Moederschap versus werk
Hallo
Zal ik mezelf kort voorstellen…mama van 2 meisjes van 3.5 en 5jr
Gehuwd, werkend
Hoe te beginnen?
Ik val met de deur in huis en kom tot de conclusie dat ik me géén goede moeder voel met momenten. Het laatste jaar merk ik ook dat die momenten waarop ik dit voel meer en meer aanwezig zijn.
Ik voel me tekort schieten als moeder. Vraag me af of dit hetgeen is wat ik wou ‘een stresskieken als moeder zijn’…?
Korte schets : mijn man en ik waren ready voor kids in 2009. We waren toen begin 30. In 2017 werd ons eerste dochter geboren en in 18 onze 2de. Onze kinderen zijn het resultaat van een lang ferti traject. Details ga ik besparen, daar wordt niemand gelukkig van maar ‘eind goed al goed’.
Toen ze beide niet naar school gingen hadden we besloten dat ik deeltijds zou werken om ook de kosten van de opvang wat te drukken. Sedert ons jongste ook naar school gaat ben ik opnieuw meer uren gaan werken in de veronderstelling dat dit wel haalbaar was, wat het ook wel is, maar dan wel ten koste van de kinderen.
Ja het is leuk om meer te verdienen, maar er hangt ook een prijskaartje aan vast nl dat ik vind dat we minder tijd hebben om ‘actief’ bezig te zijn met onze kids alsook geen tijd meer hebben om samen nog iets te doen.
We komen thuis en zijn moe van het werk, zetten ons kids voor de tv …want dan dienen we te koken, was te doen…en tegen 19u-20u dienen we toch te proberen om alles rond te krijgen zodat onze kids op tijd in bed liggen.
Resultaat : 2 gestreste ouders, vitten tegen elkaar, kort tegen de kinderen…leutig dus
Beroep doen op onze eigen ouders om de kids op te halen of dergelijke meer zit er niet in. Beide onze ‘ouder’ zijn hoogbejaard en hebben zelf hulp nodig om thuis nog te kunnen functioneren.
Ik ben dus aan het overwegen om terug deeltijds te gaan werken. Zodoende heb ik dan overdag tijd om alles ivm het huishouden te doen en kan ik mijn kids ophalen aan de schoolpoort.
Heb ik ook tijd om mijn bejaarde vader meer te gaan bezoeken en lijkt het me dat iedereen dan wat meer ademruimte zou hebben...Maar dan voel ik me alweer schuldig naar mijn man toe en vreemd genoeg naar de maatschappij. Voelt het voor mij aan als profiteren, falen... vreemd
Ik ben gevoelig voor andermans ‘verwachtingen’ en het beeld dat iedereen het nu ‘druk, druk, druk heeft’. Voel me verplicht om ook deel te nemen aan de ratrace…
Ik heb dus nog wat werk voor de boeg om wat assertiever te worden 
Dus vroeg ik me af hoe jullie alles draaiende houden? Tips, adviezen…
Wie werkt er zelf als moeder deeltijds? Wat vinden jullie ervan?
Bedankt alvast…emo Azouk
watertoren schreef op 15-04-2022 om 01:57:
[..]
Toen ik jong was hoorde ik ook vaak de slogan: een slimme meid is op haar toekomst voorbereid en mijn ouders vonden het niet verstandig dat ik mijn baan opgezegd had. Jij hebt het erover dat ik er trots op ben dat ik al 29 jaar niet meer werk maar ik zeg dat uit blijheid en dankbaarheid dat mijn man er helemaal achter stond dat ik stopte met werken. Ik had met mijn man afgesproken dat ik sowieso zou stoppen met werken, ook als er geen kind gekomen was. Dan zou ik misschien een paar jaar langer gewerkt hebben tot mijn 30ste of zo. En ja ik mis mijn man heel erg. Het is nu 6 jaar geleden. Ik was 50 toen ik weduwe werd.
Dat is wel erg jong om al weduwe te worden. Ieder zijn keuze uiteraard maar ik wilde blijven werken na de geboorte van onze zoon terwijl mijn man het juist prima had gevonden als ik gestopt was.
Egel. schreef op 14-04-2022 om 23:17:
[..]
Oké, hier spuit 11, maar ik vind dit zó grappig! De slaapkamers moeten wekelijks grondig worden gestofzuigd, gordijnen gewassen, 2x per week de huiskamer, hahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahaha!!!
Tenzij je in een vies huis wil wonen, schreef je later. Nou, niet per se, maar ik zit er ook niet echt mee dat het hier best stoffig is, best rommelig, hier en daar ronduit vies. Whatever. Ik zou het wel iets fijner vinden als het íets beter was (spic en span hoeft absoluut niet), maar al met al vind ik veel andere dingen in mijn leven véél belangrijker.
Persoonlijk doe ik vrijwel niets in het huishouden.
Hier is het ook rommelig, ik vind er niks aan om het huishouden te doen.
watertoren schreef op 15-04-2022 om 01:57:
[..]
Toen ik jong was hoorde ik ook vaak de slogan: een slimme meid is op haar toekomst voorbereid en mijn ouders vonden het niet verstandig dat ik mijn baan opgezegd had. Jij hebt het erover dat ik er trots op ben dat ik al 29 jaar niet meer werk maar ik zeg dat uit blijheid en dankbaarheid dat mijn man er helemaal achter stond dat ik stopte met werken. Ik had met mijn man afgesproken dat ik sowieso zou stoppen met werken, ook als er geen kind gekomen was. Dan zou ik misschien een paar jaar langer gewerkt hebben tot mijn 30ste of zo. En ja ik mis mijn man heel erg. Het is nu 6 jaar geleden. Ik was 50 toen ik weduwe werd.
Ik begrijp nu dat het veel meer dankbaarheid is dan trots. Dank voor je toelichting .
Toch kan ik me niet helemaal inleven merk ik. In ± 1993 stoppen met werken, als je 27 bent, en ook afgesproken dat je niet gaat werken, zelfs niet als er geen kind komt. Alsof je jezelf onbekwaam verklaart, dat een ander verder voor je zal zorgen. Maar misschien was er ook iets, kon je bijvoorbeeld totaal niet tegen stress? Slaapproblemen? Niet dat ik nou zo stressbestendig ben (zeker niet), ik kan me het stoppen met werken als je 27 bent gewoon niet echt voorstellen als er verder geen reden is.
Heel veel sterkte met het verlies van je lieve man, Watertoren! Heel erg om zoiets mee te maken, nog extra als het zo veel vroeger is dan verwacht. 
MMcGonagall schreef op 14-04-2022 om 22:49:
Mijn kinderen gingen naar de BSO omdat ik moest werken. Ik heb dat ook nooit anders gebracht als ‘het hoort erbij’. Ze vonden het tot een jaar of 9 echt wel leuk, daarna was het gewoon zoals het was.
Maar dat is natuurlijk ook zo en wordt wel eens vergeten. BSO is niet opgericht omdat dat beter is voor kinderen. BSO is opgericht omdat er iets geregeld moest worden toen moeders ook (meer) gingen werken. Op zich niks mis mee, maar soms wordt nu gedaan alsof BSO een soort 'must' is. Nee, het is een verschuiving door omstandigheden. En uiteraard belangrijk dat een BSO zo goed mogelijk functioneert.
Egel. schreef op 15-04-2022 om 13:11:
[..]
Ik begrijp nu dat het veel meer dankbaarheid is dan trots. Dank voor je toelichting
Toch kan ik me niet helemaal inleven merk ik. In ± 1993 stoppen met werken, als je 27 bent, en ook afgesproken dat je niet gaat werken, zelfs niet als er geen kind komt. Alsof je jezelf onbekwaam verklaart, dat een ander verder voor je zal zorgen. Maar misschien was er ook iets, kon je bijvoorbeeld totaal niet tegen stress? Slaapproblemen? Niet dat ik nou zo stressbestendig ben (zeker niet), ik kan me het stoppen met werken als je 27 bent gewoon niet echt voorstellen als er verder geen reden is.
Heel veel sterkte met het verlies van je lieve man, Watertoren! Heel erg om zoiets mee te maken, nog extra als het zo veel vroeger is dan verwacht.
Van stress of slaapproblemen had ik gelukkig geen last. Ik had ook geen stressvolle baan maar voldoening vond ik er ook niet in. Ik heb ook een hekel aan verplichtingen en voelde me gevangen als ik pas om kwart over 5 weer naar huis mocht. Ik ben echt veel gelukkiger geworden nadat ik gestopt ben met werken. Het scheelt ook wel dat ik een vriendin had die ook gestopt was met werken en mijn andere vriendinnen werkten niet meer dan 2 dagen ( eentje 3) dus er was ook altijd wel iemand om mee af te spreken.
Natuurlijk is een BSO een verschuiving van omstandigheden. Dat is school ook.
Je kunt nooit echt weten wat beter is voor een kind. Het is zo lastig om eerst een jaar of 8 te leven met 2 werkende ouders en BSO en dan weer 4 jaar oud te worden om die 8 jaar nog eens over te doen met een van beide ouders thuis.
Persoonlijk zou ik ook echt niet aan moeten denken om niet te werken. Een vriendin van mij werkt ook al 20 jaar niet. Ik kan nu niet zeggen dat zij gelukkiger is, of kinderen heeft die het beter doen dan mijn dochter. Natuurlijk zit er ook een verschil in hoe een kind is, maar toch denk ik dat het voor kinderen helemaal niet verkeerd is om te leren dat werken nu eenmaal bij het leven hoort.
watertoren schreef op 15-04-2022 om 13:42:
[..]
Van stress of slaapproblemen had ik gelukkig geen last. Ik had ook geen stressvolle baan maar voldoening vond ik er ook niet in. Ik heb ook een hekel aan verplichtingen en voelde me gevangen als ik pas om kwart over 5 weer naar huis mocht. Ik ben echt veel gelukkiger geworden nadat ik gestopt ben met werken. Het scheelt ook wel dat ik een vriendin had die ook gestopt was met werken en mijn andere vriendinnen werkten niet meer dan 2 dagen ( eentje 3) dus er was ook altijd wel iemand om mee af te spreken.
Ik vind het voor jou heel fijn dat dit mogelijk was, maar realiseer je wel dat jouw man en die van je vriendinnen wel vijf dagen moesten werken om alles te bekostigen, of ze het nu leuk vonden of niet.
Toen ik mijn man leerde kennen had ik al een huis, een baan, een auto etc. en mijn leven op orde. Hij studeerde nog. Maar ik was er zeker niet mee akkoord gegaan als hij had gezegd dat hij nooit wilde gaan werken omdat ik toch genoeg verdiende om ons te onderhouden.
Ik ben blij voor jou dat je er gelukkig mee was, dat jullie er beiden achter stonden en dat je man je goed heeft achtergelaten, maar je moet je er wel van bewust zijn dat er zeker wel een risico aan zat. Want als je man bij jou weg was gegaan, had je moeten gaan werken met een levensgroot gat op je cv of je was in de bijstand terecht gekomen. Of als jouw man ongelukkigerwijs nog tien of vijftien jaar eerder was overleden.
MamaE schreef op 15-04-2022 om 13:53:
[..]
Ik vind het voor jou heel fijn dat dit mogelijk was, maar realiseer je wel dat jouw man en die van je vriendinnen wel vijf dagen moesten werken om alles te bekostigen, of ze het nu leuk vonden of niet.
Toen ik mijn man leerde kennen had ik al een huis, een baan, een auto etc. en mijn leven op orde. Hij studeerde nog. Maar ik was er zeker niet mee akkoord gegaan als hij had gezegd dat hij nooit wilde gaan werken omdat ik toch genoeg verdiende om ons te onderhouden.
Ik ben blij voor jou dat je er gelukkig mee was, dat jullie er beiden achter stonden en dat je man je goed heeft achtergelaten, maar je moet je er wel van bewust zijn dat er zeker wel een risico aan zat. Want als je man bij jou weg was gegaan, had je moeten gaan werken met een levensgroot gat op je cv of je was in de bijstand terecht gekomen. Of als jouw man ongelukkigerwijs nog tien of vijftien jaar eerder was overleden.
Mijn man was ambtenaar en had een werkweek van 36 uur met heel veel vrije dagen. Hij deed zijn werk ook graag. Toen zoon klein was heeft hij ook nog ouderschapsverlof opgenomen en was hij elke woensdag vrij. Hij vond het fijn dat hij thuis niks hoefde te doen en dat ik ook niks meer hoefde te doen in de avonden en weekenden zodat we samen met het gezin ook veel tijd hadden om leuke dingen te doen. Behalve koken deed ik in het weekend niks.
Als wij uit elkaar waren gegaan dan had ik inderdaad weer moeten gaan werken. Dan had hij mij uit moeten kopen en dan zou de helft van de spullen en geld op de spaarrekening van mij zijn. Ik was nooit bang dat ik niet meer aan werk had kunnen komen. Er is mij zelfs een aantal keren werk aangeboden maar dat heb ik niet gedaan.
Wat een belerend toontje MamaE. Alsof Watertoren zelf geen afwegingen heeft gemaakt toendertijd. Volgens mij realiseert ze zich voldoende en is ze zich voldoende bewust, daar heeft ze de wijze vrouwen van het via forum niet voor nodig...
Dit punt wordt altijd ter sprake gebracht in een discussie over dit onderwerp, alsof degene die anders kiest daar nog nooit over heeft gehoord of nagedacht. Waarom is dat toch?
Sommige mensen nemen bewust dat risico, voor 1/5/10/20 jaar. Die gaan echt niet wat anders doen, al herhaal je het 100 keer.
Valeria schreef op 15-04-2022 om 15:34:
Dit punt wordt altijd ter sprake gebracht in een discussie over dit onderwerp, alsof degene die anders kiest daar nog nooit over heeft gehoord of nagedacht. Waarom is dat toch?
Sommige mensen nemen bewust dat risico, voor 1/5/10/20 jaar. Die gaan echt niet wat anders doen, al herhaal je het 100 keer.
maar het scheelt dan wel als iemand zichzelf kan plaatsen in die context en ook ziet hoe afwijkend het is / was en zich realiseert dat dat in discussies soms betekent dat jouw mening zo relevant is (omdat je een bepaalde unieke keuze hebt gemaakt of kunnen maken).
Gr Angela
Angela1967 schreef op 15-04-2022 om 15:42:
soms betekent dat jouw mening zo relevant is (omdat je een bepaalde unieke keuze hebt gemaakt of kunnen maken).
Dit topic gaat letterlijk over minder werken en een TO die tips/advies zoekt als het gaat om schuld voelen naar man en maatschappij. Dan is zo'n post van Watertoren juist super waardevol en relevant.
Lieveheersbeest schreef op 15-04-2022 om 14:44:
Wat een belerend toontje MamaE. Alsof Watertoren zelf geen afwegingen heeft gemaakt toendertijd. Volgens mij realiseert ze zich voldoende en is ze zich voldoende bewust, daar heeft ze de wijze vrouwen van het via forum niet voor nodig...
Het was niet mijn bedoeling om belerend over te komen. Maar watertoren heeft wel een geprivilegieerde positie en haar vriendinnen ook. Voor de meeste mensen is dat geen optie en als het wel een optie is, is het niet wenselijk voor veel mensen.
MamaE schreef op 15-04-2022 om 15:45:
en als het wel een optie is, is het niet wenselijk voor veel mensen.
Omdat? Het misschien problemen oplevert? Er worden zó veel keuzes gemaakt op basis van wat in het hier en nu werkt en met risico's voor de toekomst. Als je je leven volledig invult met de verstandigste keuzes ga je soms zomaar aan geluk voorbij.
Begrijp me niet verkeerd, ik ga (als vrouw) ook voor financiële onafhankelijkheid door mijn eigen geld te verdienen, CV lopende te houden, etc. Maar als iemand een andere keuze maakt, waar ze ongetwijfeld over na heeft gedacht, wie zijn wij dan om het als "niet wenselijk" af te schilderen?
Lieveheersbeest schreef op 15-04-2022 om 15:53:
[..]
Omdat? Het misschien problemen oplevert? Er worden zó veel keuzes gemaakt op basis van wat in het hier en nu werkt en met risico's voor de toekomst. Als je je leven volledig invult met de verstandigste keuzes ga je soms zomaar aan geluk voorbij.
Begrijp me niet verkeerd, ik ga (als vrouw) ook voor financiële onafhankelijkheid door mijn eigen geld te verdienen, CV lopende te houden, etc. Maar als iemand een andere keuze maakt, waar ze ongetwijfeld over na heeft gedacht, wie zijn wij dan om het als "niet wenselijk" af te schilderen?
Stel dat mijn man en ik geen kinderen hadden gekregen. Dan had ik het echt niet oké gevonden als ik vijf dagen moest werken en hij alleen maar thuis ging zitten, met vrienden af zou spreken en sporten omdat hij werken beklemmend zou vinden of niet leuk of er geen zin in had. Zoveel tijd kost het huishouden nu ook weer niet.
Met kinderen begrijp ik het beter. Die kosten ook veel tijd en dan ben je ook gebonden aan schooltijden etc voor je eigen leven.
