Is er nog een andere vorm van Munchhausen by proxy?
Ik wil het draadje dat al loopt niet vervuilen. Vandaar een nieuw. Ik vroeg mij iets af nav de hele munchhausen-discussie die nu speelt.
De bekende variant is dat een moeder haar kind ziek maakt/houdt/faked, en dan zelf de aandacht krijgt. Maar is er ook een andere variant. Bv die waarin een moeder haar kind ten onrechte neerzet als slecht/onhandelbaar/gestoord/dom/altijd in de problemen komend en de moeder zichzelf vervolgens neerzet als iemand die zeer met het kind afziet, maar er o-zo-ontzettend voor het kind is. Terwijl er feitelijk niets met het kind aan de hand is en de moeder voornamelijk bezich is met (de aandacht voor) zichzelf.
Is dit ook een vorm van munchhausen?
Ik ben zelf opgegroeid met een moeder die de grootste drama's maakte van alles wat mij gebeurde en dingen enorm-enorm opblies. Dingen de wereld injoeg die niet zo waren of sterk overdreven. Waarbij ik ook in mijn volwassen leven er wel eens op ben aangesproken dat mijn moeder het niet gemakkelijk had met mij. Dat ik haar maar een beetje moest sparen. En mensen meenden het nog ook. Zo ingepakt waren ze.
Gelukkig woon ik nu aan de andere kant van het land dan zij. Ik heb een oppervlakkig contact, vertel haar geen persoonlijke dingen en zo nog wat trucjes om geen last van haar te hebben. Maar met heel de discussie komen er zo wat herkenbare dingetjes naar boven, dat ik denk: zou ik een moeder hebben met een soort munchhausen? Of is dat toch echt iets anders?
emine
Interessante vraag. Lijkt mij inderdaad zeer goed mogelijk. Zocht jouw moeder ook hulp bij hulpverleners met jou?
Het lijkt me heel naar als je moeder zo over je doet! Dat de reden van munchhauzes by proxy, puur is om aandacht te krijgen van de medici, daar zijn de meningen overigens over verdeeld.
Dit.....
....ging meer over de aandacht van de omgeving. Hiertoe werden mijn grote en kleine verdrietjes maar ook hele prive-dingetjes gedeeld en uitgemeten met/in de omgeving. En kwamen er soms mensen praten omdat ik mijn moeder zoveel verdriet deed. En mijn moeder zat dan met een roodbejankt gezicht te knikken. Waarmee ik haar verdriet deed? Geen idee. Ik weet absoluut zeker dat er tegenwoordig ergens een linkje naar jeugdzorg zou gaan. Toen niet.
Ouders en kinderen Emine
Ik denk dat ouders soms niet overweg kunnen met hun kinderen. Vanuit eigen problematiek of problematiek van een kind. Jeugdzorg lijkt me wel het laatste. Jammer is dat er verwijten ontstaan. Handiger lijkt mij om te zoeken naar handvaten om wel met elkaar om te gaan.
Ik denk dat zaken zo ook kunnen ontsporen. Ik ken iemand die een moeder had met vermoedelijk Asperger. Inmiddels snapt ze wat het onvermogen was van een moeder die echt vreemde capriolen uithaalde.
Iemand anders heeft erge kromme tenen gehad toen ik hulp zocht voor de angsten van mijn dochter. Zij had zelf namelijk een moeder die haar, volgens haar onterecht, aangemeld heeft en laten opnemen in de algemene psychiatrie. Waar ze een vreselijke tijd heeft gehad.
Ik denk dat deze persoon een vorm van PDD-NOS heeft en dan ben je helemaal niet blij met de algemene psychiatrie, die mensen met autistme meestal niet begrijpen. Maar ik denk ook dat er voor beiden een wederzijds onbegrip was dat tot drama leidde.
Dat is van beiden geen opzet maar onbegrip en onvermogen. Je zou wensen dat er wat betere begeleiding bij te krijgen was. En soms is dat ook echt heel moeilijk omdat een van beiden of allebei daar niet van kunnen profiteren.
Een beschuldiging van MBP gaat hier niet helpen maar leidt juist af van de werkelijke problematiek.
eens met AnneJ
Het verhaal van MBP is dat ouders hun kinderen opzettelijk ziek maken om zelf aandacht te krijgen. Kind is niet ziek, ouder doet iets door de thee, kind wordt ziek. Zie The Sixth Sense. Of dit gedrag überhaupt bestaat, en zo ja, hoe vaak, is punt 2.
Wat jij beschrijft is het van een mug een olifant maken. Het Nederlandse woord voor deze aandoening is vziw Aanstelleritis.
Er is geen sprake van opzettelijk gedrag. Er wordt niet een probleem bijgemaakt. Iets wordt als een probleem ervaren en naar buiten gepresenteerd waar anderen geen probleem zien. Ik denk dat AnneJ gelijk heeft: het is onmacht. En in die onmacht worden mensen vermoedelijk bevestigd door de positieve aandacht die eruit voortvloeit ('goh meid, jij hebt het ook niet makkelijk, kan ik wat voor je doen').
In het algemeen zie je ontzettend vaak ouders die zich enorm druk maken om dingen waar anderen hun schouders over ophalen, en die doen met een beroep op Het Belang van Het Kind. Je ziet dat ook bij vechtscheidingen. Daar wordt ook vaak over gesproken alsof ouders bewust stennis schoppen om de ander kapot te maken, ik kan je verzekeren dat al die ouders roepen het alleen maar te doen In het Belang van Het Kind, en ik ben ervan overtuigd dat ze het oprecht zelf geloven ook. Beschuldigingen van opzettelijk overdrijven met een duister doel helpen daarbij niemand, denk ik.
Groeten,
Temet
Aanstelleritis?
Ik heb een collega gehad die zelf altijd van alles had. Ze maakte zich overal zorgen over. Zat wekelijks bij de huisarts. Alles werd opgeblazen tot enorme proporties. Zo was ze. Wij probeerden haar wel gerust te stellen dat als je iets at dat een dag over de datum was je niet direct een dodelijke voedselvergiftiging zou oplopen maar dat geloofde ze niet. Het moest dan bevestigd worden door de huisarts en desnoods na onderzoek in het ziekenhuis. Wij zagen het aan en wij hoorden het aan. En ja, wij dachten ook dat ze last had van Munchhausen.
Maar toen kreeg ze kinderen. Haar oudste zoon had zoals TO aangaf altijd wel iets. Wij hebben elke diagnose voorbij horen komen van ADHD, hoogsensitief, nieuwe tijdskind tot hoogbegaafd. De jongen had niets maar is wel overal voor getest. Zijn gedrag werd tot in den treure geanalyseerd en besproken. Ook met ons als collega's. Haar tweede zoon die had allerlei medische dingen. Toen begonnen wij ons wel zorgen te maken want dat betekende bij buikpijn direct een klysma, ziekenauto's als hij viel etc. etc. etc. Tot allerlei heel vervelende en pijnlijke onderzoeken in het ziekenhuis aan toe. Hij had nooit iets maar hij kreeg die onderzoeken wel .
Zij maakte haar kinderen niet ziek maar ze dacht dat ze ziek waren. En ze kreeg iedereen mee. Want als arts weet je het niet zeker dus die nam geen enkel risico.
Is het MPb?. Nee, ze maakte haar kinderen zeker niet ziek. Ze deed het ook niet voor aandacht voor zichzelf. Ze deed het omdat ze zich oprecht zorgen maakte. En niemand trapte op de rem. Als collega's konden wij haar wel zeggen dat ze voor dit of dat niet naar de huisarts hoefde maar ze snapte dat niet. Dat zei ze ook. Zij ging naar de huisarts voor geruststelling. Ze begreep niet als ik zei dat ik die geruststelling niet nodig heb.
Ik vond het wel heel erg vervelend voor die kinderen. Uiteindelijk is gestopt met werken om thuisblijfmoeder te worden want haar kinderen hadden haar de hele dag nodig (zei ze zelf). Haar keuze maar ik maak mij nog steeds af en toe zorgen om die kinderen (ze heeft er inmiddels drie)
eigen problematiek
Duidelijk een vrouw met hypochondrische en mogelijk overgevoelige neigingen, angsten eigenlijk. Daar zou je het over moeten hebben, hoe altijd bezig zijn met medische zaken zonde van je leven is en hoe het inderdaad zo is dat het leven vol risico, ziektes en dood is, maar dat je er praktisch mee om kunt leren gaan. En dat al dat onderzoeken geen garantie is en soms zelfs juist een risico.
Maar Munchausen by proxy is het niet.
Overigens gaan veel mensen voor geruststelling naar de huisarts, driekwart van de gemeldde klachten gaat vanzelf over. Ook de psychiater overigens. Misschien is er ook wel steeds minder begrip voor de geruststellende functie van artsen en psychiaters.
Ik zie zo nog een zaaltje psychiaters voor me in een uitzending waar de journalist vroeg wie er vond dat ouders met veel te lichte problematiek zich bij de psychiater melden.
We zijn niet allemaal hetzelfde, maar om daar inderdaad duistere motieven achter te zoeken gaat je niet helpen. Een goede huisarts met een goede band met het gezin mogelijk wel.
Sahara,
Dat klinkt als hypochondrie by proxy.
Valt eronder
Emine Volgens mij valt dat onder de definitie van MBP.
Dat heet tegenwoordig PCF (Pediatric Condition Falsification)
De stelling daarbij is dat de 'diagnose' niet bij de moeder gesteld kan worden, maar geconcludeerd moet worden uit het dossier van het kind. Het gaat niet alleen over ziek, maar ook over onderwijs.
Ik ben eigenlijk wel benieuwd waarom je die vraag stelt.
Helpt het je om de kennelijk armoedige relatie die je hebt gehad met je moeder, een titel te geven?
De vechtscheidingen van Temet en de situatie die Sahara omschrijft vallen er ook onder.
Meer objectief gezien kun je je afvragen hoe Sahara kan weten dat er echt niks was met dat kind. Ze kan ook niet weten of haar observatie (heb je haar weer over die kinderen) wel zo juist is.
Maar voor het nieuwe gebruik van MBP met de nieuwe definities, maakt dat allemaal niet uit.
Ik vraag mij af of dat helpt. Ik vrees dat elkaar van van alles en nog wat beschuldigen een stuk makkelijker wordt.
Of is dat ook een ziekte?
Nee het ging verder dan die mug en die olifant
Soms, vaak, was er geen mug. Maar sprongen mensen er wel op in. En toen had je gewoon als ouder een sterkere positie dan nu. Ik ben de laatste die zegt dat jeugdzorg een oplossing biedt, maar ik denk wel dat als een ouder zich dusdanig over een kind zou beklagen zoals de mijne toen deed, er alarmbellen zouden gaan rinkelen.
En Temet, ik vind dat er toch een vergelijking zit in tussen kind is niet ziek en ouder doet iets in de thee zodat het ziek wordt en kind is hartstikke braaf maar ouder zet het neer als onhandelbaar probleemkind dat gedoemd is te mislukken en op basis van het verhaal van de ouder vanuit diverse hoeken wordt aangepakt omdat het probleemgedrag zou vertonen. Bv van de sportclub afgeknikkerd worden. Vervolgens ouder die avond aan avond weg is om 'te gaan praten' en die dan uiteindelijk 'bereikt' dat je met 'goede afspraken' (lees: restricties en reservebank) terug mag komen. Iedereen spreekt erover dat je dankbaar mag zijn dat je ouders zo voor je opkomen, maar voel je aan alles dat men je inmiddels liever kwijt dan rijk is, maar we doen het voor je moeder.......En dan echt niks gedaan hebben....
Is dat geen (welliswaar mildere, maar toch) vorm van mbp, of heeft dat echt slechts betrekking op lichamelijke ziekten?
even iets anders...
Zou Jeugdzorg niet collectief lijden aan Munchhausen by proxy? Als ze zich erin gaan verdiepen is de omgeving van een kind bijna altijd "ziek", dus dan moeten zij die kinderen redden en ze naar een "gezonde" omgeving brengen. Maar ze blijven wel altijd een beetje ziek, dus ze kunnen niet terug en hun eigen kinderen moeten ook goed in de gaten gehouden worden.
Waarom ik dat vraag....
....om puzzelstukjes op zijn plaats te laten vallen.
Ik zoek niet meer naar oplossing, ik vind zelf dat ik mijn weg wel gevonden heb in oppervlakkig en summier contact. Het is meer voor mezelf om dingen te kunnen begrijpen.
Het verhaal
Het kan voor jezelf heel goed zijn om op het spoor te komen van de hoekige kanten van je gezinsgeschiedenis. Ik ken mensen die veel gehad hebben aan familie opstellingen waarmee je een situatie uit je jeugd weer tracht te herleven en dan te begrijpen.
http://www.familieopstellingen.nl/workshops-relaties/
Met de kritiek
http://www.skepsis.nl/berthellinger.html
Wat ik er mooi aan vind is dat mensen een nieuwe compassievolle betekenis gaan geven aan oude situaties maar ook beter gaan beseffen wat ze zelf kunnen doen om goed om te gaan met die pijnpunten en er een goede wending aan geven.
Emine
Ik snap waarom je die vergelijking trekt. Niet onlogisch. Ik begreep MBP altijd als wat ik beschreef: het opzettelijk veroorzaken van lichamelijke klachten. Kennelijk - begrijp ik uit het andere draadje - is de definitie inmiddels gewijzigd/opgerekt. Maar ik heb dat andere draadje niet helemaal gevolgd.
het maakt voor mijn idee overigens niet zo bar veel uit: ik denk nog steeds dat het onmacht is. Dat dergelijke onmachtigen ondertussen veel brokken maken staat wat mij betreft overigens buiten kijf.
Groeten,
Temet
Dat jeugdzorg zo'n drama nog kan verergeren door onbegrip en ondeskundigheid is mij inmiddels ook zeer duidelijk.
Mijn laatste voorbeeld is een gezin waarin kind met autisme maar moest veranderen. Zelfs opgenomen op een algemene psychiatrische afdeling. Het ging nooit om hem maar het zou pas goed gaan thuis, volgens jeugdzorg en consorten, als kind 'slecht' gedrag kon 'veranderen' in goed gedrag. Dat ging em niet worden. Kind verzoop gewoon. Jaren geklets over de vloer gehad terwijl de zaak steeds verder escaleerde.
de vraag
is al ernaast, Emine. Münchhausen by proxy is geen bestaande ziekte. Het is een etiket. Je kunt dus niet "een vorm" van Münchhausen by proxy hebben. Je hebt allerlei manieren waarop je kinderen kunt mishandelen. Slaan. Treiteren. Expres ziek maken. Verwaarlozen. Nu gaan we daar etiketten op plakken. Slaan wordt: Mohammed Ali syndroom. Treiteren wordt: Hans Teeuwen by proxy syndroom.Expres ziek maken wordt Münchhausen by proxy syndroom. En verwaarlozen wordt: Anorexia by proxy syndroom.
Nu gaan we bijvoorbeeld dat laatste etiket eens oprekken. Eerst zeggen we: iedereen die zijn kind zo weinig eten geeft dat het Kcal tekort komt, heeft het anorexia by proxy syndroom. Dat levert te weinig klantjes op. Dus zeggen we dan: iedereen die zijn kind alleen rauw voedsel laat eten, lijdt ook aan "een vorm van". En dan verruimen we het verder naar: iedereen die niet elke, maar dan ook elke dag warm eten kookt, lijdt eraan. O ja en ouders die vegetariër zijn ook. Omdat junkfood een probleem lijkt te gaan vormen, zullen ouders die teveel patat uitdelen (zodat er ook een tekort aan voedingsstoffen ontstaat) er ook onder geveegd worden. Enzovoort.
Jouw moeder kun je best etiketteren met "vorm van Münchhausen by proxy". Maar dan doe je dus precies hetzelfde als al die Jeugdzorg functionarissen. Iemands gedrag als ziekelijk voorstellen, zodat er "dus" iets aan gedaan moet worden, of er "dus" heel ingrijpende acties aan verbonden moeten worden. En niemand schiet er iets mee op.
Daarom heb ik liever (en heeft dr Worm liever niet), de benadering van justitie: er moet gewoon bewezen fysieke mishandeling zijn. Punt. En dan word je veroordeeld voor vergiftigen bijvoorbeeld en niet voor het hebben van "Münchhausen by proxy" of een ander achterlijk label.
Dat gedrag van je moeder is beter te bestrijden door in één groef te gaan hangen: "Ma, ik vind het onacceptabel dat je zo zit te klagen en te roddelen". ( Ze luistert niet). Gewoon herhalen: "Ma, ik vind het......" enz. enz.
Hmmm, Tegeltje, AnneJ en Temet
Deze reactie hoort nou juist in het andere draadje dat ik niet wilde vervuilen. Nu wordt het mijne ermee vervuilt. Ik vroeg gewoon of dit daar ook onder valt. Daarnaast vind ik dat je in je reactie makkelijk heenwalst over dat wat mij bezighoudt en dat vind ik jammer. Overigens was ik niet op zoek naar advies hoe om te gaan met mijn moeder, ik heb daar mijn weg in gevonden. Ik heb niet de behoefte haar gedrag te bestrijden, ik woon ver weg en dat maakt dat ze niet de invloed heeft op mijn omgeving die ze toen had. Wat ze met haar omgeving doet: mij een biet.
AnneJ, ik vind het vervelend dat je hier je jeugdzorgding weer spuit. Je weet bovendien heel goed dat ik als geen ander weet dat jeugdzorg geen oplossing biedt.
Temet, zou niet bijna alle vormen van kindermishandeling ontstaan door onmacht. Onmacht om je verantwoordelijkheid te nemen, onmacht om op te voeden, onmacht om zoveel zelfvertrouwen in jezelf als ouder te hebben dat je geen ziektes bij je kind hoeft te verzinnen om je te kunnen profileren als de allerbeste ouder......
Toevallig
Vanavond is de eerste keer dat ik Nanny on tour met Jo Frost heb gezien. Dit keer ging het over een bijna zesjarig meisje dat door haar moeder 'klein' gehouden werd.
Ze veegde zelf haar billen niet af, wilde niet fietsen want dan kun je vallen, niet alleen slapen want dat is eng, etc.
Het echte probleem was dat moeder een probleem had en bang was en haar angst op het meisje projecteerde.
Jo ging daar trouwens heel goed mee om en wilde de volgende stap (kind naar eigen slaapkamer) nog niet doen omdat het voor moeder te zwaar zou zijn.
Ik moest bij het bekijken van de uitzending aan dit draadje denken.
hypochondrie zonder proxy
Mijn ASS zoon heeft last van hypochondrie. Als kind al, hij dacht zelf altijd dat hij iets ernstigs had bij het minste of geringste. wondje werd meteen onsteking en bloedvergifteging, pijntje was meteen een hartkwaal of leukemie, hij had alles wat hij las, hoorde of zag. We moesten soms 10x op een avond naar boven omdat hij in bed dacht dat hij hartkloppingen had. Nog steeds wel enigszins, nu als volwassene, maar hij praat er niet meer zo openlijk open (weet zelf dat het zijn probleem is). Maar als kind kon hij gekke dingen zeggen daarover, tegen anderen. Waardoor het misschien leek of hij altijd iets (ernstigs) had. Ik geloof nu dat ik eigenlijk van geluk mag spreken dat ik daardoor niet van Munchausen by Proxy beticht ben? Of heeft hij dan eigenlijk een soor van Munchhausen zonder Proxy (hij maakt(te) zichzelf ziek met zijn ziekte inbeeldingen)?
Emine
"Temet, zou niet bijna alle vormen van kindermishandeling ontstaan door onmacht"
Ik twijfel daar eigenlijk niet aan, nee.
Groeten,
Temet
Hypochonder
https://www.wrongplanet.net/forums/viewtopic.php?t=42741
Mensen met autisme neigen tot hypochondrie omdat ze vaak overgevoelig zijn en prikkels niet kunnen dempen en omdat ze niet vanzelf begrijpen waar dat over gaat en vanwege een gerichtheid op foutjes in plaats van op het grotere geheel en vanwege algehele angst door een gebrek aan controle of behorend bij het beeld.
Uitleg en geruststelling is alles.En begrijpen waar die mogelijke obsessie met dingetjes aan je lichaam vandaan komt.
De huisarts wist het goed te tackelen bij zoon. Zodra hij hoorde van de diagnose Asperger adviseerde hij zoon om te 'lijden in stilte'. Uiteraard deelt zoon zorgen met mij en gelukkig kan ik hem vaak uitleggen en gerust stellen.
Dochter is ook een prinses op de erwt. Ik vertel dan maar dat het in het verhaal betekent dat ze van adel is, het is een speciale eigenschap maar soms wel lastig en je kunt niet altijd tegen iedereen daarover beginnen. Omdat mensen die het niet begrijpen dan vinden dat je zeurt en overdrijft terwijl het voor jou serieus een vraag is.
Ongevoelig komt overigens ook voor.
Met een kind met een ass kun je inderdaad overbezorgd overkomen als je daarin meegaat. Maar het zou goed zijn als artsen snappen waar dat vandaan komt bij iemand met een ass.
Behoefte aan herkenning
#18 "Deze reactie hoort nou juist in het andere draadje dat ik niet wilde vervuilen. Nu wordt het mijne ermee vervuilt. Ik vroeg gewoon of dit daar ook onder valt. Daarnaast vind ik dat je in je reactie makkelijk heenwalst over dat wat mij bezighoudt en dat vind ik jammer."
Dat vind ik ook. Maar daarom eigenlijk vind ik ook wel weer dat jouw vraag wel bij mijn vraag hoort. Jouw vraag is een deel antwoord op mijn vraag - waarom wordt die definitie opgerekt?
Jij hebt zonder enig beroepsbelang oprecht vragen over het gedrag van je moeder.
Ik denk dat je niet de enige bent. Er is kennelijk behoefte aan een omschrijving.
Mijn associatie met het gedrag van je moeder is het lied 'zwaar leven' van Brigitte Kaandorp.
http://www.songteksten.nl/songteksten/89772/brigitte-kaandorp/zwaar-leven.htm
Mijn oma, met wie ik het bijzonder goed kon vinden, kon dat ook. Ze had ook altijd wel wat te klagen bij herinneringen aan de kindertijd van mijn vader. Mijn vader kon niet zo veel van haar hebben.
Ik denk eigenlijk dat je meer hebt aan boek, een toneelstuk, een film of een lied waarin je herkenning kunt vinden, dan aan een bureaucratische diagnose.
emine
Nou waar het dan ook bij hoort, ik kan me zo voorstellen dat het je wel onderuit haalt wat emine overkomen is. Een moeder die allerlei nare dingen over je vertelt aan wie het maar horen wil:ik vind het een vorm van geestelijke mishandeling. En ik vind dat het wel wat weg heeft van Munchhausen by proxy; die vergelijking snap ik wel heel goed.
Wat heeft het verder voor invloed op je dagelijks leven, Emine, behalve dat je meer dan niks aan je moeder hebt? En hoe stond je vader er eigenlijk in?
Emine,
Die tijd is geschiedenis, die blijft zo als die is, welke verklaring/diagnose je er ook aan koppelt en hoe graag je ook de tijd had willen vervangen met goede herinneringen.
Als je in het verleden, lang geleden of kort, iets pijnlijks mee maakt, begrijp je niet waarom dit jou overkomt. Hoe graag had je dan die tijd willen uitvlakken. Alleen ligt dat niet in het vermogen van een mens. Dus moet je verder, daarbij die personen die je gekwetst hebben, zover uit je buurt houdend als mogelijk.
Emine
Grotendeels eens met Flanagan, hoewel je soms natuurlijk toch in de buurt moet/wilt blijven van iemand die je gekwetst heeft.
Wat mij helpt is te weten waarom iemand je gekwetst heeft. Met name nu ik weet (= ernstig vermoed) dat mijn man mij gekwetst heeft uit onmacht (paniekreacties in verband met autisme) en niet kwaadwillendheid, is de pijn voor mij beter te dragen.
Bij jouw moeder zou het ook uit onmacht voort kunnen komen. Onmacht in de zin van niet om kunnen gaan met elk gedrag van jou dat niet braaf en makkelijk was en waarbij ze niet begreep hoe zij ermee om moest gaan.
En omdat ze eigenlijk de opvoeding niet aankon (in al haar onmacht) vond ze het zo zwaar voor zichzelf.
Jammer dat er niemand in haar omgeving was (volwassene) die haar daarmee heeft kunnen helpen. Ben ook wel benieuwd naar de rol van je vader in dit geheel.
Het klinkt als een zeer nare jeugd voor jou.
FF zo
Ook al is het uit onmacht of uit de manier hoe de moeder van Emine mogelijk door haar ouders is behandeld of welke zakelijke belangen een ander persoon dreef, wat het ook mag zijn, het is gebeurd. Je kan wel vergeven maar niet vergeten. Hoe langer je erover nadenkt hoe meer de geschiedenis herleefd wordt.
Het maakt niet uit welke personen nog meer een rol speelden in het gebeuren, dat verandert de geschiedenis niet.
Jezelf vergeven
Iedereen heeft wel een fase waarin je zit te wachten op de excuses van een ander voor hetgene wat jou is overkomen. Daaraan terug denken, bezorg je geen positieve gevoelens terwijl die ander er niet aan terug denkt en niet gekweld wordt, anders had diegene allang excuses aangeboden.
Als je beseft dat je je eigen tijd verdoet met het terug denken en het wachten op een excuus, vergeef dan jezelf dat je daar naar verlangt en zodoende je tijd verdoet en gelijkertijd blijft hangen in de herinneringen.
Hang niet in de groef door het maar te willen begrijpen zodat je het kan plaatsen. Die keuze om geen behoefte te hebben aan het willen begrijpen , maak jezelf.
Het zal moeiljker zijn als dat iemand betreft die je nog vaak ziet. Maar ook die weet niet welk stil verdriet je binnen laat komen door daar aan terug te denken.
Met de kennis van nu
Zonder iets af te doen aan de beleving of armoedige relatie:
Onbeholpen ouderschap is heel gewoon. Elke generatie ouders heeft er een kudde van.
Als je met de kennis van nu terug kijkt, zie je er nog veel meer.
Ik weet niet of de moeder van Emine gezien moet worden als een onmachtige ouder.
Je kunt er in ieder geval donder op zeggen dat zij in haar tijd niet geleerd had dat kinderen sowieso van moeders/vaders kwalen, ongenoegens en boosheid denken dat het hun schuld is.
Als moeder dat wel geweten had, dan had ze zich misschien ingehouden.
"Jammer dat er niemand in haar omgeving was (volwassene) die haar daarmee heeft kunnen helpen. Ben ook wel benieuwd naar de rol van je vader in dit geheel."
Ook dat zijn vragen die bij deze tijd horen. Ouders van toen kunnen het niet met die termen goed maken. De omstanders kunnen onbeholpenheid niet met terugwerkende kracht corrigeren.
De moeder van mijn ega was een secreet van een mens die werkelijk geen moment voorbij liet gaan om mijn ega de schuld van haar droevige bestaan te geven.
Maar in haar tijd en haar omgeving een keurige ouder die van harte werd aangemoedigd te blijven doen wat ze deed. Ze hield het vol totdat dementie al haar remmen had opgevreten. Toen werd ze ongeremd lief.
Munchhausen by web
Shocking verhaal:
http://www.bbc.com/news/world-us-canada-32226616?post_id=1230813038_10206361906506440
Ad Hombre
En je punt is...?
