Mijn man is een vreemde man?
Ik zou graag jullie mening willen weten, ik kom er zelf namelijk even niet uit.
Gisteren ging ik mijn zoon, 8 jaar, uit school halen. Hij wilde afspreken met een jongetje waar hij nog niet eerder mee gespeeld had. Ik heb met zijn moeder afgesproken dat ik hem met de auto mee zou nemen en weer naar huis zou brengen omdat het zo'n rotweer was.
De afspraak is prima gelopen, het was een leuke, aardige jongen. Mijn man heeft nog in de garage met ze gedrumd, dat vonden ze erg leuk. Toen het tijd werd om het vriendje naar huis te brengen heeft mijn man dat gedaan. Dat kwam gewoon beter uit. Mijn zoon is thuis gebleven want die moest snel weer naar de muziekles.
Toen mijn man thuis kwam zei hij dat het zo'n rare moeder was. Ze had helemaal niks gezegd en de jongen direct aan zijn arm naar binnen getrokken.
Vanmiddag kwam ik de moeder op het schoolplein tegen. Ze was ontzettend kwaad: "Waarom ik haar zoon niet zelf naar huis had gebracht. Dat was immers de afspraak. Op school of kinderdagverblijf wordt ook altijd duidelijk verteld met wie kinderen meegaan. Haar zoon mag niet bij vreemde mannen in de auto zitten." Ze ging echt vreselijk te keer en ernaast stond nog een moeder instemmend te knikken. Later hoorde ik overigens van mijn zoon dat het vriendje geen vader heeft en alleen met zijn moeder woont.
Ik stond met mijn mond vol tanden en heb niet veel gezegd. Op zich heeft ze me al haar argumenten gelijk, maar toch ben ik het er zo ontzettend mee oneens. Mijn man heeft, net als volgens mij de meeste mannen, nog nooit iemand kwaad gedaan. Bovendien is hij geen vreemde man, hij is MIJN man. Maar dat slaat als argument natuurlijk helemaal nergens op.
Ik maak me ontzettend druk vanwege de belediging van mijn man (hij weet dit trouwens nog niet). Verder vind ik het afschuwelijk voor het vriendje van mijn zoon. Hoe moet zijn beeld van mannen zijn? Misschien hebben ze van alles meegemaakt, maar dan nog...
Ik ben echt oprecht benieuwd naar jullie mening hierover. Ik twijfel vooral aan mijn eigen gelijk omdat ik maar geen tegenargumenten kan bedenken, maar het toch vreselijk met haar oneens ben.
Oeps
Ik heb van het jongetje een meisje gemaakt ...
Maar het probleem blijft hetzelfde.
Wat ik zou doen
Ik zou deze moeder er toch nog even op aanschieten. Op het schoolplein maar, met andere mensen erbij, blijkbaar heeft ze zelf behoefte aan getuigen.
Als ze over een 'ongeschreven regel' begint, zou ik daar op verder gaan, want wat IS nou eigenlijk die ongeschreven regel?
Ik ben eerlijk gezegd ook erg benieuwd naar de rol van die jaknikkende moeder die er bij stond. Vond die uitkafferen wel gewoon? En een kind thuisbrengen niet?
Die moeder zou ik absoluut ook even apart nemen.
Zelf heeft deze mevrouw natuurlijk al meerdere ongeschreven regels overtreden zoals 'je bent blij als iemand de moeite neemt je kind voor je thuis te brengen als het slecht weer is' en 'je bedankt netjes als iemand iets voor je doet' en 'je kaffert iemand niet uit op een schoolplein'.
Ik vind trouwens WEL dat dit iets is dat je even moet melden op school. Of je dat bij de juf, de IB-er of het schoolmaatschappelijk werk doet hangt even af van de situatie en verhoudingen op jullie school.
Ik zou ook de
moeder aanschieten maar het breder trekken. Dat je het vervelend vind vooral ook voor jouw zoon (ik heb geleerd in dit soort situaties vooral niet voor anderen te praten). En dat je graag in het vervolg duidelijke afspraken wilt rondom speelafspraken. Duidelijkheid is belangrijk, dus ja bij een volgende afspraak is er ook kans dat mijn man uw kind terugbrengt. Dan heeft ze zelf een keuze. Je weet te weinig van deze moeder af. Haar reactie is vreemd maar veroordeel niet te snel, je weet niet wat er achter zit.
De juf heeft er in dit geval niet zoveel mee van doen. Dan heb je de moeder helemaal op de kast.
Het bij je zelf houden lijkt niet de meeste beste oplossing (voor jezelf dan) maar leidt meestal wel tot de meest constructieve oplossing.
Mijn ervaring is als jezelf wat geeft je meer bereikt. Succes ermee.
En oh ja
Je man was boos maar ik denk dat het handiger was geweest (achteraf praten is altijd makkelijk) dat jij de moeder had aangesproken. Dit soort gesprekken meot je heel zakelijk houden. Hoewel ik je reactie snap zijn sommige reacties logisch maar niet altijd even constructief.
Maar goed dit is ook maar een heel pragmatische reactie.
Maar wat is nu die 'ongeschreven regel'?
Ik heb werkelijk geen idee!
tonny
Ik ook niet...
Geen idee waar die ongeschreven regel uit bestaat.
Wat ik zou doen: toch weer naar moeder, desnoods op het schoolplein, en ik zou dit toch weer aankaarten. Ik zou anders beginnen, niet over haar argumenten, maar over de jouwe. Dat jij niet wenst te worden uitgekafferd op het schoolplein, dat jij niet wenst dat iemand een telefoongesprek van je man zomaar afkapt, enz. enz. Dus even over een andere boeg. En vervolgens dat je best openstaat voor een gesprek, maar dus niet op die manier.
Op de oude basisschool van mijn kinderen ging ik in dit soort gevallen naar de directie, niet om te klagen, maar om het wat objectiever te kunnen bezien, en advies te krijgen hoe er mee om te gaan.
Voor de goede orde, ik vind het echt niet kunnen en ik vind het een ziekelijke reactie, ongeacht wat deze vrouw al dan niet heeft meegemaakt. En die jaknikkende vrouw, daar zou ik ook eens op afstappen. Vergeet niet, als alle kinderen op deze school blijven kom je deze moeder nog jaren tegen, dan kun je maar beter nu e.e.a. uit de weg ruimen.
groet, Mirjam
Francien
Ik zou het denk ik wel 'melden', ook vanuit ander oogpunt: de kans lijkt mij groot (gezien het gedrag van moeder nu) dat deze moeder meer vreemd /wonderlijke gedrag zal (gaan) vertonen. Richting ouders(zoals jullie nu) of richting school.
Als de school nu meerdere signalen krijgt dat er iets aan de hand zou kunnen zijn met een kind thuis, kunnen ze hierover bij twijfel contact gaan zoeken met moeder en dan of hulpverlening of ondersteuning inschakelen/adviseren. Alleen al daarvoor zou ik het dus melden. Want dit klinkt dus allemaal niet gezond.
Verder wat betreft je zoontje: ik zou, denk ik, iets zeggen dat die moeder het samenspelen niet goed vindt,dat je zelf niet begrijpt waarom dat zo is, maar dat je denkt dat het komt omdat ze andere ouders niet goed kan vertrouwen en dan snel bang is. Zoiets?
Zelf
Ik zou denk ik zelf naar haar toegaan en haar vertellen hoezeer haar gedrag mij gekwetst heeft. Verder zou ik haar vragen waarom ze zo reageerde. Niets op verwijtende toon, gewoon laten weten wat het met jou doet en op rustige, niet verwijtende toon je vragen stellen.Vantevoren even goed bedenken dat je je niet gaat laten verleiden tot verhitte discussies.
Het zet haar misschien aan het nadenken en dat is meestal nuttig.Misschien levert het jou niet meer op dan dat je kunt zeggen wat je wilt, misschien is dat ook het hoogst haalbare.
Enne.. als jet jochie nog eens komt spelen: afspreken dat zij hem zelf komt ophalen. Kan ze meteen eens zien hoe jullie wonen, want als ze een beter beeld heeft van jullie zijn jullie vast veel minder "vreemd". Ze zal wel iets naars hebben meegemaakt dat ze zo reageert. Hou dat een beetje voor ogen.Dat stemt mijzelf vaak wat milder.
Damajo
Geen actie meer ondernomen
En weer bedankt voor alle reacties. Ik weet ook niet wat nu precies die ongeschreven regel is. Ik denk echt dat het gaat om een kind dat zomaar samen is met een onbekende man. Enerzijds wil ik daar ook steeds iets groters en iets zinnigers achter zoeken, anderzijds denk ik dat dat mens gewoon knettergek is.
Ik ga hier echt niet meer met die moeder over praten. Dat lijkt me totaal kansloos. Op school loopt ze me nu hooghartig voorbij. Ik ga echt niet weer moeite doen.
Ik heb het wél aan de juffrouw gemeld. Heel kort, enkel wat feiten. Vooral omdat ik wil dat ze op de hoogte is voor als er wat voorvalt tussen de jongens. Niet omdat ik van haar verwacht dat ze hier eens even wat aan gaat doen. Ze heeft, als net startende leerkracht, genoeg aan haar hoofd.
Tegen mijn zoon heb ik nog niets verteld. Dat vind ik nog het lastigste.
Francien, zoon
Ik denk dat het wat betreft je zoon zichzelf wel oplost. Kinderen zijn heel goed in gewoon accepteren wat er gebeurt. Dus als hij weer met vriendje wil afspreken en ze komen bij jou zou ik gewoon zeggen dat het wat jou betreft mag, en dat ze het nog even met de moeder van vriendje moeten afspreken. Als zij het niet goedvindt dan is dat voor jouw zoon gewoon zo. En als hij wil afspreken en vriendje is vantevoren geïnstrueerd door moeder dat hij niet meer mag, zal hij dat waarschijnlijk gewoon aan jouw zoon zeggen. En dan is dat vervolgens gewoon zo voor hem.
Kortom, over je zoon zou ik me nog het minste druk maken. Ik zou er uit mezelf niet over beginnen, grootste kans namelijk dat je zoon er helemaal niets van meekrijgt.
Kinderen zijn echt heerlijk, nu de grote mensen nog.
Ik hoop voor je dat het weer betijt, het is nl. niet leuk om een soort spanning te hebben tussen ouders in de klas en op het schoolplein.
