Is Nederland een rechtstaat?
Tweet van Nora Yorukseven op 2 oktober
Nog 3 uur te gaan dan gaat d strijd om mijn kind beginnen! Zitting bij het
#Hof om #Khan terug t krijgen..waar hij hoort! #NIET bij de staat
De zoon van Nora Yorukseven, Khan, werd uit huis geplaatst omdat een waarnemend huisarts haar verdacht van parasietenwaan toen ze met haar zoontje, beiden met huiduitslag en jeuk, naar het spreekuur kwamen.
Blijkt na onderzoek van de woning een reactie op glaswol te zijn.
Nu, na 4 jaar, is haar zoon nog steeds niet thuis.
Ze wordt vertegenwoordigd door Richard Korver.
Deze (zoveelste) zaak is een testcase voor de rechtstaat die we in Nederland menen te zijn. Over een paar weken is de uitspraak.
escalatie.
"1. ouders geven vaak zelf al aan, dt er iets aan de hand is en willen daar hulp bij. Dat 'open staan voor hulp' zou al voldoende moeten zijn om verdere escalatie te voorkomen, maar dat is het niet."
Is dat zo? Dat als de ouders meewerken er nooit een uithuisplaatsing zal komen?
Stel ik heb een ontsteking aan mijn been. Als ik naar de dokter stap sta ik open voor hulp. Ik erken dat er een probleem is en wil erger voorkomen (amputatie).
Dan kan de dokter toch nog steeds constateren dat de ontsteking zo vergevorderd is dat amputatie alsnog nodig is?
Ja Fred
Of ouders constateren, samen met de hulpverlening, dat het thuis niet meer gaat. Daar hoeven ze niet toe gedwongen te worden.
En dat is nog steeds geen 'kindermishandeling'.
nee Fred
Als de ouders meewerken, komt er in het huidige systeem juist wèl tot een uithuisplaatsing. Twee redenen:
- je komt voor hulp maar jeugdzorg heeft niet de deskundigheid in huis om die ook te geven;
- als ze je eenmaal in hun klauwen hebben, laten ze je niet zomaar gaan. Ze moeten hun quota halen. Zie het verhaal van Emine: pas toen zij alles op de rails had en voor elkaar had dat de kinderen niet meer mishandeld werden door de ex, kwam jeugdzorg in actie om de kinderen alsnog even geestelijk te mishandelen.
En dan dat gezin waarvan de kinderen permanent aan de mishandelende vader toegewezen werden door jeugdzorg, omdat de moeder de kinderen niet aan zou kunnen? En ik weet dat niet van de moeder, maar van het kind, dat dit aan mijn kind verteld heeft.
Of valt dat weer onder "Tja, waar gehakt wordt, vallen spaanders, jammer dan"? Als jeugdzorg zich er niet mee bemoeid had, werden die kinderen nu niet mishandeld. Nu, op dit moment.
Voordat je gaat roepen dat er toch gevallen zullen zijn waarin geen enkele hulp helpt (wat ik me best kan voorstellen), zul je toch moeten constateren dat er in het overgrote deel van de gevallen geen hulp wordt geboden en de situatie alleen verergerd wordt voor het kind. Eerst maar eens echte hulp bieden en dan pas gaan kijken of er zulke gevallen bestaan, zou ik zeggen. Daar is nu nog geen sprake van en dat zie ik ook niet snel gebeuren.
Klok en klepel Fred?
Fred, krijg een beetje het idee van de klok en de klepel.
Een uithuisplaatsing is lang niet altijd gedwongen. Natuurlijk is het het allerlaatste wat ouders willen (ik heb tenminste geen kind gekregen om het met 15 jaar ergens te laten plaatsen), maar soms zijn ouders en kind het er zelf al over eens dat het thuis (op dat moment) niet meer gaat. Een wenselijke situatie zou zijn dat je je dan tot een jeugdzorg kon richten, die je kon helpen om een plaats voor het kind te vinden. Probleem is alleen dat als op een gegeven moment het probleem waardoor het thuis niet meer ging is weggevallen en kind en ouders weer wel vinden onder 1 dak te kunnen wonen, de jeugdzorg dan niet meer loslaat. En dan overstapt naar gedwongen hulpverlening, oftewel de uithuisplaatsing gedwongen in stand houdt, terwijl vaak vooraf was beloofd dat het tijdelijk zou zijn. En dat zou dus niet moeten kunnen, je vrijwillig aanmelden en in eht gedwongene belanden.
Maar ook op ander vlak wordt zo vaak vrijwillig hulp gevraagd die in uithuisplaatsing eindigt. En dat zit dan vaak niet in de band tussen ouders en kinderen, maar in de band tussen gezin en jeugdzorg. Als de jeugdzorgwerker het niet voor elkaar krijgt, betaalt het gezin de prijs: ze worden uiteen gerukt, met maar heel kleine kansen om terugdraaien.
Vertaald naar jouw voorbeeld van de ontsteking en de amputatie zou je dan dus krijgen dat je bij de arts komt met een ontstoken teen, wat op verschillende manieren kan worden opgelost. Je vertrouwt op de arts en denkt zelf dat verwijdering van de nagel een oplossing is. Daar ga je voor. Maar de arts wil het zekere voor het onzekere. Preventie, weet u. Je verlaat het ziekenhuis met twee geamputeerde benen, zodat je nooit in je leven meer een ontstoken teen zult hebben. Of een andere variant, de arts weet niets van tenen, alleen van beenamputaties. Die hij ook nu doet, want hij moest zich eens missnijden in je teen.....En tegen wie je je verhaal ook doet om het tegen te houden, iedereen zegt dat de arts dat niet zomaar doet, dat er vast een reden voor was, blablabla. De artst wordt gesteund door het ziekenhuis, jij moet maar zien hoe je het geld voor je advocaat ophoest, je werk volhoudt en noem het maar op. Dat is wat jeugdzorgslachtoffers meemaken Fred. Dat er soms echt amputaties nodig zijn, is geen reden om standaard amputaties te doen. Dat er soms echt mishandeld wordt, is geen reden om kinderen massaal uit huis te plaatsen. Dat de beslissingen ingrijpend zijn, is alle reden om zorgvuldig te zijn.
Dat gebeurt niet. En dan krijg je dus net als bij sylvano dat een kind spijbelt, uit huis geplaatst wordt, het kind naar huis loopt omdat het thuis wil zijn, de moeder het onderdak verschaft (wat moet je dan????? als moeder?????), de moeder wordt opgepakt en het kind weer terug naar het internaat gaat. Het kind vervolgens onderduikt en de moeder celstraf tegen zich geeist krijgt. Dat kun je toch op geen enkele manier zo praten dat dit in het belang van het kind is? In het belang van het kind was geweest: om te tafel, jongen voor jou ontwikkeling is nodig dat jij naar school gaat, hoe kunnen we nou zorgen dat je dat ook gaat doen?
En by the way, ik denk dat Sylvano nu echt wel begrijpt dat hij naar school moet gaan. Dus waarom nog jagen en niet de veiligheid bieden waarbinnen hij weer kan opduiken en dan een oplossing zoeken?
massaal
Worden kinderen dan echt zo massaal uit huis geplaatst?
Als ik zie hoe je in Nederland hemel en aarde moet bewegen om hulp te krijgen die verder gaat dan het advies om het nog even aan te kijken.. Dan denk ik dat ze heus niet scheutig zijn met een dure maatregel als een OTS.
Bij een ziekenhuisopname ben je ook uit huis. Dan proberen ze je met man en macht zo snel mogelijk naar huis te krijgen zodat je niet langer een duur bed bezet. Zou dat voor Jeugdzorg anders zijn?
Verder ben ik het met je eens dat er meer mogelijkheden moeten zijn om een beslissing aan te vechten en te her-evalueren.
geregelde financiering Fred
Organisaties willen ook blijven bestaan. Daarom maakt men vooraf productieafspraken. Die dan wel behaald moeten worden.
Daardoor krijg je ook weer een tegenbeweging van het nodeloos laten vollopen van voorzieningen vanwege de productieafspraken. Haal je die niet dan moet er onvoorzien personeel weg of kan je begroting gaten gaan vertonen.
Zo heb ik op mijn werk gezien dat men via een omweg de OK beter ging uitnutten, er werd gewoon een vraag 'binnengehaald' of gecreeerd. Zelf kon ik weg, de dag na een operatie, maar moest toch de verplichte 5 dagen blijven.
Zou dat voor Jeugdzorg anders zijn?
Hulpverleners zouden zelf in staat moeten zijn om zich te onttrekken aan dit soort perverse prikkels in het belang van hun patienten en clienten.
Daarnaast is veel werk van BJZ een luchtbel. Omgangs OTS of een OTS waarbij anderen het werk bedenken en uitvoeren en BJZ ernaast staat in het gunstigste geval. In minder gunstige gevallen verergeren ze de situatie door hun ondeskundigheid.
De gespecialiseerde jeugd GGZ is door haar aanbod heen in een moeilijke situatie en dan verwijst men naar de gezinsvoogd. Alsof die het nog zou weten als de echte deskundigen het niet meer weten? Dan volgt helaas UHP en verdere escalatie van situaties die met wat geduld en intervisie binnen de jeugd ggz beter af zouden zijn.
Zonodig vraag je een consult bij het CCE. Voorkomen moet worden dat kinderen met een psychische hulpvraag in residentiele voorzieningen terecht komen waar ze zich niet kunnen weren en geen behandeling, juiste begeleiding en scholing krijgen.
En natuurlijk doe je er alles aan om de kwaliteit van die voorzieningen, de veiligheid en de opvoedmethoden op orde te krijgen.
flexibiliteit
Lang geleden was het voor instellingen mogelijk om flexibel te zijn. Er werd gewoon een bed bij geschoven voor een noodgeval. Iemand werd direct ingestuurd zonder dralen, duidelijk was dat de plaatselijke voorziening ingeschakeld werd door de wijkhulpverlening. Extra personeel werd gebeld en zette tijdelijk een tandje bij.
Op een kraamafdeling werden bedden bij gezet tot op de gang omdat er zwangeren ingevlogen werden die bij slechte weersomstandigheden alvast van de eilanden gehaald werden.
Nu is het maar net waar er plaats is en moet er soms eindeloos rondgebeld worden. Maar die flexibiliteit kun je niet leveren vanwege de strakke productie- en personeelsplanning. En als jij de enige bent wordt je overlopen.
Zie de scholen. Overal in de grote steden wordt geloot en is een overschot. Vroeger fluctueerden die aantallen veel minder en werd er meer flexibel bijgebogen.
Het is niet anders en je kunt niet terug maar in plaats van een bezuiniging draagt het bij aan hogere kosten door de extra bureaucratie die dat oplevert en de extra vraag om gaten in het budget te voorkomen.
Ook zorgt het in de jeugdzorg voor weinig efficiente hulp. Omdat de hulp die nodig is wachtlijsten heeft wordt de minder geschikte of zelfs ronduit voor de client slechte hulpvoorziening gekozen gewoon omdat daar wel een plekje is.
Dat daar schade optreedt waardoor het hulptraject nog langer duurt is een kostbare bijkomende maar onvermijdelijke zaak.
Zelf ben ik dan ook van het standpunt dat je voor de best mogelijke hulp blijft gaan en de wachtlijsten trotseert maar afblijft van niet geschikte hulp. Hoe dan ook.
Verborgen ots
Het is niet zo dat wat je niet ziet niet bestaat Fred. 'Gewone mensen' met een ots praten daar vaak niet over. Omdat het voelt als een schande en als het bekend wordt kinderen neit meer met het jouwe mogen spelen.
Ik heb even wat cijfers ter vergelijk opgezocht.
In Nederland waren in 2013 570 verkeersdoden. De kans om slachtoffer te worden is op een bevolking van 17 miljoen 1 op 29825
In Nederland zijn 2200 honderdjarigen. Op een bevolking van 17 miljoen is de kans dat je 100 wordt 1 op 7727
In Nederland zijn 50000 ots-en en 30000 gedwongen uithuisplaatsingen. Op een bevolking van 17 miljoen hebben we 4 miljoen minderjarigen. De kans dat je kind met ots te maken krijgt is 1 op 80, met uho 1 op 133.
De 'vrijwillige hulp' (waaronder ook gedwongen vrijwillig, ouder ziet u het niet meer zitten om met ons verder te gaan omdat u de hulp niet effectief vindt, dan zullen wij melding doen en komt u in het gedwongen kader) heb ik niet meegerekend, maar dan is het nog veel meer. Ik vind het behoorlijke cijfers.
Noem het weinig, ik vind het veel. Hoe het nu is weet ik niet, maar in de tijd dat ik mijn kinderen kreeg, werd je vrucht vanaf 36 jaar getest op down omdat men 1 op 150 vanaf 36 jaar een hoog risico vond.
Ach emine
Ongeveer 1 op 7 kinderen wordt thuis mishandeld, misbruikt of verwaarloosd. Daartegen afgezet worden er helemaal niet zoveel kinderen uit huis gezet.
Je doet nu net alsof kinderen random uit huis worden gezet. Alsof iedere ouder een even groot risico loopt. Alsof er geen selectie plaatsvindt.
1 op de 7?
Jee, dan zal ik wel stekeblind zijn. 1 op de 7, dat betekent dat ik dus ontzettend veel mishandelde, misbruikte of verwaarloosde kinderen moet kennen. En van al die kinderen mis ik dus totaal alle signalen.
Kennen jullie die kinderen dan wel?
in elke schoolklas zitten dus drie à vier kinderen die mishandeld of misbruikt worden. Niet die van Mark of mij natuurlijk, dus dan moet het wel de rest zijn. En dan vooral die van laagopgeleide of allochtone ouders.
Een soort moderne heksenjacht.
Het valt me op dat noch Mark, noch Fred op de gegeven argumenten ingaan. Ze roepen alleen steeds hun eigen ongefundeerde mening en "waar rook is, is vuur", "de experts van jeugdzorg (ha!) zullen het heus wel weten". . Een beetje Onno-achtig.
Hahaha
...tuurlijk Mark, 1 op 7, evacueer Nederland zou ik zeggen.
Dat cijfer klopt natuurlijk van geen kant, zelfs de instanties zelf spreken over beduidend lagere aantallen.
En ja, er vindt een selectie plaats. En ja, deels komt de 'hulp' op de plaats terecht waar hulp nodig is. Maar of de hulp dan ook nog werkelijk hulp is of vooral een juk dat de problemen nog groter maakt, is een ander verhaal. En dan heb je ook nog een deel 'hulp', die op plaatsen terecht komt waar de hulp helemaal niet nodig is. En waar dus problemen ontstaan door de 'hulp'. En dat is waar het hier om gaat.
Hoeveel mensen ken jij Mark die echt niet voor hun kinderen kunnen zorgen en alleen met grove dwang hulp accepteren en/of het zelfs met grove dwang niet kunnen zodat de kinderen uit huis gehaald moeten worden. En die dan als de kinderen weg zijn nog niet bereid zijn hulp te accepteren? Ik ken er niet een. En toch ken ik meerdere OTS/UHP-kinderen. Dat zegt voor mij dat er meer 'geholpen' wordt dan nodig.
Ik ken trouwens inderdaad mishandelde kinderen. Die van mezelf. Vreemd maar niet ongebruikelijk bestond de hulp uit het bestrijden van de ouder die een veilig heenkomen voor ze zocht en vond.
Machtsmisbruik
Herkenning kan een feestje zijn, maar evenzogoed droevig stemmen. Vandaag de dag maken velen zich zorgen over extremisme binnen de Islam. We lijken (maar al te graag) te vergeten, dat ook onze christelijke cultuur vanouds radicale uitwassen kent.
In reactionaire geloofskringen is het kind vrijwel altijd het spreekwoordelijke kind van de rekening: het ondervindt slechts de nadelen van het godsdienstige fanatisme van zijn ouders. Misschien wel, doordat het woord ‘kind’ niet voorkomt in de tien geboden. Wie zal het zeggen?
Bij alle gebrek aan onderling respect, zijn de extremisten uit/onder de verschillende geloofsgroepen het op één punt meestal wel eens: op het punt van soevereiniteit in eigen kring; het gezin in het bijzonder. Als er al in hun ogen naast de kerkelijke macht een staatkundige macht mag bestaan, dient deze zich naar hun mening strikt afzijdig te houden van gezinszaken. Zoiets als ontheffing uit de ouderlijke macht zien zij per definitie als vloeken in de kerk.
Nu heb ik geen flauw idee van jouw positie inzake religie, AnneJ, maar ik ben er inmiddels wel heel nieuwsgierig naar. Jouw woorden over het Bureau Jeugdzorg hebben namelijk onmiskenbaar eenzelfde strekking. Neem me kwalijk, dat ik het zo onomwonden vraag; maar is jouw argumentatie misschien ook ontsproten uit een godsdienstige levenshouding? Of speelt religie geen rol in jouw standpunt inzake overheidsbemoeienis met gezinszaken?
En nu ik mij toch op het persoonlijke vlak heb gewaagd; mag ik je aansluitend dan ook nog vragen, of er eventueel een politieke overtuiging aan ten grondslag ligt? Een wantrouwige/vijandige houding jegens de Nederlandse overheid treft men immers eveneens aan in extreemrechtse en extreemlinkse politieke kringen? Of kent jouw handelen slechts een sociale basis; die van rancune en assertiviteit?
Zoals gezegd: ik zou het graag weten, met het oog op de transparantie van de discussie. Net als jij (en vele anderen met ons) hou ik niet van perverse mechanismen. Dat neemt niet weg, dat het jou uiteraard vrij staat deze vragen al dan niet te beantwoorden.
Filosofisch beschouwd, bedien jij je van een inductieve argumentatie. Dat wil zeggen, dat je van het bijzondere naar het algemene redeneert. Met het aandragen van zoveel mogelijk voorbeelden/gevallen waarin het Bureau Jeugdzorg zou hebben gefaald (in de eerste plaats jouw eigen geval ), probeer je te bewijzen/aannemelijk te maken dat het in zijn algemeenheid faalt. Ik geef toe: op zichzelf is dit een volstrekt legitieme denk- en werkwijze.
Ik heb er ook alle begrip en waardering voor, als iemand naar aanleiding van negatieve ervaringen met een overheidsdienst het functioneren ervan ter discussie stelt, teneinde een positieve bijdrage te leveren aan onze samenleving. Voor mij staat het als een paal boven water, dat klokkenluiders met het aan de kaak stellen van misstanden het algemeen belang dienen. Wat en waar zou onze democratie zijn zonder kritische en heldhaftige burgers?
De medewerkers van de bureau´s Jeugdzorg bewandelen overigens de weg van de deductie. Zij redeneren van het algemene naar het bijzondere. Ervan uitgaande dat zoiets als kindermishandeling bestaat, proberen zij, indien zij daar aanleiding toe zien, per geval te bepalen of er sprake van is. Zij gaan daarbij voornamelijk af, op de signalen die de kinderen afstaan. Desnoods schakelen zij de kinderbescherming in. Net zoals een consultatiebureau, school, arts, verpleegkundige en ieder ander medemens dat kan doen. Ook deze denk- en werkwijze is volstrekt legitiem, lijkt mij.
Waar het mis kan gaan, is in de praktische uitvoering. En dat geldt voor beide (theoretisch juiste) benaderingen.
De signalen die kinderen afstaan, kunnen (inderdaad) ten onrechte worden aangezien voor tekenen van kindermishandeling. Stoornissen als autisme kunnen (inderdaad) eveneens een verklaring vormen. Ja; “The devil is in the details”! Bij het vellen van een oordeel dient een ieder zich dus grondig te informeren en bovendien te beseffen, dat een onjuiste interpretatie van feiten geheid leidt tot verkeerde, misleidende voorstellingen van zaken. Zo is het maar net.
Voor een goede beoordeling van het functioneren van het Bureau Jeugdzorg volstaat het niet om slechts voorbeelden van (vermeend) fout handelen aan te dragen. Het is tenslotte denkbaar, dat het bureau slechts bij uitzondering belabberd functioneert en in de regel goed werk aflevert. Nee; het zou een kwantitatieve evaluatie vergen, uitgevoerd door een betrouwbare, wettige, neutrale partij. Anders doet zich al snel een eenzijdige, scheve beeldvorming voor.
Waar jij wat mij betreft in de fout gaat, AnneJ, is dat je vergaande gevolgtrekkingen verbindt aan je persoonlijke ervaringen en die vervolgens presenteert als onontkoombaar, terwijl die dat niet per se zijn. Nota bene je eigen verhaal, dat overduidelijk voor meerdere uitleg vatbaar is, maakt dat duidelijk! Naar mijn interpretatie impliceert het, dat Vrouwe Justitia jou nu juist heeft beschermd tegen misbruik van overheidsmacht.
Nu ga je zelfs zo ver te suggereren, dat Nederland geen rechtsstaat is. Dit komt niet alleen neer op eigenrichting, maar zet er ook toe aan. Hoe wrang! Want van alle vormen van machtsmisbruik, zo leert de geschiedenis, is voor eigen rechter spelen nog wel één van de ergste.
Rode krullenbol
Wat heet mishandeling
http://humaniseringvandejeugdzorg.nl/2014/08/
Omdat alles 'kindermishandeling' is en er knippend en plakkend, appels en peren, een getal uitkomt lijkt het alsof er veel 'mishandeld' wordt.
"In de 15 jaar dat ik werkzaam was in het onderwijs, ben ik geen ouders tegengekomen, die hun kinderen mishandelen. Er waren natuurlijk problemen in de gezinnen van de leerlingen, zoals in elk gezin, zoals in elk leven. Sommige kinderen voelden zich alleen, sommige ouders hadden geen begrip, er was ruzie of een pestende broer, ouders hadden geen tijd omdat ze veel werkten, sommige ouders lazen hun kinderen nooit voor. Dat soort dingen hoort bij het leven en is geen mishandeling. Maar tegenwoordig heet dit allemaal mishandeling of verwaarlozing. En daar vliegt men uit de bocht."
Zo is dat hier ook. Ik ken echt geen kinderen die mishandeld worden. Zelfs niet het kind dat ik ken dat inmiddels een gezinsvoogd heeft. Niet mishandeld. Wel hulp nodig maar ja, kom daar maar eens om bij gezinsvoogd. Geen idee.
Rode Krullenbol
Ik ben een aanhanger van de rechtstaat en zelfs van hulpverlening. Mijn religie heeft er misschien wel iets mee te maken. Een redenering die ook bij ongelovigen in een protestant Nederland kan voorkomen.
Door het afschaffen van de Roomse tussenlaag aan priesters en pauzen is protestanten geleerd dat er een een op een relatie bestaat direct toegankelijk tot God. Zit niemand tussen. Uiteindelijk zelfs de staat niet. Dat heet emancipatie.
In dat opzicht kan het christendom een kritiek inhouden op de rechtstaat. Niet alleen als souvereiniteit in eigen kring. De opvattingen van de diverse christenen zijn velen. Er zijn ook christenen die geloven dat je de overheid ten allen tijde moet volgen want gegeven door God. Dus religie gaat je niet helpen.
Het is de individualisering die er voor zorgt dat je zelf na gaat denken. En ik ben misschien wel de fanatiekste criticaster omdat ik geloof in de rechtstaat en in de hulpverlening. Dan verwacht je er ook wat van.
Valt soms nogal tegen.
Ik mag dan uiteindelijk gewonnen hebben, die jaren van angst en stress en overbeladen agenda naast werk en zorg heeft veel schade aangericht bij ons allemaal, dat komt nooit meer goed, dat valt niet in te halen.
Bovendien geloof ik dat we bij toeval een goede rechter troffen die het geheel doorzag. Dat is een toevalstreffer. Ik ben niet beter dan een ander die het niet gewonnen heeft. Dat besef dus.
Extremisme
Toen je begon over extremisme Rode Krullebol, dacht ik: die heeft het bij de horens. Een geloof is oke, maar extremisme niet. En zo is het met jeugdzorg ook, jeugdzorg is oke, maar niet in extremistische vorm zoals nu in mijn ogen aan de gang is.
Maar je verhaal ging een andere kant uit. En ja, AnneJ is door de rechter beschermd. Daar mag ze blij om zijn, want velen halen het niet. Vaak vaart de rechter op jeugdzorg, jeugdzorg hoeft niets aan te tonen, alleen maar te zeggen. En zelfs als ouders dan kunnen aantonen dat het niet zo is, gaat het gewoon door. Met een neiuw verhaal. Er zijn te veel verhalen om te stellen dat jeugdzorg functioneert zoals het zo moeten en te veel rapporten.
En ja, als je in de jeugdzorg zit zoals Anne, ik en nog een aantal anderen erin zitten of hebben gezeten, je kinderen kwijtraakt of dreigt kwijt te raken, zonder eerlijk proces en op basis van onjuistheden die maar neit hersteld worden, dan vraag je je inderdaad af of Nederland een rechtsstaat is.
Mark
Hoe kom jij bij 1 op 7?
Heb je een bron?
En wat versta jij eigenlijk onder kindermishandeling die ots en uhp rechtvaardigen?
Ken jij echt (veel) kinderen die mishandeld worden? Hoe dan? En geldt daarvoor een ots of uhp?
bovendien
Ouders, vaak moeders maar ook vaders, die zelf met deze beweging te maken hebben gehad gaan andere ouders en kinderen helpen. Ook vanuit de hoop dat jou ervaring niet voor niets is geweest, zodat je er toch nog iets aan hebt om te voorkomen dat een ander in dezelfde ellende trapt zonder het te weten.
Dus dan zie je nog eens een hoop zaken voorbij schuiven waarbij je je afvraagt waar het eigenlijk om draait. Want hulp is het niet.
Zeker niet in de gezinnen met kinderen met autisme. Daarvoor mankeert gewoon de deskundigheid en het gebrek aan inzicht in de sociale en medische kaart op dat gebied. Of men heeft last van de publieke discussie dat kinderen meer moeten voetballen en ouders maar eens grenzen moeten stellen. Zo eenvoudig is het echter niet.
Met jou ervaring kun je dan soms een ander iets beter de weg wijzen en helpen de rug recht te houden in het belang van een kind dat het broodnodig heeft om gehoord te worden, geholpen en niet gestraft en uithuisgeplaatst.
Ach rode krullenbol
...
meer heb ik je eigenlijk niet te zeggen...
Emine, schijnbaar vrijwillig maar ondertussen...
Dat was idd bij ons het geval. Als wij niet deden wat werd voorgesteld, dan was daar altijd die dreiging van OTS.
Weet je dat wij overal waar onze dochter zat de ENIGE ouders waren! Al die andere kinderen hadden een voogd, die ze vaak maar enkele dagen per jaar zagen, en die vooral gezellig thee kwam drinken met de leiding van de tehuizen. En die voelden zich vooral in de steek gelaten, die kinderen. Wij hebben veel met de andere kinderen gepraat. WAnt wij gingen wel op bezoek, minimaal 2x per maand, en vaak elke week. Als enige ouders daar. En wat ook opviel is dat instellingen eigenlijk helemaal niet weten wat ze met ouders aanmoeten. Want die zijn niet tot nauwelijks in beeld...
Wij kwamen inderdaad ook om hulp, en door melding door leerplicht. Beide zaken kwamen samen.
Nooit hulp gehad, natuurlijk, alleen maar iets van 10 plaatsingen, een bizar iq onderzoek, en dus geen hulp.
De enige therapie die ze ooit heeft gehad was een EMDR-traning die IK geregeld heb. Oh ja, en dat was ook alweer een vreemde zaak volgens jeugdzorg, want hoezo moest IK dat regelen, de stiefmoeder, en niet de vader of moeder... Dat wij dat met zn drieën in overleg deden drong niet door...
En voor degenen die nog steeds denken dat het in werkelijkheid anders is en dat wij verblind zijn door haat of zo: nogmaals: mijn stiefdochter kent nog redelijk wat vroegere meiden, allemaal via het internet weer opgesnord. En NIEMAND van hen heeft een fijn goed leven. Ik zei het al eerder: geen opleiding, vaak zwerven, of heel jong een kind en uitzichtloos in de bijstand. En oh ja, als er kinderen zijn, dan zijn die vaak ook weer afgenomen, want Jeugdzorg blijft zich als een bloedzuiger vastklampen aan eerdere slachtoffers.
Ik ken verhalen van ouders die om hulp kwamen, en van wie de kinderen met wie het GOED ging uit huis werden gehaald. Ik ken inderdaad verhalen van kinderen die bij de mishandelende ouder werden geplaatst. Een meisje van wie de baby tijdens het borstvoeden door jeugdzorg uit haar armen werd gerukt, en OTS en UHP. Terwijl ze nota bene in het ziekenhuis uitstekend werd begeleid in het jong moeder zijn. Maar ja, ze was al bekend bij jeugdzorg, zat in hetzelfde tehuis als mijn stiefdochter. Hartverscheurend is dat geweest...
Ik schreef het al, met mijn stiefdochter gaat het best goed: maar, ze heeft wel een paniekstoornis, en iets wat lijkt op een posttraumatische stressstoornis... Fijne erfenis van de jeugdzorg. Oh, en een hechtingsstoornis, moeite met relaties.... om die te houden.
En dat ze in de zorg werkt, en daar hogerop in wil komen, komt ook omdat ze vergelding wil, omdat zij niet wil dat kinderen behandeld worden zoals zij ooit behandeld werd. Omdat ze hoopt dat ze ooit een begeleider van toen tegenkomt, en die een poepie kan laten ruiken.
Het laat zoveel sporen na....
Mark74 1 op 7
Ik schiet spontaan in de lach. Dat geloof je toch zelf niet....
Rode Krullenbol.
Het is mij nooit opgevallen dat AnneJ reageerde uit geloof of politieke voorkeur. Ik vind je nieuwsgierigheid daarom ongepast. Ik zou je post hebben genegeerd. Maar juist vanwege die laatste alinea over de geschiedenis, moet men wel reageren. Welk een insinuatie een forumdeelneemster te vergelijken met mensen in de geschiedenis. Bah.
extremisme
Overal waar religie maar ook ideologie te letterlijk en te extreem wordt opgevat ontstaan uitwassen. Dat is niet voorbehouden aan religie. Inderdaad, ook de jeugdhulpverlening kan er wat van. Met name de kindermishandelingslobbyisten. Ook kunnen mensen op grond van persoonlijke overtuigingen of een moeilijk of psychisch ziek karakter kinderen het leven bijzonder zuur maken. En soms zijn kinderen juist in orthodoxe gezinnen heel goed af en volgen ze hun ouders in de wens om orthodox te leven.
Zo makkelijk is het helaas niet om mensen te veroordelen op grond van hokjes.
Ik kom uit een christelijk gezin waar uiteraard de nodige principes waren, ik heb wat gedemonstreerd met het IKV, maar ook met het AJC of andere christelijk socialistische bewegingen, samen met mijn ouders, want onrechtvaardigheid kent geen politieke kleur, maar verder was het een gewoon warm nest waar men haar best deed in harmonie en ruimte voor elkaar, met elkaar om te gaan. Zo'n beetje als ik het zelf ook doe.
Op persoonlijke titel of regionaal
Ik wil hier wel een uitzondering maken voor die hulpverleners die, vaak op persoonlijke titel of in een sterk regionaal verband, wel de kaart kennen en wie het wel lukt om de kortste weg te vinden naar het oplossen van de problemen van een kind en een gezin.
Het is ook het enige dat helpt denk ik. Dat je zelf wel kiest voor deskundigheid en integriteit en voor het met respect uitvoeren van je taak.
Ik had best een gezinsvoogd gewild die mij door die jungle had kunnen heenloodsen. Die samen met mij kon puzzelen hoe we dit nou weer goed op de rit konden krijgen en die vanuit haar ervaring met gezinnen zoals die van mij met praktische en verstandige oplossingen kon komen die de zaak klein kon maken en houden en niet verder laten escaleren.
Had best fijn geweest. Dat was echt niet leuk dat je zo extreem het wiel zelf moet zien uit te vinden in een van belangen vergeven speelveld dat de jeugdhulpverlening is, het wespennest.
Ze zijn er wel. Witte olifanten of in een sterk team, vaak locaal goed bekend. Ik heb er toevallig een paar gesproken.
En ik ken er ook een die jaren geleden uit dat veld kwam en waar het een tijdje goed liep. Maar die ook haar vertrouwen verloren is toen ze met het gezin van haar dochter in aanraking kwam met de foute kant van bureau jeugdzorg.
Het zou geen toevalstreffer moeten zijn of en hoe je geholpen danwel gestraft wordt. Je bent afhankelijk van die paar deskundige en integere mensen in de hulpverlening die er ook zijn en waar je steeds handiger in wordt om die te vinden.
En dat maakt het kwaad dat de anderen binnen een fout systeem aanrichten niet goed.
school
Let wel: "spijbelen" wordt ook als kindermishandeling beschouwd!
Zijn er trouwens geen cijfers over emotionele mishandeling van kinderen op school?
Dat zou toch mede oorzaak van spijbelen kunnen zijn?
Ik vind dat als een kind ongelukkig op school is, dat dan het welbevinden van het kind boven de schoolplicht uit zou moeten gaan. Maar helaas is dat niet het geval, zoals de zaak Sylvano toont: kind wordt uit huis geplaatst omdat het spijbelt van school. Omgekeerde wereld lijkt mij.
School is gewoon niet geschikt voor alle kinderen. Ongeacht hoe goed ze kunnen "leren".
School (en schoolplicht) kan emotionele mishandeling van kinderen zijn.
Niet alleen spijbelen
Ook een 'zorg' om een kind dat niet meekomt op school om diverse redenen is een bedreiging voor de 'veilige ontwikkeling' van een kind en daarmee een vorm van kindermishandeling.
En inderdaad, de kindermishandeling die aangericht wordt door pesten en andere narigheid op scholen, in de hulpverlening, of in die nare zaken die je te wachten staan als je in aanraking komt met BJZ en de kinderbescherming, of dat geen kindermishandeling is.
In feite zijn alle kinderen waar een 'zorg' over is, hoe dan ook, mishandeld. Iemand moet de schuld krijgen, want hulp is het niet.
Katholiek nieuwsblad met artikel over machtsmisbruik RvdK
"Als moeder op een dag martel- en kinderporno ontdekt op de computer van vader, en met de kinderen haar man ontvlucht, wie moet er dan beschermd worden?"
Budget lager door kortingen en nieuwe bureaucratische uitgaven
http://nieuwsuur.nl/onderwerp/714974-kortingen-zorg-forser-dan-verwacht.html
"Gemeenten krijgen te weinig budget van het Rijk voor het hoge aantal cliënten waarvoor ze zorg moeten inkopen en gemeenten gebruiken een deel van het zorggeld voor het formeren van onder meer wijkteams, transitiekosten, innovatiekosten en monitoring."
Geen zorg maar wijkteams, generalisten, bureacratische en andere kosten.
Hier een stukje over de jeugdzorg van binnenuit
Twee dames die zelf als gezinsvoogd bij jeugdzorg hebben gewerkt...
https://twitter.com/RoelVerheul/status/527899244007813120
En het kan schijnbaar ook anders, maar niet in Nederland.
