Kindvrij en kindblij
In dit topic is er plek voor de kindvrijen en de kindblijen, om met elkaar in gesprek te gaan.
Hoe ben je gekomen tot je overtuiging om wel/geen kinderen te krijgen? Wat valt je op aan mensen met/zonder kinderen, of wat heb je altijd willen vragen? Welke vooroordelen heb je over kindvrijen/kindblijen en heb je zelf te maken met vooroordelen door deze grote levenskeuze?
In dit topic mag je los, geen onderwerp is taboe.
Ik vraag me dan ook af of de genoemde onverdraagzaamheid voorbehouden is aan kindvrijen of dat ook ouders zich rot kunnen ergen aan (andermans) kinderen.
Doornroosje75 schreef op 15-09-2021 om 11:29:
Ik vraag me dan ook af of de genoemde onverdraagzaamheid voorbehouden is aan kindvrijen of dat ook ouders zich rot kunnen ergen aan (andermans) kinderen.
Lijkt me niet. Als jij gewoon netjes opgevoedde kinderen hebt en andermans kind loopt alles bij elkaar te krijzen in een restaurant kun je je ook best ergeren toch?
Ongewenst kindvrij. Ik noem het niet kinderloos, want ik geniet momenteel ook bijzonder van een leven zonder kinderen. Ik had ze liever wel gehad, en doe ook nog steeds mijn best daarvoor, maar ga ook prima gelukkig zijn zonder. Want dan ben ik nu ook al.
Ik ben gek op mijn neefjes en nichtjes, die we door de drukke levens van hen en hun ouders helaas veel te weinig zien. Dat vind ik heel jammer. Dat onze families niet dat 'familie-is-belangrijk-daar-moet-je-in-investeren'-gevoel hebben. Had het fijn gevonden als zij ons meer zouden betrekken. Nu komt alles vanuit ons en dat voelt soms wat opgelaten.
Verder merk ik dat mijn vriendinnen met kinderen véél geoefender zijn in het uit-tunen van gekrijs. Bij mij komt dat nog keihard binnen, want ik ben daarin natuurlijk niks gewend. Zij kunnen daar veel beter tegen. Ik denk dat dat ook een verschil is. Als ouder kunnen je oren inmiddels wat meer aan. Dus goed voor de kindvrijen om dat te realiseren, dat het gewoon ook veel minder storend is voor ouders. En voor de ouders goed om te realiseren dat het gekrijs van hun kind 10x zo hard binnenkomt bij iemand die dat niet gewend is.
Doornroosje75 schreef op 15-09-2021 om 11:29:
Ik vraag me dan ook af of de genoemde onverdraagzaamheid voorbehouden is aan kindvrijen of dat ook ouders zich rot kunnen ergen aan (andermans) kinderen.
Ik heb zelf kinderen maar erger me soms ook hoor. Vooral kinderen die door de Lidl rennen, overal met hun tengels aanzitten, flessen wijn oppakken en ouders die daar niks van zeggen. Eigenlijk erger ik me dan meer aan de ouders dan aan de kinderen...
Edit: of broodjes opeten die nog niet afgerekend zijn, ook zoiets.
Rockstar schreef op 15-09-2021 om 11:29:
[..]
Lijkt me niet. Als jij gewoon netjes opgevoedde kinderen hebt en andermans kind loopt alles bij elkaar te krijzen in een restaurant kun je je ook best ergeren toch?
Een kind kan netjes opgevoed zijn en dan ook wel eens een schreeuwmoment hebben of volledig dwars liggen. Dus een schreeuwend kind staat voor mij niet parallel aan slecht opgevoed.
En ja ik heb kinderen en kan me ook ergeren aan andere kinderen, of wat herfstappeltaart zegt, vooral hoe de ouders er mee omgaan. Maar ik kan ook medeleven voelen met ouders als ik ze zie struggelen met een kind, je ziet de wanhoop soms in de ogen. Zelf heb ik die momenten ook gehad, je weet niet wat de situatie is, er kunnen redenen zijn dat kinderen uit de bocht vliegen, wat zeker niet altijd aan opvoeding ligt.
Amber82 schreef op 15-09-2021 om 11:40:
[..]
Een kind kan netjes opgevoed zijn en dan ook wel eens een schreeuwmoment hebben of volledig dwars liggen. Dus een schreeuwend kind staat voor mij niet parallel aan slecht opgevoed.
Zelf heb ik die momenten ook gehad, je weet niet wat de situatie is, er kunnen redenen zijn dat kinderen uit de bocht vliegen, wat zeker niet altijd aan opvoeding ligt.
Absoluut, helemaal mee eens.
Doornroosje75 schreef op 15-09-2021 om 11:29:
Ik vraag me dan ook af of de genoemde onverdraagzaamheid voorbehouden is aan kindvrijen of dat ook ouders zich rot kunnen ergen aan (andermans) kinderen.
Herfstappeltaart schreef op 15-09-2021 om 11:32:
[..]
Ik heb zelf kinderen maar erger me soms ook hoor. Vooral kinderen die door de Lidl rennen, overal met hun tengels aanzitten, flessen wijn oppakken en ouders die daar niks van zeggen. Eigenlijk erger ik me dan meer aan de ouders dan aan de kinderen...
Edit: of broodjes opeten die nog niet afgerekend zijn, ook zoiets.
Als ouder van inmiddels een jongvolwassene en een puber kan ik mij ook dood ergeren aan ouders die hun kind maar laten krijsen en niet corrigeren maar nog veel meer erger ik mij aan het toegeven om het gekrijs te stoppen. Dat leren kinderen heel snel en kunnen ze lang volhouden.
Op de kop af 4 jaar geleden zijn onze buren verhuisd. Wat was ik blij dat ze weg waren. Hun 6 jarige kon nog hysterisch huilend in het gras liggen rollen om zijn zin te krijgen. Dan kwam de ijscoman langs rond half 6 en wilde buurkind een ijsje. Vader zei nee, want we moeten nog eten en als je eerst ijs eet dan lust je geen kip en worteltjes meer. Na 2 keer herhalen ging kind rollend door het gras en janken en dan hoorde ik vader naar buiten komen die dan tegen kind zei: Als je een ijsje krijgt hou je dan op met huilen? Jahahaa en kind was stil, ijsje erin en dan niet eten natuurlijk en dan 3 dagen later dezelfde riedel. Mijn toen nog pubers konden heel goed voorspellen wat pa of ma zou gaan zeggen bij zo'n jankbui. Deze zomer was de ijscoman na enige afwezigheid tijdens corona weer terug. Lagen ineens mijn kinderen in het gras te rollen en te roepen dat ze ijs wilden.
Doornroosje75 schreef op 15-09-2021 om 11:29:
Ik vraag me dan ook af of de genoemde onverdraagzaamheid voorbehouden is aan kindvrijen of dat ook ouders zich rot kunnen ergen aan (andermans) kinderen.
Nou ik kan me ook groen en geel ergeren aan mijn eigen kinderen! Ik ben juist wat milder als ik andermans kinderen zie dreinen, huilen etc. Ik ben dan ook nogal een strenge moeder, consequent en zal nooit zeggen “ dat doet mijn kind niet”. Mijn kinderen weten ook dat als zij een scène zouden gaan trappen, ik na 1 waarschuwing weer wegga.
Herfstappeltaart schreef op 15-09-2021 om 11:32:
[..]
Ik heb zelf kinderen maar erger me soms ook hoor. Vooral kinderen die door de Lidl rennen, overal met hun tengels aanzitten, flessen wijn oppakken en ouders die daar niks van zeggen. Eigenlijk erger ik me dan meer aan de ouders dan aan de kinderen...
Edit: of broodjes opeten die nog niet afgerekend zijn, ook zoiets.
Dit inderdaad. Niet dat mijn kind nooit ergens aan zit, maar ik corrigeer haar wel en liever nog geef ik een opdracht van 'ga dit maar pakken'.
Nog niet afgerekend voedsel opeten vind ik asociaal. Het is nog niet van jou. Of een paar druiven uit een bak halen en de bak daarna gewoon weer terug zetten.
Doornroosje75 schreef op 15-09-2021 om 11:29:
Ik vraag me dan ook af of de genoemde onverdraagzaamheid voorbehouden is aan kindvrijen of dat ook ouders zich rot kunnen ergen aan (andermans) kinderen.
Ik schrijf dus net dat ik me daar ook wel aan erger.
Ik kan me ergeren aan mijn eigen kinderen en aan die van een ander. 
En ik kan die van mezelf ook heel leuk en lief enzo vinden en die van een ander ook.
Het is soms best zoeken wat wel en niet lukt en wat wel en niet haalbaar is. Twee van onze kinderen stammen niet biologisch van ons af, maar daar zijn we formeel bezien de pleegouders/verzorgers van. Zo voelt het voor ons niet, maar het is wel de realiteit. En onder andere het trauma van de uithuisplaatsing maakt wel dat er extra zorg nodig is en er met enige regelmaat onvoorspelbaar gedrag is dat lang niet altijd prettig of acceptabel is. Dit is een understatement. Het is dus balanceren tussen welke vaardigheid oefen je wanneer, wanneer ga je wel of niet ergens naartoe en wanneer geef je wel toe en geef je dat ijsje en wanneer zeg je “joh vorige keer kreeg je dat ijsje nadat je zeurde, maar dat doen we dit keer niet en ik til je nu op naar je eigen kamer en daar mag je even verder uitrazen”.
Ik zie het als proces en vallen en opstaan. Wat voor een buitenstaander soms op basis van enkele waarnemingen wellicht lijkt op laissez faire of juist enorm streng zit wellicht wel een lijn in die je pas herkent na een oprecht geïnteresseerd gesprek of na meer waarnemingen.
Amber82 schreef op 15-09-2021 om 11:40:
[..]
Een kind kan netjes opgevoed zijn en dan ook wel eens een schreeuwmoment hebben of volledig dwars liggen. Dus een schreeuwend kind staat voor mij niet parallel aan slecht opgevoed.
En ja ik heb kinderen en kan me ook ergeren aan andere kinderen, of wat herfstappeltaart zegt, vooral hoe de ouders er mee omgaan. Maar ik kan ook medeleven voelen met ouders als ik ze zie struggelen met een kind, je ziet de wanhoop soms in de ogen. Zelf heb ik die momenten ook gehad, je weet niet wat de situatie is, er kunnen redenen zijn dat kinderen uit de bocht vliegen, wat zeker niet altijd aan opvoeding ligt.
Precies, ik kan me het ongemak zo goed voorstellen. Dus de empathie wint het dan vaak van de ergernis, en dan vind ik het ineens een stuk minder vervelend.
Sorry voor mensen zonder kinderen, maar de dooddoener: 'je weet niet hoe het is', is dan echt van toepassing.
Mijn zwager kon vroeger bv behoorlijk zeiken over mijn kind als die als dreumes niet goed luisterde. Totdat ie zelf kinderen had, toen merkte hij dat het niet altijd zo simpel is.
Doornroosje75 schreef op 15-09-2021 om 11:29:
Ik vraag me dan ook af of de genoemde onverdraagzaamheid voorbehouden is aan kindvrijen of dat ook ouders zich rot kunnen ergen aan (andermans) kinderen.
Als ouder kan ik mij ook ergeren aan andermans kinderen. Als een kind thuis niet langer dan 10 minuten zonder te zeuren aan tafel kan zitten waarom denk je dan dat het in een restaurant wel lukt. Leer ze eerst thuis hoe het hoort en neem ze dan pas mee. Als je ze meeneemt realiseer je dan ook dat je als ouder er voor moet zorgen dat je kind zich gedraagt.
( Ik heb het dan niet over een mc Donald of een pannenkoeken restaurant. )
Amber82 schreef op 15-09-2021 om 11:40:
[..]
Een kind kan netjes opgevoed zijn en dan ook wel eens een schreeuwmoment hebben of volledig dwars liggen. Dus een schreeuwend kind staat voor mij niet parallel aan slecht opgevoed.
En ja ik heb kinderen en kan me ook ergeren aan andere kinderen, of wat herfstappeltaart zegt, vooral hoe de ouders er mee omgaan. Maar ik kan ook medeleven voelen met ouders als ik ze zie struggelen met een kind, je ziet de wanhoop soms in de ogen. Zelf heb ik die momenten ook gehad, je weet niet wat de situatie is, er kunnen redenen zijn dat kinderen uit de bocht vliegen, wat zeker niet altijd aan opvoeding ligt.
Een schreeuwmoment is dan een schreeuwmoment en dan corrigeert de ouder en is het weer klaar. Ik heb het over het eindeloze vervelen en krijzen, dat is onopgevoed. Dat hoefde ik niet te proberen als kind zeg maar.
Of mensen wel of niet een kinderwens hebben gaat mij niks aan en het interesseert me ook niet, tenzij het iemand is die dicht bij me staat en die er zelf over begint.
Een kind willen is niet rationeel. Geen kind willen is ook niet rationeel. Je kunt het hooguit rationaliseren, maar de wens is er - of niet.
Natuurlijk erger ik me weleens aan andermans kinderen, maar dan vooral aan hun ouders als die niet ingrijpen bij overlast. En dan nog: weet ik veel wat er achter zit? Meestal leef ik eerder mee met de ouder die nou eenmaal moet werken én eten, en die ook niet voor zijn of haar lol met een vermoeide kleuter in de supermarkt staan.
Het enige waar ik me echt aan erger zijn mensen zonder kinderen die allemaal zo goed weten hoe het moet, of mensen met kleine kinderen die weleens even zullen oordelen over andermans omgang met pubers. Je weet gewoon echt niet waar je het over hebt. Dat geeft niks, er is zoveel waar ik geen verstand van heb. Maar wees je daar wel van bewust voor je over een ander oordeelt.
