Kinderen hebben, werk hebben en ziek zijn

Vraag is verkeerd

Ik denk dat de vraag verkeerd is.

Niet waarom een vrouw zonder baan dat wel kan, en een vrouw met baan dat niet zou kunnen. Maar waarom beiden het uberhaupt doen.

Ik denk dat beiden dat niet kunnen (in geval van een echte griep), danwel dat het niet gewenst is en er toe leidt dat je langer ziek bent(ingeval van 'niet lekker zijn'). Maar vaak zijn we nét niet ziek genoeg om het helemaal niet te kunnen en dus modderen we maar wat aan. Iemand anders voor onze kinderen laten zorgen is onze eer te na.

Dat werkende vrouwen zicht tegelijkertijd wel ziek melden voor hun werk komt doordat ze daar vervangen worden (vaak). En voor veel werk geldt dat je je werk niet 'half' kan doen, maar de kinderen wel (kortom je zorgt er voor dat er niets ernstigs met ze gebeurt, maar daar houdt het wel een beetje mee op)

Lorwyn

Lorwyn:
"Bij echte griep (nog niet gehad als baas zijnde) ben je uitgeschakeld, maarja je kunt je kinderen niet aan hun lot overlaten."
Ik ben een paar keer zo ziek geweest, dat ik idd kinderen aan hun lot zou hebben moeten overlaten, als ik alleen voor ze had moeten zorgen. Dat hoefde niet, wegens partner en/of familie.

Dus; hoe doen anderen dat.

Hier ook

Een keer zo ziek dat ik niet meer voor de kinderen kon zorgen. Mijn moeder is toen gekomen. Verder blijf ik nooit thuis. Want als ik toch 's morgens op moet staan om de kinderen naar school te brengen dan kan ik ook wel gaan werken.

Toevallig voel ik mij op dit moment al een paar dagen niet zo lekker. Het liefste zou ik een hele dag in bed gaan liggen. Echt even bijkomen. Slapen en niets doen. Maar dat zit er niet in en ik merk dat het prettiger is om te werken dan thuis te zijn met vier kinderen. Op mijn werk ben ik met een ding bezig. Thuis vragen er toch minstens twee kinderen om aandacht en moet er nog van alles gebeuren. En natuurlijk willen ze geen t.v. kijken of ds'en. Nee, er moet midden in de woonkamer een tent gebouwd worden. Alle playmobil moet bij elkaar gezocht worden en heel mooi neer gezet worden (om de haverklap dus mááááááám ik kan ..... niet vinden).

2x meegemaakt

1 keer was ik geopereerd en is mijn moeder hier een paar dagen komen logeren. 1 keer hadden wij beiden griep en oudste ook, oudste was 1,5 en jongste 2,5 mnd. We hebben ons er zo goed en zo kwaad het ging doorheen geslagen. Eigenlijk sliep iedereen de hele dag. Jongste kreeg de borst, hoef je gelukkig je bed niet voor uit, en meestal heb je dan ook weer niet beiden het hoogtepunt van de griep op dezelfde dag dat scheelt dan weer.

De andere ouder neemt vrij

Wij hebben geen familie in de buurt die kan inspringen, dus hier neemt de andere ouder dan een vrije dag. Of neemt een aantal uren vrij en werkt de rest van de dag thuis (gelukkig hebben wij werk waarbij dat kan).

Ziekenhuisopname

Jaren geleden zijn wij 2 keer geconfronteerd met een plotselinge ziekenhuisopname...
Voor mij was het een acute blindedarm, op donderdagavond. Vrijdag's zouden de kinderen (1 en 3) naar het KDV, maar alle 5 de vaste leidsters waren ziek (ja echt!). Ze hebben 1 invalster van een andere vestiging laten komen voor de paar kindjes die echt niet thuis konden blijven, zoals die van ons (man moest echt iets voor zijn werk regelen). Toen ik 2 dagen later weer thuis kwam mocht ik nog niets tillen, en is mijn moeder een paar dagen bij ons in huis geweest.
Een paar maanden later was het andersom, en had mijn man een heftige longontsteking op zondagavond. Ik heb hem op maandagochtend in het ziekenhuis afgeleverd. En onze oppas was geveld door de griep... Gelukkig kon er 1 kind op het KDV terecht die dag (en allebei op onze 2 reguliere KDV dagen), en ik heb een dag calamiteitenverlof gekregen en verder wat thuisgewerkt en vrijgenomen die week (zeer flexibele baan).
Marjoleine

Cqcq

Ook hier een alleenstaande moeder die na een jarenlange spagaat is ingestort. Gelukkig zijn ook die van mij wat ouder. Maar ik weet ook niet hoe ik straks verder moet als ik weer beter verklaard ben en opnieuw mag gaan racen. Op naar de volgende burnout, vermoed ik. Dit was niet de eerste namelijk. Maar ze worden wel steeds zwaarder.
Een oplossing, behalve een uitkering, is er niet echt, al heb ik gelukkig wel steun van vriendinnen.

Hmm, lastig

Zo geeft de huisarts mij al zeker zo`n 5 jaar het advies om mijn keelamandelen te laten verwijderen. De rechterkant is chronisch ontstoken, maar daar heb ik niet heel veel last van. Ik heb helaas toch ongeveer 4 a 5 keer per jaar de hele boel behoorlijk ontstoken, inclusief wit beslag en koorts. En ja als het zover is, dan kom ik toch weer bij die huisarts, mag ik aub een kuurtje? Maar tot nu toe, durf ik het verwijderen van de amandelen gewoon nog niet aan. Nou ben ik misschien met dit soort dingen wel een beetje een angsthaas

Ik kan me er gewoon moeilijk een voorstelling van maken, hoe dat dan allemaal zou moeten. Manlief en ik zijn allebei kleine zelfstandigen, dus geen ziektewet etc. En we hebben de zorg voor drie kleine kinderen. Daarom stel ik het steeds maar weer uit, misschien wel een beetje dom, maar zo gaat het wel. Nu is er natuurlijk in mijn geval sprake van een keuze, als je zomaar iets overkomt, en je komt daardoor in het ziekenhuis terecht dan is het weer een heel ander verhaal. Maar goed, ook dan moeten die dingen allemaal opgevangen worden. Volgens mij hanteer ik nu de struisvogeltechniek.....

Trouwens tref ik toch ook regelmatig op het schoolplein etc zieke moeders, en dan is de standaard opmerking: Ja als moeder kun je nu eenmaal niet ziek zijn.

Groet,
Olijvje

Niet kunnen

Oh ik heb aardig wat dagen als een halfdooie mus doorgebracht,met een migraineaanval,en een half oog op de kleintjes..Of me als zodanig naar school gesleept,bij wat oudere kinderen die nog te jong waren om alleen naar school te gaan.Mijn man had dat nooit allemaal kunnen ondervangen met zorgverlof of vrije dagen,met 3 a 4 aanvallen per maand....

Ziek

Als ik ziek ben, dan meld ik me ziek en ja, dan moet ik smorgens natuurlijk wel opstaan en de kinderen wegbrengen. Daarna kan ik dan een flink aantal uren in bed liggen en dan s avonds weer de kinderen ophalen en van alles verzorgen tot ze in bed liggen. Dat weten ze op mijn werk natuurlijk ook, dat ik de ochtend en avond wel voor mijn kinderen zorg (geen partner) maar daar hebben ze nog nooit wat over gezegd. Ik vind het niet vergelijkbaar: wel je kinderen kunnen verzorgen betekent absoluut niet dat ik ook kan werken. Kinderen verzorgen kan ik ook lekker langzaam en 'gemakkelijk' doen (tv aan, niet koken, dat soort dingen). Op mijn werk is het niet mogelijk om 'half' te functioneren.
Als ik op mijn vrije dag ziek ben, dan heb ik dus de hele dag een peuter om mij heen en in de middag ook een zesjarige. Echt niet dat mijn werk dan zegt dat ik dus beter ben en de volgende dag moet verschijnen!
Iemand schreef over het dilemma dat je bij ziekte thuis moet zijn voor een mogelijk bezoek van de bedrijfsarts versus het moeten wegbrengen van de kinderen. Dat is lastig, maar ik denk daar eigenlijk heel makkelijk over: ik moet gewoon even de deur uit om de kinderen te brengen en weer te halen, dat weet leidinggevende, dan kan bedrijfsarts toch een ander moment komen. En die uren dat mijn kinderen op school en opvang zitten, kan ik dan weer gebruiken om beter te worden. Beter worden gaat bij mij toch sneller als ik lekker in bed lig.

Bijna alle keren dat ik ziek was, kon ik het zo redden. 1x was ik zo ziek dat ze een paar dagen extra naar hun vader zijn gegaan.
Plotselinge zaken als een ziekenhuisopname, ik moet er niet aan denken. Geen idee hoe ik dat dan ga regelen.

Rozenstruikje

Overigens

Ik sta wel vaak voor het volgende dilemma: ik werk 4 dagen per week en leidinggevende vindt dat ik 'dus' afspraken maar op mijn vrije dag moet doen. Op mijn vrije woensdag heb ik de zorg voor een peuter en een schoolgaand kind.
Fysio is bijv. heel lastig met mijn peuter. Zo ook een afspraak met een psycholoog, wil peuter meepraten. Ook een afspraak met een arts/ ziekenhuis aan de andere kant van de stad gaat hier ook nauwelijks of net niet lukken qua schooltijden van oudste. Een oppas heb ik niet, is hier niet voorhanden of superduur via een centrale.
Dus heb ik dit soort afspraken dan 'dus' onder werktijd, wel altijd aan het begin of einde van de werkdag. Maar dat irriteert leidinggevende mateloos.
Maar bij fulltimers is dit geen issue, die hebben geen vrije doordeweekse dag en kunnen dit soort afspraken dus probleemloos onder werktijd doen. Dat vind ik eigenlijk oneerlijk.

Rozenstruikje

Toen ik longontsteking had en helemaal niets meer kon

was ik eigenlijk maar wat blij dat ik vier dagen werk en dus voor drie dagen gewoon opvang had (vierde dag was man er)
Die vijfde dag moest mijn man vrijnemen, want ik was niet in staat om de zorg van mijn kind te doen.

Ik weet niet wat ik gedaan had als ik een thuisblijfmoeder zonder vangnet zou zijn geweest.

Ik voel ook altijd zo mee met een vriendin. Als zij ziek is kan haar man geen vrij nemen en ze heeft geen familie in de buurt. Voor haar is het echt zo dat moeders niet ziek kunnen zijn.

Verbazing

Ik ben soms verbijsterd als ik lees hoe sommige werkgevers met hun mensen omgaan. Het lijkt mij nogal logisch dat je als (alleenstaande) moeder in ieder geval je kinderen naar school brengt als je daar ook maar enigszins toe in staat bent. Daarna duik je je bed weer in en werken zit er dan niet in. Ik weet niet of er bij die 'strenge' bedrijven standaard procedures zijn, maar bij de bedrijven waar ik gewerkt heb moest je bij ziekte thuis zijn tussen 10 en 15 uur voor eventueel bezoek van een controleur. Dan had je dus ruimte om eventueel kinderen te brengen en halen.
Ik ben de afgelopen jaren een paar keer behoorlijk ziek geweest. Een keer toen jongste een baby was. Toen heb ik mijn ex gebeld om oudste naar school te brengen en of ze daar kon blijven. Gelukkig was mijn baby een slaapkop dus die heeft er niet onder geleden dat ik ook lag te slapen. Ik ben blij dat oudste nu groot genoeg is om, indien nodig, een dagje voor haar zus te zorgen als ik in bed zou moeten blijven. Dat moet geen week duren natuurlijk, maar meestal ben ik na twee of drie dagen wel weer zover dat ik kan uitzieken op de bank. En voor de boodschappen heb je Albert of bel ik mijn vader, zus, vriend of een moeder van school.

Rozenstruikje: inderdaad oneerlijk

"Ik sta wel vaak voor het volgende dilemma: ik werk 4 dagen per week en leidinggevende vindt dat ik \'dus\' afspraken maar op mijn vrije dag moet doen. Op mijn vrije woensdag heb ik de zorg voor een peuter en een schoolgaand kind. Fysio is bijv. heel lastig met mijn peuter. Zo ook een afspraak met een psycholoog, wil peuter meepraten. Ook een afspraak met een arts/ ziekenhuis aan de andere kant van de stad gaat hier ook nauwelijks of net niet lukken qua schooltijden van oudste. Een oppas heb ik niet, is hier niet voorhanden of superduur via een centrale. Dus heb ik dit soort afspraken dan \'dus\' onder werktijd, wel altijd aan het begin of einde van de werkdag. Maar dat irriteert leidinggevende mateloos.Maar bij fulltimers is dit geen issue, die hebben geen vrije doordeweekse dag en kunnen dit soort afspraken dus probleemloos onder werktijd doen. Dat vind ik eigenlijk oneerlijk."

Rozenstruikje, ik vind dit ook oneerlijk. Ik vind dat als je 4/5 werkt, dat dan ongeveer 4/5 van je doktersbezoeken etc. onder werktijd moeten kunnen.

Ik sta als parttimer voor vergelijkbare dilemma's, alleen bij mij is het niet mijn werkgever die dit afdwingt maar doe ik het zelf. Ik heb op mijn werk mijn eigen projecten en mijn tijd hard nodig, ik probeer ieder uur op mijn werk goed te benutten, dus plan bij voorkeur doktersbezoeken etc. op de dag(en) die ik heb ingepland voor mijn eigen werk ("freelance"); en ook een griepje/verkoudheid ziek ik op die dagen uit. Dat is nadelig voor mij eigen werk maar dat doe ik dus zelf. Wat dat betreft is fulltime werken veel voordeliger: je bent altijd ziek in werktijd, doktersbezoeken, tandarts etc., en ook de borrels en personeelsuitjes gaan van de werktijd af. Als parttimer heb ik geen "vrijdagmiddaggevoel" en werk ik tijdens de borrel door. Extra "leuke" dingen, cursussen, uitjes, etc., ik doe het allemaal buiten werktijd als het zo uitkomt - maar: andersom "pak" ik op mijn werkdagen ook een hoop flexibiliteit, ik deel mijn tijd zelf in, kom vaak later of neem langere pauzes, maar zorg wel dat ik mijn totaal aantal uren haal (meer dan dat).

Ik heb maar één dag in de week dat ik alleen voor mijn kind zorg (we hebben 3 dagen kdv en 1 pappa- en 1 mammadag), op die dag plan ik bij voorkeur geen doktersbezoeken etc of anders regel ik oppas. Maar ik ga nauwelijks zelf naar artsen e.d., dat verwaarloos ik - maar wij gaan wel vaak met onze zoon naar doktersbezoeken en als het niet anders kan dan ook onder werktijd. Het is trouwens mijn ervaring dat je vaak niet zoveel keus hebt bij artsen e.d., de specialist van mijn zoontje heeft maar één middag in de week spreekuur, toevallig een werkdag voor ons beiden, pech. Dat halen we uiteindelijk wel weer in met extra werk op andere tijden.

Wisse en rozenstruikje

O, zo roerend met jullie eens. Ik werk ook (ruim) vier dagen en inderdaad, ik plan alle afspraken op die ene vrije dag. En moet er dan heen met een peuter en een tas met speelgoed. Als het eens niet lukt om de afspraak buiten werktijd te plannen (de oogarts werkt niet op mijn vrije dag, dat werk), dan krijg ik scheve blikken op mijn werk. Terwijl ik zelden ziek ben, eigenlijk nooit iets tijdens schooltijd plan tenzij onvermijdelijk, enz. Dat irriteert mij dan weer en ik geef wel eens een stekelige reactie terug. Ik ga toch niet voor mijn lol naar de oogarts?
En dat verwaarlozen herken ik ook, dat ik afspraken voor mezelf eindeloos uitstel omdat er zo weinig tijd voor is. Wat een spagaat soms, en ik ben al helemaal niet lenig van nature, haha. Gelukkig heb ik een moeder die in geval van nood (ziekte) bijspringt.
Groetjes
Massi

Onder werktijd

Naar de fysiotherapeut en de verloskundige ga ik altijd onder werktijd. Mijn fysio werkt van 8.00 tot 17.00 en de vk heeft spreekuur van 8.30 tot 12.30 uur en daar kan ik echt niet op de behandeltafel gaan liggen terwijl mijn, ehm, ondernemende peuter er los rondloopt.

Huisarts en tandarts probeer ik wel zoveel mogelijk buiten werktijd te plannen, maar het kan niet altijd zo lang wachten. Nou ja, mijn baas en ik zijn flexibel hoor, hij mag mij ook best op mijn vrije dag bellen als hij een haastklusje heeft. Mijn vorige baas was meer van het nemen dan van het geven en toen heb ik tandartsbezoek weleens te lang uitgesteld, dat baal ik achteraf wel van (mijn gebit is níet flexibel).

Thuis zijn

Hier moet je dus als je ziek bent thuis zijn voor controle van 7 uur 's ochtends tot 7 uur 's avonds. Gelukkig is het beleid inmiddels niet meer dat je altijd controle krijgt en gebeurd het nu steekproefsgewijs. Maar het blijft lastig. Net als die afspraken met de bedrijfsarts die je alleen mag verzetten met toestemming van je leidinggevende. Gelukkig heb ik nu, i.t.t. een aantal jaar geleden een leidinggevende die geen moeite heeft met het verzetten van een afspraak met de bedrijfsarts. Maar toen ik die wel had, had ik geen been om op te staan.

Vreselijk

Ik heb 1 keer meegemaakt dat ik niet uit bed kon komen zo ziek. Gelukkig was zoon toen 4 en kon jij me de telefoon brengen. Ik belde eerst mijn zus die vlakbij woont maar ze had geen tijd zoon naar de crèche te brengen en wilde haar toen 12-jarige zoon sturen. Dat zag ik niet zitten.
Toen een vriendin gebeld die meteen kwam en zoon baar de crèche bracht. Eind van de dag was ik nog zeer beroerd maar kon ik zoon wel weer zelf ophalen.

Het is gewoon vreselijk als zoiets gebeurt.

Wat betreft doktersbezoek: je kan toch zeggen dat de dokter niet op je vrije dag kan? Of 's avonds wat werk inhalen misschien? Bij ons werkt gelukkig vrijwel iedereen parttime. Als ik lees hoe sommige mensen zo precies elk uurtje moeten tellen, dan ben ik zo blij met mijn werkgever!

Liora

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Cqcq

Toen ik nog alleenstaande moeder had ik ook een werkgever waar je de deur niet uit mocht als je je ziekgemeld had. Ik hing toen altijd een briefje bij de bel dat ik naar de huisarts of de apotheek was als ik mijn dochter moest brengen of halen. Werden ze nog pissig als ze me niet thuis troffen, maar dan was ik in elk geval ingedekt.

Geen netwerk

Inderdaad geen netwerk hier Pelle. Toen mijn dochter eenmaal op de basisschool zat kon ik daar altijd wel wat regelen, maar nu zou ik echt niet weten waar ik mijn kleine sloper even kan onderbrengen. Heb jij nog goede tips?

Dat dit voor een tbm ook lastig is kan ik me voorstellen, maar gelukkig hoef ik niet ook nog voor andermans problemen oplossingen te verzinnen. Misschien is het ook niet zo constructief om het te gooien op werken of niet, maar moeten we constateren dat het voor veel ouders problematisch is dat ze geen achterwacht hebben en moeite hebben kinderen en doktersafspraken te combineren.

Thuisblijven

Bij mijn eerste ziekmelding kreeg ik het bericht per post dat ik de volgende dag 40 km verderop moest verschijnen. Dit ging me echt niet lukken en nadat ik door een norse telefoniste was doorgedrongen, wist ik dat ik dat via de baas moest regelen en dat was zó rond. Op de brief stond niks over thuisblijven.
Ik ben nu, dwars over deze ziekmelding, opnieuw ziek geworden waardoor vervangend werk er ook even niet inzit. Ik kreeg nu een brief dat ik over een week 5 km verderop moet komen (en van een andere arbodienst, dat is net gewisseld; deze meldt ook dat wijzigingen via de werkgever moeten).
Geen woord over verplicht thuisblijven. Maar ik herinner me dat nog wel van vroegâh (meteen de volgende dag stond er een meneer op de stoep; ooit heb ik de sleutel in de deur gesproken met een briefje "mijn slaapkamer is de eerste deur links" ). In die tijd wisten we dat je sowieso thuis moest blijven. Ik geloof van 9 tot 11 en van 1 tot 3. Ook waren er richtlijnen dat je niks mocht doen dat je ziekte erger kon maken. Als voorbeeld werden risicovolle sporten, feesten en kermisbezoek genoemd.
Maar dan heb ik het echt over 20-30 jaar geleden.

Pelle

Godzijdank heb ik werk dat ik ook thuis kan doen soms en godzijdank ben ik geen thuisblijfmoeder.

(ik kan net zo makkelijk zeggen: ik heb geen moeder die even inspringt, ik heb geen man die vrij kan nemen)

Je vraagt hoe we het doen en de meesten hebben een aantal oplossingen.

Liora

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

De oorspronkelijke vraag...

...moet ik beantwoorden met: ik werk deels thuis en kan me, als grotendeels zelfstandig ondernemer, flexibel instellen. Dat moet ook wel vanwege de extra zorgvraag van mijn kinderen. Het werk dat ik in loondienst doe is ook redelijk flexibel maar zal wegvallen.
Keerzijde van de medaille is, dat "gewoon werk van negen tot vijf" er simpelweg niet in zit. Dat heeft conseqenties voor o.a. het inkomen en de (niet) pensioenopbouw. Maar such is life. Had ik maar geen kinderen moeten nemen, want niemand kan een schadevrije aflevering garanderen
Ik heb wel gemerkt dat je je inderdaad minder snel ziek meldt als je als zelfstandige werkt. Zeker als er al veel tijd in de kinderen gaat zitten. En dat dat opschuiven van die grens soms ver kan gaan. Te ver. Met als gevolg: sneeuwbaleffect, van de wal in de sloot, dat soort dingen.
Een vangnet in de vorm van een partner, buren, een zus, een vriendin of zo, die als kinderopvang kunnen fungeren is ook absoluut noodzakelijk volgens mij, wil je als werkende moeder kunnen "overleven" in geval van ziekte en kindverplichtingen.

Nog iets over thuisblijven

cqcq: "Hier moet je dus als je ziek bent thuis zijn voor controle van 7 uur 's ochtends tot 7 uur 's avonds."

Door mijn chronische ziekte en mijn huidige kwaaltje eroverheen MOET ik juist af en toe de deur uit, om niet verder in te kakken. Mocht ik zo'n tijdsbeperking hebben, dan zou dat juist slechter voor me zijn. En mocht ik tegen de lamp lopen: het lijkt me dat je als arbodienst/werkgever met héél goeie argumenten moet kunnen komen om me alsnog te straffen voor mijn afwezigheid.

Maar het gedoe eromheen, daar zit niemand op te wachten.

En ik moet bekennen: ik heb geen opgelegde beperkingen, maar als ik zoals gisteren door de winkel loop en ik zie een collega, dan heb ik toch de neiging om even weg te duiken. Ja, ik ben ziek, maar niet bedlegerig. Maar het één kan niet zonder de ander, toch? (het zit er bij mij ook ingebakken).

Knurf

Ik had een werkgever waar je van 7.00 tot 18.30 uur kón werken en ongeacht het aantal dagen/uren dat je werkte moest je ma t/m vr van 7.00 tot 18.30 uur thuis zijn voor controle.

Ja maar

... je moet toch soms naar de huisarts, de apotheek of de supermarkt? Er zijn genoeg alleenstaanden die echt niet zomaar iemand kunnen optrommelen om aspirine en kruidenthee in te slaan.
Groetjes
Massi

Massi nissa

Theorie: tja, moet je er maar voor zorgen op noodgevallen voorbereid te zijn...! *zwaaiend vingertje**

Praktijk: sh*t... *déja vu*

(in de wetenschap dat niet elke plaats een supermarkt-met-drogist heeft die dagelijks tot ver in de avond open is...)

Haha fladder

..gisteren weer een voorraadje neusdruppels in verschillende sterktes en zo'n superpak met 100 tabletten paracetamol gekocht. Zegt de drogist bij het afrekenen "heeft u nog vragen of bent u bekend met het gebruik van de geneesmiddelen?".

Dan moet ik voortaan dus zeggen: ja hoor jongen, het is voor als ik niet van huis kan voor de werkgeverscontrole...