Kind maakt niet altijd gelukkig

ken ze niet de ouders die werkelijk ongelukkiger zijn geworden na hun kind (of ze zeggen het idd niet), maar als ik hier kijk.....nee, ben ik gewoon gelukkig met mijn eigenwijze, tegendraadse en bijdehante maar oh zo lieve zoon en ben niet bang dat als de 2e er straks is ik er anders over denk.....

Moeilijk

Geen misverstand hoor, ik ben dol op mijn dochtertje, maar soms wenste ik een ander leven. Door haar beperking (asperger) is het gezinsleven heel anders dan ik me had voorgesteld. En dat is een heel acceptatieproces. Dus, ik kan me er wel iets bij voorstellen. Denk dat het een enorm taboe is als je echt spijt hebt. Ik heb zeker geen spijt maar mijn verwachtingen heb ik flink moeten bijstellen en dat gaat wel eens met au.

Trouwens

Het is gebaseerd op een onderzoek in Duitsland, waar het krijgen van kinderen toch nog een stuk anders is dan in nederland. Als vrouw werken met kleine kinderen is daar een nog groter taboe dan in nederland, geloof ik.

Zelf ben ik juist stabieler sinds ik kinderen heb. Ik kan me het hele dramaqueen spelen niet meer veroorloven en ik heb altijd iets om voor op te staan! Ik denk wel eens nostalgisch terug aan uitgaan tot 6 uur 's ochtends, en uitslapen tot halverwege de middag, maar ik geloof dat dat op den duur een heel leeg leven zou zijn geweest.

Alles staat en valt met verwachtingen

en als je al een flink aantal jaren gewend bent compleet zelf de regie te hebben over je leven, betekent kinderen krijgen flink inleveren en dat zal dan een wat minder groot geluksgevoel met zich mee kunnen brengen.

Ik heb al vrij jong de eerste gekregen, de periode van 'alle tijd voor onszelf' is niet zo lang geweest - misschien scheelt dat.

Als ik terugkijk, waren er tijden waarop ik me niet zo zinvol bezig voelde: vooral toen de oudste twee heel klein waren en ik de hele dag bezig was met kinderverzorging. Oh en die afschuwelijke gebroken nachten - daar wordt een mens pas ongelukkig van

Maar goed, ik geloof nooit dat ik me zonder kinderen gelukkiger had gevoeld. En die vijftien-jaar regel voor vrouwen vind ik vreemd. Heel apart. Herken ik totaal niet.

De man van m'n beste vriendin is ongelukkiger sinds er kinderen zijn. Hij zegt dat tegen haar, verder praat hij met niemand veel. Hij vindt op deze manier "niets meer aan z'n leven" en overweegt om te vertrekken. Carrière maken is leuker.
Zelf vermoed ik dat er meer speelt, gezondheidsproblemen, problemen met werk, en kinderen, wat elkaar allemaal versterkt, ik denk dat hij nu depressief is en daardoor de kinderen als zondebok ziet. Maar dat is speculeren. Hij vindt dat er geen probleem is, dat alleen de kinderen een probleem zijn.
Ik denk dat hij inderdaad ongelukkiger is geworden door de kinderen, maar dat hij anders ook niet gelukkig zou zijn.

Soms niet nee

Er zijn vást momenten geweest dat ik mét kinderen ongelukkiger was, dan ik zonder geweest zou zijn. Maar dat kwam niet omdat ze er zijn, maar om bepaalde situaties die hun aanwezigheid met zich meebracht/-brengt. Als de kinderen er niet waren geweest, waren die situaties er ook niet geweest. Maar omdat ik in zijn geheel genomen gelukkiger ben doordat ik moeder ben, vind ik die ongelukkige momenten van ondergeschikt belang.
Ik heb me er blind ingestort en heb me ver gehouden van een bepaalde toekomstverwachting. Alles is namelijk mogelijk, daar heb ik maar beperkt invloed op. Deze instelling komt voort uit hoe mijn ouders waren. Zij hadden juist wel verwachtingen en zitten nu hevig teleurgesteld in een mooi huis in het buitenland en er is geen contact meer.
Na een periode waarin man en ik best vaak onenigheid hadden over bepaalde opvattingen rond de kinderen, heb ik er bewust voor gekozen een negatief moment sneller af te sluiten om zo sneller open te kunnen staan voor iets anders. Ergens is het 'gemakkelijk' om in het negatieve te blijven steken, maar die negativiteit kost een hoop energie. Beter is, zo heb ik ondervonden, om het zo snel mogelijk af te sluiten, of om te buigen naar positieve gedachten en daardoor krijgen gelukkige gevoelens net even vlotter de kans.
Sommige zaken rondom het krijgen van kinderen heb ik nooit als reden voor ongelukkige gevoelens gezien. Gebroken nachten, sorry Tonny, heb ik nooit als reden voor ongelukkige gevoelens gezien. Dat hoort er bij, je wordt er wel moe van, maar niet ongelukkig. Van kloven word je naar mijn mening niet ongelukkig, het doet wel pijn. Ik denk dus dat het heel lastig is om een onderzoek als dit 'eerlijk' op papier te krijgen. Iedereen heeft een andere definitie van (on)gelukkig zijn en wat dat (on)geluksgevoel teweegbrengt.

Ik ben heel eerlijk

Af en toe valt het me lelijk tegen. Ik heb twee van de liefste schattigste jongens die er zijn, maar als ik voor de zoveelste keer op de SEH zit, of een nacht niet slaap, of zoals nu geconfronteerd wordt met het feit dat ik mijn katten weg moet doen is het niet zoals ik het me heb voorgesteld

Niet dat ik ongelukkiger ben, dat dan weer niet. Maar mijn leven is een stuk stressvoller en zwaarder geworden

Er is sowieso hoop

Volgens mij zei dat onderzoek dat geluk in een u loopt. Eind 20 ga je aan het zakken in geluksniveau, eind 30 zak je in dat 'dal' van de u en na je 45e stijgt het weer naar boven. Ouder worden heeft dus een voordeel

Berber

Je zit goed: the only way is up

Ik ben het wel eens met die U Dat heeft uiteraard ook te maken met dat je naarmate je leeftijd vordert steeds beter kunt relativeren en situaties kunt overzien. Vind ik.

Nou

Ik had me het moederschap iets anders voorgesteld. Afscheid nemen van je meervoudig gehandicapte kindje stond niet op mijn lijstje dat bij de roze wolk paste. Een kind met autisme en een stofwisselingsziekte ook niet. Ik hou zielsveel van mijn kinderen maar soms wilde ik dat ik ze niet had gekregen. Niet omdat mijn verwachtingen niet zijn uitgekomen maar puur voor hen zelf. Wat een moeite met heel simpel het leven. Voor mezelf heb ik nog geen seconde spijt gehad. Voor hen wel.

Wat is gelukkig?

Ik heb zo ontzettend veel geleerd van mijn kinderen, en er is een wereld voor me open gegaan, die ik nooit had gezien als ik geen kinderen had gekregen.
Maakt dat dan gelukkig? dat weet ik niet, eigenlijk wil ik ook niet meer weten hoe mijn leven er zonder kinderen uitgezien zou hebben, je kunt ze ook niet meer terug stoppen he?!
Ik weet nog dat ik dolgelukkig was met onze eerste baby... doodmoe, vaak ook onzeker, kwetsbaar... maar dat snoetje... ja, het was een huilbaby, en ook geen gemakkelijke peuter, en later bleek ze een vorm van autisme te hebben, en alles liep anders dan we vooraf dachten. Maar die allesoverheersende liefde en beschermingsdrang voor dat kleine wezentje dat jou is toevertrouwd, dat maakt me wel heel gelukkig, maar het maakt het leven niet gemakkelijker.
Ruim een jaar later kregen we er nog zo eentje! en je rolt er vanzelf in, je wilt hem vanzelf meteen al niet meer missen, tja, zou dat dan geluk zijn? of toch niet?
Tess

Ook eerlijk....

Laat ik voorop stellen dat ik zielsveel van mijn kinderen houd, maar.....ik vind de zorgen en het verdriet dat ik de laatste maanden heb om beide zonen erg zwaar. Met de oudste tobben we al vanaf de brugklas en ik ben het zo zat! De jongste heeft een tijd geleden iets doms gedaan (wat hem het leven had kunnen kosten) en sinds die tijd maak ik mij constant zorgen als hij niet op tijd thuis is of als ik niet weet waar hij is. En dat is slopend!
Ik heb geen spijt, maar als ik het over zou moeten doen zou ik niet aan kinderen beginnen.

Onmogelijke stelling

Ik vind de stelling onmogelijk. Ik lees in dit draadje veel geluk, maar ook veel verdriet en zorgen. Elk kind is uniek, elke ouder heeft zijn of haar eigen ervaringen. Zo'n stelling is veel te algemeen.
Groetjes
Massi

Niet?

Ik heb geen spijt, maar als ik het over zou moeten doen zou ik niet aan kinderen beginnen. ===
Deze opmerking komt niet eens bij mij op. En dat bedoel ik niet lelijk, maar 'niet begrijpend'.
Het hebben van kinderen is niet makkelijk, tenzij je van voor naar achter modelschatjes hebt en ik denk dat dat zelden voorkomt.
Als je niet aan kinderen was begonnen als je het over mocht doen, zou je je kinderen niet gekend hebben. Met de kennis, ervaring en herinneringen die ik nu heb, zou ik hun aanwezigheid niet uit mijn bestaan willen fantaseren. Er zijn zat situaties geweest waarin ik een kind achter het behang wilde plakken, maar ik vind het het allemaal zo vreselijk waard geweest.
Petra, het lijkt nu allemaal nogal somber, maar er komt echt een dag dat je opééns tot de conclusie komt dat het allemaal eigenlijk best lekker loopt en dan zie je het hele ouderschap ook weer positiever denk ik.

Geboren met relativeringsvermogen

Berber, daar was je moeder dan mooi klaar mee, zo'n vroegwijs kind.

Mijn kind hoeft mij niet gelukkig te maken

"Ouders met hoge verwachtingen blijken niet altijd gelukkiger te zijn door het kind."
Misschien moeten de ouders hun verwachtingen niet zo hoog stellen, worden ze ook niet zo snel teleurgesteld? Ik heb geen kind gekregen omdat het mij gelukkig moest maken. Ik geloof ook niet in de "liefdesbaby"; "We zijn samen zo gelukkig, we willen een kindje, dan worden we nòg gelukkiger."

Wil

Waarom heb jij dan een kind gekregen?
Een 'liefdesbaby' (wie heeft deze afgrijselijke uitdrukking toch bedacht?) houdt m.i. niet in dat de ouders er gelukkiger van denken te worden, maar is een product van de liefde die de ouders voor elkaar voelen.

Je kunt wel heel netjes zeggen dat je geen kinderen gekregen hebt om zelf gelukkiger te worden, maar is het dan omdat je ervan uit gaat dat je je kind gelukkig zult maken? Dat is nogal wat, hoe kun je dat garanderen?

Waarom krijg je kinderen?

Ik denk nogal primitief waar het kinderen krijgen betreft. Het is gewoon nodig dat we kinderen krijgen, anders sterven we uiteindelijk uit. Ik heb mij zeer welwillend in dat proces gestort, omdat ik mijzelf nooit anders gezien heb dan onderdeel van die natuurlijke 'bestemming' en mij er ook op verheugde. Of ik nu een man zou hebben of niet. Vragen als 'moet je nog kinderen op deze wereld zetten?' heb ik mijzelf nooit gesteld. Mijn ouders hebben mij gekregen in een periode dat er het een en ander veranderde in mijn geboorteland. Stel dat ze daardoor hadden besloten dat ze geen nieuw kind in die wereld hadden moeten zetten?
Ik zie kinderen krijgen dus als iets natuurlijks (in 2 betekenissen), maar het is ook iets erg egoïstisch. Je 'neemt' ze niet omdat je het kind daar een plezier mee denkt te doen toch? Ik neem aan dat de meesten, die kinderen willen, aannemen dat het een verrijking van hun eigen leven betekent. (Dat is dan blijkbaar toch een verwachting die ik heb gehad en die naar mijn gevoel ook waar is gebleken.)

Is het kind gelukkig?

In de grootste periodes van onderzoeken en gedoe, en kinderen die maar niet lijken te passen in wat de maatschappij tegenwoordig van ze verwacht... heb ik meer dan eens gedacht "wat heb ik die kinderen aangedaan?" maar nooit zozeer "wat heb ik mezelf aangedaan?" Ze passen niet in deze wereld, het leek allemaal zo scheef.
Totdat iemand mij vertelde dat je daar helemaal niks over te zeggen hebt het kind heeft jou als moeder gekozen! en is zelf hier naartoe gekomen!
Ik weet hoe zweverig dat klinkt, maar het geeft me wel troost. Je hebt niet alles te kiezen (al word daar tegenwoordig nogal eens anders over gedacht), kinderen komen op je pad, of niet, en ze zijn ook nooit van jou, ze zijn van zichzelf, het is jou taak om ze te begeleiden. Dat is al moeilijk genoeg.
Tess

Gelukkig

Een half jaar geleden zat ik er zwaar doorheen, ik had echt verdriet vanwege mijn oudste. Ik kon haar niet gelukkig maken. Net in die periode zat ik in een cursus vanwege mijn werk, een beetje een psychologische cursus. Ik zat daar in tranen omdat ik zo ongelukkig was dat ik mijn dochter niet gelukkig kon maken. Die psychologe zei toen dat dat mijn taak helemaal niet was, ik kon haar begeleiden en steunen maar ze moest zichzelf toch echt gelukkig maken. Zoals veel ouders heb ik nog steeds zorgen, misschien te veel maar ik heb me wel in mijn oren geknoopt dat ik bepaalde dingen gewoon niet kan. Ik ben er niet gelukkiger op geworden sinds ik kinderen heb maar toch kan ik me een leven zonder ze niet voorstellen. Ik zou alleen willen dat het soms makkelijker was maar misschien komt dat vanzelf.

Petra

Wil je me eens mailen. [email protected]

Ik zal mijn kind niet willen missen, maar...

...ik weet ook dat ik mijn man al lang verlaten zou hebben als zij er niet was, want we passen gewoon niet bij elkaar.

Maar zij is erg gehecht aan hem, dus ik blijf maar omdat ik haar niet wil kwetsen.

Anonyma

Dit is voor je dochter wellicht de beste oplossing in jouw beleving maar is dat werkelijk zo? Beter voor je dochter is gelukkige ouders.

Izar

Dank je wel, daar hoop ik ook op, op zorgeloze dagen!

Massi

Ik ben het met jou eens. Misschien had de stelling beter kunnen zijn dat leven zonder kinderen zorgelozer is?

Kaaskopje

Ik weet dat, omdat ik er nu midden in zit, het wat zwaarder zie dan, pak hem beet, over 10 jaar (althans dat hoop ik!)

Nikus

Je hebt mail!

Kaaskopje

Ik heb meer dezelfde gedachte als Tess. Kinderen komen op je pad of niet. Mijn zoon is niet mijn eigendom en ik heb hem zeker niet op de wereld gezet omdat een kind mijn geluk moest vergroten.
Dat doet hij wel, maar dat wist ik niet van te voren. Ik begeleid hem naar het "volwassen" worden en ik geniet daar dagelijks van. De ontwikkeling, veranderingen, ik vind het een heerlijk iets om moeder te zijn. Zoals jij zelf ook schrijft, een natuurlijk proces.
En nee, niet alle kinderen worden uit liefde geboren tussen 2 mensen. Dan zou de wereld er inderdaad voor ieder kind prachtig uitzien.