meerdere vrouwen

en Roos

En Roos, trek je maar niets aan van die mensen die roepen 'het zal wel weer een trol zijn!'. Sommigen hier zijn nogal achterdochtig en denken bij iedere niet-zo-standaard-vraag dat iemand de boel zit op te jutten. Dat zegt meer over hen dan over jou.

Roos

je kan het ook zo zien: goed dat ik niet meer met hem ben, want ik wil hem niet met andere vrouwen delen!
In plaats van (zinloos) in je woede hierover te blijven.

Het hangt ervan af

Hoe komt jouw zoon thuis? Heeft hij het daar gezellig gehad? Is hij vrolijk?
Zolang het daar een gezellige boel is dan is er niets aan de hand. Maar als de ene keer tante Jo erbij komt en dan tante Bep, en de volgende keer is er een tante Josien of tante Katrien dan kan het erg verwarrend worden. En ik denk niet dat vader openlijk vrijpartijen organiseert met de dames waar zoon bij is.
Maar als hij twee vaste vriendinnen heeft met wie zoon goed kan vinden..wat maakt het dan uit? Als hij het daar maar leuk vindt en liefdevol wordt verzorgd.

Zo lastig

Ik weet eigenlijk ook niet goed hoe je tegenwicht kan geven aan de situatie. Je kan natuurlijk je zoon uitleggen dat het niet ok is en waarom het niet ok is. Dat zou ik sowieso doen want ik ben niet zo vrijdenkend als sommigen hier. Ik zou zeker niet tegenover zoon doen alsof de situatie acceptabel is. Verder kan je waarschijnlijk weinig doen behalve het kind weghouden bij de vader maar dat is wel heel drastisch en ook geen goede optie. Het lijkt me ontzettend moeilijk om een kind op te voeden samen met iemand die zo volkomen anders in het leven staat.

Jaina

Dat vind ik eigenlijk wel erg, dat je hier adviseert om aan het kind uit te leggen dat dit niet oke IS. Hooguit kun je toch zeggen dat je het zelf niet zo oke vindt?
Ook dan kun je je afvragen of je het kind daarmee een plezier doet. Misschien is het kind wel heel gelukkig bij zijn vader en stiefmoeders. Moet je daar dan zo'n schaduw over werpen? In wiens belang is dat?

Jippox

Ik geef al aan dat ik niet zo vrijdenkend ben als sommigen hier. Ik ben er echt van overtuigd dat polygamie niet goed is zowel vanuit mijn geloof als vanuit mijn andere overtuigingen. Dus ik zou zeker aan mijn kinderen uitleggen in dit geval wat ik er niet goed aan vindt en waarom ik zou denk. Zodat ze niet gaan denken dat deze situatie wel acceptabel is. Zoals de meeste ouders wil ik graag mijn eigen normen en waarden meegeven aan mijn kinderen; Als ze volwassen zijn moeten ze mee doen wat ze daarmee willen.
Is dat in hun belang? Ik vind uiteraard van wel want het is mijn overtuiging. Een polygaam gezin zal daar heel anders over denken en die geven dan hun eigen toekomstbeeld door.
In elk geval zou ik niet voor de lieve vrede stil kunnen blijven. Het is natuurlijk hypotetisch want ik zit niet in die situatie.
Het lijkt me dan ook enorm lastig om een kind op te voeden samen met iemand die zo fundamenteel anders denkt dan ik over bepaalde zaken.

is vs vind

Er zit een subtiel maar wezenlijk verschil tussen iemand uitleggen dat iets niet goed is en uitleggen dat jij het niet goed vindt.

"Je kan natuurlijk je zoon uitleggen dat het niet ok is en waarom het niet ok IS"

vs

"Dus ik zou zeker aan mijn kinderen uitleggen in dit geval wat ik er niet goed aan vind en waarom ik zou denk. "

Jeetje Jaina

Ik schrik ervan dat jij serieus zou overwegen om je kind te vertellen dat "het niet ok is" en te spreken over "accepteren". Dan kies je er dus voor om je kind niet op te voeden in vrijheid maar anderen te veroordelen voor hoe zij kiezen in het leven te staan. Om je kind - die nergens om gevraagd heeft - te belasten met jouw negatieve gedachtes over andersdenkenden. Ik vind het nogal wat.
Let wel: als het een situatie zou zijn waarin het kind werd geschonden of misdrijven werden gepleegd was het anders. Maar dit gaat over een levensstijl.

Je schrijft dat je gelovig bent: hoe zou jij het vinden als jouw man strenger zou worden in zijn geloof, jullie gaan scheiden of zijn gescheiden en hij houdt vervolgens jullie kind bij jou weg omdat hij het niet eens is met jouw geloofsbeleving? Of hij zou je kind vertellen dat jouw geloof niet kan of acceptabel is?

Hohoho

Jaina wil uitleggen waarom zij het anders ziet en waarom. Dat is toch prima ? Als dat niet zou mogen, verbied je mensen een overtuiging te hebben. Het is juist zinnig als kinderen beseffen dat hun ouders ergens voor staan, een mening hebben, motieven. Opvoeden in volkomen richtingloosheid ' vrijheid' is pas onverstandig.

Hmmm

Ik kan me er wel iets bij voorstellen. Als mijn ex ineens heel gelovig zou worden en dat de kinderen ook opdringt, zoals sommige gelovigen doen, zou ik dat een stuk erger vinden dan wanneer hij een tweede vrouw zou nemen. Dan nog zou ik het niet openlijk afkeuren maar wel benadrukken dat ik er heel anders over denk. Ben ik toch ook niet zo tolerant ;-(

Ely

Nee, dat zou ik uiteraard ook niet een goed plan vinden. Net zoals de ex van Roos waarschijnlijk het ook geen fijn idee zal vinden dat Roos zijn nieuwe levensstijl niet acceptabel vindt. Dat is dus het moeilijke: twee partijen die allebei iets volkomen anders vinden.
Ik zou in elk geval me niet stil kunnen houden, dat weet ik van mezelf.
Zoals ik er nu over denk (en ik zit niet in die situatie dus dit is theorie) zou ik mijn afkeur aan de kinderen laten blijken maar ik zou niet de kinderen weg houden bij de vader. Dat zou mij te ver gaan.
En ja, ik denk inderdaad dat ik mijn eigen normen en waarden zeker laat doorklinken in de opvoeding en dat ik niet neutraal sta tegenover bepaalde zaken. Maar bijna niemand is volkomen neutraal. Want de vrijheid, blijkheid mensen zullen er ook niet blij mee zijn als hun kind wel hele stricte ideeen heeft over wat wel en niet kan. En dat is ook volkomen begrijpelijk want voor een ieder is zijn eigen waarheid te meest belangrijke.

In elk geval zou ik er inderdaad moeite mee hebben om kinderen op te voeden met iemand die echt heel anders denkt. Dan heb ik het niet over kleinere zaken want mijn man heeft soms ook volkomen andere (en in mijn ogen vreemde) ideeen. Daar kan ik mee leven want het gaat niet om het echte fundament. Dat hebben we wel gemeen. En als dat na een scheiding niet zo zou zijn dan zou ik daar heel veel moeite mee hebben. Ik zou er dan ook zeker niet blij mee zijn als hij mijn geloof of overtuigingen belachelijk zou maken. Maar goed dat is dus wat mij zo moeilijk lijkt: om volkomen tegengestelde levensovertuigingen te verenigen binnen een enkele opvoeding en dan ook nog eens zonder de liefde die je als man en vrouw voor elkaar hebt maar samen met iemand met wie je zelf niet meer wil samen leven.

Ik heb er geen echte ervaring mee, weliswaar heb ik een ex waarmee ik kinderen heb maar die heeft er zelf al heel lang geleden voor gekozen om geen deel uit te maken van het leven van zijn kinderen. Dus ik weet natuurlijk niet hoe ik echt zou reageren in het geval van Roos maar ik denk niet dat ik mijn mond zou kunnen houden en dat ik mijn kinderen duidelijk zou laten weten hoe ik over dit soort relaties denk en waarom ik dat vindt.

gescheiden ouders

het zijn gescheiden ouders, je wilt je kind niet tot een keuze dwingen, dat betekend mijns inziens dat je uit legt dat jijzelf ergens niet achter staat maar dat de andere ouder andere keuzes maakt.

Zo is mijn ex na onze scheiding gelovig geworden. Ik sta hier helemaal niet achter en keur dit zeker niet goed. Toch zal ik dit moeten accepteren want mijn dochter moet gewoon van haar vader kunnen houden zo als hij nu is.

We hebben er duidelijke afspraken over in het convenant staan: dochter mag alleen met familie aangelegenheden mee naar de kerk, (bruiloften, doop en overlijden) zij hoeft in het gezin van ex niet mee te bidden en zal naar een openbare school gaan. Dit heeft mijn ex zelf aangeboden. Maar als hij dit niet gedaan zou hebben zou ik zijn levensstijl volledig moeten accepteren in het belang van ons kind net zoals hij mijn levensstijl moet accepteren. Al zijn die wat algemener dan polygamie.

Het zij zo, maar anders gelovigen moet je wel accepteren heb ik altijd geleerd en dan moet je dat ook voorleven.

Dank

Dank voor de reacties allemaal,

Mijn ex en ik zijn al heel lang uit elkaar dus ik ben niet jaloers ofzo hoor, het is allewn vreemd dat iemand zo is..ik kan er inderdaad weinig aan doen maar met zijn 5-en in een bed tv kijken vind ik een beetje overdreven en ik heb er ook over gehad dat hij over mijn zoon gaat niet dat hij heen en weer geslingerd wordt door hun drieën..

Toon en muziek

Het verschil is natuurlijk de nuance. Ik realiseer me heel goed dat je levensovertuiging altijd doorkomt in je opvoeding (door voorleven alleen al) maar voor mij ligt er een verschil tussen; "dat is papa zijn keuze, komt wat minder vaak voor en ook ik doe het anders maar dat jullie het daar met elkaar gezellig hebben vind ik fijn om te horen" en "Wat papa doet is een onacceptabele levensstijl die niet normaal is". Ik noem maar even twee voorbeelden. Persoonlijk vind ik het eerste wel kunnen en het tweede niet.
Zoals sommigen misschien weten ben ik zelf stiefmoeder, biomoeder maakt ook andere keuzes (ga ik niet uit de doeken doen want haar leven) en de enkele keer dat ik of wij ermee geconfronteerd worden stellen we ons ongeveer zo op. Dat bevalt tot nu toe prima. In die zin dat kind vrijuit praat met ons over moeder en impact van die keuzes en zich nooit in de verdediging stelt over moeder naar ons toe. Daaruit maak ik op dat het niet veroordelend overkomt hoe we reageren en dat doet me goed.

Trouwens Roos; lijkt me inderdaad wel lastig opvoeden, al die ouders in 1 huis

lastig

Ja het is inderdaad lastig vooral als 1 van die vrouwen van de week op facebook naar mijn ex zegt van harte gefeliciteerd met onze oudste zoon..dan denk ik hallo het is mijn kind..maar ja ik houd wijselijk mijn mond..

Roos

Zo'n opmerking zou de bonus van mijn dochter ook maken, maar maak ik zelf ook naar haar toe. In ons geval betekend het dat het kind volledig geaccepteerd is in beide gezinnen en geen voorkeursbehandeling van de een of de ander krijgt.

Maar goed ze noemt haar bonus ook mama, en hun kinderen noemen mij ook mama. Moeder ben je, mama is een titel zoals tante die je ook aan willekeurige mensen kunt geven.

Roos

Dat 1 van de stiefmoeders je kind ziet als 'eigen' heeft toch niets te maken met de situatie bij je ex? Het klinkt alleen maar heel positief: voor je kind is het heel fijn als er meer volwassenen in zijn leven zijn die om hem geven en waarbij hij zich prettig voelt. Het belangrijkste wat jij hem nu geven kunt is hem dit te gunnen.

Tolerantie (ot)

Stel dat die ex als zijn kind bij hem thuis is het kind uitgebreid schoolt in militant racistisch gedachtegoed.
Zou ik (en zouden de tolerante reageerders hierboven) dan nog het fijnzinnige onderscheid tussen ik vind en het is kunnen maken dat Jaina wordt ingepeperd?

Pipo

militant racistisch gedachtengoed lijkt me in potentie behoorlijk schadelijk voor anderen: door je kind dat mee te geven leer je het andere te veroordelen en er strijdlustig op te reageren.
Dat is toch wel heel wat anders dan opgroeien in een gezin met meer vrouwen...

Jippox

Dat vind jij. Maar of het zo is...

pipo

Ik verwacht inderdaad weinig 'schade' van opgroeien in een liefdevol (er vanuit gaande dat dat hier zo is natuurlijk) zij het onconventioneel gezin.
Kort gezegd: In een militant racistische omgeving leer je om te haten. In een polygame omgeving om (veel!) lief te hebben

waarmee

Het nog steeds mijn keuze niet zou zijn. Maar de vraag is: is het een probleem om een kind daaraan 'bloot' te stellen. Ik denk dus van niet. Ik denk ook niet dat het kind dan later ook per definitie voor polygamie zal kiezen.

loyaliteit

Ik vind het echt erg, dat mensen er blijkbaar compleet aan voorbij gaan, dat kinderen er helemaal geen boodschap aan hebben wat mamma nu precies van pappa's situatie, levensstijl of gedachten vindt of andersom. Het kind houdt van zijn moeder en het houdt van zijn vader, dat is een natuurlijk gegeven. En daarbij maakt het echt niet uit of moeder nu een racist is of vader een alcoholist, of moeder een lange zwarte rok draagt of vader met 5 vrouwen zijn leven deelt. Het is zijn vader, punt. Het is zijn moeder, punt.

Het gaat er om dat gescheiden ouders beiden een fijne omgeving weten te creëren voor hun kind en hun kind de ruimte geven om een band op te kunnen bouwen met de andere ouder. Als mamma de situatie bij pappa bekritiseert of hem zelfs weg houdt bij vader, of andersom, heeft een kind daar last van. Je zet je kind in een onmogelijke situatie neer, met alle gevolgen van dien.

Je voedt je kind zo goed mogelijk op, met je eigen regels, en dat doet vader ook. En hoe hij dat doet, heb je te accepteren. Je kunt samen in gesprek gaan over de opvoeding, maar meer niet. Dat is het gevolg van je keuze om met die persoon een kind op te wereld te zetten en vervolgens bij elkaar weg te gaan.

Het kind zal t.z.t. zelf zijn conclusies trekken en zijn eigen keuzes maken, of dit nu zijn geloof betreft, de keuze voor het soort relatie of de opvoeding van zijn eigen kind. Ik zie bij mijn pubers dat zij bepaalde keuzes maken op grond van wat ze zien, of hebben ervaren, bij de andere ouder en meestal is dat alleen maar positief.

Roos

Ik vind het echt heel knap hoe je er mee omgaat. Mooi dat je zo rustig kan blijven. Vind ik oprecht heel netjes.
Ik kan me goed voorstellen dat je bij zo'n opmerking op facebook uit je vel wil springen. Ik vind dat ook wat raar dat ze je ex feliciteert met ons kind. Het is haar kind helemaal niet. Het getuigt van weinig respect voor jouw positie. Ik vind het echt knap dat je daar rustig op reageert.

Jaina

het kind is wel onderdeel van haar gezin en daarmee is het niet eens zo'n vreemde opmerking. Een kind is geen eigendom van de ouders het is onderdeel van het gezin en daarmee een deel van het 'ons' Net als in een team dan is het ook ons teamlid en toevallig wordt dit teamlid aangeduid als ons.

Zoals ik al aangaf noemt mijn kind haar bonus gewoon mama en haar half zusjes noemen mij ook mama. Terwijl ik toch echt helemaal niets van ze ben behalve dan de moeder van hun half zusje.

AMK

Dat is vrij uniek denk ik. Bij bijna alle samengestelde gezinnen die ik ken is dat onderscheid veel duidelijker en noemen de kinderen de stiefouder geen mama/papa maar gewoon bij de voornaam. De meeste kinderen die hier over de vloer komen hebben het ook altijd heel nadrukkelijk over de vriendin van papa, de man van mama, mijn stiefouder maar ze lijken altijd heel duidelijk dat onderscheid te maken. De enige uitzonderingen die ik ken zijn gezinnen waarbij de vader/moeder niet meer leeft of anderzins niet meer in beeld is en de stiefkinderen de stiefouder al lang kennen.

An!

Ik kan het niet meer met je eens zijn!

(v) echtscheiding

Ouders besluiten te scheiden, ouders stellen hun kinderen bloot aan allerlei veranderingen waarbij zij dit alles moeten accepteren. Kinderen moeten accepteren dat papa en mama niet meer in èèn huis wonen. Het komt maar zeer zelden, tot nooit, voor dat kinderen de echtscheiding aanvragen en hun eigen leven op de kop gooien. Na lange tijd proberen ze hun weg weer te vinden, bij papa en bij mama. Dat die intussen ook een ander leven gaan lijden accepteren ze zoveel mogelijk wederom. Nieuwe relaties die papa en mama aangaan, vele opa`s en oma`s, halfbroers, halfzussen, verhuizingen, alles is mogelijk. Maar als je dan als kind terecht komt in 2 warme gezinnen waarin iedereen van je houdt en iedereen zijn best doet is het eigenlijk weer niet goed.
"Het is mijn kind, ik ben de moeder, ik accepteer bepaalde zaken van je vader niet, ik word ongelukkig van deze situatie."
Dat laatste interesseert me eigenlijk bar weinig, ik zou alleen maar erg trots zijn op een kind die zich positief door alle veranderingen heen sleept, ongevraagd, en na vele jaren hier sterk uit blijkt te komen. Dat laatste weet je eigenlijk pas als ze volwassen zijn, nu zijn ze aan het aanpassen en accepteren, ze moeten wel. We hebben als ouder een kind in bruikleen, totdat het volwassen is. Het is zeker niet ons eigendom. "Ik wil dat je leeft naar mijn normen en waarden". Natuurlijk niet, je leeft zelf naar deze normen en waarden en legt uit waarom je het zo doet. Ieder mens maakt zijn eigen keuzes,ook je kind, en dat is maar goed ook.

jaina

dat onderscheid hebben de kinderen ook wel. En dat weten ze je ook prima duidelijk te maken. Maar de aanspreek titel is hetzelfde. Van een kind van net 1 kun je niet verwachten dat ze het onderscheid weten te maken tussen hun moeder en hun schat van een stiefmoeder. Dus heeft dochter er voor gekozen om haar mama + voornaam te noemen en de half zusjes hebben dat overgenomen (en de rest van de familie (zowel die van mij, als die van mijn ex, als die van zijn vrouw) want ja die hebben allemaal een goed contact met elkaar.

Dochter heeft het over mijn moeder, mijn vader, mijn kado-moeder (ook zelf bedacht, want de stiefmoeder uit de sprookjes komt niet over een met haar bonusmoeder) en mijn inmiddels ex-vriend noemde ze idd ook bij zijn voornaam en zo af en toe glipte daar een papa tussen door.

Kind maakt wat ons betreft de keuze van de aanspreek titel. Zegt ook iets over de band tussen die persoon en het kind. En dat is veel belangrijker dan het 'eigendoms recht' over het kind.