Kind uitnodigen; bijdragen in kosten?

Tonny (over terugvragen)

Eerst even over dit draadje. Wij vragen nooit om een bijdrage als we kinderen uitnodigen om ergens mee heen te gaan. Als ouders dat aanbieden, nemen we het niet aan, gewoon omdat WIJ de kinderen uitnodigen.

Maar wat Tonny zei, gebeurde hier ook. Een bepaald vriendje mocht echt héél vaak mee, zwemmen, bowlen, weet ik 't. Maar onze zoon werd dus nooit teruggevraagd. Niet dat je het daarom doet, maar als het nóóit is, tja. Toen hebben we toch een beetje erop aangestuurd dat hij ook eens andere vriendjes mee vroeg en ja, toen werd hij dus ook eens teruggevraagd. Veel leuker en het voelt (puur gevoelsmatig, dus niet etiquette ofzo) ook veel fijner.

Heen- en terugvragen

Wellicht hebben meer mensen te kampen met hetzelfde verschijnsel als wij, maar als ons gezin in de auto zit, zit de auto ook vol. Er past niet eens een vriendje of vriendinnetje bij. Dus meegaande vriendjes m/v kunnen slechts op fiets- of loopbare uitjes mee, of één van ons moet met de rest van onze kinderschaar thuisblijven opdat de ander het vriendje kan meenemen. Dus ik vind het heel leuk als een kind van ons wordt meegevraagd naar een uitje, maar ik probeer het wel van tevoren tot ieders tevredenheid te regelen, en zonder "terugvraaggarantie", zeker als het over pretparken gaat.

Duur uitstapje toch eigen keuze?

Wij hebben toevallig dit weekend ons nichtje te logeren gehad. Omdat zij vroeg of ze een keer mocht komen logeren en wij het gezellig vonden dat ze er was. Een ritje met de tram, naar een gratis buitenspeeltuin en 's avonds zelf pizza maken. Het leukst vond nichtje het, vertelde ze de volgende dag aan haar moeder, dat ze bij onze baby op de kamer mocht slapen en hij om haar moest lachen. Ach...
We hebben het niet over kosten gehad en ik vind het logisch dat de ouders van nichtje niet mee betalen. Ook als we een duur uitstapje zouden ondernemen zou ik niet vragen om een bijdrage in de kosten, omdat het onze keuze zijn om een duurder uitstapje te maken. Neefje vroeg of hij in de kerstvakantie mag komen slapen en dan wil hij het hele weekend met man voetballen. Daar komen we goedkoop vanaf .

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Ja wat een ingewikkeld gedoe

De een Moet het vragen en de ander Moet het weigeren.

Jee, zeg wat een poppenkast.

Nee, gewoon duidelijk zijn. Als ik iemand uitnodig dan zijn de kosten voor mij. En als me dat te duur wordt dan zeg ik het erbij als ik uitnodig. En iemand mijn kinderen ergens voor uitnodigt vraag ik altijd of een bijdrage in de kosten gewenst is. En dat is dan ook een echte vraag. Je kunt immers niet weten hoe iemand anders dat ziet, en daarom vraag ik het.

Het enige dat niet leuk is, is het gevoel gebruikt te worden. Daar kan ik me echt wel iets bij voorstellen. Dus als het altijd eenrichtingsverkeer is dan stop ik ermee. Maar voor de rest mag hier iedereen altijd spelen, slapen, eten en mee. En als het me niet uitkomt zeg ik het wel. Simpeler kan niet, toch?!

Hmmm

Ik ben heel slecht in het inschatten van wat 'wenselijk' is. Als ik een kind meeneem, ga ik er vanuit dat ik gewoon alles betaal omdat ik het kind heb uitgenodigd. Als de ouder van het kind dan iets wil vergoeden, neem ik dat wel aan omdat ik het weigeren en aandringen zo genant vind (en een gedoe). Andersom biedt ik eigenlijk nooit aan iets te betalen als een ander mijn kind heeft meegenomen. Als mijn kind eens naar iets duurs, een pretpark ofzo, zou worden meegevraagd, zou ik vooraf vragen of ik in de kosten moet bijdragen.

Als oma nog een kleinkind had gehad?

Ik heb niet het hele draadje gelezen, dus misschien is het al genoemd, maar ik zou meteen denken: je nodigt een vriendinnetje uit omdat het leuk is voor je kleinkind. Als er meer kleinkinderen waren geweest (bv. er was nog een zusje) dan had je geen vriendinnetje meer nodig gehad.

Als er twee kleinkinderen waren geweest had je ze natuurlijk allebei meegenomen en ook geen extra geld ergens vandaan gekregen.

Ik vind dat vriendinnetje hier de rol van surrogaatkleinkind vervult, en dat oma dus voor de kosten opdraait. Als oma dat bezwaarlijk vindt moet ze of het aantal uitjes halveren, of het vriendinnetje niet mee vragen.

Dit is mijn mening.

Groeten, Margje

Rosase

Etiquette is het smeermiddel in de maatschappij, het draagt bij aan prettige omgangsvormen en tegelijkertijd schept het afstand: mensen die goed op de hoogte zijn van 'hoe het hoort' onderscheiden zich ermee van mensen die niet zo goed op de hoogte zijn.

Tirza

Etiquette

Etiquette is prettig omdat juist deze ongeschreven regels er voor zorgen dat mensen zich niet te kort gedaan voelen, dat iedereen weet waar ze aan toe zijn. Door etiquette gaat de omgang met elkaar net wat prettiger en weet iedereen waar ze aan toe zijn.

Overigens

Ik vind het niet in elk geval verkeerd om een bijdrage in de kosten te vragen. Het hangt er vanaf hoe de vraag is. Als je iemand uitnodigt is dit onvoorwaardelijk. Je vraagt dus geen bijdrage in de kosten. Bied iemand wel een bijdrage aan dan zou ik dat weigeren. Immers ik heb de uitnodiging gedaan zonder voorbehoud. Deze persoon is nu mijn gast met alle privileges die daarbij horen.

Iets anders is als ik de uitnodiging gelijk al afhankelijk maak van de bijdrage. Bijvoorbeeld Jantje wil heel graag dat Pietje morgen mee gaat naar het pretpark. Wij zouden dat ook heel leuk vinden maar alleen kunnen we de entree kosten voor Pietje niet betalen. Heel jammer maar helaas.
Als vervolgens de moeder van Pietje op die voorwaarde de uitnodiging aanneemt dan is het logisch dat er een bijdrage wordt geleverd.

Overigens zou ik mezelf bij deze vraag heel ongelukkig voelen. In de praktijk heb ik het dan ook nooit zo gevraagd. Wel is er soms vanuit de kinderen een initiatief gekomen voor een gezamelijk uitstapje wat door de betrokken ouders samen bekostigt werd. Dan lag echter het initiatief geheel bij de kinderen.

Etiquette

Als etiquette doel op zich wordt, schiet het zijn doel als smeermiddel voorbij. Ik vind dit duidelijk een staaltje van etiquette die nergens toe dient en alleen maar verwarring zaait.

Tirza en ashara

@Tirza: Ja en? Wat wil je daar mee zeggen?

@Ashara: Het probleem is in dit geval juist dat niet iedereen weet waar ie aan toe is. Daardoor zorgen dit soort lege frasen er alleen maar voor dat er meer onbegrip is en dat het er niet gezelliger op wordt.

Ben het dus helemaal met Genista eens. Dit is nou echt een geval waarin je maar beter duidelijk kunt zijn, dat scheelt een hoop gedoe en een hoop misverstanden.

Duidelijk

Het lijkt me toch het handigste om vooral zelf heel duidelijk te zijn in wat je wilt. Als je dat niet doet en dingen lopen niet zoals jij dat wilde is dat jouw schuld. Dus als je iemand uitnodigt en je wilt dat er een bijdrage wordt geleverd dan moet je dat duidelijk communiceren en niet hopen dat iemand dat aanbiedt. Of andersom, je wilt eigenlijk bij een uitnodiging van een ander zelf niet nog eens meebetalen, dan moet je dat ook niet aanbieden.
Wijzelf hebben onlangs een kind van een ander meegenomen op vakantie maar wel gezegd dat er een bijdrage moest worden geleverd in de reiskosten (extra ticket) maar dat het kind voor de rest kostenvrij was. Bewust van te voren gezegd zodat de ouders ook weten waar ze aan toe zijn, zou ik zelf namelijk ook prettig vinden en je komt niet voor verassingen te staan.
Volgens mij stamt sommige etiquette toch wel iets te veel uit een ver verleden, en is dat dus niet altijd handig of duidelijk.

Ja prima lijkt me

En als ze meer verwacht hadden zijn ze vrij om dat aan te geven. En bovendien hoor je dat wat mij betreft te doen op het moment dat je de uitnodiging verstrekt. Dat vind ik etiquette.... Dan weet je in ieder geval waar je ja tegen zegt.

Groot gelijk cobi

je kunt alles overdrijven, ook etiquette

Ach

Het is maar hoe het loopt, mijn dochter heeft een vriendin die het liefste hier speelt, vind ze leuk, waarom? ik weet niet, het moet altijd hier, nou OK maakt mij niet uit. Mijn dochter heeft ook een vriendin die bang is voor onze hond, meet haar speelt ze altijd bij hun.
Mijn zoon heeft een vriendje die wil alleen ergens heen als zijn moeder er bij is, dus die gaat nooit ergens met ons mee naar toe, mijn zoon wel met hun.
De overbuurmeiden spelen veel hier, daar mag het ook, maar ze letten mindergoed op mijn dochter die ruim een jaar jonger is als hun jongste als ik zelf, en zij mogen op straat spelen alleen. Dat mag mijn dochter nog niet. Ik heb haar een paar keer van de straat geplukt als ze daar speelde, dus de overbuur kinderen mogen wel hier, maar mijn dochter niet daar. Samen in de speeltuin mag wel, maar alleen als ik er bij ben.
Het is best in evenwicht hoeveel ze ergens anders en thuis spelen, maar niet per vriendje of vriendin. Dat ga ik ook niet afwegen.

Buzz

Fijn dat het jou niet uitmaakt, maar mij wel! Zoon heeft een vriendje die hier vaak wilde spelen maar zoon werd niet teruggevraagd. Zij hebben ook drie kinderen en wie weet is het voor hun in evenwicht, maar mij boeit het niet dat een ander kind van hun juist altijd thuis speelt!

Ik heb de laatste keer ook tegen de vader gezegd dat het nu hun beurt is. Sindsdien is er niet meer gespeeld. Dan spelen ze maar op school of op de NSO hoor!

Liora

Ach

Inderdaad vond ik dit echt te ver gaan. Zoon is daar nog nooit geweest!

En als zoon echt heel heel heel graag wil dat dat jongetje nog een komt, zal ik het wel doen, maar ik vind het bijzonder vreemd dat die ouders er totaal niet mee zitten dat het altijd eenzijdig is. Echt asociaal vind ik dat, en dan lijkt me dit ook geen geschikt vriendje.

Huh liora

Dat jongetje kan er ook niks aan doen, om dan gelijk te stellen dat hij niet geschikt is, poeh ik vind dat nogal wat hoor.

Etiquette

Etiquette vind ik belangrijk. Niet dat de etiquette op zichzelf belangrijk is maar wel dat juist etiquette regels voor duidelijkheid zorgen. Wie zich aan de 'regels' houdt zal minder vlug iemand kwetsen bijvoorbeeld. Etiquette is misschien niet altijd logisch maar het veraangenaamt het sociale verkeer aanzienlijk. Wie weet hoe het hoort kan daar altijd bewust van afwijken maar dan weet je in elk geval dat het afwijkend is en dan kan je daar op inspelen. Je hoeft je niet altijd aan de etiquette te houden maar het is gewoon prettig om bepaalde omgangsregels aangerijkt te krijgen.

Liora

Natuurlijk is het fijn als het spelen over en weer kan. Echter dit jongentje kan er ook niks aan doen dat zijn ouders geen zin hebben in andere kinderen over de vloer. Voor hem vind ik het wel zielig als hij niet bij jou meer welkom is. Straks redeneren andere ouders ook zo en dan heeft hij niemand meer om bij te spelen. Terwijl hij er zelf helemaal niks aan kan doen.

Mijn kinderen hebben ook wel een paar vriendjes die alleen hier komen. Van een paar kinderen weet ik dat hun thuissituatie niet altijd even prettig is. Het zou toch heel onaardig zijn als die kinderen nu niet meer bij ons mochten komen. Hier zijn alle vriendjes welkom ongeacht of mijn kinderen ook daar spelen. Zolang mijn kinderen het leuk vinden dat deze vriendjes komen spelen mogen ze zeker komen. Dat is onafhankelijk van de reden waarom mijn kinderen niet daar spelen.

Ashara

Op zich ben ik het wel met je eens voor wat betreft etiquette. Al eerder werd opgemerkt dat het op die manier kan fungeren als een soort smeerolie voor de maatschappelijke contacten.
Maar sommige ongeschreven regels, zoals deze met "moeten aanbieden mee te betalen en vervolgens het aanbod moeten wegwuiven" vind ik geen smeerolie meer. Integendeel, dat vind ik een handvol zand in een goed draaiend mechanisme kieperen.

Precies pelle

Zoals jij het beschrijft, bedoel ik het precies! Ik vind het geen vriendschap als het zo eenzijdig is. Het gaat er niet om wat ik meer werk vind.

Pelle

Maar dan kunnen die kinderen er toch nog steeds niks aan doen? Dan zijn die ouders misschien gewoon bot en asociaal. Dat is alsnog niet de schuld van die kinderen. De kinderen blijven gewoon welkom bij ons. Ik voel me dan ook niet gebruikt. De kinderen zijn de gasten van mijn kinderen. Mijn kinderen vinden het leuk als betreffend kind komt spelen. Dan kunnen de ouders nog zo bot zijn en blij met de gratis oppas maar uiteindelijk draait het voor mij niet om hun maar om hun kind.

Overigens als het mij een keer niet uitkomt dan zeg ik het ook gewoon. Dan kan het wel een andere keer. Bij ouders die altijd erg moeilijk doen over spelen ben ik ook minder flexibel dan bij ouders waarvan ik weet dat ik op moeilijke momenten ook bij hun terecht kan.

Het kind van ouder A is ook welkom als ik die middag eigenlijk geen andere kinderen kan gebruiken en ouder A echt omhoog zit om een oppas. Dan pas ik mijn schema aan omdat ik weet dat andersom ouder A precies hetzelfde zou doen. Bij het kind van ouder B zou ik mijn schema niet aanpassen omdat ik weet ouder B zelf dat ook nooit zou doen.

Als de middag toch vrij is voor spelende vriendjes dan maakt het met niks uit als het kind van ouder B komt spelen zelfs al is dat altijd hier. Kind kan er tenslotte ook niks aan doen.

Liora

Maar als dat jongetje afhankelijk is van de luimen van zijn ouders, is er toch nog wel een vriendschap? Ik snap je punt wel,maar je conclusies niet. Dat jongetje kan een hele fijne vriend zijn voor je kind, maar omdat zijn ouders (!) jouw kind niet uitnodigen is jongetje dus geen goeie vriend voor je zoon en is het geen vriendschap. Ben ik zo vreemd dat ik die gedachtengang niet volg?

Genista

Natuurlijk zijn sommige regels wat vreemd. Sociale omgang is ook een beetje een soort dans. Er zijn wat rituelen bij die in de loop van de jaren gegroeid zijn en misschien niet direct heel nuttig zijn. Toch zijn die regels nu eenmaal bekend en geaccepteerd door de meeste mensen. Het fijne van deze rituelen is dat je ook in onbekende situaties en met onbekende mensen makkelijk je weg kan vinden.

In dit geval is het voor de uitnodigende ouder fijn om te horen dat de ouder van het uitgenodigde kind zich wel degelijk realiseert dat er extra kosten aan verbonden zijn en dat een uitnodiging niet vanzelfsprekend is maar een iets extra's. Dat krijg je voor elkaar door uiteraard te bedanken voor de uitnodiging maak ook even stil te staan bij het kosten aspect. De uitnodigende ouder kan het dan afslaan en dit komt vervolgens extra genereus over. Iedereen is blij want beide partijen komen uitnodigend en dankbaar over.

Het is ook geen bezwaar om hier van af te wijken verder maar het is wel handig om te weten dat dit bovengenoemde scenaria het meest voorkomt. Dan wijk je dus bewust af en dan kan je verzoek ook op een andere manier inkleden.

Etiquette

Cobi heeft opzich wel een punt. Alleen is dit stukje etiquette zo onduidelijk danwel niet gangbaar dat het volgens mij alleen maar meer verwarring zaait.

Onbewust heb ik het tot nu toe blijkbaar altijd goed gedaan omdat ik
A als ik een kind uitnodig dat ook altijd volledig doe. Dus voor mijn kosten en
B als een ander mijn kind uitnodigt, ik nooit zo goed kan inschatten wat de bedoeling is en daarom altijd voor de zekerheid vraag wat de kosten zijn en/of wat geld mee geef dat gebruikt kan worden voor een bijdrage danwel een ijsje voor iedereen.

Maar als ik zie hoe verschillend er met deze regel omgegaan wordt en hoe sommige mensen daarmee in hun wiek geschoten zijn, kan ik alleen maar concluderen dat deze dus vaak niet werkt als sociale smeerolie. In tegendeel zelfs. Tijden veranderen en sociale omgangsvormen blijkbaar ook. Ik opteer in dit soort gevallen dus echt voor duidelijk zijn.

Rosase, zo denk ik er dus ook over

Cobi, ik ben het wel in het algemeen eens met het idee achter etiquette, want het kán inderdaad als smeerolie werken. Het kan ook, indien te ver doorgevoerd, als een dwangbuis voelen. En specifiek wat hier in de draad naar voren komt, komt dus bij mij over als zand. Wat mij vooral opviel was de stelligheid waarmee in deze draad naar voren kwam dat je "hoort" te vragen of je bij moet dragen en dat de ander dan "hoort" te af te wimpelen - en vooral dat mensen beledigd blijken te zijn als het niet zo gaat. Als ik een vriendje uitnodig voor de film omdat ik weet dat hij hem ook graag wil zien en ik dat voor de jongens gezellig vind, en ik zeg er meteen bij: "maar dan betaal je natuurlijk wel je eigen kaartje", dan is dat blijkbaar erg fout?
Uit deze draad blijkt ook dat er meer mensen, net als ik, van deze etiquette niets wisten. Dan vind ik het vrij hopeloos dat je hier stilzwijgend of in het schoolpleincircuit op wordt afgerekend. "Zij wimpelde niet eens af dat ik zou bijdragen in de kosten!"
En het argument dat je dan allebei lekker blij en dankbaar zou zijn, zie ik ook niet zo. Want stel dat ik niet afwimpel? Kennelijk ligt er een sociale druk op mij om af te wimpelen en genereus te zijn. Dat is namelijk het vervelende dat erbij komt, zelfs al ben je wel van de etiquette op de hoogte, dan wordt er bewust van afwijken, zeker ten opzichte van onbekendere ouders, een stukje lastiger. Ik geloof dat ik liever onwetend was gebleven

Genista

Ik ben het met je eens, en daarin niet uniek. Ik bied altijd aan de kosten voor mijn eigen kind te dragen, dat wordt vaak afgewimpeld, maar soms ook is men blij dat ik dat doe. Er zijn zat mensen die krap bij kas zitten. Andersom wimpel ik meestal genereus af, maar soms mag er een kind mee mits het zelf betaald. Ook mijn portemonnee kent een bodem. Ik heb nog nooit ook maar de indruk gerkegen dat de andere ouder dat raar of naar vond. Integendeel zelfs.

Pelle

Wij zijn het best wel heel eens
Inderdaad, als het een prijzig uitje is, neem ik eerst contact met de ouders op om het over geld te hebben, voor ik het kind uitnodig en als ik zelf aan een uitnodigende ouder vraag of ik kan bijdragen in de kosten, verwacht ik niet op voorhand dat dat genereus wordt weggewoven. Dat vind ik eigenlijk veel praktischer dan die hele etiquette.