NSG op lange termijn
Hoi,
de laatste tijd heeft mijn man het moeilijk in ons samengesteld gezin.We zijn 14 jaar samen en mijn 2 tieners van 16 en 18 wonen bij ons.(100%) Hij heeft ook een zoon van 16 die af en toe in het weekend komt.Hij heeft een goeie band met zijn zoon maar uiteraard woont hij bij zijn moeder heeft daar zijn vrienden en vriendinnetje.Doordat mijn man vaak weg is op zee heeft hij nooit echt een goeie band opgebouwd met mijn kinderen en hij voelt hem niet meer goed in ons gezin.Hij vindt dat hij enkel goed is om geld te verdienen,dat hij 3 kinderen heeft waar hij moet voor werken maar ze niks voor terug krijgt.Soms zegt hij dat we moeten verhuizen en ons eigen leven leiden want dat alles toch rond ons draait…Ik weet niet zo goed hoe ik hiermee moet omgaan.Ik vind het niet leuk dat ik om de zoveel tijd moet horen dat hij wil dat we verhuizen om dan weer zijn staart in te trekken.Het geeft me een zeer onzeker gevoel.Tenslotte hebben wij een relatie en moeten wij verder samen en gaan de kinderen toch hun eigen leven leiden op den duur.
Waarom blijf je bij een man die wil dat je verhuisd? Je kan ook tijdelijk terug gaan latten.
Je “moet” helemaal niet met hem verder hoor. En hoezo woont zijn zoon “uiteraard” bij zijn moeder? Dat is een bewuste keuze, ééntje die voortvloeit uit zijn baan. Genoeg mensen die hun baan aanpassen in de jaren dat ze hun kinderen willen zien opgroeien. Doe je dat niet, moet je daarna niet klagen dat je alleen het geld inbrengt want dat was je eigen keuze, geld verdienen in plaats van je kinderen meer zien.
Ik vind dat zo droevig. Mannen die ergens onderweg besluiten dat ze liever werken dan zorgen, maar achteraf ontdekken dat ze daarmee al het moois wat een kind en een gezinsleven te bieden hebben gemist hebben. Ik kan me voorstellen dat je partner het hier moeilijk mee heeft. Maar goed, dat is zijn eigen keus geweest. Niet eerlijk om dat jou te verwijten.
Ik denk eerlijk gezegd dat ik nooit was gaan samenwonen met die man. LAT prima, maar wat is de meerwaarde van samen gaan wonen met iemand die vaak weken of maanden van huis is? En hoe zou verhuizen daar verandering in brengen, of houdt hij dan op met werken, of zoekt hij dan een baan aan de wal?
Ik vind het ook jammer dat hij er zo over denkt.Hij projecteert zijn frustraties op ons.Ik weet alleen niet hoe ik tot hem door kan dringen.Ik zou graag hulp in schakelen iemand om met hem te praten.Die hem inzichten kan geven.Maar dat wil hij niet.Hij praat gelukkig regelmatig met zijn beste vriend.Maar het liefst zou ik hem bij een psycholoog krijgen.Ik wil hem niet laten vallen.
Natje1812 schreef op 02-04-2022 om 08:28:
Ik vind het ook jammer dat hij er zo over denkt.Hij projecteert zijn frustraties op ons.Ik weet alleen niet hoe ik tot hem door kan dringen.Ik zou graag hulp in schakelen iemand om met hem te praten.Die hem inzichten kan geven.Maar dat wil hij niet.Hij praat gelukkig regelmatig met zijn beste vriend.Maar het liefst zou ik hem bij een psycholoog krijgen.Ik wil hem niet laten vallen.
Met alle respect, maar volgens mij heb jij grotere psychische "problemen" dan je man met de situatie. Ik lees uit de OP alleen maar dat hij vaak lang van huis is en daardoor (en dat is gewoon logisch) een stuk contact met het alledaagse leven van het gezin mist. Ik maak nergens uit op dat hij psychische problemen heeft die de inzet van een psycholoog vereisen.
Het voordeel van een man die wekenlang op zee is, is dat hij ook wekenlang thuis is. Alle kans dus dat hij zelfs meer van het gezinsleven meekrijgt dan een man die een drukke baan heeft en lange dagen maakt. Zijn zoon zou misschien in de weken dat hij alle dagen thuis is wat vaker kunnen komen? En dat zijn ook de dagen dat hij kan werken aan een goede band met jouw kinderen. Het lijkt mij dat zijn afwezigheid op zee een excuus is voor de rest?
Terug naar latten kan een hoop oplossen. En je geeft meteen een signaal af aan je kinderen en je man, namelijk dat je kinderen hoe dan ook voorop staan.
Lali schreef op 02-04-2022 om 08:41:
Het voordeel van een man die wekenlang op zee is, is dat hij ook wekenlang thuis is. Alle kans dus dat hij zelfs meer van het gezinsleven meekrijgt dan een man die een drukke baan heeft en lange dagen maakt. Zijn zoon zou misschien in de weken dat hij alle dagen thuis is wat vaker kunnen komen? En dat zijn ook de dagen dat hij kan werken aan een goede band met jouw kinderen. Het lijkt mij dat zijn afwezigheid op zee een excuus is voor de rest?
Misschien ligt daarin juist het probleem. Een kennis van me werkte op een olieplatform, die was ook weken weg en dan weer 3-4 weken thuis. De eerste week was leuk, maar daarna begonnen de wederzijds irritaties: bij hem, omdat hij zich verveelde dag-in dag-uit thuis, bij haar omdat ze inmiddels zo gewend was aan een leven zonder hem thuis, dat hij haar bij alles "in de weg" zat, haar normale routine hinderde, enz. Maar áls hij dan eens een middagje iets met vrienden wilde gaan doen, was het ook weer niet goed want "je bent toch al nooit thuis, en nou moet je ook nog zo nodig weer de hort op"...
Uiteindelijk hadden ze door dat het zo niet ging en heeft hij een baan aan de wal gezocht, verdiensten waren wel minder (want dat werk op dat olieplatform betaalde héél erg goed), maar hun leven samen en het gezinsleven ging er wel op vooruit, en daar ging het om.
Kan het niet zijn dat hij meer moeite heeft met pubers dan met jongere kinderen? Jullie zijn toch al lang samen dus toch wel voldoende tijd gehad om een band met hen op te bouwen. Ik neem aan dat hij tussentijds toch ook wel voor langere tijd thuis is? Of het moet zijn dat zijn gevoelens veranderd zijn wat betreft het samenwonen en hij dat op iets anders schuift?
Ik begrijp niet zo goed wat verhuizen oplost. Of bedoelt hij dat jullie er met z’n tweeën vandoor gaan en de kinderen bij jullie exen wonen?
Ik kan me wel voorstellen dat hij zich een beetje een buitenstaander voelt. Jullie gaan als gezin gewoon door als hij op zee is, en hij komt daar dan elke keer bij binnenvallen als hij thuis is. Hij voelt zich dan misschien meer logé dan huisgenoot?
Hebben jullie ook veel contact als hij op zee is? Of is dat lastig? Het lijkt me wel goed om dagelijks of in ieder geval zo vaak mogelijk contact te hebben, zodat hij ook op de hoogte is wat er thuis allemaal gebeurt. Dan valt hij er misschien ook makkelijker weer in als hij thuiskomt.
En is een baan aan wal een optie?
ik ken een gezin waar dit ook een beetje speelde. De man daar was doordeweeks van huis en in het weekend wel thuis. Vrouw en kinderen hadden zo hun eigen ritme en routines die samen goed werkten. In het weekend kon hij daar moeilijk zijn draai in vinden. Voelde zich een buitenstaander. Hij riep niet dat vrouw en kinderen maar samen moesten verhuizen maar het gaf wel frustraties aan alle kanten. Kinderen trokken zich ook minder van hem aan op een of andere manier. Zijn heel wat gesprekken voor nodig geweest en wat aanpassing in zijn werktijden om dit te doorbreken.
Hoelang is je man van huis af en hoelang is hij dan thuis?
Ik denk dat hij geen waardering voelt en het idee heeft dat alles maar als vanzelfsprekend wordt beschouwd.
Dat hij voor iedereen de portemonnee kan trekken (jullie wonen misschien in een groter huis dan je alleen had kunnen betalen, luxere vakanties), maar dat er nog geen bedankje vanaf kan. Nu zitten alle kinderen in een leeftijd waarin ze heel erg op zichzelf gericht zijn, die zien dat niet eens.
Hoe toon jij jouw liefde aan hem? Ken jij de 5 love languages? Als je bewust bent van welke voor hem belangrijk zijn, en dat toepast, dan voelt hij zich wel gewaardeerd. https://www.happinez.nl/liefde-relaties/welke-liefdestaal-spreek-jij-test/
Overigens vind ik het echt niet oké hoe hij met je omgaat. Ik kan me voorstellen dat het heel onveilig voelt.
Ik denk dat hij een diepere frustratie heeft. Als jij met je kinderen verhuist, wat heeft hij dan helemaal? Dan zit hij als hij thuis is in zijn eentje en af en toe komt zijn zoon langs. Het lijkt alsof hij zich te gast voelt in zijn eigen huis, omdat hij er veel minder deel uitmaakt van het huishouden en de routine. En dat is op zich niet gek, want als hij van huis is, draait het ook allemaal gewoon en zijn jullie ook niet afhankelijk van hem.
Dus in die zin snap ik het gevoel wel. Ik denk dat het goed is om daar met elkaar een goed gesprek over te hebben, om te kijken hoe je zijn gevoel van gast zijn in zijn eigen huis kunt verminderen, hoe hij zich meer onderdeel van het gezin kan gaan voelen.
MamaE schreef op 02-04-2022 om 12:52:
Ik denk dat hij een diepere frustratie heeft. Als jij met je kinderen verhuist, wat heeft hij dan helemaal? Dan zit hij als hij thuis is in zijn eentje en af en toe komt zijn zoon langs. Het lijkt alsof hij zich te gast voelt in zijn eigen huis, omdat hij er veel minder deel uitmaakt van het huishouden en de routine. En dat is op zich niet gek, want als hij van huis is, draait het ook allemaal gewoon en zijn jullie ook niet afhankelijk van hem.
Dus in die zin snap ik het gevoel wel. Ik denk dat het goed is om daar met elkaar een goed gesprek over te hebben, om te kijken hoe je zijn gevoel van gast zijn in zijn eigen huis kunt verminderen, hoe hij zich meer onderdeel van het gezin kan gaan voelen.
Of misschien kosten TO en kinderen hem handen vol terwijl daar weinig voor terug komt.
