Is er nog een andere vorm van Munchhausen by proxy?
Ik wil het draadje dat al loopt niet vervuilen. Vandaar een nieuw. Ik vroeg mij iets af nav de hele munchhausen-discussie die nu speelt.
De bekende variant is dat een moeder haar kind ziek maakt/houdt/faked, en dan zelf de aandacht krijgt. Maar is er ook een andere variant. Bv die waarin een moeder haar kind ten onrechte neerzet als slecht/onhandelbaar/gestoord/dom/altijd in de problemen komend en de moeder zichzelf vervolgens neerzet als iemand die zeer met het kind afziet, maar er o-zo-ontzettend voor het kind is. Terwijl er feitelijk niets met het kind aan de hand is en de moeder voornamelijk bezich is met (de aandacht voor) zichzelf.
Is dit ook een vorm van munchhausen?
Ik ben zelf opgegroeid met een moeder die de grootste drama's maakte van alles wat mij gebeurde en dingen enorm-enorm opblies. Dingen de wereld injoeg die niet zo waren of sterk overdreven. Waarbij ik ook in mijn volwassen leven er wel eens op ben aangesproken dat mijn moeder het niet gemakkelijk had met mij. Dat ik haar maar een beetje moest sparen. En mensen meenden het nog ook. Zo ingepakt waren ze.
Gelukkig woon ik nu aan de andere kant van het land dan zij. Ik heb een oppervlakkig contact, vertel haar geen persoonlijke dingen en zo nog wat trucjes om geen last van haar te hebben. Maar met heel de discussie komen er zo wat herkenbare dingetjes naar boven, dat ik denk: zou ik een moeder hebben met een soort munchhausen? Of is dat toch echt iets anders?
Ja maar.....
......als nou een moeder staat te krijsen dat een kind gek geworden is, helemaal de weg kwijt is en het kind dus een dikke spuit moet en de dokter constateert, na een gesprek met het kind, dat er niets met het kind aan de hand is (dat het slechts heeft tegengesproken toen het weer iets niet mocht wat alle anderen wel mochten omdat de moeder haar weer eens niet vertrouwde), is het dan verantwoord om gewoon weg te gaan? Of moet je dan als arts toch denken: hier is meer aan de hand?
Ik heb geen idee wat er met de anti-depressiva gebeurd is. Ze vertelde wel aan iedereen dat de dokter gek geworden was.
huh?
Rode krullenbol: "Wel goed van die ene arts, dat hij jou toen niet zo maar heeft platgespoten, ook al vroeg jouw moeder daar om"
Jee, dat zou wel absurd zijn, als artsen zouden gaan spuiten als moeders daarom vroegen.
toen en nu
#62 Emine, tegenwoordig belt de dokter om minder de politie.
Dat leidt tot onmiddellijke uhp.
Had je dat gewild?
Ik weet nog....
...dat ik aan de dokter vroeg of ik met hem mee mocht. Ik denk dus dat ik die vraag met ja moet beantwoorden. Hoe afschuwelijk ik de manier waarop -en vooral de snelheid waarmee en soms kleine aanleidingen waarvoor- tegenwoordig wordt ingegrepen ook vind.
Dat gebeurt tegenwoordig wel
Daar heeft een arts geen excuus als MbP voor nodig.
Volgens mij is het voeren en oprekken van die term alleen maar extra verwarrend.
@Emine
Vermoedelijk heeft de huisarts van je ouders hun vertrouwen in hem niet willen beschadigen en vertrouwde hij erop, dat jij van huis zou weglopen. Bijvoorbeeld door aan te kloppen bij een JAC. Daarmee zou een heel andere situatie zijn ontstaan: één waarbij veel meer mensen verantwoordelijk en betrokken zouden zijn, dan alleen hij.
Had je maar
Dat klinkt als "had je maar weg moeten rennen". Als een verkapte beschuldiging.
Ik vind het veel logischer om te denken dat ze heeft gerekend op de dokter als scheidsrechter (de dokter zal zien dat het aan mijn moeder ligt). Dokters (diagnose stellers) zijn zelden doordrongen van de gedachte dat ze die functie krijgen toebedeeld. Dat ze functioneren als lakmoesproef.
Het JAC bestaat niet meer trouwens.
Er is wel internet. Kinderen hebben vaker toegang tot informatie van buiten of geheim contact. In theorie dan. Ik weet niet of je dat ook durft als je als kind feitelijk in die situatie zit.
@Emine
M. Lavell vindt mijn vorige bijdrage beschuldigend klinken en verdraait mijn woorden tot "had je maar weg moeten rennen".
Ik heb slechts een mogelijke verklaring willen aandragen voor het gedrag van jullie huisarts toentertijd.
Ik hoop het niet
Ik hoop niet dat die dokter dat dacht.
Het nadeel van mogelijke verklaringen
is dat je de aandacht weghaalt van waar het eigenlijk naar toe moet gaan. Namelijk het gevoel van Emine.
Ook voelt het als "goedpraten" en had degene die het overkwam (emine in dit geval) maar anders moeten handelen.
Je weet niet wat er in het hoofd van de arts omging. Klaar. Speculeren op alle mogelijke oorzaken waarom hij handelde zoals hij gedaan heeft heeft geen enkele nut. Want je weet het niet. De enige manier om het te weten te komen is door het hem te vragen. En dan nog. Dan heb je een antwoord, maar dat antwoord lost helemaal niets op.
Het gevoel blijt.
@Emine
Voor alle duidelijkheid: ik ben het helemaal met je eens, dat jouw huisarts toen nalatig is geweest in zijn zorg voor jou.
waarschijnlijk
Kwam die huisarts uit dezelfde school als AnneJ, en was hij er van overtuigd daar ouders het altijd goed bedoelen.
Illusie
De verklaringen voor het gedrag van de arts in kwestie gaan van de gedachte uit dat hij doelbewust overduidelijke kenmerken van mishandeling heeft genegeerd.
Dat lijkt me onzin.
Hij heeft het gewoon gemist.
Je zou de vraag kunnen stellen of de nieuwe interpretatie van MbP deze dokter had kunnen voorzien van handvatten om het wel te zien. Maar dat denk ik niet.
Dank je wel allemaal
Zeker de laatste reeks berichten. Wat is het ongelofelijk fijn om hierover te praten.
probleem
'Ik weet niet of je dat ook durft als je als kind feitelijk in die situatie zit.'
Daar zit het probleem, denk ik. Als kinderen mishandeld en/of misbruikt zijn, hebben ze (onbewust) de boodschap gekregen dat hun wensen en ideeën niet belangrijk zijn. Hun grenzen worden stelselmatig overschreden en wat ze willen is niet relevant. Die kinderen zullen zich wel ongelukkig voelen, maar ze zullen niet snel het gevoel hebben dat ze recht hebben op hulp. Of zelfs maar op een luisterend oor. Vaak krijgen kinderen ook nog aangepraat dat ze zelf schuldig zijn, omdat ze zo stom zijn (of überhaupt geboren zijn: 'weet je wel hoe zwaar mama het had bij jouw bevalling'), dus dat maakt het zelf actief inschakelen van hulp moeilijk.
Dan is een huisarts of leraar die (in welke vorm dan ook) ingrijpt toch heel belangrijk.
achteraf
"Als kinderen mishandeld en/of misbruikt zijn, hebben ze (onbewust) de boodschap gekregen dat hun wensen en ideeën niet belangrijk zijn. [...] Dan is een huisarts of leraar die (in welke vorm dan ook) ingrijpt toch heel belangrijk."
Je kunt er wel een logische analyse van maken - achteraf - maar dat betekent niet dat kinderen het zelf herkennen als mishandeling. Laat staat dat huisartsen of leerkrachten het kunnen herkennen.
Gisteren op radio 1 ontstond er een discussie tussen Felix Meurders en Roué Verveer over mishandeling.
Beluister http://www.denieuwsbv.nl/Singleview.12722.0.html?&tx_ttnews[tt_news]=139102&cHash=dd2fdc394121aead74aebac2d01a31d7
Hoe oud zouden zijn kinderen zijn? Wie zal zich geroepen voelen om in te grijpen in zijn gezin? Wat vinden zijn kinderen er eigenlijk van? Waarom vindt Felix het kindermishandeling en hij niet?
De analyse van mishandeling - zeker ook in de nieuwe definitie van MbP - impliceert een moedwillige kinderzielvernielzucht ten eigen bate. Ik ben van die moedwil niet zo overtuigd. Sowieso niet zo van ingewikkelde constructies rond aandachttrekkerij.
De analyse van wat dat met kinderen doet gaat ok mank. Er wordt wel gesproken van eindeloze en onterechte loyaliteit. Van Stockholmsyndroom achtige verschijnselen. Van ontkenning omwille van..
Ik vrees dat het allemaal zo eenduidig niet is.
Volwassenen zoeken nog steeds naar woorden en verklaringen voor wat er toen aan de hand was. Met terugwerkende kracht doet het misschien wel meer pijn dan ze toen als kind aan een dokter of leerkracht konden laten zien.
Surinaamse opvoeding
Die opvoeding is al lang geleden overgenomen van de Hollanders. Net zoals men boerenzakdoeken gebruikt, jenever strooit, of superschoon in het huishouden is. Overgenomen Hollandse waarden. Het ingehamerde 'nee is nee' is dan ook een gedeelde oerherinnering.
Loopt alleen nog achter. Onder veranderde omstandigheden ga je anders opvoeden.
Dat dreigen zit ook in de taal: 'ik ga je slaan'.
Maar ik vraag me af of het ook in Suriname niet een kwestie van sociale klasse is. Ik heb hier Surinaamse collega's die zich zo echt niet meer gedragen. Die hebben misschien wel een jengelende Wesley in de supermarkt.
Yeti
Inderdaad Yeti, je hebt je een jeugd lang ongelukkig gevoeld, maar je weet pas later dat het onrecht was wat je werd aangedaan. Het mechanisme heeft voor mij precies zo gewerkt als dat jij omschrijft. Ik heb toen ik later met een man trouwde die mij als ****** behandelde, niet (meteen) herkend dat het zo was. Echter toen deze man zich tegen mijn kinderen richtte, heb ik het wel herkend. En ingegrepen. Wie mij uit de andere draadjes kent, weet hoe dat is uitgepakt. Gek genoeg kreeg ik ook hier de blame: hoezo, geen omgang omdat uw man naar uw zeggen uw kinderen mishandelt? U hebt toch zelf kinderen met hem genomen?.......Tja......
emine
Moeilijk lijkt me dat. Waarschijnlijk heb je die man juist uitgekozen omdat je onbewust het gevoel had dat je precies zo iemand 'verdiende'. Wel fijn dat jij het uiteindelijk inzag en niet dezelfde opvoedmethodes bij je eigen kinderen gebruikt. Dat neem ik tenminste aan 
Ja....
...neem dat maar gerust aan...
Dezelfde ervaring
Ik herken mijn eigen moeder zo erg in de omschrijving van de jouwe, Emine. Al van kleins af zijn wij de rotste kinderen ooit. Volgens haar heb ik niet alleen last gehad van tics maar ook van stotteren. Later werd er HSP vastgesteld en bij mijn broer autisme. Dat dachten we, want toen mijn vader bij de kinderpsychiater langsging die dit vastgesteld had kreeg hij te horen dat mijn broer te weinig symptomen vertoonde om de diagnose te verkrijgen. Mijn moeder heeft ons lichamelijk nooit mishandeld maar geestelijk was er altijd iets mis met ons. We leken op onze vader die onze moeder (naar haar zeggen) elke dag sloeg, we waren net zoals hem lui en manipulatief en logen veel. Vaak werden we verbaal uitgescholden als ze boos werd omdat er een lege plastieke fles op de grond viel of andere storende geluiden weerklonken. Mijn moeder heeft de beste relatie met haar twee zoons en de slechtste met de twee dochters, ik en mijn zus. Ze zei vaak dat mijn zus OCD had en dat ze dacht dat ze borderline had. Omdat mama blijven zoeken is naar "oplossingen" voor haar is mijn zus in een instelling terecht gekomen. Maar daar vertelde de psychologen dat er met mijn zus niets aan de hand was, buiten dat het een moeilijke puber was, en dat het probleem bij mama lag. Mijn moeder was woedend toen ze dit hoorde. Mijn zus geraakte aan de drugs en volgens mama moest zij dan antidepressieva nemen en naar een psycholoog gaan. Dat deed m'n zus maar als je drugs combineert met antidepressiva gaat je brein helemaal naar de maan.
Mijn zus functioneerde niet meer en lag heel de dag in bed, begon supervreemde dingen te zeggen en na een tijd ook dingen te horen. Jarenlang dit en uiteindelijk werd ze opgenomen in de psychiatrie. Een week of twee later vertelde m'n moeder, tijdens een bezoek aan de dokter voor een of ander voorschrift, dat ikzelf ook hallucinaties en angsten heb, dat ze niet kon geloven een tweede dochter te verliezen aan schizofrenie maar het was nu eenmaal een familiekwaal langs mijn vaders kant. (Niemand langs vaders kant heeft psychologische problemen.) De dokter schreef meteen een antipsychoticum voor en het was pas dan en daar dat ik besefte dat mijn moeder ziek was. We zijn rustig naar huis gegaan maar na een dag of twee ben ik van mama gevlucht omdat ze bleef zeggen dat ik die pillen moest nemen. Ik heb me laten onderzoeken door verschillende dokters die allemaal niets konden vinden bij mij, ik ben (op aanvraag van mijn tante) naar een familietherapeute gegaan. Deze vrouw kent mijn familie een beetje omdat mijn tante al jaren bij haar komt. Nog voor ik mijn verhaal begon vertelde ze me dat ze al jaren vermoed dat mijn moeder problemen heeft en ik uit haar buurt moet blijven. Dat ze het spijtg vindt van mijn zus maar vreest dat zij niet meer te redden is. Ik mocht van haar en de andere dokters de pillen in geen geval nemen. Ik heb al een week geen contact meer gehad met mijn moeder.
De dokters vrezen echter dat, nu ik en mijn zus "uit huis" zijn, mijn broers nu met vanalles gediagnosticeerd gaan worden.
Ook ik vraag me af of mijn moeder een vorm heeft van MBP of dergelijke. Fysiek is er nooit iets gebeurd maar geestelijk is het teveel om op te noemen.
jeetje
wat vreselijk moet dat zijn (geweest). Het lijkt me een groot wonder als je na zo'n jeugd nog een beetje kunt functioneren in het leven eigenlijk. Als ik bekijk hoe ik ben opgevoed (ook niet persé heel positief) en wat dat al heeft gedaan met mijn zelfbeeld... terwijl dat nog níks is vergeleken met wat hier beschreven is.
Maar maakt het uit of het MBP is, of dat het anders heet? Wil Emine niet gewoon weten of het een bekend verschijnsel is, andere verhalen horen?
Dit ziektebeeld wordt veel te eenzijdig belicht :alleen in combinatie met kind ouders . Er zijn veel meer combinaties en "lichtere " vormen mogelijk !!!
