meerdere vrouwen
Min ex man heeft 2 vriendinnen waar hij mee samenwoond ze slapen ook met zijn drieën in 1 bed
.mijn zoon van net 9 gaat er om het weekend heen hij is emotioneel begaafd..vind het moelijk om zich te uiten en ik vraag me af of ik hier wat aan kan doen..mijn ex heeft het nu over een derde vrouw..het liefst zou ik mijn zoon erbij weghouden maar hij is niet slecht voor mijn zoon..praten heeft geen zin..wat kan ik het beste doen?
Richtingloosheid
Parapluutjes: Opvoeden in volkomen richtingloosheid ' vrijheid' is pas onverstandig.
Wat is richtingloosheid? Mijn kinderen zijn op een katholieke school gedaan om ze toch een beetje kennis van geloofzaken mee te geven. Achteraf gezien bood de school zulk neutraal onderwijs aan, dat een openbare school bijna hetzelfde was geweest. Gezien mijn veranderende opvattingen over het geloof vond ik dat niet erg. En mijn kinderen weten ook dat ik niet meer zo denk als vroeger. Daar heb ik het over en mijn man en ik leggen ook uit waarom het geloof zoals uit de bijbel nog moeilijk te verkopen is. Dat is ónze opvatting. Maar als mijn dochter blijk geeft geïnteresseerd te zijn in antroposofie, dan laat ik haar toch echt die vrijheid. Als ze opeens de islam zou omarmen, zou ik er beslist moeite mee hebben, maar ik heb er niets over te zeggen, behalve mijn mening. Vanuit de 'ik' vorm en niet vanuit de 'het is niet goed' vorm. En absoluut met de boodschap dat mijn gevoelens voor mijn dochter er niet door veranderen. Mijn kinderen zijn in zekere zin richtingloos opgevoed. Ze zijn niet gedoopt, omdat wij vonden dat ze die keus zelf moesten kunnen maken, niet naar de heilige communie, gewoon niets. Ook niet in mijn richting gestuurd, de protestantse kant. Ik heb daar erg weinig meer mee. Ze weten dat we de evolutietheorie meer als waar accepteren dan het geloof zoals geleerd wordt vanuit de bijbel of de koran. Daarnaast weten ze ook dat we ultra-rechts verafschuwen, extremisme in het algemeen afwijzen en tolerant zijn naar iedereen die ook tolerant naar ons toe is. Terugkomend op een ex met meer vrouwen: ik zou het bezopen vinden, echt waar. Over Heyboer heb ik ook altijd een beetje lacherig gedaan. Erg jaren flower power. Maar ze moeten het helemaal zelf weten, het is mijn stijl alleen niet. Of het schadelijk is voor een kind om daarin mee te liften, dat geloof ik niet. Een kind krijgt hooguit mee dat er meer is dan de standaard relatie en zal mede daardoor hopelijk als ruimdenkend mens in het leven komen te staan. En het wel of niet schadelijk zijn is toch waarom het draait, vind ik. Een kind op laten groeien met geweldadige opvattingen, waarin gewapende strijd wordt aangemoedigd, zie ik als schadelijke invloed en daar zou ik mijn kind wel aan onttrekken.
Jaina
En dat is ook volkomen begrijpelijk want voor een ieder is zijn eigen waarheid te meest belangrijke.===
Natuurlijk vind ik dat ik het bij het rechte eind heb met mijn opvattingen, maar ik vind het toch wel de kunst om je kinderen op te voeden met het gevoel dat ze vrij zijn in hun eigen keuzes. Hun waarheid is net zo belangrijk als de mijne, ook al ben ik het niet met ze eens.
Jaina, ik merk dat ik langzaam maar zeker wat irritatie ben gaan voelen over dat je altijd laat merken dat jouw normen en waarden een stuk strenger zijn dan de gemiddelde mens hier op OO. Het lijkt altijd gemeld te moeten worden. Daarmee lijk je toch een veroordeling uit te spreken over hoe andere ouders het doen.
"Zodat ze niet gaan denken dat deze situatie wel acceptabel is." JIJ vindt de situatie niet acceptabel. Dat is echt een verschil. Ik heb ook zo mijn opvattingen over mannen én vrouwen die meer partners nodig hebben om gelukkig te kunnen zijn, maar dat ik het niet zie zitten is iets anders dan dat ik het onacceptabel vind. Ik ben van mening dat kinderen zélf mogen bepalen of ze zo'n samenlevingsvorm acceptabel vinden.
Groot verschil
Als het gaat om tolerantie tegenover anders denkenden/levenden wil ik toch even het punt maken dat we het hier hebben over een situatie waarin het gaat om 1 van de ouders van het kind waarmee je praat. Ik vind het heel anders om Heyboer zijn leefstijl 'bezopen' te noemen (ervan uitgaande dat dat geen familie is) dan als het gaat om kinds' vader of moeder. Belangrijk is (ik geloof dat An ook dat punt maakte) dat een kind in een gescheiden situatie zich vrij voelt om van beide ouders te houden en die te accepteren zoals ze zijn, zoals dat natuurlijk voor hem is. Want dát is de essentie; liefde en acceptatie van en in allebei de gezinnen. Ik denk dat dat belangrijk is voor een kind.
Ik kan me voorstellen dat in een traditioneel kerngezin het soms makkelijker is om even 'uit de hoek te komen' dan in een samengesteld gezin waar je misschien toch per ongeluk er iets uit floept wat in het andere gezin anders valt. Het is soms liefdevol op eieren lopen maar ik vind het het zeker waard.
En voor wat betreft de 'aanspreektitel' van een stief. In mijn ervaring hangt het van meerdere factoren af, leeftijd kind bij scheiding, leeftijd kind bij kennismaking partner, duur relatie, samenleven of niet, samenstelling gezin etc. En ook wederzijds respect en tolerantie, zoals amk ons zo mooi laat zien.
Kaaskopje
Bijna iedereen zal zijn eigen normen en waarden superieur vinden en zijn of haar kinderen volgens die normen en waarden opvoeden. Of je nu zegt tegen je kinderen 'ik vind' of 'het is zo' de boodschap is duidelijk. Neutraal opvoeden bestaat niet. Het voorbeeld dat sommige ouders hun kind zonder geloof opvoeden maar met de boodschap dat ze later zelf mogen kiezen is daar een goede exponent van. Door geen keuze te maken maak je al een keuze. Daarnaast kan je uiteraard je afvragen hoe vrij de keuze is. Een kind wat misschien wel de externe boodschap meekrijgt mama en papa weten het ook niet van God maar sommige mensen geloven en sommige mensen niet en jij mag zelf beslissen krijgt ook een boodschap mee. Maar weinig ouders zijn in staat hun eigen afkeur en voorkeur helemaal niet mee te geven; al is het maar door wat ze niet zeggen ,door hun houding of door onbewuste boodschappen.
De meeste kinderen volgen uiteindelijk hun ouders in geloof en levensovertuiging. Natuurlijk heb je verhalen van bekeerlingen of mensen die radicaal heel anders gaan leven of van het geloof af vallen maar dat is niet de regel.
Dus je geeft je kinderen heel wat mee tijdens de opvoeding, het is handig om te bedenken wat je ze mee wil geven. Dat ze daar uiteindelijk ook niks mee kunnen doen is duidelijk maar dat is voor mij geen enkele reden om niet uit te dragen wat ik denk en geloof.
Jij wilt je kinderen leren dat elke vorm van samenleven acceptabel is zolang het gaat om vrije keuzes die mensen maken. Dat is een prima boodschap om mee te geven. Daar sta jij achter. Maar tegelijk heb je zo dus ook een keuze gemaakt. Namelijk de keuze om de vrijheid en tolerantie op de eerste plaats te stellen. Iets wat jij waarschijnlijk heel belangrijk vindt. Zo geef een ieder zijn eigen zaken mee.
Het lijkt me daarom zeer moeilijk om jonge kinderen zoveel tijd door te laten brengen in een omgeving die faliekant anders is dan wat ik mee wil geven. Natuurlijk heeft Roos verder geen keuze. Het is nu eenmaal de vader van het kind. En wie weet is pedagogisch wel het meest verantwoord om de tegengestellende normen en waarden volstrekt te negeren. Ik zou het niet kunnen en dat is ook mijn zwakheid. Ik zou het te belangrijk vinden om mee te geven waarom ik het niet acceptabel vind.
Ik denk ook niet dat ik een hele goede ex partner zou zijn voor mijn man en dat ik makkelijk om zou kunnen gaan met samengestelde gezinnen en dergelijke. Ik vrees dat ik in vele valkuilen zou vallen en veel pedagogische fouten zou maken. Mijn man is nog veel erger dan ik dus dat zou geen fijne scheiding zijn. Ik vind het dan ook oprecht knap als mensen als Roos en AMK daar zo makkelijk en rustig en zo zonder negatieve emoties mee om kunnen gaan.Zeker bij AMK lijkt het allemaal in harmonie te verlopen terwijl zij ook schrijft over andere geloofsopvattingen. Het is echt mooi als dat zo kan. Ik heb alleen de ervaring met de vader van mijn oudste kinderen en dat was al geen fijne nazit om het zachtjes te zeggen (ook geen fijne relatie trouwens maar dat is weer een andere verhaal).
Hier op dit forum tref je geen enorme diversiteit aan wat betreft visie. De meeste schrijfsters hier zijn middel tot hoogopgeleide vrouwen, vaak niet heel jong meer die een grote algemene kennis hebben en op een redelijk liberale en tolerante manier in de opvoeding en het leven staan. Het staat natuurlijk verder geen model over hoe iedereen denkt verder. Ik geef gewoon mijn mening en die is misschien inderdaad soms afwijkend. Dat is nu het interessante van een discussie lijkt mij. En natuurlijk ben ik het met mijn eigen mening eens, het lijkt me dat iedereen dat is.
Jaina
Stukje van jou: De meeste kinderen volgen uiteindelijk hun ouders in geloof en levensovertuiging. Natuurlijk heb je verhalen van bekeerlingen of mensen die radicaal heel anders gaan leven of van het geloof af vallen maar dat is niet de regel.===
Het is een lastig onderwerp. Natuurlijk ben ik ook een grote bemoeial en laat ik merken wat ik ergens van vind.
Maar ik stel het erg op prijs als ik merk dat mijn kinderen eigen hersens hebben, die gebruiken en ons niet blindelings achterna gaan.
Ik zeg eerlijk dat ik best zou schrikken als mijn kind met een totaal andere opvatting zou komen en ik zou misschien op mijn tong moeten bijten om die andere opvatting niet meteen te torpederen met 'nou ónbegrijpelijk!'. Ik zou er wel over praten, tegenargumenten aandragen en vragen waarom kind zo denkt, maar verder ga ik niet.
Als een kind na rijp beraad besloten heeft dat hij of zij zich helemaal kan aansluiten bij wat vader en moeder vinden, dan is het natuurlijk prima. Maar ik vind het een vorm van gemakzucht en wat botter gesteld eigenlijk ook van een zekere domheid als een kind zich zijn leven lang blijft verschansen achter 'zo ben ik nu eenmaal opgevoed'. Denk zelf na en blijf je afvragen of die opvoeding nog in je éigen lijn ligt.
Vanaf het moment dat ik moeder werd, ben ik van mening geweest dat mijn kinderen geen last moeten krijgen van mijn angsten en zich niet schuldig hoeven te voelen omdat ze niet hetzelfde geloven als ik. Dus wilden ze in een boom klimmen, dan stond ik er bij wijze van spreken handenwringend bij, maar ik was blij dat ze het durfden. Mijn oudste dochter zoekt naar wat ze moet geloven of niet en kan daar heel enthousiast over reageren. Antroposofie.... Ik heb er niks mee, behalve dat ik er natuurlijk niets tegen kan hebben om respect te hebben voor de natuur. En toch juich ik de nieuwsgierigheid van mijn dochter toe. Als zíj daarin geïnteresseerd is, mág dat.
Om toch weer aan te haken bij waar het draadje over gaat, zou ik mijn kinderen dus (stilletjes handenwringend misschien) naar de ouder laten gaan die een andere opvatting heeft over wat een normale samenlevingsvorm is. Een kind moet zich onbekommerd op zijn gemak mogen voelen bij beide ouders. Ik kan me wel voorstellen dat ik op een gegeven moment zou uitleggen dat pappa en zijn vrouwen nogal bijzonder zijn, omdat de mééste mensen het toch prettiger vinden om de exclusieve aandacht en liefde te krijgen van hun man of vrouw.
Wat zou jij trouwens doen als je man je ex wordt en (ik weet 't... het idee alleen al...) opeens uit de kast zou komen? Geen 'gedoe' met meerdere vrouwen dus, maar 'pappa heeft een vriend'.
Kaaskopje
Dat is inderdaad wel heel wild gedacht
Ik weet natuurlijk niet echt hoe ik zou reageren maar ik heb veel minder moeite met homoseksualiteit dan met polygamie dus wat dat betreft zou ik het makkelijker kunnen accepteren in de zin dat het man/vrouw beeld wat mijn kinderen mee zouden krijgen door een polygame relatie echt heel anders is dan het beeld wat ik ze mee wil geven. Dat probleem heb je minder met een man/man relatie.
Tegelijk zou ik er wel enorm veel moeite mee hebben op het persoonlijk vlak. Als iemand opeens zo'n 180 graden draai maakt dan is dat enorm kwetsend. Het is alsof alle jaren die je samen hebt meegemaakt dan niet meer tellen. Was dat dan allemaal een leugen? Hoe kan iemand opeens zulke drastische beslissingen die nemen die volkomen anders en tegengesteld zijn aan daarvoor? Dat lijkt mij heel moeilijk en ik denk werkelijk niet dat ik heel aardig zou reageren om het zacht te zeggen. Ik zou waarschijnlijk veel woede in me hebben en dat willen uiten.
Maar goed ik weet natuurlijk niet hoe ik echt zal reageren.
Wat betreft je eerste stuk, dat vraag ik me oprecht af. De meeste mensen komen toch in min of meer dezelfde levensstijl terecht en met min of meer dezelfde waarden als hun familie en hun directe leefomgeving. Natuurlijk wijkt het wel wat af maar grof gezien zijn er maar weinig mensen die hun leven volkomen drastisch omgooien. Ze bestaan uiteraard wel maar het is niet de meerderheid.
Mijn schoonmoeder
zit in die situatie en was bereid getrouwd te blijven en te accepteren dat ze niet meer dan vriendschappelijk samen zouden kunnen samenleven. Ze is net zo katholiek als jij (denk ik) en ik vind haar er opvallend tolerant over. Dat is te prijzen. Maar haar ex-man vond dat geen houdbare situatie dus is er een streep onder dat huwelijk gezet en een officiële scheiding goedgekeurd door de r.k. kerk. Uit die situatie weet ik dat het niet altijd en kwestie is van een plotselinge ommekeer, maar een jarenlang gevecht met 'wat hoort'.
Ik neem ook direct aan dat de meeste kinderen redelijk hetzelfde pad bewandelen als hun ouders. Je hebt als familie echter geen gemeenschappelijk(e) karakter, geweten, intelligentie, enz.. Je hebt wel veel overeenkomsten door het bloedverwantschap, maar daarmee is het niet klaar. Ik vind het geen goed excuus om zuiver uit 'gewoonte' de familie te volgen. Daarmee kun je ook slecht gedrag rechtpraten.
Ik kom uit Zuid Afrika. Daar heb je Boeren. Vraag ze wat ze ervan zouden vinden als hun kind met een zwarte Afrikaan thuiskomt, zie de afschuw op hun gezicht... Nog steeds zien die mensen relaties tussen zwart en wit als verwerpelijk, omdat 'ons soort mensen dat niet met dat soort mensen hoort te mengen' en iedere generatie lijkt daar gewoon in mee te gaan. Dus weer mijn 'leer zelf na te denken'.
ik snap het wel....
dat Roos hier grote moeite mee heeft. (en hoezo een trol; ze had had al eerder opnieuw gereageerd: nu dus drie keer)
Het jongetje krijgt ook een bepaald beeld van vrouwen, rollenpatronen en hoe hij zichzelf als man gaat zien, mee. En daar zou ik zeker ook moeite mee hebben.
Afgezien van het feit dat er in dat huishouden al veel concurrentie is om de aandacht van de grote man in huis, daar zit Roos'zoon ook nog eens middenin. En dan maar hopen dat vader zo verstandig is om qualatytime met zoon te regelen...
dat heb ik nou zo vaak....
dat ik onderaan de bladzij mijn bericht denk te zetten en er volkomen aan voorbij ga dat er meerdere pagina's waren. Soms slaat je bericht dan nergens meer op.....☺
