Laten huilen of niet (weg met de kookwekker)
Weer zo'n onderwerp dat zo nu en dan tot felle discussie oproept: laat je baby huilen, of niet?
De deskundigen zijn het er niet over eens, dus wil het RIVM er voortaan maar liever helemaal niks meer over zeggen. Ouders moeten het maar hebben van het 'eigen inzicht' van deskundigen (dat dus steeds verschillend is). Jemig, en wat als je het niet eens bent met die deskundige?
Artikel uit het NRC:
Richtlijn huilbaby’s van de baan na onenigheid
Door Frederiek Weeda
Amsterdam, 27 jan. Door onenigheid over de behandeling van huilbaby’s heeft het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM) besloten de nieuwe richtlijn over dit onderwerp in te trekken.
Professionals konden het niet eens worden over de beste behandeling voor de baby’s. Kinderartsen, consultatiebureaus of bijvoorbeeld psychologen moeten ouders met een huilbaby voorlopig naar eigen inzicht adviseren. Steen des aanstoots was de kookwekker.
In de conceptrichtlijn – alleen onderschreven door de jeugdgezondheidszorg (ggd’s) – staat dat ouders een wekker kunnen gebruiken om te meten hoe lang hun baby huilt. Psychologen van het NIP waren het hier niet mee eens. Een baby een half uur laten huilen, kan de baby op de langere termijn beschadigen, aldus psycholoog Sylvia Nossent van het NIP. Maar het is niet de bedoeling van de makers van de richtlijn om baby’s zo lang te laten huilen, zegt wijkverpleegkundige en publicist Ria Blom, expert op dit gebied.
De wekker is volgens haar louter bedoeld als meetmiddel. „Ouders ervaren vijf minuten gehuil als een half uur en dan grijpen ze vaak te snel in. Tillen ze het kind weer op. Terwijl een baby moet leren inslapen.” De definitie voor een huilbaby is: drie uur per dag huilen, minstens drie dagen per week en dat drie weken aan een stuk. Naar schatting 10 procent van de baby’s is een huilbaby. Verpleegkundige Blom legt uit: „Ouders die radeloos zijn van het gehuil, doen van alles om het kind te kalmeren. Optillen, voeden, rondrijden. Baby’s raken snel overprikkeld waardoor ze moeilijk inslapen. Eenmaal oververmoeid, gaan ze nog moeilijker slapen en nog meer huilen.”
Het zijn de tijden, zegt Blom, die al 25 jaar met baby’s werkt. „Er zijn meer huilbaby’s dan vroeger. Er is te weinig structuur thuis. Daar raken baby’s stuurloos van. Ze moeten wennen aan een patroon: als ik dit doe, doet mama dat. Moeders moeten het gehuil leren interpreteren: nu wil het kind eten, nu wil het slapen. Anders reageer je verkeerd en blijft de dag onvoorspelbaar voor het kind.”
Groet,
Miriam Lavell
Het bóek van Ria Blom wat je zelf koopt is wel even heel wat anders dan een Aviertje standaard-tips wat je wordt aangereikt door een CB-mevrouw.
Vroeger hadden CB's zogenaamde "troostkoffers". Daarin zaten verschillende materialen/boekjes/dingen om jou te helpen je baby te troosten. Waar is die eigenlijk gebleven?
Waar het mij omgaat bij de advisering rondom een huilbaby is dat de ouders zich gehoord en begrepen voelen. En dat er mét de ouders wordt gezocht naar de beste oplossing in hún situatie. Maatwerk dus.
Tirza
Die hebben al een mening
Genista:"Is idd niet voor ouders, maar wel voor degenen die ouders geacht worden bij te staan. Wat moeten die instanties dan zeggen?"
Wat ze altijd al zeiden. Die hebben heus hun mening wel klaar. Het enige wat nu gebeurd is, is dat duidelijk is geworden dat al die verschillende meningen niet bijelkaar te brengen zijn. Men is het niet eens.
Genista:"Krijg je van die leuke tegenstrijdige adviezen als je verhuist - ik spreek uit ervaring."
Ja. Zelfs het RIVM spreekt uit ervaring. Dat is niet onbelangrijk voor de erkenning van het probleem. Misschien gaat er nu dan toch eindelijk eens iemand huil en slaaponderzoek doen. Je kunt ondertussen het RIVM niet verwijten dat de verschillende 'deskundigen' zo op hun eigen mening staan dat ze niet bereid zijn andere mogelijkheden in hun advies te betrekken.
Zie de reactie van Martith: Hoezo meverouw Blom? Is een huilprobleem wel een slaapprobleem?
Groet,
Miriam Lavell
Sorry en nog wat
Het was niet Martith, maar Mathilde.
Vageltje:"Ik kan me niet voorstellen dat een CB-arts aan ouders gaat verkondigen dat een ouder de eierwekker op 30 minuten moet zetten en het kind moet laten krijsen."
De GGD's hebben Blom's richtlijn wel ondertekend. De psychologen wilden niet juist omdat zij erin lezen dat het inderdaad de bedoeling is om het kind 30 minuten te laten krijsen. Ook als dat niet de bedoeling van mevrouw Blom is, dan is de richtlijn onvoldoende duidelijk.
Groet,
Miriam Lavell
Vageltje
Lees de richtlijn. Het staat er echt. O nee, niet meer, hij is van tafel 
Tirza
Tirza
ik ben het helemaal met je eens dat het maatwerk moet zijn. De ene baby is de andere niet, en ouders zijn ook niet hetzelfde.
De suggestie om een boekje te bundelen, waarin verschillende methodes kort worden toegelicht, met verwijzingen voor verder leesvoer als een methode je aanspreekt, lijkt me een heel erg goed idee.
Dan kunnen ouders zelf aangeven, welke methode ze willen proberen onder begeleiding van de arts of het cb.
Tirza
Ja het staat er idd, maar het is/ was geen richtlijn, het is/ was een nota. En zelfs richtlijnen worden niet altijd opgevolgd, laat staan een nota. Ik bedoel, het is geen wet van Meden en Perzen, zorgverleners worden geacht een bepaalde over een bepaalde mate van intelligentie te beschikken. Dat bedoel ik met dat ze zoiets (hopelijk) niet zullen verkondigen (maar wie weet welke zorgverlener die met "huilbaby's" werkt jij kent)
Groeten, Vageltje
Noodrem noodzakelijk
Dc:"De suggestie om een boekje te bundelen, waarin verschillende methodes kort worden toegelicht, met verwijzingen voor verder leesvoer als een methode je aanspreekt, lijkt me een heel erg goed idee."
Dat kan alleen maar als die adviezen zelf ruimte laten voor andere mogelijkheden. Het ligt er dus aan hoe de adviezen geschreven zijn en wat er allemaal beweert wordt. De huilbaby notitie van Actiz (dat is een branchevereniging van organisaties in de zorg), laat die ruimte niet en claimt in alles de absolute en enige waarheid te zijn.
Vageltje:"Ik bedoel, het is geen wet van Meden en Perzen, zorgverleners worden geacht een bepaalde over een bepaalde mate van intelligentie te beschikken."
Maar dat doen ze niet. Opvoeden en grootbrengen is in hoge mate een ideologisch ding. Dat deze notitie (en de folders en de video's) in deze tijd het licht heeft kunnen zien, heeft alles te maken met de politieke stemming. Reinheid, rust en regelmaat is een christelijk uitgangspunt en past prima bij de maatschappelijke stemming. Het is ook juist vanwege deze stemming in de maatschappij dat het de overdrijving krijgt die het zo absurd maakt. Niemand is tegen reinheid, rust en regelmaat, zolang het middel maar geen doel wordt. En dat is het wel in de notitie.
Men gelooft er zo (heilig) in dat men het uitdraagt als een jehova getuige, zo mogelijk met aanvullend beleid of wetgeving (Rouvoet). Die notitie is er bovendien niet voor ouders, maar voor zorgmedewerkers (kraamzorg, jgz). Het geeft hen instructie hoe zij met ons moeten omgaan en wat zij van ons moeten denken.
En daar is niks vrijblijvends aan. Citaat:"Wanneer ouders onvoldoende draagkracht hebben om de te verwachten toename van het huilen op de eerste dag op te vangen kan, in verband met risico op kindermishandeling, direct op dag één met inbakeren worden begonnen als hulpmiddel om regelmaat te creëren."
Deze zorgmedewerkers zijn een belangrijke schakel in het proces van onder toezichtstelling en uit huis plaatsing. Hun oordeel is van doorslaggevend belang, zeker als zij zich daarbij keurig aan de eigen notitie houden. De notitie beroept zich erop hierin een rol te kunnen spelen, zie de vele verwijzingen naar mishandeling en preventie.
Mijn opmerking in de start van dit draadje, 'wat als je het niet met de deskundige eens bent', was er niet voor niets. Stel je een kraamhulp voor die jouw kind direct gaat inbakeren. Je vraagt waarom en krijgt een vaag antwoord over het 'type baby', terwijl het in feite over jou gaat. Alle tegenspraak die je biedt wordt nu opgevat als een bedreiging van de ontwikkeling van de baby.
Ik vertel geen verzinsels. Dit soort conflicten hebben al tot uit huis plaatsingen geleid.
Die notitie bestaat al even. Waarschijnlijk hebben organisaties als het NIP gedacht dat het wel los zou lopen. Pas nu het RIVM de notitie geruisloos over dreigde te nemen, hebben ze aan de noodrem getrokken.
Gelukkig maar, hoewel volstrekt onduidelijk blijft hoeveel schade kraamzorgers en JGZ medewerkers al hebben aangericht en zullen aanrichten, omdat het helaas niet verboden is om je zo rigide aan die richtlijn te houden.
Groet,
Miriam Lavell
Even de notitie preciseren
Deze richtlijn ligt er al anderhalf jaar *in concept*. In de concept-fase is hij onder ogen gekomen van o.a. de borstvoedingorganisaties. Via het Landelijk Platform Borstvoeding (waar alle ketenpartners uit de "baby"-hoek zitten), is dit concept keer op keer geagendeerd bij de verschillende organisaties én Actiz én de RIVM met de bedoeling de concept-richtlijn te verbeteren. Immers: dat ouders met een huilbaby hulp moeten kunnen krijgen als ze dat willen, staat voor iedereen vast. Waar het mis ging, weet niemand meer zeker. Maar ineens doken er overal A-viertjes op die moeders op het CB hadden gekregen met de punten/stappen uit deze *concept*-richtlijn. Het platform op zijn achterste benen, maar ook een organisatie als Actiz zelf, die nadrukkelijk had gecommuniceerd dat het een"*concept*richtlijn was, nog niet ter uitvoering.
Vervolgens werden de borstvoedingorganisaties overspóeld door vragen van ouders. Door falende borstvoedingen (een mogelijk gevolg van dit beleid), door moeders die niet meer weten waar ze het zoeken moeten van ellende. Nog maar eens aandringen en overleggen, nog maar eens vergaderen bij het RIVM. De groep tégen de richtlijn zoals die er in concept vorm lag, werd steeds groter (gedragswetenschappers, jeugdpsychologen, verloskundigen) en steeds luidruchtiger.
Het bezwaar was dus eigenlijk tweedelig: niet alleen de inhoud was discutabel, maar ook het feit dat een *concept* al zonder verder overleg werd ingevoerd, dat zou helemaal niet mogelijk moeten zijn met een concept.
Tirza
Vageltje
Mijn kinderen zijn de CB leeftijd al te boven Ik werk met moeders. Moeders die met hun handen in het haar zitten vanwége deze richtlijn.
Tirza
Tirza
Jouw verhaal geeft volgens mij duidelijk weer waar het knelpunt van dit hele verhaal zit. Blijkbaar zijn er zoveel meningen over hoe om te gaan met huilbaby's (ik laat de aanhalingstekens maar vallen) dat men eigenlijk niet weet wat aan te raden en hoe ermee om te gaan. Tenminste die conclusie trek ik dan maar wanneer er stukken uit een concept worden gebruikt. Overigens heb ik dat zelf ook gemerkt met mijn huilbaby. Terwijl dochterlief in het ziekenhuis werd opgenomen (ja wel met rooming-in en borstvoeding gelukkig) verkondigde de CB-arts vrolijk dat alle baby's in meer of mindere mate huilen en dat dat vanzelf wel weer over gaat. Yeah sure, van welke planeet kom jij??!!!
Conclusie van het geheel lijkt me duidelijk, er is ernstig behoefte aan meer informatie over wat te doen met een baby die overmatig huilt. Ik denk zeker dat er goede stukken in het concept verhaal zaten, jammer dat oa door dat eierwekker en inbaker-verhaal de hele nota van de baan is en iedereen weer terug bij af is.
Groeten, Vageltje
Ja en dat is tegelijk
de "val" van deze nota/richtlijn. Er is vanaf het allereerste begin ingezet op een bepaald systeem (affijn, dat weten we nu allemaal wel), waarvan de werking niet boven twijfel was verheven. Als er eerder en beter was samengewerkt, had het er heel anders uitgezien. Een gemiste kans en dat is jammer. Tegelijkertijd geeft het feit dat er zo'n richtlijn kómt en het feit dat hij zelfs al in conceptvorm werd gekopieerd en uitgedeeld, aan hoeveel behoefte er blijkbaar is. Behoefte van wie, vraag ik me af. Ouders willen geholpen worden, zorgverleners willen helpen. Een 1-2-3-plan geeft alle partijen het gevoel dat ze iets doen, terwijl de waarheid natuurlijk veel complexer is. Er is geen universele reden waarom baby's huilen, er is ook geen universele aanpak die voor ieder ouder-baby-paar gaat werken. De vroegtijdige en rigide inzet van net precies déze richtlijn heeft meer kwaad dan goed gedaan en dat is jammer. Want er lagen kansen.
Tirza
Jair,
Zo kort en bondig schrijf je het op: Zo kwamen de baby's inderdaad weer in een structuur. En nee, de ouders waren het niet "schuld" maar waren wanhopig. Maar trokken uit wanhoop zo alle structuur uit de situatie. Wat heb ik me schuldig gevoeld. Omdat ik niet de intuitieve moeder was die ik wilde zijn, dat ik niet begreep waarom mijn kind zo huilde, dat ik zo slecht tegen gebroken nachten kon dat ik er depressief van werd, en dat ik alleen nog maar kon denken aan de spijt dat ik ooit aan kinderen was begonnnen.
Wat had ik me opgelucht gevoeld als iemand me serieus had genomen: het CB, de huisarts, de bedrijfsarts, mijn familie. Ik heb me zo alleen gevoeld. De arts van het CB zei verwijtend: 'wat wil je dan, je kind op laten nemen in het ziekenhuis om bij te kunnen slapen?' Ja. Dat wilde ik. Zonder rooming in. Zonder het kind te hoeven zíen. Het heeft veel stukgemaakt. Mijn kind is inmiddels negen. En ik voel me nóg schuldig. En ik heb twijfels. Heb ik haar beschadigd? Kan ik het nog herstellen?
Een mooie, voor mij troostende, zin: dat het voor ouders een mooie, vrijwel onmogelijke opgave is, het kindje te laten huilen.
Jair, dank je wel.
Bellefleur
Bellefleur, ik heb het wel met je te doen... na negen jaar nog met een schuldgevoel lopen. Weet je, ik heb ooit een zin gelezen die me altijd is bijgebleven; "de belangrijkste bevestiging voor een kind dat de moeder van haar houdt is de glimlach die verschijnt op moeders gezicht wanneer ze haar kind ziet" Daar heb ik mezelf ook vaak aan vastgehouden. Want dat wist ik zeker... ik hield zo veel van hem, en glimlachte inderdaad automatisch wanneer ik hem zag. Met een kleine correctie; toen hij zoveel huilde glimlachtte ik niet...
Uit jouw berichtje spreekt de enorme liefde voor je dochter. Geloof me, in de jaren die volgden heb je het absoluut weer goed gemaakt. Zeker wanneer ik lees dat je nog steeds met schuldgevoelens loopt... Dat betekent voor mij ook dat je heel bewust met de opvoeding en de gevoelens van je dochter bezig bent.
En bedenk ook dat je er geen schuld aan hebt dat je gevoelsmatig je kind "afstootte", en een enorme behoefte voelde om weer tot jezelf te komen. Wanneer je niet meer de ruimte hebt om ook nog bij je eigen "ik" te kunnen uitkomen, dan kun je het niet erbij hebben dat er continu inbreuk wordt gemaakt op dat stukje ruimte wat eigenlijk voor jezelf hoort te zijn. Logisch gevolg is dat je maar wát graag had getekent voor opname zonder rooming in. Dan had je jezelf weer terug kunnen vinden om vervolgens je dochter weer toe kunnen laten. Dat heb je toentertijd intuïtief goed aangevoeld.
Ik hoop dat je begrijpt dat het de omstandigheden zijn die de situatie zo hebben gemaakt zoals hij was, en niet omdat jij een slechte moeder zou zijn...
Nee, ik geloof er niets van dat je haar daarmee beschadigd hebt. Ga gewoon door met enorm veel houden van je dochter die geluk heeft met zo'n lieve en gevoelige mama.
gr. Jair
