Laten huilen of niet (weg met de kookwekker)
Weer zo'n onderwerp dat zo nu en dan tot felle discussie oproept: laat je baby huilen, of niet?
De deskundigen zijn het er niet over eens, dus wil het RIVM er voortaan maar liever helemaal niks meer over zeggen. Ouders moeten het maar hebben van het 'eigen inzicht' van deskundigen (dat dus steeds verschillend is). Jemig, en wat als je het niet eens bent met die deskundige?
Artikel uit het NRC:
Richtlijn huilbaby’s van de baan na onenigheid
Door Frederiek Weeda
Amsterdam, 27 jan. Door onenigheid over de behandeling van huilbaby’s heeft het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM) besloten de nieuwe richtlijn over dit onderwerp in te trekken.
Professionals konden het niet eens worden over de beste behandeling voor de baby’s. Kinderartsen, consultatiebureaus of bijvoorbeeld psychologen moeten ouders met een huilbaby voorlopig naar eigen inzicht adviseren. Steen des aanstoots was de kookwekker.
In de conceptrichtlijn – alleen onderschreven door de jeugdgezondheidszorg (ggd’s) – staat dat ouders een wekker kunnen gebruiken om te meten hoe lang hun baby huilt. Psychologen van het NIP waren het hier niet mee eens. Een baby een half uur laten huilen, kan de baby op de langere termijn beschadigen, aldus psycholoog Sylvia Nossent van het NIP. Maar het is niet de bedoeling van de makers van de richtlijn om baby’s zo lang te laten huilen, zegt wijkverpleegkundige en publicist Ria Blom, expert op dit gebied.
De wekker is volgens haar louter bedoeld als meetmiddel. „Ouders ervaren vijf minuten gehuil als een half uur en dan grijpen ze vaak te snel in. Tillen ze het kind weer op. Terwijl een baby moet leren inslapen.” De definitie voor een huilbaby is: drie uur per dag huilen, minstens drie dagen per week en dat drie weken aan een stuk. Naar schatting 10 procent van de baby’s is een huilbaby. Verpleegkundige Blom legt uit: „Ouders die radeloos zijn van het gehuil, doen van alles om het kind te kalmeren. Optillen, voeden, rondrijden. Baby’s raken snel overprikkeld waardoor ze moeilijk inslapen. Eenmaal oververmoeid, gaan ze nog moeilijker slapen en nog meer huilen.”
Het zijn de tijden, zegt Blom, die al 25 jaar met baby’s werkt. „Er zijn meer huilbaby’s dan vroeger. Er is te weinig structuur thuis. Daar raken baby’s stuurloos van. Ze moeten wennen aan een patroon: als ik dit doe, doet mama dat. Moeders moeten het gehuil leren interpreteren: nu wil het kind eten, nu wil het slapen. Anders reageer je verkeerd en blijft de dag onvoorspelbaar voor het kind.”
Groet,
Miriam Lavell
Ik begrijp de instructie niet
Pelle, het draait allemaal om de kookwekker. Ik snap de instructie van dat ding niet. Dit:"„Ouders die radeloos zijn van het gehuil, doen van alles om het kind te kalmeren. Optillen, voeden, rondrijden. Baby’s raken snel overprikkeld waardoor ze moeilijk inslapen. Eenmaal oververmoeid, gaan ze nog moeilijker slapen en nog meer huilen.” is gewoon niet waar. Baby's kunnen zichzelf niet wakker houden en slapen als ze moeten slapen.
En dit "Er is te weinig structuur thuis. Daar raken baby’s stuurloos van. Ze moeten wennen aan een patroon: als ik dit doe, doet mama dat." gaat volgens mij ook niet op voor huilbaby's. Dat wordt pas wat (een beetje maar trouwens) vanaf een maand of zes. Dat is eigenlijk hetzelfde als zeggen dat huilbaby vanzelf over gaat.
Tegelijkertijd heb ik er zelf veel aan gehad om mijn eigen gevoel (wat slaapt ie weinig) eens met registratie bij te houden. Maar dat was voor mij. Een beetje zoals het voor pijnpatienten handig is om hun pijn te kwalificeren. Dat geeft inzicht in je eigen gevoel (wordt het erger of wordt het beter).
Ik heb het niet in mijn hoofd gehaald om mijn kind aan die registratie te houden (gisteren deed je het ook zo, dus slaap!). Daarom begrijp ik die kookwekker niet.
Dit "„Ouders ervaren vijf minuten gehuil als een half uur en dan grijpen ze vaak te snel in." betekent toch echt dat je de kookwekker als huilmeter moet gebruiken en het kind minimaal x minuten moet laten huilen. Als een soort therapie of zo.
Ik snap dat niet.
Groet,
Miriam Lavell
Een kind is geen pasta
Hier geen huilbaby, bij zus wel. Zus en ik zijn het over een ding eens: je hoort aan het huiltje of het binnenkort vanzelf over gaat of niet. Daar stel je je reactie op af. Ik weet er weinig van, heb wel wat boeken gelezen en veel andere moeders gehoord, maar wat is er mis met het stemmetje in je hoofd dat bij het horen van babygehuil zegt: eropaf, troost dat kind, doe iets? Bij elke baby werkt weer iets anders: autorijden, zachtjes het handje of rugje aaien, in een draagzak ronddragen. Bij onze dochter was het zachtjes zingen, soms wel een uur lang. En dat kwam zelden goed uit, maar we deden het toch.
Soms werkt er maandenlang helemaal niets. Dan is het de moeite waard om eens een paar dagen separatie te proberen vanwege de vicieuze cirkel en de oververmoeidheid aan beide kanten.
Een ding is zeker: niet reageren voelt voor mij heel verkeerd. Dat kind huilt niet voor zijn lol. Blom heeft wel gelijk met haar observatie dat de meeste kinderen niet goed reageren op nog meer prikkels als ze al overprikkeld zijn, en met haar vuistregel wakker worden - voeden - knuffelen/spelen - slapen bij de eerste vermoeidheidssignalen. Maar de wekker zetten bij zo'n klein wezen, nee. Het is geen pasta.
Groetjes
Massi (die misschien heel anders zou denken als zij zelf een huilbaby had, het is verrekte moeilijk)
Vreselijk
om te realiseren dat ouders met huilbaby's (vreselijk woord inderdaad) dan hulp moeten verwachten van een groep die ook maar wat experimenteert en het gewoonweg niet weet.
Spijker op de kop manda
Het geeft niet als er een richtlijn komt om ouders te helpen een probleem de baas te worden. Maar dan wél graag een gedegen onderbouwing. De onderbouwing vanaf de zijde van het RIVM bestaat uit de ervaring van mw. Blom. And that's it. Nou kun je op baby's een beetje moeilijk placebo-gecontroleerde-dubbel-blind onderzoeken loslaten, dus zul je je voor je info moeten wenden tot bijv. beroepsgroepen die (ook) met baby's werken. Gedragswetenschappers, borstvoedingsdedkundigen, psychologen, verloskundigen: iedereen liep te hoop tegen deze richtlijn. Niet alleen de inhoudelijke kant is méér dan zwak te noemen, de implementatie is/was helemaal om te huilen. Hoewel de richtlijn nog in de concept-fase was, werd hij al breed door bijv. CB's geimplementeerd. Eén snik en je kreeg als moeder een Aviertje richtlijnen mee. Maar ook bijv. op KDV's werd deze concept-richtlijn al gebruikt. Kun je het je voorstellen? Baby's op de babykamer en de leidsters in de ruimte er naast met een kookwekker.
Tirza
Solter
Dat boek dat Sophie noemde, van Aletha Solter, heb ik ook gelezen. Het is echt een eye-opener mbt babygehuil. Hoewel ik geen "huilbaby" heb gehad, heb ik haar adviezen in mijn oren geknoopt. Als iets standaardkost zou moeten worden voor instanties e.d., vind ik dit een boek dat behoorlijk in de richting komt. Het gaat zo geweldig in op het individuele kind en zijn/haar behoeften! En dat allemaal zonder kookwekker.
Ik snap 2 dingen niet
Ten eerste: hoezo is mevrouw Blom bij uitstek deskundig? Ze is bij uitstek bekend, dat is niet hetzelfde. Zie ook Tirza.
Ten tweede: kookwekker? Het oplopen van de tijd meet je beter met een stopwatch.
(dat is niet helemaal zout-op-slak: het gebruik van de term kookwekker doet mij vermoeden dat er wel degelijk gedacht werd aan een minimumtermijn om een kind te laten huilen. je gebruikt geen kookwekker om te meten hoe lang iets duurt, daar gebruik je je horloge voor).
Groeten,
Temet (had ook een niet-slapenbaby)
Miriam
Jij snapt het niet. Maar bij mij werkte het.
"Eenmaal oververmoeid, gaan ze nog moeilijker slapen en nog meer huilen.” is gewoon niet waar. Baby\'s kunnen zichzelf niet wakker houden en slapen als ze moeten slapen."
en mijn oudste kon alleen in slaap vallen door te huilen. Alleen, want als ik met hem rond bleef hobbelen, ging hij enkel harder krijsen. Hij viel in mijn armen nooit echt in slaap. Soms even, maar als ik dan stopte met bewegen, werd hij paniekerig wakker en zette het weer op een krijsen. Na een paar maanden was ik OP.
Ik heb dus geleerd hem in bed te leggen om te slapen. En dan wilde ik er inderdaad weer na een minuut huilen heen, omdat het voor mij aanvoelde als een uur. Terwijl hij 5 minuten nodig had om in slaap te vallen. Dus klok erbij, en 5 minuten wachten. En zonder de klok heb ik geen houvast. En pak ik mijn baby weer, terwijl hij moe is en gewoon moet slapen.
Het is geen methode voor iedere baby, maar voor velen is het een uitkomst. Het zou fijn zijn als dat niet iedere keer weer bekritiseerd wordt.
Juist dc
Je zegt: "Het is geen methode voor iedere baby" en daarmee sla je de spijker op de kop. Zoals enkele postings hiervoor al aangeven, wordt dit advies door sommige uitvoerende instanties wel erg rigoureus opgepakt. Uw baby huilt? Tadáá.
Het gaat zo vanzelf
Wat ik nog wel weet is dat je je als ouder onzeker kunt voelen over wat er nodig is voor je baby. Waarom huilt ze/hij zo? En als je daar geen antwoord op hebt probeer je het toch maar te sussen. Door de wagen heen en weer te hobbelen, door baby op de arm te nemen, door hem/haar in de box te leggen, enz. En voor je het weet huilt je baby niet meer van onbehagen maar van uitputting. Om dat te doorbreken zou het misschien nuttig kunnen zijn om het wekker idee een kans te geven. Kijken wat er gebeurt als je kindje toch maar even in zijn bedje ligt te huilen. Ik vond dat vreselijk moeilijk hoor. Ik heb niet voor niets een overbelaste pols e.d opgelopen in die tijd. Ik droeg mijn dochter heel veel bij me.
Ronddragen
Er is niks mis met een baby bij je houden,kaaskopje.Ik heb nooit anders gedaan,ze sliepen ook bij mij.Wat overigens volledig vergeten wordt in richtlijnen en regels,is dat sommige baby's gewoon bij hun ouder willen zijn.Of buikpijn hebben.Of een allergie.
Ik heb ooit het boekje van Blom gelezen,maar ik hou niet van kinderen africhten,dus ik heb het nooit toegepast.Groetjes,Bastet
Oplossing?
DC:"Na een paar maanden was ik OP."
Dat snap ik. Maar een van de kenmerken van huilbaby's is dat het overgaat. De grote bulk binnen drie maanden, de overgrote rest binnen zes maanden (een heel klein deel houdt dan nog problemen).
Dus heb jij nu een oplossing gekregen, of lag het soweiso in de lijn van de verwachtingen dat het probleem zich op zou lossen? (Ik krijg een kleuterverlenggevoel).
Dat het zou kunnen werken bij een baby van 3 tot 6 maanden kan ik nog wel begrijpen, hoewel het effect er dan vooral is op het gedrag van de ouders. Het perspectief verschuift van hopeloze dolgedraaide oververmoeide zombies die niet weten wat ze moeten doen, naar mensen met een perspectief: Ik moet dit en dat doen. Het heeft daarom niet zoveel te maken met het dresseren van baby's, maar met het kanaliseren van ouderchaos. Daar vind ik wat voor te zeggen, maar dan zou ik de methode anders onder woorden brengen. Geen kookwekker, maar een stopwatch is al zo'n klein detail.
Ik zou ook niet de suggestie wekken dat het helpt tegen huilbaby's, want dat waag ik ernstig te betwijfelen. Werken al die Pavlov achtige inprentingsstrategiën ook bij een huilbaby van een of twee weken? Ik denk het niet.
Ik herhaal Manda:"om te realiseren dat ouders met huilbaby's (vreselijk woord inderdaad) dan hulp moeten verwachten van een groep die ook maar wat experimenteert en het gewoonweg niet weet."
Ik voeg er de opmerking van Blom aan toe:"Het zijn de tijden, zegt Blom, die al 25 jaar met baby’s werkt. „Er zijn meer huilbaby’s dan vroeger. Er is te weinig structuur thuis. Daar raken baby’s stuurloos van."
Is het toch nog je eigen schuld, DC.
KopvanJuul:"Feest der herkenning? Of slaat Ria hier de plank mis?"
Blom zou er goed aan doen haar eigen gevoel eens systematisch in kaart te brengen. Ik denk dat ze alleen maar denkt dat er meer huilbaby's zijn. Dat komt voornamelijk omdat ze heilig gelooft in haar vorm van structuur en omdat ze meent dat de ouders van tegenwoordig daar helemaal niets van willen weten.
Daar sta je dan, als ouder van een huilbaby. Niemand weet hoe het komt, niemand weet wat je er werkelijk aan moet doen, maar binnen 3 maanden, of binnen 6 maanden, lost het zich op.
Tot die tijd is het allemaal jouw schuld. Tjonge, dat is fijn om te weten!?
Groet,
Miriam Lavell
Er is wel onderzoek gedaan
De richtlijn is niet alleen op Ria Bloms theorieen gebaseerd. Er is in Utrecht wel onderzoek naar vermindering van huilen gedaan en daarin bleek de vaste-volgorde-aanpak met daarbij af en toe in bed laten huilen goed te werken. Maar dit was dus een onderzoek naar interventie bij baby's die al lang veel huilen. Of het preventief werkt en zoja, of het beter werkt dan alternatieven als draagdoek/bij je houden, is voorzover ik weet niet systematisch onderzocht.
Ik vind wel dat niet alleen de gedachte dat het kind gewoon bij de ouder wil zijn, maar ook de gedachte dat een kind van moeheid kan huilen, wordt onderbelicht. Voor mij was dat de eyeopener van Blom haar boekje.
Het boek van blom
Ik had destijds, ik zei het al, een niet-slapenbaby. Sliep overdag nooit langer dan een half uur aaneengesloten. Behalve als hij op mijn schoot lag met mijn pink in zijn mond. Meneer bliefte geen speen. Gek werd ik ervan.
Dus ik dacht: ik ga dat boek van Blom eens lezen. Maar omdat ik een gierigaard ben, heb ik het niet gekocht, maar gereserveerd in de bibliotheek, en het duurde even voor het ter beschikking kwam. Tegen die tijd was zoon ruim 2 maanden.
Wat mij opviel aan het boek van Blom was dat ze weliswaar af en toe lippendienst bewees aan de verschillen tussen kinderen, maar dat duidelijk was dat ze toch van een strak model uitging: zo zit een baby in elkaar, dus zo moet het (ze komt uit de antroposofische hoek, dus ook ik kreeg een kleuterverleng- en vrije-schooldiscussiegevoel). En ze beschrijft allemaal gevallen uit haar eigen praktijk. Dit volgens het schema: ouders wanhopig, kind bleren, methode Blom, problemen over. En toen scheidden zich onze wegen, want mijn kind leek helemaal niet op die gevallen. Ja, dat slapen was een probleem (althans overdag). Maar mijn kind deed het verder prima. Groeide goed, was (toen nog) nooit ziek, lachte lief - er was niks mis met dat joch. Ik had een probleem, hij niet.
Nu was mijn kind geen huilbaby, want de definitie van een huilbaby is dat het kind ontroostbaar huilt. Dat ging voor mijn kind niet op, want die liet zich prima troosten, hij wilde alleen niet in zijn eigen bed slapen. Maar dat maakt voor mijn verhaal niet uit, want het betoog van Blom is: Gij zult uw kinderen in hun eigen bed leren slapen (en wel volgens deze methode) anders gaat het Fout. En dat fout dat blijkt dan uit slechte of juist te snelle groei, overprikkeld en nerveus kind etc.
Gelukkig had mijn kind dat boek niet gelezen, denk ik dan maar, wie weet wat hij anders nog voor problemen had gekregen 
Groeten,
Temet
Huilbaby's in het ziekenhuis
Ik mis iets in het artikel.
Nu lijkt het alsof wanneer een baby veel huilt dat het dan gediagnostiseerd wordt als huilbaby. Op de kinderafdeling waar ik heb gewerkt werd er ook gekeken of er iets medisch aan ten grondslag kon liggen. Er werden vaak baby's opgenomen ter "observatie huilen" Ik heb nooit een score bijgehouden maar ik schat dat er 7 á 8 op de 10 naar huis gingen waar het huilen gestopt was of sterk verminderd omdat er een reflux bleek te zijn.
De baby's waar geen reflux bij geconstateerd was bleken inderdaad wel te varen bij heel veel structuur. Er was een protocol op de kinderafdeling hoe te handelen bij een huilbaby. Papa's en mama's mochten geen rooming in, ook om te veel prikkels te vermijden, en om te voorkomen dat het kindje bij huilen toch uit het bedje genomen werd. Wanneer een baby huilde mocht je hem niet uit bed nemen, uiteraard wel even de speen geven of je handen op het bolletje en lijfje leggen om te proberen hem zo te kalmeren. Er waren uiteraard meerdere richtlijnen, maar te veel om hier even neer te zetten. En ja; de baby's huilden vaak enorm. Dat is voor verpleegkundigen vaak al moeilijk om het kindje niet bij je te nemen, laat staan voor ouders; dat is een vrijwel onmogelijke opgave.
Zo kwamen de baby's inderdaad weer in een structuur. En nee, de ouders waren het niet "schuld" maar waren wanhopig. Gek werden ze van het gehuil en namen inderdaad vaak het kindje uit bed, gingen ermee rondlopen, zetten hem midden in de nacht in de auto of wandelwagen om rondjes te rijden in de hoop dat het huilen zou stoppen. Maar trokken uit wanhoop zo alle structuur uit de situatie.
Ik zal er maar even bijzetten dat ik zelf ook een huilbaby heb gehad en er alle begrip voor heb dat je álles probeert om het huilen te stoppen, uit wanhoop en uit liefde voor je niet te troosten kindje.
En om even terug te komen op de kookwekker (???) Die is op de kinderafdeling niet te vinden; eitjes kregen we gekookt en wel uit de keuken....
gr. Jair.
Het onderzoek in utrecht
wat door Asa wordt aangehaald, is om te hui-len zo slecht. Werkelijk, ik kan niet geloven dat onderzoekers die zichzelf respecteren A. zo'n onderzoek opzetten/uitvoeren en B. volledig leunen op dat onderzoek.
De groep onderzochte baby's was bár klein. De diagnose huilbaby werd met twijfelachtige criteria gesteld. Baby's die borstvoeding kregen, moesten over op kunstvoeding - en zo waren er nog een aantal dingen waarvan je sniklachend onder tafel zou gaan als het niet zo triest was.
Overigens kwam uit dat onderzoek dat het zo door Blom geprezen inbakeren geen fluit helpt.
Tirza
De bedoeling
Asa:"Ik vind wel dat niet alleen de gedachte dat het kind gewoon bij de ouder wil zijn, maar ook de gedachte dat een kind van moeheid kan huilen, wordt onderbelicht."
Een kind (van 4) kan van moeheid huilen. Een baby van 4 dagen of 4 weken, valt van moeheid in slaap. Zichzelf huilend wakker houden lukt nog niet. Wat ik onderbelicht vindt, is dat er ook baby's van 4 dagen of 4 weken zijn die heel weinig slaap nodig hebben. Probeer zo'n kind maar eens in slaap te krijgen. Daar kun je moedeloos van worden, maar het lukt niet.
Wat ik sowieso onderbelicht vindt, is dat een huilbaby al een huilbaby is als het 4 uur, 4 dagen of 4 weken oud is. Het is niet pas een huilbaby als dat op het gezicht van de ouders af te lezen is (4 maanden).
De adviezen van Blom passen vrij naadloos naast die van Martin Gaus en de puppytraining. Maar van Martin Gaus zul je niet horen dat puppy's van 4 dagen of 4 weken al aan een dergelijk regime gehouden moeten worden.
Overigens is de onduidelijkheid van het kookwekkeradvies de kern van het probleem. We hebben het niet over vijf minuten laten huilen, maar over een half uur.
"In de conceptrichtlijn – alleen onderschreven door de jeugdgezondheidszorg (ggd’s) – staat dat ouders een wekker kunnen gebruiken om te meten hoe lang hun baby huilt. Psychologen van het NIP waren het hier niet mee eens. Een baby een half uur laten huilen, kan de baby op de langere termijn beschadigen, aldus psycholoog Sylvia Nossent van het NIP."
Dat mevrouw Blom vervolgens beweert dat het helemaal niet de bedoeling is om baby's een half uur te laten huilen, blijkt kennelijk onvoldoende uit de richtlijn. Wat dan wel de bedoeling is, blijft onduidelijk. En wat mij betreft ook voor wie het nu bedoeld is. Het gaat niet over baby's van 4 dagen of 4 weken. Misschien wel over baby's van 4 maanden, maar ouders van huilbaby's willen graag eerder hulp.
Groet,
Miriam Lavell
Misschien raar
maar ik heb helemaal niets met boeken over opvoeding en hoe om te gaan met kinderen. Zo'n Blom en die quotes die ik van haar voorbij zien gaan hier regelmatig, brrrr en waar baseert ze dat dan zo stellig op ? Op haar ervaring ?
Echt feitelijke kennis en hulp ontbreekt dus. Onderzoek is dat er nooit goed geweest ? Wat is het dan een amateuristisch geneuzel !
Tirza
Ik geloof je meteen, wat een absurd verhaal trouwens over stoppen met borstvoeding, belachelijk. Maar ik noemde het onderzoek omdat het volgens mij wel een belangrijke rol (kennelijk onterecht) heeft gespeeld in het zien van de Blom-methode (minus inbakeren) als een wetenschappelijk bewezen richtlijn.
Ik ben wel onder de indruk dat de lobby tegen deze richtlijn kennelijk sterk genoeg is geweest om hem van tafel te krijgen, dat had ik niet verwacht.
Miriam
Ik denk zelf dat huilend wakker gehouden worden door een ouder die intensief probeert te troosten omdat de ouder dit niet als moeheid herkent, wel degelijk mogelijk is bij baby's van 4 weken. Maar ja, een echt uitgebreid onderzoek naar allerlei oorzaken van huilen en manieren van baby troosten zou heel welkom zijn.
Jair
Best schokkend wat je schrijft, ten eerste over die reflux die zo vaak de oorzaak is... ik heb het idee dat dat veel te weinig wordt onderzocht. En dan, geen rooming in mogen met je kindje? Bah. Als je je kindje in bed laat maar wel gaat troosten, waarom zou dat niet met rooming in kunnen samen gaan? Je bent dan toch ook in die kamer bij het troosten?
Kookwekker vanaf een maand of 3
Hier bleek dat dochter ook 5 tot 10 minuten nodig had om eventjes te huilen, om vervolgens lekker in slaap te vallen.
Zelf had ik na een minuut al de neiging om ernaartoe te gaan, dus dan is de kookwekker (of klok) echt wel handig. Voor mijn gevoel huilde ze al wel een uur voordat ze stil was, dan keek ik op de klok en bleek altijd dat ze in minder dan 10 minuten in slaap was gevallen!!
Kookwekker is dus mijns inziens niet bedoeld om geconditioneerd te laten huilen, maar als houvast voor de ouder, om enig besef van tijd van het huilen te houden (zeker 's nachts.....).
Hier veel baat gehad bij de Ria Blom methode (niet het inbakeren, wel rust en regelmaat).
Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is om een standaard richtlijn te hanteren, immers elk kind is inderdaad anders.
Waarom huilt een baby
ik heb (gelukkig) geen ervaring met een huilbaby (vind ook een raar woord, alle babies huilen toch)
Dat hele deskundige gedoe vind ik ook overdreven, ga gewoon op je gevoel af, probeert je in het kind te verplaatsen en te begrijpen wat hij/zij nodig heeft, luister naar je moederinstinct.
Hier geen kookwekker maar wel een horloge, voor je gevoel lijkt 1 min langer wanneer een kind huilt dan als het stil is.
Hier wel een "huilbaby" en een kookwekker
Onze dochter heeft vanaf dag 1 niet veel anders gedaan dan huilen, half uurtje/kwartiertje slapen, huilen, flesje half drinken, huilen, huilen en nog eens huilen. Ik mag het misschien niet zeggen maar na een paar maanden waarin we alles geprobeerd hebben werd ik er soms helemaal wanhopig en bijna gek van. Ze wilde ook duidelijk niet opgepakt worden om getroost te worden, overstrekken, weg kijken, duwen enzovoort. Onze dochter had op de leeftijd van 5 weken de eerste doorgebroken oorontsteking maar ook als volgens de huisarts de oren "rustig" waren deed ze niet veel anders dan huilen. Dan kan een ander nog zoveel wijze raad en tips geven maar het drijft je gewoon tot wanhoop. De meest gehoorde advies was toch "laten huilen" en tot op de dag van vandaag ben ik blij dat we dat nooit gedaan hebben, echt wel eens voor een kwartier of half uur met name dan overdag omdat ik soms toch echt iets moest doen in het huishouden maar 's nachts nooit langer dan 10 minuten en dan keken we echt op de klok/wekker want het lijkt snel véél langer en overdag zette ik wel eens de kookwekker op 10 minuten/een kwartier en als die afliep mocht ik er van mezelf pas heen. Soms had ik dan geluk en was ze in slaap gevallen maar ook dat duurde nooit lang. Doorslapen is ze pas gaan doen rond haar tweede jaar en dan ook nog lang niet iedere nacht. Ondertussen is ze 7,5 jaar en heeft haar 6de of 7de stel buisjes in haar oren en slaapt ze de meeste nachten goed door.
Asa torell
Ik kan me voorstellen dat het hard overkomt; geen rooming in. Maar de bedoeling is om prikkels te vermijden. Ik zal even wat duidelijker zijn. Ten eerste de ouders van een huilbaby zijn inmiddels door alle slaaptekort en wanhoop zo gespannen als een veertje. Door alle schuldgevoel heen gaven bijna alle ouders ook aan dat ze het fijn vonden een enorm slaap tekort te kunnen inhalen en weer tot zichzelf konden komen. Maar de spanning van ouders slaat ook over op een baby die op een of andere manier antennes heeft voor zijn of haar ouders. We hebben het zo vaak mee gemaakt dat we na een tijdje dat het kindje was opgenomen de verpleging het kindje rustig kreeg maar dat hij onmiddelijk begon te huilen wanneer papa of mama hem vast hadden. Waanzinnig frustrerend voor de ouders uiteraard maar ook begrijpelijk vanuit de situatie. De ouders moesten het vertrouwen weer terug krijgen dat ook zij het kindje rustig konden krijgen, en dus ontspannen de baby tegemoet konden treden, omdat die niet continu meer huilde. Dat was een proces waar ze doorheen moesten. Een vicieuze circel waar ze uit moesten komen.
Ten tweede is het voor ouders bijna ondoenlijk om hun kind zomaar te laten liggen huilen in een vreemd bedje wanneer hij heel verdrietig en ontroostbaar ligt te huilen... zoals ik al schreef is dat voor de verpleging al heel moeilijk, want wat zou je graag...
Geen rooming in betekent niet dat de ouders niet op bezoek mogen komen. Ze mogen er niet continu bij zijn of blijven slapen. Eigenlijk heb ik niet mee gemaakt dat ouders hier negatief op reageerden, ook omdat in een uitgebreid gesprek werd uitgelegd wat hier de reden van was. De meeste ouders begonnen al te ontspannen bij het idee dat ze een paar dagen rust zouden krijgen. Een tweestrijd tussen een "fijn" vooruitzicht en schuldgevoel.
Jair
Jair/logeren/herkenning schuldgevoel
onze dochter is nooit opgenomen geweest in de periode dat ze zo ontzettend veel huilde. Mijn zus en zwager hebben wel meerdere keren een nachtrust "opgeofferd" voor ons in het weekend zodat wij een nacht normaal door konden slapen. Meestal was ik dan nog wel een aantal keren wakker maar je hoefde er in ieder geval niet uit. Vaak knaagde er dan wel een beetje schuldgevoel omdat het zo'n rust gaf eens een nacht/dag niet te hoeven zorgen, maar we hadden het echt broodnodig. 's Avonds ging ik vaak bijtijds naar bed, manlief ging er dan heen indien nodig, en als hij naar bed ging en dochter begon te huilen dan ging ik er uit. Ik had en heb geen baan buitenshuis dus vonden we dat een goede oplossing. En aangezien manlief een echt nachtmens is sliep ik dan vaak redelijk tussen half 10 en 1 uur en hij daarna tot een uur of half 7.
Voeden
Maar hoe moet het dan met het eten van die kindertjes?
Er zullen er toch echt bij zijn die nog een nachtvoeding nodig hebben? Moet mama dan bij nacht en ontij langskomen? Lijkt me ook niet echt bevorderlijk voor haar rust...
Maggietel en dirksmama
Maggietel;
slopend hé? geen slaap phoe... niet een nacht of week, maar continu. Wat lief van je zus en zwager! Wat nachtrust betreft zijn niet veel mensen "opofferend" (zegt iemand die vannacht de nachtdienst ingaat...zucht)
Dirksmama;
ach, we vroegen die moeders gewoon om te komen voor de voeding van 1u en 6u. (geintje) Nee, dat zou inderdaad niet zo heel bevorderlijk voor de nachtrust zijn, moeten ze nog de auto in... Er is op de afdeling een kamer waar ze kunnen kolven voor de voedingen die ze niet kunnen geven, de voedingen die wel gegeven kunnen worden door ze, gebeuren gewoon door henzelf op de kamer van de baby achter gesloten gordijnen, zodat ze samen kunnen zijn en niet iedereen zomaar komt binnen wandelen. En nee, de baby's raakten hierdoor niet van de borstvoeding af.
Jair
Laten huilen
Dát is nu juist het punt wat naar voren komt in het boek van Aletha Solter: soms moet je je kind laten huilen, want dat heeft het nodig om zijn spanningen etc. te verwerken. Maar je laat het nóóit alleen met het uiten van al die emoties: je houdt je baby dicht tegen je aan en stelt 'm gerust, maar hij/zij krijgt de kans om te huilen. Wel eerst nagaan of ie niet ergens anders om huilt natuurlijk (poep/honger/pijn).
Antroposofie
Weet iemand misschien hoe het kan dat zowel Blom als een deel van de tegenstanders van deze richtlijn (bijv. borstvoeding.com en eurolac) uit de antroposofische hoek komen? De hele kijk op baby's (al dan niet bij je houden, zelf in slaap leren vallen, etc) is zo anders dat ik dat echt niet begrijp.
Asa
Asa, ik begrijp sowieso weinig van Antroposofie...
