Laten huilen of niet (weg met de kookwekker)
Weer zo'n onderwerp dat zo nu en dan tot felle discussie oproept: laat je baby huilen, of niet?
De deskundigen zijn het er niet over eens, dus wil het RIVM er voortaan maar liever helemaal niks meer over zeggen. Ouders moeten het maar hebben van het 'eigen inzicht' van deskundigen (dat dus steeds verschillend is). Jemig, en wat als je het niet eens bent met die deskundige?
Artikel uit het NRC:
Richtlijn huilbaby’s van de baan na onenigheid
Door Frederiek Weeda
Amsterdam, 27 jan. Door onenigheid over de behandeling van huilbaby’s heeft het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM) besloten de nieuwe richtlijn over dit onderwerp in te trekken.
Professionals konden het niet eens worden over de beste behandeling voor de baby’s. Kinderartsen, consultatiebureaus of bijvoorbeeld psychologen moeten ouders met een huilbaby voorlopig naar eigen inzicht adviseren. Steen des aanstoots was de kookwekker.
In de conceptrichtlijn – alleen onderschreven door de jeugdgezondheidszorg (ggd’s) – staat dat ouders een wekker kunnen gebruiken om te meten hoe lang hun baby huilt. Psychologen van het NIP waren het hier niet mee eens. Een baby een half uur laten huilen, kan de baby op de langere termijn beschadigen, aldus psycholoog Sylvia Nossent van het NIP. Maar het is niet de bedoeling van de makers van de richtlijn om baby’s zo lang te laten huilen, zegt wijkverpleegkundige en publicist Ria Blom, expert op dit gebied.
De wekker is volgens haar louter bedoeld als meetmiddel. „Ouders ervaren vijf minuten gehuil als een half uur en dan grijpen ze vaak te snel in. Tillen ze het kind weer op. Terwijl een baby moet leren inslapen.” De definitie voor een huilbaby is: drie uur per dag huilen, minstens drie dagen per week en dat drie weken aan een stuk. Naar schatting 10 procent van de baby’s is een huilbaby. Verpleegkundige Blom legt uit: „Ouders die radeloos zijn van het gehuil, doen van alles om het kind te kalmeren. Optillen, voeden, rondrijden. Baby’s raken snel overprikkeld waardoor ze moeilijk inslapen. Eenmaal oververmoeid, gaan ze nog moeilijker slapen en nog meer huilen.”
Het zijn de tijden, zegt Blom, die al 25 jaar met baby’s werkt. „Er zijn meer huilbaby’s dan vroeger. Er is te weinig structuur thuis. Daar raken baby’s stuurloos van. Ze moeten wennen aan een patroon: als ik dit doe, doet mama dat. Moeders moeten het gehuil leren interpreteren: nu wil het kind eten, nu wil het slapen. Anders reageer je verkeerd en blijft de dag onvoorspelbaar voor het kind.”
Groet,
Miriam Lavell
Miriam
"Is het toch nog je eigen schuld, DC"
dat was het ook. Ik had namelijk geen enkele ervaring met baby's en ging ervanuit dat ik een oermoederinstinct had, waardoor ik precies wist wat ik doen moest.
Nou, dat instinct had ik gewoon niet. Bij iedere kick, deed ik mijn baby aan de borst, ging met hem dansen en rondhobbelen. Het boek van Ria Blom heeft ons in elk geval binnen een paar dagen uit een neerwaartse spiraal gehaald.
Mijn baby had niet de hele tijd lichaamscontact nodig, maar RUST. Als ik terugkijk naar de foto's uit die tijd, dan zie ik een uitgeputte baby. Het is gewoon zielig. Binnen een week Ria Blom had ik een baby die uitgerust was, vrolijk was en waar ik eindelijk van kon genieten.
Ik word gewoon kriegelig van alle reacties die zeggen dat je "gewoon" op je instinct moet vertrouwen. Moederschap moet je leren.
Bij de tweede ging het allemaal veel makkelijker. Niet omdat ik me honderd procent aan een methode vastgehouden heb, maar omdat ik van Ria Blom heb geleerd om echt naar mijn baby te kijken, signalen te leren herkennen, en daar naar te handelen. Dus bij vermoeidheid gewoon lekker naar bed. In het begin vaak samen, en dan steeds vaker alleen. En dankzij haar tips heb ik nooit een kookwekker nodig gehad.
Antroposofie en "de anderen"
Bij de anderen die je noemt, borstvoeding.com, eurolac etc. zit de antroposofie er in meer (eurolac) of mindere (borstvoeding.com) doorheen geweven. Een groot strijdpunt tussen antroposofen en borstvoedingsdeskundigen is juíst de antroposofische kijk op borstvoeding. Volgens De Leer moet je je kind met negen maanden spenen (en dát terwijl Steiner zelf 4 jaar bv heeft gehad) - en dat is toch echt te vroeg in borstvoedingsland 
Tirza
Huilbaby
Ook ik had er eentje, een huilbaby. Acht maanden lang - toen kon hij lopen. De eerste drie maanden huilde hij 20 van de 24 uur en dat is slopend. Het huilen van een baby geeft een stress-respons in het lichaam van de moeder, je cortisol-levels zijn sky-high
Ik liet mijn baby één keer per dag huilen: van 20.00 tot 20.15 uur. Dan keek ik met een kop koffie naar het journaal. Overleven op Philip Freriks, wie had dat ooit gedacht.
Naarmate hij ouder werd en zich als mens ontwikkelde, begreep ik meer en meer waaróm hij als baby zoveel huilde. En was ik driedubbel zo blij dat ik hem zo min mogelijk alleen liet huilen. Ik bakerde hem in, op mijn lichaam, in een draagdoek, met zijn koppie naar binnen (niks te zien dus) en de doek over zijn oortjes zodat hij weinig prikkels kreeg. Zijn spanning voerde hij af langs mijn lichaam. En dat doet-ie (14) nóg.
Tirza
Tirza
Bij mijn baby betekende zo minder mogelijk laten huilen, lekker in bed leggen, zodat hij rustig kon slapen.
Draagdoeken heb ik geprobeerd, en was prima zolang ik rond bleef lopen. Zodra ik stil stond was het bleren.
Hysterische vrouwen en meer van dat
Asa:"Ik denk zelf dat huilend wakker gehouden worden door een ouder die intensief probeert te troosten omdat de ouder dit niet als moeheid herkent, wel degelijk mogelijk is bij baby\'s van 4 weken."
Dat lijkt me een gedachte die alleen maar kan passen bij de veronderstelling dat baby's van nature het liefst rust van hun ouders willen (eigen bed, geen contact).
Asa:"Weet iemand misschien hoe het kan dat zowel Blom als een deel van de tegenstanders van deze richtlijn (bijv. borstvoeding.com en eurolac) uit de antroposofische hoek komen?"
Ja maar jemig! Dat was me nog niet opgevallen. Ik google niet iedereen die 'deskundig' genoemd wordt uit.
Maar mevrouw Blom heeft het antroposofisch gezien bij het rechte eind. Om die traditionele Antroposofische inslag te begrijpen, moet je terug naar de tijd van Steiner. Dat is toen er nog hysterische vrouwen bestonden die met een door stoom aangedreven apparaat door hun arts tot rust gemasseerd werden (vibrator). Dat laat wel aardig zien hoe ver koestering en aanraking van emotie stond in de ratio over de mens door 'deskundigen'.
Het is bovendien een teken van industrialisatie: het eenduidig en mechanisch invullen van processen die tot meetbaar resultaat leiden.
Het is de tijd waarin gedachten als die van Freud ontstonden, die aan ouders kwalijke krachten toedichtte en de band tussen ouders (vooral moeders) en kinderen zag als een louter egoistische vanuit de kan van volwassenen: Kinderen zijn er om te worden wat de ouders niet hebben kunnen waarmaken in hun leven.
Het is ook de tijd van Darwin en de evolutietheorie, die je makkelijk op het idee kan brengen dat de mens maakbaar is tot de beste mens, als je de omstandigheden maar goed laat zijn.
Steiner heeft het allemaal op een hoop geveegd en kwam daarbij tot een theorie die aan kinderen een rigide verwachtingspatroon oplegt (eerst doen ze dit, dan dat) en aan ouders (volwassenen in het algemeen) vooral heel veel beperkingen om de kinderziel in aanvag niet te veel te kneden.
Alles wat volwassenen voor kinderen doen staat in het teken van de ontwikkeling van kinderen, ook het zich onthouden van bemoeienis, contact of koestering.
Ik snap nu de woordkeus voor de richtlijn een stuk beter. De deskundige die ouders intoomt, ze overmatige bemoeizucht verwijt en een verhandeling doet over het kind en wat dat allemaal voelt alsof dat als een paal boven water staat, is heel Antroposofisch. De (letterlijke) inbedding in een strak stramien alsof kinderen hondjes zijn, ook. Het is een soort van minimalisme (beperk je hysterische driften, hou het bij de regels en die houden geen rekening met verschillen tussen kinderen, want die zijn er niet) dat uiteindelijk toch maximaal rigide uitpakt.
Dat andere zich soof noemende types er anders over denken, is in deze tijd heel goed mogelijk. Er zijn hordes sofen die Steiner nog nooit gelezen hebben en die maar de helft van het verhaal hebben onthouden. Dat minimalisme is er om het kind natuurlijke ontwikkeling te gunnen. Het strakke stramien omdat er een van boven ingevulde invulling bestaat van wat natuurlijk is voor kinderen. Wie die invulling niet kent, gaat al snel aan de hol met een eigen invulling van 'natuurlijk'.
Het traditioneel Antroposofisch denken sluit trouwens prima aan bij het autoritair christelijk denken. Het is duidelijk wie de baas is (de deskundige).
Groet,
Miriam Lavell
Kalmering
Dc:"Ik word gewoon kriegelig van alle reacties die zeggen dat je "gewoon" op je instinct moet vertrouwen. Moederschap moet je leren."
Dat staat vast en zeker ook in dat boek van Blom. Heel Antroposofisch.
Er worden volgens mij twee dingen door elkaar gehaald. Baby's ontwikkelen gaandeweg steeds beter antennes voor stemmingen. Zo kan het inderdaad zijn dat baby in de stress schiet van vader en moeder die al maanden met een huilbaby zitten.
Maar in het begin is daar nog geen sprake van. Baby is op dag 4 een huilbaby en dat blijkt week 4 nog zo te zijn. Tegen de tijd dat je daarmee bij de dokter belandt (of in het ziekenhuis), ben je minstens 2 maanden zo niet langer verder.
Ik ben het er volledig mee eens dat ouders tegen die tijd ook wat hulp kunnen gebruiken, ook in hun gedrag en verwachtingen naar de baby. Daarvoor kun je natuurlijk een 'zo is het en niet anders' houding aannemen. Dat werkt bij kindsoldaten ook prima.
Maar op dag 4, baby is al een huilbaby, en in week 4 (baby huilt nog steeds), is het net zulke lariekoek als je machinaal laten bevredigen door de huisarts ter kalmering van je gemoed. Hoewel een dergelijk proces er best goed uit kan zien en prima kan voelen.
Groet,
Miriam Lavell
Tirza
ik probeer een beetje te begrijpen hoe jouw baby van destijds zich voelde. Is het bij jouw zoon dan zo geweest dat hij vanaf de geboorte al heel gespannen is geweest ? Uitte zich dat dan ook in andere dingen of toen hij ouder werd ? En heb je daar dan een verklaring voor kunnen vinden ?
Trouwens die kookwekker
ik vind kookwekkers zulke irritante dingen, dat getik en dat vreselijke kabaal als het afloopt.
Waarom uberhaupt een kookwekker, stopwatches functioneren ook prima, kijken op je horloge is nog makkelijker...
Manda
Digitale kookwekkers tikken niet! En telkens op je horloge kijken of op de klok is ook niet echt rustgevend hoor met een krijsend kind op de achtergrond. Je zit dan de klok echt vooruit te kijken.
Overigens vind het echt fijn dat de Blom-methode bij jouw huilende kind goed heeft gewerkt! Kennelijk is het wel geweest wat hij nodig had. Alleen vind ik het jammer dat het dan gelijk min of meer de richtlijn moet worden voor alle huilende baby's.
Ja Sophie, Solter heeft echt indruk op me gemaakt. Ze legt eigenlijk dingen uit die wij allemaal een beetje zijn kwijtgeraakt, zeg maar het "oermoederschap". Na het lezen van het boek vond ik het allemaal zo lógisch. En ik geloof dat ze ook nog Dr. is, dat kun je van Blom niet zeggen. Dat andere boek ken ik (nog) niet, eens kijken of ik 'm kan reserveren bij de bieb.
Tabitha
Als je als volwassene huilt, wil je toch ook niet genegeerd worden?
Nou, liever wel, ik kruip dan in een hoekje om lekker te janken.
Een baby kan nog niet praten...
Miriam
Met intensief troosten bedoel ik niet hetzelfde als kind bij je houden. Dat laatste kan ook zonder intensief troosten. Volgens mij is het juist andersom: vanuit de gedachte dat kind op zichzelf moet kunnen zijn en behoefte aan rust heeft, kan het idee opkomen dat als kind daarbij gaat huilen, er van alles aan gedaan moet worden om te troosten zoals wiegen, zingen, rondsjouwen, vinger in de mond houden enzovoort. Als je bedenkt dat het kind gewoon alleen de nabijheid nodig heeft kun je dit juist ook op een rustige manier organiseren. Wat dus ook niet voor alle baby's werkt (zie dc), maar ik denk voor veel wel.
Ikzelf weet dus ook niet alles van antroposofie maar die borstvoedingssites die ik noemde (ik kom daar via OO wel zo af en toe), hadden bij mij juist de indruk gewekt dat nabijheid en attachment parenting erg vanuit de antroposofie worden gepropageerd. Dus over Bloms afkomstigheid uit die hoek was ik erg verbaasd. Maar het zal zoals Tirza ook al uitlegde eerder het geval zijn, dat men vanuit de bv op die nabijheid uitkomt.
Is niet zo
Asa:"Volgens mij is het juist andersom: vanuit de gedachte dat kind op zichzelf moet kunnen zijn en behoefte aan rust heeft, kan het idee opkomen dat als kind daarbij gaat huilen, er van alles aan gedaan moet worden om te troosten zoals wiegen, zingen, rondsjouwen, vinger in de mond houden enzovoort."
Ik weet het niet. Ik vind het een ingewikkelde redenatie. Als moeder van niet huilbaby's heb ik mijn kinderen getroost als ze moesten huilen. Daar heb ik nooit iets ingewikkelds of krampachtigs voor hoeven doen, want het werkte. Bij de een hielp kind in bed nemen het beste. De andere wilde per se in het eigen bed, maar wel mijn hand er bij.
Bedje naast mijn bed gezet, probleem opgelost.
Ik probeer mij te verplaatsen in de situatie dat je de gewone dingen doet en dat niks helpt. Niks. Nooit. Never. Alleen maar huilen. Het lukt me niet eens me dat voor te stellen.
Asa:"hadden bij mij juist de indruk gewekt dat nabijheid en attachment parenting erg vanuit de antroposofie worden gepropageerd."
Er zijn veel mensen die dat denken, maar het klopt niet. Er zit niks 'attacherigs' aan Antroposofie. Dat staat het 'kind zijn' in de weg. De verwarring ontstaat door het gebruik van dezelfde soort woorden, maar ze betekenen iets heel anders. Dezelfde verwarring zit bij biodynamisch en biologisch. Er zijn ook veel mensen die denken dat dat ongeveer hetzelfde is.
Groet,
Miriam Lavell
Leuk voorbeeld dat er verschil in aanpak
van een huilbaby moet zijn.
Zoals in dit draadje duidelijk naar voren komt, heeft elke volwassene een eigen voorkeur hoe hij/zij getroost wil worden. Dat geldt natuurlijk ook voor babies.
Een richtlijn voor moeilijk troostbare / huil babies moet dus handreikingen geven aan ouders zodat zij kunnen ontdekken wat voor hun kind werkt...uiteindelijk ben ik van mening dat het probleem huilen bij een huilbaby zich voornamelijk oplost doordat de baby groter wordt...tot dat moment is het fijn als je als ouders iets kan doen, zodat je het idee hebt dat de situatie leefbaar blijft...
Ik geloof niet dat er 1 manier of 1 oplossing is...
Soms is het voor ouders niet zo makkelijk de gebruiksaanwijzing van hun kind snel te doorgronden.
DC, ik geloof niet dat je in zo'n geval het oermoederinstinct mist.
Wel dat je met een pasgeboren baby die veel huilt - zeker als je net voor het eerst moeder bent geworden - niet de rust en de helderheid hebt om op een gestructureerde wijze te ontdekken wat een goede gebruiksaanwijzing voor je kind is. Bovendien is die gebruiksaanwijzing soms niet zo voor de hand liggend...
in ons geval bij het eerste kikje een hand op de baby leggen en heel rustig heel kort ssssst fluisteren... baby ontspant en valt meteen weer in slaap... wellicht omdat de ouders ontspannen aanwezig zijn...
Dat betekent dat ouders 2 moeilijkheden moeten overkomen:
1.niet afgaan op het advies dat ALLE kinderen vanzelf in slaap leren vallen als je ze maar lang genoeg laat huilen (langer dan 10 minuten)
2. dat je als ouders heel rustig moet blijven als je baby huilt, maar dat is een tegennatuurlijke reactie en daar moet je je als ouders dus in trainen.
De vraag is dus hoe je ouders kan helpen de rust te vinden om de manier te vinden waarop een huilbaby meer tot rust kan komen. Voor de een kan dat Blom zijn, voor de ander werkt iets anders. Wellicht tijd om een handboek te maken waar verschillende aanpakken vanuit verschillende overtuigingen worden gebundeld. En daarnaast in je familie rondvragen hoe andere volwassenen willen worden getroost. Werkte voor ons heeeeeel verhelderend en leidde tot de juiste aanpak!
Groet,
mamsofie
Manda
Nou, tja, kijk, ik vind het te ver gaan om de psyche van mijn zoon te beschrijven - maar ik wil er wel wat aan toelichten, ik snap dat het een vaag verhaal is. Als baby was mijn zoon zeer snel overprikkeld, naar school (zus halen/brengen) én naar AppieHappie én nog even naar de bieb was gewoon te veel. Door mijn rondgesjouw met hem kon hij zich goed ontspannen, hij had niet zozeer last van lichamelijke spanning (anders dan van het huilen) alswel van psychische spanning. Toen hij groter werd, gingen we meer van hem begrijpen, hij wijkt in zijn sociale kant wat af van andere kinderen za'k maar zeggen. Hij is graag alleen, op zichzelf en is een ambitieus denker. Hij denkt veel, lang en diep na. Op het moment dat hij kon lopen verminderde het huilen drastisch. Wij zeiden toen wel: normaal gesproken hoor je altijd dat de oudste jaloers is op de jongste, hier is dat andersom. Hij wilde per se alles kunnen/doen wat zijn (4 jaar oudere) zus ook deed.
Tirza
Aha kijk
dank Tirza, ik denk dat ik het begrijp. Ik heb toen ik geadopteerd werd (met bijna 3 jaar) een paar jaar veel gehuild en het was vrij onduidelijk of dat nou karakter of eerdere ervaring was. Mijn eigen dochter was een heel tevreden baby/dreumes en huilde nooit zonder directe verklaring.
Wellicht kan je dan in het algemene concluderen dat het per kind een andere reden kan hebben dat ze zo unhappy zijn, spanning kan natuurlijk op heel veel manieren ontstaan en ervaren worden en dan bestaat er niet zoiets als een protocol voor 'DE huilbaby'.
Precies manda, maar...
...dat houdt dus niet in dat consultatiebureaus dan maar niet meer hoeven mee te denken. Uit het startbericht: "De deskundigen zijn het er niet over eens, dus wil het RIVM er voortaan maar liever helemaal niks meer over zeggen. Ouders moeten het maar hebben van het 'eigen inzicht' van deskundigen (dat dus steeds verschillend is). Jemig, en wat als je het niet eens bent met die deskundige?"
Consultatiebureaus worden ook geacht enige deskundigheid in huis te hebben. En "niets meer zeggen" is wat dat betreft gewoon stom. Waar moet je dan als kersverse, oververmoeide en misschien wel wanhopige ouder je informatie vandaan halen? Foute move van het RIVM, wat mij betreft.
Genista
meedenken is altijd welkom, ik denk ook niet dat dat ooit het probleem is geweest bij een ouder met een aanhoudend huilende baby.
Huilbaby's van vier uur oud
Ja, ik had een huilbaby en ja M. Lavell, dat begon al toen ze vier uur oud was. Ze is pas opgehouden toen ze anderhalf was en de tussenliggende tijd was een hel... Mijn dochter was in staat om zichzelf wakker te houden met haar gehuil. Er waren dagen dat ze van de 24 uur er maar eentje sliep....
Was ze ontroostbaar? Nee. Zolang je met haar toedelde, pinken in haar mond stopte en haar tegen je aanhield, was ze rustig of sliep ze zelfs. Er was dus iets aan het huilen te doen, alleen bracht het me aan de rand van de wanhoop. Je leert alles doen met een kind in een draagzak en met 1 hand: koken, stofzuigen, de was....
Het schuldgevoel dat ik haar soms in bed legde omdat ik het helemaal zat was. Of omdat ik iets moest doen waarbij je twee handen nodig had.
Moest ik mijn moederinstinct volgen? Ik heb het maar niet gedaan toen mijn gevoel na 7 maanden zei: ‘als ik haar nu het raam uitknikker ben ik van alle gedonder af’. Ik had niet geweten wat ik had moeten doen als ik er alleen voor had gestaan. Of als ik niet mijn werk had gehad waardoor ik toch enkele dagen van huis was.
Achteraf (ja, altijd achteraf...) hebben we haar teveel geprikkeld. Mijn dochter stond letterlijk stijf van de spanning. Alles wat ze zag en meemaakte zoog ze in zich op. Huilen was een van de weinige emoties die ze tot haar beschikking had. Had de methode Blom bij onze dochter gewerkt? Misschien niet, misschien ook wel.
Ik weet niet precies wat ik met dit verhaal wil, alleen dat het soms simpel is om te zeggen ‘volg je hart’ en ‘als moeder weet je toch wat het beste is voor je kind’. Ik wist het niet en was denk ik erg gebaat geweest bij instructies van bovenaf. Ik heb het moederschap moeten leren.
En mijn dochter? Dat is helemaal goed gekomen. Ze zuigt nog steeds alles wat ze ziet, hoort en leest in zich op. Gelukkig maar, want dat komt haar op het gymnasium goed van pas. Ik ben trots op mijn dochter en heel blij met haar. Maar dat eerste jaar is mislukt. En dat kan ik nooit meer overdoen.
n@nny
Snap ik niet
Genista:"Consultatiebureaus worden ook geacht enige deskundigheid in huis te hebben. En "niets meer zeggen" is wat dat betreft gewoon stom. Waar moet je dan als kersverse, oververmoeide en misschien wel wanhopige ouder je informatie vandaan halen? Foute move van het RIVM, wat mij betreft."
Wat had her RIVM dan moeten doen? Overigens: de GGD's (en dus CB's) hebben de richtlijn van Blom wel ondertekend. Dat betekent dat het kookwekkeradvies als 'waarheid' naar ouders gebracht gaat worden. Het is een ingewikkelde waarheid als je 'm legt naast de kritiek die er is op dat advies.
Groet,
Miriam Lavell
Manda
In het Engels is er zo'n mooie uitdrukking: my heart goes out to you.....
Ach ach ach, wat bén je nou eigenlijk helemaal als smurfie van amper drie jaar. Natuurlijk huil je dan. Omdat je het niet kunt benoemen - alles wat je al meegedragen hebt. Ik vind het er zo "feitelijk" staan in je posting, het hoort bij jouw levensverhaal blijkbaar. Maar probeer het je eens voor te stellen, nu, bij je eigen kleuter. Dat is toch dieptriest?
Het is bij mijn zoon lang mijn angst geweest: zou hij er niks aan overhouden? Dit kan toch niet góed zijn? Tot nu toe merken we daar niets van Ja, hij heeft een groot en vanzelfsprekend vertrouwen in zijn moeder - maar dat vind ik niet zo erg
Tirza
Guinevere
Ik zeg niet dat het de richtlijn moet worden bij huilbaby's, maar het zou wel fijn zijn als je over dit soort methodes te horen krijgt. Voor ik op Blom werd gewezen, was het enkele advies dat ik heb gekregen, gezien en gehoord dat "een baby bij zijn moeder wilde zijn", je hem nooit alleen mag laten huilen, en dat je gewoon je instinct moet volgen. En dan voel je je een flink mislukte moeder als je baby maar blijft huilen.
Het zou fijn zijn als degenen die dit soort natuurlijk moederschap promoten, ook praktische tips konden geven bij een huilbaby in plaats van enkel "doe je baby gewoon in een draagzak en dan komt het helemaal goed". Dat is gewoon voor veel baby's niet waar. En je komt pas op Blom methodes terecht, wannneer het "natuurlijke moederschap" FAALT.
Ik blijf dus tegengeluid posten in dit soort draadjes, omdat het meelezende moeders ook een ander inzicht kan geven. Ik ben degene die mij de tip gaf het boek van Ria Blom te lezen nog steeds dankbaar.
En ik vind het sneu dat iedere keer de kookwekker erbij gehaald wordt. Dat is absoluut niet waar het boek om draait en wordt aangereikt als praktische tip om de tijd te relativeren, wanneer je een vicieuze cirkel aan het doorbreken bent. Niet om je baby hardhandig te leren slapen. Ik vind het boek juist heel respectvol naar de baby toe. In plaats van je baby als een troetelpop te gebruiken, wijst ze erop dat je baby een eigen wezen is, dat soms ruimte nodig heeft. Ruimte om tot rust te komen, en ruimte om emoties te uiten.
Achteraf vind ik het vrij arrogant van mezelf om te denken dat mijn baby niet zonder mij kon. Nu hij wat ouder is, duwt hij me gewoon weg als hij met rust gelaten wil worden of roept hij vrolijk "hoepel op mama". Had hij dat als baby maar gekund.
ik volg je helemaal. Weet je zoals bij heel veel wat minder vaak voorkomende dingen staan de beste stuurlui aan wal. Fijn dat jij wel wat aan de boeken van Blom hebt gehad.
Geen oplossing
dc:"Voor ik op Blom werd gewezen, was het enkele advies dat ik heb gekregen, gezien en gehoord dat "een baby bij zijn moeder wilde zijn", je hem nooit alleen mag laten huilen, en dat je gewoon je instinct moet volgen. En dan voel je je een flink mislukte moeder als je baby maar blijft huilen. "
En dat is ook te kort door de bocht. Maar het is niet zo dat dat advies nu algemeen geldend is. Het probleem van huilbaby's is dat er geen oplossing is. Het gewone doen helpt niet. En wat gewoon is, is geen moederinstinct, maar mensenwerk. Je leert gaandeweg wat werkt omdat je succes boekt. Het is niet anders dan sociale omgang met andere mensen. Bij de een helpt een beetje hobbelen, bij de ander een beetje sabbelen en weer een ander heeft genoeg aan een hand in bed.
Kenmerk is dat 'iets' helpt en dat er wisselwerking is tussen de ouders/verzorgers en het kind. Je leert op elkaar inspelen en elkaar vertrouwen. Waarom dat bij huilbaby's niet lukt, weet niemand.
Blom draagt een deelprobleem aan: ouders en kind zijn elkaar zo zat dat ze eerder een negatieve invloed op elkaar hebben dan een positieve. Dat kan. Dat komt bij kleuters en pubers ook nog voor en zelfs bij ouders onderling. Een 'onafhankelijk' kader, de kookwekker of gescheiden ruimtes, kan in dat soort gevallen helpen. Ieder doet zijn eigen ding, niet met elkaar bemoeien, alleen op afgesproken tijden en/of plaats.
Het probleem is dat het gebracht wordt als het ei van Columbus voor de omgang met alle (huil)baby's en daarmee moet het ook de ultieme tip zijn op dag 4 of in week 4.
Je mag niet aan je kind komen, ook al wil je zo graag. Dat is een andere situatie dan die waarin ouders al zo lang en vruchteloos alles proberen, dat ze elkaar werkelijk zat zijn. Het gaat bovendien voorbij aan het feit dat wel troosten (op dag 4 en in week 4) meestal wel helpt. Het geeft geen enkel antwoord op de vraag wat je op dag 4 en in week 4 moet doen als niets helpt en ter voorkoming van een situatie die zo lang duurt en zo'n negatieve spiraal oplevert dat kind en ouders elkaar zat zijn.
Het gaat voorbij aan het kernprobleem en dat is dat volledig onbekend is waarom troosten soms niet werkt en er geen wisselwerking ontstaat waarbinnen wederzijds vertrouwen en begrijpen ontstaat tussen ouders en kind. Het doet eens te meer alsof dat probleem niet bestaat. Alsof het aan de ouders ligt die meer contact willen dan baby's aan kunnen. En dat is net zo goed flauwekul.
Groet,
Miriam Lavell
Huilbaby slaapt soms wel goed
Mijn jongste was vanaf dag 1 een huilbaby volgens de officiele omschrijving. Maar slapen deed hij vanaf dag 1 prima. Zijn schema was: voeden-uur of anderhalf uur krijsen-slapen tot de volgende voeding. En aan dat hartverscheurende gekrijs viel helemaal nada te doen. Tijdens de krijs-sessies hield ik 'm rechtop op schoot (ook 's nachts), want dan huilde hij net iets minder hard. Het was een kwestie van uitzitten tot hij drie maanden was, en toen was het over. Hij is nu bijna drie en nog altijd een hele goede (in)slaper.
Maar dan mijn oudste. De liefste, gezelligste en vrolijkste baby ter wereld, totdat ze naar bed moest. De eerste weken ging dat nog redelijk, maar met 2 maanden zat ik volledig met m'n handen in het haar. De Blom methode heb ik natuurlijk ook geprobeerd, maar niks hielp. Daar zat ik met een sjaggie oververmoeide baby die NIET wilde slapen (ook niet na ruim een uur krijsen). Uiteindelijk kwamen we op een soort inslaap programma uit dat meestal werkte, maar ook als peuter had ze nog steeds moeite met gaan slapen (ik zat standaard een uur naast het bedje 's avonds). Ze is nu bijna zes en wat zegt madam als ze in pyjama gekleed en gapend en duimend bij haar bed staat: mamma, ik vind slapen gewoon niet leuk. Duh!
Onder andere door Ria Blom heb ik me altijd een mislukte moeder gevoeld bij mijn oudste. Pas bij de tweede realiseerde ik me dat het echt niet aan mij lag, die slaapellende. Ja, mijn jongste huilde heel wat af, maar slapen deed'ie als de beste. Ook niet mijn verdienste 
.
Mathilde
Miriam
Je geeft zelf het antwoord al in je posting "geen oplossing". Als het RIVM maar liever helemaal niets meer zegt, vind ik dat nogal een teken van zwakte. Beter is stomweg te stellen dat er geen universele oplossing is. En handvatten aanreiken over hoe wèl constructief naar oplossingen te zoeken. Dat is beter dan tegen ouders zeggen: Joh, wij kunnen er ook niks zinnigs van zeggen, lees maar een boek.
Rivm praat niet met ouders
Richtlijnen van het RIVM zijn er niet voor ouders, maar voor GGD's, scholen, bedrijven, artsen, adviesorganen, jeugdzorg en kinderrechters.
Voor hen is er geen eenduidige richtlijn te maken, want er is niks zinnigs van te zeggen. Ze moeten maar zeggen wat ze zelf te zeggen hebben, meent het RIVM. Dat betekent overigens ook dat het niet hebben van een kookwekker geen verwijt kan zijn in het rijtje verwijten met betrekking tot kindermishandeling en verwaarlozing.
Ik vind dat wel prettig eigenlijk.
Groet,
Miriam Lavell
Idd manda
Ben het voor de verandering eens met je eens De beste stuurlui staan aan wal, daarom kan ik me enigzins irriteren aan de ontzettend uitgesproken mening van sommigen hier die zelf geen "huilbaby" hebben gehad, maar wel precies weten wat er wel en niet goed is voor een baby die (veel) huilt.
Niet dat ik de wijsheid in pacht heb, maar ik had wel een "huilbaby". Bij mijn baby hielp inbakeren zeker niet, daar ging ze alleen maar harder van huilen. De rust en regelmaat hield het huilen enigzins binnen de perken, maar ondanks dat ik op een gegeven moment helemaal niks meer deed met haar en de kamer niet meer uit kwam, hielp dit ook niet (de osteopaat wel, maar dat is een ander verhaal). Overigens heb ik deze aanpak niet zelf bedacht, want ik ben van mening dat je moederschap voor een groot deel moet leren. Zeker in deze modere tijd (oma vertelt...) waarin ouders hun kinderen overal mee naartoe slepen kan het geen kwaad om ouders duidelijk te maken dat R&R erg goed kunnen werken, mogelijk idd bij baby's die zoveel huilen omdat ze overprikkeld zijn.
Vageltje
Juist miriam
De conceptrichtlijn is idd niet voor ouders! Je mag verwachten dat zorgverleners werkzaam in deze sector wat kaas hebben gegeten van baby's die veel huilen. Ik kan me niet voorstellen dat een CB-arts aan ouders gaat verkondigen dat een ouder de eierwekker op 30 minuten moet zetten en het kind moet laten krijsen. Het gaat volgens mij om objectivering van tijd, want idd als je kind huilt lijkt het al snel een half uur, terwijl er vaak dan nog geen 5 minuten om zijn.
Groeten Vageltje
Rivm-richtlijn
Is idd niet voor ouders, maar wel voor degenen die ouders geacht worden bij te staan. Wat moeten die instanties dan zeggen? Zoek het zelf maar uit? Krijg je van die leuke tegenstrijdige adviezen als je verhuist - ik spreek uit ervaring.
