Is er nog een andere vorm van Munchhausen by proxy?

Zie Jeugdzorgdraadje #183

Er is alleen indirect bewijs en er komt nog een hoger beroep. Dus, het is of een van de zeldzame gevallen van echt opzettelijk schade berokkenen aan een kind danwel een kind dat een zeldzame vorm heeft van een te hoog zoutgehalte dat tot de dood leidt.
Er komt nog een hoger beroep.
Ouders worden vaak in hoger beroep vrijgesproken bij gebrek aan bewijs.

@AnneJ

Hoe lang geleden is het eigenlijk, dat jij jouw rechtszaken hebt gewonnen?

Het beschermen van de ouders ten koste van het kind

http://www.alice-miller.com/books_en.php?page=11a

Mogelijk heb je iets aan het werk van Alice Miller. Met voorbeelden van beroemde personen als Dostojevski, Hitler, Kafka, maar ook het werk van Freud waar ze mee gebroken heeft, beschrijft ze hoe kinderen slachtoffer worden van ouders die hen beschadigen, maar de ouders die door de politieke, culturele en religieuze omgeving beschermd worden.

"We have to break free of our (internalized) parents' grip on us, that of the biblical injunction, "Honor (obey, worship,) thy father and thy mother." Until then we, in a sense, feel and behave and think like the little children we once were; we cannot grow up. Worse, because as children we weren't accepted and loved for who we were, parents repeatedly punished us in attempts to force us into the imaginary mold they had prepared for us, i.e., what a child should be."

"Dr. Miller was moved to write this book after she heard about a mother who deliberately used medical preparations to provoke illness in her children, which ultimately resulted in death. This condition is known by the psychiatric community as Factitious Disorder by Proxy (FDP), and is more widely known as Munchausen Syndrome by Proxy (MBP). Most commonly, MBP is a pattern in which caretakers—usually mothers—deliberately induce physical problems in their preschool children, present their ailing offspring for medical attention, and then deny knowing anything about the cause of the child's malady. This is, of course, a most egregious example of an all-too-common betrayal."

Het gedeelte uit dit boek gaat met name over de herinneringen van je lichaam aan fysieke mishandeling geinspireerd door het concept van MBP. Maar mijn beste herinnering is aan haar boeken 'Het drama van het begaafde kind' en 'Gij zult niet merken'.
Met name emotionele en psychische mishandeling worden besproken als vanzelfsprekend ingebakken in de omgang met kinderen.

Alice Miller maakt je gevoelig voor de, soms verschrikkelijke, ervaringen van kinderen, vanuit het perspectief van kinderen. En het ontziet de ouders niet.

Nogmaals antwoord op de vraag van Emine

MBP is een etiket. Je vraagt dus of je op roddelen over je kind ook dit etiket kunt plakken. Ik kan je alleen maar aanraden om contact op te nemen met dr. Worm. Die is dolblij met elk nieuw geval. Ze zal zeker bereid zijn de definitie te verruimen. Iets dergelijks geldt voor de stichting van Nina Blom. Ook die zullen je met open armen ontvangen. Even Googelen.

Perspectief Emine

Ik denk dat Tegeltje wel gelijk heeft. Je kunt vanuit het perspectief van Patries Worm en Nina Blom naar de situatie met je moeder kijken. Dat kan je helpen om zaken scherper in beeld te krijgen. Want het is natuurlijk niet jou fout dat je moeder vanuit haar eigen motieven jou behandelde zoals ze deed. En waar je als kind geen verweer tegen had. Het geeft je een perspectief.
Maar of er ook sprake is van een strafbaar perspectief, opzet, dat kun je uiteindelijk niet bewijzen, maar die betekenis kun je er alleen zelf in leggen op grond van je gevonden argumenten.
Het kan ook een projectie zijn. Als je continu van je moeder het idee krijgt dat je strafbaar bent vanwege volkomen onschuldige kinderlijke ontplooiing en gedrag, kun je dat ook op je ouder richten.
Er komt een dag dat we inzien hoe onhandig het is om kinderen te straffen, hoe dan ook. Denk ik dan.

half oog

Voortaan maar eerst even het draadje lezen, Ad. Met een blik op de eerste post kom je al een heel eind.

Emine,

De reacties # 25 t/m 29, kan je daar iets mee?

De link van Anne Miller is wel een eye-opener voor een persoon dat als kind loyaal was naar de ouder en om de gevoelens te kunnen plaatsen, leert begrijpen waarom de ouders dat deden en zo afstand kan nemen en een eigen leven mag leven. Maar ze schrijft niet hoe het voor iemand is die afstand heeft genomen en een eigen leven leeft maar er wel slechte herinneringen aan heeft over gehouden.
Dus niet hoe verwerk je het, maar hoe kijk je erop terug.

Alice Miller beschrijft ook hoe we ons onverwerkte leed doorgeven aan de kinderen en van onze kinderen onze moeders maken, zij staan in dienst van het gemis uit onze kindertijd.
Je kunt eigenlijk geen afstand nemen van je ouder. Misschien wel fysiek, maar niet emotioneel.

AnneJ,

Dat lijkt mij weer heel persoonlijk. Als je partner en je kinderen de leegte door het psychisch afstand nemen van je ouders kunnen vullen met warmte en liefde, wordt het een stuk 'gemakkelijker'. Daarnaast zijn zij je toekomst.

Emine

De reactie van AnneJ was wel to the point. Niet over jeugdzorg of zo.
Dat het voor jou niet relevant is, betekent niet dat haar reactie niet nuttig is. Die reactie is namelijk nooit voor één persoon. Er zijn meelezers die er misschien wel iets aan hebben. Dan geldt alleen het criterium of de reactie bij het onderwerp past.

@Emine

Voor iemand als jij is internet je vriend. Voor ons is het moeilijk oordelen op basis van de summiere gegevens die je hier hebt gegeven. Zodra iemand zichzelf (hoe dan ook) ophemelt ten koste van een ander, zou ik in ieder geval rekening houden met narcisme.

Maar als jij ook medisch ingrijpen hebt ondergaan (door bijvoorbeeld zware psychofarmaca voorgeschreven te krijgen en te moeten slikken) zonder dat daar goede aanleiding voor was, dan kan er eventueel ook Munchhausen by proxy in het spel zijn geweest. Volgens mij sluit het één het ander niet uit.

Zonder medisch ingrijpen kan er ook geen sprake zijn (geweest) van Munchhausen by proxy.

Rode krullenbol

Emine

Ze zijn een beetje 'touchy' hier...

"Ze"

AnneJ en haar strijdmakkers leggen een dogmatische in plaats van een realistische kijk aan de dag als het gaat om kindermishandeling. Teneinde hun handen in onschuld te wassen, leggen zij schuld en verantwoordelijkheid steevast neer bij de kinderen.

In woord erkennen dat kindermishandeling bestaat, maar (in daad) elke individuele rechtszaak afschilderen als fout? Doodeenvoudig ontkennen dat er zoiets bestaat als kindermishandeling? Slachtoffers die hun verhaal vertellen, wegzetten als leugenaar? Ik vind het opportunisme van de ergste soort.

Bovendien is hun grondhouding er eentje van peilloze arrogantie. Zij doen alsof zij het beter weten, dan welke betrokkene dan ook: slachtoffer, jeugdhulpverlener, arts, rechter, beleidsmaker, of wie ook. Op wiens stoel gaan die betweters nu eigenlijk niet zitten?

Rode krullenbol

Ontkenning RK

Ontkennen dat jeugdzorg vaak door systeemgegevenheden de plank misslaat, een staat in de staat is en leed van diverse soorten toevoegt aan het leven van een kind, als het om kinderbescherming gaat, is net zo blind.

Genante vertoning

Wel ja AnneJ! Plof maar weer neer, hoor; op de stoel van een ander. En trek je vooral niets aan van het protest. Als je iedereen monddood wil maken, dan moet je wel doorpakken immers. Bereik je eindelijk waar het jou om te doen is: jouw woord is wet. Einde discussie.

Genant?

Deze discussie in dit draadje beginnen lijkt me niet handig. Bovendien vind ik het nogal ongerijmd wat je allemaal beweert over mijzelf en consorten. Leugens, hmmmmm.... Laat ik ophouden.

Emine,

Bedoel je of het gedrag van je moeder is te verklaren met MBP of had je aan een andere uitleg gedacht?
Er zijn al termen genoemd zoals hypochondrie of pds-nos. of denk je aan dubbele persoonlijkheid omdat ze naar jou zo kwetsend was en door anderen zo gewaardeerd werd en mogelijk een andere houding liet zien, die van zelfverzekerdheid.

Als je eruit bent, kunnen we beter je draadje stoppen voordat het bevuild wordt met reacties zoals ontkenning van kindermishandeling terwijl jouw ervaring door de meesten, in het geheel niet wordt gezien als ontkenning van kindermishandeling.

Rode Krullenbol,(ot)

Waarom reageer je zo? Niemand heeft toch getwijfeld aan de de beleving van Emine in haar jeugd, zeker AnneJ niet gezien haar meedenkende reacties.

Maar misschien heb je gelijk en was de moeder een narcist, (jouw stokpaardje).

@Ad Hombre

Is niet waar hoor. Allemaal een opzetje van de Amerikaanse jeugdzorgmaffia. Ouders willen alleen het beste voor hun kinderen. Altijd. Ze hebben alleen soms een beetje hulp nodig.

Sorry,ik was in AnneJ mode.

Tijdsbestek

Over wat voor tijdsbestek heb je het over?
Iemand met een psychische stoornis heeft dit, denk ik, altijd al in zich. Het zal altijd wel weer terug komen
Maar een mens die zo moeite heeft met de opvoeding van haar kind ( in de puberteit?), is misschien ook zwaar overspannen geweest of had een burn-out en reageerde ze haar oncontrolleerbare stress op jou af..

Misschien heeft de dokter hier ooit een notitie van gemaakt in je file, toen hij je antidepressiva voorschreef.

Goede ouders

Je gunt ieder kind goede ouders en een warm nest. Maar ik denk dat Miriam gelijk heeft, er zijn kuddes aanrommelende ouders, en ouders die echt niet ideaal zijn, omdat ze hun handen vol hebben aan henzelf, de crisis, hun relatie, de verhoudingen op hun werk, onuitgewerkte slechte ervaringen. Dat zie je allemaal niet als kind terwijl je er wel de gevolgen van ondervindt. En we zijn niet allemaal empatisch en geschikt en toch krijgen we kinderen. Echter dat geldt ook voor de pleeggezinnen waar kinderen in zo'n geval eventueel heen getransporteerd worden. Dat zijn niet per se beter reagerende ouders.
Ik zeg nog weleens tegen mijn kinderen dat ik het jammer vind dat ik ze geen gewoon gezin met een vader en een moeder bij elkaar heb kunnen geven. Dat had ik hen en ons graag gegund. Maar we maken er maar het beste van en we doen het er mee. Meer is het niet.
Ik had ook best wel wat commentaar op mijn ouders als adolescent. Maar in die tijd had ik veel contact met leeftijdgenoten die allemaal in de fase zaten dat er wat afstand ontstond richting ouders en wat kritische evaluatie. En soms waren er ronduit schokkende verhalen van medestudenten of collega's die in hun jeugd misbruikt waren door familieleden of priesters of die weinig invoelende ouders hadden met vreemde maneuvres. Allemaal aan de buitenkant goede gezinnen waar jeugdzorg nooit achter was gekomen. En ja, wat bezielt die mensen? Van mijn ex laat ik het los. Ik weet vaak niet wat er in hem omgaat maar het is niet anders. We doen het er maar mee al is het soms nog steeds heftig in de omgang. Hij woont niet bij ons en we kunnen altijd weer even afstand nemen.
Je kunt uiteindelijk alleen zelf je best doen om het anders te doen.
En ik prijs me inderdaad gelukkig dat ik zelf uit een goed en warm gezin kom en dat mijn kinderen mijn ouders nog lang hebben meegemaakt. Andere mensen kunnen toch iets compenseren aan warmte en liefde en begrip. En de warmte, liefde en begrip die je jezelf geeft.

cruella de vil

"Het is gewoon een diepe interesse: wat is het dat een ouder zo tegen/over een kind kan doen."

Ja. Ik denk ook dat dat de diepe motivatie achter kwalen als MbP is.
Je kunt je niet voorstellen dat ouders hun kinderen dat aandoen. Nog erger: men kan zich niet voorstellen dat moeders dat hun kinderen aandoen.

Zoals vrouwen iets in zich zouden hebben waardoor zij meer op kinderen gericht zijn dan mannen (een seksistische gedachte), zijn vrouwen die dat niet hebben (of die negatief gericht zijn) ziek. Terwijl mannen die hun kinderen negeren of stelselmatig iets aandoen geen ziekte hebben maar een naar karakter.

Ik denk dat dat nare karakter ook bij vrouwen de beste verklaring is.
Omstanders kunnen daarvan weg lopen. Haar in de steek laten (dat gebeurde de moeder van mijn man haar hele leven). Kinderen kunnen niet weg lopen. Ze zijn bij uitstek manipulatieobject.

"Ik kan nog niet begrijpen dat de arts toen niet heeft ingegrepen. De arts constateerde dat er weinig aan de hand was en ging naar het volgende geval. Dat werd een hele nare avond voor me."

Wat had hij moeten doen? Welk alternatief zie jij voor je?

In jouw tijd (en tot voor kort) hield dat bijvoorbeeld nog in dat kinderen expres heen en weer geslingerd werden van adres naar adres om te voorkomen dat dat kind een band ontwikkelde. Dat moest niet gebeuren, want die moederband mocht niet vervangen worden. Alsof het kind alle rechten verloren had. Niet zelden betekende dat dat kinderen na 'gered' te zijn van het slechte karakter van moeder, bij haar kwade kopieën belandde.

Die situatie is nog steeds niet echt verbeterd.

@Emine

Weet je ook wat er met die antidepressiva die jij voorgeschreven kreeg, maar van je moeder niet mocht slikken, is gebeurd? Heeft je moeder die misschien voor eigen gebruik achtergehouden?

Mogelijkerwijs had zij de moed niet om er voor zichzelf om te vragen?

Kun je (bijvoorbeeld via een oom of tante) overigens nog achterhalen of je moeder zelf ooit psychiatrisch is behandelend? Wie weet wat je ontdekt, als je de juiste vragen aan de juiste personen stelt.

Wel goed van die ene arts, dat hij jou toen niet zo maar heeft platgespoten, ook al vroeg jouw moeder daar om!