Jonge moeders /oude moeders

Nou

Hier is het geen bewuste keuze geweest om pas op mijn 36e mijn eerste kind te krijgen. Ik ontmoette mijn huidige partner toen ik 32 was en voor die tijd was er niemand met wie ik kinderen wilde. Zelf moet ik er trouwens niet aan denken dat ik op mijn achttiende al een kind had gehad.

Het is gewoon een teken van de tijd dat veel vrouwen later in het leven kinderen krijgen omdat ze gebruik maken van de mogelijkheden die hen worden geboden. Voor velen geldt de volgorde opleiding en werk, dan een partner en huis en dan kinderen. Jonge moeders worden om die reden (vaak ten onrechte) geassocieerd met 'geen opleiding' en 'niet de tijd genomen om het leven te ontdekken alvorens aan kinderen te beginnen'.

En vlak de invloed van de pil niet uit. In mijn moeders tijd was sex en baby's oorzaak en gevolg, nu kun je ervoor kiezen om geen kinderen te krijgen of er pas later aan te beginnen.

Chris

Scholing

Veel jongeren zitten op 20 jarige leeftijd nog gewoon op school. Is nu niet de meest handige combinatie met een kind. De meeste jongeren komen rond hun 23e van de opleidingen af.
Dan wil je daar toch eerst iets mee doen lijkt me.

Hier

was ik met mijn 22 klaar met mijn opleiding en toen konden ik en mijn partner ook pas gaan samenwonen. We wilden jong kinderen maar hadden ook wel wat tijd nodig om aan het grote mensen leven te wennen. Toen ik 25 was ben ik met de pil gestopt. We hebben er een jaar gedaan over zwanger worden en toen was ik ineens al bijna 27 toen het ventje er was. En dat was wat mij betreft precies goed. Overignes is mijn lief vijf jaar ouder dan ik anders hadden we misschien nog wel wat langer gewacht..

Mijk

Ideale leelftijd

Volgens mij is de ideale leeftijd als je er geestelijk ook aan toe bent en niet alleen lichamleijk en als je voor 100% weet waar je aan begint en de situatie gunstig is, financieel en ook wat betreft je relatie.

IK wilde altijd vroeg want dan was ik later een jonge moeder als mijn kind pubert. Stomme reden nu, maar toen dacht ik zo. Toen dacht ik dat het bij je huwelijk hoort en ik werkte toch niet dus dan maar ook een kind. Kreeg een miskraam en was jaar erop gescheiden dus gelukkig maar, achteraf gezien.

Toen weer getrouwd en ik was toen 30 en mijn man 20, wij wilden beiden, want hij werkte en ik zou dan toch degene zijn die het kind opvoedt, had toen al genoeg levenservaring opgedaan en veel kinderen van anderen mee gemaakt. Had ondertussen wel weer een miskraam gehad en daarom wilde ik in deze relatie niet eerst jaren wachten. Het werd een kunstmatige inseminatie met van mijn ex, maar kon niet op de natuurlijke manier. Ik was 32 toen ik dus eindelijk een kind had.

IK vind dat ook een prima leeftijd, ik had niet echt de drang meer om te feesten en had dat allemaal al gedaan.

Waarom, waarom

"Waarom worden vrouwen van begin 20 erop aangekeken als ze een kind hebben, is dit natuurlijk gezien niet de beste tijd om te baren?"
Omdat een heleboel mensen een heleboel andere mensen erop aankijken dat ze dingen anders doen dan zijzelf. Omdat hun manier namelijk de beste is. Zo kan ik jou vragen waarom jij vrouwen van rond de 35 erop aankijkt dat ze nog een kind krijgen.
Nog zo'n waarom: Waarom worden in deze discussies zelden of nooit de mannen erbij inbegrepen? Maken die de keuze voor kinderen niet? Zijn die niet evengoed van de uitstellerige? Wie houdt wie tegen?
Maar goed. Ik kijk twintigjarigen niet aan op hun kinderwens. Ik vind het best slim om er op tijd mee te beginnen. Had ik zelf ook graag gedaan, ware het niet dat mijn toenmalige partner niet wilde meewerken, en er vandoorging met een meisje van zeventien om zeker te weten dat hij nog langer kindloos zou kunnen blijven (Ahum. Dit is de gierend-kort-door-de-bochtversie, voor alle duidelijkheid).
Aan de andere kant heb ik ook niets tegen dertigplussers (m/v) die wat later op gang zijn gekomen. Omdat ik er zelf een ben, misschien. Omdat ik weet dat het leven minder maakbaar is dan je zou willen.
Het een is niet beter dan het ander. Ik denk dat leeftijd weinig te maken heeft met je kwaliteit als ouder. Het is een keuze, tegenwoordig, en dat heeft voordelen, maar zeker ook nadelen.

Tsja

Moyodo:
"Volgens mij is de ideale leeftijd als je er geestelijk ook aan toe bent en niet alleen lichamleijk en als je voor 100% weet waar je aan begint en de situatie gunstig is, financieel en ook wat betreft je relatie. (..) ik had niet echt de drang meer om te feesten en had dat allemaal al gedaan."
Het zijn de standaard-argumenten, en volgens mij zijn ze grotendeels dubieus.
Ten eerste, het leven eindigt niet als je kinderen krijgt: Ik heb mijn grootste feesten gevierd nadat ik allang kinderen had; en ook verder kun je alles nog, of zou je alles moeten kunnen.
Ten tweede, wat is zekerheid? Zeker van je relatie, als 50% van de ouders alsnog scheidt? Hoeveel zekerheid wil je?
Ten derde, wanneer ben je 'er aan toe'? Dat is ongrijpbaar, en ik denk dat het eerder omgekeerd is: 'Rise to the occassion'; de meeste mensen die een kind krijgen, passen zich gewoon aan de omstandigheden aan, en volgens mij kunnen juist jonge mensen dat makkelijker. Niet eerst een leven opbouwen en er dan nog wat kinderen instoppen -bouw je leven met je kinderen op.
Mgoed, ik zal op mijn 44e een volwassen kind hebben; bij mijn zoon in de klas zit een jongen waarvan de vader 43 was toen die jongen werd geboren.....

Gut tinus

"bij mijn zoon in de klas zit een jongen waarvan de vader 43 was toen die jongen werd geboren....."
En? Heb je medelijden met die jongen ofzo? Wat wil je hier nou mee zeggen?

Guinevere

Tinus: "En? Heb je medelijden met die jongen ofzo? Wat wil je hier nou mee zeggen?"

Nee, gewoon om aan te geven hoe groot het verschil kan zijn! Mijn echtgenoot is 44 en heeft een dochter van 5, en hij heeft een collega die even oud is en al grootvader. Kan gewoon allebei, het is maar net hoe je leven loopt.

Dat zal het wel zijn julie

Mijn man (in bezit van jonge kinderen) heeft ook een collega die jonger is dan hij, en die is al opa. Ze vinden dit allebei reuze grappig.
Er is geen goede of foute keuze hierin. Je moet het zo doen als je het wilt, of desnoods zoals het je overkomt.

De tijd is veranderd

en de tijd blijft veranderen, over 25 jaar ziet de wereld er weer anders uit.

Voor nu:
Studies duren langer en jongeren wisselen vaak ook een of meerdere keren voor ze een studie afronden. En meteen na je studie een kind - wat hoe je het ook wendt of keert grote invloed heeft op de praktische invulling van je bestaan- is niet zo'n voor de hand liggende keus.
Huizen zijn erg duur, en als je niet meteen een vast contract krijgt, is de financiele kant niet zo makkelijk.
Jongeren lijken volwassen verantwoordelijkheid wat voor zich uit te schuiven.
Het lijkt moeilijker geworden een stabiele langdurige relatie te hebben.

Zomaar wat dingetjes hoor, ik weet het ook niet.

Zelf was ik bijna 24 bij de komst van de eerste, maar dat is alweer héél lang geleden, de samenleving zag er bij ons in het dorp van toen anders uit.
Mijn eigen moeder was 39, mijn vader 45 toen ik geboren werd - zij vonden elkaar niet eerder... Ik heb het wel altijd wel wat jammer gevonden oude ouders te hebben; een kind is niet graag een buitenbeentje.

Binnenkort hoop ik voor het eerst oma te worden. De ouders van dit kindje zijn dan allebei 25.

Hier

Ik ben 33 jaar, ik heb zoons van 11 en 8,5 en 3,5 jaar.
Pas bij de laatste was ik een beetje gemiddeld.
Ach alles heeft voor en nadelen. Mijn man wilde graag jong vader worden. Ik was toch al overal vroeg bij dus dat moederschap deed ik er ook wel bij.
Ik voel me nog steeds jong, ga regelmatig uit enz. Maar dat zegt nauwlijks iets over leeftijd hoor.
groet, pol

Hier omgekeerd

Hier lijkt het eerder omgekeerd.

Ik ben de eerste in 3 generaties die voor z'n 30 kinderen kreeg. 't was even schrikken toen ik meldde dat ik zwanger was. Ik vond mijzelf nog vrij jong (26)

Maar het feit dat ik geen vaste baan had, was voor de familie flink schrikken. Die vaste baan kwam vervolgens pas toen kind 2 al bijna 2 was.

Hmn..

"Wat is er toch mis met "jong" ouderschap. Waarom worden vrouwen van begin 20 erop aangekeken als ze een kind hebben, is dit natuurlijk gezien niet de beste tijd om te baren? "

Erop aangekeken?Is dat niet een beetje overdreven en generaliserend? Het zal best eens voorkomen dat men wat meewarig kijkt maar het kan toch ook verrassing zijn?

Zelf heb ik een oudste dochter van 19, ik was 25 toen ze geboren werd.Als ik dat vertel kijken mensen soms ook even op.(ik zie er nu nog steeds uit als 25 namelijk Ik heb dan niet het idee dat ik erop aan word gekeken maar dat men verrast is. Het is ook een school met veel "oude" moeders. Als ik er iets meer over vertel vindt men het altijd erg leuk.

Niet altijd te plannen..

Ik ontmoette mijn partner pas toen ik 33 was, was 36 bij de eerste en bijna 40 bij de tweede. Als ik had mogen kiezen had ik ze vast eerder gekregen, maar soms lopen dingen gewoon anders. En jong of oud, ik ben vaak de enige moeder op de glijbaan in de speeltuin...

Fijn

Ik kreeg mijn oudsten vrij jong (de eerste met 22), en de laatste toen ik 34 was. Ik kan dus vergelijken. Jong vond ik het fijnst; juist omdat je je niet zo druk maakt over 'financieel, geestelijk, etc. eraan toe zijn'. Het gaat allemaal zo lekker vanzelf, dan. Maar met 34 was het net zo'n feestje, en als het had gekund had ik er met 40 ook nog wel een willen hebben

Sja

Mijn man was 16 toen zijn oudste kind geboren werd en 40 toen zijn jongste geboren werd. Toen had hij al een kleinkind, tweede op komst. Zo kan het ook. Man is jeugdig en sportief dus ik zie geen verschil met jongere vaders. In zijn vroege vaderschap heb ik hem niet meegemaakt dus ik weet alleen van horen zeggen hoe dat voor hem was.

Overigens..

..was man hier 42 toen jongste kwam, en hij is met dit kind volledig relaxed. Bij hem werkt het omgekeerd aan hoe het bij mij was; hij vindt het ontspannender naarmate hij ouder wordt. Zo heeft hij vandaag een vrije middag genomen om met drie kleuterjongetjes in de sneeuw te spelen, en daar zou hij tien jaar gelden niet over gepeinsd hebben (eerst het werk af).

Dezelfde moeder

Toen ik 25 was kreeg ik mijn dochter. Ik was de jongste van de zwangerschapsgym, de oudste was 43, ook in verwachting van haar eerste kind, 2 jaar jonger dan mijn moeder.
Ze is nu 13, zit in de brugklas en als ik op haar school ben, wordt ik (helaas) nog wel eens aangezien voor een eindejaarsleerling.
Mijn favoriete zender is radio 538, draag jonge kleding en heb bijna dezelfde interesses als mijn dochter (uiteraard hou ik de mijne op mijn achtergrond, ik ben wel haar moeder en wil haar niet voor aap zetten).
Haar klasgenootjes vinden me cool...
Oftewel, voor haar ben ik een hele jonge moeder.
Daarbij heb ik ook nog een tweeling van 4, die kwam toen ik 35 was. Op school sta ik tussen allemaal jongere vrouwen, ik weet dingen over de school van 9 jaar geleden, weet blindelings de weg.
Bij de tweeling heb ik niet meer het geduld, of de concentratie om te helpen in de klas met 30 luidruchtige kinderen. Ik trek het niet meer om te stoeien met 5 baldadige kleuters tegelijk, afsprong losse handen van de rekstokken lukt me ook niet meer (bij de oudste nog allemaal wel).
Oftewel, voor hen ben ik een "oude" moeder.
En toch ben ik hetzelfde mens, misschien iets rustiger, strenger, relaxter en meer certrouwen dan 10 jaar geleden.
Jakiro

Tja

tot m'n 26e studeerde ik, van m'n 28e tot m'n 33e had ik een relatie die niet helemaal goed verliep, dus kinderen krijgen was toen geen optie. Op m'n 34e ontmoette ik mijn huidige man en het eerste kind (na een miskraam) kwam toen ik net 36 was, de tweede vlak voor m'n 38e. Ik had liever eerder kinderen gehad, maar het was gewoon de/mijn tijd er niet voor.

Lara

Ik was met 22 ook nog niet klaar met m'n studie, maar zelfs dat is niet essentieel om blij te kunnen zijn met kinderen. Je wordt juist erg efficiënt van combineren. En gesetteld zijn, dat maakt zo'n baby nou helemaal niks uit. Mijn jongste heeft net zomin als mijn oudste belang gesteld in babykamers en autostoeltjes, hooguit mijn kijk erop was iets veranderd (samenhangend met budget)
Mijn oudste is trouwens niet van plan kinderen te krijgen voor ze dertig is, en haar zus zie ik over tien jaar wel met drie honden en twee kinderen rondlopen...het heeft misschien ook vooral wel met heel andere dingen te maken dan met leeftijd. Leeftijd op zich kan natuurlijk nooit het belangrijkste criterium zijn voor het krijgen van een baby.

Ach ja

hoi,
Ik was 29 toen ik moeder werd. Mijn man was toen 39. Ik had op mijn 19de al kinderen gewild, mijn man was daar nog niet aan toe. Toen hij eenmaal vader was, heeft hij wel eens gezegd: "Dat hadden we 10 jaar eerder moeten doen." Maar toen vond ik het juist wel prima, op mijn 29ste moeder worden. Achteraf had ik het niet met 19 al willen zijn.
Minka

Toen de oudste werd geboren was ik 21, toen de middelste werd geboren was ik 23 en toen de jongste werd geboren was ik nog net 30. 3 weekjes later werd ik 31.

Ik merk dat ik nu heel anders moeder ben. In de grote lijnen is er niets veranderd, alleen in het loslaten ben ik veranderd. Maar of dat aan mijn leeftijd ligt?? Volgens mij komt het meer omdat het de laatste is.
Als ik het over mocht doen, zou ik het weer zo doen. En inderdaad word er vaak raar tegen aan gekeken als je jong moeder word. Ach lekker laten gaan, ik was getrouwd, gesetteld en wij wilde toen graag kinderen. Ik heb er nooit spijt van gehad.
Wel ben ik één van de jongste moeders als ik bij de oudste in de klas kijk. Veel moeders zijn toch 10 jaar ouder. En ach we hebben er geen problemen mee, vaak zijn ze verbaast als ik mijn leeftijd zeg.

Hersenen pas rond 25e jaar volgroeid

Rond je 25e zijn je hersenen pas volgroeid. Eerder zou ik het mijn zonen later niet aanraden om aan kinderen te beginnen. Als je hersenen nog niet helemaal volgroeid zijn kan je ook minder goede partnerkeuzen doen, dat lijkt me toch niet handig met kinderen.

Proest

dat vind ik nergens opslaan.. Dus al die mensen die in de jaren 60 en 70 trouwden, en al vroeg kinderen kregen. Hebben bijna allemaal een verkeerde keus in partner gemaakt. Verbazingwekkend dat er dan zoveel lang en gelukkige huwelijken zijn..

Uitzonderingen

Volgens mij wordt iedereen die ver van het gemiddelde afwijkt wel eens verbaasd bekeken. Toen ik er achter kwam dat de ouders van een vriendje van zoon (5) al midden/eind 40 zijn dacht ik ook wel even 'He! Die waren laat!'. Heel veel jongere moeders ben ik nog niet tegengekomen (behalve op OO). Ik denk dat het inderdaad het hierboven beschreven 'mensen vinden overal wel wat van als het anders is dan zijzelf doen' verschijnsel is.
Wat de redenen van de keuze betreft, dat is inderdaad zo ontzettend maatschappelijk bepaald. Volgens mij is het gewoon een formule bestaande uit 'hoe goed is het maatschappelijk geregeld voor ouders' X 'biologische klok' die bepaalt wanneer mensen er toch dan maar wel aan beginnen ondanks dat ze al inzien dat het veel gedoe gaat geven met hun loopbaan etc. In landen met veel opvang (Scandinavie, Frankrijk) zijn de moeders een stuk jonger! In Duitsland is het nog slechter dan hier en beginnen veel vrouwen er helemaal niet meer aan. En dan heb je ook nog iets met groepsprocessen, het lijkt ineens een stuk gewoner om kinderen te hebben als je vrienden er ook aan beginnen.
Zelf ben ik hier ook een voorbeeld van: tussen 25 en 30 was ik aan het promoveren en daarbij had kinderen krijgen net zo goed of slecht gekund als bij mijn huidige werk. Maar omdat ik toch nog de tijd leek te hebben, niemand in mijn omgeving er mee bezig was (zeker niet de medepromovendi) en man er ook nog niet aan wilde heb ik pas na mijn 30e gezegd: hup, nu! Op mijn 31e moeder geworden en daarmee ben ik in mijn omgeving nog aan de jonge kant...

Hier

Hier heb ik geprobeerd de Paralympics te halen, daarna mocht ik zwanger worden. Nadat het wielerseizoen was afgelopen en man's zaadfabriekjes weer werkten lukte dat ook. De eerste was er 4 maanden na mijn 30e verjaardag en de volgende kwam met 32 jaar. Daarna nog een vroeggeboorte en twee missed abortions gehad. De wens voor een derde bleef maar met 39 jaar er een definitief punt achtergezet.

Projectie

Als ik hoor van een moeder van begin 20, dan ga ik me acuut inleven. En bij de gedachte dat ik op mijn 22e zwanger zou zijn krijg ik met terugwerkende kracht nachtmerries.
Toen ik 22 was, studeerde ik nog, en ik weet 1 ding heel zeker, als ik mijn oudste toen gekregen had, dan was die studie nooit afgekomen. Zoon sliep namelijk zelden, dus wij ook niet.

Ik heb tussen mijn 30e en 34e mijn 2 kinderen gekregen.

Daarna hebben we definitieve maatregelen genomen om de opgezette productielijn weer te beeindigen.

Als ik nu hoor van een leeftijdsgenoot dat ze zwanger is, dan krijg ik acuut weer last van projectie. Ik moet er niet aan denken nu nog een kind te krijgen.

Welbeschouwd was er dus maar een heel klein window-of-opportunity bij mij. Ik ben gewoon heel bekrompen als het gaat om kinderen krijgen

De kraamvisite die we trouwens gisteren aflegden was wel heeeeeeel vertederend. De papa en mama waren 25.

Tihama

Tegenwoordig?

Grappig Caroline, dat je schrijft dat er tegenwoordig zoveel oude moeders zijn. Wat noem je tegenwoordig? Gisteravond was ik op een ouderavond van de middelbare school van mijn dochter. De meeste ouders daar waren vijftigers, ook de ouders van brugklassers. Die hebben hun kinderen toch in de vorige eeuw gekregen, was dat ook al tegenwoordig? Ik heb collega's die tegen de 30 lopen en ouders hebben van rond de 70. Was 1980 ook al tegenwoordig? En mijn ooms van 50 die een moeder van 90 hebben, was 1960 tegenwoordig?

Jong ouderschap zie je inderdaad niet veel meer, maar worden mensen erop aangekeken? Ik kreeg mijn oudste op mijn 25e en zag er altijd wat jonger uit. Heb meermalen de vraag gekregen of ik tienermoeder was. Maar dat kwam er nooit verwijtend uit, maar verbaasd of belangstellend.

Wat de beste tijd om te baren betreft: is die er? Als je het mijn vraagt komt het nooit gelegen, want het doet altijd pijn. Ik voelde me bij mijn eerste zwangerschap op mijn 25e een stuk slechter dan bij de laatste op mijn 38e.

Maar goed, als mijn dochter me vraagt wat een goede leeftijd is om aan kinderen te beginnen, dan zeg ik wel 25. Als je dan een partner hebt die je geschikt lijkt en enigszins passende omstandigheden, stel het dan niet uit tot je ouder bent en het misschien niet meer lukt. Als mijn kinderen jong aan nageslacht willen beginnen, zal ik ze helpen waar ik kan om het te bolwerken. Maar goed, wanneer je je kinderen krijgt, dat hangt van zoveel dingen af.

Ik heb nu niet last van te weinig energie met mijn peuter. Wel merk ik dat ik toen ik 25 was veel flexibeler was in het aanpassen van mijn levensstijl. Toen ik achter in de 30 weer een kind kreeg, was ik veel meer gewend aan de vrijheid van veel uit eten gaan en weekendjes weg, waar ik op mijn 25e simpelweg nog geen geld voor had. Feesten heb ik net als Tinus daarna nog uitgebreid gedaan, ik ben blij dat ik het kinderen krijgen daar niet voor heb uitgesteld.