten en mogen naar hartelust graven en planten waar ze zin in hebben. Al was ik niet helemaal blij met het dode vogeltje wat ze voor op straat hadden gevonden en natuurlijk weer uitgebreid in mijn tuin plechtig met katholieke mis begraven werd. (De kinderen doen communie en brachten even in de praktijk wat ze dit jaar geleerd hebben en ik had het hart niet om ze te onderbreken).
Groeten Primavera

Ach ja....

Volgens mij zijn al mijn 'fouten' hier al genoemd. Ben blij dat ik niet de enige ben met een snoepend, tv-kijkend kind in een ontplofte speelgoed-woonkamer met een niet-knutselende moeder die vlak voor etenstijd kind een graai in de snoeptrommel laat doen en kind met vieze nagels en ongepoetste tanden naar bed laat gaan.
Maar mijn kind verrast mij iedere keer weer door buitenshuis over te komen als een keurig opgevoed jongetje (!) en zolang hij midden in de winkel, hobbelend op het mechanische paardje, terwijl ik bij de kassa st, roept: mama....IK HOU VAN JE, jij bent de aller, aller, aller liefste mama!!!!(en dat zonder dat hij iets gekregen heeft)....ach ja....

Ook goed opgevoed

Hier ook eindeloos computerende, hard gillende, Oostindisch dove kinderen. En wat ik al niet naar mijn hoofd heb gekregen aan misprijzende woorden en blikken...Je moet inderdaad een kort geheugen hebben, behalve voor de complimentjes. Zoals de oude dame met een stok die zij keurig voor lieten gaan laatst en die tegen me zei dat ik zulke beleefde kinderen had. Of die keer dat bij een concert de voorzitter van de Raad van Bestuur toevallig naast ons plaats nam. Ik heb peentjes gezweet, maar toevallig waren ze stil en klapten ze netjes toen het uit was...pfff...

Boterham

Nooit zouden de kinderen een boterham krijgen als ze het avondeten niet hoefden. Ben vorige week na de zoveelste avond" dat lust ik niet" (de jongste kan dat nog niet zeggen en tufte het uit) maar boterhammen gaan smeren. Had er geen zin meer in.Dat werd wel met smaak opgegeten.

Lol

geen snoep Dat was toch nergens voor nodig, die behoefte creëerde je als ouder zelf en had een kind geen behoefte aan. Een rijstewafel is genoeg.

Ahem

Ook ik zou niet mijn geduld verliezen.

Mijn mans principe van geen kindermenu is de afgelopen vakantie gesneuveld toen mijn jongste van de een op de andere dag niets meer at

Mijn kinderen zouden niet van die gekkigheid uithalen in het openbaar en geen driftbuien in winkels, supermarkten of speeltuinen krijgen (toen ik vandaag met moeite mijn geduld behield in de KPN-winkel toen oudste de boel op stelten zetten dacht ik daar nog even aan terug)

Alleen de TV is nog steeds niet in huis, maar de schoolgaande leeftijd van mijn oudste komt dichterbij. Dus wie weet volgend jaar ...

De valkuil van vele generaties ouders...

Nóóit zouden we dat frustrerende "OMDAT IK DAT ZEG, KLAAR!" uitbrullen, als ons spruitje voor de tigtigste keer het bloed onder onze nagels vandaan stond te waaromdrammen...

...toch...?

Ja, omdat ik het zeg

die zou ik ook nooit gebruiken....ahum...

Enne, de gevleugelde uitspraak van mijn moeder: dan MAAK je maar zin...vooral als ik zei geen zin te hebben mijn kamer op te ruimen....
Toch hoor ik hem hier weleens voorbij vliegen...

Izar

Nee, haha, ik dacht dat mijn worstelingen met mijn temperamentvolle dochter genoegzaam bekend waren op dit forum. Nooit gedacht dat iemand erin zou tuinen.
Leuke vraag trouwens, Temet! Mijn eerlijke antwoord is: ik roep vrijwel dezelfde dingen als mijn moeder vroeger, wat ik nooit zou doen, en veel van mijn vage voornemens zijn gesneuveld. Wat overeind blijft is wat echt belangrijk is: elke dag voorlezen, maakt niet uit hoe slecht het uitkomt, tandverzorging (schoot er in mijn jeugd vaak bij in en daar draag ik nu de vervelende gevolgen van), nooit de dag boos afsluiten. Verder heb ik alle regels al met voeten getreden.
Groetjes
Massi

Ironie

Nou ja zeg, toen ik mijn berichtje schreef droop de ironie van mijn toetsenbord. Maar blijkbaar was het al opgedroogd toen het op het scherm verscheen! Nee, ik ben de laatste tijd weinig meer in peutertijd. Maar ook verderop in het forum spat jouw imperfectie er vanaf hoor Massi! Al begrijp ik wel dat je hele mooie kindjes maakt. (perfect zeg maar) Was het nou basilicum of toch iets anders?

Goh dat had ik echt

helemaal niet toen ik zwanger was van de oudste, ik had echt geen uitgesproken ideeen over speentjes en 'omdat ik het zeg', hmm wat apart. Wel wensen dat ik altijd met ze zou praten over van alles en nog wat, dat lukt bij de oudste makkelijk. Ik denk dat de jongste dat niet zo zal doen, dat is een heel ander type, meer een potentiele binnenvetter denk ik.

en toen de jongste kwam was ik zo ontzettend relaxt, ach dat komt wel goed allemaal want alles was goed en mooi en gezellig en fijn. Enige wat ik toen als projectje in mijn hoofd was dat ze heel goed overal door heen zou gaan slapen maar ze bleek een vreselijk moeilijke slaper te zijn. Ach ja inschattingsfoutje

Mijn voornemens

Ik heb mijn voornemens verdrongen, denk ik. Ik kan me er geen herinneren, in elk geval. Nou ja, bv geven, matigheid in alles, geen lawaaispeelgoed tenzij muziekinstrumentachtig, dat soort dingen. En dat lukte aardig. Verder zou het vast allemaal vanzelf gaan, een beetje ontspannen ouder kweekt kinderen die zichzelf opvoeden, toch?
Toch niet.

Ha, buitenshuize momentopnamen!

Ja, die buitenshuize momentopnamen waardoor je kinderen ineens verschrikkelijk buitengewoon goed opgevoed lijken. Ik ga dan met 4 kinderen naar de supermarkt. Ze zoeken de kassa met de minst lange rij uit, 2 zetten alle boodschappen op de band, terwijl ik nog even iets in de schappen zoek, waarbij ze er rekening mee houden dat eieren e.d. niet in de verdrukking komen. Terwijl ik wacht om te betalen doen de andere 2 alle boodschappen die door de kassa schuiven alvast in de boodschappentassen, waarbij ze ze sorteren naar soort. Eén tas ijskastspul, tas vooraadkast, tas niet-eetbaarspul, enz. En vervolgens wordt spontaan de boel verdeelt naar krachten, waarbij ik de zwaarste tas krijg, de jongste iets van keukenrollen of wc-papier en en de anderen afhankelijk van de leeftijd de lichtere tassen meenemen.
Het is me al een paar keer gebeurd dat van jalouzie groenuitgeslagen toeschouwers hun kaak van de grond probeerden op te pakken terwijl ze tegelijkertijd slechts één of twee stuks zeurende en jojo-ende kinderen in bedwang probeerden te houden.
Om het effect te behouden moet ik vervolgens natuurlijk wel snel de autoportieren dichtslaan, omdat als de boodschappen éénmaal netjes in de achterbak getetrist zijn tussen reservewiel en zwemspullen het kabaal geheid losbarst. Ruzie over wie er in het midden moet zitten, gezeur of ze alvast wat lekkers mogen van wat we gekocht hebben, geklaag dat haar broers haar 'heel erg pijn' hebben gedaan omdat één van beide bij de gordel dichtdoen perongelijk vlinderlicht langs het been van de jongste heeft gestreken. De jongens die hun net opgevoerde braafheid afreageren door elkaar speels beginnen te stompen en de oudste die gilt dat ze op moeten houden en ondertussen een ander radiostation opzoekt. Dankzij het super-supermarkt effect weet ik echter mijn goede humeur te behouden en stapt er als we thuis aankomen weer een redelijk vredig gezin uit.
Groeten Primavera

Primavera

'Het is me al een paar keer gebeurd dat van jalouzie groenuitgeslagen toeschouwers hun kaak van de grond probeerden op te pakken terwijl ze tegelijkertijd slechts één of twee stuks zeurende en jojo-ende kinderen in bedwang probeerden te houden.'

Ik hoef het niet eens te zien....ben nu al groenuitgeslagen......geweldig.

Bellefleur en anoniem

Jouw beleving is me uit het hart gegrepen! Zelden heb ik mezelf en mijn opvoed idealen en des illusie's zo in iemand herkend als in jou.

Anoniem,

Ik ben ook heel vaak uit mijn slof geschoten en heb links en recht's weleens een lel uitgedeeld. Afschuwelijk! Maar heel menselijk denk ik. De kruik enzo...
Fouten maken is niet erg, ook niet in je opvoeding. Het toegeven en de wil om het anders te willen doen ben je volgens mij al op de goede weg. En soms is er meer nodig, hulp van je vangnet en instantie's b.v. Alleen jammer dat die drempel zo hoog is en heel veel mensen oordelen. Men, ik dacht toen ik zwanger was aan een levende pop ofzo, strikjes, lakschoentjes zwitsal reclame's en meer van die sprookjes.

Het grootste probleem was niet dat het tegenviel en van al mijn utopische idealen niks terecht kwam. Het grootste probleem was en is voor mij dat iedereen dat zo hardnekkig in stand houdt. Ik kan me niet voorstellen dat er een moeder is op de wereld die nooit gedacht heeft van, WAAR ben ik aan begonnen?

Groet, Roos

Roos en bellefleur

Bellefleur, wat een opluchting dat mijn onvolmaaktheden van het scherm spatten op OO .
Roos: "Ik kan me niet voorstellen dat er een moeder is op de wereld die nooit gedacht heeft van, WAAR ben ik aan begonnen?"
Ik kan me dat wel voorstellen, want ik heb het zelf nog nooit gedacht. Komt waarschijnlijk nog als ik twee chagrijnige tieners in huis heb . Mij is rond mijn 20e verteld dat ik mogelijk geen kinderen zou kunnen krijgen door allerlei medische problemen. Dat ik er nu twee heb, is voor mij een dusdanig mirakel dat ik er nog dagelijks ongelooflijk dankbaar voor ben.
Wat ik wel heel erg herken in jouw verhaal is de teleurstelling die je over jezelf kunt ervaren. Ik heb ook wel eens een tik op de bips uitgedeeld of (in mijn ogen erger) dochter een schuldgevoel aangepraat omdat ik te moe was om in te zien dat ze nog heel erg klein is en dingen niet doet om mij te irriteren. Moeder zijn betekent een dagelijkse spiegel voor je neus krijgen, en wat je daarin ziet is niet altijd even florissant. Je leert er wel veel van, dat is de andere kant van de medaille. Je moet het niet zien als een desillusie, denk ik, meer als een serie belangrijke leermomenten.
Hulp of advies vragen vind ik ook niet bijzonder moeilijk. Ik vind het juist wel fijn om eens bij een ander te spuien en te horen hoe zij dingen aanpakken. Dit forum is een goudmijn voor mij, zoveel manieren om dingen te bekijken en te doen.
Primavera, mijn moeder zei altijd: als de kinderen zich buitenshuis goed gedragen, is mijn opvoeding geslaagd. Die van jou is dus vlekkeloos, haha.
Groetjes
Massi

Roos

Ik kan ook vanuit de grond van mijn hart zeggen dat ik nooit heb gedacht "waar ben ik aan begonnen", echt niet.

Groetjes,
Wilma

Waar ben ik aan begonnen

Dat heb ik echt nog nooit gedacht. Ik weet nog wel dat we thuiskwamen met oudste, ik legde hem op ons bed en de kraamvrouw was er nog niet. Toen dacht ik wel even, 'wat moet ik hier nu mee?' En dan dat krappe jasje uit zien te krijgen.

Primavera, ik heb erg gelachen om je supermarkt verhaal.

Hibiscus

Inderdaad

Het eerste levensjaar van mijn oudste heb ik geen enkele nacht doorgeslapen. Ik was zielsgelukkig met hem, want niet lang daarvoor overleed zijn zusje. Maar met ernstig chronisch slaapgebrek denk je weleens: waar ben ik aan begonnen?