Opvoeding tot "goede partij"
Een vriendin van mij is getrouwd met een man die vrij goed verdient, maar verder ontzettend saai en humorloos is. Ze hoeft echter niet te werken en ze gaan minstens een keer per jaar skieen en gaan verder vaak weg met hun boot en luxecaravan.
Laatst vertelde ze dat ze haar dochters zo opvoedt dat ze later ook met een rijke man kunnen trouwen. Dat is een van de redenen waarom ze het zo belangrijk vindt dat haar dochters leren skieen en zeilen. Rijke mannen zoeken immers een vrouw met wie ze hun hobbies kunnen delen.
Mijn vriendin is zelf door haar moeder zo ook opgevoed. Ze is bijvoorbeeld momenteel eigenlijk verliefd op iemand anders, maar haar moeder heeft haar al gewaarschuwd dat je nooit moet "downgraden". Dit is eigenlijk de belangrijkste reden waarom mijn vriendin niets doet met haar verliefdheid, niet omdat ze een man en kinderen heeft (en hij heeft ook een vrouw en kinderen).
Komt dit nou nog vaak voor in "bepaalde kringen"? Ik vind het zo belachelijk ouderwets klinken.
Liefde voor geld
Misschien dat zulke vrouwen toch wel echt van hun man houden? Als je het geld nou als een soort karaktereigenschap ziet? Ik denk dat er veel van dit soort huwelijken zijn waar er heus wel meer meespeelt dan alleen het geld, de man in kwestie moet toch ook een beetje leuk zijn. Zulke vrouwen zijn denk ik slim genoeg om te bedenken dat geld alleen niet genoeg is. Dertig of veertig jaar bij een vervelende, onaantrekkelijke vent blijven houdt niemand uit, dat zullen ook zij heus wel beseffen.
En toch
Ben ik nooit "jaloers" op zo'n carriere-stel. Ik zie ze heen en weer rennen tussen het werk, de sociale verplichtingen, de kinderopvang en de sportclubjes. Mijn man geeft heel eerlijk toe dat hij het best "errug" prettig vind dat dergelijk gestress bij ons thuis niet aan de orde is (en ik denk er net zo over).
Kijk uit marith!
..en dat geldt niet alleen voor jou maar net zo hard voor mij en voor iedereen die weleens op een schoolplein staat.
Vergelijk je niet te snel met anderen. Je kunt nooit het hele plaatje zien. En wat belangrijker is: je neemt altijd jezelf mee. Dus als jij kijkt naar mensen die het anders doen dan jij bekijk je hun situatie. Je denkt dat je alleen maar opmerkt dat bij hen iets drukker of vervelender is dan bij jou. Maar onbewust weet je precies dat hun situatie op een bepaald punt anders is dan de jouw en daar reken je dan het hele verschil aan toe. Terwijl je helemaal niet weet of dat terecht is, of er wel een causaal verband is tussen dat gestress en hun werktijden, of tussen hun verlopen uiterlijk en het feit dat ze gekozen hebben voor een bepaalde taakverdeling. Om maar wat te noemen.
Zo zoek je bevestiging voor je eigen keuze op de verkeerde plek, namelijk bij de ander. Je moet bij jezelf kijken, of jij blij bent en of wat jij doet bij jullie past.
Zelf zit ik er een beetje tussenin, er staan op ons schoolplein mensen die meer werken dan wij en mensen die juist minder werken. En ja, ik kan vinden dat de eerste categorie geen goed contact met zijn kind heeft en/of altijd stresst en/of zijn kinderen de hele vakantie buiten de deur parkeert. Of juist dat de andere categorie te veel bovenop zijn kind zit en te weinig het goede voorbeeld geeft van een moeder die haar eigen broek ophoudt en haar kinderen laat zien dat je jezelf meer ontwikkelt als je werkt. Enzovoort enzovoort enzovoort.
Dat doe ik dus niet meer. Ieder zijn meug. Geen idee hoe het achter de voordeur van die andere mensen eruit ziet.
Weet je, het gaat ook voor andere zaken op. Als je ervan op kijkt hoe slank iemand is kan het zijn dat je jezelf dik vindt, als je vindt dat iemand zijn kind te veel voor de TV zet ben je zelf bezig met hoe je je eigen kind het liefst zou vermaken....
Simplificatie
En zo gaat dat.
- Eerst is er een waarneming (opvoeden tot geschikte partij voor rijkere milieus),
- vervolgens een simplificatie (houdt dús niet van hem maar alleen van zijn geld),
- en het schelden kan beginnen: hoer, golddigger.
Zelf zullen zulke vrouwen zeggen dat ze zeker wel van hun man houden, dat ze het prettig vinden dat hij welgesteld is, zeker, dat is net zo goed een voordeel als dat hij knap en sportief is, en verder zullen ze vooral vinden dat hun man ambitieus moet zijn, dat het zo leuk is dat hij weet wat hij wil en daar succesvol in is.
Mijn prioriteiten in de liefde zijn het niet, maar mijn prioriteit is het ook niet dat een man knap of sportief is, en toch valt er nooit iemand over als een vrouw zegt dat ze graag een man wil die er een beetje leuk uitziet.
En het forum heeft besloten: dat zij welgesteldheid aantrekkelijk vindt móet wel betekenen dat ze alléén nog maar van zijn geld houdt en niet van hem.
Van simplificatie komt schelden, komen vooroordelen, komen ruzies. Vrede op aarde 
.
Groet, Ellen
Niet mijn stijl
Ik vind een opvoeding die zich richt op het verwezenlijken van jezelf in een ander niet echt een voorbeeld. Ik zou nooit mijn dochters opvoeden om met een rijke man te trouwen of sowieso afhankelijk van een man te worden. Ik hoop dat mijn kinderen zelfstandig en onafhankelijk worden en zichzelf kunnen verwezenlijken en ontplooien in hun werk. Als ze rijk willen worden vind ik dat prima maar ik hoop dat ze dan gewoon zelf dat geld verdienen. Ik vind dat het (financieel) afhankelijk zijn van een partner nou niet een waarde is die ik in de opvoeding zou propageren.
Ik hoop dat ze werk vinden waar ze een passie voor hebben en zich daarin zullen ontplooien. En dat ze zullen trouwen uit liefde. En ik hoop werkelijk dat zowel mijn dochters als zonen hun financiele onafhankelijkheid zullen bewaren ook binnen een relatie.
Ik vind het belangrijk dat ze voor zichzelf kunnen zorgen. Natuurlijk is het niet gezegd dat de rijke echtgenoot er vandoor gaat met de secretaresse. Er zijn genoeg trouwe echtgenoten. Alleen het leven geeft geen garanties en voor jezelf kunnen zorgen is toch wel belangrijk en dat kan je dan maar beter doen met iets wat je ook leuk vindt.
Maylise
Vergankelijk
Ik vind het sowieso niet handig om te trouwen met iemand vanwege vergankelijke eigenschappen als rijkdom of heel knap. Mensen worden nou eenmaal ouder en vaak ook minder mooi door de jaren heen, geld kan verdwijnen.
Uiteindelijk is karakter hetgene waarop je het beste je keuze kan maken. Ik ben niet zo onrealistisch om te zeggen dat je niet ook naar andere dingen zoals familie, reputatie, inkomen, opleiding en uiterlijk moet kijken. Uiteindelijk speelt alles een rol maar de uiteindelijke keuze zou het liefst op de kern gebaseerd moet worden, op het karakter.
Ik ben met een man getrouwd die er op papier niet geweldig uitzag: arm, geen opleiding, bedenkelijke papieren enzovoorts. Maar de karakter eigenschappen die hij had waren zo oneindig veel belangrijker dan deze dingen. Dat zijn de eigenschappen waarom ik bij hem ben gebleven.
Maylise
Tegengas
Vaak maken andere eigenschappen ook dat iemand rijker is, toch? Ik krijg meer de kriebels van een intelligente, ambitieuze, goed verzorgde, bereisde, wereldwijze man dan van de gemiddelde postbode. En die karaktertrekken zorgen er ook voor dat manlief toch wel iets meer verdient dan de postbode. Tja, dit klinkt heel erg lomp, maar ik denk dat iedereen wel snapt wat ik bedoel.
Hier krijg ik het idee dat rijk = saai. Nou ammehoela. Juist niet, denk ik vaak. Je hebt alle mogelijkheden om je goed te verzorgen en zo'n leuke auto staat je leuk. Nooit geen troubles qua financien. En bij romantische uitstapjes is geld niet het obstakel. Nee, dat betekent niet dat altijd champagne met kaviaar leuk is. Het betekent dat je gekke romantische uitspattingen kunt doen. Lijkt mij erg leuk en wakkert het vlammetje vast wat sneller aan.
Ik zie trouwens ook niet dat rijke mannen alleen maar vallen voor knappe, op-geld-beluste-vrouwen. Ik zie juist meer dat ze vallen (vaak al in hun studententijd!) voor intelligente dames, mét opleiding (uds verdiencapaciteit), goede manieren en moedercapaciteiten.
Oei....
Euh, ik zeg wel eens tegen mijn dochter(s): 'Als je niet leren wilt en niet je best doet op school, kom je later achter de kassa terecht van de supermarkt - en zie je dat niet zitten moet je een rijke man trouwen.'
Het heeft wél effect.... (want ze vinden nu nog trouwen of kassajuf worden beide geen optie).
Dollar
Het klinkt allemaal zo negatief. Je haalt één persoon aan.
Mijn kinderen zitten bij veel kinderen in de klas waarvan de ouders (veel meer dan) 100.000 plus verdienen. En in heel veel dingen verschillen ze niets van mensen die 30.000 euro verdienen. Er zijn mensen die een gat in de hand hebben of ze nu 30.000 of 100.000 verdienen. Maar voor financiele problemen moet je gat wel heel erg groot zijn als je 100.000 verdient. Maar met een beetje gewone instelling is het niet heel erg moeilijk om rond te komen van 100.000 euro, lijkt mij.
Ik ken ook genoeg bouwvakkers die veel moeten werken, avondje stappen, etc. Kortom; of iemand een workaholic is of niet, heeft weinig met je salaris te maken.
"af en toe wordt dat afgekocht met een weekendje". Dus als je rijk bent wordt het afgekocht en als je modaal verdient is het gewoon leuk? Jeetje, wat absurd.
"Als ik dat zo zie hoef ik dat geld niet zo nodig."
Je mag zelf invullen hoe dit klinkt. Maar het heeft te maken met de relatie, niet met het wel of niet hebben van geld.
Te koop?
Een goede vriend van me heeft een overwachts grote erfenis gekregen. De vrouw waar hij al een hele tijd wat mee wil ziet hem nu opeens wel zitten, vroeger niet. Dat is toch om te huilen?
Jaa brr,
mijn ouders hadden vrienden die hun kinderen als volgt opvoedden: de jongens moesten studeren, aan de universiteit was de bedoeling, daar naar het corps, dan een leuke, representatieve vrouw vinden en tenslotte een goede baan vinden en via je goede netwerk de 'hogere regionen' in. De dochters moesten een vak gaan leren in een studentenstad,. Daar moesten in contact komen met de heren studenten van het corps. Als het kon moesten ze ook zelf lid worden van een meisjesstudentenvereniging. Dochters sloegen allebei de door papa en mama felbegeerde academicus aan de haak en de bruiloften waren van onder tot boven strak geregiseerd, compleet met corpsleden in rokkostuum. Of de huwelijken gelukkig zijn, daar heb ik geen weet van.
Dan ken ik ook nog een familie waar 'oud geld' zit. Daar is het helemaal lastig om juiste huwelijkskandidaat te vinden. Het gaat dan niet om opleiding en zelfs niet om inkomen (om over liefde maar niet te spreken), maar over oude namen enzo. Een 'mindere' kandidaat wordt echt het leven niet gemakkelijk gemaakt. Ook weer: brr.
Ben maar blij dat mijn ouders gewoon wilden dat hun kinderen gelukkig werden, al werd de 'juiste kerk' natuurlijk wel op prijs gesteld.
Groet,
Dirkje
Waarschijnlijk
wilden de ouders van die corps-mensen óók dat hun kinderen gelukkig zouden worden. Alleen: zij denken dat dat op een andere manier te bereiken is dan jij.
Ik denk, dat ze zelfs voor een deel nog wel gelijk hebben. Ik weet niet of de zoon van de stratemaker of de dochter van de melkboer nou écht zo gelukkig zou worden in een milieu waar h/zij totaal niet past - en vice-versa. Wat mensen kennen, wat eigen is, dat is vertrouwd en veilig.
Tirza
Sterker nog (stopverf)
25 jaar geleden had ik deze mening nog niet 
Ik voel erg mee met het liedje van Armand (ben ik te min):
jij was, wat ze noemden het idealistische type
maar daar heb je nu verrekt weinig meer van
je bent nu net zo materialistisch als ik......
Ik vind het prettig om van mezelf te denken dat ik geen materialist ben, maar ik ben ook zeker geen idealist meer.
Tirza
