Jeugdzorg 2

totaal bezopen

En voor passend onderwijs is geen geld...

Jeugdzorg

Nog even terug op jeugdzorg en OTS.
OTS met UHP mag maximaal 2 jaar volgens mijn vriendin de gezinsvoogd, als je richting 1,5 jaar gaat moet er gewerkt worden aan afbouw/terugkeer of ontzetting uit de ouderlijke macht.
In de afgelopen 20 jaar dat ze dit werk doet heeft mijn vriendin nauwelijks ontzettingen aangevraagd (in tegenstelling tot veel van haar collega's) en ze moet dit nu weer doen. Gelukkig woont het kind wel bij haar familie en niet in een pleeggezin.
Overigens is de problematiek bij de moeder niet dat ze een ingewikkeld kind heeft of ruzie met school. Mijn vriendin heeft zelf kinderen waarvan er eentje dyslectisch is en weet wat voor punthoofd je bij tijden van school kunt krijgen.

maar AnneJ

scholen moesten toch al een plek vinden voor elk kind, daar is toch niets in veranderd?

Juist

Ik snap het. Dat wordt dus nog meer op eieren lopen. Zal blij zijn als hij 18 is. Eigenlijk erg, want ik geniet zo van hem, van het knuffelige mannetje dat hij af en toe nog is.

De onkunde van scholen is het probleem niet, ik leg het ze graag uit. Maar ze willen hun onkunde niet toegeven en dat maakt het zo tricky. En dan nog Jeugdzorg als een soort spook op de achtergrond. Niet fijn.

Nou ja, de verwijzing naar speciaal onderwijs heb ik vorig jaar kunnen tegenhouden. Al was het alleen maar vanwege zijn fantastische vriendengroepje, wat een heerlijke kinderen. Hopen dat het zo blijft. Volgend jaar de middenbouw, die hebben tenminste een goede, reële teamleider.

Maar waarom, waarom gaat niemand nu eens echt aan de slag

met die totaal overtrokken aantallen mishandelde kinderen. Wanneer wordt nu eens serieus hiernaar gekeken.

Ergens in het vorige draadje staat een link naar een onderzoek. Het is een betaalartikel dat ik ooit heb gekocht, dus ik post het hele artikel hier nu.

In dit artikel wordt heeeeeel voorzichtig gehint dat het geschat aantal mishandelde kinderen wel eens veel te hoog kan zijn, omdat het in de verste verte niet blijkt na onderzoek na verplichte melding via de SEH. Ze hebben het dan wel alleen over lichamelijke tekenen van mishandeling.

" Onze bevindingen suggereren dat de meeste onderzoeken de prevalentie van lichamelijke kindermishandeling hebben overschat, al valt het niet uit te sluiten dat er werkelijk een breed spectrum van prevalenties bestaat."

Ik zou graag hebben dat een serieus onderzoeksteam eens met de cijfers aan de slag gaat. Want die hele hype is gebaseerd op dit cijfer...

https://www.ntvg.nl/artikelen/screening-op-kindermishandeling-op-de-seh

Samenvatting
Doel

Het doel van dit onderzoek was de diagnostische waarde vast te stellen van de verplichte screening op kindermishandeling op afdelingen Spoedeisende Hulp (SEH). Ook onderzochten we de toegevoegde waarde van de inzet van kinderartsen met forensisch-medische expertise bij kinderen (FMEK) naast de screening.
Opzet

Multicentrisch dwarsdoorsnede-onderzoek.
Methode

Voor alle kinderen in de leeftijd 0-7 jaar die met letsel op een SEH kwamen, vulde SEH-personeel de verplichte SPUTOVAMO-R-vragenlijst in. De uitkomst van deze indextest werd vergeleken met een referentietest en met het oordeel van de kinderarts met FMEK. De referentietest bestond uit geblindeerde, onafhankelijke beoordeling van zowel positieve als negatieve indextests door een panel van experts op basis van uitgebreide dossierinformatie.
Resultaten

Bij 3 van de 4290 geïncludeerde kinderen werd in de referentietest lichamelijke kindermishandeling geconstateerd, een prevalentie van 0,07%. De positief voorspellende waarde van SPUTOVAMO-R voor lichamelijke kindermishandeling was 0,03 (95%-BI: 0,006-0,085), de negatief voorspellende waarde 1,0 (95%-BI: 0,994-1,0). De overeenstemming tussen panelleden en kinderartsen met FMEK over de diagnose ‘lichamelijke mishandeling’ bij kinderen met een positieve uitslag op de indextest was 100%.
Conclusie

SPUTOVAMO-R spoort alle gevallen van lichamelijke kindermishandeling op, maar wel met zeer veel fout-positieve uitslagen. De inzet van kinderartsen met FMEK bij kinderen met een positieve uitslag op de SPUTOVAMO-R kan het aantal fout-positieven sterk reduceren.
Inleiding

Kindermishandeling heeft aanzienlijke korte- en langetermijneffecten voor de gezondheid en het welbevinden van het kind.1,2 Vroege opsporing van kindermishandeling is belangrijk en kan ernstige gevolgen voorkomen. Een deel van de mishandelde kinderen zal vroeg of laat op een afdeling Spoedeisende Hulp (SEH) komen met een lichamelijke verwonding.3 Internationaal worden diverse methoden gebruikt om kindermishandeling op de SEH op te sporen, maar er is nauwelijks bewijs dat deze methoden effectief zijn.4-11

In Nederland heeft de Inspectie voor de Gezondheidszorg de SEH’s in 2009 verplicht tot het gebruik van een instrument om te screenen op kindermishandeling.12 Een veelgebruikt instrument is het zogeheten SPUTOVAMO-formulier, maar de diagnostische waarde daarvan is nooit onderzocht.7

In het onderzoek ‘Child abuse inventory at emergency rooms’ (CHAIN-ER) hebben we de diagnostische waarde onderzocht van de SPUTOVAMO-vragenlijst bij kinderen die met lichamelijk letsel op de SEH komen. Daarnaast onderzochten we de toegevoegde waarde van de inzet van kinderartsen met forensisch-medische expertise bij kinderen (FMEK) in relatie tot de validiteit van het screeningsinstrument.
Methode

Voor de uitgebreide beschrijving van de methoden verwijzen we naar de oorspronkelijke publicatie.13,14
Inclusie en indextest

In de periode juni 2009-december 2010 includeerden we alle kinderen in de leeftijd van 0-7 jaar die met letsel op 1 van de 4 deelnemende SEH’s in het centrum van Nederland kwamen. Voor al deze kinderen vulde een arts of verpleegkundige het SPUTOVAMO-R-formulier in, dat onderdeel is van een verplicht veld in het elektronisch patiëntendossier. SPUTOVAMO-R, een gereviseerde versie van het oorspronkelijke SPUTOVAMO-formulier, bevat 6 vragen. Als 1 of meer van de 6 vragen met ‘nee’ beantwoord wordt, is de test positief, dat wil zeggen: er is een vermoeden van kindermishandeling (figuur 1). We gebruikten de ingevulde formulieren als indextest.
Referentietest en aanvullende informatie

In het kader van dit onderzoek verzamelden onderzoeksmedewerkers uitgebreide aanvullende informatie over alle kinderen met een positieve indextest en over een willekeurige steekproef van 15% van de kinderen met een negatieve indextest. Deze aanvullende informatie bestond uit een aanvullende telefonische anamnese door een kinderarts met FMEK, vragenlijstinformatie over risicofactoren ingevuld door huisarts en jeugdarts, controle of het kind bekend was bij Veilig Thuis of een Bureau Jeugdzorg, en informatie uit de eventuele follow-up.13

Per deelnemend kind verwerkten we alle gegevens tot een geanonimiseerd dossier dat we voorlegden aan een panel van 3 Nederlandse kinderartsen die gespecialiseerd waren in het herkennen van kindermishandeling. Deze referenten waren geblindeerd voor de uitkomst van de indextest en voor de uitspraak van de kinderarts met FMEK over de eventuele kindermishandeling.

In aanvulling op de referentietest vroegen we de kinderarts met FMEK die de aanvullende anamnese verrichtte naar diens inschatting of er sprake was van lichamelijke kindermishandeling. Ook checkten we tot 4 jaar na inclusie of de geïncludeerde kinderen gemeld waren bij Veilig Thuis, om te kunnen inschatten hoeveel meer kans er is om bij Veilig Thuis gemeld te worden als de SPUTOVAMO-R positief is.
Uitkomstmaten

De primaire uitkomstmaat van de referentietest was de diagnose ‘lichamelijke kindermishandeling’, de secundaire uitkomstmaten waren ‘letsel als gevolg van nalatigheid’ en ‘noodzaak tot hulpverlening door Bureau Jeugdzorg of Veilig Thuis’. De 3 panelleden deden onafhankelijk van elkaar een uitspraak over deze uitkomstmaten. We beschouwden de uitslag van een referentietest als positief bij een positief oordeel van minimaal 2 panelleden.
Statistische analyse

We berekenden de diagnostische waarde van SPUTOVAMO-R in termen van positief voorspellende waarde (PVW), negatief voorspellende waarde (NVW), sensitiviteit en specificiteit. De interbeoordelaarsbetrouwbaarheid tussen de panelleden berekenden we met de intraklassecorrelatiecoëfficiënt (ICC); voor de interbeoordelaarsbetrouwbaarheid tussen de kinderarts FMEK en het expertpanel inzake de diagnose ‘lichamelijke kindermishandeling’ bepaalden we de κ-waarde. De relatie tussen de indextest en de meldingen bij Veilig Thuis werd uitgedrukt als relatief risico.
Resultaten
Doorstroming

In totaal 4290 kinderen voldeden aan de inclusiecriteria (figuur 2). Van deze kinderen hadden er 112 (2,6%) een positieve indextest. Uit de 4178 kinderen met een negatieve indextest selecteerden we een willekeurige steekproef van 645 (15%). Aan de ouders van deze 757 kinderen vroegen we toestemming om de referentietest te mogen uitvoeren. Deze toestemming werd geweigerd voor 12 kinderen met een positieve indextest (10,7%) en 25 kinderen met een negatieve indextest (3,9%); het verschil was niet significant.

Bij 192 kinderen kon de kinderarts met FMEK geen aanvullende telefonische anamnese verrichten omdat de ouders weigerden (n = 32) of bij herhaling niet bereikbaar waren (n = 160). Ouders van 35 van de 720 kinderen wilden niet dat informatie bij andere hulpverleners werd opgevraagd.
Uitkomstmaten

Het expertpanel constateerde bij 3 kinderen dat er sprake was van letsel als gevolg van lichamelijke kindermishandeling, wat de prevalentie van lichamelijke kindermishandeling in deze onderzoekspopulatie brengt op 0,07% (95%-BI: 0,01-0,2). Bij 6 kinderen was het letsel het gevolg van nalatigheid (prevalentie: 0,27%; 95%-BI: 0,15-0,49). Het expertpanel achtte bij 102 kinderen de noodzaak tot hulpverlening aanwezig (prevalentie: 11,6%; 95%-BI: 10,6-12,6).

De tabel geeft een overzicht van de diagnostische waarde van SPUTOVAMO-R voor de 3 uitkomstmaten. Van elke 100 kinderen met een positieve SPUTOVAMO-R waren er 3 terecht positief (PVW 0,03) en 97 onterecht positief (fout-positieve uitslagen: 0,97; 95%-BI: 0,915-0,994). Geen enkel kind werd gemist (fout-negatieve uitslagen: 0,0; 95%-BI: 0,0-0,006). Voor de uitkomst ‘nalatigheid’ vonden we vergelijkbare resultaten. Voor ‘noodzaak tot hulpverlening’ vonden we een hogere PVW maar een lagere NVW.
Interbeoordelaarsbetrouwbaarheid en follow-up

De interbeoordelaarsbetrouwbaarheid van de panelleden was hoog voor de uitkomstmaat ‘lichamelijke kindermishandeling’ (ICC: 0,82; 95%-BI: 0,80-0,84), maar laag voor ‘nalatigheid’ en ‘noodzaak tot hulpverlening’, met een ICC van respectievelijk 0,07 (95%-BI: 0,02-0,11) en 0,40 (95%-BI: 0,35-0,44). De interbeoordelaarsbetrouwbaarheid tussen de kinderarts met FMEK en het expertpanel was 100%.

Van de 4253 kinderen waren er 4 jaar na inclusie 70 gemeld bij Veilig Thuis in verband met lichamelijke mishandeling. Van deze 70 hadden er 7 een positieve en 63 een negatieve uitslag op de indextest (relatief risico: 4,61; 95%-BI: 2,14-9,95).
Beschouwing

De SPUTOVAMO-Rsignaleert in alle gevallen of er sprake is van lichamelijke kindermishandeling, maar levert ook veel fout-positieve uitslagen op. Van elke 100 kinderen met een positieve indextest werden er slechts 3 daadwerkelijk lichamelijk mishandeld en was bij 33 verdere hulpverlening nodig door Veilig Thuis dan wel Bureau Jeugdzorg.

Het precieze aantal vragen in de SPUTOVAMO-R dat met ‘nee’ beantwoord wordt, is niet geassocieerd met de uitkomst. In de 3 indextests die terecht positief bleken, waren 1 of 2 vragen met ‘nee’ beantwoord, maar ook een aantal fout-positieve indextests had 2 afwijkende antwoorden. De ‘mate van afwijkendheid’ van de uitslag is dus niet voorspellend.
Sterke en zwakke punten

Ons onderzoek voldoet aan alle 14 QUADAS-criteria voor diagnostische onderzoeken.15 Eerdere vergelijkbare onderzoeken voldeden slechts aan een minderheid van deze criteria, met name omdat nooit dezelfde referentietest werd toegepast bij zowel positief als negatief gescreenden.3,9 Ons onderzoek is het eerste waarin de negatief voorspellende waarde van een screening voor kindermishandeling bepaald is.

De prevalentie van lichamelijke kindermishandeling die wij vonden, was met 0,07% veel lager dan de 1% die eerder gerapporteerd is op basis van 66 verschillende onderzoeken.3 Dat misclassificatie hiervan de oorzaak is, lijkt ons onwaarschijnlijk aangezien onze referentietest werd uitgevoerd door een panel van experts die elk geblindeerd tot een oordeel kwamen, zonder elkaars mening te kennen en op basis van uitgebreide informatie. Toch is het niet uitgesloten dat enige ‘implicit bias’ heeft meegespeeld, want de panelleden waren afhankelijk van informatie die voor een deel subjectief was, zoals de beoordeling van aanwezige risicofactoren.

Participatiebias is een onwaarschijnlijke verklaring voor de lage prevalentie die we vonden. Voor 37 van de 757 kinderen (4,9%) gaven de ouders geen toestemming voor een referentietest. Het expertpanel kon de uiteindelijke diagnose voor deze kinderen niet stellen, maar wel konden we de klinische uitkomst bekijken. Bij 1 van deze kinderen vonden we aanwijzingen voor lichamelijke kindermishandeling, maar dat beïnvloedt de gevonden prevalentie niet wezenlijk.

Het verschil in de door ons gevonden prevalentie van 0,07% en de eerder gerapporteerde 1% wordt waarschijnlijk op de eerste plaats veroorzaakt door de smalle definitie die we gebruikten, namelijk uitsluitend lichamelijke kindermishandeling, en door de gekozen referentietest. Onze bevindingen suggereren dat de meeste onderzoeken de prevalentie van lichamelijke kindermishandeling hebben overschat, al valt het niet uit te sluiten dat er werkelijk een breed spectrum van prevalenties bestaat.

De geringe overeenstemming binnen ons panel over de uitkomsten ‘letsel als gevolg van nalatigheid’ en ‘noodzaak tot hulpverlening’ maakt dat de validiteit van SPUTOVAMO-R voor deze uitkomsten niet goed is vast te stellen. Uiteraard is het belangrijk dat artsen aandacht hebben voor deze twee vormen van kindermishandeling, maar een valide screeningsinstrument is vooralsnog niet voorhanden.
Conclusie

De SPUTOVAMO-R identificeert alle kinderen tussen 0-7 jaar met letsel op de SEH bij wie sprake is van lichamelijke kindermishandeling, maar geeft veel fout-positieve uitslagen. Er is vooralsnog geen valide instrument om andere dan lichamelijke vormen van kindermishandeling vast te stellen.

De inzet van een kinderarts met FMEK bij een positieve SPUTOVAMO-R is zeer zinvol, omdat daarmee het aantal fout-positieven sterk teruggebracht kan worden. Nader onderzoek naar de kosteneffectiviteit van deze combinatie is noodzakelijk.
Literatuur

Norman RE, Byambaa M, De R, Butchart A, Scott J, Vos T. The long-term health consequences of child physical abuse, emotional abuse, and neglect: a systematic review and meta-analysis. PLoS Med. 2012;9:e1001349. doi:10.1371/journal.pmed.1001349Medline

Gilbert R, Widom CS, Browne K, Fergusson D, Webb E, Janson S. Burden and consequences of child maltreatment in high-income countries. Lancet. 2009;373:68-81. doi:10.1016/S0140-6736(08)61706-7Medline

Woodman J, Pitt M, Wentz R, Taylor B, Hodes D, Gilbert RE. Performance of screening tests for child physical abuse in accident and emergency departments. Health Technol Assess. 2008;12:iii, xi-xiii. Medline

Benger JR, Pearce V. Simple intervention to improve detection of child abuse in emergency departments. BMJ. 2002;324:780. Medline

Chang DC, Knight VM, Ziegfeld S, Haider A, Paidas C. The multi-institutional validation of the new screening index for physical child abuse. J Pediatr Surg. 2005;40:114-9. Medline

Clark KD, Tepper D, Jenny C. Effect of a screening profile on the diagnosis of nonaccidental burns in children 16. Pediatr Emerg Care. 1997;13:259-61. Medline

Compernolle T. Eerste hulp bij kindermishandeling en het Struisarts-syndroom. Tijdschr Kindergeneeskd. 1996;64:168-79.

Hornor G. Child maltreatment: screening and anticipatory guidance. J Pediatr Health Care. 2013;27:242-50. doi:10.1016/j.pedhc.2013.02.001Medline

Louwers EC, Korfage IJ, Affourtit MJ, et al. Accuracy of a screening instrument to identify potential child abuse in emergency departments. Child Abuse Negl. 2014;38:1275-81. doi:10.1016/j.chiabu.2013.11.005Medline

Pless IB, Sibald AD, Smith MA, Russell MD. A reappraisal of the frequency of child abuse seen in pediatric emergency rooms 18. Child Abuse Negl. 1987;11:193-200. Medline

Sidebotham PD, Pearce AV. Audit of child protection procedures in accident and emergency department to identify children at risk of abuse. BMJ. 1997;315:855-6. Medline

Louwers EC, Korfage IJ, Affourtit MJ, et al. Effects of systematic screening and detection of child abuse in emergency departments. Pediatrics. 2012;130:457-64. doi:10.1542/peds.2011-3527Medline

Sittig JS, Uiterwaal CS, Moons KG, et al. Value of systematic detection of physical child abuse at emergency rooms: a cross-sectional diagnostic accuracy study. BMJ Open. 2016;6:e010788. doi:10.1136/bmjopen-2015-010788Medline

Sittig JS, Uiterwaal CS, Moons KG, Nieuwenhuis EE, van de Putte EM. Child abuse inventory at emergency rooms: CHAIN-ER rationale and design. BMC Pediatr. 2011;11:91. doi:10.1186/1471-2431-11-91Medline

Whiting P, Rutjes AW, Reitsma JB, Bossuyt PM, Kleijnen J. The development of QUADAS: a tool for the quality assessment of studies of diagnostic accuracy included in systematic reviews. BMC Med Res Methodol. 2003;3:25. Medline

Hilarisch, of eigenlijk niet

Door Menno Oosterhoff

https://kinderbescherming.jimdo.com/kritiek-van-deskundigen/diverse-deskundige-meningen/menno-oosterhoff-2-bureaucratie/

Voorbeeld 1:
Zoals de ‘jeugdzorg’ in decentralisatie werkt:
Diverse artikelen van Menno Oosterhoff, psychiater =
De BUREAUCRATIE :
SPÓÉDZORG:

“Er volgt nu een keuzemenu”:

Door: Kinder- en jeugd-psychiater Menno Oosterhoff
Vrijdagavond, tien uur. --- Ik, psychiater, heb dienst en word gebeld door de psychiater van het Martiniziekenhuis Groningen. Er is op de spoedpoli een 17-jarig meisje, die op een houseparty onwel geworden is. Ze is verward, en of ik haar kan beoordelen. Aan de telefoon:

‘Nee, hij heeft haar zelf niet gezien.'
‘Ja, dat deed hij altijd wel, maar sinds de overheveling naar de gemeente van de jeugd-ggz mag dat niet meer van zijn directie. De beroepsaansprakelijkheidsverzekering van het ziekenhuis geldt niet voor 'jeugdhulp'. ‘Waar ze vandaan komt? Even kijken. Uit Drenthe, Klazinaveen.’

'Oké, even nadenken. Heeft de gemeente Klazinaveen wel zorg ingekocht bij mijn instelling? Ik bel het Steunpunt Transitiejeugd Groningen.'

'Er volgt nu een keuzemenu. Belt u over een jeugdige uit de gemeente Groningen toets 1, belt u voor een jeugdige uit een andere gemeente toets 2, voor alle overige vragen toets 3.
Al onze medewerkers zijn in gesprek , u wordt zo spoedig mogelijk geholpen. U kunt uw vraag ook stellen via onze website'…

‘Goedenavond, ik ben kinderpsychiater en ik word bij een 17-jarig meisje geroepen in het Martiniziekenhuis. Maar dit meisje komt uit Drenthe.
‘Waarom ze niet naar een Drents ziekenhuis is gebracht?' 'Omdat ze in Groningen was.' ‘O, dus dan moet ik Steunpunt Jeugd Drenthe bellen.’

'Welkom bij transitie steunpunt Drenthe. Op dit moment is er niemand aanwezig. U kunt ons bellen op werkdagen van… ... ...'

- Ik besluit naar het ziekenhuis te gaan. Ik zie later wel of er zorg ingekocht is en anders maar niet.
Het meisje, Marije, is verward en duidelijk angstig. Ze heeft ecstasy (XTC) gehad en mogelijk ook iets anders. Haar meegekomen vriendinnetje is overstuur, maar weet me wel te vertellen, dat Marije sinds kort medicijnen gebruikt. Nee, welke medicijnen weet ze niet. Ecstasy kan gevaarlijk zijn in combinatie met sommige medicijnen. Ik bel de doktersdienst Drenthe:

‘Goedenavond, met Menno Oosterhoff, dienstdoende jeugdpsychiater, ik bel over Marije die en die, geboren dan en dan, wonende daar en daar. Ze is in verwarde toestand binnengebracht op de spoedpoli. Kunt u zien welke medicatie gebruikt?' ' uh, huhnnnè. ...'

‘O, wat kunt u dan wel zien?'
‘Dat ze drie dagen geleden met spoed verwezen is naar Centrum Jeugd & Gezin Emmen.' 'OK. En wat waren de bevindingen?'
‘O, daar krijgt de huisarts dan geen bericht meer van? De jeugdwet, hè?! Wie dan wel? De gemeente? Weet u ook welke instantie?'
‘Dank u, dan bel ik de gemeente.’

'U bent verbonden met de Gemeente Emmen. Op dit moment is er niemand aanwezig. Wij zijn bereikbaar op werkdagen… ...'

- De internist laat me weten dat Marije wat hem betreft weg kan. Inmiddels is ze minder verward. Ja, ze gebruikt sinds drie dagen medicijnen. Witte tabletjes. Nee, ze weet niet hoe ze heten. Nee, ze weet ook niet wie het haar voorgeschreven heeft. Ze is voortdurend in tranen en uit zich erg somber. Haar ouders zijn gescheiden. Haar vader woont sinds kort ergens anders. Of dat een andere gemeente is? 'Dat weet ik niet. Nee, ik weet ook niet bij wie ik ingeschreven ben. Wat heeft dat er mee te maken?' ‘Niks’, zeg ik. ‘Laat maar.’
Crisiscentrum
Ik bel haar ouders. Die nemen allebei niet op. Ik spreek met haar af dat ik haar ter observatie op een crisiscentrum wil laten opnemen. Dat wil ze zelf ook wel graag. Ik bel met de crisisafdeling Jeugd van Groningen.

‘Ja, ik ben hier bij een 17-jarig meisje wat onwel geworden is op een houseparty en ik wil haar graag opnemen. Ah, fijn, jullie hebben plaats.' 'grmwoonzeûnGruning?' 'Nee, ze komt uit Drenthe.' 'Nêhk'nnie'

‘O, ook niet voor een nacht?
‘O, nou, dan zal ik de crisisafdeling van Drenthe bellen.’ - Nummer buiten de regio opzoeken...
‘Ja, ik bel over een 17-jarig meisje dat ik met spoed wil laten opnemen.

‘Nee, dat klopt, ik ben van crisisdienst Jeugd Groningen, maar dit meisje komt uit Drenthe.'
‘Welke gemeente? Emmen. Of ik dat zeker weet? Ja,' lieg ik. Dat ze misschien bij haar vader is ingeschreven in een andere gemeente noem ik nu maar even niet.

‘O, dus er had iemand van jullie crisisdienst naar Groningen moeten komen? Dat wist ik niet. Kan ik haar dan toch insturen? Bij hoge uitzondering. Fijn.'
‘O, maar jullie hebben geen plaats. Oké. Wat dan?'
‘Leeuwarden bellen? Maar daar heeft de gemeente Emmen toch geen zorg ingekocht? Oké, jullie hebben een onderlinge afspraak dit te verrekenen.’

- Ik bel Leeuwarden. Nummer opzoeken...
'U spreekt met de Crisisafdeling Jeugd Leeuwarden. Buiten kantooruren zijn wij uitsluitend bereikbaar via onze eigen crisisdienst jeugd Friese gemeentes.'

- De verpleging komt bij me langs. Duurt het nog lang? Marije is steeds in tranen en ze kunnen ook niet aldoor bij haar blijven. 'Ik doe mijn best,' zeg ik, 'Ik heb waarschijnlijk iets'. 'Oké,' zeggen ze, maar ze kunnen hun misprijzen nauwelijks verbergen.

- Ik bel de crisisdienst Friesland.
'U spreekt met de crisisdienst jeugd Friesland. Er volgt nu een keuzemenu. Voor kinderen uit de gemeente Leeuwarden toets 1, voor… ... ...'
‘Ja, goedenavond. Ik bel over een 17-jarig meisje dat binnengebracht is in een ziekenhuis in Groningen, dat uit Drenthe komt, maar de Drentse crisisafdeling heeft geen plaats en zij stuurden me naar u.'

‘Ze komt uit gemeente Emmen.'
‘Ja, dat weet ik, maar er is tussen de Drentse en Friese crisisafdeling een onderlinge afspraak.'
'Nêt.'
‘Dat is u niet bekend? Nou, het is echt zo.'

‘U wilt haar dan wel opnemen? Dat stel ik erg op prijs. Hoe laat kan ze komen en waar… Oké. Dan zal ik vervoer regelen.’
‘Ja, u spreekt met Menno Oosterhoff, dienstdoende jeugdpsychiater crisisdienst Groningen. Ik bel over een Drents meisje, wat in een Gronings ziekenhuis ligt, maar nu naar een Friese crisisafdeling jeugd moet worden vervoerd.'

‘Wat zegt u? ... Ja ze komt van een ziekenhuis en ze gaat naar een crisisafdeling jeugd. ... Ja, dat is een jeugdhulpinstelling. Vervoer in verband met jeugdhulp moet de gemeente regelen? Dat valt niet meer onder de verzekering?'

- Ik, als arts, bel Steunpunt Jeugd Groningen van de gemeente, gezien de Jeugdwet...:

‘Ja, ik belde u net ook al. Ik heb nog een vraag. Het gaat over dat Drentse meisje, dat in een Gronings ziekenhuis ligt. Zij moet vervoerd worden naar een Friese jeugdhulpafdeling, maar de Groningse ambulancedienst wil dat niet doen. Weet u hoe ik het kan regelen?'
‘Het Drents steunpunt jeugd? Nee, die nemen niet op. Gemeente Emmen? Nee, ook niet.'
‘U denkt dat er afspraken zijn met de Drentse ambulancedienst? Bel ik die.’

‘Met Menno Oosterhoff, dienstdoende jeugdpsychiater. Ik wil graag vervoer voor een 17-jarig meisje uit Drenthe, wat vanuit een Gronings ziekenhuis naar een Friese jeugdhulpcrisisafdeling moet worden vervoerd.'
‘Wat zegt u? U komt eraan?!?!?’
Deze bureaucratie is dus door de Jeugdwet, dus eigenlijk door de politiek, gaan behoren tot de werkzaamheden van een academisch doorgestudeerd arts, psychiater, die wel wat anders te doen heeft dan bureautje spelen voor de gemeenten en regio's; èn hier is nog afgezien van de diverse formulieren die per gemeente en regio verschillen, maar nodig bleken te zijn om de financiën rond te krijgen, èn die dan ook weer opgevraagd moeten worden op telkens een andere afdeling van een andere gemeente of regio of samenwerkingsverband of niet...
> Deze Jeugdwet is opgezet om te òntschotten! U ziet het gebeuren!

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Voorbeeld 2:
“Zeg me dat het niet zo is”

Einde van de bureaucratie?:
Huisarts Van Beek belt. Hij wil Ellen verwijzen, een 17-jarig meisje, dat overmatig vaak haar handen wast. Moeder had van de 'Angst-, Dwang en Fobiestichting' begrepen, dat ons centrum daarin gespecialiseerd is.

‘Dat klopt, maarre …. waar woont het meisje?’ - In Veendam.
‘Het spijt me. De gemeente Veendam heeft geen zorg ingekocht bij ons. Ze kan zich melden bij het jeugdaanmeldpunt Veendam.’

- Veendam is voor moeder geen optie. Haar ex-man werkt bij de gemeente en ze wil niet dat hij hiervan weet. De vader van het meisje woont in Ten Boer. Gemeente Ten Boer heeft wel een contract met mijn instelling. Dus als het meisje bij vader ingeschreven kan worden? Vader belt een dag later. Hij is verontwaardigd, maar stemt uiteindelijk toe.

- Ik bel moeder voor een afspraak. Wel moet er nog een formele aanmelding plaats vinden in de gemeente Ten Boer. Moeder geeft aan, dat haar dochter zich erg schaamt voor haar probleem. Ik zeg dat ze zich kan beroepen op de verwijzing door de huisarts.

- De volgende dag word ik gebeld door de financiële administratie. De gemeente Ten Boer heeft zich beklaagd over mijn advies het meisje in Ten Boer in te schrijven. Nu zit de gemeente met de kosten. Als dit regel wordt, dan overwegen ze het contract met onze instelling volgend jaar niet te verlengen.

- Weer een dag later. Een telefoontje van het Centrum voor Jeugd en Gezin. Of ik het meisje geadviseerd heb niks te zeggen. Ik leg uit dat ze zich erg schaamt voor haar klachten en dat ik gezegd heb, dat ze kan zeggen, dat de verwijzing al rond is, omdat de huisarts heeft verwezen. De meneer aan de andere kant van de lijn wordt boos. Hij verwijt mij kokerdenken. Hij gaat een hele tijd tegen mij tekeer. ... Ik bijt mijn tong af en luister het aan. ... Na een tijdje kalmeert hij en zegt het door te sturen naar het bureau Verleningsbeschikkingen.

- Ondertussen zie ik Ellen. Haar probleem is een klassiek verhaal van smetvrees en wasdwang. Ik begin met gedragstherapie. Er is een orthopedagoge, die hier goed in is, maar ik weet niet of zij hoofdbehandelaar mag zijn {de jeugdwet, hè! IVRK 24 lid 1 wordt door gemeenten genegeerd: de vrije toegang... Eigenlijk gaat internationaal recht boven gemeentelijk of landelijk recht, maar de ambtenaren kennen dat niet.}. Er zijn regels van de minister over wie in de basis-GGZ en wie in de specialistische GGZ hoofdbehandelaar mag zijn, maar gelden die regels ook in de jeugdhulp? - Twee weken later krijg ik de verleningsbeschikking van de gemeente, eerst voor acht zittingen. Daarna moet ik gemotiveerd verlenging aanvragen. Met speciale formulieren, naar speciale adressen.

- Het gaat ondertussen niet echt goed met Ellen. Ze is somber en in een weekend vertelt ze zelfmoordgedachten te hebben.
- Moeder belt de huisartsenpost. Die verwijst naar de crisisdienst van de jeugdhulp. Goed, maar welke? Veendam of Ten Boer?
- Helaas heeft de gemeente Ten Boer geen contract gesloten voor crisisdienst met onze instelling, dus komt ze elders terecht. Daar geven ze haar medicatie voor de nacht en het advies zich maandag bij mij te melden.

- Maandag word ik gebeld door de betreffende instelling. Ze zijn boos, dat ik geen verslag van mijn onderzoek gestuurd had aan het Centrum Jeugd en Gezin van de gemeente Ten Boer.
- Ik leg uit dat ik de huisarts een brief gestuurd heb. Of ik in het vervolg het Centrum voor Jeugd en Gezin op de hoogte wil brengen. Ik geef aan, dat ik niet weet of dat gezien de geheimhouding wel mag, maar daar heeft hij weinig begrip voor. {Die 'hij' geeft ook niet aan dat ze een arts hebben waaraan het verstrakt kan worden onder de medische privacywetgeving - zo zou het moeten}.

- Na de crisis in het weekend spreek ik Ellen zelf op maandag. Ik vind haar zo depressief, dat ik haar wil opnemen om in te stellen op medicatie. Ik bel de gemeente Ten Boer.

- 'Opname? Nee, dat is bovenregionaal ingekocht.' Ik moet het regiokantoor bellen, maar er moet nog wel een verleningsbeschikking komen van hen. Voor een opname moet ik dat schriftelijk aanvragen.

- Formeel beslist de gemeenteraad over opnames, maar in de praktijk wordt het afgehandeld door de afdeling verleningsbeschikkingen. Nee, ze kan niet uitsluiten dat het in de gemeenteraad wordt besproken, maar meestal is dat niet het geval.

- Ellen wordt opgenomen. Drie week later belt ze me huilend op. Ze is met ontslag, maar ze moet nu eerst naar een programma voor ex-opgenomen patiënten ‘Verder op eigen kracht’.

- Pas als dat niet helpt kan ze weer naar de gedragstherapie. Ik bel de bureaudienst. De mevrouw van de bureaudienst is alleraardigst. Als ik denk dat gedragstherapie echt nodig is, dan kan ik de eerdere verleningsbeschikking reactiveren. Wel geeft ze aan dat er vanaf nu een regisseur bij betrokken is. Er is nu immers sprake van medicatiecontrole bij mij, gedragstherapie en ‘Verder op eigen kracht’. Vandaar de regisseur. De regisseur belt al de volgende dag. Hij nodigt mij uit voor een ‘Eén gezin-één plan’-bespreking. Ik vraag hem even te wachten, bonk met mijn hoofd tegen de muur en sta hem daarna weer te woord.

- Direct nadat ik opgelegd heb word ik weer gebeld. Ditmaal is het de ziektekostenverzekering. ‘Ja, het meisje staat bij haar moeder op de verzekering, maar ze woont bij haar vader. Wij moeten nu de medicatie betalen, maar ze woont toch bij vader?’

- Gelukkig gaat het met inmiddels Ellen beter, maar zij blijft dwangmatig piekeren over een mogelijke besmetting. Eenmalige geruststelling door een kinderarts wil nog wel eens helpen, dus ik bel. De kinderarts is terughoudend. Er is de laatste tijd een grote toeloop van psychische problematiek en de verzekering heeft vragen gesteld.

- Hoewel Ellen intussen verder opknapt heeft ze bijwerkingen op de medicatie. Ik overweeg een ander middel, maar wil graag dat een collega van een ander gespecialiseerd centrum haar een keer ziet. Ik bel met de gemeente. Zij verwijzen me naar het informatiecentrum landelijke inkoop. Ja, zij kopen landelijk zeer gespecialiseerde hulp in. Nee, dit centrum zit daar niet bij, maar de gemeente kan een persoonsgebonden budget afgeven.

- Met lood in de schoenen bel ik weer de gemeente. Ja, dat kan, maar het PGB-budget voor dit jaar is op, maar gelukkig is het al december. Ik bel alvast mijn collega voor een afspraak. Ze zijn helaas failliet. Ze hadden patiënten uit het hele land, maar ze konden niet met alle gemeentes contracten afsluiten. Nee, hij werkt zelf nu in de zorg voor volwassenen.

- Om mee te delen dat de PGB-aanvraag gestopt kan worden bel ik vader. Oké, nou hij me toch aan de lijn heeft… Hij moet verhuizen voor zijn werk. Ellen wordt ingeschreven bij haar moeder. Misschien dat ik de behandeling dan over kan dragen aan een behandelaar van de gemeente Veendam.

- Moeder komt de volgende keer met Ellen mee. Ze geeft aan, dat ze naar een privépraktijk zullen gaan. Dat kost wel het nodige, maar dat heeft ze er wel voor over. Dezelfde middag laat mijn gedragstherapeute weten dat ze helaas ander werk heeft. Ja, ze gaat in een privé-instelling werken. Ja, het is jammer dat alleen kinderen van welgestelde mensen daarvan gebruik kunnen maken. Maar zij kan er niet meer tegen, zoals het in deze publieke zorg, de jeugdzorg, gaat. Ik bel mijn pensioenadviseur. {Al die bureaucratie vreet!}

Naschrift
Er is in de Tweede Kamer ... een jeugdwet aangenomen die 'gezondheidszorg' (vòòr de Jeugdwet een juridisch zelfstandig begrip) voor kinderen onderbrengt bij de gemeente. Omwille van de leesbaarheid heb ik veel dingen die kunnen gebeuren in één voorbeeld bij elkaar laten komen. Alhoewel fictief, zijn de beschreven voorvallen stuk voor stuk reëel in de praktijk van de nieuwe Jeugdwet. Ik kan er nog veel meer bedenken. Ik laat me graag corrigeren. Zeg me dat het niet zo ... gaat.

O, het kan nog erger...
Als de hulpverleners der gemeenten denken dat zij worden tegengewerkt, dan krijgen de ouders het stempel 'hulpmijders' en wordt er een AMK-, nu Veilig Thuis-, melding gedaan -- met het oog op mogelijke kindermishandeling, want hulpmijden raakt verwaarlozen en mishandelen -- en is dan de kans groot dat er dwangzorg komt, waar niet het meest medisch optimale hulptraject doch een door ambtenaren gewezen dwangtraject onder OTS op wordt ingezet, en regelmatig het kind gewoon uithuis wordt geplaatst, weggezet in een vreemde pleegomgeving. De ouders moeten daartoe clichématig juridisch, via de rechter, beschùldigd worden te vallen onder het gestelde, de 'bedreigers', in de wet BW1:255 lid 1: "lid 1: De kinderrechter kan een minderjarige onder toezicht stellen van een gecertificeerde instelling (gezinsvoogdij) indien een minderjarige zodanig opgroeit dat hij in zijn ontwikkeling èrnstig wordt bedréígd, èn:
a. de zorg die in verband met het wègnemen van de bedreiging noodzakelijk is voor de minderjarige of voor zijn ouders die het gezag uitoefenen, door dezen niet of ònvoldoende wordt geàccepteerd, en
b. de verwachting gerechtvaardigd is dat de ouders die het gezag uitoefenen binnen een gelet op de persoon en de ontwikkeling van de minderjarige aanvaardbaar te achten termijn, de veràntwoordelijkheid voor de verzorging en opvoeding, bedoeld in artikel 247*, tweede lid, (niet?!) in staat zijn te dragen."
{ Ouders moeten daarom, als tip, nimmer vermeende 'zorgen' tegenspreken doch direct voor bewijs een diagnose laten verrichten als bewijs dat er weinig aan de hand is dan wat leuke tips ontvangen van de echte deskundige. Laat zien dat u hulpaanvaardend èn zelfzoekend bent op hoogste niveau: IVRK 24 lid 1, naar uw wettelijke plicht in BW1:247. }
De bureaucratie helpt de 'jeugdzorg' bij de doolhof tussen 'jeugdzorg' en gezondheidszorg een handje:

Kinderrechtenverdrag IVRK artikel 24:
Voor jeugdigen:
"Als je ziek bent of je hebt iets meegemaakt waardoor je in de war bent, dan heb je recht op echte hulp. Je ouders of verzorgers moeten ervoor zorgen dat je die hulp krijgt, ook al bemoeit 'jeugdzorg' zich ermee. En de overheid moet ervoor zorgen dat er genoeg goede dokters en andere personen bij om je daarbij te helpen. Ook moeten er genoeg goede plekken zijn waar je geholpen kan worden, zoals ziekenhuizen, of therapeut aan huis. Maar er moet ook genoeg worden gedaan om te voorkomen dat je - ook psychisch - ziek wordt. Voorkomen is namelijk beter dan genezen. Daarom moet er genoeg informatie zijn over gezond leven en opgroeien en moet je ergens terecht kunnen als je daar wat hulp bij nodig hebt."
Voor volwassenen:
Lid 1. De Staten die partij zijn, ook Nederland, erkennen het recht van het kind op het genot van de gróótst mogelijke mate van - ook psychische - gezondheid en op voorzieningen voor de behandeling van ziekte en het herstel van de gezondheid. De Staten die partij zijn, streven ernaar te waarborgen dat geen enkel kind zijn of haar recht op tóégang tot deze - diagnostisch/therapeutische - voorzieningen voor gezondheidszorg wordt onthouden (waar de 'jeugdzorg' dit vaak negeert).
Impressum | Sitemap
openbaar Inloggen

ja, maar dan als tegenhanger, dit bericht van

Jan Derksen:

http://www.volkskrant.nl/opinie/narcisme-en-onzekerheid-te-wijten-aan-opvoeding~a4440381/

Narcisme en onzekerheid te wijten aan opvoeding

Gebrek aan hechting en aan uitdaging in de opvoeding ondermijnen vorming van een stevige identiteit.
Door: Jan Derksen 28 december 2016, 02:00

Blijf op de hoogte

Iedere dag rond lunchtijd het belangrijkste nieuws van de ochtend, de mooiste fotografie en het gesprek van de dag? Schrijf u in voor onze gratis nieuwsbrief.

Onze identiteit, en met name de zoektocht ernaar, staat de laatste jaren in allerlei opzichten centraal. In juridisch opzicht rondom het paspoort, in politiek en ideologisch opzicht in de discussies over autochtoon en allochtoon, huidskleur. Integratie en segregatie zijn thema's op allerlei niveaus in onze samenleving en cultuur. Hoe zit het met de psychologische kern van onze identiteit?

Psychologisch gezien kan iemands identiteit worden vergeleken met de kurk waarop de persoon drijft. Deze kurk kende kort na de oorlog in ons land nog een stevig verankering aangezien mensen opgroeiden in een zuil.
Jan Derksen, hoogleraar psychologie.
Jan Derksen, hoogleraar psychologie. ©

Deze katholieke, protestante, liberale of vakbondszuil bood hulp bij de identiteitsvragen als: wie ben ik, waar sta ik, waar kom ik vandaan, waar hoor ik bij en waar ga ik naar toe? We hebben ons van de zuilen (en dat niet alleen) ontdaan, de kurk is op drift geraakt.

In de opvoeding hebben we de door de zuil geïnspireerde ingetogen en strenge houding ten opzichte van onze kroost vervangen door een trotse, open, vaak antiautoritaire en permissieve stijl. Onze baby's moeten ook al op 3 maanden aan gemiddeld zes verschillende verzorgers wennen en hechten zich niet meer diepgaand aan een of twee personen. Hierdoor worden ze uiterlijk opener, extraverter en passen goed in de geglobaliseerde wereld, maar ook innerlijk onzekerder.

Achterbankgeneratie stelt zichzelf centraal en heeft weinig ervaring met tegenslag

Met het verdunnen van de gehechtheid stimuleren we het narcisme in de identiteit. Inmiddels kennen we een achterbankgeneratie die vooral zichzelf centraal stelt en in haar eigen leven weinig ervaring heeft met tegenslag en frustratie.

Als jongvolwassene komen ze opvallend snel met burn-out, oververmoeid of anderszins ontregeld thuis te zitten. In hun gedrag is de invloed van de ander minder groot dan die van hen zelf. De sociale media versterken deze zelfgecentreerdheid op allerlei eigentijds en aantrekkelijke manieren.

Het gebrek aan verankering van de identiteit als gevolg van het wegvallen van de zuil en de opkomst van de vele opvoeders wordt bij een behoorlijk deel van onze jonge generaties nu door de geestelijke gezondheidszorg ingevuld met op zichzelf weinig zeggende etiketten als dyslexie, adhd, hoogbegaafdheid, ptss, autisme, nld, borderline.

Ouders moeten samen ten minste een jaar bevallingsverlof hebben

Het verlangen naar een diagnostisch etiket, dat ik constateer bij veel van mijn patiënten, laat zien dat ze de zoektocht naar hun identiteit moe worden. Het gulle gebaar van de psychologen en psychiaters waarmee ze de identiteit aanvullen met een brokje psychopathologie is echter ongelijk aan de taak van deze gezondheidswerkers: namelijk het bevorderen van gezondheid.

Voor een echte versteviging van onze kwetsbare identiteit moeten we aan het begin beginnen. Minder hulpkrachten in de vroege kindertijd, maar ouders die samen ten minste een jaar bevallingsverlof hebben. De hechting krijgt dan weer meer kans.

Vervolgens niet alleen maar trots zijn en opvoeden op het buikgevoel, maar autoriteit ontlenen aan een nieuwe gezinspedagogiek, een gezinszuiltje waarin de gezinsleden beschrijven hoe er wordt opgevoed, met welke normen en waarden en met welke regels.

Niet voortdurend een beschermende buffer om het opgroeiende kind leggen en bijvoorbeeld het laatste blokje op het torentje zelf leggen om ze het instorten te besparen. Ter harte nemen wat grote filosofen als Rousseau en Kant ons al leerden: het is gezond als ze builen en schrammen oplopen, als ze worden uitgedaagd en gefrustreerd.

Jan Derksen is hoogleraar psychologie aan de Radboud Universiteit Nijmegen en in Brussel

onderduikadres

Ik durf het in Juno's draadje niet te schrijven omdat je nooit weet wie er meeleest. Maar misschien moet ze met haar zoon een onderduikadres afspreken voor het geval het uit de klauwen loopt. Zie het verhaal van Sylvano. Die had zonder onderduikadres zijn moeder misschien wel nooit teruggezien en nu heeft hij gewonnen.

school probeert soms via een zorgmelding kinderen te lozen

Van mijn vriendin (gezinsvoogd) laatst ook een schrijnend verhaal gehoord.
Er is een kind aangemeld door school dmv een zorgmelding, kind maakt onvoldoende vorderingen en ouders hebben in een mail aangegeven dat ze er niet van plan waren iets aan te doen.
Kind blijkt in het ziekenhuis te liggen en een zeer zware chemo-kuur te krijgen. De artsen worden gebeld en geven aan dat kind erg ziek is en dat school z'n mond moet houden over schoolwerk en leren, kind en artsen hebben wel iets anders aan hun hoofd. Ze waren nogal fel daarin.

Tijdens de bespreking in het team is nagenoeg iedereen voor een OTS, want dat de ouders school niet belangrijk vinden...
Mijn vriendin is de enige met kritische vragen, ze vraagt haar collega of ze de ouders al gesproken heeft. Dit blijkt niet het geval te zijn. Of ze de betreffende mail van de ouders gezien heeft, ook niet het geval.
Vriendin is tegen OTS en vraagt of zij de case over zal nemen, heeft haar collega geen bezwaar tegen.

Ouders blijken op de mail van de mentor dat kind nu wel heel erg achter begint te lopen als kind nu niet vlot wat toetsen gaat inhalen gereageerd te hebben uit emotie, ze hebben geschreven dat kind voor zijn leven ligt te vechten en dat ze blij zijn als eten redelijk gaat en als kind de puf heeft om een kwartier te praten. Schoolwerk was nu echt bijzaak en ze waren niet van plan om kind daar nu mee te vermoeien.
Ze schrokken dat er daardoor een zorgmelding was gedaan met nog net geen OTS tot gevolg.

Mijn vriendin maakt een babbeltje met de mentor waarin ze vertelt dat er een OTS aangevraagd zal worden met mogelijk uithuisplaatsing zodat kind zo snel mogelijk weer flink aan het huiswerk kan. Mentor is geschrokken, hij werd onder druk gezet om het aantal zittenblijvers en afstromers binnen de perken te houden en wil graag dat het kind naar een andere school gaat zodat deze school niet in een slecht daglicht komt te staan bij de inspectie, dat had hij ook bij andere kinderen gedaan en die waren ook van school verdwenen. Hij dacht dat OTS en UHP alleen ingezet werden na zorgvuldig onderzoek.

Mijn vriendin is direct even doorgelopen naar de rector om de namen van de andere kinderen op te vragen en de verklaring van deze mentor op schrift te zetten. Ze gaat ook de onderwijsinspectie inlichten.

Mijn vriendin had last van stoom uit haar oren en deze mentor en deze school krijgen nog een probleem met haar.
De collega's van mijn vriendin hadden geen argwaan en vonden de reactie van de kinderoncoloog onprofessioneel.

Kan een voogd een klacht indienen?

Kan jouw vriendin dat doen, Flanagan? Dit is iets wat breed in de krant moet komen te staan! Dat een school de mogelijkheid van een melding aangrijpt om zijn leerlingenbestand 'op te schonen'. En dat VT daar klakkeloos in mee gaat...

Tsss....

Ja en nee

De collega's waren in het overleg een week later geschrokken dat het kind echt niet in staat was tot leren (want absoluut doodziek) maar geloofden amper dat een school op deze manier leerlingen loosden.
Vriendin is op persoonlijke titel de gezinsvoogden van de andere leerling aan het achterhalen om dit als informatie bij het dossier te voegen (daar waren haar collega's op tegen, want de collega's deden heus hun werk goed en zorgvuldig).
Vriendin mag geen klacht indienen want ze moeten een goede werkrelatie met de scholen behouden, aldus de collega's en de leidinggevende.