Kinderen hebben, werk hebben en ziek zijn

Hier trouwens nog nooit gehad

Ik ben ook niet vaak ziek, maar ik ben nog nooit gecontroleerd. In april van dit jaar ben ik twee hele weken afwezig geweest vanwege extreme vermoeidheid (B12-tekort). Niemand aan de deur gezien. En de arbodienst belde op om te vragen wanneer ik terecht kon voor een gesprek. Heel prettig. Blijkbaar heb ik veel geluk gehad (weet ik al wel hoor, als ik hier op het forum de verhalen lees).
Fladder, ik zou gewoon naar die supermarkt gaan. Overdag. Het is idioot om van iemand te verlangen dat ze dan maar honger of pijn lijden omdat ze niets mogen inslaan.
Groetjes
Massi

Werkgever

Vaak hangt het ook van de werkgever af,die geeft aan wanneer en of hij controles wil.Zo is het bij mijn man op zijn werk gebruikelijk dat er standaard de eerste dag in de namiddag controle komt.En zo ook bij zijn collega's,als ze ziek zijn.

De baas zijn tijd

Knurf:"Als je ziek bent en gecontroleerd kunt worden, kan een werkgever alleen van je verwachten dat je de werkuren thuis bent. Jij werkt vast niet van 7 tot 7, er zijn toch geen 12-uursdiensten in Nederland (zonder overwerk)? "
Volgens mij is dat de kwestie niet. Ik denk dat dit soort regeltjes gericht zijn op het voorkomen van misbruik. De klassieker: een bouwvakker met zere rug ligt braaf tot 4 uur thuis op bed (werktijd) en gaat van 4 tot 10 bijbeunen bij de buurman.
Massi:" je moet toch soms naar de huisarts, de apotheek of de supermarkt? Er zijn genoeg alleenstaanden die echt niet zomaar iemand kunnen optrommelen om aspirine en kruidenthee in te slaan."
Dat is menselijk gesproken wel waar, maar zakelijk gesproken is het werk. Werk waarvoor je geld zou kunnen rekenen en waarvan je een handeltje zou kunnen maken zoals de bijbeunende bouwvakker dat doet. Datzelfde gaat op voor kinderopvang; de niet werkdag waarop de zieke ouder voor de eigen kinderen zorgt, ze naar school brengt, hun was doet, etc.
De kwestie is volgens mij dat de regeltjes een menselijkerwijs onvoorstelbare hoeveelheid wantrouwen bevatten. Alsof iedereen een potentiele bijbeuner is die in de baas zijn tijd ziek is, maar daar buiten en tot in de kleine uurtjes verhandelbare diensten levert.
In reactie op dit soort restrectief beleid zit er eigenlijk maar één ding op en dat is bij elke ziekte thuishulp inroepen.
Ga naar het wmo loket van je gemeente en zoek uit wat er aan voorzieningen zijn en met welke formulieren je dat moet aanvragen.
Natuurlijk krijg je helemaal geen thuishulp. Zorg wel voor een afwijzingsbriefje op schrift. Dan heb je je bureaucratische rondedansje gedaan.
Het overspoelen van het gemeentelijk WMO loket met dit soort verzoeken kan bovendien als bijeffect hebben dat ook gemeentes zich eens in de kwestie gaan mengen, waarmee de regeltjes van de werkgevers weer wat genormaliseerd worden.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

Ik denk dat jij de gemeente meer macht toedicht dan dat ze hebben. Met dat soort loze aanvragen bereik je m.i. niets, behalve hele lange wachttijden voor de mensen waarvoor de WMOzorg echt bedoeld is en een hoop verspilde ambtelijke uren die niet aan andere (nuttiger) zaken besteed kunnen worden.

Wie is daarmee nou beter af?(Retorische vraag

Verplicht thuis

Biene M.: Ik had een werkgever waar je van 7.00 tot 18.30 uur kón werken en ongeacht het aantal dagen/uren dat je werkte moest je ma t/m vr van 7.00 tot 18.30 uur thuis zijn voor controle.
Hoe irritant het ook is, begrijp ik het wel. Als je de héle week ziek bent, maar op je vrije dag daar middenin, kun je opeens de deur uit. Dat is natuurlijk een beetje vreemd. Toen mijn man met een depressie thuis zat mocht hij gaan en staan waar hij wilde. Met een beetje overleg is er soms meer mogelijk.

Massi:" je moet toch soms naar de huisarts, de apotheek of de supermarkt? Er zijn genoeg alleenstaanden die echt niet zomaar iemand kunnen optrommelen om aspirine en kruidenthee in te slaan."

Miriam: Dat is menselijk gesproken wel waar, maar zakelijk gesproken is het werk. Werk waarvoor je geld zou kunnen rekenen en waarvan je een handeltje zou kunnen maken zoals de bijbeunende bouwvakker dat doet. Datzelfde gaat op voor kinderopvang; de niet werkdag waarop de zieke ouder voor de eigen kinderen zorgt, ze naar school brengt, hun was doet, etc.
Ik: Naar mijn idee word je gewoon te belabberd geacht om wat dan ook buiten de deur te doen. Als je boodschappen kunt doen kun je ook wel werken, is de opvatting.
Mijn werkgever heeft ooit verteld dat ze er voor gekozen hadden om géén verzuimverzekering af te sluiten. Ze betaalden de ziektedagen zelf. Dat had volgens mij met de hoge kosten van de verzekering te maken, waardoor dit voordeliger uitpakte dan zo'n verzuimverzekering. Inmiddels is het bedrijf enorm gegroeid, meerdere vestigingen, meer personeel, dus ik weet niet of ze die verzekering nog steeds niet hebben. Ziek personeel is een kostbare zaak. Ik kan me daarom wel voorstellen dat zo'n werkgever geen zin heeft om te betalen voor iemand die op het eerste oog niet zo heel erg ziek is. Ik begrijp het dus wel, maar irritant is het soms wel.

Jezelf

Rosase:"Met dat soort loze aanvragen bereik je m.i. niets, behalve hele lange wachttijden voor de mensen waarvoor de WMOzorg echt bedoeld is"
Waarmee je er automatisch van uitgaat dat WMO zorg per definitie helemaal niet voor dit soort gevallen bedoeld is. Dat zou ik bepaald niet zo durven beweren. Het tegendeel eigenlijk. Ik denk dat heel veel mensen onterecht denken dat ze er geen recht op hebben en dus onnodig worstelen.
Rosase:"Wie is daarmee nou beter af?"
Jij zelf. Je moet iets hebben om je tegen bureaucraten te verzetten en te voorkomen dat je inkomen verliest door een verwijt van mogelijke fraude.
Elke gêne die wellicht als vanelfsprekend in je opkomt kun je opzij zetten. Je baas, zijn ziekewerknemersorgaan, zijn verzekerar generen zich ook niet. Dat blijkt al uit dit draadje.
Groet,
Miriam Lavell

Waar staat dat?

Ach weet je, als werkgevers en hun uitvoeringsorganen heel eerlijk zijn, dan weten ze ook wel dat moeilijk doen over werknemers die tijdens hun ziekte wel voor hun kinderen zorgen, ook niet de bedoeling is.
Maar ja, het staat nergens letterlijk.
Dus wordt iedereen als bijbeunende bouwvakker behandeld en dienen ouders voor controle op hun vrije dag bij de bedrijfsarts te verschijnen. Wee je gebeente als je dan aankomt met 'maar dat kan niet, dan moet ik voor mijn kinderen zorgen'. Want dat maakt je verdacht. Schuldig aan fraude zelfs. Wel werken (voor je kinderen zorgen namelijk) maar niet op je werk verschijnen zeker. Ze zullen je leren, potjandrie!
Rosase, wees eens heel eerlijk. Vertel eens waar dit staat "De WMO is per definitie niet bedoeld voor iemand die door een opkomend griepje even geen boodschappen kan doen." .
Dan kunnen we het daarna hebben over werknemers die herstellende zijn van een bekkenbodemoperatie en net zo goed door hun baas op de huid gezeten worden. Zie dat draadje in werk en recht.
Het is heel eenvoudig: of dat griepje of ander herstel geen belemmering voor gewone huishoudelijke en zorgtaken en dus moeten zieke ouders dat werk toch zelf op zich nemen. Maar dan ook kunnen ze er niet voor gestraft worden via hun baas.
Of te ziek zijn om te werken betekent inderdaad dat je niks mag doen, ook niet op je vrije dagen, dat ook maar in de verste verte tot verhandelbare dienst verklaard kan worden. Maar dan ook komt een zieke werknemer _altijd_ in aanmerking voor WMO hulp bij ziekte.
Nu werkgevers die kwestie in hun voordeel op de spits lijken te drijven, wordt het tijd dat werknemers dat ook doen. Dan komt er wellicht duidelijkheid.
Groet,
Miriam Lavell

Die verwachtte ik al,...

Lees de link er maar eens op na:

http://wetten.overheid.nl/BWBR0020031/geldigheidsdatum_20-10-2010

En vertel me dan maar eens of wat jij beweert ook in de geest van deze wet is. Volgens mij niet hoor.

Overigens

Ik herken het beeld ook niet dat je als je ziek bent je niet voor je kinderen mag zorgen en anders toch maar weer aan het werk moet.

Zowel vanuit de werkgever als vanuit de arbodienst niet.

Vraag me ook echt af in hoeverre deze stellingname houdbaar is.

Iemand moet het doen

Rosase, ik heb niks van doen met de geest van de wet. Ik ben niet op zoek naar een geest, maar naar feiten.
"Ik herken het beeld ook niet dat je als je ziek bent je niet voor je kinderen mag zorgen en anders toch maar weer aan het werk moet. "
Ben je ambtenaar of politicus?
Lees dit draadje eens goed en vooral ook het draadje in werk en recht. Het probleem is zonneklaar: zieke ouders dienen ook op hun niet contractdagen op afroep beschikbaar te zijn voor bezoek aan de bedrijfsarts. Dit op straffe van verlies van ziektuitkering oid.
Dit alles vanuit de veronderstelling dat zieke ouders geen andere verplichting hebben dan beter worden en weer kunnen werken. Die kinderen tellen niet mee.
Omgekeerd tellen die kinderen trouwens wel weer mee bij het bepalen van arbeidsgeschiktheid: wie voor zijn kinderen kan zorgen, kan ook werken.
Omgekeerd gaat dan op: wie niet kan werken kan ook niet voor zijn kinderen zorgen. Dat wordt een wmo-tje. Iemand moet het doen, niet waar.
Jij zou de discussie vlot kunnen trekken door helder en zonder geesten maar vooral feitelijk een sluitend betoog te geven waarom een zieke ouder toch voor zijn kinderen moet zorgen.
Dat zou een prima verdediging kunnen zijn voor een ouder die op deze manier met zijn werkgever in de knoop raakt.
Succes!
Groet,
Miriam Lavell

Nee hoor miriam

Dat hoef ik helemaal niet.

Ik zeg alleen dat de WMO daar niet voor bedoeld is. Lees de wettekst, en bekijk waar deze op gebaseerd is en je kunt m.i. niet anders dan concluderen dat de WMO-hulp niet bedoeld is voor mensen die zich een weekje niet helemaal lekker voelen.

En dat het dus onzinnig is om daar de gemeente mee lastig te vallen (anders dan als werkgever).

Dan zit er niks anders op

Tja, Rosase, ik vrees dat werkgevers van jouw stelling niet onder de indruk zijn. Dus toch maar naar dat WMO loket. Al is het om een formele afwijzing te verkrijgen. Daarmee kun je je baas beter uitleggen dat je niet anders kunt dan de verantwoordelijkheid hebben voor je kinderen, ook als je ziek bent en dus niet kunt werken.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam (temet, even invliegen graag)

Het kan nog erger.
Op de hoogte van de WAO-toestanden is er gepubliceerd door verzekeringsartsen dat mensen konden worden goedgekeurd voor het aantal uren dat zij maximaal per dag konden functioneren, ook als dat betekende dat ze thuis geen kracht meer hadden om het huishouden te doen, om hun eigen boterham te smeren of zelfs maar om op te staan en zich aan te kleden.

Dat was toen de lijn. Als je iets kunt dan ga je eerst werken, en wat je over hebt aan energie is voor je huishouden en persoonlijke verzorging. Niet omgekeerd.

Dat was dus nog niet eens voor zaken als sociale contacten onderhouden of hobbies, ook belangrijk om op de lange duur een veerkrachtig en goed functionerend lid van de samenleving te zijn. Laat staan je gezin verzorgen. Nee, het ging echt om opstaan en koffie zetten.

Voor zover ik weet is dat toen ook beleid geworden. Maar ik laat met graag corrigeren (Temet?)

Dat zou ik ook wel eens willen weten Rb, 'mijn' bedrijfarts wil me als ik maar even om de hoek kom kijken steeds maar helemaal afkeuren en achter de geraniums sturen, terwijl ik denk 'als ik thuis een was kan draaien kan ik ook best een paar uur werken'. Ik ben er speciaal voor van pakket gewisseld, zodat ik nu zelf per ziektegeval moet aangeven of ik vind dat een werknemer dient te verschijnen bij de bedrijfsarts, en dat hoef ik dan van mezelf niet. Ik ben als de dood voor het mens. Naar mijn idee keuren ze maar in het wildeweg af. Mijn ervaring is dus andersom.

Goed miriam

Ik neem tenminste aan dat je bedoelt dat men deze weg moet bewandelen indien de arbo-arts of baas aangeeft moeite te hebben met het feit dat je wel voor je kinderen kunt zorgen en niet kunt werken. Uit je eerste post meende ik namelijk op te maken dat je advies was om dat altijd te doen.
En dat is waar ik op aansloeg Dat vind ik namelijk volkomen zinloos.

Yta

Ik wil wel mee hoor.

Gaan we samen op bbq bij de arbo.

Al weer een tijd geleden dat ik iemand gegrild heb. Niet dat ik niet denk dat jij het alleen kan maar die paprika relish van gisteren was écht lekker.

Maar, ff serieus,: dat is idd het tegenovergestelde. Vandaar dat ik ook graag Temet even voor de meest recente update in dit draadje zou trekken.

Op zich...

... vind ik wel dat je een grote verantwoordelijkheid hebt tegenover je werkgever - hij betaalt je. En ja, als je wel kunt werken, maar dan na je werk op de bank moet liggen omdat je je niet lekker genoeg voelt om het huishouden te doen, dan moet dat maar een keer. Natuurlijk kan dat niet eeuwig zo doorgaan, maar wie van ons heeft dit niet meerdere keren gedaan: wel gaan werken en daarna thuis compleet aftaaien?
Als zoiets structureel wordt, begrijpt de arboarts ook heus wel dat het zo niet langer kan. Ik heb door mijn reuma nogal wat ervaring met arboartsen (niet zozeer voor ziek melden als wel voor aanpassingen e.d.) en ik heb er eigenlijk nog nooit een ontmoet die ronduit onredelijk was. Daar moet ik wel bij aantekenen dat reuma een 'makkelijke' aandoening is, omdat die zichtbaar is, zowel in de vergroeiingen als in de manier waarop iemand beweegt. Het lijkt me al veel lastiger als je cve hebt of iets psychisch. Weet iemand of dat ook verschil maakt?
Ik heb het trouwens niet goed gevolgd, maar kan meneer Fianna niet bijspringen? Die kan toch zorgverlof opnemen? Ik zou in uiterste nood ook nog proberen of ik de kids een dagje extra bij het kdv kon brengen. Maar deze mogelijkheden zijn natuurlijk allang geopperd.
Ik ben wel lichtelijk geschokt door het beeld van arbodiensten wat hier naar voren komt als instanties die je al van te voren zien als een grote aansteller. Zo heb ik dat niet ervaren. Yta en Pelle ook niet.
Groetjes
Massi

Ik vlieg erin

Ik heb dit draadje niet helemaal gevolgd, maar reageer even op jou, Rodebeuk. Helemaal precies kan ik me de discussie niet voor de geest halen, maar het klinkt niet onbekend. Dit was dan waarschijnlijk in dezelfde periode dat ook geroepen werd dat in principe iedereen die gezond was minimaal 40 uur per week kon werken, meer kon eigenlijk ook zonder problemen. As if...

Het werkt in de praktijk ook wel een beetje zo. Als iemand claimt niet te kunnen werken maar wel thuis de boel draaiende houdt en zeker als die persoon ook nog een sociaal leven heeft, dan wordt al gauw geoordeeld dat die persoon *dus* ook kan werken. In de praktijk hangt er ook gewoon erg veel af van de verzekeringsarts die je treft.

en wat dat betreft, Massi schrijft:
"Daar moet ik wel bij aantekenen dat reuma een 'makkelijke' aandoening is, omdat die zichtbaar is, zowel in de vergroeiingen als in de manier waarop iemand beweegt. Het lijkt me al veel lastiger als je cve hebt of iets psychisch. Weet iemand of dat ook verschil maakt? "

Ja, dat maakt verschil voor zover ik kan zien. Dat zou in theorie niet per se moeten maar in de praktijk is dat wel degelijk zo. Reuma is een fysieke ziekte, er komt eigenlijk altijd een specialist aan te pas die een duidelijke diagnose stelt, er is - als ik het wel heb - een afwijkend bloedbeeld, en als je ook nog vergroeiingen hebt dan is het helemaal duidelijk. Iemand met een dergelijke aandoening heeft meer krediet, heb ik wel eens het idee, dan iemand met een minder duidelijke aandoening. Wat is cve? Of bedoel je cvs? Dat is een notoir lastige aandoening, net als fibromyalgie. Meestal neemt de arts wel aan dat er beperkingen zijn, maar barst vervolgens de discussie los over hoe groot die beperkingen dan zijn. En dat is heel lastig, want objectief aantonen dat je iets wel of niet kan is eigenlijk niet te doen. Dat geldt vermoedelijk bijna even hard voor reuma, maar daar zie je dat soort discussies volgens mij dus veel minder.

Groeten,

Temet

Knurf

Tuurlijk, als het je allemaal teveel wordt, moet je minder gaan werken. Maar als het feit dat je niet meer fulltime kunt werken te maken heeft met een aandoening, lijkt het me niet onredelijk om hiervoor te worden gecompenseerd.
Ik merk zelf dat hier een grijs gebied ligt. Ja, ik heb artritis, en ja, dat is beperkend. Aan de andere kant zijn er heel veel dingen die ik zelf kan doen (of juist laten) om ervoor te zorgen dat ik zo gezond mogelijk blijf, en dus zoveel mogelijk kan werken. Daar ligt wel degelijk een verantwoordelijkheid als werknemer. Je moet zelf steeds weer keuzes maken en daarbij de diverse belangen afwegen.
Voor sommige werknemers is het gewoon teveel om EN drie kleine kinderen te verzorgen EN het huishouden te doen EN een fulltime baan te draaien (ik noem maar wat, hoor). Dan hoef je dus nog niet eens ziek te zijn, je hebt gewoon teveel hooi op je vork. In dat geval mag de werkgever verwachten dat je zelf een aantal dingen aanpast: je gaat minder werken of regelt meer opvang of neemt een werkster.
Voor mensen met een aandoening ligt deze afweging toch wat anders. En welke factoren daarbij om de hoek komen kijken, is bij elke aandoening anders. Ik weet alleen iets van reuma. Reuma is onvoorspelbaar, het komt op en zakt weer af. De vergroeiingen zijn natuurlijk permanent, maar de 'last' die je er van dag tot dag door ervaart, wisselt enorm. Stress is een factor, eet- en slaappatroon werken mee of tegen, het weer heeft invloed, zwangerschap ook. Er is wel een peil op te trekken, maar ook weer niet zodanig dat je kunt voorspellen wanneer je je ziek moet melden (in mijn geval gelukkig heel weinig, maar wie weet wat de toekomst nog brengt).
Ik zou als reumapatient het liefst een arbo-arts zien die al je werkzaamheden (op het werk en thuis) op een rijtje zet en samen met jou en met de werkgever kijkt waar je nog dingen zou kunnen omgooien of anders indelen, zodat je op zoveel mogelijk fronten gewoon door kunt gaan zonder je gewrichten ondoenlijk te belasten - nou ja, als je je gewrichten overbelast, valt er niks door te gaan, dan kun je niet meer bewegen, maar het gaat mij erom dat meedenken erg belangrijk is.
Fianna heeft er veel meer aan als haar arbodienst actief meedenkt, dan zijn ze sneller bij een oplossing en heeft ze ook minder stress (een grote boosdoener in dit soort situaties).
Tja, en er zijn wel degelijk mensen die overal de kantjes vanaf lopen en zich altijd overal te zielig voor voelen. Ik weet ook niet hoe je zulke mensen een figuurlijke schop onder het achterwerk moet geven, maar het is onzinnig om dan maar iedereen met achterdocht te behandelen. Een beetje tegemoetkomen kan wonderen doen.
Groetjes
Massi

Temet

Je schrijft: Het werkt in de praktijk ook wel een beetje zo. Als iemand claimt niet te kunnen werken maar wel thuis de boel draaiende houdt en zeker als die persoon ook nog een sociaal leven heeft, dan wordt al gauw geoordeeld dat die persoon *dus* ook kan werken. In de praktijk hangt er ook gewoon erg veel af van de verzekeringsarts die je treft.

Ik zit momenteel thuis met een burnout, officieel vastgesteld door huisarts en psycholoog. Dit n.a.v. de privésituatie waar weinig aan veranderd kan worden, maar die in combinatie met werken meer van me vraagt dan ik geven kan.
Ik moet op zeer korte termijn voor het eerst naar de arbo-arts en ik houd mijn hart vast. Vanuit werkgeversstandpunt zou hij kunnen zeggen dat mijn privé hem niet interesseert (even heel kort door de bocht). Of dat werken juist lekker moet afleiden.
Daarnaast moet ik van zowel de psycholoog als de huisarts "leuke dingen voor mezelf" gaan doen. Ik voel me daar schuldig over. Loop ik lekker in het zonnetje door het park, en dan kom ik een collega tegen... Dat loopt niet lekker. Ik ga ook liever niet lekker naar de stad, of naar de bioscoop of dat soort activiteiten, al zou het heel gezond voor me zijn.
Ik heb het idee dat ik een strijd moet leveren met mezelf en met "hoe het hoort als je ziek bent". En eerlijk gezegd merk ik dat dat niet bepaald positief werkt op mijn genezing.

Correctie op eerdere posting

Even geen naam, ik maak je ten onrechte ongerust, en daarvoor excuses.

Mijn opmerkingen kwamen vooral door mijn ervaring (in de rechtshulp) en dat gaat vooral over WAO/WIA-beoordelingen. En dat zijn beoordelingen na 2 jaar ziekte.
Vandaar ook dat ik het woord 'verzekeringsarts' gebruikte, wat een UWV term is, terwijl het in deze draad gaat over arboartsen. Ik zat wat dat betreft een tikje fout met mijn reactie, maar dat kwam ook omdat ik reageerde op de posting van Rode Beuk, en die ging wel over de WAO.

Maak je geen zorgen. Volgens mij is het, zeker in het begin van een ziekteperiode, bij burnout gewoonlijk geen probleem, de arboarts zal gewoon aannemen dat je ziek bent en moet herstellen.

Als er sprake is van een burn out (waarmee meestal wordt bedoeld dat de klachten in elk geval deels door het werk worden veroorzaakt) dan zal zeker niet geroepen worden dat werken lekker afleidt. Dat werk heeft dan immers mede de ziekte veroorzaakt.

Beterschap!

Temet

Even geen naam

nee joh, dat citaat van mij ging puur over WAO/WIA. Stamt uit de tijd dat daar veel over te doen was, dat je ook WAHO had (club van vrouwen in de WAO die er weer uit wilden komen).

Jij moet uiteraard rustig de tijd nemen en al die dingen doen waar je energie van krijgt.

Dus excuus als je in verwarring bent gebracht. Ik wilde vooral de discussie even uit de tegenstelling Miriam -Rosahuppeldepup trekken, omdat ie wat mij betreft wat ontspoorde. Maar in die poging heb ik juist een nog extremer voorbeeld gegeven.

Arbo-arts is uitvoerder

Even een misverstand wegwerken. Arbo-artsen zijn geen onmensen. Ze hebben wel een heel gerichte opdracht. Kijken naar arbeidsgeschiktheid.
De kaders voor dat kijken zijn te vinden in wetgeving. En hoewel het inderdaad zo is dat er nogal een verschil is tussen een arbeidsgeschiktheidskeuring ihkv WAO en die ihkv gewone ziekte, is de basis ervoor wel gelijk: kan de werknemer werken of niet?
Het gedrag dat van werknemers verwacht wordt, is ook gelijk: je moet er alles aan doen om zo snel mogelijk weer te kunnen werken.
Nu is dat allemaal wat vaag, dus uiteindelijk gaat het om bureaucratische stappen. Bijvoorbeeld: Kom je wel opdagen bij een oproep van de arts? Omgekeerd: kun je wel opgeroepen worden op een niet werkdag?
Ja, dat kan. En diverse bedrijven (niet de artsen, die zijn alleen maar in dienst van die bedrijven en doen wat de baas zegt), nemen die bureaucratie zo strikt dat je zelfs niet met de arbo-arts kunt overleggen over het verzetten van een afspraak.
Dat moet via je leidinggevende.
Rodebeuk gaf al een voorbeeld van hoe ver dat beoordelen van arbeidsgeschiktheid in strikt technische zin mag gaan. "Als je iets kunt dan ga je eerst werken, en wat je over hebt aan energie is voor je huishouden en persoonlijke verzorging. Niet omgekeerd."
De uitkomst van zo'n beoordeling hoeft trouwens niet te zijn dat je moet gaan werken. Het gaat over geld. De mate van arbeidsgeschiktheid bepaalt vooral de hoogte van je uitkering. Feitelijk stelt men: die uren persoonlijke verzorging hoeft je baas niet te betalen.
En dat voelt voor iedereen tegenstrijdig, want om te kunnen werken zul je toch ook je tanden moeten poetsen en je aan moeten kleden. De dag begint met persoonlijke verzorging, daarna kun je pas gaan werken.
Bij ouders is die tegenstelling nog groter: de dag begint met de persoonlijke verzorging van hen zelf én van de kinderen. En dan voor part time werkende ouders: de week bestaat uit werkdagen én kinderzorgdagen.
Zoals er in de WAO geen rekening gehouden wordt met persoonlijke zorg, wordt er in de gewone ziektewet geen rekening gehouden met de zorg voor de kinderen. En strikt genomen is daar wat voor te zeggen. Werknemers zonder kinderen hebben dat excuus ook niet. Rekening houden met ouderschap zou tot ongelijke behandeling kunnen leiden.
Ouders hebben er iets te vaak een handje van om hun eigen emotie over dat ouderschap als vanzelfsprekend op de maatschappij te projecteren: daar zullen ze toch wel rekening mee moeten houden (zie ook de Sint discussie).
Dat is niet terecht. Je zult moeite moeten doen om op zijn minst te proberen de kinderzorg uit handen te geven als je ziek bent en dus moet herstellen, of oproepbaar bent door een arbo-arts.
Maar tegelijkertijd heeft de maatschappij er een handje van om de zorg voor de kinderen steeds maar weer als uitsluitend een probleem van de ouders te zien.
Zo is het ongebruikelijk dat opvangorganisaties opvangservice bieden bij ziekte van ouders, is er geen kinderopvang bij de arbo-arts, wordt thuishulp niet gecommuniceerd als logische dienst in die situatie, en bestaat er op papier wel zorgverlof, maar in de praktijk zijn werkgevers er niet happig op om dat te verlenen. Gesteggel erover duurt vaak langer dan de korte termijn nood die er is.
Het zou logischer zijn als de maatschappij wel toeschietelijk zou zijn met dergelijke diensten (in Vlaanderen is er bijvoorbeeld de onthaalmoeder die ook in dit soort gevallen dienst kan doen).
Het is evident dat het initiatief niet van de maatschappij komt. In tegendeel: als een ouder roept 'maar mijn kinderen dan' krijgt die meestal te horen dat dat het eigen probleem is.
Gek is wel dat dat initiatief ook niet van de ouders komt en dat komt volgens mij omdat te veel ouders vanzelfsprekend aannemen dat er, mochten zij in die situatie belanden, wel rekening gehouden zal worden met hun verantwoordelijkheid voor hun kinderen.
Het wordt tijd dat ouders wél initiatief gaan tonen. Dat kan niet anders dan door te accepteren dat je in voorkomende gevallen, op afroep van de arbo-arts zelfs, niet zelf voor je kinderen kunt zorgen, maar dat een ander moet laten doen.
Vragen dus. Aan de creche (wat zijn uw diensten in geval van korte termijn opvang nood?). Aan de gemeente (WMO hulp is helemaal niet vreemd. Ook niet binnen die wetgeving. De Vlaamse onthaalmoeder is ook een gemeentelijke voorziening). Aan de arbo-dienst (is er kinderopvang?). Aan je werkgever (zorgverlof, heeft de werkgever een onthaalmoeder?).
Leg het probleem maar op tafel en dat zonder aan te nemen dat je zelf je kinderen moet opvangen op die dag.
Voor kwesties die er met je baas ontstaan over het mogelijk moeten verzetten van een arbo-afspraak, helpen mogelijke afwijzingen je aan een bureaucratisch gelijk. Je hebt er alles aan gedaan om je arbeidsplicht, verschijnen op afroep, te voldoen.
Op de lange termijn zou een stroom van verzoeken inderdaad kunnen leiden tot een voorziening. Een gemeentelijke lijkt mij. Eentje die wellicht betaald wordt door gemeente, bedrijfsleven en ouders samen.
Massi:"Ik ben wel lichtelijk geschokt door het beeld van arbodiensten wat hier naar voren komt als instanties die je al van te voren zien als een grote aansteller."
De arbo-dienst niet. Die is alleen maar uitvoerder. De wet doet dat wel in die zin dat de wet de werkgever of zijn verzekeraar alle ruimte laat om niet te hoeven betalen voor de zorg voor de kinderen.
De arbo-arts is vaak niet meer dan de brenger van dat slechte nieuws.
Groet,
Miriam Lavell

Het valt niet mee

http://www.telegraaf.nl/binnenland/7994611/__Arboarts_ziek_van_werkdruk__.html?sn=binnenland,buitenland
Ook arboartsen vinden het op deze manier werken kennelijk niet fijn.
Daarmee wil ik niks afdoen aan positieve ervaringen die sommigen hebben. De negatieve worden kennelijk overwegend gedeeld door de arbo-artsen zelf.
En dat is logisch. Ook zij zijn maar in dienst van de baas. Ze zitten met de werknemer in hetzelfde schuitje, al worden ze betaald om een tegengesteld belang te dienen.
Groet,
Miriam Lavell

Rodebeuk

Ik weet niet of je het zo bedoelt, maar je Rosahuppeldepup omschrijving komt op mij niet echt aardig over.

Zullen we proberen om geen waarde-oordelen over elkaar uit te spreken?

Rosase

Er zat geen bedoeling in mijn huppeldepuppel.
Ik had de weergave op "alleen berichten van de laatste 0 dagen staan, ik wist dat iemand met een naam als rosa-nou ja, en dan nog iets met Mirjam heen en weer had gepost. Maar die naam kon ik niet snel aflezen en het was ook niet een naam die ik eerder had gelezen.

Het was gewoon in de gauwigheid en ik wilde niet iets verkeerds opschrijven. Ik dacht eerder aan rosacaea, maar dat was het ook niet.

Ik bedoelde het dus niet zo, excuus voor het misverstand.

Je laatste zin kan ik niet helemaal plaatsen in verhouding tot je eerste zin. Wil je nou weten hoe ik het bedoelde (dan was de tweede zin niet nodig) of vind je bij voorbaat het achtervoegsel -huppeldepuppel denigrerend (dan was de eerste zin niet nodig)?

Rodebeuk

Het was het eerste. Mogelijk wel met een lichte geirriteerde ondertoon.

Neemt echter niet weg dat ik de tweede regel een goed voorstel vind. Mis ik namelijk af en toe weleens op dit forum. Jij niet?

En bovendien

Hierna ga ik echt ophouden, want het is het eigenlijk niet waard, maar...

Snap ik nou weer niet zo goed waar jouw probleem mbt de beide zinnen zit. Eigenlijk is het gewoon beide.

Ik vind het niet aardig om iemands nick zo te omschrijven (ik zou jou nooit omschrijven als dat rodeboom....., en vul dan maar iets in dat vergelijkbaar is met huppeldepup), al snap ik nu wel dat je huppeldepup anders bedoelde dan dat ik het in eerste instantie las.

En ik wilde je even vertellen hoe dat op mij overkwam.