Jeugdzorg 3
https://www.linkedin.com/pulse/psychiaters-en-psychologen-vertik-het-om-de-troep-van-van-hintum/
Malou van Hintum:
"Problemen hebben altijd een context. Een kind maakt onderdeel uit van een gezin, zit op school, woont in een buurt, speelt met andere kinderen, heeft hobby’s of zit op sport. Gezinnen, buurten, scholen en sportverenigingen maken onderdeel uit van een wijk, een stad, een provincie. Allemaal samen maken we deel uit van Nederland, een maatschappij waarin de ongelijkheid toeneemt en de lasten en lusten steeds schever worden verdeeld. Politiek en maatschappij hebben er een handje van om de problemen die dat veroorzaakt, op psychiaters en psychologen af schuiven."
https://www.nporadio1.nl/spraakmakers/onderwerpen/497743-stand-nl-het-minimumloon-moet-fors-omhoog
Mensen een fatsoenlijk inkomen geven voor werk kan een hoop problemen in het gezin voorkomen en verhelpen.
Pas toen ik ging studeren kreeg ik in de gaten dat het in de gezondheidszorg usance is om een patient met een gezondheidsprobleem te behandelen als een eenling zonder context.
Zelfs in mijn gezin gedroegen gezondheidswerkers en jeugdbeschermers zich alsof ik geen context had van werk/hobbies/gezin/contacten en familie.
Het is best begrijpelijk want je kunt er ook teveel bij halen, maar net zoals je in de GGZ ook altijd oog moet hebben voor zintuigelijke problemen als gehoor/zicht en andere mogelijke lichamelijke problemen heb je ook zicht nodig op het weefsel van contacten en het leven van je patient.
Fraude
Bij de ernstig gedupeerde ouders van de toeslagenaffaire werden achteraf grotere en kleinere onregelmatigheden gevonden in het dossier waarvan men vanzelfsprekend aan ging nemen dat het om fraude ging.
Fraude die niet aan de mensen getoond werd of bewezen. Veel mensen konden zich daardoor ook niet verweren. Je kunt je niet verweren tegen beschuldigingen zonder grond.
En het systeem is te complex en de berekening te flexibel om vooraf voorkomen dat je achteraf foutloos blijkt te hebben ingeschat of verwerkt. De kans op onregelmatigheden is gewoon te groot.
Ik ben zelf aan die zwijnerij ontsnapt. Dankzij de sores met de kinderbescherming kreeg ik de afrekening van de kinderopvangtoeslag ook niet rond. Ik rende me rot. Dan weer naar de boekhouder van de kinderopvang, die cijfers op zou vragen bij de kinderopvang. Dan had ik weer een afspraak met de boekhouder maar de cijfers bleken niet geleverd. Ik ging er fysiek heen, want met de telefoon kwam je er niet tussen, want een eenmansboekhouder die spreekuren hield en emails waren nog niet ingeburgerd.
En dan weer naar de belastingdienst waar ik gelukkig een hele aardige consulent kreeg die mij hielp zaken op orde te krijgen. Uiteindelijk werd ik nogal ziek en heeft een zwager het samen met deze consulent keurig afgewikkeld.
En dat ging dus fout in de toeslagenaffaire. Bij mij ging men uit van onvermogen en complexiteit van het afstemmen van de diverse inkomsten en betalingen en de traagheid van de kinderopvanginstelling.
In latere jaren werd dat genadeloos op het bordje van de ouders gelegd: fraude.
Ik zie me nog strompelen naar die ver van de metro af liggende belastingdienst in Amsterdam. Gelukkig een loket waar ik toen wel netjes werd behandeld.
The picture
'Als je kind hulp nodig heeft ben je in de picture. Dat is niet individueel, dat is systematisch.'
Wat is hier 'the picture' en wat is dan het systematische eraan? Als je kind hulp nodig heeft kom je in beeld bij de hulpverleners (the picture). Dat lijkt mij evident. Dat die hulpverlening slecht kan gaan is waar, maar is het ook systematisch? Zit er een systematiek onder?
Ik herken heus wel dat er op basis van een verkeerde inschatting, verkeerde analyse van het probleem, verkeerde drang van hulpverleners om het goede te doen verkeerde beslissingen worden genomen. Maar gelukkig kan er wel verweer worden gevoerd, is het wel mogelijk om dossiers in te zien, is het wel mogelijk om naar de rechter te stappen of in hoger beroep te gaan, etc. En soms krijg je ongelijk en kun je daar heel boos om worden/blijven.
Rond de jeugdzorg zijn de 'triggers' voor fouten in het systeem ook aanwijsbaar: de meldcodes bijvoorbeeld, waar je terecht tegen ageert. Maar nu, na de transitie ook de veel te grote plaats van zogenaamde wijkteams, de zorg voor complexe problemen die door gemeentes moet worden ingevuld, maar waar eigenlijk een veel groter gebied (letterlijk, zoiets als wat eerst was: 'de provincie') voor nodig is, omdat het niet houdbaar is voor de kleine schaal van een gemeente. De 'soepele' overgang tussen vrijwillige hulp en kinderbescherming, waar ik altijd een tegenstander van ben geweest: liever een harde caesuur, niet zomaar bij elkaar om de tafel. Etc. etc.
Het is zeker niet zo dat er niks mis gaat in de jeugdzorg, integendeel. Maar ik zie niet goed hoe je buiten hulpverlening kunt blijven als je hulp voor je kind nodig hebt.
Als je hulp nodig hebt voor je kind kom je bij jeugdzorg terecht. Dat er dan bij jeugdzorg dingen mis gaan is evident, dat je daarover kunt nadenken en daartegen kunt ageren is terecht. Maar het is toch van een andere orde dan de deplorabele staat van het politieke en ambtelijke bestel die oprijst uit de verhoren van de parlementaire enquetecommissie rond de toeslagenaffaire.
Tsjor
Toeslagen
Als je kinderopvang nodig hebt kom je ook noodzakelijkerwijs terecht bij de overheid.
Je verweren bij jeugdzorgzaken is een wassen neus. De argumenten zijn roddel en daarmee de uitspraak een tombola.
Je bent en blijft in beide zaken afhankelijk van de goodwill van individuele ambtenaren en gedupeert door een politieke wind: pak ze maar aan. Die kindermishandelaars. Die fraudeurs.
En dan hebben we het nog niet eens over ingebakken discriminatie gehad. Het zal vast geholpen hebben dat ik een witte mevrouw in een mantelpakje was die het hulpverleningsjargon beheerst.
Dat is niet goed. En heel erg belangrijk om dat ambtelijk integer te houden.
En ja, hopelijk gaat dat wel steeds beter want men 'bewijst' steeds meer met social media. Zeker als het om een schandvlek gaat. Zie de politie die een zwarte man in een cel mishandelt.
En nou is Nederland echt niet het slechtste jongetje in de klas als het om ambtelijke integriteit gaat maar het blijkt een kwestbaar goed waar we goed op moeten passen.
Boos
Ik heb gelijk gekregen en ben toch boos. Door de 'verelendung' die zo'n systeem veroorzaakt voor gezinnen, ouders en kinderen, burgers. Het bestaan kan kwetsbaar zijn, maar in de financiele, relationele en maatschappelijke en sociale problemen te komen DOOR de overheid dat lijkt me de achterdeur uit.
Ja, je kunt een maatregel ontlopen, maar de schade is al aangericht. Vechten om je kinderen uit handen van de overheid te houden terwijl je al bijna geen lucht meer over hebt vanwege een probleem dat je met hulp wil oplossen.
En dan juist de goot ingetrapt worden, want zo ervaar je dat. Je staat in de houding om het op te lossen en ze nemen je juist te pakken als je kwetsbaar blijkt te zijn.
Sorry hoor. Die neoliberale roofdierenmentaliteit is gewoon een kwestie van kortzichtigheid en politieke waan van de dag. De onderbuik regeert omdat we anders de kiezers teleurstellen. En ja, we doen het zelf. We zien het pas als we het zien en we zien het dus niet.
De grootspraak heerst, zeker nu er weer verkiezingen aankomen. Hoewel ik de indruk heb, bijvoorbeeld als je naar het PvdA programma kijkt dat het er nu hopelijk socialer aan toegaat. Tenminste als je de praatjes mag geloven.
Vroeger
Jouw verhaal stamt echt uit een andere tijd. Je had nog een aardige consulent bij de belastingdienst. Men ging nog uit van onvermogen, complexiteit en traagheid bij de kinderopvang. Je vond nog een loket waar je netjes werd behandeld. Dat is echt een andere tijd.
Mensen vinden/vonden (hopelijk) nu geen aardige consulent, maar een Rutte-doctrine, die inhoudt dat 'vrijwel alles kan worden geweigerd en daarom moet worden geweigerd.' Dat gaat om informatie. Ouders kregen niets te horen, dossiers werden zwart gelakt. Geen zicht op wat er aan de hand was. Rutte lijkt dat trouwens nu ook door te willen trekken naar de pers: het beroep op openbaarheid van bestuur, op basis waarvan de pers (Trouw en RTL-nieuws) uiteindelijk documenten boven tafel kregen, waardoor de hele toestand publiekelijk bekend werd, die mogelijkheid voor de pers zou hij graag willen beperken. Dit gaat veel verder dan het belang van de ouders alleen, dit raakt het hart van de democratie.
Ouders kregen van de ene dag op de andere, zonder enige vooraankondiging een gigantische rekening in de bus. En mochten absoluut niet weten waarom. Betalingsregeling mocht niet. Ouders mochten niet weten waarom. Tweede kamer stelde vragen, Ook zij mochten niets weten. Informatie werd achtergehouden. Tot op de dag van vandaag moet er nog steeds informatie boven tafel komen.
De gevolgen zijn gigantisch. Ik ken zo'n ouder. Ze moest direct stoppen met werken, kinderopvang was niet meer mogelijk, kun je niet uit eigen zak betalen. Zelf ontslag nemen, dus geen inkomsten. Rechtszaken die niets uithaalden. Schulden, beslag op woning, ruzie, echtscheiding. Tot op de dag van vandaag heeft ze nog steeds geen antwoord op de vraag: waarom. Ze heeft zich er ten slotte bij neergelegd, is weer gaan werken (zonder kinderopvang) heeft de schuld uiteindelijk afbetaald en staat nu in feite nog steeds met lege handen. Geen schuld meer, maar ook geen eigen woning, geen relatie, geen vertrouwen meer in de rechtspraak, en moe, vooral moe. Te moe om zich nog te melden bij het loket voor de gedupeerden. Bang om weer in dezelfde rollercoaster terecht te komen.
Deze ouders hadden geen loket waar ze netjes werden behandeld. Ze hadden een minister die dacht dat hij hen moest wijzen op het telefoonnummer van de belastingdienst, terwijl de mensen achter dat telefoonnummer opdracht hadden gekregen om geen informatie te geven.
Dit probleem is echt van een andere orde geweest. Een buitencategorie georganiseerde kafkaiaanse mistoestand.
Tsjor
Boosheid
'Ik heb gelijk gekregen en ben toch boos.'
Als ik aan mijn eigen verhaal terugdenk kan ik ook nog boos worden en besef ik heel goed hoeveel tijd, energie, slimmigheid en trucjes er nodig waren om het goed te krijgen voor mijn pleegdochter. Mijn eigen gelijk al of niet krijgen vind ik niet zo belangrijk. Elk verhaal dat linkt aan mijn eigen verhaal maakt me nog steeds boos. Simpele cijfers over de toename van OTS en UHP en de deplorabele staat van de gesloten jeugdzorg (raakt me zeer), roepen onmiddellijk mijn verontwaardiging op. Bijvoorbeeld de wethouder van Rotterdam die zegt dat het prima gaat in de wijkteams omdat ze allemaal een bepaalde certificering hebben'; terwijl aantoonbaar is dat ze geen verstand van complexe problematiek hebben.
Maar ik wil niet blijven hangen in die boosheid en ik wil die boosheid ook niet gaan voeden door het te gaan verbreden naar 'het hele systeem' of 'altijd' of 'neoliberale roofdierenmentaliteit'. Het je iets meegekregen van de bijdrage van Ascher (PVDA) in de toeslagenaffaire?
Ik wil die boosheid terugbrengen naar analyses, naar het zoeken van antwoord op de vraag: waarom gaat dit zo mis; naar verbeterpunten. Ik wil niet mezelf machteloos denken tegenover een systeem waar niets aan te doen valt.
Ben ik geslaagd als het gaat om jeugdzorg? Nee, absoluut niet. De 'soepele' overgang van vrijwillige hulpverlening naar gedwongen hulpverlening is geïnstitutionaliseerd in 'Veilig thuis'. De gesloten jeugdzorg is een drama geworden, omdat financiering ervan afhankelijk is van de gemeentes, waardoor personeel altijd tijdelijk is, dus kennis en ervaring mist. Het systeem van 'een gezin een plan' is nog steeds niet beschikbaar voor ouders zelf ( volgens mij functioneert het helemaal niet meer). Tegenover het afvinksysteem van de meldcode staat nog steeds contra-indicatie waarin de risico's van ingrijpen staan. Problemen oplossen met de hulp van een eigen-kracht-centrale is nog steeds geen 'common sense'.
Maar ik ben mijn eigen boosheid wel ontstegen en ik heb wel het gevoel (belangrijk) dat ik er iets nuttigs mee gedaan heb. Ook al was het niet allemaal succesvol. Ik kan nog genieten van de vergadering, waarin iemand een prachtig plan presenteerde: alle kinderen zouden kleurtjes krijgen en aan de hand daarvan zou beslist worden wat er moest gebeuren (door de politie in samenwerking met....). Ik vroeg of ouders wisten welk kleurtje hun kind had. De stilte die daarop volgde was oorverdovend, maar wel effectief als het gaat om het aantonen van een fundamenteel mankement.
De wereld is niet perfect, bij lange na niet. Maar het heeft volgens mij weinig zin om daarin te blijven hangen en alleen maar bevestigingen te zoeken van die imperfectie. Ook in die imperfecte wereld kom je mensen tegen die streven naar verbeteringen. Zelfs bij de mensen die tegenover je staan. 'Gelukkig deugen de meeste mensen wel' ook al staan ze voor mijn gevoel aan de verkeerde kant van de streep.
Tsjor
Leed
Fijn dat je een ordening in leed aan weet te brengen Tsjor maar je ziet toch zelf wel in dat het inderdaad toegaat naar een systematisch kortwieken van de rechten van burgers? Kafka is niet alleen van toepassing op de toeslagenaffaire.
En die moeheid komt echt niet alleen voor bij toeslagenaffairegedupeerden. Je moet eens weten hoe moe jeugdzorgouders worden!
Je hebt vast wel eens wat min of meer woedende aanklachten van jeugdzorgouders gelezen. Maar natuurlijk die mensen zijn boos omdat ze ongelijk hebben gekregen en dat kan gebeuren.
Dat daar ook ziekte, echtscheiding, baanverlies, zelfmoord, de goot bij komt kijken ligt natuurlijk aan hun tokkiezijn.
En de Kafkaverhalen van Ranada en Sven en andere jeugdzorgchroniqueurs zijn gewoon teleurgestelde ouders met te hoge verwachtingen.
En te weinig financiële buffer. Eigen schuld dikke bult.
Je kunt wel kinderen krijgen maar dan moet je ook financieel, emotioneel, sociaal, maatschappelijk in staat zijn je te verweren tegen de overheid.
Ik begin die Amerikanen steeds beter te begrijpen.
en dan moet je plat gaan liggen
'je ziet toch zelf wel in dat het inderdaad toegaat naar een systematisch kortwieken van de rechten van burgers'.
Nee, die intentie zie ik niet rond de jeugdzorg. Ik zie goedbedoelde misslagen. Bovendien helpt het niet als je zo denkt, want dan maak je jezelf machteloos, ronddwalend in je eigen verongelijktheid en je eigen boosheid. Je ziet de verschillen niet en dus ook niet dat er andere oplossingen nodig zijn.
Je gooit alles op een hoop, om er vervolgens zelf onder te gaan liggen; en daar dan weer boos over te zijn.
Tsjor
Boosheid
Inderdaad zou het goed zijn als ik het wat meer los zou laten. Ik kan het ook niet oplossen. Alleen mijn stem kan nog een piepklein beetje verschil maken.
Maar ik meld het wel, wat het ook is, hoe het ook komt, waar het ook toe leidt, wie zich er ook mee bezighoudt, zo ga je niet met burgers om, en dat blijft onder de aandacht.
Maar echt
gooi dan niet alles op een hoop, trek niet alles naar je eigen verhaal, dan kun je onderscheid maken en kan je boosheid effectiever ingezet worden.
Tsjor
Het een sluit het ander niet uit
Er zijn verschillende zinvolle perspectieven van waaruit gekeken kan worden. Ik kwam in een interview in de Belgische krant de Morgen met David van Reijbroeck over de Nederlandse koloniale geschiedenis in Indonesië dit citaat tegen: “ “Dat is ook een les voor vandaag. Als een overheid niet ziet in welke mate ze vernederend optreedt, als een overheid haar eigen geweld niet ziet, zal ze altijd verbaasd zijn door het geweld dat opduikt aan de overzijde. Je ziet dat bijvoorbeeld ook bij Black Lives Matter. Het structureel vernederen van breed gedragen frustraties leidt altijd tot tegenreacties. Het moment waarop je een redelijk gesprek nog kunt voeren is plots voorbij. Dan rest enkel polarisering en woede.”
Natuurlijk is de systematiek, de manier waarop de vernedering georganiseerd wordt, in de verschillende misstanden anders. Maar dat er, vaak onbedoeld en onbewust, vernederd wordt, is de gemene deler. Dat zelfs in de jeugdzorg en de Wmo, waar zoveel woorden zijn gewijd aan ‘de kanteling’ toch zo weinig echt bewustzijn lijkt te zijn ontstaan over de verzwakkende en zelfs ronduit destructieve tendenzen bij ‘hulpverlening’, is intriest en eigenlijk schokkende. Want dat is dan nog een sector die aan zelfreflectie doet. Overduidelijk met grote blinde vlekken. En inderdaad Tsjor, bij de pakken neerzitten is het slechtste wat we kunnen doen. Er moeten in al die sectoren onophoudelijk ongemakkelijke vragen worden gesteld, zoals jij dat schetst. Tot ze niet meer zomaar kunnen doorgaan omdat duidelijk wordt dat het zo echt niet verder kan.
Politiek
Grappig hoe het werkt. Nu kom ik overal dingen tegen die hieraan gerelateerd (lijken te) zijn. In een artikel in Trouw over Obama’s memoires:
“Terwijl Obama’s uitleggerigheid in een boek goed werkt, heb je daar als politicus juist last van (...)
Na een goed beargumenteerd pleidooi in de Senaat tegen een belastingwet kwam de voorzitter naar hem toe en complimenteerde hem. “Je had een aantal goede punten. Misschien heb je zelfs veel mensen van gedachten doen veranderen. Maar de stemmen zijn onveranderd gebleven.””
En:
“Nadat [Obama] vertelt hoe marinecommando’s voor de kust van Somalië de gegijzelde Amerikaanse kapitein van een vrachtschip hadden bevrijd, denkt hij aan de gedode gijzelnemers en hun leeftijdsgenoten. “Het liefst zou ik hen op een of andere manier willen redden – hen naar school sturen, een vak laten leren, de haat die hun hoofden opvulde wegnemen. Maar in plaats daarvan, door de wereld waarin ze leefden en het apparaat dat ik aanvoerde, was het vaker zo dat ik ze doodde.”
Niet voor niets concludeerde hij dat je over een zekere dosis grootmoedswaan en krankzinnigheid moet beschikken om president van de VS te willen worden. Optimistisch laveren tussen werkelijke (on)mogelijkheden door is een echte kunst! En een die je nooit werkelijk ‘beheerst’.
Ouders blijven verbaasd geconfronteerd worden
https://twitter.com/Jmstorm78Storm/status/1332957857063514112
"De reden dat ik deze lange tweet schrijf, is omdat ik mij terecht zorgen maak over hoe makkelijk ambtenaren, die geen kennis hebben over bepaalde zaken, zware uitspraken doen, beschuldigingen doen, feiten niet onderbouwen, gezinnen niet zien & alle registers kunnen opentrekken om
gezinnen te achtervolgen, levens kapot te maken en burgers hier niets tegen kunnen doen. Dit moet veranderen! De wet moet veranderen, burgers horen ook rechten te hebben."
Doneren rechtzaak voor een veilige school en veilig thuis
"We hebben een zittingsdatum! De rechtszaak zal woensdag 2 december om 12:00 plaatsvinden.
Doneer nu
Voor deze rechtszaak hebben we € 15.000 nodig. Help mee om deze juridische procedure mogelijk te maken."
In Twitter, oa. Katinka Slump, kinderen met ME die toch naar school moeten, ouders die een briefje bij de dokter moeten halen (doen dokters niet) en het advies om bij problemen naar de jeugdarts te gaan en backup tegen school te regelen aldaar.
Desperaat dit. De jeugdarts is ook van de overheid en heeft belang bij de schoolplicht, akkoord ze hebben een artseneed afgelegd maar wel belang bij een positie als bedrijfsarts voor leerlingen. Wiens brood men eet dus.
Hopelijk minder maar er worden kwetsbare kinderen bij VT gemeld zonder dat school voldoet aan de leerplicht en online onderwijs aanbiedt.
https://www.nporadio1.nl/binnenland/27940-gommers-andere-regels-voor-jongeren-dan-voor-ouderen
Gommers spreekt over toename besmetting onder scholieren.
Nou ja, scholen zijn gewoon brandhaarden als wil niemand daar het belang voor de bestrijding van inzien. Liever melden we bij (On)Veilig Thuis. Al komt een kind met gegronde redenen niet fysiek naar school.
NPO Radio 1 zondag 29-11-2020 21uur
https://www.nporadio1.nl/achtergrond/27987-onplezierig-adhd-radio-doc
"2,8 % van de Nederlandse kinderen tussen 4 en 12 jaar heeft een diagnose binnen het autistisch spectrum (ASS) en naar schatting heeft 2 tot 7 procent van de kinderen in Nederland ADHD. Voor deze kinderen is het leven soms ingewikkeld. De zorglast voor hun ouders en opvoeders is zwaar. Vaak lijden hun relatie, sociaal leven, werk en geestelijk welbevinden hieronder. "
Je wil, zeker tegen je kinderen, niet teveel klagen over het beslag dat zij op jou leven leggen, gemiddeld (veel) meer dan andere kinderen.
Maar het is wel zo. Je doet het met liefde maar het kost wat. Emotionele energie, tekst, flexibiliteit om alle kleine en grote drama's op te vangen, per direct. Het onbegrip van vrienden en familie, laat staan andere derden. Het soms zeer ernstige, psychische en/of lichamelijke, lijden van je kinderen aanzien en meevoelen.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over het gedoe met school en hulpverlening.
Ik kreeg daarvoor wel waardering, allereerst van mijn eigen vader, maar ook van de kinderrechter en van sommige docenten/mentoren op de school van mijn kinderen. Mensen waarvan je vermoedt dat ze zelf ervaring hebben. En dat doet toch echt goed, zeker als je nog in het heetst van de strijd zit met de instanties..
De Hofbar - UHP
De Hofbar
Hierna om 22:40: Zaak van je Leven
In een onveilige situatie kan de kinderrechter besluiten om een kind uit huis te plaatsen, maar dat gebeurt ook onterecht. Jeugdzorgwerkers baseren hun rapporten te veel op aannames, en deze worden overgenomen door de Raad voor de Kinderbescherming en de kinderrechter, die uiteindelijk zo'n maatregel op kan leggen.
https://herkenouderverstoting.nl/index.php?option=com_content&view=article&id=405&catid=83
De zaak van Sergeant-Majoor Hendrik-Jan Oussoren, die zo naief was om zelf jeugdzorg in te schakelen. Ondanks vrijspraak en geen ontoelaatbare zaken van hemzelf maar wel van de instanties ziet hij zijn zoontje niet meer.
Is dit wat ik hoop dat het is?
"In Zeeland verdwijnt een grote jeugdbeschermingsorganisatie die 700 gezinnen met in totaal 1100 kinderen met ernstige problemen begeleidt. Alle dertien Zeeuwse gemeenten hebben per 1 januari het contract met Intervence opgezegd."
Hopelijk heeft men wel geld voor echte hulp en echte deskundigheid over. Bijvoorbeeld voor de kinderpsychiatrie of voor ondersteunende jeugdzorgvoorzieningen als hulp aan tienermoeders of ambulante begeleiding op school of wijkzorg voor gezinnen. Of maatschappelijk werkenden die gezinnen en jeugdigen echt helpen de weg te vinden in hulpverleningsland naar passende ondersteuning.
En is dit uitsluitend een operatie om van die geldverslindende bureaucratische meldopvolgjustitiezonderhulp af te komen.
goedkoper
Waarschijnlijk betekent dit gewoon dat het contract naar een instantie gaat die het nog goedkoper met nog minder ervaren krachten gaat doen.
OTS en UHP zijn wettelijke maatregelen, de gemeenten zullen die gewoon moeten uitvoeren. Ik kan hier op geen enkele manier goed nieuws in lezen.
Was ook te mooi om waar te zijn....
https://nos.nl/artikel/2359125-zeeuwse-gemeenten-voortbestaan-jeugdzorg-gewaarborgd.html
Zeeland haalt een aantal andere bedenkele meldcodejeugdbeschermingsjustitiegeenzorgorganisaties binnen. Die zeggen alleen maar dat ze denken het zonder extra geld ook te kunnen. Dat is natuurlijk een sprookje en er is een open eindefinanciering dus Zeeland laat zich gewoon 'bedotten'. Ik wilde 'naaien' zeggen maar het moet maar eens minder met het gezwollen taalgebruik.
Het is een storm in een glas water. Het heeft geen zin en de ellende zet zich gewoon voort alleen is er nu nog meer bureaucratie en chaos vanwege de tranisitie naar andere organisaties. Lekker dan..
"(Wethouder) Werkman is het daar niet mee eens. Hij zegt dat er juist zorgvuldig overleg is gevoerd met Intervence en drie andere jeugdzorgorganisaties, die klaarstaan om de zorg over te nemen: het Leger des Heils, William Schrikker Gezinsvormen (WSG) en Briedis Jeugdbeschermers. "Daardoor is de zorg gewaarborgd."
WSG
Daar kun je bij mee zijn!
Dit is een van de systematische gevolgen van de transisitie: de gemeentes die contracten sluiten, eerst wellicht kwaliteit en ervaring laten prevaleren, maar daarna toch op de cneten moeten letten; met als gevolg dat er nog veel meer dan voorheen met kinderen wordt gejongleerd.
Over de incidentele zaken van verontwaardigde ouders zal geen parlementaire enquete komen, dat zijn allemaal individuele zaken met privacy-gevoelige informatie. Bovendien is er constant toezicht, onderzoeken en pogingen om dingen te verbeteren.
Maar over dit soort zaken, de wisselende contracten met allerlei gevolgen voor personeel en kinderen, daarover verwacht ik wel een keer een parlementaire enquete.
Tsjor
Scholen dicht is meer kindermishandeling
Serieus vandaag gehoord dat scholen zo min mogelijk gesloten moeten worden want dan loopt de kindermishandeling op.
Wat is dat toch een verstrekkend argument. Je hoeft je alleen maar te beroepen op 'kindermishandeling' en dan behoor je eigenlijk uitgepraat te zijn.
Dat is het gevolg van de kindermishandelingslobbyindustrie.
Terwijl het zo zinvol is alleen al vanwege deze: als mensen en jongeren/kinderen besmet zijn geraakt bij de eindejaarsbijeenkomsten dan zieken ze dat uit in de eerste week of ze worden ziek in de eerste week zodat ze niet voortijdig en besmettelijk weer naar school gaan.
Je beperkt de mogelijk dat een eventuele besmetting zich niet voortzet via de scholen.
Ja, erg kindermishandeling, maar onnodige ziekte en sterven van iedereen is ook ernstig.
Ja, elke 'klap' die een kind minder krijgt is er 1. Want zo denkt men er over. Er is een kloof tussen wat argeloos publiek denkt bij kindermishandeling en wat ervaringsdeskundigen weten wat er onder 'kindermishandeling' allemaal verstaan wordt.
Verslag conferentie drang en dwang
Verslag met 12 punten van aanbeveling olv Peter Dijkshoorn.
1. Zorgen op school, onenigheid over
medische behandelingen en vechtscheidingen zijn geen zaken voor
Veilig Thuis meldingen en kinderbeschermingsmaatregelen
2. Geen zorgmelding zolang passend
onderwijs niet goed geregeld is
(handelingsdeel van het OPP uitvoeren) of jeugdhulp is betrokken
3. Schrap de wettelijke meldplicht /VIR
en voer de meldcode (stap 3) goed
uit (met ouders)
6. Jeugdzorg is allereerst concrete hulp
voor gezinnen die daarom vragen en
“nood” hebben
Leuke visie op kinderen
Kinderen zijn ook zo verschrikkelijk, die ga je vanzelf mishandelen als je een tijdje samen in lockdown zit (sarcasme uit).
Het hele idee is dat scholen een soort toevlucht zijn voor kinderen die het thuis slecht hebben, terwijl het vaker andersom is.
It takes a village to raise a child
Het gaat niet in ieder gezin hetzelfde. Als er toch al spanningen zijn in een gezin, zit je erg dicht op elkaar onder lastige omstandigheden. Ik heb er helaas geen enkel probleem mee te weten en begrijpen dat er meer ruzies, spanningen en pedagogisch onverantwoorde interacties zijn in gezinnen in deze periode. Als alleenstaande ouder met pubers, een vader op afstand en veel minder sociale contacten, ook met familie, is het niet gemakkelijk bij ons.
In de moderne samenleving is het kringetje van het gezin sowieso vaak al klein en tamelijk geïsoleerd. Nu is het nog kleiner geworden. Weg village. Ik ben heel blij met school. Dat biedt mijn kinderen een eigen leefwereld, wat ruimte, vriendschappen, interacties met andere volwassenen. Voor ons gezin is school zeker op dit moment heel erg belangrijk.
Overigens vind ik de aanbevelingen van Dijkshoorn et al heel goed. Als hulp niet veilig is, spreekt niemand de waarheid. Van de regen in de drup.
Is 'melden' de oplossing Jo Hanna?
Ik heb er helaas geen enkel probleem mee te weten en begrijpen dat er meer ruzies, spanningen en pedagogisch onverantwoorde interacties zijn in gezinnen in deze periode.
En dan menen dat de oplossing hier 'melden' is.
Natuurlijk kan ik de logica ook begrijpen. Dat maakt het juist zo'n sterk merk die hele kinderbeschermingsindustrie.
Helaas wordt het systeem misbruikt om conflicten tussen ouders en hulpverleners/school te beslechten in het voordeel van de meest machtige.
En dat zijn niet de ouders en de kinderen.
Dus ja, er is kinderleed in de wereld maar of 'melden' daar het antwoord op is betwijfel ik zeer ernstig.
Nee AnneJ
Ik begrijp niet goed waarom je me vraagt me hierover uit te spreken? Mijn post gaat niet over melden. Ik begrijp gewoon de eenzijdigheid niet en wilde me vanuit een ander perspectief uitspreken. Er gaat van alles mis op scholen EN ze zijn van zeer grote betekenis voor kinderen en gezinnen, ook juist nu. Het is niet altijd gezellig en veilig in gezinnen en het is niet altijd gezellig en veilig op scholen. Ik verwees al naar de aanbevelingen van de conferentie drang en dwang. De nadruk op veel melden geeft een perverse prikkel aan in veel gevallen goedbedoelende mensen die worstelen met gevoelens van verantwoordelijkheid die ze niet kunnen vormgeven. Alsof je, als je meldt, je verantwoordelijkheid hebt genomen en het probleem elders wel zal worden opgelost. In teveel gevallen een illusie natuurlijk. Met veel schade. Ook professionals zijn niet vaak in staat hun eigen handelen kritisch onder de loep te nemen. Van een afstand kijken en analyseren is gemakkelijker. Logisch, is ook zo. Dat heet gewoon de attributietheorie: “Mensen hebben de neiging om te attribueren op een wijze die prettig is voor het eigen zelfbeeld. Bij prettige gebeurtenissen wordt er meestal intern geattribueerd, terwijl bij vervelende gebeurtenissen meestal extern geattribueerd wordt.” Dat doen ‘zij’ niet alleen natuurlijk. ‘Wij’ doen het ook. Alleen worden ‘zij’ aangemoedigd en gefaciliteerd met beleid en middelen.
Niet persoonlijk Jo Hanna
Het gaat om de argumentatie.
Helaas is de realiteit dat je geen melding tegen scholen kunt doen. Uiteraard ben ik ook daar geen voorstander van, wat heb je er aan.
En zeker is dat een vreemd fenomeen. Alleen ouders kunnen gemeld worden, niet scholen of zorginstellingen tenzij er bewijsbare strafbare zaken zijn.
Vervolgens kun je dus gemeld worden bij onbegrip, onenigheid, ondeskundigheid, gebrek aan opties bij scholen en hulpverlening.
Maar erger nog is dat er dan roddeldossiertjes dusdanig bijgeleverd worden alsof je als ouder je kind verwaarloost of risico laat lopen op misbruik en geweld, of er worden ernstiger verdachtmakingen in die richting geuit.
Het hele conflict met hulpverlening of school wordt daardoor 'omgeleid' en de lezer, en de rechter, misleid. En zelf denk je ook: wat een misverstand! Hier gaat het toch niet over, dat ziet een kind!
Maar dat blijkt dan toch de 'angel' te zijn. Waartegen je je moet verdedigen.
Dus het heeft helemaal geen zin om te benadrukken dat kindermishandeling echt wel optreedt en echt wel heel erg is.
Want dat is juist het punt. Je wordt beschuldigd maar wat er van waar is is niet te achterhalen. Het argument 'kindermishandeling' wordt hier misbruikt voor eigen onvermogen en gebrek aan opties en aanbod. En gebrek aan overeenstemming daarover met ouders en kinderen.
En ook blijft onverlet dat je, in de meeste gevallen, niet kunt achterhalen wat er werkelijk waar, is als er echt hommeles aan de hand is in gezinnen, laat staan dat je daar wat aan kunt doen.
Ja, kindermishandeling is erg, ja de spanningen in gezinnen, maar ook op school en in de hulpverlening, kunnen oplopen in coronatijd, maar het verband met wat je dan zou kunnen doen is 'zoek'. Want we gaan melden, dat is de realiteit, niet helpen.
Zwaktebod, gelegenheid geven aan onderpresterende ondeskundigheid in instellingen en scholen en het voorkomt dat er gewerkt wordt aan verbeteringen. Want als je iets niet kunt kun je altijd melden en dat is energiezuiniger dan professionaliseren en je hulp en onderwijs verbeteren.
Dus ja, als je dan zegt: 'ik snap dat het beeld dat hier voorgeschoteld wordt wel heel erg is en realistisch' dan weet je niet dat dit gebruikt wordt om het huidige meldsysteem nog eens meer vaste voet aan de grond te laten krijgen want stel je voor!
De problemen in de jeugdzorg na de decentralisatie
Wellicht is het afkappen van jeugdzorg nog erger dan de jeugdzorg zelf.
Opvallend citaat: "“Het is landelijk beleid om die preventieve jeugdbescherming niet meer bij gecertificeerde instellingen zoals Intervence af te nemen.”. Ik kan niet overzien wat hiermee gezegd wordt. Is elke vorm van jeugdzorg nu 'preventieve jeugdbescherming'? Is dit gunstig, omdat de doorlopende lijn van preventie naar jeugdbescherming hiermee wordt doorbroken? Wie doet dan wel die 'preventieve jeugdbescherming'? Zijn dat de zorgteams van de gemeente, waar je nog geen diploma voor nodig hebt om binnengelaten te worden?
Tsjor
Ja, benieuwd
Ik ben ook beniewd. Je zou denken dat die 'jeugdbeschermers' van Intervence teveel scoren en daarmee teveel gemeentegeld binnenhalen voor de organisatie want er zit geen rem op. En geen bezuiniging.
Nu bij Argos vanaf 14.30 uur UHP altijd noodzakelijk?
Met Eric Arends.
Kan niet vaak genoeg in het nieuws. Totdat de cijfers fors afnemen, de werkelijke hulp en steun toenemen en daarmee het stressniveau van de getroffen gezinnen afneemt.
