NSG op lange termijn
Hoi,
de laatste tijd heeft mijn man het moeilijk in ons samengesteld gezin.We zijn 14 jaar samen en mijn 2 tieners van 16 en 18 wonen bij ons.(100%) Hij heeft ook een zoon van 16 die af en toe in het weekend komt.Hij heeft een goeie band met zijn zoon maar uiteraard woont hij bij zijn moeder heeft daar zijn vrienden en vriendinnetje.Doordat mijn man vaak weg is op zee heeft hij nooit echt een goeie band opgebouwd met mijn kinderen en hij voelt hem niet meer goed in ons gezin.Hij vindt dat hij enkel goed is om geld te verdienen,dat hij 3 kinderen heeft waar hij moet voor werken maar ze niks voor terug krijgt.Soms zegt hij dat we moeten verhuizen en ons eigen leven leiden want dat alles toch rond ons draait…Ik weet niet zo goed hoe ik hiermee moet omgaan.Ik vind het niet leuk dat ik om de zoveel tijd moet horen dat hij wil dat we verhuizen om dan weer zijn staart in te trekken.Het geeft me een zeer onzeker gevoel.Tenslotte hebben wij een relatie en moeten wij verder samen en gaan de kinderen toch hun eigen leven leiden op den duur.
Battle-Royale schreef op 02-04-2022 om 12:58:
[..]
Of misschien kosten TO en kinderen hem handen vol terwijl daar weinig voor terug komt.
Dat kan, maar dan kan hij dat uitspreken en kijken hoe dat omgebogen kan worden ipv te zeggen 'verhuis maar' zonder dat vervolgens echt hard te maken.
MamaE schreef op 02-04-2022 om 13:03:
[..]
Dat kan, maar dan kan hij dat uitspreken en kijken hoe dat omgebogen kan worden ipv te zeggen 'verhuis maar' zonder dat vervolgens echt hard te maken.
Ik lees in de OP dat hij dat wel uitgesproken heeft.
Mijn man is 6 weken weg en 6 weken thuis.We hebben elke dag contact.We hebben samen een huis gekocht maar zijn aandeel in het huis is ook groter dan het mijne.Dit is ook zo beschreven bij de notaris.Hij draagt financieel meer bij maar houdt ook nog een deel van zijn loon voor zichzelf.Ik krijg voor mijn kinderen kinderalimentatie en kinderbijslag.En mijn loon ook nog natuurlijk maar dit is minder of dat van hem.Als ik het alleen zou moeten doen zou ik idd minder mogelijkheden hebben maar dit is wel normaal denk ik.Het is idd een frustratie voor hem dat de kinderen het allemaal normaal vinden dat ze alles hebben en dat ze weinig waardering tonen.Maar eigenlijk zeggen ze altijd dank u wel als ze iets krijgen en zijn ze niet rotverwend.Ze hebben allebei een baan in het weekend om bij te dragen als ze iets duurders willen.Ondanks zijn frustratie doet mijn man veel voor onze kinderen,praktische dingen dan…hun fiets repareren hen voeren als het nodig is…Ze tolereren elkaar laat ik het zo zeggen maar er is niet echt sprake van een vader/kind relatie ondanks dat ze zelf geen contact hebben met hun echte vader.Daarom voelt hij zich idd een beetje ‘gast’ in zijn eigen huis…en hij voelt hem niet geapprecieerd.
Hij is toch met je getrouwd, hij heeft toch zelf die keus gemaakt? En jij hebt hem toch niet gedwongen tot een baan waarin hij 6 weken op en 6 weken af is? Ik denk dat je eens goed met hem moet praten: vertel hem dat je het beu bent dat telkens te horen (zonder dat er een enorme ruzie aan vooraf gaat toch?) en dat je nu van hem wil horen of hij wil scheiden, ja of nee. Zo nee, dan moet hij eens goed onderzoeken hoe hij er toe komt om dit steeds te zeggen.
Dat de kinderen niet dankbaar genoeg zijn vind ik absoluut geen ding: dat mag hij van jouw kinderen niet verwachten. Die hebben moeten accepteren dat mama en papa gingen scheiden en dat mama ging samen wonen met een andere man die voor hen KOOS. Daar hebben zij geen zeggenschap over; dat is jouw volwassen mensen-keus geweest voor je zelf en je kinderen.
Dus, trek hem aan zijn jasje en vraag hem wat hij wil, want dit eindeloze gezever geeft veel spanning.
Hoe is jullie relatie verder? Heeft hij nog wel plezier in zijn werk of zou hij het toch liever anders willen waardoor hij niet steeds weer moet wennen na 6 weken weg? Of zit de onvrede bij hem echt bij de kinderen?
Hoe kan het dat hij geen band met jouw kinderen heeft opgebouwd? Jouw kinderen waren 2 en 4 jaar oud toen hij een relatie met jou kreeg.
En hoe is hij in de weken dat hij thuis is, opgewekt of humeurig? Kan hij depressief zijn, een burn-out hebben of iets anders waardoor hij zich blijkbaar niet meer gewaardeerd voelt thuis?
Courage schreef op 02-04-2022 om 14:38:
Hoe kan het dat hij geen band met jouw kinderen heeft opgebouwd? Jouw kinderen waren 2 en 4 jaar oud toen hij een relatie met jou kreeg.
Ze schrijft dat ze elkaar tolereren er zal dus wel meer achter zitten.
Ik zou duidelijkheid willen. Laat hij zich uitspreken. Wil hij wel of niet met haar verder? Zo ja, dan zullen er dingen moeten veranderen: misschien zijn zoon vaker zien, een baan aan de wal zoeken, misschien LAT-ten. Maar hij moet echt ophouden met klagen over keuzes die hij zelf gemaakt heeft (hij wel, de kinderen hebben hem niet gekozen), zeggen dat ze dan maar weg moeten en vervolgens niet doorpakken.
Als hij in een negatieve bui is kan het zeer moeilijk zijn om tot hem door te dringen.Alles wat ik dan zeg word in de wind geslagen.Alles is dan slecht.Vandaag was hij dan bijgedraaid en heeft hij hem onmiddellijk geëxcuseerd.Ik heb hem wel gezegd dat dit niet meer kan,ik kan niet steeds heen en weer gesleurd worden in zijn buien.Ik kan de relatie die hij heeft met mijn kinderen moeilijk uitleggen.Toen ze kleiner waren gingen ze nog vaak naar mijn ex-schoonfamilie en alhoewel hun vader niet meer achter hen keek werd hij nog steeds in The picture gezet door mijn schoonmoeder waardoor mijn kinderen vooral mijn zoon ergens een ideaalbeeld van hun vader hadden.Ze hebben zich nooit echt aan mijn man durven binden denk ik soms.Mijn zoon is wel heel zwart/wit en geeft en gaf nooit knuffels en zoenen ook niet aan mij.Soms denken we zelfs dat hij misschien een lichte vorm van autisme zou kunnen hebben.Voor hem is zijn vader zijn vader en ik zijn moeder punt!Ook al ziet hij zijn vader niet meer.Mijn dochter staat dan wel meer open voor hem en hij ziet haar graag.Maar als zij geen toenadering zoekt dan stopt het ook voor hem.Dat is jammer want ondanks dat ze nu een nogal egoïstische leeftijd hebben moet je toch ook de positieve kanten blijven zien.Dat is moeilijk voor hem…Toen ze kleiner waren ging dat beter alleen met mijn zoon is het altijd zo complex geweest.
