Nadelen tweelingschap
Ik ben zelf tweelingmoeder. In een ander topic ontstond een discussie over wel of niet gezamenlijk kinderfeestjes vieren, waarop iemand een punt maakte over individualiteit en wanneer is het wel of niet gewenst.
Zo gaf zij aan dat ze op de basisschool als tweeling ingepland werden voor een oudergesprek en niet als individu.
Ik merk dat mijn kinderen op hun verjaardag samen cadeaus krijgen voor hetzelfde bedrag als hun neefjes en nichtjes alleen. Ze zijn nu 6, dus niemand heeft er last van, maar er komt mogelijk een tijd dat ze dat gaan merken.
Wat zijn dingen -groot en klein- waar jij als tweeling of tweelingouder tegenaan loopt/liep qua individualiteit?
Edit: 3,4,5,etc lingen mogen natuurlijk ook hun duit in het zakje doen 
Als zus van een drieling: als ik het over ze alle drie heb dan zeg ik wel "de drieling" in plaats van "mijn broers en zus".
Ik heb eigenlijk geen idee of ze dat vervelend vinden.
Ik heb geen meerling maar ik kan me dus zomaar voorstellen dat juist de verjaardagen apart vieren voor de kinderen heel belangrijk is. Een eigen dag voor ieder van de kinderen. Mijn zus en ik zijn 4 dagen apart van elkaar jarig en mijn moeder vond het ook fijn om die verjaardagen te combineren als kind heb ik echt die bijzondere dag voor mezelf gemist!
KillerQueen schreef op 15-04-2022 om 09:08:
Als zus van een drieling: als ik het over ze alle drie heb dan zeg ik wel "de drieling" in plaats van "mijn broers en zus".
Ik heb eigenlijk geen idee of ze dat vervelend vinden.
Als helft van een tweeling kan ik zeggen dat benoemd worden als de tweeling niet bijdraagt aan individualiteit.
Ik sportte samen met mijn zus bij en club waar in onze leeftijdsgroep nog een tweeling rondliep die in tegenstelling tot ons altijd dezelfde kleding droeg, hetzelfde kapsel had en veel samen was.
Als er over ons gepraat werd was het altijd Haaknaald en Breinaald, die andere meiden waren de tweeling.
Onze ouders hebben altijd ingezet op individualiteit, we mochten zelf keuzes maken qua kapsel, kleding, opleiding en ga zo maar door.
Familie die met 1 cadeautje kwam is dat wel op aangesproken als het echt storend was. Oma had bij de geboorte van een kleinkind altijd de gewoonte om naar een dure winkel te gaan om een mooie jurk te kopen voor een meisje of broek en trui voor een jongen. Dat mijn vader en moeder maar 1 jurk kregen voor ons heeft heel wat gesprekken met oma opgeleverd, zelfs tantes hebben zich daar mee bemoeid. 2 kinderen dus 2 cadeaus. Dat dat niet op onze geboortedag te regelen viel in een klein dorp met winkels met in iedere maat 1 exemplaar in het rek was een redelijk excuus maar na 10 kraamdagen moest er toch wel iets geregeld kunnen zijn.
Familie aanspreken zou ik zeker doen. Jouw kinderen hebben ook recht op een hele portie het zijn individuen en geen halve mensen die genoegen moeten nemen met de helft. Ze hebben ieder een fiets nodig en niet samen 1 om maar wat te noemen.
O god, ik kwam afgelopen week op tlc toevallig in een programma over tweelingzussen terecht. Met dat in het achterhoofd zou ik de kinderen verbieden aan zichzelf te denken als tweeling. Het ene koppel had voor de gezelligheid dezelfde vriend, dus die lagen met 3 in bed. Bij de andere durfde zus 1 niet tegen zus 2 te zeggen dat ze ging samenwonen, want zus 2 was vreselijk jaloers dus die kon dat niet aan. En een andere stel wilde de ongetrouwde zus naar een andere staat verhuizen, maar (getrouwde zus werd wel geacht mee te gaan, en die vond dat heel normaal.
Een groot nadeel vond ik dat ze zoveel ruzie maakten, doen ze nog steeds. Ik had zo’n ideaalbeeld van altijd een speelkameraadje, dat beeld is uit elkaar gespat helaas.
nlies schreef op 15-04-2022 om 10:18:
O god, ik kwam afgelopen week op tlc toevallig in een programma over tweelingzussen terecht. Met dat in het achterhoofd zou ik de kinderen verbieden aan zichzelf te denken als tweeling. Het ene koppel had voor de gezelligheid dezelfde vriend, dus die lagen met 3 in bed. Bij de andere durfde zus 1 niet tegen zus 2 te zeggen dat ze ging samenwonen, want zus 2 was vreselijk jaloers dus die kon dat niet aan. En een andere stel wilde de ongetrouwde zus naar een andere staat verhuizen, maar (getrouwde zus werd wel geacht mee te gaan, en die vond dat heel normaal.
OH NEE!! Wat erg!
Ik heb het wat dat betreft vrij makkelijk. De kinderen zijn van zichzelf al 'eigen' genoeg. Hebben een eigen wil en eigen smaak gelukkig, dus daar hoef ik ze niet in te sturen.
Ik heb mijn moeder moeten afleren om het over 'de tweeling' te hebben, gebruik gewoon hun namen, net zoals bij de kinderen van mijn zus.
Qua cadeautjes was het nooit een probleem, al herinner ik me nu opeens dat mijn man een keer zijn zus heeft aangesproken over het cadeau wat ze konden delen. Maar dat is inmiddels zo'n 19 jaar geleden.
Een cadeau voor samen zou ik niet zo erg vinden als het een groter cadeau is wat je voor één iemand apart niet zou geven en als het iets is wat ze samen kunnen gebruiken, een spel of zo.
Maar niet één jurkje, één paar schoenen, één schooltas. Want dat zijn dingen die ze beiden nodig hebben.
Mijn zus en ik schelen anderhalf jaar, maar werden vroeger wel vaak voor tweeling aangezien. Met verjaardagen geen probleem, want die waren niet gelijktijdig en we zaten ook niet in dezelfde klas en hadden eigen vriendinnetjes. We gingen wel mee naar elkaars feestjes. Daar was het leeftijdsverschil klein genoeg voor. Met een groter leeftijdsverschil is dat toch lastiger.
Bij mijn vriendinnetjes heb ik dat destijds nooit meegemaakt. Maar daar waren grotere leeftijdsverschillen en ook veelal broers. Ik kan me voorstellen dat je als jongen van negen geen zin hebt in een prinsessenfeestje van je zesjarige zusje.
Ik ben zus van een drieling, noem ze zelf nooit de drieling, maar mijn broertjes (zijn toch 2 jaar jonger, al zijn we al tegen de 40 
).
Maar verjaardagen vierden mijn ouders niet apart voor hen en kinderfeestje ook niet. Consequentie was inderdaad dat ik 5-6 kinderen kon uitnodigen en zij 3 per persoon.
Maar verder zijn ze helemaal individueel opgevoed, als het kon niet bij elkaar in de klas, nooit dezelfde kleding, rond kleutertijd een eigen slaapkamer en allemaal eigen sport/hobby's.
Denk dat bovenstaande punten meer invloed hebben op je individueel voelen, dan 1x per jaar wel of niet samen je verjaardag vieren.
Niet alle scholen hebben de mogelijkheid om de kinderen in aparte klassen te zetten. Zeker niet als het er drie zijn.
Voor jonge kinderen (tot en met kleuters) is het juist goed om ze wel bij elkaar te zetten heb ik ooit gelezen.
MamaE schreef op 15-04-2022 om 11:11:
Niet alle scholen hebben de mogelijkheid om de kinderen in aparte klassen te zetten. Zeker niet als het er drie zijn.
Voor jonge kinderen (tot en met kleuters) is het juist goed om ze wel bij elkaar te zetten heb ik ooit gelezen.
Klopt. Klein dorp hier dus ze zaten op de basisschool bij elkaar in de klas. En het toeval wilde dat ze op het middelbaar in hun examenjaar weer bij elkaar in de klas kwamen.
Pimpelmees67 schreef op 15-04-2022 om 11:19:
[..]
Klopt. Klein dorp hier dus ze zaten op de basisschool bij elkaar in de klas. En het toeval wilde dat ze op het middelbaar in hun examenjaar weer bij elkaar in de klas kwamen.
Hier ook een klein dorp. Alleen combigroepen. Dus kinderen met één schooljaar verschil zitten om het jaar bij elkaar. Het kan niet anders.
Mijn zus en ik scheelden ook maar één schooljaar, maar toen waren er nog meer kinderen, dus we hebben nooit bij elkaar gezeten.
Ouder van een jongens-tweeling. Ze zijn nu 11 jaar.
We vieren hun verjaardag nog steeds gezamelijk en ik zie dat in de komende 25 jaar niet veranderen Ze krijgen dan elk een cadeau (ook op het kinderfeestje) wat elk net zoveel is als ze weggeven bij hun vriendjes die NIET een tweeling zijn (als in: de ouders zijn twee keer zo duur uit). 😉
Mochten ze twee keer de helft geven, zou ik er ook niet mee zitten... want "wij" geven maar één feestje en niet twee. Daarbovenop moet je nooit een gegeven paard in de bek kijken => elke gift/cadeau beschouw ik als een cadeautje 😉
Mijn kinderen worden op school (vanaf groep 1) als twee individuen beschouwd. Ik zou daar op de school ook op aandringen. Zo mogen ze nooit in hetzelfde groepje zitten. En er zijn altijd (!) twee oudergesprekken... voor elk kind apart. (Wat nog wel eens hilarisch is, omdat je gemakkelijk zegt:"Hej, dat heeft xxxx niet", waarop de juf/meester dan altijd zegt: "We hebben het nu niet over xxxx... die is pas over 10 minuten aan de beurt" 🤣) Overigens zie ik dat het op hogere leeftijd gemakkelijker gaat, dan toen ze nog 6 jaar waren (aparte rapporten, aparte interesses op school etc)
Qua individualiteit zou je nu over kunnen gaan op aparte kleren voor elk. Of op aparte sport-scholen.
Zeker vanaf 6 jaar stimuleerden we ook dat elk "apart" gaat spelen met vriendjes (naar hun eigen keuze).
Vanaf 8 of 9 hebben ze hun eigen kamer, maar recentelijk zeiden ze dat ze weer bij elkaar wilden slapen (their wish is my command 😉) wat binnenkort wel weer zal veranderen als ze echt gaan puberen.
Hier al pubers, maar als kleinere kinderen moet ik zeggen dat ze hier weinig problemen met individualiteit hebben gehad. Bij elkaar in de klas, maar eigen vriendjes. Samen verjaardag en feestjes vieren, maar eigen cadeautjes (tenzij heel af en toe zoiets groots als een spelcomputer, maar dan wel gelijk met 2 controllers). Nog steeds vieren ze samen hun verjaardag, vinden ze gezelliger. En de feestjes hebben we ze altijd zelf de keus gelaten, maar ze wilden dat graag samen doen. Vriendjes kochten ook altijd netjes 2 cadeautjes. Ze hebben wel allebei hun eigen sport, eigen kamer en sinds de middelbare altijd andere klassen (zelfde niveau maar speciaal op aanvraag uit elkaar. Wilden ze zelf graag na de basisschool altijd bij elkaar te hebben gezeten, ging niet anders, was maar 1 klas).
Wat ik wel nog herinner als lastig was dat ze soms juist graag hetzelfde wilden hebben en dat mensen dat niet leuk vonden om dan 2 dezelfde dingen te kopen. Dan moest ik echt nadrukkelijk zeggen 'graag 2 exact dezelfde dingen voor ze kopen'! Als de een de rode auto kreeg en de ander dezelfde auto kreeg in het blauw dan was het gedoe. Dan wilden ze perse allebei de rode en was er ruzie. Gelukkig groeien ze daar overheen en ze zijn gewoon broers die toevallig op elkaar lijken. Ze vinden het juist heel erg grappig als mensen ze niet uit elkaar kunnen houden.
MoederBarberin schreef op 15-04-2022 om 10:31:
[..]
OH NEE!! Wat erg!
Ik heb het wat dat betreft vrij makkelijk. De kinderen zijn van zichzelf al 'eigen' genoeg. Hebben een eigen wil en eigen smaak gelukkig, dus daar hoef ik ze niet in te sturen.
Ik weet niet of jij zoons of dochters hebt, maar in dat programma was geen mannelijke tweeling. Vraag me af of van kinds af 2 dezelfde meisjes niet snoeziger gevonden wordt dan jongens, en dat die dus vaker hetzelfde behandeld/aangekleed worden. Hoewel, buurvrouw heeft het ook altijd over de tweeling (kleinkinderen, en een vriendin van me ook over haar neefjes toen die klein waren (is wel over intussen nu ze volwassen zijn
