Nadelen tweelingschap
Ik ben zelf tweelingmoeder. In een ander topic ontstond een discussie over wel of niet gezamenlijk kinderfeestjes vieren, waarop iemand een punt maakte over individualiteit en wanneer is het wel of niet gewenst.
Zo gaf zij aan dat ze op de basisschool als tweeling ingepland werden voor een oudergesprek en niet als individu.
Ik merk dat mijn kinderen op hun verjaardag samen cadeaus krijgen voor hetzelfde bedrag als hun neefjes en nichtjes alleen. Ze zijn nu 6, dus niemand heeft er last van, maar er komt mogelijk een tijd dat ze dat gaan merken.
Wat zijn dingen -groot en klein- waar jij als tweeling of tweelingouder tegenaan loopt/liep qua individualiteit?
Edit: 3,4,5,etc lingen mogen natuurlijk ook hun duit in het zakje doen 
Overigens over de kleding: ze zeggen nu zelf dat het hen niks uit maakt en dat de één makkelijk de trui van de ander draagt en omgekeerd. Ze hebben alleen hun eigen jas en hun eigen schoenen. Wij, ouders, dringen vaak op aparte kledingsets aan, maar ze doen er zelf niet aan.
Chrissie80 schreef op 15-04-2022 om 11:44:
Hier al pubers, [...]
LOL. Ongelovelijk herkenbaar... hahah leuk.
Hier werd er al op jonge leeftijd "onderhandeld": jij mag de rode auto van mij; ik krijg de blauwe, maar dan wil ik wel Kay, mag jij de Lloyd.
Ik denk trouwens dat het met een verjaardag voor familie ook wel afhangt van hoe ver weg familie woont. Mijn zus en zwager en mijn schoonouders wonen niet echt in de buurt. Mochten we een tweeling gehad hebben of twee kinderen die heel dicht op elkaar jarig zijn, dan hadden we dat denk ik wel samen gevierd. Want anders moeten ze twee weken na elkaar helemaal hierheen komen. Andersom had ik dat ook wel zo handig gevonden. En we hebben even goed al wat verjaardagen dicht bij elkaar, zoals mijn zwager en ik en mijn man en mijn nichtje. En mijn zus en haar schoonzus zijn ook dicht op elkaar jarig. En haar andere schoonzus en mijn neefje ook.
Mensen willen ook wel eens wat anders doen in een weekend dan naar een verjaardag.
Ik ken overigens best veel mensen die (bijna) gelijk jarig zijn met een familielid.
Een vriendin gelijk met haar opa, twee kennissen gelijk met hun vader, mijn eigen vader en zijn vader scheelde vier dagen en mijn vaders broer en zijn moeder een week en dat ook nog allemaal binnen een maand tijd. Een klasgenoot vroeger daar waren de vader, de moeder en zijzelf allemaal een dag na elkaar jarig. Ik heb een collega wiens halve familie in augustus jarig is, dus die houden dan altijd een groot feest voor de hele familie bij hun in de tuin.
Hier hebben ze één kledingkast en alles wat er in ligt is in principe van allebei en ze pakken er uit wat ze die dag aan willen. Wel hebben ze hun eigen favoriete kledingstukken die ze niet zo graag delen en dat wordt dan ook gerespecteerd door de ander. Dezelfde setjes hebben ze eigenlijk nooit gedragen, behalve op bijzondere dagen; oma's 90e verjaardag, onze trouwdag, dat soort zaken.
Ze hebben nog nooit een nacht apart geslapen en geven zelf ook aan dit niet te willen. We hebben het wel eens geprobeerd, maar dat was geen succes. We volgen hierin blind de kinderen. Ze weten zelf prima waar ze behoefte aan hebben zonder dat wij ze naar elkaar duwen of uit elkaar trekken.
Ik heb twee meiden en dat brengt inderdaad wel een bepaalde schattigheidsfactor met zich mee.
nlies schreef op 15-04-2022 om 11:46:
[..]
Ik weet niet of jij zoons of dochters hebt, maar in dat programma was geen mannelijke tweeling. Vraag me af of van kinds af 2 dezelfde meisjes niet snoeziger gevonden wordt dan jongens, en dat die dus vaker hetzelfde behandeld/aangekleed worden. Hoewel, buurvrouw heeft het ook altijd over de tweeling (kleinkinderen, en een vriendin van me ook over haar neefjes toen die klein waren (is wel over intussen nu ze volwassen zijn
In dat programma was wel een mannelijke tweeling. Die waren getrouwd met een vrouwelijke tweeling en woonden samen in 1 huis en allebei de stellen hebben nu een kind. In dat programma waren het ook niet allemaal tweelingen ook zussen met een paar jaar leeftijdsverschil.
Ik ben zus van een tweeling en zij vieren het liefst nu nog steeds hun verjaardag samen ( ze worden volgend jaar 30).
Het zal dus ook per kind afhankelijk zijn wat wel en niet gewenst is.
We noemen ze twins of M&M ( de voorletters van hun namen) , zo noemen ze zichzelf ook en toch zijn het individuen en niemand zal hen alleen maar als tweeling zien.
Scheelt misschien ook dat het een jongen en meisje is en beiden hele andere voorkeuren hebben en er niet uitzien als broer en zus, laat staan tweeling . Ik denk dat menigeen vol verrassing is als ze merken dat het een tweeling is.
In de thuissituatie zijn ze ook anders samen, dan wanneer ze zich daarbuiten begeven, altijd al.
Tot hun puberjaren sliepen ze op 1 kamer, ook al hadden ze beiden een eigen kamer. Ze werden niet gedwongen, maar vonden elkaars gezelschap gewoon erg prettig.
Allebei een eigen vriendengroep, eigen hobby's en dat had geen overlap met elkaar. Andere middelbare scholen ook. Oudergesprekken waren altijd apart van elkaar, mijn moeder komt uit het onderwijs en was daar heel stellig in bij het plannen en gaf dat direct aan bij elk nieuw schooljaar.
Pas nu ze zelf ruim volwassen zijn merk ik dat de band tussen hen niet meer heel erg verschilt van de band die ik met hen heb. En dat is wel erg prettig moet ik zeggen, ik heb me lange tijd het 5e wiel aan de wagen gevoeld en het leeftijdsverschil ( bijna 5 jaar) speelde daarin ook een grote rol.
Chantilly21_2 schreef op 15-04-2022 om 12:26:
Ik ben zus van een tweeling en zij vieren het liefst nu nog steeds hun verjaardag samen ( ze worden volgend jaar 30).
Het zal dus ook per kind afhankelijk zijn wat wel en niet gewenst is.
We noemen ze twins of M&M ( de voorletters van hun namen) , zo noemen ze zichzelf ook en toch zijn het individuen en niemand zal hen alleen maar als tweeling zien.
Scheelt misschien ook dat het een jongen en meisje is en beiden hele andere voorkeuren hebben en er niet uitzien als broer en zus, laat staan tweeling
In de thuissituatie zijn ze ook anders samen, dan wanneer ze zich daarbuiten begeven, altijd al.
Tot hun puberjaren sliepen ze op 1 kamer, ook al hadden ze beiden een eigen kamer. Ze werden niet gedwongen, maar vonden elkaars gezelschap gewoon erg prettig.
Allebei een eigen vriendengroep, eigen hobby's en dat had geen overlap met elkaar. Andere middelbare scholen ook. Oudergesprekken waren altijd apart van elkaar, mijn moeder komt uit het onderwijs en was daar heel stellig in bij het plannen en gaf dat direct aan bij elk nieuw schooljaar.Pas nu ze zelf ruim volwassen zijn merk ik dat de band tussen hen niet meer heel erg verschilt van de band die ik met hen heb. En dat is wel erg prettig moet ik zeggen, ik heb me lange tijd het 5e wiel aan de wagen gevoeld en het leeftijdsverschil ( bijna 5 jaar) speelde daarin ook een grote rol.
Oh, dat lijkt me heel lastig. Ik ben ook 5 jaar jonger dan mijn siblings en voelde me lang een buitenbeentje en dat waren dan gewoon eenlingen.
Aparte sporten zou ik overigens niet per se stimuleren. Heel veel jongens zitten bijvoorbeeld op voetbal, ik zou dat niet één van de twee willen ontzeggen. Voor andere sporten idem dito. Als ze hetzelfde leuk vinden prima. Als ze wat anders willen, ook prima. Ik zie heel vaak dat broertjes en zusjes, ook als ze geen tweelingen zijn, dezelfde sport doen. Vaak vinden ouders dat ook wel handig agendatechnisch en qua logistiek met brengen/halen. Heb vaak genoeg broertjes en zusjes training gegeven, soms ook samen in een trainingsgroepje en soms ook op wedstrijden in dezelfde leeftijdscategorie.
MoederBarberin schreef op 15-04-2022 om 12:43:
[..]
Oh, dat lijkt me heel lastig. Ik ben ook 5 jaar jonger dan mijn siblings en voelde me lang een buitenbeentje en dat waren dan gewoon eenlingen.
Ja, dat was ook lastig. Achteraf zie ik ook de voordelen om niet een van een tweeling te zijn.
Ik zou ze absoluut niet willen missen hoor, maar ik heb als kind en tiener niet de band gehad met een broertje en zusje, die ik wel bij mijn eigen kinderen zie. Ik kan echt vol verwondering naar hen kijken en dan voelt het soms wel wat als gemis.
Gelukkig kunnen we als volwassenen heel goed met elkaar opschieten en is de band erg goed.
Daddy_gijs schreef op 15-04-2022 om 11:56:
[..]
LOL. Ongelovelijk herkenbaar... hahah leuk.
Hier werd er al op jonge leeftijd "onderhandeld": jij mag de rode auto van mij; ik krijg de blauwe, maar dan wil ik wel Kay, mag jij de Lloyd.
Mijn vriend is de helft van een tweeling en natuurlijk allang volwassen, maar bij hem en zijn broer gaat het nog precies zo haha. Ze zijn ook heel erg gebrand op alles eerlijk delen. Nou vind ik dat in een relatie wel heel prettig eigenlijk: want ook huishoudelijke taken moeten eerlijk 50/50 verdeeld worden.
Een nadeel van tweelingschap dat ik zie is het competitieve: grote frustratie als de één iets beter kan dan de ander, of als de één een carrièremove maakt of iets dergelijks waar de ander nog niet aan toe is.
Bij een jongens/meisje tweeling is dat wel wat makkelijker. Sinds ze geen baby meer zijn haalt niemand hun nog door elkaar. Ik had het vroeger heel vaak over de tweeling maar de laatste jaren steeds minder. Vroeger had ik alleen hun dus dan was de 'tweeling' heel makkelijk. Sinds we meer kinderen hebben is er veel minder reden om het over de tweeling te hebben want het gaat meestal of over 1 kind of over alle kinderen of over alleen de oudste drie of alleen over de jongste twee... Dus dat gaat natuurlijk.
Ze hebben altijd bij elkaar in de klas gezeten en pas dit jaar voor het eerst niet samen omdat ze een ander vakkenpakket hebben gekozen. Bij Nederlands en Engels zitten ze wel weer bij elkaar. Ze deels dezelfde hobbies (gehad) maar door de jaren heen ook eigen hobbies ontwikkeld. Ze hebben gezamenlijke vrienden maar ook aparte vrienden. De een heeft een vriendengroepje waar de ander eigenlijk helemaal geen deel van uitmaakt.
Wat ik wel merk: ze vergelijken zichzelf altijd met elkaar, alles moest altijd heel eerlijk verdeeld worden (onze andere kinderen zijn daar relaxter in) en ze letten toch altijd erg op elkaar.
En als kleine kinderen gaf ik ze inderdaad ook heel vaak allebei precies hetzelfde cadeau want dat wilden ze dan. En inderdaad gedoe als de een een blauwe bal kreeg en de andere een rode bal. Dan was er altijd een ontevreden. Mijn dochter vond vooral jongensspeelgoed leuk dus die baalde extra als zij een barbie kreeg en zoon een auto.
Competitie zit vaak wel in kinderen. Mijn zus had dat heel erg. Die trok zich echt aan mij op en wilde alles wat ik ook deed en mocht. En altijd vergelijken, overal een wedstrijdje van maken. Haar kinderen hebben dat ook. Is geen tweeling, zit een kleine twee jaar tussen en het zijn een jongen en een meisje.
Mijn ouders wilden en willen nog steeds dat alles precies eerlijk gaat. Mijn zus had dat als kind heel erg. Tenzij het in haar voordeel was, dan was het niet zo erg.
Wat ik net nog liep te bedenken: Waak ervoor dat anderen gaan vergelijken met uitingen van: kijk eens naar je zus, die kan dat zoveel beter/netter/sneller. Dat was voor mij een enorme frustratifactor als linkshandige met en rechtshandige zus. Dat schrijven van mij dat ging niet net als knippen en andere motorische vaardigheden die altijd rechtshandig werden voorgedaan door de juf. Zeker begin jaren 70 toen links schrijven nog niet echt recht van bestaan had. Het mocht wel maar een methode voor linkshandigen ontbrak nog.
Ik heb een tweelingzus. Door externen worden wij door bepaalde mensen weleens de tweeling genoemd. Dat zijn dan ook meteen dezelfde mensen die het niet nodig vinden om te leren welke naam bij welk persoon hoort, en het rustig maanden tot jaren verkeerd blijven zeggen. Waarop ik geduldig blijf corrigeren. Leuk dat je chagrijnig wordt als je mijn zus d’r naam naar me roept en ik reageer niet ook al zie ik heel duidelijk dat je mij bedoelt en kijk ik je aan, maar dan moet je maar gewoon de goede naam zeggen. De tijd van netjes reageren op de verkeerde naam ben ik inmiddels voorbij. En nee, ik ben niet eeneiig en we zijn echt heel duidelijk verschillend.
We zaten t/m klas 3 in dezelfde klas, droegen tot groep 1 dezelfde kleding, daarna hadden we nog lang hetzelfde haar en ook vaak hetzelfde staartje/vlechtje/weet ik wat. En vaak dezelfde kleding in een andere kleur maar dan niet op hetzelfde moment aan. We kregen ook vaak dezelfde cadeaus, maar dat kwam ook omdat we altijd allebei hetzelfde wilde geloof ik. We doen allebei dezelfde sport al vanaf kinds af aan op hetzelfde moment en we vieren al onze hele leven samen onze verjaardag. We vieren de verjaardagen van anderen ook altijd samen, dus samen wat regelen voor onze ouders of gezamenlijke vrienden. We hebben dus ook gezamenlijke vrienden trouwens.
We zijn en worden nog altijd met elkaar vergeleken: Je zus kon naar VWO en jij niet, wil jij geen VWO? Je zus heeft een nieuw groter huis, wil jij geen nieuw groter huis? Je zus heeft een vriend, wil jij geen vriend? Jij beoefent deze sport, wil je zus die sport niet doen?
ik ben de helft van een eeneiige tweeling en we zijn vermoedelijk tamelijk symbiotisch, hahaha. We vieren al 45 onze verjaardag samen, spenderen veel vrije tijd samen en met onze gezinnen. We hebben ook nooit meer dan 2km van elkaar af gewoond (en is ook onbespreekbaar). We delen nog steeds een kledingkast (want zelfde smaak en maat), hebben dezelfde kapper etc. Sterker: ze werkt inmiddels bij mijn vorige werkgever (vinden sommige collega’s wat verwarrend 
Op ons 6de hebben we onze moeder gesmeekt of ze niet meer dezelfde kleding aan hoefde (we liepen er bij als een soort attractie en dat vonden en vinden we heel vervelend). Als kleine kinderen waren we heel hecht, samen kinderfeestjes en ook dezelfde vriendjes en sport. Na de middelbare school zijn we allebei een andere opleiding gaan doen en hebben we wat meer afstand van elkaar gekregen, wat ook heel goed was en we ons ook echt als individu hebben ontwikkeld. Maar loskomen van de dynamiek die we als kind hebben ontwikkeld lukt niet helemaal en hebben we ook geen enkele behoefte aan.
De kado’s delen vonden we nooit een probleem. Dat eeuwige vergelijken wel: wie is er knapper, dunner, leuker, slimmer, aardiger. Het is tamelijk schaamteloos dat mensen de behoefte hebben dat hardop te zeggen. Als ouder van een tweeling zou ik vooral daar alert op zijn. Ook kwamen we er laatst achter dat de vrienden van onze gezamenlijke vrienden ons alleen maar kennen als ‘de tweeling’ en geen idee hebben wat onze namen zijn. Toch wat ook opmerkelijk…
Al met al is tweeling zijn zalig! Nooit alleen, nooit iets uit hoeven leggen. De lat ligt daardoor wel heel hoog in contact met anderen, want zo soepel als met de andere ling is gaat het nooit. De enige strijd die we hebben is wie er als eerste komt te overlijden. We willen beiden als eerst
